Steele Justice – De grootste verandering binnen de scene is de versnippering van muzieksmaken, vooral bij de jeugd. Het hokjesdenken is weg, ook binnen de punk/HC scene …

Het uit Genk afkomstige Steele Justice ontstond 2015 met leden van Rabid Wolves, Violent City, Get Out en Not Allowed. We zagen de band recent aan het werk op het festival Razernij en schreven: ‘’Als jonge hongerige wolven gingen ze tekeer. Steele Justice gaf ons een ferm oplawaai. De Limburgse band knalt, door de combinatie van pure punk en HC. Deze wilde mannen brengen een spervuur aan riffs en drumsalvo's. De beweeglijke frontman port zijn publiek voortdurend aan, wat zorgt voor de eerste moshs. Wat een energie!” https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/95681-razernij-2024-beerdrinkers-hellraisers-2024-punk-voor-bier-fijnproevers.html
Naast een sterke podium prestatie bracht de band ook al enkele knappe platen uit zoals ‘The way the cookie Crumbles’ via Bearded Punk Records.
Hoog tijd om de band onder de loep te nemen voor een fijne babbel met zanger Anthony Palaia.

Steele Justice bestaat uit doorwinterde muzikanten (dat hoor je live ook); hoe hebben jullie elkaar gevonden?
Onze gitarist en ik kennen elkaar al circa 25 jaar, we hebben altijd naar punk/hardcore geluisterd. Na enkele jaren hebben we onze eerste band opgericht dat was pure HC met enkele metal invloeden, in elk geval heel stevig. Een paar jaar later gingen ik met Yannick van start met de band Violent City.  Onze vorige band was een beetje aan het dood bloeden. Samen met Yannick heb ik nog in andere bands gezeten. Negen jaar geleden wilden we eens iets anders doen dan pure HC. Onze eerste liefde was punkrock, waarom dit niet proberen? We waren sporadisch een beetje aan het jammen samen, en ik had in mijn leven nog nooit clean gezongen. Het was in eerste instantie de bedoeling om met Steele Justice een paar shows of zo te doen. nogal snel kregen we zeer goede respons, we hadden een demo opgenomen en de show aanvragen kwamen binnen, toen hebben we besloten er verder mee te gaan.. en  toen is de bal pas echt aan het rollen gegaan.

Ondanks dat jullie ‘een goede’ tien jaar bestaan, hebben jullie inderdaad al een hele geschiedenis binnen de scene. Zijn dat geen twee stijlen die een beetje, hoe zal ik het zeggen, wat uit elkaar liggen, punk en HC? Hoe zien jullie het?
Het is allemaal een beetje begonnen als die typische 70’s punk, en dat  is wat gaan evolueren naar meer punkrock en HC , toen was men wat ruimdenkender daarover. En dat is ook terug aan het komen nu. Maar de punk scene en HC scene zijn zeker altijd wel ergens met elkaar verweven gebleven. Enkel eind jaren ’90 is er wel een duidelijke afscheiding gekomen tussen die beide scenes. Wij , binnen de band , luisterden naar allebei. Persoonlijk was ik wat uitgekeken op , en ik wik mijn woorden, hoe men zich profileerde op HC shows. In de punk scene bekeek men je niet raar als je bij wijze van spreken een oranje broek aanhad of wat weet ik veel. Maar, zoals ik aangaf, de mensen zijn weer wat ruimdenkender aan het worden de genres komen in deze tijden weer bij elkaar.

De jeugd is breed denkend in muziek …op vrijdagavond naar Pommelien Thijs, op zaterdag pikken ze en HC/punk concertje mee en op zondag gaan ze naar en dance concert …Wat denken jullie van die verandering van mentaliteit?
Het mes snijdt een beetje langs twee kanten. Toen ik in de jaren ’90 naar concerten ging werd inderdaad in hokjes gedacht van punks, rockers en pop liefhebbers. Maar dat specifiek publiek was wel trouw aan ‘hun scene’. De punks gingen , ook lokaal, naar elke punk show. Maar doordat de jeugd zo breed denkt, gaan ze hun vrije tijd ook opsplitsen. Waardoor minder volk komt opdagen op bepaalde shows, omdat op die moment ze op andere muziek shows zitten.

Dat viel ook op, op Razernij. Er was wel publiek maar niet zo echt veel …
Een paar jaar geleden kwam daar wel tien keer meer volk op af hoor. Zoals bij Heideroosjes en zo. maar dat is beetje eigen aan HC/punk, dat er een periode is dat er weinig beweging is, ook weinig bands echt opstarten. En een paar jaar later is er weer een bloeiende scene, dat gaat dus echt in golven. En nu zitten we wat dat betreft in een wat mindere wave. Ik zit nu al een dertigtal jaar in die scene en het is altijd al een komen en gaan geweest. Het is wat het is…

Dertig jaar in de scene … Is het jullie ambitie te denken aan een Sportpaleis of zo; ik krijg toch de indruk dat prachtige bands als jullie wat ter plaatse blijven trappelen … Is dat omdat jullie een Belgische band zijn? Heb je er een verklaring voor?
Als Belgische band hang je af van twee grote factoren. Je moet een hoge dosis geluk hebben , maar ook alles laten vallen en 100% ervoor gaan… en dat lukt in ons geval, met ons gezin en job niet . we hebben verantwoordelijkheden. Maar die factor geluk is toch ook belangrijk. Met Violent City begonnen we wat door te breken. We stonden zelfs aan de subtop in België.  Wat HC betreft. Toen we echt naam begonnen te maken besliste de helft van de band om ermee op te houden. nu, even goede vrienden hoor… Wat Steele Justice betreft. We waren ook die richting aan het uitgaan, en toen hadden we onze tweede plaat uitgebracht , onze doorbraak plaat, en toen kwam corona. En dat heeft toch een rem gezet op onze groei. En na corona is het sowieso moeilijker geworden om als band terug je plaats te vinden in de schijnwerpers.

Het publiek is ook veranderd bij het aankopen van concert tickets. Ze spelen op veilig, en de factor ‘erbij zijn’ is belangrijk geworden, waardoor ze geld uitgeven voor grotere shows, en de kleintjes, minder bekende, links laten liggen. Speelt dat ook in jullie nadeel?
Dat kan wel ergens kloppen. Maar wat volgens mij een echt nog grotere rol speelt is de ondergang van Jeugdhuizen in Vlaanderen, je hebt er steeds minder en minder. Ik was zelf actief in het Jeugdhuis in Genk. Ik speelde plaatjes, en organiseerde ook shows. Vroeger had je in Vlaanderen een 500 tal jeugdhuizen. Nu nog een zestigtal. En wat gebeurde er vroeger? De bands konden spelen in een jeugdhuis, en  kregen ook wel wat geld. Een jongere die een show wilde organiseren kreeg  meestal het jeugdhuis ter beschikking, alsook een goedkope geluidsinstallatie. Het ging er allemaal wat losser aan toe. Maar het werkte wel. Zo leerden jonge mensen iets organiseren, maar kregen jonge bands ook podium kansen. Zeker binnen de HC en Punk maar ook andere underground scenes. Als je nu een show wil organiseren moet je de complete zaal betalen, je moet een geluidsman en installatie hebben. Je hebt bij voorbaat al zoveel kosten , circa 2000 euro , vooraleer de eerste show begint. Dan moet je ofwel hoge prijzen vragen, of kan je het door een tegenvallende voorverkoop niet laten doorgaan…

Jullie zijn aangesloten bij het DIY label Bearded punk records. Een prachtig label. Heeft dat voor jullie extra deuren geopend?
Uiteraard. Sowieso als je bij een label staat, die hebben ook een netwerk en kan shows voor u regelen. Dat opent sowieso deuren. Ze hebben een distributie netwerk voor je platen, het heeft zeer veel voordelen. En Bearded Punk Records doet wel echt heel veel voor hun bands, zoveel is zeker .. chapeau hoe Bjorn en Hanne, en uiteraard ook Bram en de andere medewerkers, zich 100% geven voor ‘hun bands’. De kern ligt bij Hanne en Bjorn, en wat die doen voor de scene is onbetaalbaar.

Ik heb een beetje heel jullie oeuvre beluisterd maar vooral toch de laatste plaat ‘The way the cookie crumbles’, een prachtige plaat van combinatie tussen punk en Hardcore … Hoe waren de reacties?
De reacties waren opvallend goed. We vonden het persoonlijk ook een betere plaat dan de vorige. Die zonder afbreuk daaraan te doen. Maar deze plaat liet duidelijk horen hoe wij als band gegroeid zijn. En de productie was ook veel beter, en dat heeft te maken met Tim Van Doorn een heel groot aandeel in. Tim neemt die plaat niet enkel op, maar produceert actief mee. Hij legt accenten waar wij die niet direct zien of horen, en dat is toch belangrijk. de eerste plaat werd enthousiast onthaalt omdat we een nieuwe band waren, maar deze plaat werd enthousiast onthaalt omdat het een volwassen plaat is. Die plaat heeft zeker deuren geopend, maar had nog meer deuren geopend als Corona er niet was geweest.. we kregen opvallend goede reacties en binnen en buitenland, en hebben ook in Slovenië mogen spelen.

Het is een kwalitatief meesterwerkje dat niet moet onderdoen voor werk van grotere bands binnen de scene, maar toch wordt jullie muziek weinig gedraaid.
Is het Belg zijn (waar we daarnet over hadden) in jullie nadeel denk je? Wat moet je als punk band hebben om echt door te breken?
Punkrock is nog steeds een underground genre. Tenzij je punk maakt dat toegankelijk is voor een groot publiek. Zoals een Blink182 . Dan kan dat vermoedelijk wel. Je merkt die verschillen tussen hen en ons, zij zijn toch meer zachter en pop punk gericht. Dat is hun keuze.. je hebt wel een evolutie op Studio Brussel dankzij de nieuwe lichting komen ook wat nieuwe punk bands in de kijker zoals Captain Kaiser of Maria Iskariot. Maar je merkt toch dat die bands nog altijd minder hard zijn dan ons. We zijn op het moment nog steeds te hard en snel om op de radio te worden gedraaid. Moesten we in de jaren ’90 zijn met NOFX en Offspring en zo, had dat vermoedelijk wel gemakkelijker geweest, want die werden toen op de radio gedraaid. Nu we zijn daar ook niet echt mee bezig, en liggen er ook niet wakker van. En dat is ook niet onze ambitie.

Probeer je als band toch een beetje te groeien? Is er een soort doel dat je dan wel voor ogen hebt, of hoe moet ik dat zien?
We hadden het er al even over.. maar als je dat doel wil bereiken moet je er allemaal 100% voor kunnen gaan. En zowel ikzelf, de drummer als gitarist hebben een gezin. Ik heb ook nog, naast mijn gezin en job, en de band nog andere dingen die ik doe. Ik ben ook auteur en schrijf boeken. Ik heb een podcast. Kortom… ik wil die dingen niet laten vallen om  eens in een sportpaleis te spelen of zo. we blijven gewoon verder doen zoals we bezig zijn, blijven shows spelen en verder evolueren als band in het schrijven van muziek. Als we dat nog jaren kunnen doen is ons doel bereikt.

Misschien kan het helpen om een artiest als Helmut Lotti, die metal shows brengt naar een breder publiek; een idee om dat ook te doen in de punkscene. Misschien kan het Steele Justice een ‘boost’ geven?
Ik vind wat hij doet zeer goed gedaan eigenlijk. Hij brengt op zijn manier een ode aan de muziekstijl als het ware, en trekt een hele groep mensen aan die misschien anders die drempel naar metal niet nemen. Het zou mooi zijn moest hij dat ook met Punk eens doen. Hij mag ons contacteren

Wat brengt de toekomst, nieuw platenwerk of andere plannen?
Er zijn ondertussen vier nieuwe nummers opgenomen. weer via Tim, in zijn studio. Het is een beetje een pre-demo, we zijn nog aan het luisteren en bekijken welke richting we willen uitgaan. Ofwel maken we nog een viertal nummers, ofwel brengen we oudere nummers opnieuw uit. We zijn nog niet zeker wat we echt gaan doen. we weten nog niet of we fysieke iets gaan uitbrengen, maar sowieso wat nummers droppen op Spotify en andere media. In de toekomst kan dat wel zijn dat we al die nummers bundelen op een plaat en die uitbrengen, maar dat is voorlopig nog niet aan de orde.

Waarom in deze ‘Spotify’ tijden eigenlijk nog een plaat uitbrengen, want het proces is duur…
Je hebt altijd liefhebbers die per se iets in handen willen hebben, ook bij de jeugd nog. Dus ja , daarom…  cd’s zullen we niet per se meer uitbrengen, maar vinyl verkoopt! Die markt leeft als ooit tevoren, een vriend van mij heeft een platenzaak zelfs de nieuwste dingen die uitkomen als Talyor Swift en dergelijke, dat is direct op Vinyl en dat heeft succes.

‘Punk is dood’ zegt men soms, maar jullie bewijzen toch het tegendeel. We hadden het er al even over, maar wat is volgens jou de grootste evolutie om het genre nog springlevend te maken?
Die versnippering van muzieksmaken bij vooral de jeugd, dat hokjes denken dat wat weg is, zoals we inderdaad al aangaven is wellicht de grootste verandering. Ook binnen de punk /HC scene. Die sub culturen hadden hun eigen stijl, vaste plekken, eigen kledingstijl. Dat is allemaal versmolten tot een groot geheel. De manier van ‘beleven’ is ook anders, de ene staat te raven de andere te moshen, iedereen beleeft een concert op zijn eigen manier.. dat is ook een opvallende verandering toch.

Ik had een mooie discussie met een goede vriend punk liefhebber toen ik een review schreef ‘metalheads zijn het meest sympathieke publiek’. Wat is je mening?
Ik ben opgegroeid met zowel metal shows als punk shows. En HC is nog harder dan metal. En eigenlijk is er niet zoveel verschil tussen punk en de metalheads. Qua sympathie liggen die op gelijke hoogte. Ook vaak heel breeddenkend zijn, en heel goed met elkaar om kunnen gaan. Punk is nog steeds doen waar je goesting in hebt, zolang je geen andere schade berokkend. En dat is dus bij beide scenes nog steeds de rode draad. Dus ik denk dat beide scenes wel in gelijke tred liggen wat ‘sympathiek ‘betreft.

Volgende jaar vieren jullie de 10ste verjaardag, een speciale ‘viering’?
We gaan iets doen ja… we weten alleen zelf nog niet wat precies (haha) maar er staat zeker iets op de planning. Toen we vijf jaar bestonden hadden we oorspronkelijk iets gepland, maar toen strooide corona roet in het eten… maar er komt dus zeker een feestje rond ons tienjarig bestaan..

Van tien, naar circa twintig… waar zie je jezelf als band of muzikant binnen tien jaar of zo?
Ik denk nog steeds hetzelfde. Ik zit nu al dertig jaar in de scene. Als je er zo lang inzit, gaat dat er niet meer uit. Dat zit in uw bloed, in je lichaam. Het is een onderdeel van jezelf. Dus zolang ik hef fysiek aankan , blijven we gewoon op deze elan doorgaan. Mijn helden van vroeger zijn allemaal midden in de zestig, zijn zo fris meer als vroeger, maar blijven ook gewoon doorgaan..

Laat ons hopen dat je op dit elan nog dertig jaar of meer kan doorgaan, en dan hebben we rond die tijd nog een babbel. Dank voor het fijne gesprek, en veel succes in alles wat jullie doen.

European Jazz Conference 2024 - De Beren Gieren + Julien Tassin Quartet - Een boeiend avondje verrassende wendingen en onvoorspelbaarheid
European Jazz Conference 2024
Ha Concerts
Gent
2024-09-14
Erik Vandamme

Voor deze derde avond European Jazz Conference vertoeven we terug in de Ha Concerts, Gent. Vanavond kregen we twee avontuurlijke bands, De Beren Gieren + Julien Tassin Quartet, die tot de verbeelding spraken in speelsheid en vakmanschap

De Beren Gieren - Bezetting: Fulco Ottervanger (piano, fx, synths), Lieven Van Pée (contrabas, el. bas), Simon Segers (drums, fx), een erg interessant , boeiend trio binnen de jazz. Deze in 2009 opgerichte band combineert elektronisch vernuft met jazz vibes, waardoor een bijzonder aantrekkelijk klankentapijt wordt aangeboden van minimalisme en explosiviteit Ze hebben veel te danken aan de bezieler van de Ha Concerts, Wim Wabbes, die een interview gaf aan Klara en nu in pensioen gaat; De Beren Gieren zelf hadden eerder nog een ode klaargestoomd. Trouwens, zij hebben in die scene veel te danken aan Wim.
Het combo bracht een breed uiteenlopend, kleurrijk muzikaal tapijt. Ze zijn op elkaar ingespeeld, afgestemd , porren elkaar aan of steken wel eens de loef af onder elkaar. Met een dosis (muzikale) humor overtuigt De Beren Gieren moeiteloos. Improvisatie en virtuositeit zijn weergaloos met elkaar verbonden en wordt getriggerd door de speelsheid en de verrassende, onverwachtse wendingen. Klasse! Sterk!

Ook Julien Tassin is eentje die voortdurend op zoek is naar nieuwe prikkeling. Het laatste album 'Great Expectations' is een erg filmische plaat waarop hij samen met zijn kompanen de grenzen nog verder aftast. Hij ging een samenwerking aan met trompetspeler Ron Miles, met de bedoeling dat hij het trio - Julien Tassin (gitaar) - Nicolas Thys (bas), Dré Pallemaerts (drums) - onder de naam Julien Tassin Quartet, zou vergezellen voor een concert in de Bozar. Helaas overleed Ron Miles onverwachts en werd in eerste instantie de Amerikaanse trompettist Jason Palmer opgetrommeld. In de Ha Concerts nam echter Amerikaans-Eritrese Hermon Mehari het op zich.
Of het nu solo is, in duo met andere muzikanten, of met zijn kompanen als trio of kwartet, telkens valt ons op wat voor een uniek en super talentvol gitarist Julien Tassin toch is. Zijn kleurrijk gitaarspel is de taal; vol bewondering zijn we gekluisterd, luisteren en genieten we.
Het gitaarspel wordt aangevuld door een vernuftige bas, mooie drums en die warme sax-gloed. Allerhande pakkende en uitbundige moties borrelen op. Wat een prikkeling!.

We zagen op deze derde avond van de European Jazz Conference twee bands die over geweldige muzikanten beschikt, en een diverse, boeiende onaardse klank verwezenlijkt. Wat een magie van deze afwisselende instrumentatie. Een indrukwekkend avond genieten dus met deze avonturiers De Beren Gieren en Julien Tassin Quartet.

Organisatie: European Jazz Conference ism Ha Concerts, Gent  

European Jazz Conference 2024 - GINGERBLACKGINGER  + Stéphane Galland & The Rhythm Hunters – Een uiterst genietbare groovy avondje!
European Jazz Conference 2024
Ha Concerts
Gent
2024-09-13
Erik Vandamme

Terwijl op verschillende locaties in Gent optredens plaats grepen van o.a. MDCIII , Vitja Pauwels' Early Life Form en Nabou in het kader van de tweede avond European Jazz Conference, maakten wij ons op voor een uiterst genietbare, groovy avond met twee top acts binnen de scene, nl. Stéphane Galland & The Rhythm Hunters en GINGERBLACKGINGER. Ze brachten elk een overtuigende set van circa drie kwartier.

GINGERBLACKGINGER (****) is de band rond Bassist Yannick Peeters die uitgegroeid is tot een begrip in de Belgische jazzscene, vooral bekend in andermans projecten. Nu staat ze met haar double bass zelf in de spotlights, die een warme gloed biedt. Ze is zelf goed omringd, met o.m. Samuel Ber - als vervanger van  Tom Rainey – die op hemelse wijze de drumvellen streelt. Klarinetspeler/saxofonist Frans Van Isacker en gitarist Frederik Leroux behoren tot de meest eigenzinnige vertegenwoordigers van de Belgische jazz en improvisatie. We hoorden het evenzeer subliem, doordacht in de Ha Concerts. GINGERBLACKGINGER bracht een groovende klankenpracht in een ‘zen’ aanvoelen …

Stéphane Galland & The Rhythm Hunters (****) vulde probleemloos dit aanvoelen verder aan met een even onaardse performance. Een diepe trance werd verwezenlijkt. Stéphane Galland zelf is een top drummer binnen de scene, surplus zijn sublieme werk bij Aka Moon. Ook solo bewees hij tot de beste drummers te behoren die ons landje rijk is.
Iedereen had zijn rol en was een even belangrijke schakel in het combo. De blazers hadden we met Shoko Igarashi (tenor saxofoon), Sylvain Debaisieux (alto saxofoon) en Pierre-Antoine Savoyat (trompet), die de temperatuur tot een kookpunt brachten. Op elektrische bas kregen we Louise van den Heuvel die enkele verbluffende solo's liet horen; wat een bijzondere parel. En Wajdi Riahi op zijn beurt speelt prachtig piano. De versmelting van deze talenten, met een dosis spelplezier en improvisatie, zorgden voor de nodige adrenalinestoten in het jazzgenre.

Hier kregen we van beide gezelschappen een avondje magisch groovende jazz virtuositeit te horen!

Organisatie: European Jazz Conference ism Ha Concerts, Gent

European Jazz Conference 2024 - Nacht van de jonge wolven
European Jazz Conference 2024
De Centrale
Gent
2024-09-12
Erik Vandamme

Van 12 tot 15 september 2024 brachten VI.BE, JazzLab, Ha Concerts en Europe Jazz Network de prestigieuze European Jazz Conference naar Gent. Het vierdaagse programma omvatte tal van netwerksessies, keynotes, panels en showcaseconcerten. EJC is een uitgelezen kans voor de Belgische jazzartiesten van het moment om zich te tonen aan honderden (inter) nationale jazzprofessionals en -liefhebbers.
Op de eerste avond vertoeven we in de gezellige De Centrale, Gent. Een oorspronkelijke stedelijke elektriciteitscentrale die is omgebouwd tot een, we citeren uit de website, 'intercultureel ontmoetingscentrum'. Naar aanleiding van de 'European Jazz Conference' stelde 'Young Curators ' - negen gepassioneerde jonge programmatoren met een liefde voor jazz, Rutger Mathys, Stan Maris, Kobe Gregoir, Nele Uyttendaele, Ferre Heyvaerts, Ewout Janssens, Anton Robberechts, Warre Vanhoutte & Joris Vanschoren - een programma samen met drie heel beloftevolle artiesten die het begrip jazz overstijgen, op hun eigen wijze. De nacht van de Jonge Wolven in De Centrale dus, en daar moesten we gewoon bij zijn…

Na een fijne babbel met afsluiter KAU (interview volgt), gingen we genieten van de intimiteit die Elis Floreen (*****) ons een uur lang aanbood. Op sprookjesachtige wijze wist ze de aanwezigen diep te ontroeren. Er waaide een bedwelmende, hypnotiserende sound surplus de brede vocals over ons heen, die ervoor zorgde dat we het jachtige leven van nu even konden vergeten. In de diversiteit en variatie heerste er een soort avant-gardisme binnen die sound, die een bevreemdend gevoel gaf. Een pakkende, ingetogen, mooie trip dus!

Ook Bodem (****) moet het vooral hebben van die hoge dosis intimiteit. Het wordt bepaald door een warme sax klank, zachte drums en twinkelende gitaarlijntjes. Het trio leunt puur muzikaal nog het meest aan bij de pure jazz in combinatie met aanstekelijke pop.
Het trio bestaat uit Anke Verslype (Aki, drums), Willem Malfliet (Woolvs, gitaar) en Adia Vanheerentals (saxofoon en composities). Met al heel wat ervaring binnen de scene. Op het podium voelen we de speelsheid en is er de zin voor improvisatie. We krijgen variaties en verrassende wendingen, die het allemaal spannend houden. Er heerst een mooie ingetogenheid, die gemoedsrust brengt, en de pedalen kunnen even worden ingedrukt. Het is een toegevoegde waarde aan het genre.
Bodem balanceert tussen toegankelijkheid en een bevreemdende schoonheid.

KAU (*****)maakt het meer dansbaar. Het wat uitgedunde publiek, het late uur en dat er in de stad nog andere concerten plaatsvonden op dat uur zullen wel een rol hebben gespeeld. Wat klonk het mooi wat KAU aanbood, jazz, hiphop, rock en pure dance, met een dosis experiment en improvisatie. Uiterst aangenaam dus, die pompende beats, de aanstekelijke gitaar/bas lijntjes en het verbluffende tromgeroffel. Een trio die grenzen aftast en verlegt. Het verzandt in een lichtjes dreigende trip, als de pedalen worden losgelaten en de sound bevreemdender gaat klinken, om dan later weer de registers open te trekken en te zorgen voor een dansfeestje. KAU tekende in de Centrale voor een heuse 'rave' party met een hoekje af … dé perfecte afsluiter van een bijzonder boeiende avond.

Organisatie: European Jazz Conference ism De Centrale, Gent

Richard Hawley – Tussen rock en crooner


Doorgaans is een openingsact gewoon een fijne opwarmer voor het binnen sijpelende publiek. Maar Bernard Butler (****) pakte moeiteloos het publiek compleet in, met het grootse gemak en ontwapenend. En dit enkel met akoestische gitaar en zijn warme stem, wist hij iedereen te ontroeren. Het was opvallend hoe professioneel en doordacht de man op dat podium stond, hij straalde zelfverzekerdheid uit.
Bernard Butler is uiteraard geen onbekende. Hij was vroeger gitarist van Suede, maar viel ook meermaals in de prijzen door zijn toch wel bijzondere talent en virtuositeit als gitarist. Ook in de AB overtuigde Bernard Butler z’n materiaal. Songs met een zeker knuffelbeergehalte en kampvuurgevoel die de fans van Hawley mee overtuigde!

In eigen land is Richard Hawley (*****) een topper die vrij grote zalen uitverkoopt. In België geen zaal als Vorst Nationaal. Nee, wel een uitverkochte AB. Om eerlijk te zijn past zijn muziek veel beter in een club ipv een grootse zaal. Hij stond in de AB met  zijn nieuwste plaat 'In This City They Call You Love' . Een gevarieerde plaat, die Richard Hawley’s breed muzikale aanpak onderstreept.
Op de Lokerse Feesten zagen we hem die plaat al live voorstellen. "De gitaarsolo's klinken erg mooi en onderstrepen mans kunde. Hij onderhoudt een nauw contact met z'n publiek. De muziek spreekt voor zich. De wisselende golvende aanpak sierde ", schreven we over zijn optreden. En toch konden we ons niet van de indruk ontdoen dat zijn muziek nog het best overkomt in een zaal. Dat bleek dus ook het geval in de AB… Je kreeg het gevoel  gezamenlijk rond een kampvuur te zitten , luisterend naar de tokkelende gitaarlijntjes, en de man als verhalenverteller pur sang. Langs andere kant kreeg je een opzwepende sound die de dansspieren triggerde. Die contrasten maakten het net boeiend.
“Prsim in Jeans” is er eentje van zijn nieuwste plaat; hier kreeg hij al snel de handen op elkaar. Richard Hawley mag dan de spil zijn, de band kreeg voldoende ademruimte en werden evenzeer in de spotlight geplaatst.
Richard Hawley palmde het publiek moeiteloos in met z’n muziek. Enkele fijne kwinkslagen van wat Engelse humor en de maatschappijkritiek over de Brexit maakten de set compleet. Fijne songs kregen we als “Alone”, “Tonight the Streets are Ours” en “Leave Your body Behind you”. We hoorden de gitaarvirtuoos met enkele lekkere lange solo’s die kippenvel bezorgden.
In de bis volgde een intiem, mooi akoestisch moment met “People”' en “Heart of Oak”. Hoedanook een geslaagde avond, tussen rock en crooner, anderhalf uur lang … passende op deze druilerige, regenachtige dinsdagavond!

Setlist: She Brings the Sunlight - Two for His Heels - Prism in Jeans - Open Up Your Door ?- Standing at the Sky's Edge - Deep Space - Alone - Tonight the Streets Are Ours - Coles Corner - Leave Your Body Behind You - I'm Looking for Someone to Find Me - Don't Stare at the Sun - Is There a Pill
Encore: People - Heart of Oak

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut (Lokerse Feesten 2024)
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6601-richard-hawley-7-8-2024.html?ltemid=0

Organisatie: Live Nation

Austere + Splendidula – Bands die de donkere ziel voeden
Austere + Splendidula

Bij het vallen van de duisternis op een zonnige zondag, vertoeven we in occulte sferen in het gezellige Asgaard in Gentbrugge. We hebben een avond van twee bands die de donkere ziel voeden …
Splendidula  is onze Belgische trots binnen de donkere en occulte metal en Austere is een Australische Black Metal band die een sterke reputatie heeft opgebouwd. De avond was compleet uitverkocht, er heerste een heel gezellig en mystiek aanvoelend sfeertje. Fijn!

Ethereal Darkness (****) mocht de avond openen. Deze doom/death metal formatie had de ondankbare taak om een nog binnen sijpelend publiek te entertainen. Dat deden ze door een occult aanvoelend muzikaal pad, een ondoordringbare geluidsmuur werd opgetrokken, een eerste confrontatie met onze demonen ...
De sound is gekenmerkt van verbluffend gitaarlijnen en dito drum salvo's. Subtiel gespeeld. De dreigende vocals benadrukken de duisternis … Een mooie opwarmer.

Splendidula (*****) heeft al wat personeelswissels (en verliezen) doorstaan, maar is blijven groeien naar een ijzersterk geheel. Splendidula is een band die op occult-folklore wijze de tederheid als de grauwheid van duisternis verwoordt en uitbeeldt. Op songs als “Somnia” en “Echoes of Quiet Remain” hoor je die bosnimf in de stem van Kristien. Maar er zijn ook demonische wezens, die we eerder horen in de vocals van gitarist Guy, passeren.
Puur muzikaal is er hier een sprookjesachtige magie, o.m. met het prachtige “Dalkuldar” (eerste keer live) en “Kilte” (eerste keer live)’. Ook op de intiemere momenten , waarbij Kristien haar stem klonk als porselein, voelden we letterlijk rillingen. Waarna een spervuur aan grauwheid opduikt, die een angstgevoel biedt.
Het is voortdurend balanceren in uitersten, die tekenen voor een hypnotiserend effect. We wilden de ogen eigenlijk niet sluiten, want die mooie beelden op het scherm maakten alles compleet. Met de ogen gesloten zouden we nog verder wegdrijven naar mysterieuze oorden, waar we al die wezens kunnen tegenkomen.
In de muziek van Splendidula is elke schakel, zowel visueel, instrumentaal als vocaal even belangrijk. Het zit correct in elkaar. Een pluim ook voor de geluid/lichtman van Splendidula die alles vlot deed verlopen. Een moeilijke opgave weliswaar , maar subliem uitgevoerd!

Austere (*****) op z’n beurt drukt het gaspedaal een uur lang compleet in. Een ondoordringbare muur van duistere machten kregen we muzikaal, met geen lichtjes aan het eind van de tunnel … “Sullen”, “Gold Cerecloth” en “Thrall” zijn als nietsontziende klauwen die je bij het nekvel grijpen. Wat een oorverdovende drums, een pletwals met gierende, vlijmscherpe riffs en vocals die ahw vanuit de kerkers van de Hel lijken te komen.
Austere slorpte je mee in hun intense muzikale pad. We werden meegesleurd naar een rauwe wereld van verderf. Pure duisternis! Weinig tot geen interactie met het publiek, het enige rustpunt was het applaus na elke song. Na een dik uur sloot de band af zonder een return, op zich een beetje jammer.
“This Dreadful Emptiness”  vatte wat we voelden op het einde van dat concert samen. Het was ook een beetje de rode draad doorheen de avond, de donkere ziel voeden …, om ons dan terug naar de harde realiteit te brengen …

Organisatie: Artifacts from The Tangent Universe ism Asgaard, Gentbrugge

TRÆLS – Als een uiterst spannende film aan je stoel gekleefd!


TRÆLS is een vierkoppige Belgische band die progressieve post-metal verweeft met ingewikkelde melodieën en dynamische ritmes in een rauwe, emotionele energie.
De teksten zijn introspectief en persoonlijk, en verkennen thema's als doorzettingsvermogen, groei en zelfontdekking. De band bestaat uit doorwinterde muzikanten, ze vonden elkander in dit project en brachten recent een eerste album uit 'The Abyss Within', een gevarieerde plaat waaruit blijkt dat hen in een hokje duwen de band tekort doen is.
Maar ze hebben interessante verhalen om even rond de tafel te zitten. We hadden eind juni reeds een fijn gesprek met hen. Lees gerust
https://www.musiczine.net/nl/interviews/item/95262-traels-tijdens-het-schrijfproces-hebben-we-simpelweg-veel-muziek-gemaakt-waar-we-ons-goed-bij-voelden-of-we-daar-nu-een-breed-publiek-mee-aanspreken-of-niet-valt-nog-te-bezien-we-hebben-daar-eigenlijk-niet-zo-bij-stilgestaan.html
Ondertussen namen we de plaat zelf onder de loep en vanavond kwamen ze dat album in een zeer goed gevulde Elpee in Deinze voorstellen.

De Brugse formatie Wryngd (****) mocht de avond openen. Toen de Brugse band Citizinsane er in 2023 de stekker uit trok bleven Jeroen, Kevin en Steven achter en startten Wryngd op .  Toen de zanger van de band een auto-ongeval had, was er een lange revalidatie nodig. Het was dus een vrij hobbelig parcours om deze band op te starten, maar nu in 2024 staat Wryngd als een huis. Een energiek gezelschap.
Wryngd balanceert tussen progressieve metal en thrash metal, dat groovy, aanstekelijk, hard klinkt. Een muzikale ontlading van opgekropte frustratie die in de instrumentatie als in de vocals te horen is. Een verpletterende sound, met een zanger die een overweldigende stem heeft. Een enthousiasmerende Brugse sneltrein.

Voor TRÆLS  (****) was dit optreden in Deinze een vuurdoop, want het was hun allereerste optreden ooit! De band straalt enorm veel speelsheid uit en voeg er de tonnen ervaring als muzikant en hun opvallende verhalenlijn aan toe. Ze tekenen voor een geslaagde avond. De epische sound en hun verhaal intrigeert op 'The Abyss Within' en het komt live al meteen tot uiting op “Enigmatic Resonance” en het prachtige, donkere “Dark Energy, Dark Matter”. Muzikaal veel emoties meebepaald door een drummer/zanger die met zijn ijzige mooie stem kippenvel bezorgt.
Een optreden van TRÆLS is als een uiterst spannende film aan je stoel gekleefd! Van begin tot eind word je meegezogen, er zit een bepaalde lijn in, en de spanning wordt opgedreven tot een climax is bereikt. Om later weer wat meer rust te ervaren en even op adem te komen.
Het was dan ook bijzonder jammer dat er wat technische problemen de kop opstaken, waardoor de set even moest worden stil gelegd. Het haalde sowieso de drive wat uit het concert en bij deze visuele band eigenlijk ook wat de spanning uit hun verhaal. Extra jammer dus. Maar na dit euvel ging de band fors door , alle krachten gebundeld in een beeldrijke, fantasierijke muzikale trip van emoties , mokerslagen, epische climaxen, …
TRÆLS sloot hun set overtuigend af met “Silence” (met name de cover “Silence” Delerium van Sarah Mclachlan)  en het mooie, emotioneel beladen “Evade Emotional Collapse”, die eindigde in een oorverdovende climax. Wat een muzikale thriller.

Setlist: -ENIGMATIC RESONANCE - DARK ENERGY DARK MATTER - APOPTOSIS - ALTRUISTIC ALTER EGO - ESSENTIAL ANXIETY - ILLUSIVE - SILENCE (cover-silence-delerium-sarah mclachlan) - EVADE EMOTIONAL COLLAPSE

Organisatie: Elpee, Deinze

Soulfly – Wat een muzikale uppercuts

Je moet het maar doen, een legendarische band die doorgaans grote festivals aandoet of in zalen als Vorst Nationaal staat naar je eigen gezellige zaaltje halen. De Casino slaagde erin om niemand minder dan Soulfly te boeken. Een band die sinds 1997 meer dan zijn stempel drukt in het metal landschap. De band rond de sympathieke Max Cavalera heeft altijd een goede band gehad met België. In een al maanden uitverkochte De Casino bezorgde Soulfly ons een dosis uppercuts 'into the face', waarvan we naderhand toch even moesten van bekomen. Een schitterende avond zonder meer, die we niet gauw zullen vergeten..

BARK (****) als opener was een goede gok van de organisatie. We schreven eerder van hen '’Blaffende honden bijten wel' … Na al die jaren brandt het vuur nog steeds, BARK weet je letterlijk bij de lurven te grijpen, en laat je niet meer los tot de stoom uit je oren komt. Als een nietsontziende pletwals gingen ze tekeer, gestuwd door een sublieme ritmesectie van gitaristen en een wild om zich heen slaande frontman, met mosh en crowdsurf tot gevolg.

Na een korte pauze verpulverde Soulfly (*****) ons al met de eerste song “Back To Primitive”. Het boeiende “No Hope = No Fear” zorgde al vroeg voor een stevige moshpit. De band bleef maar doorgaan  op datzelfde elan, waardoor al bij de eerste “Seek'n' Strike” er geen doorkomen meer aan was, de hele zaal stond op springen. Max Cavalera ontpopt zich als een charismatisch entertainer en hij heeft een klok van een stem die de muren doet trillen. Hij beschikt over een sterke band, goed op elkaar ingespeelde muzikanten; neem nu de forse drum salvo's van zoontje Zyon die de grond onder de voeten doet daveren, zijn solo's zijn trouwens dru pareltjes.
Het mooie aan Soulfly is hoe ze hun verpulverende thrashy speed metal combineren met groovy aanstekelijke riffs, de verdienste van gitarist Mike Deleon en bassist Mike Leon , beiden messcherp uithalend. De klassiekers als het nieuwe materiaal “Filth upon Filth” werd door iedereen goed ontvangen. Op “Jummptdafuckup” brengt Max een sit-down, waarna iedereen recht sprong en danst. “Eye for an Eye” was de perfecte afsluiter. Wat een vuurkracht.
Soulfly ging als een pletwals tekeer. De mix van krachtige ritmes, vlijmscherpe gitaarriffs en de onmiskenbare stem van Max Cavalera maakte van deze avond een lekkere, onvergetelijke, zweterige ervaring.
Setlist: Back to the Primitive //No Hope = No Fear //Superstition //Downstroy //Seek 'n' Strike //Prophecy //Bumbklaatt //Tribe //Filth Upon Filth //Fire //Porrada //Bring It //Bumba //Bleed //Blood Fire War Hate //Boom //No //Jumpdafuckup //Eye for an Eye

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Razernij 2024: Beerdrinkers & Hellraisers 2024 - Punk voor (bier) fijnproevers
Razernij 2024: Beerdrinkers & Hellraisers 2024
Sleutelhof
Rumst
2024-08-24
Erik Vandamme

In Rumst ging in het weekend van 23 tot 25 augustus naar goede gewoonte 'Rumstse Volksfeesten ' door met op vrijdagavond o.a. een Sergio. Op zondag was er een kindernamiddag. Op zaterdag was er plaats voor het hardere werk, want dan had' Razernij: Beerdrinkers & Hellraisers' plaats. Naast de betere punk, werd hier ook een brede waaier aan bieren gepresenteerd, voer voor de bier fijnproevers. Wij genoten ook van dat aanbod, uiteraard, maar keken ook de podia. De muziek was even smakelijk als de lekkerste bieren …

Toen we de spandoek '’Bearded Punk Records’' opmerkten aan de merchandiser stand wisten we al dat we kwaliteit zouden aangeboden krijgen. Dat bleek al het geval bij Bram Desimpelaere & The High Hopes (****) die met akoestische folk punk, intiem, doordacht, de lont aan het vuur mocht steken. Het publiek keek vanop afstand zittend toe, maar dat liet het gezelschap niet aan hun hart komen. De aanstekelijke baslijn, de zwevende viool klank en sferische zanglijn met die kenmerkende sound was puur genot. Een mooie opener van het festival, deze Bram en zijn 'High Hopes' die we graag zien optreden in een gezellige club waar hun muziek nog beter tot zijn recht komt …

De hemelsluizen gingen voor een eerste keer compleet open - we werden zelfs aangemaand te gaan schuilen -, waardoor de daaropvolgende band even op zich liet wachten. Steele Justice (*****) is al zo’n kleine tien jaar bezig. Als band zijn ze nog wat aan hun proefstuk toe, maar het zijn allemaal artiesten met een muzikaal verleden in de scene. De tonnen ervaring spat gewoon uit de boxen. Als jonge hongerige wolven gingen ze tekeer. Steele Justice gaf ons een ferm oplawaai. De Limburgse band knalt, door de combinatie van pure punk en HC. Deze wilde mannen brengen een spervuur aan riffs en drumsalvo's. De beweeglijke frontman port zijn publiek voortdurend aan, wat zorgt voor de eerste moshs. Wat een energie!

De regen zou ons nog enkele keren parten spelen …. Maar we voelden het praktisch niet , zeker niet op de Spaanse furie Blowfuse (****). De uit Barcelona afkomstige band ontstond in 2013 en heeft al wat bereikt. Ze deelden de podia met grotere namen binnen de scene als Pennywise, Good Riddance, NOFX, Bad Religion en knallen alles en iedereen omver met hun podium act. De combinatie van de muziek en hun Zuiders temperament van verpletterende punk/hc attitude zorgt ervoor dat het publiek compleet uit zijn dak ging. Er werden ferme uppercuts uitgedeeld surplus kregen we hun technisch vernuft. Verbluffende Spaanse punk zonder meer.

Wat een energiebommetjes kregen we reeds te horen … De Engelse ska-punk band Buster Shuffle (*****) moest niet onderdoen. De verleidelijke instrumentale recital en de uitgekiende podium act van zanger/pianist Jet Baker (die zijn piano met voet en handen bespeelt) sprak tot de verbeelding. Buster Shuffle bracht een soort barbandsound, boogie en pure ska punk. Er is ook een 'artsy' kant te bespeuren op z’n Blur’s. Door deze aanpak spraken ze een breed publiek aan. Het is op het podium allemaal een beetje opgesmukt met een beetje tongue-and-cheek, om het luchtig te houden. Interessante ontdekking.

We maakten ons op voor een potje nostalgie naar Disney Classics, en thema songs van allerlei bekende series, gebracht op een punky wijze door Punk Rock Factory (*****). Een pak volk was geïnteresseerd. Wat een response kregen ze. Zelden stoere mannen zien teksten meebrullen van ABBA, Kate Bush of Elton John én die staan moshen op thema songs van Power Rangers, SpongeBob SquarePants Theme tot Pokémon .Punk Rock Factory kwam er hier mee weg. Ze mogen dan constant zelfspot hebben over het coveren van nummers van andere muzikanten en het aanpassen van hun gekozen genre, het werkte! Van hun aanpak werd je happy. Dit was party, dansende mensen , lachende gezichten, al dan niet beneveld van de lekkere bieren. Letterlijk een punk rock feestje  met een hoek af …

Na deze muzikale absurde wervelstorm, de apotheose op Razernij met The Rawönes (****) . Ze worden omschreven als ‘the best tribute band of the Ramones in Western Europe''; ze vieren niet alleen hun 25ste verjaardag, maar ook 50 jaar Ramones. “Blitzkrieg Bop” zat vrij vroeg in de set. “Rock 'n' roll high school” , “Sheena is a punkrocker” en “I dont care” passeerden de revue. Weinig tijd voor bindteksten eigenlijk , ‘one, two, three, four and Go!, net als de Ramones zelf eigenlijk. De muziek van hun grote helden werden met respect voor het origineel gespeeld.
The Räwones is een overtuigende Ramones cover band, een feest voor de punk s … ‘Hey Ho! Let's go!’

Organisatie: Razernij, Beerdrinkers & Hellraisers 2024

Lokerse Feesten 2024 - DAG 9 - Massive Attack – Wat een harde confrontatie met de dagdagelijkse realiteit
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
Lokeren
2024-08-10
Erik Vandamme

In de laatste rechte lijn programmeerde de Lokerse Feesten één van de meest tot de verbeelding sprekende bands… Massive Attack. De band confronteert ons muzikaal, vocaal en in teksten - in het Nederlands notabene - met de harde realiteit. Een 'Eyeopener' van jewelste dus. Ruimschoots twee uur lang waren we compleet in de ban van Massive Attack en hun intense trip.
Maar uiteraard viel er nog wat meer te beleven.

Whispering Sons (***) stonden naar onze mening ietwat verkeerd geprogrammeerd op deze dag, en hadden in het begin van de set dan ook nog af te rekenen met technische problemen die de drive – ondanks de sublieme start toch weer – wat uit het concert nam. Het zou nooit meer echt goed komen, ondanks de muzikale speldenprikkeltjes en Fenne, die haar tekstvellen op hardvochtige wijze uitspuwde.
Een muzikale omlijsting die de grenzen van de postpunk aftast. Op de Lokerse feesten kabbelde het vanavond wat voort. De gretigheid kwam er via deze omstandigheid niet echt door, wat we van hen wel gewend zijn . Hier enkel de eerste rijen die wat in beweging kwamen . Spijtig .

We besloten eens een kijkje te gaan nemen in de Club bij AILI (****), een wulps electro-pop duo die op heel wat airplay kan rekenen. Het publiek smulde met een lekkere heupwieg van die aanstekelijke absurditeit, die een zekere speelsheid en humor had. Beetje chaos met een hoek af, maar het duo slaagt erin het publiek moeiteloos mee te krijgen.  De twee spring-in-t-veld hadden er enorm veel zin in en de zinnenprikkelende totaalbeleving overtuigde zondermeer . Van contrasten gesproken …

Trentemøller (****1/2) van de Deense producer Anders Trentemøller is van alle markten thuis en tapt uit een heel ander vaatje. Z’n veelzijdigheid als producer, de ontelbare bands en projecten die hij heeft begeleid is eindeloos, en dat allemaal balt hij live samen met z’n band op het podium.
In september komt zijn nieuwste plaat uit, en dat is al direct een aanrader. Op de Lokerse Feesten speelde hij een set die balanceert tussen intimiteit en extravertie. De ijle stem van zangeres DISA (Disa Jakobs) neemt een vooraanstaande rol in en brengt enige ontroering en lichtjes in de soms donkere muzikale tunnel, zonder al te lichtvoetig te gaan klinken.
Trentemøller murwde zich in ongelofelijk veel bochten, dat je een inspanning moest leveren. Niet zo vanzelfsprekende op een zonnige zaterdagavond. Het was voor al die intense confrontatie tussen licht en donker, oplawaai en intimiteit, alsook de mooie afwisseling van het songmateriaal , tussen schoonheid en alternatie, met enkele ferme uppercuts die tekenden voor een wervelende set. Beklijvend mooi!

Sinds zijn passage op Fifty Labs festival in Brussel is Loverman (****), James De Graef, een veelzijdig multi-instrumentalist en alternativo, iemand die absurditeit tot kunst verheft. Hij zingt als een crooner en nachtegaal, danst als een volleerd balletdanser en zet zijn instrumenten ingenieus onder spanning. Hij intrigeert zijn publiek. Door ’t feit dat iedereen zich massaal begon  te concentreren op de main act Massive Attack, dunde het hier wat uit . Maar z’n virtuositeit , dosis humor en de nodige  kwinkslagen niet nagelaten, wist hij ons voldoende te overtuigen. En die diverse, gewaagde aanpak werd gesmaakt voor wie overbleef . Entertainment was hier de belangvolle factor.

Massive Attack (*****) was de closing act en dat voelde je duidelijk . Een overvolle Grote Kaai liet de muziek tot het diepste van je ziel indringen. Een optreden van Massive Attack, met hun trippop, is iets dat je gewoon moet ondergaan, zelfconfrontatie en stilstaan van wat rondom je heen gebeurt. Het werd op het scherm uitgebeeld door teksten in het Nederlands, tot de verbeelding sprekende beelden en een prachtige muzikale omlijsting, die ons naar adem deed happen …
Naast hun lichtkrant bracht Massive Attack ook een hele rits gastmuzikanten mee. Helaas geen gitarist Angelo Buschini, die vorig jaar stierf aan kanker, en ook het oud maatje niet, Tricky. Wel twee drummers, en guests als reggae-veteraan Horace Andy, Deborah Miller, Young Fathers en über-zangeres Elizabeth Fraser ((ex)Cocteau Twins) . Elk op hun eigen, unieke wijze overstelpten ze ons, wat een mokerslagen op veelzeggende beelden van Poetin, Netanyahu, bombardementen en droneaanvallen en de rerst ken je wel, brrr!
Hoogtepunten genoeg … O.m. “Girl I Love You”, “Angel” met Horace Andy, een golf aan kippenvelmomenten en een krop in de keel; of toen Young Fathers op de intense songs “Minipoppa”, “Voodoo in My blood” het bloed vanonder onze nagels haalde. Verder een “Song to the siren' (van Tim Buckley) met Elizabeth Frazer, eentje om ademloos in het ijle te zweven. Samen met het nummer “Black milk” pakkend, kwetsbaar, broos.  
En we kunnen maar verder onderschrijven … “Karmacoma”, “Safe From Harm” of “Unfinished sympathy” die twee met Deborah Miller, raakten zondermeer ons hart. “Teardrop” met Elizabeth Fraser vormde de absolute climax.
In de instrumentatie als visueel als in de vocals, het was perfect op elkaar afgestemd. Massive Attack zorgde een twee uur lang voor een maatschappijkritische muzikale trippop trip, een harde confrontatie met de dagdagelijkse realiteit. Indrukwekkend!
Setlist:  In My Mind  (Gigi D'Agostino cover) (snippet)  -  Risingson  -  Girl I Love You  (with Horace Andy) - Black Milk  (with Elizabeth Fraser)  - Take It There - Gone  (with Young Fathers) (without Graham Hastings) -  Minipoppa  (with Young Fathers) (without Graham Hastings)  - Voodoo in My Blood  (with Young Fathers) (without Graham Hastings)  - Song to the Siren (Tim Buckley cover) - Inertia Creeps - ROckwrok  (Ultravox cover) -  Angel  (with Horace Andy) - Safe From Harm  (with Deborah Miller) - Unfinished Sympathy  (with Deborah Miller) - Karmacoma - Teardrop  (with Elizabeth Fraser) - Levels  (Avicii cover) - Group Four (with Elizabeth Fraser)  - In My Mind  (Dynoro & Gigi D'Agostino cover) (snippet)

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6553-lokerse-feesten-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren