Donder is een trio talentvolle jazzmuzikanten die met hun debuut 'Still' - helemaal in eigen beheer - in 2016 heel hoge ogen gooiden. De band hoort zonder schroom thuis in het rijtje van bijvoorbeeld De Beren Gieren, SCHNTZL of Steiger, eveneens opkomende jazztalenten die het genre nieuw leven inblazen en heruitvinden. De lovende recensies in binnen- en buitenland over dit debuut zijn daar het levende bewijs van. De band nam in 2017 deel aan de STORM!contest en werd daar eveneens met lovende woorden overladen. Ondertussen zijn we 2019 en bracht Donder een nieuwe schijf uit: 'Keukenpraat'. Eentje die eigenlijk al vorig jaar op de markt verscheen, maar gezien de status van deze topband in het jazzgebeuren -en tot ver daarbuiten- ook zoveel maanden later de nodige aandacht verdient.
Harrison Steingueldoir op piano, Stan Callewaert op double bass en Casper Van De Velde op drums leggen de lat dan ook vanaf die eerste song enorm hoog. “Dinosaurus 1” komt op een intieme, verstilde wijze binnen en dan zijn we vertrokken voor wat een trip is die je gemoed tot innerlijke rust zal brengen. Geluidsmuren afbreken daar doet de band niet aan, maar een gevoelige snaar raken op een zeer intensieve en enorm intimistische wijze, dat weer wel. Op hetzelfde elan gaat Donder door op daarop volgende - vaak korte - songs als “Don't Stop, It Feels Like Paradise”, “Tuimelen”, “Nostalghia” of “Alpeis”. De duurtijd ligt telkens tussen één minuut en dertig seconde tot één lang nummer van meer dan vijf minuten: “Alphabet Town”.
De verdovende pianoklank knoopt perfect aan bij drumpartijen die aanvoelen alsof een zachte hand je hart raakt waardoor de pijn prompt verdwijnt. Waarna een contrabasgeluid dan weer eerder aanvoelt als een deken tegen de koude nachten. De muzikanten vullen elkaar bovendien blindelings aan en doen er alles aan om de aanhoorder te hypnotiseren. In tegenstelling tot wat de bandnaam doet vermoeden komt er geen gedonder of bliksem aan te pas. Of het moet de beeldschone samensmelting zijn tussen drum, adembenemende mooie piano en contrabas die een kortsluiting doet ontstaan in je hersenen, waardoor je daadwerkelijk begint te zweven naar heel andere oorden, ver verwijderd van de harde realiteit van het leven.
In deze circa dertig minuten lange weemoedige trip die je ziel doet bloeden, raakt Donder niet één maar veel verschillende gevoelige snaren. Zoals een bladzijde omslaan in het leven belangrijk is om de volgende stap te kunnen zetten, is het aan te raden deze parel van een schijf in zijn geheel te beluisteren. Want elke song sluit zo perfect op de volgende aan, dat het eerde het totaalpakket is dat ons ontroert en ons hart diep beroert. Eens gegrepen door zoveel weemoed en intensiviteit tot intimiteit is geen weg terug meer mogelijk. Het enige minpunt? Donder maakt zodanig intensieve mooie muziek dat je uit die wereld niet meer wil ontsnappen. Meer nog, de koude wind en regen bij het buiten gaan voelen we dankzij deze hartverwarmende trip in eerste instantie zelfs niet meer. Want Donder is erin geslaagd binnen die dertig minuten een deken over onze ziel te leggen, waardoor we die barre koude totaal niet meer voelen. Indrukwekkend!

Tracklist: Dinosaurus 1 (03:45), Don't Stop, It Feels Like Paradise (01:28), Alphabet Town (05:36), Tuimelen (01:27), Keukenpraat (03:10), Nostalghia (01:28), Paul, Dancing (04:04), I Remember Oranges (03:09), Izgnanie (03:54), Alpeis (02:00), Ekster (03:34).

Blues/Jazz
Keukenpraat
Donder

 

Als artiesten die binnen de Nederlandstalige muziek grenzen hebben verlegd, een samenwerking aangaan, dan spitsen we iets meer de oren. We citeren uit de biografie: ''Wannes Cappelle (BE) en broeder Dieleman (NL) slaan de handen in elkaar voor een uniek project. Samen met Frans Grapperhaus op cello betreden zij in zowel België als Nederland clubpodia en theaters met hun show en EP ‘Dit is de bedoeling’." We namen het kleinood onder de loep en dompelen ons onder in een aantal verhalen lijnen waarbij je een spiegel wordt voorgehouden, en die uit het leven gegrepen is.
Zo gaat “De Ballade van Lanza” over een jong meisje dat haar droom volgt, met vallen en opstaan. Een heel mooie verhaal dat wordt gebracht doorspekt van enorm veel humor, maar ook enkele ernstige passages. Beide artiesten zijn dan ook meesters in vertellen van verhalen op een zodanig gezapige wijze dat je een traan wegpinkt maar een glimlach eveneens niet kunt onderdrukken. Het extra interessante is de vermenging van dialect met de Nederlandse taal, waardoor de verbinding tussen Vlaanderen en Nederland compleet is. Het bewijst ook dat, ondanks de op het eerste zicht toch wel verschillende achtergronden van beide artiesten, zowel broeder Dielemans als Wannes Cappelle akelig dicht met elkaar verboden zijn. De heren vinden elkaar dan ook blindelings op deze knappe schijf, gegrepen uit het leven, verteld op een wijze zoals de grote troubadours dat deden in de middeleeuwen maar met beide voeten stevig in het heden.
Pakkende songs als “Vaders” vertellen een verhaal van onzekerheid over het vaderschap. Of “Dit Mens Is Er Geweest” over omgaan met verlies. Gaat het nu over de vergankelijkheid van het leven of die tocht om je droom te volgen, telkens slaagt dit trio erin die snaar te raken waardoor je met de krop in de keel en geboeid luistert, geniet maar een glimlach ook niet kunt onderdrukken. Want naast bittere ernst straalt de schijf enorm veel humor en zelfrelativering uit. De magische cello-inbreng van Frans Grapperhaus is daarbij een meerwaarde voor het geheel. De ultieme kers op de taart die deze schijf kon gebruiken, om dat plaatje compleet te maken. Zijn cello streelt, slaat en verdooft je compleet in samensmelting van twee verhalen vertellers die je meevoeren naar een bonte wereld, uit het leven van elke dag gegrepen.
Deze drie klasbakken gaan een samenwerking aan waaruit een album ontstaat dat niet alleen Nederland met Vlaanderen verbindt, maar waarop de heren zich ook ontpoppen tot volleerde verhalenvertellers.
Tracklist: 1. Vergeving, 2. Je Verdriet Is Echt, 3. De Ballade Van Lanza, 4. Dit Mens Is Er Geweest, 5. Vaders, 6. Met Eten.

We gaan graag op zoek naar nieuwe elementen om in onze muziek te verweven en streven er naar om dit te blijven doen voor toekomstige releases.

Splendidula is een doom/sludge/post metal band uit Temse/Genk die sinds 2008 aan de weg timmert. Onlangs bracht Splendidula een nieuwe schijf uit 'Post Mortem'. Een plaat die ook ons niet is ontgaan. We schreven daarover: ''Wat intensiviteit betreft doet deze songs me subtiel eigenlijk wat denken aan een band als Moonspell, die op dezelfde wijze je naar verre onontgonnen oorden doen wegdrijven. Echter is deze band eigenlijk met geen enkele andere band of genre te vergelijken, maar verlegt Splendidula voortdurend een grens binnen duisternis en donkere melancholie. Waarbij doom en gothic elkaar vinden, binnen een zodanig intensieve omkadering dat je als aanhoorder tot tranen toe wordt bewogen. Letterlijk.”
En dat is dus, met nog maar eens mijn oprechte excuses aan de topmuzikanten binnen deze band, dus de verdienste van een zangeres die over een onaards aanvoelende stem en uitstraling beschikt die we maar heel zelden tegenkomen in het bonte muziekwereldje. En we zijn ondertussen toch al het één en ander gewoon. Indrukwekkend is daarbij zelfs een understatement te noemen.
We hadden een heel gezellig gesprek met zangeres Kristien Cools - wiens stem we als volgt omschreven ''Sirenes die door een eerder hypnotiserende inwerking op je gemoed ervoor zorgen dat je als aanhoorder letterlijk naar hen toe wordt gezogen, waardoor je, net zoals de schippers op de zee, letterlijk op de klippen terecht komt. " Alsook met partner & drummer bij de band Joachim Taminau over heden, verleden en vooral toekomst van de band.

Om met de deur in huis te vallen, wij kennen jullie ondertussen, maar voor onze lezers die jullie niet kennen. Wie zijn Splendidula? Hoe is alles begonnen? en waar komt de naam vandaan?
Splendidula is ontstaan in Genk in 2008. De bandnaam is afgeleid van Lamprohiza splendidula, de Latijnse benaming voor de vuurvlieg. Splendidula staat voor het ‘schitterende’, lichtgevende karakter van dit insect. We willen met onze muziek het mysterieuze en vredige gevoel weergeven dat deze insecten uitstralen wanneer deze ’s nachts rond bomen vliegen of over water zweven. In 2013 werd ons eerste album ‘Splendidula’ opgenomen en in eigen beheer uitgebracht. In de periode tot 2017 hebben er verschillende wissels in de line-up plaatsgevonden, maar uiteindelijk werd er toch een stabiele line-up gevonden waarbij iedereen dezelfde muzikale visie heeft. De huidige line-up bestaat uit Kristien Cools (zang), Pieter Houben (gitaar/zang), David Vandegoor (gitaar), Peter Chromiak (basgitaar) en Joachim Taminau (drums). Deze veranderingen in de line-up hebben ervoor gezorgd dat de stijl geëvolueerd is naar een mix van Post, Sludge & Doom Metal, met een uniek vocaal contrast tussen Kristien en Pieter.

Het debuutalbum ‘Splendidula’ werd opgenomen in 2013 en uitgebracht op 22 juni 2013. Na enkele veranderingen in de line-up evolueerde de muziek naar een mix van Post, Sludge & Doom Metal.  Hoe en waar is het idee ontstaan om die post, sludge en doom kant uit te gaan?
We zijn eigenlijke muziek beginnen schrijven zonder op voorhand een bepaald genre te willen spelen. Binnen de band zijn de muzieksmaken ook heel ruim, en we willen ons ook niet op bepaalde bands of muzikale projecten baseren. De songwriting gebeurt eigenlijk altijd heel natuurlijk en gevoelsmatig, door de koppen samen te steken en dingen uit te proberen. We willen dat graag blijven doen, onszelf proberen heruitvinden door te experimenteren en onze muziek gaandeweg verder te laten evolueren. Waarom we er dan het Post/Sludge/Doom label op geplakt hebben? Het is ons in de afgelopen jaren al opgevallen dat het zeer moeilijk is om een publiek te bereiken als de band niet in een specifiek genre geplaatst kan worden. Organisatoren gaan vaak op zoek naar specifieke genres (vb. bij het zoeken van support bands) en we kregen de indruk dat we vaak het gothic metal label opgeplakt kregen, louter omdat er een zangeres in de band zit. Het valt helaas nog te vaak voor dat mensen ons in een hokje plaatsen voordat ze de muziek gehoord hebben. Gelukkig krijgen we de laatste tijd vaak reacties van mensen die positief verrast zijn, omdat ze helemaal niet verwacht hadden dat onze muziek bij hun smaak zou aansluiten.

Hoe waren de reacties van de eerste fans op die veranderingen?
De reacties van de fans zijn over het algemeen heel positief. We zijn dan ook niet plots overgeschakeld naar een andere stijl, en er zijn zeker nog genoeg stijlelementen aanwezig om beide albums aan elkaar te linken. We gaan graag op zoek naar nieuwe elementen om in onze muziek te verweven en streven er naar om dit te blijven doen voor toekomstige releases. We zijn er vrij gerust in dat de fans dit zullen appreciëren en mee zullen evolueren.

Dat eerste album is uitgebracht in eigen beheer nog geen interesse vanuit de hoek van labels? heeft u daar een verklaring voor? of is daar bewust voor gekozen?
Voor het eerste album hadden we op voorhand besloten om alles zelf uit te brengen, en we zijn dan ook niet actief op zoek gegaan naar een label. Met deze release op zak konden we voor het tweede album dan ook gemakkelijker op zoek naar een label. Nu nog proberen we heel veel zelf te doen, maar aangesloten zijn bij een label zorgt er natuurlijk voor dat er veel meer deuren opengaan die anders gesloten zouden blijven.

Het tweede album ‘Post Mortem’ werd in samenwerking met JDB opgenomen en gemixt/gemasterd door Hearse Studio. Op 14 december 2018 werd het album uitgebracht door Inverse Records uit Finland. Hoe is die samenwerking ontstaan?
Na het verschijnen van ons eerste album had Inverse Records ons gecontacteerd met de vraag of er interesse was om een toekomstige release bij hen uit te brengen. Initieel hebben we hier eerder voorzichtig op geantwoord, en is er toch besloten om de nieuwe nummers volledig in eigen beheer op te nemen. Op het moment dat het nieuwe album volledig af was hebben we dan toch besloten om met Inverse Records samen te werken. Vooral de enorme muzikale diversiteit en het feit dat veel bands na de eerste release terugkeren naar dit label, heeft voor ons de doorslag gegeven.

Hoe zijn de reacties trouwens op de nieuwe schijf?
De reacties zijn over het algemeen heel positief, zowel in eigen land als internationaal. We lezen vaak dat onze muziek omschreven wordt als origineel, verfrissend en vernieuwend binnen het genre. Het doet deugd te lezen dat we op dat vlak toch geslaagd zijn in onze opzet.
Langs de andere kant is dit ook al als punt van kritiek opgedoken, alsof de luisteraar geen rode draad kon vinden in de muziek. Dergelijke kritiek respecteren we natuurlijk, maar staat dan ook haaks op onze bedoelingen.

In sommige reviews lees ik vergelijkingen met bijvoorbeeld Amenra? Wat is jullie mening hierover.
Dat is uiteraard een enorm compliment voor ons. Hoewel we muzikaal op verschillende vlakken verschillen, kunnen we ons heel goed vinden in de sfeer die Amenra naar voor brengt in hun muziek. Een bepaalde sfeer proberen uitdrukken met muziek is voor ons heel belangrijk en als we daarvoor nieuwe paden buiten de traditionele genres moeten bewandelen, dan doen we dit met plezier. In dat opzicht voelen wij wel een zekere muzikale connectie met Amenra en zijn we vereerd om met hen vergeleken te worden.

Ondertussen zijn jullie volop op tournee. Komen de aanbiedingen wat binnen dankzij die nieuwe release? Kortom gaan er deuren open? Zijn er ambities naar grote festivals, buitenland en dergelijke meer?
We hebben initieel zelf enkele CD release optredens georganiseerd met bevriende bands in het voorprogramma, waarvan het laatste op 23/03 in Negasonic (Aalst). We merken zeker en vast dat er meer en meer aanbiedingen binnenkomen, waardoor onze agenda tot het najaar al rijkelijk gevuld is.Uiteraard willen we graag ook op festivals en in het buitenland spelen. We hebben ons tot nu toe voornamelijk gericht op naambekendheid in eigen land, maar we proberen nu stilaan uit te kijken naar optredens in het buitenland en proberen dit te doen passen in onze persoonlijke agenda’s. 

Jullie zijn naast bandleden ook een koppel, is dat combineerbaar? Zorgt het niet voor extra stress soms?
We zijn allebei perfectionistisch ingesteld, en dat zorgt soms wel voor een (gezonde) woordenwisseling. Het feit dat we elkaar door en door kennen zorgt er uiteindelijk ook voor dat er niets is dat we niet durven bespreken. Het voordeel is ook dat we er dagelijks samen mee bezig zijn, en samen ook de grens kunnen trekken. Op deze manier weten we ook waar we aan toe zijn en zal geen van ons twee er teleurgesteld uitkomen. We zijn ook vaak op de baan, aangezien we in Temse wonen en de repetities in Genk plaatsvinden. Dit zijn goede momenten om bepaalde zaken i.v.m. de band te bespreken en zo constructief verder te bouwen.

Mijn laatste vraag. Hoe zien jullie uw eigen toekomst, bij wijze van spreken waar zien jullie jezelf binnen laten we stellen 10 jaar? Wat zijn de uiteindelijke ambities?
We willen vooral verder blijven evolueren, muzikale grenzen aftasten en experimenteren, zodat we niet ter plaatse blijven trappelen. Dit is voor ons heel belangrijk, aangezien dit de gemeenschappelijke visie binnen de band is. We hopen dus in de komende jaren te blijven groeien en hopen dat ons publiek daar ook in meegaat, zodat we ook op grotere podia kunnen staan.

Bedankt voor dit fijne gesprek.
Voor alle informatie over Splendidula verwijzen we jullie graag door naar volgende links:
facebook pagina: https://www.facebook.com/Splendidula/  
U kunt de muziek van Splendidula beluisteren via bandcamp: https://splendidula.bandcamp.com  of volg hen op YouTube: https://www.youtube.com/user/SplendidulaOfficial

Internationale sterren op het podium van de Lokerse JazzKlub, niets meer en niets minder. Dat kregen we voorgeschoteld. Ook al zal het trio Hemingway-Jaeger-Punkt niet bij iedereen een belletje doen rinkelen. Binnen Jazz middens heeft dit trio, die improviseren tot een ware kunstvorm heeft verheven, zijn sporen ruimschoots verdiend. We citeren even uit de introductie die we in menig biografie te lezen krijgen: "Improvisatie zonder piano of gitaar lijkt klassiek van snit. Toch schuilt in die enorme erfenis ook een uitdaging. Een uitdaging die de Zwitserse saxofonist Michael Jaeger, de Duitse bassist Noah Punkt en de Amerikaanse drummer Gerry Hemingway met plezier aanvaarden. Deze drie-generaties band vaart door de mistige wateren van tonale expressie in alle denkbare constellaties: 1 + 1 + 1, 2 + 1, 3. Samen, door elkaar gegooid of iedereen tegen elkaar maar met verantwoordelijkheid, bewustzijn en humor. De muziek groeit wanneer ze gespeeld wordt en vice versa. Muziek op het scherp van de snee en een lust voor het oor, gebracht door een internationaal topgezelschap."

Jazz is nu eenmaal een muziekstijl waarbij muzikanten dat improviseren tot het oneindige hoog in het vaandel dragen. Wat Hemingway-Jaeger-Punkt hier echter naar voor brengen? Dat is toch wel van een heel ander kaliber en bewijst dat deze top muzikanten hun status binnen dat Jazz gebeuren niet hebben gestolen, integendeel zelfs. Eens op dat podium gaan ze tekeer als kinderen in een speelgoedwinkel, en stuiteren van het ene uiterste naar het andere. Maken daarbij omwegen naar oorden waar je het niet verwacht, of komen uiteindelijk terecht in een poel van pure Jazz terecht. Om daarna weer heel bewust alle regels aan hun laars te lappen, om uiteindelijk zelf hun eigenzinnige regels door je strot te rammen. Subtiel zorgt het trio er daardoor voor dat je op het puntje van je stoel blijft zitten luisteren, genieten en vooral toch veel raar opkijken. Maar ook dat laatste is net een onderdeel van de totaalbeleving als je Jazz muzikanten van dit uitzonderlijk kaliber aan het werk wil zien. Zo blijkt naderhand.
Het gebeurt trouwens zelden dat het drumwerk de rode draad vormt in het geheel. Maar op deze bonte, kleurrijke avond was het eerder dat vaak subtiele drumwerk van Hemingway, schipperend tussen intiem en oorverdovende uithalen, binnen een omkadering dat de wenkbrauwen doet fronsen. Maar dat ons eveneens met verstomming deed luisteren en vooral genieten, dat ons het meest over de streep trok. Meermaals slaagt Hemingway erin een grens te overschrijden waar feitelijk geen grenzen zijn. Of het lijkt wel alsof hij met opzet uit de toon slaat. Ook dat blijkt dan weer een onderdeel van de show te zijn, en niet een ongelukkig foutje tijdens de set. Daar komt dan trouwens ook de humor om de hoek kijken, want de reactie van Punkt op zijn contrabas of Jaeger op zijn saxofoon/klarinet zijn al even vreemd en verfrissend, en zorgen voor de ultieme kers op de taart om de waanzin compleet te maken. Want inderdaad, eveneens heel subtiel tot zelfs bewust, drijft dit trio de aanhoorder tot een zekere waanzin door hem/haar van het kastje naar de muur te sturen in die volledige set.

Besluit: Binnen het zwemwater van Jazz beweegt Hemingway-Jaeger-Punkt zich voort als een clown in het circus, die met zijn fratsen je doet schaterlachen, maar ook acrobatische toeren uithaalt , die je met open mond met verstomming slaat. Want het zijn net die clowns in dat circus die de top artiesten blijken te zijn in dat geheel.
Nu, ook Hemingway-Jaeger-Punkt weten perfect hoe ze het publiek moeten bespelen om de aanhoorder enerzijds diep te raken, anderzijds hem of haar met gefronste wenkbrauwen te doen opkijken, en totaal verweesd achter te laten.
Inderdaad, wanneer improviseren tot het oneindige tot een ware kunstvorm wordt verheven. Daar vinden we dit trio!
Kortom: Zo grensverleggend als Jazz muzikanten in die gouden tijden waren, zo ver hun tijd vooruit zijn Hemingway-Jaeger-Punkt. Want dit trio verlegt zijn eigen grens voortdurend, ter plaatse zelfs!

Hoe dat klinkt? Bekijk dit filmpje even en geniet met volle teugen: https://www.youtube.com/watch?v=1FVwvs2d2b8

Organisatie: Lokerse Jazzclub, Lokeren

We schrijven oktober 2016. Toen zakten we af naar W.E.R.F. labelnight in Concertgebouw in Brugge. We waren diep onder de indruk van de manier waarop een zekere Ben Sluijs zijn saxofoon bespeelde, alsof hij een onderdeel van dat instrument is geworden. Vanaf die avond waren we hevig fan van deze jazzvirtuoos. Op 9 februari zakte Ben Sluijs af naar de Lokerse JazzKlub en kwam daar zijn album 'Particles' onder de naam Ben Sluijs Quartet voorstellen. Dit leek ons een goede gelegenheid om die schijf, ook al is die al in 2018 op de markt gekomen, nog eens onder de loep te nemen. Met Bram De Looze (piano), Dré Pallemaerts (drum) en Lennart Heyndels (contrabas) weet Sluijs weer muzikanten rond zich te verzamelen die zijn intens mooie muziek tot een hemels hoog niveau doet opstijgen.
In alle bescheidenheid is Ben aan de weg blijven timmeren. In Ben Sluijs huist een uitzonderlijk getalenteerde muzikant die letterlijk zijn instrument tot leven brengt. Waardoor hij eerder thuishoort in de hoge regionen binnen dat jazzgebeuren i.p.v. veilig verborgen voor de buitenwereld. Maar we vermoeden dat de man heel bewust voor deze weg heeft gekozen, en ook dat siert hem. Op de schijf is het dan ook die (alt)fluit en saxofoon die de toon aangeven van de plaat. Echter blijkt dus de inbreng van zijn medemuzikanten een enorme meerwaarde te zijn in het geheel. Getuige daarvan een sprankelend mooie “Air Castles” waar Bram zijn pianoklanken je een ware krop in de keel bezorgen, laat klinken als een warme gloed tegen koude winteravonden. Die lijn wordt eigenlijk doorheen de volledige schijf doorgetrokken.
In de Lokerse Jazzklub waren we danig onder de indruk van Dré zijn uitzonderlijke drumwerk. Dat hoor je ook op deze schijf terug. Luister maar naar songs als “Cell Mates” en “Mali” twee songs die worden gedragen door een uitzonderlijk gevarieerd drumwerk, van uiteenlopende kwaliteit, met zelfs een zekere zin tot experimenteren en vooral heel intensiviteit gebracht. Breekbaar als porselein, maar ook net energiek genoeg om je niet in slaap te wiegen is de rode draad in de songs maar ook op de gehele schijf. De zin tot improviseren tot in het oneindige, iets wat ik zo bijzonder vind aan jazz, keert eveneens terug op deze plaat.
Meermaals tuimel je van de ene adembenemende verrassing in de andere. Ben Sluijs laat niet direct in zijn kaarten kijken, waardoor je deze schijf toch enkele luisterbeurten moet geven, om dan weer andere ontdekkingen te doen. Zwevend, adembenemende songs als “Mali”, waarbij dus dat perfecte drumwerk wordt aangevuld met een fluit/saxfoon-inbreng die je onder hypnose brengt, is daar een mooi voorbeeld van. Het doet wat denken aan rituelen waar een fluitspeler de aanhoorder in een soort diepe trance doet belanden door middel van spelen met emoties van de aanhoorder.
U hebt nog niets gelezen over de inbreng van de contrabas? Nu, als je een kers op de taart zoekt in deze schijf dan is het net dit. De baslijnen van Lennart zorgen er namelijk voor dat een warme gloed neerdaalt over je hart. Telkens opnieuw. Tot je, eens in die trance beland, niet wil ontsnappen. Waardoor zijn inbreng van al even grote meerwaarde kan genoemd worden in het geheel.
Ook al ligt de focus enorm op de saxofoon en (alt)fluit van Ben zelf, je hoort hier een band waarvan elk van de leden hun instrument niet bespelen. Nee, ze brengen dat instrument letterlijk tot leven waardoor een perfecte jazzplaat ontstaat. Fragiel als de glimlach van een kind, en net ruw genoeg om je zodanig te hypnotiseren op een zelfs lichtjes dreigende wijze, dat je murw wordt geslagen. Niet door het optrekken van een geluidsmuur, maar door net op die plaats je hart diep te raken waardoor je wegzakt in een andere, mooiere wereld die dit kwartet je aanbiedt.
Tracklist: Particles, Song For Yusef, Miles Behind, Air Castles, Cell Mates, Mali, Jemima, Ice Chrystal.

Blues/Jazz
Particles
Ben Sluijs Quartet
On Purpose Records

Zondag 17 maart staat traditioneel in het teken van Sint-Patrick's Day - de nationale feestdag van Ierland, Noord-Ierland, Montserrat en de Canadese provincie Newfoundland en Labrador. Voor die gelegenheid kleurde ook de Grote Markt in Brussel groen. Dat zorgde voor een magisch mooi schouwspel. Dat we later een zelfde soort magie zouden beleven, binnen een eerder donkere en intensieve omkadering, wisten we toen nog niet. Windhand, de uit Virginia afkomstige doom/stoner band, stond namelijk op het podium van de gezellige totaal uitverkochte AB Club. Windhand timmert sinds 2008 aan de weg en bracht vorig jaar nog een heel goed ontvangen album uit: 'Eternal Return'. De band dompelde de zaal onder in een intensief doom/stoner sfeertje. Waardoor we ons, met de ogen gesloten, apocalyptische taferelen voor de geest haalden.

Maar eerst was er het voorprogramma Grime (****). Deze Italiaanse Sludge metal band laat zich volgens menig biografie inspireren door, we citeren: ''de rotte grond van een begraafplaats en de bedorven drek in een moeras, klinkt de band vuig en roestig, maar speelt het tegelijkertijd op het scherpst van de snede. "  Dat vuil en smerige komt terug in de messcherpe riffs die de bands als vuurpijlen op het publiek afschiet. Waarna een verschroeiende vocaal gebrul je uiteindelijk doet belanden in de diepste en smerigste kerkers van de Hel. De heren gaan waanzinnig tekeer op dat podium, en daveren als een losgeslagen bulldozer over je hoofd heen tot geen spaander geheel blijft van de zaal. Als het de bedoeling is om de Apocalyps te doen ontstaan in AB Club, dan is deze band met brio in zijn opzet geslaagd.

Lag de lat bij het voorprogramma al heel hoog, dan doet Windhand (*****) daar met een al even verschroeiende set gewoon een paar scheppen bovenop. We waren diep onder de indruk van die zware, logge en meesterlijke riffs van gitarist Garret Morris en bassist Parker Chandler. Drummer Ryan Wolfe met zijn subtiel drumwerk bezorgt je enerzijds koude rillingen, anderzijds deel hij mokerslagen uit waardoor geluidsmuren afbrokkelen. Het is toch die bijzonder emotievolle stem van Doritha Cottrell die je in diepe ontroering achterlaat. Vaak horen we binnen de kruisbestuiving tussen die vocale en instrumentale elementen een link naar bands als Black Sabbath, zeker bij de wat trage op gang komende start van elke song. Eens de registers echter open getrokken ontstaat telkens opnieuw een orkaan uitbarsting, tot de grond onder onze voeten gaat daveren. De ene na de andere aardbeving zorgt er uiteindelijk voor dat, door middel van apocalyptische taferelen, de ultieme duisternis over AB neerdaalt.
De band dompelt je de volledige set, van de eerste tot de laatste noot, onder in diezelfde donkere, intensieve sfeer waarop stilstaan onmogelijk is. Eens in een diepe trance ondergebracht , begin je gewoon te headbangen en kijk je uiteindelijk ook uw eigen demonen gewillig in de ogen. Dat is hoe we onze boterham met doom/stoner trouwens het liefst verorberen. Veel bindteksten haalt Windhand daarbij niet naar boven, de band laat vooral zijn muziek voor zich spreken.
Maar de beminnelijke en vriendelijk glimlachende Doritha verandert wel telkens van een engelachtig wezen die haar publiek zachtmoedig omarmt, in een demonische hogepriesteres die, eens al die voornoemde registers zijn open getrokken, haar publiek bezweert, hypnotiseert. En uiteindelijk in die voornoemde diepste putten van de Hel doet belanden. Ontsnappen is namelijk onmogelijk eens Doritha u in uw greep heeft. Gerugsteund dus door klasse muzikanten die de ene riff na de andere drumsalvo als vuurballen naar het publiek schieten, waardoor je trillend op de benen van zoveel intensieve emoties de zaal verlaat.

Het stralende groene licht dat nog steeds brandt op de grote markt, staat dan ook in sterk contrast met het duister maar deugddoende atmosfeer dat Windhand op deze bijzondere Apocalyptische aanvoelende avond creëerde.

Windhand + Grime
Ancienne Belgique (AB Club)
Brussel

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

‘Doro is anno 2019 nog steeds gewoon Doro' , zei ik bij het verlaten van de Kreun in Kortrijk waar Doro (****), in een lang op voorhand uitverkochte zaal, weer zorgde voor een potje nostalgie uit die jaren '80 waar je, ondanks het voortdurend uit datzelfde vaatje tappen, eigenlijk nooit genoeg van krijgt. Als AC/DC daarmee weg komt, waarom Doro dan niet? 

Uiteraard gaat tijdens een concert van Doro de aandacht naar de op haar 55ste nog steeds stem zeer goed bij stem zijnde frontvrouw. Dat Doro daarbij steeds gebruik maakt van diezelfde soort bindteksten? Het stoort allerminst. Want eens de bevallige frontvrouw songs als “All We Are” , ”Breakin the law” (Judas Priest) tot “Blood Sweat and Rock'n'Roll” , “All For Metal” en de zoveel andere Warlock of solo metal Anthems op het publiek afschiet, gaat het dak er prompt compleet af. Meer nog, het verwondert ons dat na al die wervelstormen van metal anthems en meezingers dat het dak van de Kreun er nog op ligt eigenlijk. We hebben het bij het buiten gaan toch even gecheckt moeten we toegeven.
We willen bovendien ook een pluim op de hoed steken van de enorm strak spelende muzikanten binnen de band. Er viel nergens een speld tussen te krijgen, als de gitaristen Bas Maas, Luca Princoitta en bassist Nick Douglas magistrale riffs uit hun instrumenten toveren die aan de ribben kleven. Ook al weet je op voorhand wat er gaat gebeuren, hierbij krijg je als heavy metal fan gewoon een krop in de keel, en gaan de haren op je armen recht staan van puur genot. Drummer Johnny Dee kreeg eveneens de gelegenheid om een lekker lang uitgesponnen, old school solo uit zijn mouw schudden die op heel veel bijval kon rekenen. Doro stond aan de zijlijn even hard mee te headbangen als de aanwezigen in de zaal. En ook dit siert haar.
Ondanks dat iconische status van deze levende legende is Doro altijd de eenvoud zelf gebleven. Geen sterallures te bespeuren dus bij Doro, maar gewoon pure onversneden rock-'n-roll brengen bij voorkeur met die vuist in de lucht, en het publiek de songs uit volle borst laten meebrullen van vooraan tot ver naar achter.
Besluit: De zaal ontplofte vanaf de eerste noot, en hield niet op met headbangen, vuisten in de lucht steken en meebrullen - bij voorkeur bij het bespelen van een potje luchtgitaar- tot de lichten in de zaal weer werden aangestoken. Met schorre kelen, hoofdpijn en een goed gevoel vanbinnen strompelden de fans  naar buiten. Het publiek was namelijk gekomen voor een old school heavy metal feest, met alle gerstenat daarbovenop. Niets meer of minder, ik vermoed zelfs dat er sommige deze ochtend met een kater zijn opgestaan en vergeten welk concert ze nu eigenlijk hebben bijgewoond. Daarvoor bestaan nu eenmaal smartphones om die concerten op te nemen, en later in de zetel nog eens te bekijken. Of we daar voor of tegenstander van zijn? We laten dat in het midden.

Wat wel een feit is. De fans krijgen met Doro gewoon altijd waar ze voor gekomen zijn. Dat was circa dertig jaar geleden als zo, dat is anno 2019 nog steeds het geval!

Organisatie: Alcatraz Music - Rock Tribune

Stormram als festival is ter ziele gegaan, maar de organisatie is niet bij de pakken blijven zitten en heeft enkele fijne 'underground show' avonden op poten gezet.
De organisatie slaagt erin om letterlijk een underground sfeertje te doen ontstaan in dat intieme zaaltje, zeer goed passende bij de thema's van elke avond. Wij zakten op 9 maart af naar het gezellige zaaltje Knipperlicht in Zulte voor een ware doom avond met Loose License en Welcome To Holyland. Oorspronkelijk zou Growing Horns de avond afsluiten maar de band moest op het nippertje zijn optreden op het festival afzeggen. We citeren het volgende bericht op de facebook pagina van Growing Horns even: ''Due to some serious health issues of our beloved friend and drummer Simon, we are forced to cancel our show tonight at Stormram Zulte. We regret to do this, but after last night's show in Bruges, it became clear that Simon hasn't fully recovered from his surgery last Tuesday. Thank you for your understanding, and please enjoy the awesomeness of our brothers in Loose License and Welcome To Holyland." We wensen Simon een spoedig herstel toe en hopen Growing Horns snel terug op het podium te mogen aanschouwen. Sommige bandleden daagden trouwens op om Loose License en Welcome to Holyland aan het werk te zien en de organisatie een hart onder de riem te steken. De vriendschapsband binnen dat 'underground wereldje' tussen verschillende bands is dan ook enorm groot, met als gevolg dat die bands met een broek vol goesting op dat podium staan en alles in het werk stellen om een show neer te zetten alsof ze staan te spelen voor en vol Sportpaleis.
Voor een volledig overzicht van de ‘underground shows’ verwijzen we jullie graag door naar volgende link: http://www.musiczine.net/nl/news/item/72749-stormram-2019-underground-shows-van-2-februari-2019-tot-6-juli-2019-zulte .

Loose License (****) - De perfect geoliede machine zorgt voor Apocalyptische taferelen in Zulte
Loose License had eveneens bijna moeten afzeggen. We vernamen namelijk achteraf dat gitarist Koen een ongeval had gehad en een hersenschudding had opgelopen. Gelukkig stond hij wel op het podium van Stormram, maar hij was al direct na het concert vetrokken. We wensen ook hem een spoedig herstel. Want zijn inbreng is namelijk een grote meerwaarde binnen Loose License, iets wat we in het verleden misschien wat te weinig in de verf hebben gezet. Tijdens de momenten waarop Koen keyboard klanken hanteert of zijn gitaar riffs samen smelten met de inbreng van zijn kompanen , ontstaat er een extra intensieve atmosfeer die ervoor zorgt dat het geluid veel voller klinkt. Dat is trouwens een evolutie die we al bij het vorige, eerder recente, optreden van Loose License hadden opgemerkt. Zanger en frontman Dien (of is het nu Piet? - we zijn er nog steeds niet uit) zijn vocale inbreng en zijn uitstraling op dat podium zorgen er ook nu weer voor dat die donkere gedachten in ons hoofd pas echt tot leven komen. Gerugsteund door één voor één topmuzikanten die met een even grote gedrevenheid verdovende mokerslagen uitdelen waardoor je als aanhoorder tegen een geluidsmuur wordt gekwakt waaraan geen doorkomen mogelijk is. Het is echter wederom in een wervelende finale met o.a. die nieuwe song “the cornation of the lizard” waarbij alle registers zowel instrumentaal als vocaal compleet worden open getrokken, dat het pas echt lijkt alsof de Apocalyps in dat gezellige zaaltje in Zulte is uitgebroken.
Besluit: Loose License brengt het soort Doom metal waar geen speld valt tussen te krijgen, en etaleert instrumentale en vocale perfectie waardoor ze elk beetje fan van dat genre het ene oorgasme na het andere bezorgen. Dat deden ze bij ons in het verleden al enkele keren, ook dat laatste zet de band in eigen huis nog maar eens in de verf , schreven we over het optreden van Loose License op hun eigen festival Doomsday. Dat laatste is nu ook de rode draad op dit optreden op Stormram. De band speelt veel strakker, veel gevarieerder en staat als een perfect geoliede machine op dat podium waarbij elk bandlid, in opperste concentratie, meer dan ooit elkaar blindelings lijkt te vinden. Gelukkig zonder die duistere spontaniteit, zo eigen aan Loose License, uit het oog te verliezen.

Welcome To Holyland (*****) - Onaardse walmen van intensieve duisternis
Over intensiviteit gesproken - een woord dat inderdaad veel terugkomt in dit en andere verslagen over doom avonden van dit kaliber geef ik eerlijk toe. Welcome To Holyland doet in Zulte er nog een paar scheppen bovenop. Ook al staan ze te spelen voor circa tien of twintig fans, ze leggen de lat even hoog alsof ze staan te soleren voor een volgelopen Sportpaleis. Dat de band bestaat uit topmuzikanten die weten waar ze mee bezig zijn zullen we gauw merken. Vanaf die eerste noot sleurt Welcome To Holyland je mee in een vooral instrumentaal intensieve, onaards aanvoelende trip in ultieme duisternis. Geen spotje licht valt er te bespeuren als de oorverdovende riffs en drumsalvo's je hersenpan bereiken, je hart doormidden scheuren en je ziel vermorzelen. De vocale inbreng is misschien eerder beperkt, maar die stem zorgt er wel voor dat je koude rillingen over je rug voelt lopen, vergelijkbaar met het oog in oog staan met je eigen demonen. Over demonische wezens gesproken, lijkt het wel of die laatste door deze verdovende en bedwelmende aanpak, bovenop die eerdere Apocalyptische taferelen, elk moment de zaal zullen over nemen.
We hadden het eveneens over de professionele wijze waarop deze muzikanten hun ding doen. Toen redelijk vroeg in de set zanger/gitarist Wim zijn instrument plots de geest gaf, bleven de overige bandleden gewoon doorspelen. Wim ging even achter de coulissen dat probleem oplossen, plugt zijn instrument terug in, kijkt even naar zijn kompanen en pikt gewoon in alsof er niets is gebeurd. Dat getuigt van pure klasse. Welcome to holyland blijft dus gewoon verder een onaards aanvoelende doomsfeer creëren, waarna Wim de poorten van de Hel gewoon wat meer lijkt open te zetten binnen een perfecte omkadering die past bij die toch wel heen intensieve atmosfeer zo eigen aan een band als deze band uit Aalst. We hebben zelfs grote bands ooit wel een optreden gewoon zien stil leggen op zulke momenten. De mannen hebben blijkbaar Carnaval in Aalst goed verteerd, want spelen dus op een Hels - nee de Hemel en het licht waren nergens te bespeuren op deze avond - hoog niveau. Zonder wederom die dosis humor en spelplezier uit het oog te verliezen.
Besluit: Ook Welcome To Holyland zagen we eerder aan het werk op Doomsday in Zwevegem. We schreven daarover: Binnen en eerder melancholische omkadering, waarbij ook soms stevig wordt uitgehaald, haalt de band alles uit de kast om het publiek in complete duisternis onder te dompelen. Waar het bij Welcome To Holyland vooral om draait , is de aanhoorder bij de keel grijpen, hypnotiseren en doen wegdrijven naar de meest donkere oorden van zijn of haar ziel. Welcome to Holyland legt die lat in Zulte nog hoger. Binnen deze intieme omkadering werkt die oorverdovende, naar een demonische climax opwerkende, doom met sludge en post metal invloeden zodanig intens op ons gemoed dat we voor een klein uur vertoeven in andere oorden, ver verwijderd van de realiteit, onze eigen demonen nog maar eens diep in de ogen keken.
Kortom, als er grenzen zijn aan die in dit verslag zoveel maal vernoemde donkere intensiviteit dan heeft Welcome To Holyland die grens op Stormram compleet overschreden. Diep onder de indruk doken we de nacht in, op zoek naar een straaltje licht in de duisternis.

Info Stormram - https://www.facebook.com/Kniprock/

Organisatie: Stormram

… Neneh Cherry spreekt de dansheupen aan, raakt harten op gevoelige plaatsen en verdooft AB volledig met een eigenzinnige set die aan de ribben kleeft …

Het viel ons bij het binnenwandelen al op dat op deze zaterdagavond een gevarieerd publiek was afgezakt naar de Ancienne Belgique voor een nostalgie trip die eigenlijk geen echte nostalgie trip zou worden. Zo zagen we zowel prille veertigers tot vijftigers, maar ook dertigers of jonger al dan niet met kinderen.
Zo verwonderlijk is dat niet. Na al die jaren spreekt voormalig popicoon Neneh Cherry een heel ruim publiek aan. De tijd van haar grote hits is voorbij, maar met haar nieuwste schijf 'Broken Politics' bewijst de artieste dat ze nog steeds toonaangevende en grensverleggende platen blijft uitbrengen en bovendien blijft evolueren en zichzelf heruitvinden. Dat het zou draaien rond de voorstelling van die nieuwste plaat liet ze in het begin van de set al weten, het resultaat mocht er zijn …

Een voorprogramma is doorgaans het uitgelezen moment om even te genieten van een frisse pint terwijl je de muziek van die laatste als soort achtergrondmuziek op u laat afkomen. Echter zijn er altijd uitzonderingen op deze regel waarbij dat voorprogramma je even diep raakt dan de hoofdact. Dat was dankzij Kelsey Lu (*****) het geval. Kelsey Lu is een jonge, beloftevolle en getalenteerde celliste die stijlen als R&B weet te combineren met bevreemdend aanvoelende dreampop en de aanhoorder zodanig hypnotiseert dat ze een volledige zaal muisstil kan krijgen. Want ja, die zaal was al aardig vol gelopen voor dit voorprogramma, iets dat ook niet al te vaak voorkomt. Kelsey Lu deed iedereen uit haar hand eten, en elke song zorgde weer voor een even daverend applaus als de vorige. Niet zo verwonderlijk, want door haar bijzonder intens stembereik en toch wat mysterieuze uitstraling op dat podium , zorgt deze jonge artieste voor een onaards aanvoelende atmosfeer die je ademloos achter doet blijven, met de krop in de keel. Nee, angst bezorgt ze u niet door die wat vreemd aanvoelende performance, eerder voelt haar set aan als een warm deken dat je beschermt tegen koude winternachten.
Besluit: Kelsey Lu raakt niet zomaar een gevoelige snaar, ze bezorgt ons een oorgasme waardoor we prompt beginnen te zweven over de dansvloer. En dan moest de al even betoverende hoofdact nog komen.

Want, ja ook Neneh Cherry (*****) bewandelt door middel van een tot de verbeelding sprekende set, de lijn tussen de dansspieren en de traanklieren. Neneh Chrerry gaf - zoals we aangaven - in het begin van de set al aan hier vooral te staan om haar nieuwste plaat voor te stellen, treurig waren we daar naderhand niet om.

Dat Neneh niet doet aan een gemakkelijke nostalgie trip, maar eigenzinnig haar eigen ding doet, zorgt zelfs voor een sterretje extra. Want wat blijkt? Die nieuwe songs zijn één voor één verrassende parels die gevoelige snaren raken waarop je prompt dus ook gaat dansen in een  overvol gelopen AB Box. De enorm goed bij stem zijnde Neneh Cherry bezorgt ons bij “Fallen Leave” alvast een eerste krop in de keel, het zou niet het laatste zijn.
De artieste doet trouwens niet aan routineklussen afleveren, ze spreekt haar publiek voortdurend aan. Met een brede glimlach staat ze op het podium, en doet door haar bijzonder charismatische uitstraling de volledige AB dan ook met het grootste gemak uit haar hand eten. Die nieuwe nummers blijken dus ook live het publiek te kunnen bekoren. Want er wordt voortdurend enthousiast gereageerd op lekker aanstekelijke en aan de ribben klevende songs als “Deep Vein Thrombosis” tot het breekbare en wondermooie “Kong”.
Vuurpijl na vuurpijl schiet Neneh Cherry op het publiek af waardoor je geen moment stil staat, maar je hart ook steeds sneller gaat slaan. We pinken dan ook meermaals, al dansende en heupwiegend, een traan weg bij zoveel intensieve emoties die de artieste gerugsteund door top muzikanten, op ons afvuurt. Muzikanten die ook maar mensen blijken te zijn, als het even mis loopt bij “Manchild”.
Dat euvel wordt trouwens opgevangen door een kwinkslag om daarna ervoor te zorgen dat deze song een hoogtepunt van jewelste zou worden. De zaal ontplofte al een paar keer, maar bij deze meezinger van formaat ging het dak er compleet af.
Neneh Cherry bleef maar doorgaan met uppercuts uitdelen, tot iedereen verweesd achterblijft na zoveel mokerslagen met veel liefde uitgedeeld. Bij de bisronde doet Neneh Cherry en haar gevolg er gewoon een paar schepjes bovenop bij kleppers als “Buffalo Stance”. Een kers op de taart leverde Neneh af met het heel aanstekelijke “I've Got u under my skin”, een Cole Porter cover die er ingaat als zoet broodjes. Meteen ook de perfecte afsluiter, van een perfecte avond tot in de toppen van onze tenen!

Besluit: We houden van artiesten die, ondanks het feit dat ze gezien hun iconisch statuut niets meer hoeven te bewijzen, niet achteruit maar vooruit kijken. Neneh Cherry levert geen gemakzuchtige nostalgietrip af, en kleurt anno 2019 totaal niet binnen de lijntjes. Ze maakt het zichzelf daardoor wellicht niet gemakkelijk, maar door deze aanpak blijft ze wel toonaangevende platen uitbrengen, en live shows brengen die verleden, heden en toekomst zodanig perfect met elkaar verbinden, dat zowel de oudere als nieuwe fans aan hun trekken komen.
De nieuwe nummers doen je net als oudere kleppers eveneens dansen in de zaal, bevatten enorm veel verrassende wendingen en raken je hart op meerdere gevoelige plaatsen waardoor je compleet verdooft in de hoek van de kamer achterblijft. Het zorgde er zelfs voor dat we niet treurig waren om het feit dat Neneh Cherry haar grote hits bewaarde tot het einde van de set en zelfs enigszins beperkte. Integendeel zelfs.
Pure klasse maal twee kregen we voorgeschoteld op deze zachte zaterdagavond.

Voor wie dit optreden heeft gemist. Op zondag 7 juli staat Neneh Cherry op het Cactusfestival, we zijn er nu al zeker van dat dit zal zorgen voor een zwoel, zuiders dansfestijn, dat niemand onberoerd zal laten. Neneh is namelijk in bloedvorm, dat bewees ze in de Ancienne Belgique uitvoerig.

Setlist: Fallen Leaves - Shotgun Shack - Deep Vein Thrombosis – Kong - Blank Project - Sycnhronized Devotion - Black Monday - Natural Skin Deep – Manchild – Soldier
BIS: Faster Than The Truth - 7 Seconds - Buffalo Stance - I've Got U Under My Skin (Cole Porter cover)

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/ancienne-belgique-brussel/neneh-cherry-02-03-2019

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Het lijkt een beetje een rare vergelijking. Maar het mooiste dat elke ouder kan meemaken is zijn of haar kinderen zien uitgroeien tot volwassenen die heel zelfverzekerd , succesvol en gelukkig in het leven staan. Het is een beetje het gevoel dat me op deze 1 maart in JH Okapi tijdens de EP voorstelling van Neo Minor eveneens overviel.
Toen we begin 2018 deze knappe band ontdekten waren we direct verkocht. We schreven over het optreden van Neo Minor op het openingsweekend van Vagevuur het volgende: 'Neo Minor brengt aanstekelijke dreampop die aan de ribben blijft kleven. Het soort muziek waarop je enerzijds zweeft over de dansvloer. En anderzijds in diepe ontroering geraakt, en zelfs een traan wegpinkt van innerlijk genot.
We zijn Neo Minor in het jaar 2018 op de voet blijven volgen, hadden een interview met hen en zagen hen live op Fonnefeesten en Veldrock in Temse. Telkens was ik onder de indruk van die kristalheldere stem van Astrid die me in zodanig vervoering bracht dat ze me tot tranen toe bedwong. Ver verwijderd van de realiteit en het geroezemoes rondom mij, vertoefde ik telkens opnieuw even in een andere wereld.
We zijn nu 2019 en Neo Minor kwam in een overvol JH Okapi zijn eerste EP voorstellen. Wij waren daar uiteraard ook bij, en zagen een band die ondertussen is geëvolueerd, zijn grenzen aftast, verlegt en zelfs lichtjes experimenteert.
Het nadeel om voorprogramma te zijn op een EP of CD voorstelling is dat de aanwezigen puur en alleen komen voor de band die zijn plaat voorstelt. Als je als artieste dan ook breekbare muziek brengt, met enkel gewapend met een gitaar en heel mooie tot zachte stem, dan is het hek helaas volledig van de dam. Jane Roberts (***) deed o.m. met heel knappe covers haar uiterste best om de aanwezigen te bekoren en slaagde daar wat de eerste rijen betreft ook in. Deze talentvolle zangeres beschikt over een fragiele stem die je een krop in de keel bezorgt, en dus ook het potentieel om binnen het singer-songwriter of breekbare muziekgebeuren potten te breken. Helaas ging haar wondermooie stem verloren in het geroezemoes in het jeugdhuis. Maar hou Jane Robers en haar fragiele stem zeker in het oog, we gaan er nog van horen.

Ook Neo Minor (*****) heeft redelijk wat songs die eveneens in een verstilde, intieme atmosfeer worden gebracht, maar wonder bij wonder konden zij het publiek op die momenten wel zo goed als stil krijgen. Dat is niet alleen de verdienste van de band zelf. De geluidsman van dienst kreeg het geluid in Okapi zodanig goed dat er geen speld valt tussen te krijgen, en dat is gezien de vol gelopen zaal, waar hij zelf haast geen plaats had om deftig te staan aan zijn knoppen, een enorm sterke prestatie.
De band zelf stond heel zelfverzekerd op dat podium. Astrid straalt meer dan ooit charisma uit, spreekt haar publiek aan maar raakt dus wederom die enorm gevoelige snaar door haar toch heel bijzonder, uiteenlopend stembereik. Is dat bij eerder up tempo en sfeervolle songs, op die pakkende mooie momenten onder begeleiding van enkele piano klanken, telkens slaagt Astrid erin ons letterlijk te hypnotiseren en weer naar andere oorden door te verwijzen.

Ik moet echter weer eens mijn excuses aanbieden aan de topmuzikanten binnen Neo Minor voor het wat overmatig bewieroken van hun knappe frontvrouw. Want ik zag en hoorde ook instrumentaal enkele gedurfde soundscapes waarbij subtiel zelfs wat werd geëxperimenteerd, of naar andere muziekstijlen werd gekeken. Kwestie van zich niet te laten wegduwen in dat 'dreampop' hokje kon dat wel tellen. Een mooi voorbeeld is de inbreng van knappe trompet klanken, die zorgde voor een Jazz vibe binnen die song, eigenlijk wel knap gevonden.
Een ander mooi moment was toen bij een ingetogen song de smartphone lichtjes prompt de lucht in gingen, wat zorgde voor een magische sfeer in het jeugdhuis. Telkens viel ons op hoe Neo Minor langzaam maar zeker volwassen is geworden, en is gegroeid in zijn kunnen. De perfectie wordt daarbij benaderd, zonder de spontaniteit uit het oog te verliezen.

Besluit: Meer dan ooit is Neo Minor een goed geoliede machine geworden waar iedereen dezelfde kant uitkijkt. De muzikanten en vocalist vinden elkaar blindelings, iedereen straalt enorm veel spelplezier uit. Maar vooral hoor en zie je een band die duidelijk vooruit kijkt, ook naar andere muziekstijlen en genres toe. Waardoor we enerzijds, binnen zwevende atmosferen, stonden te dansen - in zoverre daar plaats voor was. Anderzijds geraakte ik wederom in zodanige ontroering dat ik, gehypnotiseerd door dat magisch klankenbord en die kristalheldere stem van Astrid, ver verwijderd van de realiteit rondom mij vertoefde in het Hemels paradijs. Of het verhaal van de wondermooie rups die is uitgegroeid tot een beeldschone vlinder.

Setlist
Intro - Run - What's Going on? - Take Them Home - Peace of Mind - Do I wanna Know (Artic Monkeys) - Nightmare - The More (I Try) -How To Be Me - Back To Reality

Organisatie: Neo Minor ism JH Okapi, Lokeren