De Nederlandse singer-songwriter Stephanie Struijk begon eigenlijk haar carrière onder de naam Stevie Ann. Tussen 2005 en 2013 bracht ze onder die artiestennaam zeer knappe platen uit. In 2016 schreef ze, volgens de biografie, samen met Daniël Lohues een eerste album in het Nederlands tijdens een roadtrip door Amerika. Liedjes die gaan over nieuwe bladzijden omdraaien, verlangen naar thuis en de magie van gelukmomenten in het leven. In 2018 verscheen dan de EP 'Daar'. Stephanie laat, wat brengen van haar muziek betreft, het midden tussen een poëtische klasse verteller en een ware troubadour. Het vertellen van haar persoonlijke verhaal gaat namelijk ook over uw en mijn leven. Net zoals die voormalige troubadours raakt ze daardoor een zeer gevoelige snaar. Begin dit jaar kwam een nieuwe schijf uit 'Liedjes Van Een Ander' waarbij ze songs van o.a. Bram Vermeulen en Luc De Vos in een nieuw kleedje steekt.
Het idee voor ‘Liedjes van een ander’ ontstond toen Stephanie op NPO Radio 2 een cover bracht van Rowwen Hèze’s ‘De Peel In Brand’. Van het ene kwam het andere. En eerlijk, het resultaat mag er zijn. Met respect voor het origineel gooit Stephanie haar kristalheldere stem in de strijd om de aanhoorder een traan te doen wegpinken. 'Verlegen' van Bram Vermeulen is naar mijn mening zo een song waarop het label 'niet aankomen' staat gekleefd. Maar Stephanie slaagt er wonderwel in die song nieuw leven in te blazen.  We zijn er zeker van dat Bram, met een brede glimlach op de lippen ergens hierboven, zit te luisteren en genieten. Ons bezorgt ze een enorme krop in de keel, en weer pinken we een traan weg met eveneens een glimlach op de lippen. De poëtische wijze waarop Stephanie het verhaal vertelt, raakt je dan ook enorm diep.
“Verliefd”  is zo pakkend mooi dat je prompt je geliefde omhelst en gaat dansen door de woonkamer. “Wat Voor Weer Is Het In Den Haag?” is wederom een hoogtepunt. Maar het mooiste moment komt toch op het einde als Stephanie aan “We Zijn Zo Jong” van Luc De Vos een eigen vrouwelijke draai geeft, op een zodanig intensief mooie wijze dat we weer worden getroffen door de bliksem. Stephanie beschikt over een heel originele stem waardoor ze covers niet zomaar lukraak brengt, maar die songs doet herleven. Zoals enkele grote troubadours dat kunnen. Zo laat ze een diepe indruk achter, net doordat ze ook met songs waar je best niet teveel aankomt, haar persoonlijk verhaal vertelt.

Tracklist: De Peel In Brand - Jack Poels; Verlegen - Bram Vermeulen; Verliefd - Daniel Lohues; Wat Voor Weer Zou Het Zijn In Den Haag? - Annie M.G. Schmidt/Harry Banninck; We Zijn Zo Jong - Luc De Vos

Jochem Baelus is een ware virtuoos die sinds 2013 experimenteren tot kunst heeft verheven. Door middel van naaimachines, filmprojectoren en dergelijk moois , weet hij een deur  te openen binnen de muziekwereld die nog maar weinig is open gegaan. Na meerdere soloshows besloot hij in 2018 zijn band Slumberland uit te breiden met twee drummers, Alfredo Bravo (Flying Horseman) en Frederik Meulyzer (Stray Dogs), wat ervoor zorgt dat het geluid organischer en voller klinkt. Nu brengt Slumberland zijn tweede album op de markt 'Sea, Sea, Sea Drifter/See See, See, Drifter', waar de man zijn mogelijkheden tot dat experimenteren verder uitspit.
Het leuke aan deze plaat: je blijft geboeid luisteren en genieten van wat Slumberland je aanbiedt. Achter songs als “Rashomon”, ”Roomers Of Rumours” en “Manta Ray” schuilt enorm veel absurditeit. Daarvoor heeft Jochem bewust gekozen want daardoor word je voortdurend op het verkeerde been gezet. Eens vertrokken worden deuren opengestampt, ontstaan wilde orkanen en brengen rustige momenten je tot gemoedsrust, maar nooit voor te lang. Een ander bijzonder punt aan deze schijf is dat je na meerdere luisterbeurten weer nieuwe ontdekkingen doet.
De rode draad op de schijf is langgerekte atmosferische, donkere postpunk vermengen met krautrock en sausjes psychedelisch muziek. De dwang om tot in het oneindige te experimenteren daarmee wordt nog aangewakkerd door de verschroeiende druminbreng van voornoemde heren. En dat is meteen de grote meerwaarde aan de nieuwe schijf. Het duidt meteen aan dat het eindpunt nog niet is bereikt. Waar de man de inspiratie blijft halen is een wonder. Was zijn eerste plaat eigenlijk al een grensverleggende schijf geworden, dan lapt Jochem daar bewust nog enkele straffe schepjes bovenop.
Wat ons bovendien telkens opvalt, ondanks het opbouwen van een zeker spanningsveld, de dreigende ondertoon en de vaak donkere omkadering, blijft die spanning eerder onderhuids hangen. Echter daarmee geluidsmuren afbreken doet de band niet, maar wel ervoor zorgen dat het angstzweet door die snijdende spanning je op de lippen staat dan weer wel. Luister maar naar de afsluiter van deze schijf “When The Frozen Lake Starts To Sing” waarbij dat geflirt met geluidsnormenoverschrijdend gedrag telkens de kop wordt ingedrukt door een - we wikken onze woorden - ingetogen vorm van angst aanjagen. Griezelig en sluw als een giftige slang dringt Slumberland je aders binnen tot je bloed begint te stollen en je hart in gruzelementen op de vloer terechtkomt.
Slumberland slaat anno 2019 nog steeds duchtig aan het experimenteren in tot het oneindige. In een donkere en angstaanjagende omkadering die ervoor zorgt dat je, met de angst in de ogen, deze dodelijk trip van begin tot einde doormaakt. Net de intensieve kant van de zaak, met een psychedelische inbreng, zorgt ervoor dat je niet anders kunt dan geboeid luisteren en genieten van zoveel drang naar experimenteren tot in het oneindige.

Tracklist: Rashomon, Roomers Of Rumours, Manta Ray, Deep Down Yonder, Offbeat, Lines, When The Frozen Lake Starts To Sing

We schrijven oktober 2016. Toen zakten we af naar W.E.R.F. labelnight in Concertgebouw in Brugge. We waren diep onder de indruk van de manier waarop een zekere Ben Sluijs zijn saxofoon bespeelde, alsof hij een onderdeel van dat instrument is geworden. Vanaf die avond waren we hevig fan van deze jazzvirtuoos. In februari zakte Ben Sluijs af naar de Lokerse JazzKlub en kwam daar zijn album 'Particles' onder de naam Ben Sluijs Quartet voorstellen. Dit leek ons een goede gelegenheid om die schijf, ook al is die al in 2018 op de markt gekomen, nog eens onder de loep te nemen. Met Bram De Looze (piano), Dré Pallemaerts (drum) en Lennart Heyndels (contrabas) weet Sluijs weer muzikanten rond zich te verzamelen die zijn intens mooie muziek tot een hemels hoog niveau doet opstijgen.
In alle bescheidenheid is Ben aan de weg blijven timmeren. In Ben Sluijs huist een uitzonderlijk getalenteerde muzikant die letterlijk zijn instrument tot leven brengt. Waardoor hij eerder thuishoort in de hoge regionen binnen het jazzgebeuren i.p.v. veilig verborgen voor de buitenwereld. Maar we vermoeden dat de man heel bewust voor deze weg heeft gekozen, en ook dat siert hem. Op de schijf is het dan ook die (alt)fluit en saxofoon die de toon aangeven van de plaat. Echter blijkt dus de inbreng van zijn medemuzikanten een enorme meerwaarde te zijn in het geheel. Getuige daarvan een sprankelend mooie “Air Castles” waar Bram zijn pianoklanken je een ware krop in de keel bezorgen, laat klinken als een warme gloed tegen koude winteravonden. Die lijn wordt eigenlijk doorheen de volledige schijf doorgetrokken.
In de Lokerse Jazzklub waren we danig onder de indruk van Dré zijn uitzonderlijke drumwerk. Dat hoor je ook op deze schijf terug. Luister maar naar songs als “Cell Mates” en “Mali” twee songs die worden gedragen door een uitzonderlijk gevarieerd drumwerk, van uiteenlopende kwaliteit, met zelfs een zekere zin tot experimenteren en vooral heel intensiviteit gebracht. Breekbaar als porselein, maar ook net energiek genoeg om je niet in slaap te wiegen is de rode draad doorheen voornoemde songs maar ook doorheen de gehele schijf. De zin tot improviseren tot in het oneindige, iets wat ik zo bijzonder vind aan jazz, keert eveneens terug op deze plaat.
Meermaals tuimel je van de ene adembenemende verrassing in de andere. Ben Sluijs laat niet direct in zijn kaarten kijken, waardoor je deze schijf toch enkele luisterbeurten moet geven, om dan weer andere ontdekkingen te doen. Zwevend, adembenemende songs als “Mali”, waarbij dus dat perfecte drumwerk wordt aangevuld met een fluit/saxfoon-inbreng die je onder hypnose brengt, is daar een mooi voorbeeld van. Het doet wat denken aan rituelen waar een fluitspeler de aanhoorder in een soort diepe trance doet belanden door middel van spelen met emoties van de aanhoorder.
U hebt nog niets gelezen over de inbreng van de contrabas? Nu, als je een kers op de taart zoekt in deze schijf dan is het net dit. De baslijnen van Lennart zorgen er namelijk voor dat een warme gloed neerdaalt over je hart. Telkens opnieuw. Tot je, eens in die trance beland, niet wil ontsnappen. Waardoor zijn inbreng van al even grote meerwaarde kan genoemd worden in het geheel.
Ook al ligt de focus enorm op de saxofoon en (alt)fluit van Ben zelf, je hoort hier een band waarvan elk van de leden hun instrument niet bespelen. Nee, ze brengen dat instrument letterlijk tot leven waardoor een perfecte jazzplaat ontstaat. Fragiel als de glimlach van een kind, en net ruw genoeg om je zodanig te hypnotiseren op een zelfs lichtjes dreigende wijze, dat je murw wordt geslagen. Niet door het optrekken van een geluidsmuur, maar door net op die plaats je hart diep te raken waardoor je wegzakt in een andere, mooiere wereld die dit kwartet je aanbiedt.

Tracklist: Particles, Song For Yusef, Miles Behind, Air Castles, Cell Mates, Mali, Jemima, Ice Chrystal

Blues/Jazz
Particles
Ben Sluijs Quartet
Ben Sluijs
On Purpose Records

Quentin Sauvé kent iedereen wel als een bandlid van de post-hardcoreband Birds In Row, met wie hij deze zomer nog op tour ging met Neurosis en Converge. De Franse artiest bracht zijn eerste solo-album op de markt: 'Whatever It Takes'. Een heel persoonlijke, pakkende folkschijf die een heel andere zijde laat zien en horen van deze klasbak. 
Vanaf de eerste song, “Dead End”, krijgen we dan ook een vrij emotionele trip aangeboden waar een lach en een traan perfect met elkaar zijn verbonden. Want dat is toch uit het leven van iedereen gegrepen? Ook uit dit van Sauvé zo blijkt uit de teksten. Bitter klinkt het echter nooit, eerder doet de man een warme gloed van melancholie en weemoedigheid over jou neerdalen die je hart tot innerlijke rust brengt. Begane wegen worden verder bewandeld op “Half Empty Glass” en “People To Take Care Of”, waarover Sauvé het volgende zegt: ''People To Take Care Of" is a song about my grandparents and our family vacation home in the country side where we used to spend a lot of time, holidays and all."
Sauvé maakt ook duidelijk dat hij de positieve kant van dat eventuele verdriet uit de doeken wil doen op deze schijf. Daar slaagt hij dus volledig in, want tussen het wegpinken van een traan door bezorgt hij je een glimlach op de lippen terugkijkende op een rijkelijk verleden. Daar kan “Bad News Bearers” niets aan veranderen. De songs ademen diezelfde sfeer uit als wanneer je bladert door het familiefoto-album en je dan die vergeelde foto vindt van je lang overleden grootvader of grootmoeder. Een foto die je gegarandeerd toch even verdrietig zal maken, maar waarbij je vooral terugkijkt op die mooie en onvergetelijke momenten die je met deze mensen hebt doorgebracht. De boodschap is duidelijk: het is nooit verkeerd eens terug te keren naar je verleden, daar even bij stil te staan en door te gaan met het leven.
Gelukkig trapt Quentin Sauvé niet in de val om zijn songs saai of al te zeemzoetig te laten klinken. Het gaat altijd de boeiende en doorleefde weg op, alsof hij je meeneemt naar zijn verleden en je confronteert met het jouwe. Zonder al te klef te gaan klinken, maar eerder door je te overstelpen met weemoedige gedachten die je een krop in de keel bezorgen. De missie om even terug te keren naar zijn verleden en de aanhoorder daarvan een onderdeel te laten zijn? Daarin is Quentin Sauvé met dit knappe conceptalbum met brio geslaagd.

Tracklist: Dead End (3:00); Half Empty Glass (4:25); People To Take Care Of (4:17); Love Is Home (3:59); Ghosts (4:05); Selfless (2:53); Bad News Bearers (4:03); Riddled (5:21); Disappear (5:30)

SOAR is een Schotse blackmetalband, met invloeden uit de Keltische folk en uit Schotse mythes,  opgericht in 2013 door Andy Marshall. We citeren: ''Een unieke expressieve benadering die diep induikt in lyrische thema's gebaseerd op literatuur, landschappen, geschiedenis, verdriet, de natuur en de majestueuze bergen van zijn vaderland''.
SOAR brengt een nieuw meesterwerk uit waar Keltische folk weer perfect wordt verbonden met intensieve symfonische black metal. We namen 'Forgotten Paths' onder de loep en doken onder in de meest donkere gedachten, waaruit we niet meer wilden of konden ontsnappen eens in trance gebracht.
De best lange duurtijd van songs als “Forgotten Paths”, “Monadh” en “Bròn” - afklokkend rond tien tot twaalf minuten - zijn zelfs een meerwaarde in het geheel. Langzaam maar zeker grijpt SOAR je bij de keel, knijpt die al even traag dicht en laat niet meer los tot je tot bloedens toe geslagen uw eigen demonen strak in de ogen kijkt. SAOR bezorgt je een intensieve, donkere trip in deze landschappen en bossen. Daarbij valt de gestroomlijnde instrumentale aankleding op. Maar het is die bijzonder griezelige grafstem van een vocalist die klinkt als een demonische wezens uit eveneens voornoemde mythische verhalen, die ons naar adem doet happen, terwijl we baden in het angstzweet op een koude winteravond. Of althans, zo voelen elk van die songs aan.
De absolute echte reden waarom we zo onder de indruk zijn van deze schijf is dat SOAR geen typische blackmetalplaat uitbrengt, maar wel die donkere kant van die muziekstijl zodanig brengt dat het aanvoelt alsof je in een donkere mist bent terecht gekomen. Griezelige geluiden vanuit alle uithoeken van het bos komen je tegemoet en laten je verweesd achter. Met de waanzin in de ogen hoor je niet alleen het ritselen van de bladeren, maar eveneens een stem uit het duister. Een geschreeuw van demonische wezens die het duidelijk niet goed met u menen. 
Daardoor is 'Forgotten Paths' een topplaat geworden die pure black metal perfect verbindt met mythes, folklore en absolute duisternis. Op een zodanig intensieve wijze dat je eens dat bos binnen gestapt, er niet meer uitgeraakt tenzij compleet waanzinnig geworden van pure angst. En dat is hoe we onze boterham met symfonische blackmetal nog het liefste verorberen.

Sylvain Texier ( Ô Lake ) is een Franse pianovirtuoos. Zijn muziek wordt omschreven als cinematic piano, een term die goed past bij zijn debuutalbum 'Refuge'. Sylvian haalt zijn inspiratie bij één van de beroemdste gedichten in de Franse literatuur '’The Lake'’ door Alphonse de Lamartine. We citeren: ''Sylvain Texier vond de inspiratie in één van de beroemdste gedichten in de Franse literatuur: «Het meer» door Alphonse de Lamartine. Met «Ô Lake» sluit de Franse componist opnieuw aan bij zijn contemplatieve passies, waar de thema's die hem dierbaar zijn, harmonieus worden verzameld. Hier wordt zijn fascinatie voor de natuur en zijn relatie tot het verstrijken van de tijd gecombineerd. Met een echte geluidspoëzie drijft de muzikant ons naar nieuwe prachtige kusten waar de woorden afwezig zijn, en hij biedt ons een aantal geruststellende stukken en rauwe emoties.''
Poëzie vertolkt in filmische muziek en niet in woorden? Dat is inderdaad de rode draad in deze heel breekbare en intensief rustgevende mooie plaat van Ô Lake. Vanaf die eerste song “Refuge” voelen we ons dan ook letterlijk wegdrijven naar andere oorden, daarbij is het aangewezen uw fantasie de vrije loop te laten. De beelden er dus zelf bij bedenken. Het is namelijk een heel filmische schijf geworden die inderdaad de fantasie prikkelt. Ondanks de sombere omkadering van songs als “Reveries”, “Portrait Of Solitude” en “Conversation” straalt er telkens een beetje hoop uit de verdovende mooie pianoklanken.
Fans van modern klassiek en een elektronisch geluid, van Ólafur Arnalds, Ben Lukas Boysen, Jon Hopkins, Brambles en, natuurlijk, Nils Frahm zullen in deze knappe, heel fragiele schijf, hun gading vinden. Het is dan ook niet zozeer de songs afzonderlijk die er voor zorgen dat we met meerdere kroppen in de keel een traan wegpinken van innerlijk genot.
Het is het totaalplaatje dat belangrijk is bij deze plaat. Wij legden even alles stil rondom ons, en lieten ons - met de ogen dicht - gewillig meedrijven over die magische golven van innerlijke rust en stilte die Ô Lake ons aanbood. De man is dus niet enkel een pianovirtuoos, hij weet ook perfect de emoties van de luisteraar aan te spreken in een breekbaar concept dat harten breekt.

Elektro/Dance
Refuge
Ô Lake
Patchrock & Night-Night records

Steven Borgerhoff, de helft van het uitgeversduo Borgerhoff & Lamberigts, wachtte tot zijn 43 om zijn eerste muziekalbum uit te brengen. Het was wellicht nooit de bedoeling om die songs echt op de markt te brengen, maar gelukkig heeft Steven zich kunnen laten overhalen door bevriende muzikanten. Er was dan ook een duwtje in de rug nodig om deze plaat tot stand te laten komen, en dat duwtje kwam van Luuk Cox (Stromae, Tim Vanhamel, Girls In Hawaii) die Borgerhoffs pad kruiste. Cox selecteerde negen songs uit de honderden demo’s die al jaren stof lagen te vergaren en produceerde ook het album. ‘The Long Now’, het eerste album van SJ Hoffman, een anagram van Steven Borgerhoff zijn voornamen en achternaam. De muziek is geheel van SJ Hoffman zelf, de teksten schreef hij samen met Joe Hamill, de frontman van de Britse band Cattle & Cane.’The Long Now’ werd tussen november 2016 en februari 2018 opgenomen in de ICP Studios in Brussel waarbij SJ Hoffman kon rekenen op de muzikale steun van o.m. Mickey Rowe (de muzikale rechterhand van Noel Gallagher, piano en synths), Arnout Hellofs (Hooverphonic, drums), Seb Leye (Delvis, Slow Pilot, elektrische gitaar) & Ilse Goovaerts (beter bekend als Neeka, backing vocals). Steven Borgerhoff nam de vocalen en de akoestische gitaren voor zijn rekening. Het eindresultaat mag er zijn, maar heeft duidelijk meerdere luisterbeurten nodig. Op zich is dat echter geen overkomelijk probleem uiteraard.
Toen we Steven vroegen hoe hij zijn muziekstijl zelf zou omschrijven vertelde hij ons: ''Very singer-songwriter. Ik wilde vooral de breekbaarheid van muziek naar voor brengen''. Daarin slaagt Steven al met “Again (Spirit Of Eden)”, een heel intens mooie song die je doet zweven over de dansvloer. Nee, geluidsmuren worden niet afgebroken, evenmin dompelt Hoffman je onder in depressieve gedachten. Maar de weemoedigheid die je ook terugvindt bij bijvoorbeeld Leonard Cohen en Bon Iver vind je wel terug in songs als “Falling”, “Darkness”, “Hold Your Heart” en “The Night Will Break Your Heart”. Hoewel de vocale inbreng vaak een kers is op de taart, is het de instrumentale sprankelende mooie omkadering die me een krop in de keel bezorgt. Echter, na vier of vijf luisterbeurten doe ik nog steeds weer nieuwe ontdekkingen, die ik voorheen niet had opgemerkt. En dat maakt deze schijf toch zo bijzonder.
SJ Hoffman laat inderdaad heel bewust niet direct in zijn kaarten kijken en maakt er zich dus niet gemakkelijk vanaf. Dit zijn echter de soort muzikanten die me het meest kunnen raken. Artiesten die hun eigen grenzen aftasten, en ook deze van de aanhoorder. We mogen bepaalde mensen heel dankbaar zijn dat dankzij hen deze sprankelende muziek geen stof is blijven vergaren in die kelder. Want dit is muziek die de haren op je armen recht doet staan, maar die ook zo vernuftig in elkaar steekt dat je als aanhoorder op weg kunt gaan door een landschap dat je telkens opnieuw zal verwonderen, bij elke nieuwe wandeling in datzelfde bos, opnieuw en opnieuw.
De man vindt bovendien de gulden middenweg tussen donkere melancholie en weemoedigheid, en klinkt breekbaar als porselein zonder je in slaap te wiegen. Voorts gaat hij aan de slag om je ziel te beroeren op een heel intensieve wijze, bij elke song opnieuw.
De vocale inbreng voelt vaak aan als een extra deken tegen koude winteravonden. Luister maar naar weer zo een parel van een song, “The Night Will Break Your Heart”, waar die vocale aankleding weer eens doet denken aan hoe Leonard Cohen op een fluisterende toon net die gevoelige snaar kon raken, zoals niemand anders dat kon. Tot nu dus. Want deze song is het bewijs dat ook die stem een meerwaarde vormt in dat magisch mooie instrumentale geheel. Maar ook hier doen we dus naar de vijfde luisterbeurt weer een nieuwe ontdekking, de inbreng van pianoklanken die je in vervoering brengen. Van een traan, naar een glimlach tot je met verstomming achterlaten. Het komt allemaal terug op deze prachtige plaat. Die wordt afgesloten met lekker aanstekelijke songs als “No Excuse”, “Shine A Light” tot “Gold”. Waar weer eens andere tipjes van de sluier worden opgelicht.
'The Long Now' was het wachten meer dan waard. Want elke song is met zoveel liefde voor muziek gemaakt dat het je op allerlei manieren op een gevarieerde wijze emotioneel raakt. SJ Hoffman brengt met 'The Long Now' vooral een debuut uit dat gezien de bonte variatie, het feit dat je telkens andere ontdekkingen doet na zoveel luisterbeurten, het bewijs levert dat de inspiratiedrang van Steven na zoveel jaren totaal niet is opgedroogd. Integendeel zelfs. Net daardoor hoor je dat de man nog boordevol uiteenlopende ideeën zit die hij hopelijk in de toekomst verder uitwerkt in al even sprankelende meesterwerken boordevol weemoedigheid en melancholie waar grenzen worden afgetast en verlegd.

Tracklist: Again (Spirit Of Eden), Falling, Darkness, Hold Your Heart, Blow Away, The Night Will Break Your Heart, No Excuse, Shine A Light, Gold.

Ik zou graag deze recensie willen beginnen met een rechtzetting. Toen we Earupt aan het werk zagen op Pluto Metal Fest eind vorig jaar schreven we daarover: "De band brengt zijn debuut 'Elements' op de markt en liet op Pluto Metal Fest al eens in zijn kaarten kijken:" Die informatie blijkt dus niet te kloppen. Earupt, opgericht in 2007, bracht reeds in 2014 zijn eigenlijke debuut op de markt: 'Belief/Relief'. Bij deze mijn excuses voor het misverstand. Ondertussen bleef de band noest aan de weg timmeren. Opvolger 'Elements' wordt opnieuw in eigen beheer uitgebracht.
De eerste song, “Shedding Skin”, geeft al de toon aan. Verschroeiende, lekker aan de ribben klevende riffs klieven als een botte bijl door je vege lijf. Gerugsteund door een gestroomlijnd drumsalvo blijkt echter vooral de energieke en hoogstaande vocale aankleding de ultieme kers op de taart te zijn. Een lijn die Earupt doortrekt over het volledige album. Zowel “Bloodstain”, “Hooked On Life” als “Bareknuckle Fight” zing je prompt uit volle borst mee, en zorgen ervoor dat je hevig headbangende, bij voorkeur met de vuist in de lucht, overgaat tot een potje luchtgitaar spelen. De band combineert trouwens zowel groovy metal als grunge met vette knipogen naar bijvoorbeeld blues. En schotelt dus een heel gevarieerde schijf voor die elk beetje liefhebber van grunge tot aanstekelijk potje metal en hardrock over de streep zou moeten trekken.
Het meest opvallende: na al die jaren hoor je een band waarbij alle bandleden duidelijk dezelfde kant uitkijken. 'Elements' is een schijf waar puur technisch dan ook geen speld valt tussen te krijgen, alles zit perfect in elkaar. Maar gelukkig blijft de spontaniteit en het spelplezier ook overeind. Wij zijn vooral onder de indruk van die bijzonder veelzijdige stem van zanger Rik, die over een stembereik beschikt waardoor de geluidsmuren gaan trillen. Echter is het vooral de samensmelting tussen al die verschillende elementen en het aanbieden van een plaat waar snelheid en rustmomenten elkaar in een razend snel tempo opvolgen dat ons het meest over de streep trekt. Ook bij de daaropvolgende songs, “Elements”, “Rebellion” en afsluiter “Heatwave” worden vooral de nekspieren aangesproken en bezorgt Earupt ons de ene na de andere oorgasme.
Wij waren op Pluto Metal Fest al overtuigd van de heren hun kunnen, op 'Elements' zet Earupt enorm veel stappen voorwaarts om door te breken naar een heel ruim publiek binnen het typische groovemetal- en grungegebeuren. We krijgen een aanstekelijke, groovy en catchy schijf voorgeschoteld die goed in het gehoor ligt en heel toegankelijk en gevarieerd klinkt waardoor je de songs prompt begint mee te brullen, zelfs na één luisterbeurt. Maar vooral blijkt deze schijf een pareltje van een plaat te zijn die van begin tot einde aan je ribben blijft kleven.
Tracklist: 1. Shedding Skin 5:30, 2. Bloodstain 4:19, 3. Hooked On Life 5:14, 4. Bareknuckle Fight 3:52, 5. Elements 6:19, 6. Rebellion 5:11, 7. Writings On The Wall 3:56, 8. Broken Wings 6:49, 9. Heatwave 4:23.

Toen we vorige zomer de Duitse Thrash Metal band Dust Bolt zagen optreden op Antwerp Metal Fest waren we danig onder de indruk van de stevige en gevarieerde performance. We schreven daarover: ''Dust Bolt zorgt, door middel van een wervelende show, dan ook voor één van de hoogtepunten op de eerste festivaldag. En dan hebben we het dus zowel over de instrumentale als vocale aankleding die ons met verstomming slaat, als de enorm spontane manier waarop alles gebeurt." De band timmert sinds 2006 aan de weg en bracht zijn nieuwste schijf uit: ‘Trappend In Chaos'. Waaruit blijkt dat Dust Bolt over de grenzen van het doorsnee thrashmetalgebeuren heen kijkt, met het oog naar de toekomst gericht, maar ook met respect voor hun verleden.
Want vanaf die eerste songs, “The Fourth Strike”, “Dead Inside” tot “The Bad Ad” hoor je dat Dust Bolt heel bewust kiest om niet meer puur en alleen thrashmetal te brengen. Er worden bladzijdes omgeslagen naar andere muziekstijlen in het metalgebeuren. Hoewel de roots niet wordt vergeten, luister maar naar het typische thrashmetalpareltje “Rythm to My Madness”, waar verschroeiende riffs de haren op onze armen doen rechtkomen van innerlijk genot. Het is net dat schipperen tussen verleden en toekomst dat niet enkel de rode draad vormt doorheen deze plaat, maar dat ook de reden is waarom wij over de streep worden getrokken. We houden nu eenmaal van bands die zichzelf blijven uitvinden. En dat is wat Dust Bolt anno 2019 dus doet.
Meerdere adrenalinestoten en kroppen in de keel verder blijven we dan ook totaal van de kaart achter in een hoekje van de kamer. Dust Bolt moet al lang niet onderdoen voor de grote namen in de thrashmetal. Anno 2019 doet Dust Bolt er gewoon meerdere scheppen bovenop. En zet de Duitse and nog maar eens meer stappen voorwaarts naar compleet volwassen worden. De toekomst van Dust Bolt zag er al rooskleurig uit. Op basis van deze gloednieuwe schijf zien we vooral een band die zijn eindpunt totaal niet heeft bereikt, integendeel. En dat is dus de verdienste van een band die toekomst, heden en verleden perfect met elkaar verbindt.

Tracklist: The Fourth Strike, Dead Inside, The Bad Ad, Bloody Rain, Rythm To My Madness, Shed My Skin, Killing Time, Trapped In Chaos, Another Day In Hell, Chaos Possession, Who I Am.

Op sommige momenten hoop ik dat de Belg iets meer chauvinistisch wordt. Als het om 'Eigen Kweek' gaat bekijkt de Belg dat namelijk helaas nog teveel met argusogen. Die sceptische houding is echter voor niets nodig. Neem nu Whispering Sons. Vanaf die eerste keer toen we de dame en heren aan het werk zagen in Trix, op het gratis evenement Trix-Trax, waren we danig onder de indruk van hoe deze band ons door middel van instrumentale magie zonder verpinken deed terugkeren in de tijd. Maar vooral die adembenemende en tot de verbeelding sprekende podium performance van frontvrouw Fenne - wiens inbreng we toen vergeleken met de bewegingen en uitstraling van bijvoorbeeld Ian Curtis - liet ons totaal van de kaart achter. Ondertussen heeft Whispering Sons Humo's Rock Rally gewonnen en hebben ze hun debuut 'Image' op de markt gebracht. Een schijf die trouwens overal goed wordt ontvangen. En vooral is de band meer dan ooit volwassen geworden. We waren benieuwd of ze ook in De Casino in Sint-Niklaas aan de hoge verwachtingen konden voldoen.

Om de lont aan het vuur te steken om je publiek te hypnotiseren kon Whispering Sons geen betere act meebrengen dan The Germans (****1/2). Deze band zijn meesters in voodoo rituelen naar voor brengen die je alvast doen vertoeven in heel andere oorden. In het verleden kwamen daar vaak naakte dansers bij - zoals op Pukkelpop 2015 - nu doet de band het eerder door zijn sprankelende en psychedelische aanvoelende muziek voor zich te laten spreken. De band slaagt er dan ook in, door een beklemmende en ijzingwekkende samensmelting van die hypnotiserende klanken en vocalen je tot een zekere vorm van waanzin te drijven. De enige voorwaarde is dat u zich gewillig laten meevoeren naar de bonte, kleurrijke wereld die The Germans je aanbieden. Het zorgt wellicht voor enkele gefronste wenkbrauwen, maar ook - eens je die duistere en bevreemdend aanvoelende wereld binnen gaat - voor een voodoo trip die je terugvoert naar de diepste, donkerste kant van je ziel.

Vorig jaar zagen we Whispering Sons (****) nog aantreden op Sinner’s Day in Genk en schreven daarover: "Whispering Sons zet de puntjes op de 'i', dat deden ze dit jaar eigenlijk al met een sprankelend debuut. Ook live zet de band nog enkele stappen voorwaarts naar eeuwige roem. Het publiek smulde met volle teugen van zoveel innerlijke schoonheid, dat aan de ribben kleeft. En ook wij bleven diep onder de indruk achter, en pinkten nog maar eens een traan weg". En ja In De Casino , Sint-Niklaas bevestigt Whispering Sons deze stelling nog maar eens. Veel woorden worden er niet aan vuil gemaakt, behalve links en rechts een oprechte 'bedankt'.
Voor lange bindteksten moet je namelijk niet bij Whispering Sons zijn. Maar de muzikale huzarenstukken die de haren op je armen doen recht komen , gekruid met die stem van Fenne die je uiteindelijk naar heel andere oorden doet drijven, waardoor we in 2016 prompt fan werden, die is nog steeds aanwezig. Echter zien we - eveneens op basis van het debuut - een band die vooruit kijkt. Want inderdaad, ondanks de nog steeds duidelijke verwijzing naar die jaren '80, hoor en zie je dat Whispering Sons nog steeds blijft evolueren in stijl, en vooral kijken elk van de top muzikanten op het podium, inclusief hun frontvrouw, meer dan ooit, allemaal dezelfde kant uit.
Er valt dan ook, zowel bij wat meer uptempo songs als “Dense” of heel intens mooie “Hollow”, nergens een speld tussen te krijgen. De kers op de taart volgde echter in dat magisch mooie bisnummer. “No Image” werd ingezet met Fenne haar breekbare stem enkel onder begeleiding van de elektronische inbreng van Sander Hermans en de intense piano klanken van Kobe Lijnen, en bezorgde ons daardoor het zoveelste kippenvelmoment van de avond. Waarna Sander Pelsmaekers (drums) en bassist Tuur Vandeborne daarop inpikten. De registers werden helemaal opengetrokken in een wervelende finale die eindigde in een climax die de haren op onze armen compleet deed recht komen van innerlijk genot.

Besluit: Whispering Sons staat meer dan ooit tevoren heel zelfverzekerd op het podium en straalt eveneens enorm veel spelplezier uit, in zoverre dat kan binnen die toch wel donkere en weemoedige omkadering. Want lichtvoetige muziek brengen daar doet Whispering Sons ook anno 2019 nog steeds niet aan. De postpunk liefhebber in ons sloot dan ook meermaals de ogen en liet zich andermaal gewillig meevoeren naar weer een andere donkere, melancholische wereld, die de band ons aanbood. En sprong een gat in de lucht van blijheid dat de band vooral vooruit kijkt en zichzelf dus anno 2019 blijft heruitvinden. Wat ons doet dan weer doet uitzien naar meer postpunk en aanverwante parels van één van onze persoonlijk favoriete Belgische bands, in de nabije en vooral verre toekomst.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/de-casino/whispering-sons-22-03-2019
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/de-casino/the-germans-22-03-2019

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas