Comeback albums van legendarische bands en artiesten, het resulteert al te vaak in flauwe afkooksels van wat ooit was. Echter, er zijn altijd zo van die uitzonderingen. Neem nu Struggler, ontstaan in 1979, in de periode toen punk en postpunk hoge ogen gooide in binnen- en buitenland, kunnen zonder meer bestempeld worden als legendarisch. Samen met Siglo XX tot De Brassers, groeide Struggler uit tot een begrip binnen de scene. De gevolgen lieten niet lang op zich wachten. De band kon op enorm veel erkenning rekenen.

Na zoveel jaren radiostilte, bracht Struggler een gloednieuwe schijf op de markt ‘The Gap’, in 2017. Het liet een band horen die zijn eigen grenzen aftast en verlegt.
Ook nu bracht Struggler een nieuwe schijf uit ‘WILMA’ In de recensie: Er wordt afgesloten met het onheilspellend klinkende “Noise, What Noise?”. Inderdaad voor sommigen zal dit als noise klinken maar voor mij en veel gelijkgestemde zielen klinkt dit het eerder als muziek in de oren. Struggler heeft met ‘Wilma’ een stoot van een plaat gemaakt: bondig, donker, sfeervol en op een basis van ijzer, vuile olie en rook. Hell yeah’ .

De volledige recensie kun je hier nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/78721-wilma-determined-protector.html

Wij hadden naar aanleiding van deze release , maar ook door de corona crisis waar we in leven, een gesprek met bezieler Rene Hulsbosch.

De aanleiding van dit interview is niet alleen de corona crisis, maar ook de release van de nieuwe schijf ‘WILMA’. Een zeer frisse plaat moet ik zeggen, alsof jullie een gloednieuwe ‘weg’ proberen in te slaan. Zeer bewust? Hoe zien jullie dat?
Het is niet bewust of geforceerd dat we zoeken naar nieuwe wegen. Dat komt vanzelf, zo is de opvolger van Wilma reeds in aanvang en zal deze als vanouds een totaal ander pad volgen.

Ik vind het vooral een zeer experimentele plaat, jullie kleuren buiten de lijntjes van postpunk, en dat trekt me het meest over de streep
We houden gewoon vast aan onze werkwijze zonder grenzen en schuwen de uitdaging niet.

Uw zoon speelt tegenwoordig ook bij Struggler, een wonderbaarlijke kruisbestuiving, hij komt uit het metal wereldje (ik heb hem ooit leren kennen bij Evil Invaders); zijn er  gelijkenissen tussen postpunk en die metal? Wat is uw mening?
Er zijn raakpunten bij hen die buiten de lijnen kleuren, al blijkt de atmosfeer voldoende divers om het eigen nest te vrijwaren voor onheil. Natuurlijk zijn er altijd twijfelaars die het anders zien. Het is niet aan ons om hen tot andere inzichten te brengen.

Het is raar om zeggen: in de song “r. doubts” hoor ik zelfs een streepje thrash metal (zeer subtiel) naar boven komen , zeker bij de intro. Uw mening?
Dat moet dan het staccato achtige ritme zijn. Zelf heb ik sterk het gevoel dat het geheel een bijna mantra achtige uitstraling afdwingt.

Valt die samenwerking goed mee ? hoe waren de reacties?
De samenwerking valt enorm mee. We dragen elkaar als het ware. Ook hebben we voldoende kleur inwendig , zodat het geheel terrein wint. We worden hierop gunstig beoordeeld.

Wat zijn de algemene reacties eigenlijk over de nieuwe plaat?
Tot nu toe, alleen maar lof. Het ziet er naar uit dat ‘Wilma’ net zoals haar voorganger ‘The Gap’ alleen maar positieve reacties krijgt.

Struggler bestaat ondertussen meer dan veertig jaar, hoe is het allemaal begonnen
Uit een vorig project, ‘Kasjmir’ genaamd. De punkachtige songs die ik toen schreef paste niet in het concept. Het duurde tot 1979 voor er een complete band ontstond. De naam Struggler was reeds lang ervoor bepaald.

Wat waren de hoogte- en diepte punten?
Sterke start, pijnlijk middenstuk en een wonderbaarlijke her opstanding.

Wat is doorheen de jaren (naast digitalisering) de grootste verandering?
Het overaanbod, het vluchtige, het nooit genoeg, het vergankelijke.

Er is (mede dankzij het succes van Whispering Sons) een hele (her)opleving van postpunk? Speelt dat in jullie voordeel?
Wij zijn daar niet mee bezig met het spel der voordeel. De identiteitsstempel die we dragen is niet gerelateerd aan een stijl. We absorberen en staan open. We horen nergens echt bij maar zijn overal inzetbaar.

Door deze crisis zijn veel plannen in het water gevallen, welke bij jullie? En welke impact heeft dat op de band?
Op ons heeft het geen impact gehad. We zijn onafhankelijk. ‘Wilma’ was onze drijfveer, ze werkte op alle vlakken mee. Ze was geduldig, lief maar vastberaden. Ook heeft ze een hoge beschermingsfactor op ons uitgeoefend.

Hoe ga je als band, muzikant (maar ook als mens) om met zo een crisis?
Met de achterliggende gedachte dat paniek een slechte raadgever is. Het is niet iedereen gegeven de tijd te doorstaan in sociaal verantwoord gedrag. Kijk maar naar de cijfers.

Zijn er geen mogelijkheden om jullie album online (via sociale media) voor te stellen. Je ziet overal filmpjes verschijnen, hoe sta je daar tegenover?
Positief, de bereikbaarheid is ongelimiteerd. Het biedt de kans om zelf je songs te kiezen, makkelijk en goedkoop. We zijn aanwezig op de sociale media met de mogelijkheid tot downloaden.

Wat zijn de plannen na deze crisis eigenlijk?
Terug het podium op. Tevens voorbereiden op de opvolger van ‘Wilma’.

Zijn daar ook tourplannen bij in het najaar (als alles doorgaat)
Neen, geen tourplannen. We zitten niet in een dergelijke positie. In het spel van vraag en aanbod scoren we laag. Op een of andere manier schijnt men de weg naar Struggler moeilijk te vinden, ondanks uitstekende reacties van pers en publiek. 

Jullie gingen normaal ook spelen in my hometown Lokeren, al een nieuwe datum geprikt?
Wat een geweldige reminder, we gaan daar werk van maken.

Om af te sluiten, dat is een vraag die ik iedereen stel, wat is jullie mening over Spotify? Of geniet je voorkeur meer dingen als bandcamp (die wel aan de artiesten hebben gedacht in deze crisis)?
Ik kan de draagkracht van beide niet inschatten. We zijn daar pas vrij recent aanwezig. Ik neem aan dat beide hun bestaansrecht weten af te dwingen

Tot slot, het is moeilijk of onmogelijk jullie plaat aan te kopen op concerten (helaas) ; zijn er andere mogelijkheden ‘online’ geef gerust enkele links
https://struggler.bandcamp.com/
https://open.spotify.com/artist/0mBJy5GCuhKHE1zWvNMbmu?si=Hk2f06YGScuoDrwtNptuuw
https://www.facebook.com/strugglerofficial/

Bedankt voor dit fijne gesprek dat we zeker face to face over doen als alles weer ‘normaal’ is, of gaat het ooit echt normaal worden denk je? (uw mening geven mag om af te sluiten)
Het is wachten op een vaccin of tot het gewoon ophoudt … de antwoorden komen altijd achteraf.

Dick Descamps en Luc Dufourmont hadden enig succes in de jaren '90 met Ugly Papas waarmee ze in HUMO's rock Rally 1990 hoge ogen gooiden. Beide heren richten later ID!OTS op samen met enkele jonge, talentvolle artiesten als Wouter Spaens, gedreven gitarist die zelfs wordt vergeleken met Jimi Hendrix. En Tom Denolf, een drummer die wordt omschreven als ‘the bastard kid of Mario Goossens’. Deze laatste werd in 2018 door de al even gedreven Minco De Bruin vervangen. IDIOTS zijn volop bezig aan een gloednieuwe EP die in het najaar op de markt zou moeten komen. Dit, en natuurlijk hoe je als mens omgaat met zo een crisis waar we nu in leven, waren genoeg om de band enkele vragen te stellen. Dick Descamps stond ons graag te woord.

Om met de deur in huis te vallen. IDIOTS bestaat sinds 2012, ondanks enkele fijne releases vind ik jullie muziek vooral op het podium tot zijn recht komen. De muziek smeekt om live gebracht te worden. Wat is jullie mening hierover?
Eerst was er inderdaad onze live reputatie, maar die hebben we op elk album zo goed als mogelijk proberen vast te leggen. Tot nog toe is dit volgens ons telkens wel gelukt, maar live heb je natuurlijk die extra insteek: volume, interactie met het publiek, een pintje, ..

Het is vooral een kruisbestuiving tussen jonge wolven en mensen met levenservaring (om me zo uit te drukken ?) dat opvalt binnen de band. Hoe hebben jullie elkaar gevonden?
Luc Dufourmont en mezelf, de twee ‘mensen met levenservaring’, kennen elkaar al van in 1989. Toen bij Ugly Papas, later bij Two Russian Cowboys, en nog een hele rits bands. Ondertussen is hij al 31 jaar (OMG) mijn compagnon de route. Wouter Spaens zijn we onderweg tegengekomen toen hij bij The Smoking Dog speelde. Minco De Bruin werd in 2018 ingelijfd via audities toen onze vorige drummer er de brui aan gaf.

Zorgt deze generatiekloof niet voor conflicten?
Het generatieverschil heeft nog nooit echt voor conflicten gezorgd. Qua smaak zitten we allen op dezelfde golflengte. Het is integendeel zo dat we elkaar constant nieuwe of oude muziek leren kennen. Zo leerde ik via Wouter o.a.Vulfpeck of Ty Segall kennen. Het is een mooie, natuurlijke kruisbestuiving uit verschillende decennia muziekgeschiedenis.

Muzikaal is het moeilijk jullie te labelen, daarom houd ik trouwens zoveel van IDIOTS, hoe zou je je muziek zelf omschrijven?
Het is vooral gevarieerd. Er wordt gepikt uit verschillende genres, om dan één geheel te vormen. Soms punk (en niet die smurfenpunk die je veel hoorde in de jaren 90), soms dansbaar, een snuifje blues, …

Een van de reden van dit interview is de release van een nieuwe single eind april. Wat staat er nog allemaal op het programma voor IDIOTS?
Eind augustus gaan we - corona-proof - de studio in om een tweede EP ‘Fall’ op te nemen. Het logische vervolg op de EP ‘Spring’, die we eerder dit jaar uitbrachten. Bedoeling is om deze 2 EP’s begin volgend jaar op 1 vinyl te persen in beperkte oplage.

Er is eind mei ook een nieuwe EP op de markt gebracht, hoe waren de reacties tot nu toe?
Daarover kunnen we niet klagen eigenlijk. De singles “Lipstick Glamgirl” en “Lonewolf” , die er uit voortvloeiden , werden opgepikt door radio Willy, en we staan nu ook in de BRUUT playlist van StuBru.

Is het eigenlijk in deze tijden van digitalisering nog nodig iets op plaat uit te brengen? Heeft dat nog zin?
Ik heb zelf nog altijd graag die magie van een vinylplaat. Uit de hoes halen, plaat opleggen, de informatie of teksten lezen, … Er bestaat nog altijd een niche markt daarvoor.  Anderzijds wordt er meer en meer de nadruk gelegd op het  (digitaal) releasen van singles. Om regelmatig onder de aandacht te komen, en vervolgens aan optredens te geraken. Daar komen momenteel de meeste inkomsten uit voor bands.

Wat is jullie mening trouwens over streaming via Spotify? Is bandcamp of zo geen beter alternatief?
Eerlijk gezegd ben ik niet zo vertrouwd met bandcamp. Ik zal het eens moeten uitpluizen. Misschien ligt daar de sleutel tot het grote succes?

Laten we het ook over deze corona tijden hebben. Uiteraard zijn er veel plannen in het water gevallen wegens die corona crisis. Hoe ga je daar als band (maar ook als mens) mee om?
Het is eigenlijk een hallucinante periode. Anderhalve meter afstand, mondmaskers, enkel essentiële verplaatsingen. Broodnodig om de pandemie onder de knie te krijgen. Het voelt echt aan als een oorlog. Wij zijn onmiddellijk gestopt met repeteren. Ondertussen hebben we sedert kort de draad weer opgepikt zodra het toegestaan was. Mens dat deed deugd.

Welke plannen zijn er in het water gevallen eigenlijk?
Vooral de optredens die zijn weggevallen. Daarmee zouden we de opnames van onze EP gaan financieren. We zijn er creatief mee omgegaan, en hebben een soort van fundraising opgezet. Mensen kunnen vooraf intekenen voor de vinyl die begin volgend jaar uitkomt. Dit kan nog steeds via deze link: bit.ly/2VdW6Hu Via een tombola kan je zelfs een stofzuiger winnen.

Wat zijn de verdere plannen na deze crisis? Ik heb al enkele live optredens zien staan in november?
Uiteraard is er de release van de EP ‘Fall’ in het najaar, en de vinyl begin volgend jaar, en hopelijk komt er dan een zondvloed aan optredens bij.

Waar zouden jullie graag nog eens optreden?
We treden overal graag op, maar Chokri mag het altijd eens vragen om op Pukkelpop te komen spelen. Of zalen als de AB, de Vooruit e.d.

Wat geniet jullie voorkeur, een groot podia of een kleine pub of club? En waarom?
Elk podium heeft zijn charme. Een groot podium geeft ook wel een kick, maar in kleinere clubs kan je veel meer inspelen op het publiek. Luc is daar heel straf in.

Jullie (of sommige toch) zitten ook nog in andere projecten? Of niet? In elk geval hoe valt dit allemaal te combineren?
Luc en ik spelen nog steeds bij Two Russian Cowboys. Ook Wouter en Minco zitten op dat vlak niet stil. Het is altijd een beetje puzzelen om de agenda’s gesynchroniseerd te krijgen, maar het lukt wel steeds.

Om af te sluiten, waar kunnen mensen jullie merchandiser kopen? Geef gerust enkele links of zo
Op onze website kan je terecht voor platen, cd’s, en t-shirts.
https://www.idiotsmusic.com/

Pics homepag @Gregory Vlieghe

Eternal Breath - Kenny Geerts - Wij zijn een zeer leuke hechte vriendengroep waar iedereen zijn eigen nodige inbreng heeft. Dit maakt ons keihard en zeer gemotiveerd om door te gaan met nieuwe nummers

Eternal Breath werd opgericht in 1996 door Andy Polfliet en gitarist Marino Decaluwé, die toen nog beiden gitaar speelden. Na 3 demo’s , (1997) ‘Empire of Eternity’,(2002) ‘Symphony of Agony’ en (2006) ‘Welcome To Hell’ en vele bezettingswijzigingen later, bracht de band na circa 20 jaar een nieuwe CD op de markt , ‘The Joker’, die overal heel goed werd ontvangen. Ook op de podia bewees Eternal Breath zijn nieuwe adem te hebben gevonden en klaar te zijn om een nieuwe bladzijde om te slaan. In mei 2019 wordt een nieuw hoofdstuk geschreven onder de naam 'World Of Chaos', waar de band nog maar eens zijn eigen heavy metal grens verlegt en heden en verleden perfect met elkaar weet te verbinden tot een magistraal sterk klinkend geheel. Ondertussen zijn we een jaar verder, en maakt Eternal Breath reeds plannen voor nieuw werk. We hadden een fijn gesprek met Kenny Geerts over verleden, maar vooral toekomst van de band.  En hoe ze omgaan met deze corona crisis.

Om te beginnen, hoe gaat het met de band op het moment?
Zeer goed, de promo van ons nieuw album werkt nog op volle toeren. Werken rustig de ideetjes af die we in het hoofd hadden en blijven onze focus zetten op de toekomst!

Ruimschoots een jaar geleden brachten jullie een nieuwe plaat uit. Hoe waren de algemene reacties?
De reacties waren overweldigend. Wij kregen heel wat mooie reviews, als ook 2 kleine touraanbiedingen die we met 2 handen vastgrepen. We hebben het album mooi en wijd kunnen voorstellen, tot over de landgrenzen.

Toen ik jullie eind vorig jaar zag optreden had ik ook een interview, daaruit bleek dat jullie aan een derde album bezig zijn. ‘’2020 zal sowieso een jaar worden waarin de focus op het schrijven van een derde album komt te liggen’’ . Hoever staat dit nu?
Wij hadden onmiddellijk na het nieuwe album alweer mooie ideetjes die we samenlegden tot enkele nieuwe nummers. 2 ervan waren ruimschoots af tot we in lockdown gingen en de repetities stil kwamen te vallen. Dit heeft ons thuis wat tijd gegeven om met nieuwe riffs af te komen, maar het meeste wordt geschreven op de repetities zelf. Dus dit kwam toch wel even stil te liggen... na de lockdown gingen we er weer volop tegenaan!

Welke richting zal die nieuwe plaat uitgaan? Een andere wending dan de vorige platen?
We blijven natuurlijk Eternal Breath en zullen dezelfde stijl opgaan, maar toch met nieuwe uniekere ideetjes. Het zou misschien wel iets sneller durven gaan, dit gepaard met alweer een mooie variatie van o.a. snelle, stevige en wat lossere nummers. Dus je kan het een andere wending normen maar nog steeds zal het een Eternal Breath plaat worden.

Op het festival Blast from the past viel me op hoe jullie een solide band zijn geworden waar iedereen meer dan ooit dezelfde kant uitkijkt; ben je het nog steeds mee eens?
Wij zijn een zeer leuke hechte vriendengroep waar iedereen zijn eigen nodige inbreng heeft. Dit maakt ons keihard en zeer gemotiveerd om door te gaan met nieuwe nummers. We kijken ook gelukkig dezelfde kant uit en hakken zonder veel moeite knopen door. Dit bracht ons tot nu toe tot waar we reeds gekomen zijn. Meer van dat!

Ik heb jullie ook akoestisch zien optreden. Een fijne beleving die voor herhaling vatbaar is?
Dit was een normaal een ‘eenmalig’ optreden, die we voor Geert Fiew, die ons al veel hielp met tal van projecten, met heel veel plezier in elkaar wilden steken. Dit optreden werd zeer goed ontvangen en we willen dit zeker nog opnieuw doen, Dit maakt de band weer wat toegankelijk bij iets rustigere evenementen!

Bestaan er nog mogelijkheden in die richting? Misschien een akoestische plaat uitbrengen?
Het zou leuk zijn om wat akoestische nummers op te nemen, misschien komt dit als bonus trackje op de volgende plaat, wie weet, maar onze focus ligt voorlopig op waar we het best in zijn, stevige Eternal Breath nummers maken en dan zien we wel verder.

De plannen voor 2020 zijn door deze corona crisis wellicht in het water gevallen. Wat waren die plannen eigenlijk? Hoe ga je daar als muzikant (ook als mens) mee om?
Wij hadden een rustig voorjaar gepland en maakten hier goed gebruik van om nieuwe ideetjes samen te leggen, en een nieuwe videoclip uit te brengen. De videoclip werd opgenomen enkele dagen voor de lockdown, wat maakte dat we extra tijd hadden om deze samen te stellen en vroeger uit te kunnen brengen dan voordien haalbaar zou geweest zijn! 
Wij zijn super dankbaar aan de organisatoren die livestreamings in elkaar steken en onze muziek gebruiken. Onlangs stonden wij op plaats 22 van de top 100 zwaarste Belgen, deze week werd “Need for Speed” nog op Classic 21 radio gespeeld. Zo’n dingen doet de band meer dan goeds!

Zal de muziekwereld (of metal wereld) deze crisis overleven denk je? En hoe
Hopelijk valt het allemaal wat rustig op zijn plooi. Events waar het publiek allerlei regeltjes opgelegd krijgt, is iets dat iedereen wilt vermijden, maar dit virus zal ons wellicht nog even de baas zijn. Wij hopen dat alles snel achter de rug is, zodat events, bands en dergelijke de motivatie niet verliezen!

Dat ‘drive in ‘ gebeuren gaat niet door, hoe stonden jullie daar tegenover?
Wij vonden het een leuk idee omdat mensen op allerlei manieren toch de muziek industrie niet kwijt wilde in deze periode. Mensen komen constant met innovatieve manieren om dit op een schappelijke manier te kunnen brengen, echter zijn er tal van regels die dit idee al snel weer opdoekten. Hoewel dit in Duitsland wel perfect lukte! Wij zouden alleszins geen nee zeggen om op zo’n manier eens een showtje te kunnen brengen…

Er zijn ook festivals via live streaming (zoals onlangs nog een jazz festival) hoe staan jullie tegenover dit concept?
Dit is een leuk ideetje om deze stille periode te overbruggen, Maar dit zijn vooral shows die niemand iets opbrengen. Naar de fans toe is dit alleszins wél zeer tof! Hopelijk is dit natuurlijk snel over, zodat de industrie terug een inkomen heeft en door kan gaan met wat iedereen bezig was!

Je ziet links en rechts wel filmpjes verschijnen, een mooi alternatief voor het wegvallen van live shows? Wat is jullie mening hierover?
Alles wat de band actief en zichtbaar houdt is super! Zoals eerder gezegd leverden wij hier ons steentje bij min of meer , met het uitbrengen van onze nieuwe musicvideo in de coronaperiode. Dit werd goed ontvangen. Mensen zitten meer achter hun Pc en dan moet je langs de andere kant ook wat innovatief zijn om je band op deze manier toch steeds in het vizier te kunnen brengen.
Het is alleszins ook erg leuk allerlei filmpjes te zien van andere bands hoe zij hun tijd doorbrengen in deze periode!

Wat zijn de verder plannen na deze crisis?
Goed repeteren, zeer veel nieuwe ideetjes bijeenbrengen en plannen voor de toekomst maken! Hopelijk kunnen wij toch nog wat shows versieren ondanks de moeilijke voorbereidingen van eventorganisatoren. Ook hopen wij een nieuwe tour te maken om ‘World of Chaos’ nog verder te kunnen promoten.
Ook zal er dit jaar terug een nieuwe (live) video worden uitgebracht.
O ja, de band bestaat volgend jaar 25 jaar! Dit zullen we zeker niet zomaar laten passeren

Doet de band ook optredens in het najaar (normaal gesproken) en waar?
Doordat de corona crisis sinds het voorjaar toesloeg hebben weinig organisatoren toekomstplannen willen maken. Wij hebben dit jaar nog maar 1 show geboekt in december, de volgende shows worden stilaan geboekt voor in het voorjaar van 2021.
Tot nu toe hebben wij geen enkel optreden moeten aflassen of uitstellen.

Waar kunnen de mensen (nu er geen festivals zijn)  jullie merchandiser aanschaffen? Geef gerust enkele links
Zeer leuk nieuws: merchandise zal spoedig kunnen worden aangekocht in onze nieuwe webshop waar nu aan gewerkt wordt. Onlangs vernieuwden we onze website volledig en een officiële webshop zal de kers op de taart worden! https://www.eternalbreath.be/

Zijn er nog aanmerkingen of opmerkingen zet ze gerust hieronder
Wij hopen onze fans en vrienden zeer snel terug te zien, hopen snel terug te mogen shredden op het podium en onze muziek zo goed en ver mogelijk te kunnen verspreiden!
Nog eens een kleine reminder: Eternal Breath  bestaat 25 jaar in 2021, en dit zullen we niet onopgemerkt laten passeren! Rock on!

Bobby Conn brengt songs die flirten tussen fijne pop en aanstekelijke rock. Hij kan hij een breed publiek aanspreken. En dit toch al sinds eind jaren '90. De man is ondertussen de vijftig gepasseerd, en blijft die begane wegen verder bewandelen. Met 'Recovery' brengt hij dan ook een nieuwe schijf uit , waarbij de eerder ingenomen stelling nog maar eens in de verf wordt gezet.
Songs als “Good Old Days” of “Bijou” brul je na een luisterbeurt al lustig mee, en voor je het weet sta je lekker mee te zweven op de dansvloer. Bobby beschikt bovendien over herkenbare vocals en het klankentapijt dat hij uitspreidt , doet je naar adem happen. Het voortdurend flirten tussen pop deuntjes en rock muziek vind je dus over de hele lijn terug op de schijf, het is meteen het sterke punt van 'Recovery'. Want songs als “Brother”, “Disaster” en “Always Already” blijven daardoor aan je ribben kleven. Zowel de pop- als rock liefhebber wordt een fijn oorgasme bezorgt. De vrouwelijke backing vocals is een meerwaarde binnen het geheel.  Bobby Conn brengt eigenlijk protestsongs op een zodanig gedreven , aanstekelijke wijze dat, naast nadenken erover, een glimlach niet te onderdrukken valt. Je blijft aan zijn voeten gekluisterd en luistert naar de verhalen die hij op bijzonder gezapige wijze vertelt.
Want inderdaad, de man ontpopt zich tot een klasse verteller die net door die charismatische uitstraling je ontroert en wegvoert naar andere oorden. Gevoelsmatig raakt hij een snaar. Bij sommige songs als “Always already” doet hij ons denken aan artiesten Lou Reed, wiens stem hij benadert.
Eveneens is hij een klasse verteller die zijn verhaal zodanig kan brengen dat hij een mening door de strot ramt, maar er ook de nodige zelfrelativering aan toevoegt. En dat is net wat Bobby Conn dus met deze Recovery doet, als een ware troubadour zijn verhaal vertellen en je doen nadenken.

Tracklist: Recovery 04:15 Disposable Future 05:37 Good Old Days 05:23 No Grownups 03:15 Brother 04:59 On The Nose 04:51 Bijou 03:45 Disaster 03:47 It's A Young Man's Game 04:44 Always Already 06:15

Sammy Brue is een folk-singer-songwriter die zijn songs op een gevoelige wijze brengt, maar je ook onderdompelt in folkse sferen die je terugvindt rond het kampvuur van het leven. Dat zette hij met eerdere werkjes op EP en zijn sprankelend debuut ''I Am Nice ' in 2017 voldoende in de verf. Nu is er een nieuwe plaat op de markt 'Crash Test Kid', waarbij je de neigingvoelt opkomen de gitaar bij de hand te nemen, een kampvuurtje te laten branden en songs samen lekker mee te brullen tot de zon ondergaat.
Die aangename sfeer en warmte komen je al tegemoet op “Gravity”, die Sammy blijft bewandelen op de volledige schijf. Gevoelsmatig zorgt die aanstekelijke stem van Sammy Brue ervoor dat je gaat zweven door het zand van het leven, op blote voeten liefst, want je voelt je door songs als “Die before you”, “Teenage mayhem” - ondanks het beladen karakter - vrij als een vogel; aanstekelijke songs die aan de ribben kleven.
Dat Sammy Brue zich niet zomaar laat vastpinnen op een muziekstijl blijkt op de uptempo “Fishfoot” , er wordt geflirt met rock-'n-roll in zijn meest pure zin. “Skatepark Doomsday Blues” is dan weer een vette knipoog naar de blues. Telkens blijft die warmte overeind, wat ons blij maakt , ondanks de pijn die harten doet breken.
Breekbaar, broos maar dus ook lekker op de dansspieren inwerken is de rode draad. Op songs als “True believer”, “Crash test kid” en “Fishfoot” bewijst Sammy Brue dat hij vooruit kijkt, met respect voor het verleden. De  fans van het in 2017 uitgebrachte debuut mogen dus op hun twee oren slapen. Samme Brue blijft zijn roots trouw. Alleen blijft hij niet ter plaatse trappelen maar kijkt hij ook naar de toekomst. De man kleurt dus graag buiten de lijntjes, zoals op “What you give” en afsluiter “Painted Blue”, met die fijne folky songwritersfeer.
Besluit: Sammy Brue is dus vooral een artiest die zijn verleden omarmt, het heden koestert en de toekomst aanschouwt met een zeker charisma in stem en uitstraling, waardoor we hem dan ook  een gouden toekomst voorspellen. Het einddoel is bij deze klasse singer-songwriter/hartenbreker en folk/blues artiest nog zeker niet bereikt.

Tracklist: Gravity 02:29 Die Before You Live 03:38 Teenage Mayhem 02:48  True Believer 03:54 Pendulum Thieves 03:47 Crash Test Kid 04:23 Megawatt 04:01 Fishfoot 03:02 Skatepark Doomsday Blues 03:15 What You Give 03:10 Paint It Blue 03:30

Ter introductie van het nieuwe werk van Selah Sue citeren we bijgaande info: ''De Bedroom EP is een intiem en open project waarbij Selah Sue recht uit het hart spreekt. Zo bezingt ze de liefde voor haar twee kinderen in het openingsnummer “You” en staat ze met de strofe "When my mind is lost, will you stand by me every night and day?" in het nummer “Always” stil bij het ouder worden. Tijdens de quarantaine zijn de ‘Lullaby Sessions’ van Selah Sue op Facebook een baken van steun en comfort voor de fans. Hier speelt ze wekelijks covers en akoestische versies van haar nummers.
Meer over deze sessies kan je vinden op haar Facebook pagina: https://www.facebook.com/SelahSue ''.
Deze EP is dus een zeer persoonlijke parel geworden die de schoonheid van het leven uitbeeldt op een eenvoudig , wonderbaarlijke wijze.
De Franstalige recensie kunt u hier nalezen: http://www.musiczine.net/fr/chroniques/item/78658-bedroom-ep.html
We zijn het trouwens volmondig met onze collega eens. Het moederschap doet Selah Sue deugd, en is een ware inspiratiebron. “In a heartbeat” is een liefelijke ode aan haar kinderen , zonder al te klef te klinken. De engelachtige , kristalheldere stem voert je weg naar de oorden van het moederschap, wellicht gezeten op een roos wolkje maar ze belicht met deze vijf songs de mooie kant ervan. Tegenwoordig zien we dat te weinig, al te vaak wordt ons een spiegel voorgehouden dat het moederschap niet gemakkelijk is. Gelogen is dat allerminst, diep respect voor iedere moeder op deze wereld. Maar de mooie en zachte kant mag ook eens in de schijnwerpers staan. En dat is bij deze EP zeker het geval. Nogmaals, zonder klef te gaan klinken, stralen songs als “You'”, “You're My Heart”  en “Always” zoveel liefde uit. Een liefde die enkel een moeder kan voelen.
Selah Sue laat zich op deze EP van haar meest kwetsbare kant zien, een kant die ook aantoont dat ze - hopelijk - haar demonen heeft overwonnen. Dankzij het moederschap is een stap in de goede richting zeker ingezet. Deze weemoedige en melancholisch mooie EP laat ons alvast het beste hopen voor de toekomst. “I would rather” laat een soulvolle Selah Sue horen en zien die harten doorboort vol liefde.
Besluit: We hebben vijf jaar moeten wachten, maar Selah Sue bewijst dat ze nog steeds van veel soul markten thuis is, en harten kan doen smelten op eenvoudig, magisch mooie wijze. Met haar stem als ultieme wapen om je een glimlach op de lippen te bezorgen; de donkere wolken van het leven worden even opzij geschoven en de zon kan in je hart schijnen. Deze EP is trouwens een wondermooie ode aan alle moeders, gezongen en geschreven door iemand die het moederschap met veel liefde omarmt.

Tracklist: In A Heartbeat - You - You're My Heart (feat. Naima & Zuraya) - Always - Cosmo - I Would Rather

Nick Hakim is een uit New York afkomstige muzikant die soul, jazz en R&B verbindt tot een magisch geheel. Met zijn debuut 'Green Twins' drukte hij in 2017 zijn stempel op dat genre. In de recensies werd hij vergeleken met Marvin Gaye, Chet Baker tot Portishead en d'Angelo. Maar vooral beschikt Nick Hakim over een eigen smoel. De man is ook niet bang om op avontuur te trekken in deze muziekstijlen, om hier grenzen te verleggen. Dat wordt op de nieuwste schijf 'Will this make me good' nog maar eens in de verf gezet.
Dat wordt al direct duidelijk met “All these changes”. Zwevend, zeemzoetig maar niet klef klinkend, voelt de stem van Nick aan als een warm deken terwijl instrumentaal over weemoedige wateren wordt gevaren.
Maar daar houdt het niet mee op, en dat maakt deze artiest en de plaat een zo bijzondere parel. Want telkens zet hij je heel bewust op het verkeerde been, doet je naar adem happen of trekt alle registers open , waardoor een storm opsteekt bij heldere hemel.
Dat de man niet vies is van experimenteren en buiten de lijntjes kleuren van soul/r&b , bewijst hij met “Wtmmg” , een wat bevreemdende, psychedelische song die een hypnotiserende werking heeft op je gemoed.
Nick Hakim is bovendien een man die van enorm veel markten thuis is, want bij “Bouncing” laat hij zich weer van zijn meest gevoelige kant zien, een warme song die door je hart snijdt zonder pijn te doen maar daardoor worden wel gevoelige snaren diep geraakt. Hakim voegt ook elektronische klanken toe aan de soul en r&b , waardoor je in een vreemd landschap terecht komt, Zoals bij “Let it out”, een korte parel die aan je ribben kleeft, of het wondermooie “Qadir'”. Hakim zingt zijn pijn en frustratie uit , zonder die door je strot te rammen maar hij weet te raken, waardoor tranen opwellen in je ogen. Het is trouwens een persoonlijke song over een veel te vroeg gestorven vriend; prompt haal je ook jouw vrienden voor de geest die te vroeg zijn heen gegaan. En dat is de grote sterkte van Nick op deze plaat; je wordt over de hele lijn  persoonlijk geraakt door zijn verhaal, of hij dat nu op een intieme, broze wijze doet of de teugels loslaat. De intensiteit is telkens even groot. Prachtig.
De man is trouwens een meester in je op het verkeerde been zetten. Op de songs kan hij iets toevoegen, dat je pas ontdekt na verschillende luisterbeurten. Een gegeven dat deze artiest en de plaat een bijzondere parel maakt.
Koesteren en knuffelen willen we zeker bij de aangrijpende songs “Gods dirty work” en “Crumpy”. Nick Hakim veroordeelt en beoordeelt niet, hij geeft een mening zonder te stampen en te duwen , maar je voelt wel die rilling door je lijf lopen waardoor je die heilige huisjes wel degelijk wil omver stampen. Zeer opmerkelijk, maar ook goed gevonden.
Besluit: Nick Hakim is een tovenaar die je op 'Will this make me good'  meeneemt naar zijn wereld, in woede uitbarst op een ingetogen wijze of je tot tranen toe bedwingt als het gaat over gevoelige onderwerpen. Meteen doet hij ook je eigen leven uit de doeken, waardoor je diezelfde kwaadheid voelt opborrelen maar ook tot een zekere rust wordt gebracht, door de hypnotiserende werking van de songs op de plaat. Dat wordt nog maar eens in de verf gezet op “Seeing double” en de mooie afsluiter “Whoo”. Het zorgt ervoor dat dit een plaat is om te koesteren, een spiegel van je-zijn en je leven , op een bijzonder intense en vreemd aanvoelende wijze.

Tracklist: 1. All These Changes 2. Wtmmg 3. Bouncing 4. Let It Out 5. Qadir 6. All These Instruments 7. Drum Thing 8. Vincent Tyler 9. Crumpy 10. Gods Dirty Work 11. Seeing Double 12. Whoo

De Gentse garagerockers Blackup , bestaande uit Steven Gillis, Xavier Benoit, Miguel Moors en Jonas De Kesel , delen sinds 2009 stevige uppercuts uit. Met het debuut 'Ease & Delight' kreeg de garagerock liefhebber in 2011 een mokerslag van jewelste te verwerken. Ook ‘12? Clubbing Into Submission’ uit 2017,bleek een schot in de roos. Met het nieuwste klasse werkje 'Club Dorothee' haalt Blackup weer opvallend energiek en verschroeiend hard tot snel uit.
Na “Panther’s Kiss” , een kort en krachtige energiebom, zijn we vertrokken voor een tempo dat zodanig hard gaat dat je het haast niet kunt volgen. De songs duren gemiddeld een kleine drie minuten, en bevatten zowel elementen van garagerock, stevige punk en postpunk. Alle registers worden verder open getrokken met “The Last things”, “No static” en “Fake news”. Blackup gaat tekeer als een kudde losgeslagen olifanten in een porseleinwinkel, er blijft niets recht staan. Zo verpletterend hard en snel gaat de band tekeer dat de plaat voorbij is voor je het weet, op adem komen is er bij deze jongens dus niet bij. De muzikanten binnen deze band zijn geen groentjes meer, en stralen die ervaring ook uit. Ze beschikken na zoveel jaren nog steeds over tonnen spontaniteit en jeugdige vitaliteit waarvan veel jongeren nog kunnen leren.  Luister maar naar een song als “Everytime I think of you” en  hoor en zie de gensters in het rond vliegen, alsof elk heilig huisje het begeeft door de mokerslagen die worden uitgedeeld. Blackup straalt zoveel energie uit, dat deze muziek smeekt om live gebracht te worden. Dat is vooralsnog onmogelijk in deze corona tijden, maar we zijn er zeker van dat het dak er zal afvliegen als deze heren één of andere club of podium komen plat spelen.
De boxen stonden  te daveren op de kast, en ook wij konden niet laten hier even een potje te headbangen, en stevig uit de bol te gaan. De band spreidt op 'Club Dorothee' zoveel energie tentoon, dat je er gewoon niet kunt op stilzitten.
Besluit: Blackup deelt op 'Club Dorothee' stevige uppercuts uit die je niet onberoerd zullen laten, we kunnen niet wachten om deze band live aan het werk te zien. Een energiebommetje!

Tracklist: Panther's Kiss (feat. Jon Spencer) 00:43 The Last Things 02:01 No Static 02:18  Walk Away 02:58 Fake News 02:50 Whatever Makes Your Kite Fly 02:30 Goldmines, Guinea Pigs and Fur 02:39 Everytime I Think of You 02:57 Paranoia 03:24 White Cats 04:30  Keep the Spirit High 02:47 Club Dorothee 04:47

Beyond The Black is een Duitse symfonische metal band die sinds 2014 van zich laat horen. Met hun debuut 'Songs of Love and death' drukt Beyond The Black meer dan ooit zijn stempel op het genre. Sinds 2016 is dat wellicht in een heel andere bezetting dan voorheen, maar ook met 'Heart of the Hurricane' , uitgebracht in 2018, bewijst de band rond zangeres Jennifer Haben nog steeds stevig in het genre in het zadel te zitten. Nu kwam de opvolger 'Horizons' op de markt. Het laat een band horen die durft evolueren en buiten zijn eigen comfortzone treden. Of toch in zekere mate …
Opener “Horizons” laat al een tipje van de sluier horen en zien in de experimenten, een veelbelovende start die ons op het puntje van onze stoel de oren wat meer doet spitsen. Hoewel de vocale inbreng van Jennifer het meest naar voor wordt geschoven, kan je niet voorbij aan de lekker aanstekelijke riffs en drumsalvo's die knetteren als een kampvuur op hete zomeravonden.
Diezelfde power keert helaas over de hele lijn niet terug. Nogal vaak klinkt Beyond The Black opvallend braafjes en verre van donker, zoals de naam doet vermoeden. En dat is bijzonder jammer. ‘Horizon’ bevat  echter wel veel songs boordevol emoties en streepjes weemoedigheid die door Jennifer, die over een krachtig stembereik beschikt, door de strot worden geramd waardoor golven van kippenvel en een krop in de keel je deel worden. Luister maar naar het wondermooie “Human”. Waarbij die emoties zelfs iets meer diepgang krijgen dan voorheen. En het is net bij die songs dat je voelt dat deze band klaar is om buiten zijn veilige comfortzone te gaan treden. Helaas hervalt Beyond The Black in zijn braaf binnen de lijntjes kleuren bij de daarop volgende songs.
Gelukkig staan er enkele mooie hoogvliegers op die ons uiteindelijk toch laten headbangen met de vuist in de lucht, zoals het knallende mooie “Paralyzed” en meezinger “Marching On”, waarbij Beyond The Black in de voetsporen treedt van een Within Temptation. Bij de nummers “Misery” en “Marching On” krijgt Jennifer vocale ondersteuning van bassist Chris Hermsdörfer. Wat dan weer een grote meerwaarde binnen het geheel blijkt te zijn.
Een andere geslaagde samenwerking is met Elize Ryd (Amaranthe) op “Wounded Healer”. De puzzelstukken blijken hier compleet te kloppen. Met “I won’t surrender” wordt weer een wondermooi klankentapijt uitgespreid, waarbij Jennifer je onderdompelt in een badje van weemoedigheid. Hier vormt de Cello van Tina Guo dan weer die meerwaarde binnen het geheel. Het zijn net die soort songs die we graag wat meer op onze boterham met symfonische metal gesmeerd hadden gekregen.
Besluit: Hoewel de band in 2020 een meer toegankelijk geluid voortbrengt, waarmee dus een ruimer metal publiek wordt aangesproken - waar uiteraard niets verkeerd mee is - bewijst Beyond The Black nog steeds tot de top te behoren  van het symfonische metal genre .
Niet bij elke song krijgen we de krop in de keel. Maar over het algemeen is deze 'Horizon' een gevarieerde plaat geworden waarmee Beyond The Black kan doorbreken naar een ruim publiek aan rock en metal liefhebbers, die durven buiten de comfortzone te treden van het genre en kijken naar een ruimer aanbod, zonder hun neus daarvoor op te trekken. Dat trekt ons nog het meest over de streep.

Tracklist: Horizons (5:00) Misery (3:44)  Wounded Healer (4:15)  Some Kind of Monster (4:21) Human (5:09) Golden Pariahs (3:35) Marching On (4:01) You're Not Alone (4:37) Out of the Ashes (4:35) Paralyzed (3:56) Coming Home (4:42) I Won't Surrender (3:56) Welcome to My Wasteland (3:49)

Poseydon - Ik denk dat iedereen een pak gelukkiger zal zijn wanneer we terug kunnen repeteren en onze plannen kunnen uitwerken. En natuurlijk, dat de optredens snel terug mogen komen!”

Belgische Metal Bands worden helaas nog al te vaak genegeerd in eigen land, terwijl ze totaal niet moeten onderdoen voor internationale kleppers. Althans zo was dit toch medio jaren '80 tot zelfs in de jaren '90. De laatste jaren zien we gelukkig een kentering ontstaan en krijgen ook nieuwe bands de erkenning die ze verdienen. Maar we dwalen af, Poseydon brengen sinds de jaren '90 furieuze thrash/death metal. Echter bleven ze vele jaren 'hangen' in de underground. Pas in 2006 begon ook een ruimer publiek deze sympathieke band uit het Waasland beter kennen. Vooral toen ze mochten deelnemen aan W.O.A. Battle in 2011. ‘Cold World,’ datzelfde jaar op de markt gekomen, liet een volwassen band horen die klaar was om de wereld te veroveren. Vijf jaar later  verblijdt Poseydon ons met een gloednieuwe schijf, ‘Masterpiece’. Daarna werd het plots vrij stil rond de band, we vroegen ons af hoe het gaat met Poseydon in 2020. We vernamen dat de band volop bezig is met nieuwe songs, zou er een nieuwe release aankomen? En hoe ga je als band om met zo een crisis?. Allemaal vragen die boegbeeld Alain De Block graag beantwoordt.

Poseydon timmert al vele jaren aan de weg, wat waren voorlopig de hoogte- en dieptepunten?
Die zijn er inderdaad, de ongeveer 10 jaar stilte had er beter niet geweest, maar ja, wat ik daar dan weer positief uit haal, is dat we blijven volhouden. We zijn terug opgestart, we doen verder en overleven. Sommige bands stoppen ermee, beginnen een nieuwe band met een nieuwe naam, dit heb ik eigenlijk nooit willen doen. Het is door een vroeger bandlid dat we 10 jaar later terug zijn opgestart. In het buurland spelen is ook wel een leuke belevenis eigenlijk, maar dan in eigen land merk je dat het toch weer wat complexer ligt, dat is soms teleurstellend.

Hoe is de band feitelijk geëvolueerd door de jaren heen, want er zijn best wel regelmatig line-up wissels geweest
Ik ben van mening dat iedereen moet doen waar hij zelf zin in heeft, en je niet laten tegen houden door iets of om een bepaalde reden, bijvoorbeeld wanneer iemand stopt in de band omdat hij een huis gaat bouwen, stopt met muziek in het algemeen of zelfs gaat trouwen of samen gaat wonen, dat hebben we allemaal meegemaakt. Of wanneer ze na een tijdje ondervinden dat ze meer naar een andere muziekkeuze overhellen? Het is ook voorgevallen dat de meningen met de rest van de band niet meer overeenstemden en ze dan de band verlieten.
Dit zijn dingen die gewoon niet te vermijden zijn, het is niet altijd makkelijk om de vijf neuzen in dezelfde richting te krijgen of te houden!

Ik heb jullie leren kennen via de EP 'With Tears In My Eyes' maar ik was jullie eigenlijk tot 2011 met 'Cold World' uit het oog verloren, wat is er in die tijd gebeurd dat me eventueel is ontgaan? Om even verder terug te keren in de tijd
Je bent ons inderdaad uit het oog verloren, we hebben tussen ‘With Tears In My Eyes’ en  ‘Cold World‘ ongeveer 10 jaar stil gelegen! Ikzelf heb echter nooit stil gezeten omdat mijn andere band Everglow toen ook ontstaan was, en had daar dan natuurlijk veel werk mee. Dit zal misschien veel verklaren, niet iedereen weet dit natuurlijk. De reden van de stilte rond Poseydon kwam natuurlijk doordat er op een korte periode drie bandleden ermee op hielden, en ik kan niet ontkennen dat dit een serieuze impact gehad heeft, vandaar die stille periode.

Na meer dan vijfentwintig jaar heb je heel wat zien veranderen in de muziekwereld, wat is de grootste verandering naast vergaande digitalisering? En welke impact (positief of negatief) heeft dit op een band als Poseydon?
Er is inderdaad heel veel veranderd ondertussen, maar digitalisering heeft voor mij wel voor een positieve wending gezorgd! De digitalisering heeft ervoor gezorgd dat we van op afstand beter met elkaar kunnen werken, zoals nummers en teksten of ideeën daarrond. Alles kan tegenwoordig ook in ‘de cloud’ worden opgeslagen in mappen waar iedereen aankan, zoals in Dropbox.
Voor de opnames staan we daar ook al een eind mee vooruit, omdat de meeste van ons een bescheiden home-studio hebben. Zo kunnen we de nummers vormen, de opnames ervan voorzien en samen voegen om uiteindelijk dan een pré-productie voor de studio te bekomen. Dit is dus zeer positief.

Hoewel de band al te gemakkelijk in een vakje 'thrash metal/hardrock' wordt geduwd zijn er naar mijn mening meer invloeden merkbaar. Zeker door de jaren heen. Hoe zou je je muziekstijl anno 2020 nog het best omschrijven?
We gebruiken zelf de noemer Death/Thrash metal, omdat die omschrijving de meest correcte is voor onszelf. Onze nummers passen hier meestal wel het beste onder, met af en toe een uitloper naar een ander genre. Dit zijn vaak inspiraties van het moment van schrijven, en zorgt dus ook voor meer variatie, en hoe meer variatie hoe beter eigenlijk!

Zijn er, na al die jaren, dingen die je - weten wat je nu weet - anders zou aanpakken?
Ja, dat is altijd zo he, denk ik dan toch. Er zijn heel veel dingen die je ook niet onder controle hebt, of zaken waar de reactie gewoon anders kon. Niet alles verloopt altijd zoals je dat zou willen.

Laten we meteen met de deur in huis vallen. Een van de redenen van dit interview is het bericht dat jullie nieuwe songs aan het afwerken zijn voor een full album? Vertel er gerust meer over? Wanneer is de release gepland en zo?
Ja, we hebben zeker al goed kunnen doorwerken nu, de nummers zijn er allemaal. Nu is het nog kwestie van alles samen verder uit te werken en klaar te maken voor de opnames, lay-out cd-boekje ed., maar dit alles is voor 2021.

Een ander nieuwsfeit is een EP met Thief of dreams die heruitgebracht is,  omdat die voor een verzamel was opgenomen in de jaren 90 en daar komen volgens ik lees, 2 old songs bij die nooit uitgebracht waren uit dezelfde periode? Vertel er gerust wat meer over
Dat klopt Erik, het idee is er om dan na de cd een tussendoortje te kunnen aanbieden uit een heel andere hoek, die dan weer wat nostalgie zal brengen voor sommigen en de belevenis mee te kunnen maken terug naar de beginperiode van Poseydon.

Door de corona crisis vallen ook bij jullie waarschijnlijk veel plannen in het water. Welke?
Ik moet zeggen dat de enige plannen die in het water vallen repetities en enkele optredens zijn. Dat is voor niemand leuk, maar aangezien we zelf thuis heel veel kunnen voorbereiden, hebben we op het gebied naar het nieuwe album toe al veel kunnen verwezenlijken!

Het is een beetje een standaard vraag die ik in deze tijden iedereen stel. Maar hoe ga je als muzikant, band (maar ook als mens) om met zo een crisis?
Zoals de meeste mensen denk ik, met vallen en opstaan. De teleurstelling(en) zo goed mogelijk proberen op te vangen en proberen verder te doen met wat je bezig bent, zodat we overeind blijven!

Om daar een beetje op voort te borduren. In deze tijden zie je veel filmpjes op facebook waar de bands via sociale media hun nieuw werk voorstellen, al dan niet vanuit hun eigen kot. Zit er op dat vlak ook voor jullie mogelijkheden? Hoe sta je daar tegenover?
Ik vind dat tof, elke band brengt dit op zijn eigen manier. Bij ons zijn er ook zo’n dingen besproken, hoewel we daar iets meer bescheiden in blijven dan sommige bands. We gaan alvast een voorsmaakje geven naar het nieuwe werk, maar daar kan ik momenteel nog niets over zeggen, anders is de verrassing er af, hehe!

Recent komen er ook plannen naar voor zoals 'drive-in' festivals, met auto's op een parking, iets voor jullie? Hoe sta je daar tegenover
Ikzelf heb daar niks op tegen, integendeel: vroeger waren er ook drive-in cinema’s. Ik stel me wel zwaar de vraag hoe de belevenis is voor de mensen die met hun auto achteraan het terrein staan. Wat gaan ze er dan nog aan hebben?

Over plannen gesproken. Wat zijn de verdere plannen na deze crisis?
Zo snel mogelijk repeteren, en liefst zo luid mogelijk!
Dat ik die gitaren terug kan horen ronken! Haha. Dat is natuurlijk mijn visie, maar ik denk dat iedereen een pak gelukkiger zal zijn wanneer we terug kunnen repeteren en onze plannen kunnen uitwerken. En natuurlijk: dat de optredens snel terug mogen komen!

Is er ook zoiets als een einddoel, wat je absoluut wil bereiken met de band, ook na al die jaren?
Dit kan bij ieder van ons verschillend zijn, maar als je al kan doen wat je wil doen , mag je al gelukkig zijn. Iedereen droomt er natuurlijk van een grote band te worden en full-time met de band of muziek bezig te zijn, touren enzovoort, maar voorlopig doen we gewoon verder met wat we graag doen. In de eerste plaatst is Poseydon een passie, daarnaast zien we wel wat er allemaal uit de bus komt.

Om af te sluiten: fans kunnen geen merchandise kopen via optredens ofzo, hoe kunnen ze dit wel online? Ze hieronder enkele links
Via onze website www.poseydon.be kan je alles bestellen. CD’s met prijzen vind je bij MEDIA en onze shirts ed bij MERCHANDISE.
Wil je graag bestellen, klik dan in het linkse menu op “Orders” of klik op deze Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken..

Dank voor dit fijne gesprek, hopelijk doen we dit spoedig over 'face to face' tussen pot en pint
Zeker en vast Erik, dank je wel! Ik trakteer!