Wim Claeys heeft als cabaretier en muzikant al een hele weg afgelegd. Muzikaal is zijn naam verbonden aan onder meer Ambrozijn, Olla Vogala, Göze, Tref, WC-band, Stemband, … Hij stak voorts de lont aan het vuur voor Boombal en de Gentse Zangstonde.
Claeys heeft een nieuwe theatervoorstelling (‘Queens’) en daar hoort een album bij. In Queens vertelt hij hoe hij als alleenstaande vader zijn vier puberdochters probeert op te voeden. Het bijhorende album combineert humor en het Gentse dialect met folk, kleinkunst en wat reggae. ‘Queens’ heeft artwork dat verwijst naar “Bohemian Rhapsody” van Queen.
“Kleinkunst” is een country-achtige song met suggestieve lyrics. Op “Locomo” en “Die Ochtend” bewijst Claeys dat reggae en accordeon beter samengaan dan je zou verwachten.
Op “In Ons Kot” krijgen we vermoedelijk Wim’s dochters te horen die herinneringen ophalen aan de coronalockdown. “Trein Naar Oostende” is gelukkig geen cover van Spring. Om de lyrics van “Lieve Joepie” moet je van ongeveer dezelfde generatie van Claeys zijn, want de jeugd kent dat stopgezette magazine niet meer. Wel een heel leuke tekst. Drie nummers zijn instrumentaal: “La Marrantaine”, “Maintenat Oui” en “Here’s To Us 5”.
Twee nummers zijn vooral grappig en sluiten aan op een lange traditie van cabaret: “Brexhit” is een grappige, veel te letterlijke vertaling van Vlaams naar Engels. Op “Sa-una” komt de grap van het splitsen van dubbele klinkers (au/oe/ui). Op deze twee nummers komt Claeys in de buurt van grote cabaretiers als Toon Hermans of een vroege Urbanus.

‘Queens’ is een heel aangenaam, grappig en muzikaal soms verrassend album dat net zo goed een op zichzelf staand album is als een herinnering aan de theatervoorstelling.

Hanne De Backer werkt al eens mee aan wat we in de brede zin popmuziek noemen (Condor Gruppe, Backback, Nele Needs A Holiday, Pieter Embrechts, You Raskal You, …), maar ze is ook de ruggengraat van het project g a b b r o. Voor de eerste twee albums van deze freejazz/impro-band vormde ze een duo met Marc De Maeseneer. Het derde album, waarover deze review handelt, is het eerste op het eigen label en er hangt een bijzonder verhaal aan vast.
Tijdens de coronaperiode trok Hanne De Backer met drummer Raf Vertessen (die doorgaans in New York werkt) en pianist Andreas Bral langs de volledige Belgische kust. Van de Franse grens tot die met Nederland, met een bolderkar en een kameel. En met een filmploeg. De film daarvan, ‘As We Walk’, doet dit jaar een tournee langs allerlei culturele zalen en andere instellingen. Tijdens de kustwandeling deden de muzikanten indrukken op en er werd uiteraard al eens halt gehouden om wat te improviseren met het landschap, de natuurelementen en de coronamensen als inspiratie.
Die fragmenten en indrukken werden later nog eens grondig herwerkt tijdens een verblijf in de Ardennen en in een Brusselse studio opnieuw tot leven gewekt. De opnames daarvan werden gebundeld in het album ‘The Moon Appears When The Water Is Still’.
Het is geen hapklare brok, dat album. Het is fragiel en breekbaar, bij momenten. Het is minimalistisch en het lijkt geïmproviseerd. Alsof de ritmes en muzikale bewegingen te grabbel werden gegooid in de vloedlijn van de zee. Het is vaak een puzzel die je maar niet gelegd krijgt en het is dan ook nodig om je helemaal over te geven en in te gaan op de uitnodiging tot de diepere gedachte en de zelfreflectie waar deze muzikanten zich ook aan overgaven. Het album is vooral een speeltuin van emoties.
Mijn persoonlijke favoriet is de onderhuidse dreiging, het naderende onheil in “Women Gone Missing”.

Jazz/Blues
The Moon Appears When The Water Is Still
g a b b r o

https://hannedebacker.bandcamp.com/album/the-moon-appears-when-the-water-is-still

Nederlander Jan Piet Den Tex draait al mee sinds begin de jaren ’70 van vorige eeuw. Hij startte bij de bands Tortilla en Vitesse (waar onder meer Herman Brood een tijdlang deel van uitmaakte). Daarna legde hij zich meer toe op eigen werk.
‘The Starlight Adventure’ is zijn meest recente creatie. Hij noemt het album een song cycle en niet een conceptalbum. Het verschil tussen de twee is niet zo groot. De tien liedjes van het nieuwe album vormen een thematische eenheid en vertellen het verhaal van een door Europa reizend muzikantencircus aan het begin van de jaren ‘90. Den Tex blijft in de lyrics een beetje vaag over het hoofdpersonage. Het kan een fictief personage zijn of ook niet. Het verhaal is wel een mooie kapstok om de liedjes aan op te hangen.
Den Tex schreef het album samen met pianist Rob van Donselaar, die ook de muzikale productie verzorgde. Die naam doet misschien niet meteen een belletje rinkelen, maar die naam staat in de album credits van heel wat illustere artiesten en bands: Henny Vrienten en Doe Maar, Guido Belcanto, Bintangs, Vitesse, Hallo Venray, The Prodigal Sons, Rowwen Heze, … Nog een paar leuke namen die meewerkten, zijn Martijn Van Agt (Ilse DeLange), Maarten Van Damme (Racoon, Abel, Drive Like Maria) en Martijn Bosman (Kane, Gotcha!);
Het duo Den Tex-Van Donselaar had de touwtjes in handen en zij hebben een prima album met pianosongs met folky americana met een scheut chanson afgeleverd. Je kan het ook neerlandicana noemen, maar vaak ademt dit album de sfeer van verlaten landschappen, kleine dorpjes en open natuur zoals we die kennen van de Amerikaanse countryrock en americana. In de lyrics gaat het dan toch een paar keer over Milaan en andere Europese steden en als er een accordeon langskomt, kan die zijn Europese roots niet vermommen. Dan heb je nog de strijkersarrangementen die je eerder op ons continent in dit soort muziek verwacht dan in die van over de grote plas.
Den Tex toont zich hier als één van de betere zingende verhalenvertellers, een ambacht dat stilaan verloren dreigt te gaan. De boodschap is soms universeel of allesomvattend, maar door die in een concrete situatie te gieten, komt die makkelijker binnen. Als je dat kan, dan zit je bij de echt grote jongens als een Warren Zevon, Randy Newman, Jackson Browne, Robbie Robertson, … In de Lage Landen zijn er niet zo veel die dit doen. Een Nomden of een Etan Huijs, maar die hebben misschien nog niet zoveel kilometers op de teller als Den Tex.
Mijn persoonlijke favorieten van ‘The Starlight Adventure’ zijn “Pickin Up The Pieces”, “A Sudden Shift In Mood” en “Stendhal Sonata”.  

Folk/Blues
The Starlight Adventure
JP Den Tex

 

The Cleopatras is een 100% vrouwelijke punky garagerockband uit Toscane. De dames hebben waarschijnlijk nog goede herinneringen aan de riot grrrl-beweging van de jaren ’90 van vorige eeuw. Daarmee zou albumtitel ‘Bikini Grill’ een vette knipoog zijn naar de riot grrrl-band Bikini Kill.
‘Bikini Grill’ is een leuk album dat muzikaal wat doet denken aan Unwanted Tattoo, Shonen Knife, The Donna’s en Babes In Toyland. Ze weten hun covers te kiezen, deze Italiaanse dames. Eerder deden ze al een knappe versie van “Amoureux Solitaires”, de eighties-hit van de Belgisch-Portugese zangeres Lio, en “Can Your Pussy Do The Dog?” van The Cramps, “Walk Like An Egyptian” van the Bangles.
Op dit album krijgen we liefst drie covers: “You’re Standing On My Neck” van de Amerikaanse all female-band Splendora, “Maldito” van de Mexicaanse artieste Jessy Bulbo en “Kiss Kiss Kiss” van Yoko Ono. Het origineel van Yoko Ono heeft ons nooit zo blij gemaakt als deze guitige versie met ronkende, scheurende gitaren. Het was een goede zet om dit nummer tot single van het album te bombarderen, want geen enkele andere track heeft zoveel catchyness als “Kiss Kiss Kiss”.
In de video is er een speciale rol als John Lennon voor Dome la Muerte, een – toch in Italië – legendarische gitarist uit de punk/hardcore-scene.
Andere aangename nummers op ‘Bikini Grill’ zijn onder meer “We Don’t Play Like Men”, “Mal Di Testa” (hoofdpijn) en het muzikaal een beetje atypische “I’m Fit Like Mick Jagger”.

The Cleopatras zijn overigens een prima liveband die overal in Europa op festivalpodia gevraagd worden. Op 1 mei staan ze op Roots & Roses in Lessines.
https://www.youtube.com/watch?v=HlItxKMQ5D8

De Gentse songsmid Lieven Tavernier is terug met het album ‘Sprokkelgoud’. Tavernier levert al eens hitmateriaal aan Jan De Wilde (“Eerste Sneeuw”, “De Fanfare Van Honger En Dorst”), Flip Kowlier of Little Kim (op haar solodebuut ‘Moederland’). Maar niemand zingt Tavernier zoals Tavernier.
De albumtitel is een goed gevonden sneer naar de vele inwijkelingen die van zijn Gent de hoofdstad van West-Vlaanderen maken en die het album als sprokkelhout zouden bestempelen. In albumopener “De Ogen Van France Gall” zit al meteen een knipoog naar Arno, een ander Belgisch monument, met een zinnetje uit “Les Yeux De Ma Mère”.
“Lampedusa” is een ode aan de gelukszoekers die vanuit Afrika het beloofde Europa proberen te bereiken. Zonder grote woorden of slogans, maar vanuit de mens zelf verteld. Een sterk staaltje van inlevingsvermogen. Waarom is dit één van de zo weinige artiesten die hier een boodschap over heeft?
“Hou Mijn Ogen Open” is net als alle tracks op dit album ‘klein’ gezongen. Verontschuldigend bijna. “Caroline” is dan weer hartverscheurend. Op het swingende “Bal In Gooik” en het licht-skankende “In Ledeberg” klinkt Lieven Tavernier ongeremd zonnig en vrolijk, zonder zich te verliezen in banaliteit.
Op titeltrack “Sprokkelgoud” toont Tavernier zich opnieuw een hemelse verhalenverteller. Een korte observatie, een eenvoudige gedachte, een dierbare herinnering, … het volstaat voor deze songschrijver om het uit te vergroten tot het leven, de universele en tedere liefde, het onpeilbaar diepe verdriet in al zijn vormen en facetten, vreugde en melancholie in één zin, … Het zijn lofbetuigingen die voor zowat elk nummer kunnen tellen.
We moeten niet enkel de zanger en songschrijver in de bloemetjes zetten voor ‘Sprokkelgoud’. De band verdient zeker ook een pluim: Bruno Deneckere, Yves Meerschaert, twee dames van Laïs, …
Mijn persoonlijke favorieten van ‘Sprokkelgoud’ zijn “Lievekaai”, “Kleine Julia” en “Hou Mijn Ogen Open”, maar eerlijk: op dit album staat geen enkele misser.

Lieven Tavernier laat op ‘Sprokkelgoud’ horen dat hij schouder aan schouder kan staan met pakweg het schrijversduo Lennaert-Nijgh dat van Boudewijn De Groot een ster maakte. ‘Sprokkelgoud’ is daarom te bescheiden als titel. Die had ‘Schatkist’ moeten zijn. Hier kunnen nog hele generaties na ons in graaien als ze op zoek zijn naar een song met een ziel en een diepere betekenis.

Folk/Blues
Sprokkelgoud
Lieven Tavernier

Sagor Som Leder Mot Slutet + Turpentine Valley - Geslaagde dubbel!

Vriendschapsbanden tussen bands, het kan nog, zelfs in de digitale wereld van vandaag. De Belgische postmetalband Turpentine Valley leerde de collega’s van Sagor Som Leder Mot Slutet kennen toen ze samen speelden op Dunk!Fest in Gent en wat later volgde een korte gezamenlijke tournee door Denemarken. Deze lente wordt daar een vervolg aan gebreid met nog een gezamenlijke korte clubtournee langs België, Frankrijk en Duitsland. De Belgische halte was in het hoofdkwartier van Dunk!Records, label van de Belgen en vinylperserij voor de Zweden.

Turpentine Valley was zo vrij om op deze co-headline-tournee in hun thuishaven als support te beginnen, maar kreeg/nam wel net zo veel speeltijd als Sagor. Het maakte op zich weinig uit, want de meeste muziekliefhebbers waren voor beide bands afgezakt naar Zottegem. Hun instrumentale postmetal ligt dan ook dicht bij elkaar inzake sound, songopbouw en het spelen met de intensiteit. Als muzikant horen ze zelf vooral de (kleine) verschillen in dynamiek, ritmes en lengte van de atmosferische stukken, terwijl voor het publiek toch de overeenkomsten overheersen.
Het trio uit Zulte bracht een zinderende set met het beste uit hun albums ‘Etch’ en ‘Alder’ waarbij het opvalt hoe de band geëvolueerd is in zijn concert-aanpak. Na het uitbrengen van ‘Etch’ waren die van Turpentine Valley nog vooral bezig met het minutieus kopiëren van het album (zoals een ‘etch’ of ets telkens dezelfde afdruk geeft), terwijl ze vandaag al veel losser omspringen met de sound en de structuur (zoals een ets na honderd afdrukken niet meer dezelfde afdruk geeft als de eerste). 
Zoals wel vaker op hun concerten duurde het ook in Zottegem niet lang voor het publiek zich gewillig op sleeptouw liet nemen voor de trip die Turpentine Valley had uitgestippeld, vertrekkend bij “Veeleer” en eindigend bij “Trauma”.

De twee meest recente albums van Sagor werden gemixt door Magnus Lindberg van postmetal-pioniers Cult Of Luna. Sagor Som Leder Mot Slutet is dan ook  al wat langer bezig dan Turpentine Valley en toch was Zottegem (na Dunk!Fest) nog maar hun tweede concert buiten Scandinavië. Hun albums hebben ze in de goede traditie van Led Zeppelin ‘I’, ‘II’ en ‘III’ genoemd en uit elk van die drie albums speelden ze in Zottegem enkele nummers. Ze begonnen met “Avstånd” en “Astra” uit ‘III’ en moesten dan twee keer herbeginnen om “Vilse” correct in te zetten. Maar vanaf daar was iedereen mee, onder meer dankzij een pompende, energieke versie van “Avfärd”. “Bottenlös” speelden ze op het einde van de reguliere set op verzoek voor de Vlaamse fans die hen reeds volgen sinds Dunk!Fest.
De toegift, waarover het Zweedse viertal een beetje verrast was dat ze die kregen, bestond uit één song van bijna een kwartier: “Storm”. Nog een verschil met Turpentine Valley: bij Sagor kreeg het publiek wel bindteksten tussen de nummers. Zo verontschuldigden ze zich al meteen voor de moeilijke en lange bandnaam (vrij vertaald: verhalen die naar het einde leiden) en waren ze heel dankbaar voor de kans om nog eens in Vlaanderen op te treden en dan al zeker op de voor hen ‘heilige grond’ van Dunk! (de plek waar tot vóór de corona het Dunk!Festival georganiseerd werd).

Het is bij postmetal soms een beetje gissen hoe het publiek het concert beleeft, maar als we het succes van de avond mogen afleiden uit het aantal mensen dat iets kocht aan de merch-tafel, was dit voor beide bands een geslaagd concert.

Organisatie: Dunk!Records (Dunkfestival)

Britse postpunk, maar niet zo klassiek als je hem zou verwachten komende van de bakermat van het genre. Sleaford Mods combineert elementen van de postpunk (kale,blikken drumbeats, rollende en pompende baslijnen, wel nauwelijks gitaar en nauwelijks synth-melodielijnen) met rap. En dan ook niet de klassieke vlot rijmende rap, maar gespuugde blue collar spoken word-rap met een vettig accent. Veel beter kunnen we het niet omschrijven. Een uitgebeende versie van The Prodigy, met hier en daar nog wat separatorvlees aan.
Sleaford Mods is toe aan album nummer zeven en ondertussen weten de Vlaamse muziekliefhebbers vast al wel of ze hier zin in hebben of niet. Niet dat alle albums van het duo zomaar inwisselbaar zijn, maar aan de formule werd weinig veranderd. Op deze ‘UK Grim’ zijn de lyrics opnieuw bijtend en gemeen, recht uit de woelige, vaak licht-dronken onderbuik van de UK.
Voor de beste nummers moet je afgaan op de singles: titeltrack “UK Grim” en “Force 10 From Navarone” (met gastvocalen van Florence Shaw van Dry Cleaning). De derde single, “So Trendy”, met een opmerkelijke bijdrage van Perry Farrell en Dave Navarro van Jane’s Addiction, weet minder vlot te overtuigen.
Zelf beleven we veel plezier aan tracks als “On The Ground”, het hitsige “Pit 2 Pit”, “Apart From You” (met zang! en piano) en het muzikaal intrigerende “Rhythms Of Class”.

Sleaford Mods is er nog lang niet aan toe om de ruwe kantjes eraf te vijlen en laten we hopen dat ze dat op volgende albums ook niet doen. £
Op 15 oktober staat het duo in De Roma in Antwerpen.

Het Belgische muziekcollectief Toasaves bestaat sinds 2021 en combineert een passie voor oude Vlaamse en Oosterse volksmuziek met een net zo grote passie voor Wannes Van de Velde. Toasaves betekent in het Antwerps zoveel als ‘thuishaven’. De muzikanten komen behalve uit België nog uit Frankrijk, Nederland, Spanje, Turkije en Cyprus. Bandleider is Tristan Driessens. Bij de bandleden herkennen we voorts Dick Van Der Harst en Harald Bauweraerts (Embrun, Aedo en een tijdlang begeleider van zijn zus Jorun bij Laïs). Met het vorig jaar uitgebrachte ‘Zwerver’ hebben ze een fijn album dat we hier nog eens onder de aandacht willen brengen.
Op het eerste zicht lijkt de aanpak wat op die van Kadril: oude songs nieuw leven inblazen, vergeten of hier onbekende instrumenten een podium geven, een knipoog naar Wannes, … Maar Toasaves pakt het toch anders aan. Geen klassieke rockband-opstelling met bas, drum en elektrische gitaar bij Toasaves. Zo krijgen de cisters, vedels, Turkse luiten, Indische diruba, Perzische santur, enz … nog meer plaats in de spotlight. De zang is vaak ondergeschikt aan de melodie en op ‘Zwerver’ wordt vaak gekozen voor klagende, treurende melodieën. Dat is een goeie keuze, want daar kan je ook de meeste emotie in kwijt. En Antwerpen is toch een haven, waar telkens met weemoed afscheid genomen wordt van bemanning en passagiers. Net zo goed klinkt het al eens Oosters of dansbaar. Variatie troef.
Behalve de Van de Velde-nummers zal nog één nummer van ‘Zwerver’ snel herkend worden door muziekliefhebbers die misschien niet zo veel hebben met folk: “t Zoud Een meiske Gaan Om Wyn” (Houd uw kanneke proper, Dianneke) dat bekend werd in de versie van Laïs.

Onze persoonlijke favorieten zijn “Als Ik Zou Sterven” en “Belicha Istanpitta”.

Folk/Blues
Zwerver
Toasaves


https://toasaves.bandcamp.com/album/zwerver

The Black Cat’s Eye is een Duitse band die grossiert in psychedelische rock die zo uit de jaren ’70 zou kunnen komen. Denk aan Pink Floyd, Gratefull Dead, Hawkwind en Iron Butterfly. Het drummen blijft eerder statisch en stabiel, de riffs hebben flink wat fuzz en echo, al komen ze onmiskenbaar uit de blues overgewaaid, en de beste tracks zijn de instrumentale, waar de progressieve elementen vrij spel krijgen. Het lijkt soms wat geïmproviseerd, maar waarschijnlijker is dat er allemaal lang en goed is over nagedacht.
The Black Cat’s Eye opent met dat waar ze het beste in zijn: instrumentale progrock. “Kill The Sun And The Moon And The Stars” is een luchtige brok van 20 minuten met meer dan één knipoog naar Pink Floyd. Ambitieus, maar ze gaan moeiteloos over de late die ze zelf hoog gelegd hebben.
“Katla” is niet alleen in de songtitel en in de speelduur (ruim 5 minuten) een stuk bescheidener, en niet in ambitie, met een instrumentale combinatie van freejazz en hardrock. Frank Zappa is nooit ver weg.
“Winter Song” is één van de twee nummers met zang. Die zang geeft dit klassieke poprock-nummer een heerlijke sixties-vibe, maar echt knap gezongen is het niet en we zijn ook niet van onze schoenen geblazen door de lyrics. “In My Dreams The Wind Chases Away The Clouds” is – de titel geeft het al wat weg – opnieuw meer instrumentale progrock. Nu met een lichte dreiging.
Als afsluiter is er “Lostlostlostlostlostlostlostlost” die met een lekker tempo voortdendert. Hier kan de zang ons wel bekoren, net als de huilende gitaar waar de zang tegenop gaat. Prachtig gedaan. Superleuke, lichtvoetige track om mee te eindigen.

https://www.youtube.com/watch?v=uXZeBEd5FXw

A Cloud Of Ravens is een Amerikaans man/vrouw-duo dat sinds 2018 aan de weg timmert op het kruispunt van postpunk en gothic rock. Matthew en Beth beperken zich live tot gitaar, bas en vocalen, de rest komt uit een doosje. Op hun studio-opnames klinken ze niettemin als een stevige band.
Van hun vorige album ‘Another Kind Of Midnight’ verscheen een remix-versie waar onder meer de legendarische postpunkproducer John Fryer en de Nederlandse band Clan Of Xymox aan meewerkten. Met Clan Of Xymox doen ze overigens dit najaar een tournee door de Verenigde Staten.
“Parable” is de vierde en laatste single in de aanloop naar hun volgende album ‘Lost Hymns’. Afgaand op de singles wordt dat een leuk album, maar “Parable” is van de vier niet de sterkste single. Het klinkt donker en gloomy, het tempo mist hier evenwel wat schwung als je de track vergelijkt met de andere singles van het nieuwe album, zoals “Requiem For The Sun” en zeker met “The Blackest Mantra”. Het tempo van “Parable” maakt het wat sloom en drammerig. De algemene sound is wel goed en sluit netjes aan op de jaren '80 en '90-sound van heel wat Europese bands in het genre.
In de lyrics blijft dit Amerikaanse duo wat vastzitten in het moeras van de clichés, met heel wat hel en verdoemenis die op ons afkomt, maar dat kan dit genre uiteraard wel hebben.

A Cloud Of Ravens is een fijne ontdekking. Je kan ze zelfs live aan het werk gaan zien. In april en mei doen ze een Europese tournee. Niet met Clan Of Xymox, wel met hun Zweedse genregenoten van Then Comes Silence. Op 12 mei doen ze Antwerpen aan, nadat ze op 6 en 7 mei al in Luik spelen.

https://www.youtube.com/watch?v=HOLodA-Bhvs