An Pierlé Quartet - Omdat de teksten heel diep gaan, houdt het zeker risico’s in. Door je kwetsbaar op te stellen, bereik je mensen die er troost en een boodschap van hoop in vinden
An Pierlé

An Pierlé Quartet is een versmelting tussen het jonge jazzduo SCHNTZL, muzikant Koen Gisen en An Pierlé. Binnen dit muzikale project verkennen ze elkaars wereld. An Pierlé heeft als solo zangeres-artieste al heel wat ervaring. Wie herinnert er haar deelname nog op Humo's Rock Rally 1996, piano spelend op een kangoeroebal. Het is een veelzijdige artieste geworden. Momenteel is er al een pak jaar het project An Pierlé Quartet waarmee ze ons in het verleden met de plaat 'Wiga Waga' al volledig overtuigde.
Op de nieuwe ' Ultimate Surviver', uitgebracht op W.E.R.F. records, weet het combo steeds de grenzen te verleggen. Het mooie aan de plaat is hoe er een verhaal wordt verteld, dat de luisteraar zelf verder kan in- of aanvullen.
We zagen hen hier ook live aan het werk in de gezellige Nova Express (Jazz Club), verbonden aan het Kunstencentrum Nona in Mechelen. Wat een muzikale prikkeling en totaalbeleving, muziek met de onderliggende boodschap van hoop.
 Lees gerust.
Voor het concert hadden we een fijne babbel met An, Koen , Hendrik en Casper over die nieuwe plaat, de verdere plannen en de ambities… 

An, met het solo werk stond je o.a. op Pukkelpop en Rock Werchter rond 2000. Ik wik nu even mijn woorden, maar is wat je nu doet geen ‘stap terug’, mits de meer ‘niche’ waarin jazz zich bevindt; of zie ik het verkeerd?
Nee, het is zeker geen stap terug, we spelen jazz maar ook op grote podia. Wat het verleden betreft. Voor elk ding is er een leeftijd. je moet het in een soort tijdsgeest zien, toen was ik jong en paste bij Werchter. Als muzikant moet je er vooral op toezien dat je blijft veranderen en vernieuwen. En alles in een lange lijn bekijken. Ik ben dan ook trots dat het blijft veranderen en evolueren , in wat ik doe. Er zijn veel mensen die ‘een grotere hype’ zijn geweest, maar op een muur zijn gebotst en daardoor niet meer verder zijn geraakt. Dat wil ik vermijden. Ik denk trouwens ook dat we met dit project zeker een groter publiek kunnen bereiken, daar ben ik zelfs zeker van. 

Met het kwartet ben je ook al een tijdje bezig, het vorige album ‘Wiga Waga’ kwam uit midden de corona; hoe heb je in een tijd zonder promotie alles beleefd? Denk je dat er in andere tijden geen meerdere deuren zouden zijn open gegaan? 
Uiteraard zouden er vermoedelijk andere deuren zijn open gegaan, dat is dus zeker jammer. Maar met deze nieuwe plaat hebben we dus een nieuwe ‘debuut plaat’ uitgebracht, 

Ik heb persoonlijk veel streamings gezien in die periode en muziekstijlen ontdekt die ik anders moeilijker had ontdekt; hebben jullie met die streamings mensen kunnen aanspreken die anders moeilijker die stap hadden gezet naar jullie muziek? Een andere fan base?
Geen idee, dat was het vervelende aan die corona tijden. We konden wel spelen, maar wisten niet wie er keek of zo. Dus geen idee welk publiek we aanspraken daarmee. We deden een streaming, en daarna ging je gewoon naar huis. Je had met niemand contact behalve je mede muzikanten, dat voelde onwezenlijk aan. Het was dus vooral heel eenzaam. We zijn gelukkig nogal open naar elkaar toe, en uiteindelijk werd de camera man of de enige die er mocht bij zijn, ons publiek als het ware. Het was jammer, maar op zulke momenten weet je dat er geen grote interactie is, maar eerder een luisterend publiek dat niet aanwezig is in de zaal…

Nu is er een nieuwe plaat ‘Ultimate Survival’. Muzikaal gezien is ‘Ultimate Survival’ nog gedurfder dan zijn voorganger. De grooves zijn dieper, de teksten meer confronterend en het geluid intenser. Het album omspant een breed scala aan emoties. Klopt dit?
Die stelling klopt maar de plaat is ook toegankelijker dan de vorige. 

Dat klopt wel.. Schuilt er een persoonlijk verhaal achter die emoties? 
An: ik heb heel veel meegemaakt, en dat kruipt wel in de teksten. Ik heb ook heel lang aan mijn teksten gewerkt. Ze zijn persoonlijk, zonder teveel in details te treden. Zodat het publiek daar zijn eigen persoonlijk verhaal kan op projecteren. 

Dat is misschien nog het meest interessante, dat iedereen er zijn persoonlijk verhaal kan in terugvinden, zowel in de instrumentatie als in de vocals komt het tot uiting … Een bewust proces?
Hendrik: inderdaad, iedereen kan er zijn eigen verhaal of in vinden. 
An: sommige thema’s kunnen zwaar zijn voor sommige, maar we willen vooral een boodschap van hoop brengen in deze wereld. Trouwens als je wil dat de wereld verandert, moet je in de eerste plaats bij jezelf beginnen. Dat is een gevaarlijke piste, je kunt daarvoor aangepakt worden. Omdat die teksten heel diep gaan.. het houdt dus zeker een risico in. Maar door je kwetsbaar op te stellen, bereik je wel mensen die daar troost en een boodschap van hoop in vinden. 

Ik wou er ook even op inpikken… Een persoonlijke plaat uitbrengen is ook een deel jezelf bloot geven naar de buitenwereld toe; neem je geen risico (je weet hoe mensen soms reageren op sociale media, …). Hoe reageer je er op?
An: Ik heb totaal geen angst voor die reacties. Omdat we daar zelf achter staan, en het goed vinden zoals het is. Met deze plaat kunnen we gewoonweg een veel groter publiek aanspreken, als de mensen ernaar willen luisteren. En meer dan dat de marketing het toelaat, wat bereik betreft. 
Hendrik: die mensen die echt er naar willen luisteren, zullen ook aanvoelen waar het verhaal echt om gaat. En dan is het gewoon te nemen of te laten. 

Jullie zoeken met deze plaat het avontuur op, buiten de lijntjes van de jazz. Toch lijkt, vooral voor jongeren, die drempel hoog om dit soort prikkelende jazz te leren ontdekken. Ervaar je het zelf ook? Heb je er een verklaring voor?
An: in de jaren ’50 zouden we mega cool zijn geweest. Het is gewoon een kwestie van : hoe krijg je de muziek tot bij hen, ik weet zeker dat als ze aanwezig zouden zijn in de zaal ze zouden voelen waarover het gaat.  
Hendrik: we merken wel, het is niet het juiste woord, met deze plaat drijven we wat weg van jazz. Er was ook geen masterplan, we proberen een sound te brengen, waar de mensen zelf kunnen uithalen wat ze daarbij voelen of juist niet. 

Wat overeind blijft binnen de jazz, is het tegendraads improviseren. Ik veronderstel dat je in de zang, de sax er ook op inspeelt?
het maakt de avonturier in ons los deze plaat in elk geval, improviseren is nooit moeilijk doen om moeilijk te doen maar wel speels zijn, in een flow geraken met de andere muzikanten. Soms ben je stoorzender, op andere momenten kan je heel subtiel lijntjes en sferen kleuren.
Hendrik: er gebeurt van alles maar uiteindelijk komt alles mooi samen in een geheel. 

Wat me ook een beetje bezig houdt, is dat jullie, ondanks buiten de lijntjes kleuren, in het vakje ‘jazz’ wordt geduwd. Waarom? Hoe sta je er tegenover?
Simpel, Hendrik en Casper komen uit de jazz, en het is een kortere benaming dan improvisatorische doch gestructureerde experimentele popmuziek

Zouden jullie dor die prikkeling de piepjonge muziekliefhebber kunnen bereiken, die net voortdurend die prikkels nodig heeft?
Hendrik: als je die mensen wel kunt bereiken, zullen ze daar zeker voor open staan als je dat integer maakt, sowieso. Het moet wel bij hen geraken om dat doel te kunnen bereiken. Gewoonweg mensen in de zaal krijgen en hen bereiken is belangrijk. en gewoon blijven proberen is de boodschap. 

Ik was onder de indruk van de breed klinkende vocals op de nieuwe plaat. In de instrumentatie, kun je voorbij aan de inbreng van Hendrik Lasures’ synths en Casper Van de Velde zijn inventieve drumpartijen, die de muziek een frisse, eigentijdse laag bezorgen. Verder is er de basklarinet en tenorsax van Koen Gisen.
Hoe belangrijk is hun inbreng op deze persoonlijke plaat?
An: zonder die combinatie bestaat deze band niet, elke schakel binnen dit kwartet is minstens even belangrijk. Ik kan dit doel niet bereiken met andere muzikanten, totaal niet. 
Hendrik: het kwartet is ontstaan als een soort improvisatie sessie en dat verliep zo goed, dat we daar gewoonweg iets moesten mee doen. 
Koen: je hoort dat in de eerste opnames, en inderdaad als je dat moest doen met twee andere mensen zou dat gewoon anders klinken en ook gewoon andere muziek zijn. Zo belangrijk is die inbreng van elk van de vier van ons binnen dit concept. 

Ervaar je het Belg zijn niet als een struikelblok? Want in tegenstelling tot het overaanbod aan Nederlandse artiesten op de Vlaamstalige radio’s, is er weinig plaat voor Belgische muziek? Hoe ervaar je het zelf? 
An: we hebben op grotere festivals gestaan en zeker kansen gekregen. Als solo artiest zat ik bij een grote platenfirma en grote boeker. Dat is het verschil met nu ook.. 

Hoe waren de reacties op de plaat (en op de optredens)?
De meeste reacties gaan in de richting dat we met deze plaat een grote stap voorwaarts hebben gezet. Op deze plaat komt alles gewoon mooi samen
An: ik ben er van overtuigd dat we met deze band grotere podia aankunnen, een Koninklijk Circus bijvoorbeeld. Misschien op plaat niet, maar zet ons als live band op eender welk podium en het komt zeker en vast binnen bij mensen. Maar je moet dat publiek in de zaal krijgen en daarvoor heb je die promotie echt nodig… en een industrie.

Wat zijn de verdere plannen?
Gewoon doordoen, verder werken, uitdiepen en spelen met een open vizier

Valt het allemaal te combineren met andere projecten van bezige bijen als Hendrik en Casper, maar ook waarmee Koen en jij mee bezig zijn?
Je doet dat werken he, er is een serieuze planning voor nodig maar zolang de goesting er is , is er veel mogelijk.

Waar zie je jouzelf binnen tien, twintig jaar als muzikant, artiest ?
Carla Bley is ook heel lang blijven spelen, ik heb het plan om door te gaan tot mijn 103, of toch tot het nog leuk en boeiend is, er is nog zoveel te ontdekken!

Bedankt voor het fijne gesprek, heel veel succes in alles wat jullie doen…