Kabas – ‘Sun Dog’ gaat over een langgerekt verhaal, je mag je erin verliezen, maar al te graag nemen we iedereen mee

Kabas (Elias Devoldere, Thijs Troch, Jan Daelman, Nils Vermeulen) zijn 10 jaar bezig
en hebben nu een nieuwe plaat ‘Sun Dog’ uit. Ze is nu gereleaset en vanaf maart gaat Kabas op tour in de Ha Concerts, Leuven Jazz, kc Nona, BRDCST festival, Kaap, Wilde Westen, etc.
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijne babbel met Nils Vermeulen. Uiteraard polsten we ook naar de plannen, hadden het over ‘jazz’, het verhaal achter ‘Sun Dog’ en de ambities van dit project.

In 2025 viert Kabas zijn 10-jarig jubileum als Belgisch ensemble dat voortdurend nieuwe wegen verkent in de composities en maar al te graag improviseert.
Graag jullie overzicht van tien jaar Kabas in ‘t kort?
Kabas is ontstaan in aanloop naar het eindexamen op het conservatorium als een hechte vriendenkring. De bal ging aan het rollen en we besloten een eerste plaat op te nemen. Het klikte tussen ons vanaf de eerste moment perfect, dat is nog steeds onze grote sterkte. Het opmerkelijke aan Kabas, ook na tien jaar, we zijn allemaal heel druk bezig met allerlei projecten. Maar Kabas komt steeds terug op onze weg, zoals een beste vriend die je niet elke week ziet maar als je elkander ziet is het gegarandeerd een feest om nooit meer te vergeten. Dat maakt ons ook zo uniek, die hechte vriendenband tussen ons allemaal.. Na de eerste plaat ,zijn we een paar keer  op tournee geweest in Portugal. Dat was samen met Luis Vicente met wie ik in een trio ‘Frame Trio’ speel. Op een van de tours hebben we ook een plaat opgenomen in de fameuze Namouche studio in Lissabon, die is als dubbel cd uitgekomen, samen met een live opname van ons optreden in SMUP, Parede. Met de daarop volgende plaat ‘Eugénie’ hebben we heel iets anders aangepakt. We hebben daar bewust gekozen om ideeën kort te houden, als kleine hoofdstukjes in een verhaal. Allemaal korte fragmenten van drie tot vier minuten maximum.  De plaat is ook ontstaan onze voorliefde voor Louis Paul Boon. Die is midden in corona uitgekomen, dat was dan moeilijk om dit echt live te gaan promoten. We hebben er wel een paar keer mee kunnen spelen, maar niet genoeg volgens de plaat verdiende… Het was trouwens ook een mooie, exclusieve uitgave geworden op bwaa label, 100 uniek cyanotypes. Met de nieuwste plaat ‘Sun Dog’ wouden we dan weer de aandacht boog uitdagen en lange, traag evoluerende nummers maken.

De naam van het laatste album van Kabas, ‘Eugénie’, was inderdaad een verwijzing naar schrijver Louis Paul Boon, meer bepaald naar zijn kuisvrouw. Is deze ‘Sun Dog’ een verwijzing ook naar iets of iemand anders of zit er een verhaal achter?
Bij ‘Sun Dog’ zit er natuurlijk een minder een rechtstreeks verwijzing in dan bij Eugénie. Daar ging het over kleine, soort pop nummertjes die aansloten bij verhalen van Louis Paul Boon. Sun Dog gaat meer over bijna ongemerkt iets volledig veranderen. Ongemerkt, omdat de tijd wordt uitgetrokken. Bijna op een mediatieve wijze, en ook onszelf uit dagen om ideeën echt lang te laten rijpen, en sudderen vooraleer we er een nieuwe impuls aan geven. We hebben dus vooral geprobeerd er een heel lang verhaal uit te puren, uit elke song. Live hebben we dan ook gezocht om een geheel te vormen en één lang verhaal te vertellen, waar we iedereen in willen meenemen. Een meditatief aanvoelende totaalbelevind die in première zal gaan op 1 maart in HA concerts .

Ik stelde het vast bij het beluisteren van de plaat. Opvallend is dat er binnen één song er verschillende andere ontstaan. We worden er meteen in ondergedompeld. En bewuste keuze?
Dat is zeker bewust gedaan, onze live set is zelfs nog extremer. Dat is zelfs maar één song, een combinatie van die drie songs eigenlijk. Maar dan in één langgerekte trip uitgetekend als het ware. Waardoor het maar één song lijkt, maar er zitten dus verschillende binnenin verborgen. Dat is dus zeker bewust gedaan, ja.

Ik citeer even ’Misschien is dit te wijten aan het feit dat verschillende leden de afgelopen jaren nieuwe avonturen zijn begonnen’, lees ik op bandcamp. Is er op deze plaat een link er naartoe of hoe moet ik dat zien? Het is alvast een avontuurlijke parel van een plaat …
jazeker, we kennen elkaar al heel veel jaren. Dat is dan weer een heel natuurlijk verloop , we moeten zelfs niet bewust nadenken daarover. Sommige stukken op de plaat zijn zeer spontaan ontstaan eigenlijk. En dan in één take, met de nodige overtubs opgenomen. als een natuurlijke film waar al onze onderliggende ideeën tezamen komen zo zijn we dus tewerk gegaan, maar dat is allemaal zeer natuurlijk verlopen.

Een unieke vriendschapsband dus, die ervoor zorgt dat jullie elkaar blindelings aanvoelen – vullen. Na tien jaar nog steeds zo; de inspiratie lijkt wel eindeloos …
Dat komt door wat we daarnet reeds aankaarten, doordat iedereen zijn eigen nieuwe ideeën kan inbrengen. Die hij heeft meegebracht uit andere projecten, en in Kabas verstopt. Thijs en ik zitten ook in een trio, Jukwaa. Waarbij we op die vorige plaat uiteenlopende instrumenten zijn beginnen bespelen. We hebben ook een split album (Smolikas/Thijs Troch) waar we ook solo experimenteren met verschillende instrumenten, dat zijn dingen die we ook meenemen naar het project Kabas. Het is bijvoorbeeld voor het eerst dat ik met Kabas elektrische bas speel. Ik doe normaal gesproken enkel contrabas. We nemen dus die bagage uit andere projecten gewoon mee om daar bij Kabas aan het werk mee te gaan. Daar draait het  om eigenlijk.

Jullie weten de comfortzone van ‘jazz’ te verlaten én klinken nog steeds ‘jazzy’. Hoe moeten we jullie ‘jazz’ interpreteren?
We hebben allemaal opleiding jazz gevolgd. Er wordt ook vaak naar jazz verwezen als improvisatie. Vanuit is het ook gegroeid vanuit dat idee van vrije improvisatie; er past , net door dat improviseren, heel veel onder die paraplu van jazz heden den dage. We hebben er zelf , op deze plaat , een term op gekleefd ‘transcendental minimalist impro’ in die zin dat het minimalistische muziek is, maar ook geïmproviseerd. Waardoor er een soort transcendental , mediatief idee ontstaat of zo; we zitten sowieso in dat vakje improvisatie maar op zich is dat ook al moeilijk, omdat het in zekere zin ook avontuurlijk is wat we doen. maar tegelijkertijd is het ook niet zo moeilijk om naar te luisteren. Op voorwaarde dat je u als luisteraar ervoor wil open staan om echt intensief te voelen en luisteren. Naar ons verhaal. Als je gewoon meegaat in die trip meegaat, zal je heel snel meegezogen worden naar een bijzondere wereld die we aanbieden. . 

Er is meer dan ooit, een publiek voor de sound. Jongeren houden ervan voortdurend geprikkeld te worden; ze beluisteren muziek via allerlei kanalen.
Je staat nu o.m. op BRDCST festival in de AB, toch wel deels een ander publiek dan het doorsnee ‘jazz’ publiek …
Ja, maar dat lang verhaal zal op BRDCST zeker passen, het is denk ik een publiek dat daar zeker voor open staat. Bij ons eerste, en ook tweede gingen we meer de richting uit van de traditional vrije impro/ free jazz, maar deze is toch wel heel anders. Dus dat past perfect voor een festival als BRDCST , zeker en vast. Dat mensen een kortere aandachtspanne hebben , door muziek beluisteren via snelle tikTok filmpjes bijvoorbeeld, klopt wellicht, maar we mogen daar niet helemaal aan toegeven. Dat is ook wat we nu niet doen, door die lange verhalen uit te brengen. Ik denk dat diezelfde jongere , die volgens men zegt een kortere aandachtspanne heef, dit wel zal kunnen appreciëren wat we hier doen.

Elke plaat klinkt anders bij jullie …
Dat is eigenlijk ons concept geworden; wanneer de volgende plaat er komt, weet ik nog niet, maar ook dat zal weer iets heel anders zijn. We blijven niet lang vast zitten op een stijl of genre. Zo zitten we niet in elkaar. Een track van vier uur uitbrengen bijvoorbeeld.. geen idee , maar het wordt heel iets anders, in elk geval.

Jullie hebben ondertussen al een try-out gedaan met de nieuwe plaat. Hoe waren de reacties?
Heel goed. En het was nochtans in een moeilijke setting, in een café waar we ook rekening moesten houden met geroezemoes rondom. Door dat geroezemoes wil je sneller iets anders spelen. Gemakkelijk was het niet. Maar al bij al was het een fijne ervaring, en bleek iedereen uiteindelijk toch heel stil. we vreesden dat het voor een luisteraar te intens zou zijn om zo lang naar een langgerekte trip te luisteren, maar ook dat viel aan de reacties te horen zeer goed mee. Sommige zeiden zelfs dat het nog langer mocht geduurd hebben (haha). Volgende week hebben we nog een tweede try-out. En 1 maart is het dus het eerste optreden van de release in HA concerts.

Komt er ook een speciale viering rond 10 jaar Kabas?
Nee , niet echt nee. Het valt gewoon samen met de release van de plaat en de tournee die daarop volgt, er staan er nu al gepland en in het najaar (in oktober) ook nog. Dus nee, niet iets speciaal daarrond, gewoon samen vallende met een nieuwe plaat. We zullen dit jaar een mooie reeks concerten hebben, sowieso.

Er lopen talentvolle muzikanten rond in ons landje (o.m. Alex Koo, Bram De Looze, Julien Tassin, Chris Joris enz). Het valt me op hoe moeilijk het nog steeds is om als Belgische muzikant echt door te breken. Hoe ervaren, zien jullie dit?
Nee, persoonlijk ondervind ik daar geen problemen in. Omdat België zo klein is vind ik het net gemakkelijk als ideale uitvalsbasis om naar overal te gaan optreden binnen eigen land. Dat vind ik eerder positief. Op een paar uur rijden zit je in Parijs of zelfs Berlijn. Vanuit Brussel zijn er verschillende vluchten, we hebben al enkele keren in Portugal opgetreden zoals ik eerder aangaf. Ik zit met Portugese muzikanten in de groep. Ik heb ook een nieuw Noors trio. Er zijn wellicht ook nadelen, maar doordat ons landje zo klein is kun je gemakkelijk met alle nationaliteiten samen spelen, net omdat het niet te ver rijden is naar alle uithoeken. Het nadeel is dan weer dat de middelen, de kansen en de aandacht ook vrij miniem is te noemen. Maar los daarvan.. voor Europa is het in elk geval een gemakkelijke uitvalhoek ‘Belg’ zijn, voor buiten Europa wellicht wat minder. Maar dan nog, als je ambitie is om in New York te spelen, dan geraak je daar via, via ook wel…kortom: ik denk niet dat je als Belg echt op muren botst, ik denk dat het als klein land eerder gemakkelijker is om goede contacten te leggen. Ook met de buurlanden, omdat die zo dichtbij zijn.

Belgische muziek wordt weinig tot niet gepromoot op de Vlaamse radio …
Dat is dan wel weer het nadeel van een klein landje te zijn en zonder echte steun voor cultuur, en dan spreek ik niet alleen over middelen. Maar een visie in hoe muzikanten te ondersteunen en helpen. Zoals landen als Duitsland of Noorwegen dat doen. Duitsland heeft natuurlijk een veel groter afzetmarkt, maar dan nog. Die promotie en ondersteuning kan absoluut beter.

Wat was , is de voornaamste ambitie? Is er een soort ‘’einddoel’’? Waar wil je nog naartoe?
Als je dat letterlijk neemt, wil ik graag nog eens naar Japan. En voor de rest? Er zitten nog verschillende projecten en zo voor de komende drie jaar in de pijplijn. Waar ik dan ook hard naar uitkijk. Ik ga die eerst verder afwerken, en daarna komen er zeker nog andere dingen uit daar ben ik zeker van. Het meest bijzonder en leuke is samenspelen met andere mensen. En ik hoop gewoon dat ik dat kan blijven doen, en daardoor nieuwe mensen leren kennen. En op die manier een soort netwerk creëren.  Dat sociaal gegeven, en op plekken komen waar ik anders niet kom is gewoonweg zo leuk aan muziek spelen. En ik hoop dit nog heel lang te kunnen blijven doen, dat is mijn voornaamste doel in het leven als muzikant.

Dat lijkt me een leuke piste om te blijven volgen, persoonlijk zie ik je terug op BRDCST in april..
Heel veel succes met de nieuwe release