The Me In You heeft ons in 2022 bijzonder aangenaam verrast met het album ‘How Does It Feel To Be Wrong All The Time’. Hun nieuwste single heeft – gelukkig – een veel kortere titel.
“Oh No” is een midtempo poprocknummer dat ons meteen aan de Belpop van Toy doet denken, op een positieve manier, uiteraard. Met een zelfde cathyness en met dezelfde vibe. Wat gladjes op het eerste gehoor, maar met één of meer dubbele lagen in de lyrics: lichte melancholie, een gebroken hart of toch wat liefdesverdriet, …
Het levert alvast een heel aanstekelijke popsong op. Als dit de maat is voor het volgende album, beginnen wij al te popelen van ongeduld.

https://www.youtube.com/watch?v=J4vrHheCYRo

We hebben de Belgische band The 925 al wat lof toegezwaaid na hun concert met The Dirty Denims in Oudenaarde. The 925 krijgt stilaan ook in het buitenland een voet tussen de deur en met de nieuwe single “Karma” zullen zeker nog veel meer harten veroverd worden.

Wij zagen in De Harmonie in The 925 een combinatie van de geest van The Sonics en de rock-vibes van Nathaniel Rateliff. En dat zijn exact de twee referenties die ook bij “Karma” horen: garagerock met een beetje fuzz en met een stevige scheut soulrock. Deze single over hoe karma iemand als een boomerang in het gezicht kan treffen is de perfecte ambassadeur voor The 925 en kreeg in de studio de best mogelijke behandeling.
LIVE 2023
The 925 - Snedige garagerock met veel branie (musiczine.net)
Binnenkort staan ze in de AB en op nog wel meer Vlaamse podia.
https://www.youtube.com/watch?v=6OEHlYFMC20

BEUK viert tiende verjaardag met groot feest in de Cactus Club
BEUK + Mr Myst

De Nederlandstalige hardrockband BEUK bestaat tien jaar en dat werd op zaterdag 2 maart gevierd met een groot feest voor alle fans in hun thuisstad Brugge. Met ruim meer dan 400 waren ze in de Cactus om hun favoriete band aan te moedigen en een feest is het geworden.

Het gaat goed met BEUK. In tien jaar tijd speelden ze 240 concerten. Dat is meer dan het lijkt. Dat betekent bijna één concert om de andere week, en dat dan tien jaar lang. Dat palmares kan zeker niet elke band in Vlaanderen voorleggen. Hoogtepunten zijn er genoeg: Alcatraz, een twintigtal shows in de UK en dan nog tientallen shows in onder meer Frankrijk en Nederland. Daarnaast bracht dit trio tal van albums en EP’s uit en hebben ze een reputatie opgebouwd met leuke clips bij hun singles. Ondanks hun groeiende populariteit behoudt deze band zijn liefde voor de kleinste clubs en zaaltjes.

De support voor het verjaardagsconcert kwam van Mr Myst. Vorig jaar bracht deze Oostendse glam- en sleazerockband het prachtige album ‘7 Deadly Sins’ uit, maar het lijkt alsof hun live-promo-machine pas dit jaar echt op kruissnelheid komt.
De setlist van Mr Myst in de Cactus was zowat dat volledige nieuwe album (en ook nog eens in de volgorde), met puike versies van titeltrack “7 Deadly Sins”, “This Is What Women Do” en “Vanity”. Hun nochtans prima cover van Michel Sembello’s “Maniac” (uit de film Flashdance), die ook op dat album staat, lieten ze op stal staan. Wel hun klassieke afsluiter: “2FU4U”. Waarbij het refrein (Too fucked up for you) zowel door de band als het publiek op de eerste rijen wordt uitgebeeld met handgebaren.
Om maar te zeggen dat het visuele belangrijk is bij Mr Myst. En dat weet zanger JSD maar al te goed. Het wringt wat met de Vlaamse aard die zegt ‘doe maar gewoon, da’s al gek genoeg’. Dat doet JSD dus niet. Hij vult de emmer met glamrock-clichés tot aan het randje, met vuurwerk, een megafoon, een hele verkleedkoffer (inclusief roze jas, bandana en zonnebril, een legerpet, verschillende cowboyhoeden, sjaaltjes en noem het maar op) en met het volledige arsenaal aan stoere en coole poses dat glam en sleaze ooit al gebracht heeft. En hij komt er mooi mee weg. Op geen enkel moment lijkt het ‘erover’, al flirt hij met overtuiging met die grens. En vooral, als je dat allemaal wil en kan, en je hebt er dan ook nog eens de stem voor, dan is al dat visuele gewoon een leuke extra.
Mr Myst is natuurlijk meer dan de frontman. Ook band-oprichter en gitarist Atticus Myst is op het podium een aandachtsmagneet. Cool en tegelijk heel trefzeker de juiste akkoorden aanslaan: you’re doing it right. De hele show is een lust voor het oog. Mr Myst stak in Brugge het vuur aan de lont voor BEUK, zoals dat de bedoeling was.

De drie mannen van BEUK kwamen beheerst en rustig het podium van de Cactus opgewandeld en gaven mekaar nog een vuistje voor het eerste akkoord werd aangeslagen. Dat ze deze concertzaal zo makkelijk hebben doen vollopen, heeft hen inzake zelfvertrouwen een extra zetje gegeven. De openingszin van zanger Roel kan tellen. “Wij zijn BEUK en wij spelen rock ’n roll”. Is dat niet bijna de vertaling van de zin waarmee Lemmy elk optreden van Motörhead opende?
BEUK heeft een mooie evolutie gemaakt, zowel in de lyrics als muzikaal. Het meest recente werk klinkt bijvoorbeeld net wat steviger dan dat van de eerste releases en concerten. Op de setlist voor hun tiende verjaardag stond vooral nieuw werk. Ze zetten de beuk erin met “Woord Voor Woord”, van hun recentste EP, waarvan alle tracks gespeeld worden. De drie singles die ze dit jaar al uitbrachten, en die mogelijk de basis vormen van alweer een nieuwe EP of album, komen in Brugge allemaal voorbij: “Barst”, “Loop Naar De Hel” en “Overal En Nergens”.
Van hun debuutalbum ‘Strak Plan’, uit 2016, speelden ze op hun eigen feestje in de reguliere set enkel “Station Dementia”, hoewel een paar mensen in het publiek ook graag nog “Strak Plan Jacky” gehoord zouden hebben. De Jimi Hendrix-cover Voodoo Child kan op extra veel applaus rekenen Voor “Geniale Gipsy” mag Piet Overstijns van Dyscordia mee komen zingen en die doet dat met verve. Het nummer wordt in een akoestische versie gebracht en zo leren we dat drummer Laurent zelfs met enkel een tamboerijn toch een publieksmenner kan zijn. Een klein beetje jammer is het dat Piet enkel bij BEUK komt meezingen, want op het recentste album van Mr Myst leverde hij eveneens een gesmaakte gastbijdrage.
De set is netjes opgebouwd en het enthousiasme van het publiek wordt met elke track een beetje groter. Bij “Beuker” beginnen honderden mensen spontaan het ritme mee te klappen en bij “Monster”, de afsluiter van de reguliere set, is er een stagediver die na zijn sprong voor een moshpit zorgt.
De bisronde volgt snel en daarin krijgen de fans dan toch een extra nummer uit het debuutalbum: “Delfine Klopt Erop”, de ode van BEUK aan de lokale heldin die zowaar wereldkampioene boksen werd. De uitsmijter wordt aangekondigd als een ‘slow’ maar het wordt een cover ib overdrive: “Poep In Je Hoofd” van De Raggende Mannen. Fantastisch hoe dit nummer in ere wordt gehouden! Op die twee nummers gaat het Brugse publiek nog een laatste keer helemaal uit z’n dak.

Tien jaar BEUK was een leuk verjaardagsfeestje. Wil iemand al de Cactus reserveren voor volgend jaar?

Organisatie: Cactus Club, Brugge

Modern English kent de gemiddelde postpunk-fan vast van hun culthit “I Melt With You” van begin jaren ’80. Die staat op nogal wat new wave-verzamelaars. Wat minder mensen weten is dat deze Britse band, opgericht in 1977, nooit echt gestopt is en dat die vandaag nog steeds albums uitbrengt en optreedt. Hun nieuwe album heet ‘1  2  3  4’ en is een echt pareltje.
Het nieuwe album is het resultaat van Covid, zoals wel meer albums die de voorbije jaren zijn uitgebracht. Twee van de nog vier originele bandleden van Modern English (Mick Conroy en Robbie Grey) wisselden tijdens de lockdown ideeën uit en daarna werden die uitgewerkt met de rest van de band. Daarna kwam producer Mario McNulty erbij (David Bowie, Lou Reed, Nine Inch Nails, …) en zo ging het naar de release.
Er staan een paar steengoede nummers op dit album. “Not My Leader” vergelijkt de huidige politieke leiders van de UK en de USA met die van de jaren ’80 (Thatcher en Reagan) en de conclusies van toen gelden ook voor vandaag. “Exploding” en “Genius” zijn wat experimenteler en doen mij meteen denken aan onze eigen Siglo XX.
De ene keer zijn het de gitaren die vrij spel krijgen, dan weer ligt de nadruk op de vocalen, de bas of de synths. Op “Plastic” duelleren die vier om de aandacht van de luisteraar en die competitie levert een fantastische track op, met een psychedelische ‘computer’-outro.
Andere songs klinken heel klassiek, zoals de retro/80’s poprock van “Crazy Lovers”. De intro van “I Know Your Soul” had van een oude, nog te ontdekken nummer van The Cure kunnen zijn en ook de synth-lijn in dat nummer is schatplichtig aan the Cure.
“Not Fake” en “Out To Lunch” zijn een stevige en venijnige rockers die met één voet in het verleden en met de andere in het heden staan. Eigenlijk staat er maar één halve misser op ‘1  2  3  4’ en dat is “Voices”. Veel van de oude postpunkbands die vandaag nog actief zijn, halen die verhouding al lang niet meer. Modern English is de uitzondering.

Wie Modern English graag eens live aan het werk wil zien, moet daarvoor naar Nederland, Duitsland of Frankrijk. België slaan ze voorlopig over op deze tournee.
https://www.youtube.com/watch?v=LbzNkXKzQkg

Billy Joel had in 1993 schijnbaar voorgoed afscheid genomen van de muziekindustrie met het album ‘River of Dreams’. Daarna waren er nog wel een paar releases, maar hij schreef geen nieuwe songs meer en nam geen studio-albums meer op. Het songschrijven lukte niet goed meer.
Van dat moment in 1993 moeten we dan doorspoelen naar een paar jaar geleden. De vrouw van de Amerikaanse producer en songschrijver Freddy Wexler regelt via een gemeenschappelijke kennis een ontmoeting tussen Billy en Freddy. Het wordt een aangenaam gesprek van meteen een paar uur en op het einde vraagt Wexler of Joel nog onafgewerkt materiaal liggen heeft. Hij gaat naar huis met een CD met onafgewerkte nummers en ideeën.
Freddy Wexler is geen onbekende in de muziekindustrie. Als songschrijver en producer werkte hij voor onder meer Kanye West, Ariana Grande, Justin Bieber, Lil Wayne, Selena Gomez, Tiësto en Pink, maar bijvoorbeeld ook voor Celine Dion en the Jonas Brothers, die misschien al wat dichter bij het universum van Billy Joel liggen.
Met die CD met onafgewerkt materiaal gaat Wexler aan de slag en maanden later heeft hij “Turn The Lights Back On” klaar. Joel is in zijn nopjes. De lyrics zijn op zijn lijf geschreven en zijn dan ook grotendeels opgebouwd uit zinnen en stukken van zinnen die hij eerder – maar niet als één song – geschreven heeft, aangevuld met zinnen die hij ‘zou kunnen geschreven’ hebben. Het inlevingsvermogen van Wexler in het universum van Nilly Joel is groter dan je op basis van zijn referenties zou verwachten.
Het resultaat is een heel aangename, romantische piano-ballad, die de draad oppikt waar Joel hem in 1993 achterliet. Zijn stem klinkt zelfs nog jonger dan we die van zijn laatste releases herinneren. Deze ballad is misschien niet van zo’n super-hoog niveau dat we er steil van achterover vallen, zoals “Piano Man” indertijd, maar toch is dit van een niveau dat we al lang niet meer gehoord hebben in popmuziek.
En we zijn vooral blij met de titel van deze single. Dat Billy Joel het licht opnieuw aansteekt, wil vast zeggen dat er een volledig album volgt.

https://www.youtube.com/watch?v=UOf6CMbHPuA

Goethes Erben opent in Waregem een kist met oude en nieuwe herinneringen

De ambities van de programmatoren van de nieuwe Schakelbox in Waregem zijn niet min: één of twee keer per jaar de hoogdagen van The Invitation/The Steeple laten herleven. Een organisatie en concertzaal die legendarisch zijn in de wereld van new wave en gothic. Heel wat Belgische en buitenlandse fans en bands hebben fantastische herinneringen aan die periode, dus de lat ligt hoog voor de Schakelbox. De eerste horde in dat plan werd vlot genomen. Met Goethes Erben op de affiche, één van de eerste bands die The Invitation ooit uitnodigde naar Waregem (toen nog naar het Gaverke), kon het onmogelijk mis gaan. Het concert was dan ook heel snel na de aankondiging uitverkocht. De volgende stap is Clan of Xymox, nog zo’n overlevende legende uit die periode, die volgend jaar in maart in de Schakelbox staat.

Het voorprogramma van Goethes Erben op deze korte mini-tournee was voor de Belgische band The Arch, uit Breendonk. Niet zo verwonderlijk. Sinds kort zit The Arch op hetzelfde label als Goethes Erben, waarvan Goethes Erben-frontman Oswald Henke mede-eigenaar is. Hij heeft hen naar verluidt zelf gevraagd om bij Dryland Records te komen nadat hij hen in Duitsland live aan het werk zag, een uniek aanbod dat geen enkele band zou weigeren. Vorig jaar bracht The Arch op Dryland Records dan het album ‘Sanctuary Rat’ uit. Een heel fijn album, dat op veel gejuich werd onthaald bij fans en recensenten.
Er zijn wel wat gelijkenissen tussen The Arch en Goethes Erben. Beide bands hebben hun roots in de gothic rock, maar schuwen het experiment niet. Ook bij The Arch moet niet elke song opgebouwd worden met stompende beats en ijle gitaren. ‘More’ mag hier ook al eens ‘less’ zijn. Nog een overeenkomst tussen de bands: beide hebben een combinatie van muzikanten in de schaduw en een frontman die alle spots aan zich laat kleven. Al blijft CUVG van The Arch dan wel een light-versie van Oswald Henke. Het blijft voor ons toch moeilijk om aan onze Vlaamse bescheidenheid te ontsnappen en larger than life op een podium te staan.
The Arch bracht in Waregem een set in twee delen. De eerste helft was voor nummers uit ‘Sanctuary Rat’ (met “Clear Fields”, “9,81”, “Sanctuary Rat” en “Devil’s Breed”) en daarna kwam een soort van ‘Best Of’ uit alle albums voor ‘Sanctuary Rat’. Daarbij ging veel aandacht naar de begindagen van de band, met “Babsi Ist Tot” uit 1986 en de singles “Stay Lay” uit 1989 en de stevig rockende cult-hit “Ribdancer” uit 1990. De rolverdeling bij The Arch is duidelijk: CUVG is de charismatische ceremoniemeester die het publiek bespeelt, de gitaristen (Ivan & Mr Pierre) mogen hun ding doen als luitenanten. Stoïcijns staren ze de zaal in, een paar zeldzame keren zoeken ze elkaar op voor een gitaarduel. Bijna onzichtbaar op de achterste rij staat toetsenist Jakke.
The Arch kreeg in de Schakelbox de eerste rijen aan het dansen, al zeker met hun oudere werk in de tweede helft van de set. In de eerste helft was er vooral enthousiast applaus, wat toch ook al niet evident is bij een publiek dat enkel voor de hoofdact een ticket gekocht heeft. Op basis van deze perfect gebrachte en raak geselecteerde set verdiende The Arch misschien nog wat meer liefde en enthousiasme van het publiek. Maar we mogen ook niet vergeten dat vele fans al een dagje ouder worden en misschien ook niet allemaal mee zijn met het recente materiaal.

Goethes Erben werd met luid applaus en gejoel onthaald zodra de band het podium opkwam, wat er al op wees dat deze Duitsers weinig moeite zouden hebben om de 300 fans in Waregem in te palmen. Goethes Erben had bijna niks van decor mee voor deze ‘Greatest Hits’-avond. Enkel een minutieus uitgedachte lichtshow en een houten kist. Als Oswald deze ‘kist der herinneringen’ opent schijnt vanuit de kist een mysterieus rood licht en tovert hij er allerlei attributen uit: een soldatenjas voor “Zinnsoldaten”, een Mozart-achtig jasje voor “Märcherprinzen”, sterrenstof voor “Stadt der Träume,” een kinderpop voor “Vermisster Traum”, … Het sterrenstof blaast Oswald uit zijn hand over de eerste rijen. Twee dames die de volle laag glitters over zich heen krijgen, biedt hij nadien zijn verontschuldigingen en zijn eigen handdoek aan.
De kist is voor de Goethes Erben-frontman meer dan een veredelde verkleedkoffer en pupiter (als geheugensteuntje voor de lyrics, hoewel dat eigenlijk niet nodig is). Goethes Erben is de grondlegger van het muziektheater en Oswald gebruikt dat ene stukje decor dan ook voluit. Hij springt er bij bijna elk nummer vlotjes op, balanceert soms vervaarlijk op de rand en springt er dan net zo soepel opnieuw af. Vanop de eerste rijen is het kist-springen al spectaculair, vanop de achterste rijen lijkt het alsof de frontman op de schouders van het publiek staat.
Ook zonder kist is Oswald een volleerde acteur die de ene keer vrolijk een rondje danst op een dodenmars, dan weer zenuwachtig ijsbeert van links naar rechts en vervolgens zijn eigen dood naspeelt door enkele minuten languit en onbeweeglijk op het podium te blijven liggen.
Henke verontschuldigt er zich voor dat zijn Nederlandse woordenschat na al die Belgische optredens niet veel verder komt dan een gemeend ‘dankuwel’. Hij is zichtbaar geëmotioneerd door de warme ontvangst in Waregem. Deze stad gaf Goethes Erben het eerste optreden buiten Duitsland en was vaak een halte voor concerten en festivals. Het was van 2016 geleden dat de Duitse band nog in Waregem speelde en dat de (West-)Vlamingen hen nog niet vergeten zijn, doet bijzonder veel deugd. Er waren ook fans uit Nederland en Duitsland en zelfs uit Groot-Brittannië in de Schakelbox en die worden verwend met een lange set van singles en publieksfavorieten uit zowat alle albums.
De bandbezetting – die nogal eens wisselt bij Goethes Erben – laat bij deze passage in Waregem toe om zowel de meer ingetogen nummers te brengen als de oudere, meer gothic rock-nummers. Twee bandleden zijn alleskunners. De toetsenist is de vroegere gitarist en die mag ook voor twee nummers invallen als bassist en dan nog als gitarist. De nieuwe, jonge gitarist – het is zijn allereerste concert met Goethes Erben - speelt akoestische en elektrische gitaar en soms ook eens bas. Enkel de drummer en de man met de elektrische cello moeten nooit van instrument wisselen.
Wat opvalt in de setlist: uit het jongste album ‘X’ (naar het Romeinse cijfer voor tien vanwege het tiende studio-album) wordt slechts één nummer gespeeld: “Xenomelie”, hoewel heel wat fans gerekend hadden op de rockende single “Schmerz”.
De set in Waregem was een aaneenschakeling van hoogtepunten, met pakkende versies van onder meer “Der Eisstürm”, “Lebend Löhnt Es” en “Wer Mich Liebt”. De reguliere set wordt afgesloten met “Sitz Der Gnade”, Oswald Henke’s interpretatie van Nick Cave’s “Mercy Seat”, die in het Duitse nog wat harder binnenkomt. De cello-speler doet het hele concert zijn best om uit de spots te blijven, maar op het einde van de set is het Oswald die hem met een eenvoudige zaklamp een eresaluut geeft.
Na de reguliere set volgen liefst drie bisrondes met onder meer het abstracte liefdeslied “Seelenschatten”, het drammerige “Mensch Sein” en “Das Ende”.
Goethes Erben gaat in Waregem van het podium af met een kist met oude en nieuwe herinneringen.

Organisatie: CC De Schakel, Waregem

Van Komisar kregen we al een paar singles te horen. Hun nieuwste, “1954”, opent met enkel zang en wat gitaar. Een heel ingehouden opbouw die de nadruk legt op de lyrics. Pas halverwege, en dat is na 2 minuten, trekken ze alle registers open en rockt Komisar met veel swagger en met veel ooh-ooh’s.
Producer Niels Meulkens (Crackups, Psycho44, Double Veterans) heeft voor een catchy, en zelfs koortsige single gezorgd. Met “1954” krijgt Komisar steeds meer een eigen smoel. De invloed van de Britpop is nog steeds tastbaar aanwezig, maar ze doen er (meer dan op vorige singles) hun heel eigen ding mee.

“1954” van Komisar Facebook

Silent Presence is het nieuwe project van Corina (Black Snow in Summer, Face Your Fears) en Wim (Sygo Cries, In Search for Embers, The Other Intern, …). Als twee muzikanten onder hetzelfde dak wonen, moet er wel ooit eens een gezamenlijk project van komen.
“Tell Me” is de eerste, digitale single van het duo en dat is meteen een schot in de roos. De intro is wat braaf, maar zodra de zang invalt, kantelt deze track naar een bijzonder aangename productie met een mix tussen postpunk en licht dansbare synthwave.
De progressie van Corina als zangeres is hier onmiskenbaar. Met meer durf en met meer volume. Vocaal doet ze mij denken aan Siouxsie op haar jongste album en aan Marianne Faithful ten tijde van ‘Broken English’. Het mature in de stem wordt niet verstopt of gecompenseerd maar voluit uitgespeeld. Mooi.
Ook muzikaal en productioneel klopt alles aan deze digitale single.
‘Tell Me’ heeft iets bezwerends, vooral door het bijna smekende van de herhaling in het refrein. Oprechte emoties in muziek, het zijn uitzonderingen.
https://www.youtube.com/watch?v=kxfbIDBjDbo

Even voorstellen - Info van het duo zelf - Silent Presence - Tell Me (single)
Zowel Corina (Face Your Fears, Black Snow In Summer) als Wim (In Search For Embers, The Other Intern…) zijn elk afzonderlijk al ettelijke jaren bezig met muziek. Het werd tijd om samen ook iets uit de grond te stampen. Uiteindelijk was de tijd er nu rijp voor. Als duo proberen we onze boodschap over te brengen. Een boodschap over hoop, terugvechten en communicatie.
Het basisidee voor de song werd bedacht door Wim en bijgestuurd door Corina waardoor het een wisselwerking werd tot aan de afwerking van de song. Een song gegoten in synths, spaarzame gitaarlijntjes, een emotievolle zang met een upliftend refrein en een drijvende bas.
“Tell Me” is de eerste song die wereldkundig gemaakt wordt. Daarnaast werken we momenteel aan nog enkele songs die iets donkerder klinken dan deze. Daarnaast zijn er nog enkele songs alsook een cover van The Sands met “April and June” zo goed als klaar.
Bedoeling is om vanaf het najaar als duo hier en daar te kunnen optreden met onze songs.
Bandcamp: https://silentpresence.bandcamp.com/track/tell-me
Youtube: https://youtu.be/kxfbIDBjDbo?si=qvQE2Tmie5rwdH1l
Spotify:  https://open.spotify.com/track/3Yf1CpX5OFcGBPF0yoEll8?si=4bb72bb980184811
Tell Me
Everything   is a part of    ignorance.
All the things are  a way of deception
Let me see   your point of   opinion
         Tell me                                   Tell me
         The truth lays always  somewhere  between us
         Convincing is  making a new truth
         Tell me                                  Tell me
         Bashing lies is now our main goal
         Relieving the pain  must be the start of recovering
Heaven is just a blister on the soul
Don't be afraid to find the right target
The legacy will vanish through the years of eternity
         Tell Me                                Tell Me
         The truth lays always  somewhere  between us
         Convincing is  making a new truth
         Tell me                             Why don’t you tell me
         Bashing lies is now our main goal
         Relieving the pain  must be the start of recovering

‘Up Close & Personal’ is een verzameling van opnames van de solo-optredens van Tom Robinson, het Britse icoon van de punkperiode en voorvechter van de mensenrechten in het algemeen en van de LGBTQ-gemeenschap in het bijzonder.
Het is een bonte verzameling van liedjes uit verschillende albums en opgenomen op verschillende plaatsen en jaren. Dat vergt een kleine inspanning van de luisteraar. Robinson’s stem varieert mee met zijn leeftijd en dat wisselende ‘kader’ van tijd, heesheid en stemvolume is een sprongetje dat je bij elk nummer moet maken. Het zijn bovendien niet allemaal de allerbeste opnames. Het voordeel is wel dat Robinson vrij kon kiezen welke opnames van elke song hij wou selecteren. En ook: niemand zingt beter de nummers van Tom Robinson dan Tom Robinson, dus wat maakt het ook allemaal uit.
De nadruk ligt op het ‘oudere’ werk, met slechts twee nummers uit ‘Only The Now’, zijn meest recente studio-album (uit 2015) en geen enkel nummer uit de vorige (‘Having It Both Ways’ uit 1996 en ‘Love Over Rage’ uit 1994). Dat is voor sommige fans misschien een beetje jammer, maar Tom Robinson heeft dan ook zo een uitgebreid oeuvre met hits en singles dat er vast een ‘Volume 2’ volgt van dit album. De liefhebbers van obscure tracks worden verwend met relatief onbekende nummers als “1967 So Long Ago” en “Portobello Terrace”. Voor wie het wil opzoeken is het wat puzzelen, maar de meeste van deze verzamelde tracks zijn al eerder uitgebracht en slechts twee of drie stonden nog nooit eerder op een officiële of niet-officiële release.
Voor de vele Belgische fans: één van de nummers op deze ‘Up Close & Personal’ werd opgenomen in ons land: “2-4-6-8 Motorway” werd in 1998 opgenomen in zaal Nova in Wetteren. Van dat nummer krijgen we ook de demo-versie, wat een leuke verrassing is.

Tom Robinson doet in maart een solo-tournee door Vlaanderen. De meeste concerten zijn al uitverkocht. Wie te laat is: eind dit jaar komt hij alweer terug naar ons land voor een nieuwe reeks solo-concerten.

Bij de herstart in 2021 heeft deze Belgische doommetalband Columbarium alles een stuk professioneler en met meer ambitie aangepakt dan in het ‘eerste leven’ van de band. Dat leidde via een single op cassette naar het full album ‘The Morbidious One’, een klein meesterwerkje met een paar bijzonder leuke zijsprongetjes.
De eerste keer op dit album dat Columbarium buiten de lijntjes kleurt is al meteen op de openingstrack. “Eyes Bleed Black” heeft bovenop een lap heavy doom en vrouwelijke gesproken vocalen vooral een welgemikte trompet-solo. Trompet en doom, het is een veel interessantere combo dan je zou denken als je de woorden na elkaar leest. De mariachi-achtige trompet ‘huilt’ een beetje en draagt zo perfect bij tot de algemene sound van droefnis en ellende. Een meesterlijke zet om dit album mee te openen.
Titeltrack “The Morbidious One” begint met een mysterieus gefluister dat overloopt in een slome gitaarriff. Vandaar gaat het naar vroege Black Sabbath met daarbovenop een vibrerende bas en psychedelische riffs. Deze track is heel gecompartimenteerd, met hoofdstukjes die niet altijd organisch op elkaar volgen, maar waar toch enige logica in lijkt te zitten in de volgorde. De vocalen van bassist Pete komen van heel diep en hebben wat korrel. De psychedelische riffs komen nog een paar keer terug, net als de andere elementen waaruit deze track is opgebouwd. Geen hapklare brok, wel ruim 9 minuten intense heavyness.
“Rivers Of Blood” opent met een paar zware slagen op pianotoetsen waardoor je meteen in de track gezogen wordt. De overgang naar de donderende drums en gitaren is bruusk. Columbarium zet de luisteraar wel vaker op het verkeerde been op dit album. De grunts zijn op deze track makkelijker te volgen dan op de vorige. De opbouw van deze track is lange tijd heel klassiek voor doom. Naar het einde toe wordt er nog wat bluesy psychedelica toegevoegd als het ritme crescendo gaat. De outro, daar hadden die van Columbarium nog wel wat meer mee kunnen doen.
“Redemption” begint dreigend, gaat dan kort in een dipje om daarna vol gas in doommetal-drive te gaan. In het daaropvolgende dalletje zit een solo die mij wat aan Yawning Man doet denken, desertrock in slow motion. Daarna rollen de loodzware ritmes als beukende golven van ellende over je heen. Acht minuten van heerlijke hel en verdoemenis.
“Barefoot On The Moon” staat als afzonderlijke track opgelijst, maar kan je net zo goed beschouwen als een extra intro voor “Our Glorious Ways”. Traag, slopend, bij momenten spooky, met een rake versnelling iets voorbij halfweg, … Mooi.
Columbarium sluit het album af met “A Cure For Everything – Get Back Alive”. Een bijzonder intrigerende track, maar zeker geen doommetal volgens het boekje. In de eerste minuten krijgen we – bestaat dat wel? - uptempo-doom? Dezelfde riffs, maar dan sneller en zonder die logge zwaarte. Als het tempo dan toch even zakt, zetten ze er subtiel even wat blastbeats onder, om dan in een sloom drone-ritme te duiken. Het is een rollercoaster van genres die voorbijraast, maar wel op een logische, organische en leuke manier. De outro is lang en muzikaal niet altijd sterk gevoed, maar als einde van het album klopt het wel.

‘The Morbidious One’ is een bijzonder interessant album in een genre waarvan men lang dacht dat alles al wel eens geprobeerd was.

https://columbarium.bandcamp.com/album/the-morbidious-one