Het was een tijdje stil rond Reena Riot. Na een deelname aan Rock Rally in 2012, en twee daarop volgende EP's. 'Reena Riot' in 2013 en 'Stop/Reverse' in 2014. Komt nu eindelijk het debuut op de markt 'Nix'. Dit debuut verscheen eind januari en  wordt voorgesteld in Handelsbeurs, Gent op 22 februari en op 7 maart in Arenberg, Antwerpen. We hadden een gesprek met zangeres/frontvrouw Naomi Sijmons en gitarist Jan Myny over heden, verleden en toekomst.

Waarom heeft het zo lang geduurd eer dit debuut op de markt kwam?
Jan zegt daarover: ''In het verleden zijn er dingen gebeurd, op persoonlijk en andere vlakken, die niet klopten. We voelden aan dat we niet de vrijheid kregen met de band om ons ding te doen. Omdat we de indruk hadden op een dood spoor te geraken daardoor, hebben we het roer compleet omgegooid en zelf het heft in handen genomen''. We gingen bewust op zoek naar muzikanten en entourage die samen met onze dezelfde kant opkijken.
Wat nu het geval blijkt te zijn.''. Dat is ook de reden waarom er, naar mijn aanvoelen veel frustratie en zo schuilt achter deze plaat. Op die vraag zegt Naomi en ook Jan volmondig. ''We hebben ons losgerukt van dat verleden, zijn met een schone lei begonnen en moesten dus al die opgekropte emoties wel ergens vrij laten''. Vandaar dus.

Ook de foto op de platenhoes blijkt een statement te zijn?
"Vooral waren we op zoek naar iets uniek. Ok, ook dit is wel voorgedaan. Maar je kunt het inderdaad een statement noemen waarbij ik vooral me van mijn meest - laat ons maar zeggen - menselijk en naakte kant wilde laten zien, iets wat te weinig wordt gedaan in dat toch wel gemaakte wereldje dat muziek en aanverwante business helaas wel kan zijn.''

Het valt trouwens op hoe gevarieerd die schijf in elkaar steekt
''Ook dat is logisch omdat je te maken hebt met muzikanten die elk hun eigen muzikale smaken naar voor brengen'' Zo is Naomi dus eerder fan van bands als Sonic Youth, en dweept Jan eerder met elektronische muziek en Portishead. Een van de andere muzikanten houden van meer donkere muziek. En zo kunnen we nog even doorgaan. Al die smaken zorgen ervoor dat je een gevarieerd aanbod kunt voorschotelen''.
Naomi voegt daar aan toe: ''Ik wil van de gelegenheid gebruik maken om een nieuw statement te lanceren. Muzieksnobisme moet stoppen! We zijn allemaal verschillende mensen met verschillende muzikale smaken. Dat kreeg ik thuis ook ingelepeld trouwens. Het was niet omdat mijn ma een bepaalde stijl van mijn pa niet goed vond. Dat dit daarom per se niet goed is, of net wel. Uiteraard verschillen smaken, maar moeten we daarom onze neus optrekken voor andere muziekstijlen? Bij Reena Riot zorgt het voor een kruisbestuiving die dan weer zorgt voor en inderdaad heel gevarieerd aanbod. Net doordat we elkaars smaken respecteren, en ieders inbreng daarin belangrijk vinden.''
Naomi vertelt daarover het verhaal dat haar vriend een fan is van Bryan Adams en dus gaat zien. Haar ma heeft door het verleden eigenlijk een afkeer gekregen van Bryan Adams. ''Toen The Scabs op Werchter stonden (1992) zaten ze wat te keuvelen met o.a. Red Hot Chili Peppers. Bryan Adams kwam binnen en iedereen moest weg. Dat heeft een slechte indruk gemaakt op ons ma.'' Maar ze zei daar ook bij, mag je daarom niet naar Bryan Adams gaan zien? Ja toch? We moeten vooral stoppen met denken dat onze eigen muzikale smaak beter is dan deze van een ander. Muzieksnobisme moet dus stoppen! Laten we daar met zijn allen aan werken''.
Ook al vind ik dat Reena Riot ondertussen heeft bewezen zelf stevig in de schoenen te staan, je kunt niet voorbij aan de vraag of vader Fons een invloed heeft gehad om de muzikale smaken van de band?
Naomi: '' Zoals elke puber heb ik dus ook wel gerebelleerd. In die periode moest ik dan ook niet zoveel hebben van de muziek van mijn pa, ik was het ook wat beu altijd met hem mee te spelen. Daarom ook Sonic Youth, een band waar mijn pa niet zo moest van hebben. Maar gaandeweg geef ik toe dat zijn muziek me nu wel ergens beïnvloed met het ouder worden''.

Is het trouwens goed combineerbaar? Want sommige doen ook andere projecten?
Jan: Ikzelf focus me nu op Reena Riot want Mel Dune is nu voorbij. Ook Naomi , die ook mee werkt: 'Bird Change Color' - een zeer fijn project waar ze veel plezier aan heeft beleefd trouwens - focust zich nu volledig op Reena Riot''. De andere bandleden zitten wel in nog andere projecten, maar daar gaat het dus om de juiste afspraken maken''.

'Nix' wordt in zowel Gent als Antwerpen voorgesteld? Zijn er nog verdere plannen voor het nieuwe jaar?
''Op het moment zijn er links en rechts wel onderhandelingen bezig en zo, volg gewoon onze facebook voor updates: https://www.facebook.com/reena.riot/

Is er trouwens eigenlijk een soort einddoel wilden we graag weten?
''Op zich is dat een moeilijke vraag, maar we zouden heel graag toch eens in het buitenland staan al is dat in een obscure zaal of zo. Dat is al een ambitie. Maar vooral doen wat we graag doen en verder groeien met de band. Op dit moment gaan we vooral ons debuut promoten, zoveel mogelijk. Maar het is wel de ambitie om binnen tien jaar nog steeds diezelfde kant uit te kijken, ondanks of net door onze verschillende achtergronden''

Bedankt voor dit fijne gesprek, en veel succes in het nieuwe jaar en de komende jaren. 

De naam Hayley Kiyoko klinkt u niet bekend in de oren? Dat zal niet lang duren. Deze jonge dame is aan het uitgroeien tot een pop diva en wereldster. Kiyoko vergaarde al enig bekendheid binnen de TV en film wereld. Zo speelde ze in 2009 en 2010 Velma Dinkley in de ‘Scooby Doo’! Films. Haar naam duikt ook op in series als ‘CSI:Cyber’ waar ze de rol vertolkt van Raven Ramirez. Ook als zangeres/danseres probeert Hayley Kiyoko al circa tien jaar om door te breken naar de hoogste regionen. In eerste instantie via de meidengroep The Stunners.
Uiteindelijk lijkt die doorbraak er toch aan te komen. Haar gedenkwaardig optreden in Zappa vorig jaar, waar ze zelfs met een keelontsteking haar publiek kon ontroeren en doen dansen tot de vroege uurtjes, is daar het levende bewijs van.  Met haar debuutalbum 'Expectations' is ze ondertussen de spreekbuis geworden van de #20GayTeen-beweging. Het holebi-anthem ''Girls for Girls'' is trouwens een statement dat kan tellen. De regenboog vlagjes vooraan het podium en het feit dat zowel Kiyoko als voorprogramma NAAZ duchtig met zo een vlag stond te zwaaien, maakt het plaatje compleet.

NAAZ (****1/2) is een Nederlandse artieste die zichzelf als volgt omschrijft op haar facebook pagina:'' Hi I'm Naaz, a kurd from Holland, I make quirkpop''. De jongedame bracht vorig jaar haar EP op de markt '’Bits of Naaz’  maar staat nu al zo zelfverzekerd op dat podium, alsof ze deze job al heel haar leven doet. Naaz straalt inderdaad een charisma uit van grote sterren binnen de pop tot rock wereldje. Ze laat daardoor haar publiek moeiteloos uit haar hand eten, ook al worden daar gedoodverfde clichés door naar boven gehaald. Vanaf de eerste noot wordt Naaz op een daverend applaus onthaald, en dat heeft gelukkig ook zijn uitwerking op het podium. De artieste legt prompt de lat wat hoger. Het publiek gaat dan weer gretig op de uitnodiging in en doet net hetzelfde. Een mooi moment is als alle GSM lichtjes in de zaal de hoogte in gaan en armen heen en weer zwaaien van vooraan tot zelfs op de tribunes.
NAAZ laat zich bovendien ook omringen door twee top muzikanten, en spreekt haar waardering uit voor haar entourage en fans. Ook dat is een pluim extra op haar hoed. Puur muzikaal bekeken hoor je streepjes Funk overgoten met sausjes van het betere R&B tot aanstekelijke pop muziek die aan de ribben kleeft. Maar het is dus vooral de manier waarop een jonge artieste als NAAZ dit naar voor brengt - alsof ze dit dus al meer dan twintig jaar doet - dat ons vol bewondering doet luisteren en vooral genieten.
Besluit: Houdt deze pop artieste in het oog, want dankzij haar schijnbaar natuurlijke charisma, een pracht van een stem en bijzonder aanstekelijke uitstraling is NAAZ nu al in staat de pop wereld in een mum van tijd te veroveren. Dat bewees ze in Ancienne Belgique met een bijzonder energieke set die op de dansspieren werkt.

Ook Hayley Kiyoko (****) weet hoe een publiek te entertainen. Haar ervaring als actrice en danseres speelt ze daarbij uitvoerig uit binnen haar set. Een set boordevol enorm veel variatie trouwens. Pakkende songs die eerder het hart beroeren, binnen zelfs een heel intieme omkadering, worden gecombineerd met het bouwen van wervelende Funk/pop dansfeestjes. Hayley blijkt bovendien zelf wel een zeer goede danseres te zijn, maar de dansers die ze heeft meegebracht zijn eveneens klasbakken die niet moeten onderdoen voor de betere dansers binnen de scene. Dankzij een voorprogramma dat het vuur aan de lont stak en de boel al deed ontploffen zou Hayley in een luie zetel kunnen gaan zitten en routineus werk afleveren. Gelukkig doet ze eerder het tegengestelde, ze legt de lat gewoon nog hoger. Net door haar aangeboren charisma te combineren met een stembereik dat snaren raakt gaat het dak er dan ook een dik uur en half compleet af. De energieke set op het podium - zij en haar dansers stonden geen moment stil - zorgden ervoor dat het uitzinnige jonge publiek eveneens compleet uit de bol gaat en een wervelend Pop dans feest bouwde zoals je doorgaans ziet bij artiesten die sportpaleizen komen afbreken.
Dat show gehalte is wellicht belangrijk bij Hayley Kiyoko maar het staat de kwaliteit van brengen van haar muziek en statements niet in de weg, gelukkig maar. Ondanks haar carrière als actrice, speelt ze duidelijk geen toneel, maar meent wat ze zingt en naar voor brengt. En ook dat siert een artieste als Hayley Kiyoko. Ik hoop dan ook dat deze jonge dame de kans krijgt om te blijven groeien in haar kunnen, over het potentieel om door te breken naar de hoogste regionen beschikt ze in elk geval. Dat bewees ze al vorig jaar in Zappa te Antwerpen, dat zet ze in AB nog wat meer in de verf.
We kunnen Hayley alleen maar aanraden haar eigen weg te blijven volgen, zonder zich van enige zogenaamde slimme marketing die haar in een bepaalde richting pushen, iets aan te trekken. Want we zien een artieste, zangeres en danseres die over de mogelijkheden beschikt net door haar statements, haar zelfverzekerdheid en charismatische uitstraling binnenkort elke sportpaleis in de wereld tot een wervelende danstempel om te toveren. Iets wat ze dus eigenlijk nu al deed in AB.
Het enige minpuntje is wellicht het ontbreken van een kers op de taart op het einde van de set toen het publiek schreeuwde om meer floepten de lichten omstreeks klokslag kwart na tien al aan. Maar aan de lachende gezichten te zien bij het verlaten van de AB heeft niemand daar een boodschap aan.
Besluit: We deden op deze zondagavond vooral twee ontdekkingen binnen de pop muziek wereld die ons doen uitzien naar een toekomst die er heel veelkleurig uitziet.

Setlist: Under the Blue / Take Me In  - What I Need  - Girls Like Girls  - Palm Dreams  - He'll Never Love You (HNLY) - Mercy / Gatekeeper  - Molecules  - One Bad Night  - Wanna Be Missed  - Cliff's Edge  - Sleepover  - Feelings  - Let It Be  - Curious  - Gravel to Tempo

Organisatie: Live Nation

In de jaren '80 was Shakin' Stevens (***) zonder meer een fenomeen die de ene hit na de andere scoorde. De man - ondertussen ook 70 - begon zijn carrière als frontman van de band Shakin' Stevens and the Sunsets, een door de rock-'n-roll uit de jaren vijftig beïnvloede band. In december 1969 werd de band uitgenodigd om in het voorprogramma van de Rolling Stones te verzorgen. Het leverde de band een platencontract op, het grote succes bleef echter uit. Stevens verliet de band na zeven jaar intens toeren. Zijn solo carrière kreeg echter een heel andere vlucht. Shakin' Stevens deed auditie voor de rol van Elvis in de musical 'Elvis!'. Wat meteen de start van een heel succesvolle solo carrière betekende.  Met een nieuw platencontract op zak scoorde Shakin' Stevens in 1980 zijn eerste hit met “Hot Dog”. Dankzij “This Ole House” - eigenlijk een cover van Rosemary Cloony die daar een hit mee scoorde in de jaren '50 - ging de bal pas echt aan het rollen. De rest is geschiedenis.

Shakin' Stevens is voor een gehele generatie tot op heden een begrip gebleven. Het zorgde echter niet voor een uitverkochte Roma in Borgerhout. De zaal zat echter wel goed gevuld met fans die waren gekomen voor een langgerekte nostalgie trip, iets wat ze ook voorgeschoteld kregen. Al ging het er voor mij iets te gezapig aan toe, wat avontuurlijker en minder angstvallig binnen de lijntjes kleuren had gemogen.
Na een wat trage start leek de motor toch aan te slaan. Shakin' Stevens straalt gelukkig nog het nodige charisma uit om zijn publiek uit zijn hand te doen eten. Want vrij snel stonden mensen vooraan te dansen, en gingen anderen - achteraan - over tot een leuke slow. Om maar te zeggen, het publiek smulde wel van wat ze aangereikt kregen. Naast de hits waren daar ook enkel geslaagde tot minder geslaagde covers bij zoals “Have you ever seen the rain” van Creedence Clearwater Revival. De man laat zich bovendien omringen door puike muzikanten. Zo kregen we dikwijls koude rillingen door de meesterlijke blazers klanken en piano pareltjes.
Het zorgde voor een sfeer die wel werkte op de dansspieren, want naarmate de set vorderde stond zowat iedereen mee te deinen op de verschillende hits. Zo een moment dat er meer had mogen inzitten was echter het vrij ingetogen en wondermooie “Suffer Little Children”. Een song die mede door confronterende beelden je een krop in de keel bezorgt. Stevens die zich ontpopt tot een crooner met een rock-'n-roll hart? Dat sprak ons dan weer wel aan.  Na de pauze ging het dak er enkele keren compleet af, en zagen we een goedlachse, charmante klasbak die zijn publiek omarmde. Nee, van enige routineklus was duidelijk geen sprake. En dat verdient toch een extra pluim op de man zijn hoed.

Besluit: Shakin' Stevens had er duidelijk zin, is op zijn 70ste nog altijd heel goed bij stem en straalt op zijn de vitaliteit uit van een jonge rock wolf in het vak. Ook dit siert hem. Maar helaas trapte Shakin' Stevens en zijn gevolg telkens opnieuw iets te nadrukkelijk in diezelfde val om angstvallig binnen die lijntjes te blijven kleuren. Waardoor we niet compleet overtuigd, maar toch nagenietende van deze gezapige nostalgie trip naar de jaren '80, met een dubbel gevoel vanbinnen de zaal verlieten. Het publiek had daar echter duidelijk geen boodschap aan want danste van begin tot einde mee op de rits hits die ze aangeboden kregen, of brulden hun keel schor op de teksten. En wie zijn wij om dat publiek tegen te spreken?

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/de-roma-antwerpen/shakin-stevens-08-02-2019
Organisatie: De Roma, Antwerpen

Terwijl aan de overkant van de straat, in de grote zaal van Ancienne Belgique, de poorten van de Hel werden open gezet dankzij Behemoth, Wolves in the Throne Room en At the Gates vertoefden wij eerder in de zevende hemel in het gezellige muziek café Bonnefooi voor een Jam sessie met Yoyo Borobia en Ian Sweet. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat deze laatste zou optreden in AB Club. Echter werd besloten uit te wijken naar Bonnefooi en werden de tickets gratis. We kregen een gevarieerde avond voorgeschoteld boordevol bommetjes energie, lekkere latino danspasjes tot streepjes jazz maar vooral enorm veel sausje improviseren tot het oneindige.

Bommetjes energie die in je gezicht tot ontploffing komen
Twee jaar geleden bracht Jilian Medfords een heel persoonlijk debuutalbum op de markt 'Shapeshifter', onder de naam Ian Sweet (****) . Op haar eerste schijf liet ze zich bijstaan door een bassist en drummer. Nu stelt Ian Sweet een nieuwe schijf voor 'Crush Crusher' , compleet solo deze keer. In Bonnefooi stond ze echter niet op haar eentje te soleren, maar liet ze zich bijstaan door een drummer en bassist die haar muziek nog voller maakten.
In de biografie op de website van Ancienne Belgique lezen we: ''Haar compleet geschifte indierock gaat alle kanten uit en komt hard binnen. " Die stelling blijkt dus ook te kloppen. Om maar te zeggen, ook al doet haar artiestennaam anders vermoeden. Ian Sweet brengt geen zeemzoetigheid. Eerder schiet de jongedame, zowel vocaal als instrumentaal, bommetjes boordevol energie op de aanhoorder af. Met de nodige vuurkracht in haar stem verdooft ze u dan ook op een eerder verschroeiende wijze, dan zacht strelend om je in intieme sferen onder te brengen. En daar is totaal niets mis mee, integendeel.
Indierock, met gebalde vuist in de lucht, is dan ook de rode draad in deze set. Ian Sweet beschikt over een uiteenlopend stembereik waardoor je enerzijds kippenvel krijgt bij de sobere momenten om anderzijds, eens de registers worden open getrokken, door elkaar wordt geschud. Tot je totaal van de kaart en verweesd in de hoek van de kamer achterblijft. Ian Sweet houdt u daarbij een soort spiegel voor, en drijft het tempo zo hoog op dat het aanvoelt alsof je tegen een geluidsmuur wordt gedrukt waardoor je met een krop in de keel achterblijft. Door zo op de emoties in te werken van de luisteraar, worden dan ook voortdurend gevoelige snaren geraakt. Echter op een heel gevarieerde, energieke en inderdaad totaal geschifte wijze. Ondanks de energieke set krijgen we bovendien het gevoel dat het einddoel totaal nog niet is bereikt bij Ian Sweet. Wat ons doet uitzien naar een rooskleurige toekomst.
Kortom: Een naam om te onthouden binnen dat typische indierock gebeuren deze Ian Sweet,

Zuiders feestje boordevol Jazz, soul , latino en enorm veel improvisatie
Na deze aan de ribben klevende wervelstorm, besloten we van de gelegenheid gebruik te maken om de Jam Sessie in Bonnefooi als extra kers op de taart te verorberen. YoYo Borobia (*****) is een singer-songwriter van de wereld, lezen we in de biografie op de website. We citeren even: ''Ze werd geboren in Venezuela, de dochter van een Baskische moeder en een Galicische vader, en woonde als tiener in Madrid. Later ging hij naar Parijs en eindigde in 2011 een uitwisseling in Brazilië, waar ze een gunstige plek vond om meer artistieke projecten te ontwikkelen en haar composities te verrijken.''
Kortom is YoYo Borobia van enorm veel markten thuis. Vooral de Latino klanken zo eigen aan landen als bijvoorbeeld Venezuela komen boven drijven in haar muziek. Echter houdt het daar niet mee op. Jazz, pop-rock, soul, gospel, funk, A Capelle, Spaanse muziek, Braziliaans en latijns Amerikaans. Het passeert allemaal de revue.
Hoewel YoYo dankzij haar kristalheldere stem en bijzonder aanstekelijke uitstraling de meeste aandacht naar zich toetrekt is het eerder dankzij de kruisbestuiving en haar op indrukwekkende wijze solerende muzikanten dat het dak er meerdere keren afgaat. Hierop stilstaan is namelijk onmogelijk. Meerdere malen stonden we met verstomming geslagen, te kijken, luisteren en genieten van wat de gitarist uit zijn instrument toverde. Of hoe drum en piano klanken op de heupspieren werken, waardoor je niet anders kunt dan dansen, dansen en vooral dansen.
Besluit: YoYo Borobia bouwt in Bonnefooi een wervelend Latino feestje in verlengde van de muziek zo eigen aan die Latijns-Amerikaanse landen. Het was dan ook bijzonder spijtig dat het café na het optreden van Ian Sweet eigenlijk wat was leeg gelopen. Want zulke wervelende feestjes, binnen een Zuiderse omkadering, putje winter? Dat verwarmt niet alleen je ledematen, maar ook je ziel. En doet je hart sneller kloppen. Zonder meer verlieten we Bonnefooi dan ook met een grote glimlach op de lippen. Na het vertoeven in een Hemels paradijs waar Latijns-Amerikaanse klanken, energieke bommetjes en improviseren tot het oneindige met voorliefde voor muziek in alle kleuren van de regenboog de rode draad vormt op deze gezellige zondagavond.

Organisatie: Bonnefooi + Ancienne Belgique, Brussel

Ian Sweet + Yoyo Borobia
Ancienne Belgique
Brussel

We keren even circa tien jaar terug in de tijd. In de zomer van 2008 zakten we, naar goede gewoonte, af naar Pukkelpop. Op de festivalweide maakten we kennis met veel opkomende talenten zoals Joan As a Police Woman, Holy Fuck , Stereophonics en Motek.  
Er was echter ook een zeer dynamisch duo bestaande uit een vrouwelijke vocalist Laura-Mary Carter die door haar stem, gitaarspel en uitstraling menig hart diep raakte en een charismatische drummer Steven Ansel die zijn vellen bediende alsof zijn leven daar vanaf hing.
Blood Red Shoes deed de tent daadwerkelijk op zijn grondvesten daveren. Ze deden dat kunstje nog eens dubbel en dik over na het uitbrengen van een verschroeiend debuut 'Box of Secrets'. Wij waren meteen verkocht, en zouden de band nog meerdere keren tenten zien afbreken, en daken laten afgaan. Ook al was het toch al weer van circa 2011 geleden, op Dour festival, dat we hen nog eens live hadden gezien. Want na een self-titled album in 2014, dat goed werd ontvangen, bleef het even stil rond de band.
Met een gloednieuwe schijf onder de arm 'Get Tragic' zakte Blood Red Shoes af naar een uitverkochte, overvolle Rotonde in de Botanique, op een koude zaterdagavond. En deed de temperatuur van begin tot einde prompt tot een kookpunt stijgen. Een blij weerzien dus waarbij werd bevestigd waarom we toen vielen voor dit ongelofelijk talentvolle duo, en dat anno 2019 nog steeds doen.

Streepjes Blues overgoten met sausjes psychedelica, in de stijl van Johnny Cash tot Tom Waits
Openingsrace John J. Presley (****) gaf alvast het goede voorbeeld. In menig biografie lezen we 'Zijn zang doet denken aan die van Tom Waits of Johnny Cash, de gitaren aan Jack White of Black Keys.’ Een stelling waarin we ons naderhand goed kunnen vinden. J. Presley bracht eveneens een nieuwe schijf op de markt 'As The Night Draws'. De muziek van de band wordt ook omschreven als Electric Blues. En dat is ook te merken. Want het is net die combinatie van Elektronische inbreng, die aanvoelt als een psychedelisch trip door kleurrijke landschappen, met de warme blues stem en uitstraling van John J. Presley dat ons naar hoge sferen doet zweven. John J. Presley laat zich bovendien omringen door top muzikanten. Zo waren we danig onder de indruk van die zweverige keyboard klanken van de piano virtuoze die daardoor zorgde voor een psychedelische trip naar heel andere oorden, en sprak het aanstekelijke tot verschroeiend drumwerk voortdurend de dansspieren aan.
John J. Presley heeft wellicht een paar songs nodig om het publiek echt mee te krijgen, maar eens de teugels gevierd gaat iedereen prompt overslag voor zoveel virtuositeit.
Kortom: John J. Presley doet Blues herleven zonder die muziekstijl klakkeloos te kopiëren, maar eerder door het genre nieuw leven in te blazen binnen een aanstekelijke en hartverwarmend mooie omkadering en vette knipogen naar psychedelica en elektronisch vernuft.

De koude winteravonden doen vergeten dankzij het doen stijgen van de temperatuur tot het kookpunt? Missie geslaagd!
Als een voorprogramma erin slaagt om de lont aan het vuur te steken, is dat al een half gewonnen thuismatch voor een afsluitende band. Doordat John J. Presley het publiek voldoende had opgewarmd, had iedereen er dan ook duidelijk zin in. Blood Red Shoes (**** 1/2) voelt al heel gauw aan dat ze het publiek met het grootste gemak naar hun hand kunnen zetten, en legt de lat vanaf de eerste klepper heel hoog. Om niet meer los te laten tot het einde. ''Jullie willen dansen? Het is dan ook zaterdagavond'' zei Steven in het begin van de set. En zoals dat op een zaterdagavond inderdaad dient te gaan, bediende Blood Red Shoes - regelmatig met vier i.p.v. twee op het podium -  ons prompt op onze wenken. Ook al had Laura-Mary na de eerste song "Elijah" al af te rekenen met technische problemen, waarbij ze zich excuseerde; dat euvel werd even snel opgelost met een kwinkslag. Maar zou haar toch wel een tijdje parten blijven spelen. Eens alle registers open getrokken was er echter geen doorkomen meer aan.
De band kwam dus een nieuwe plaat voorstellen en daaruit bleek toch dat nieuwe songs als “Howl” of “Elijah” een veel minder impact blijken te hebben op ons - maar ook op het publiek - dan kleppers als “I Wish i was someone better”, waarbij het dak er voor het eerst wel compleet afging. We hebben de nieuwe plaat echter al enkele keren beluisterd en het blijkt dus een zeer gevarieerde schijf te zijn geworden maar ook eerder een groeiplaat, die ons na die eerste luisterbeurt wellicht niet compleet weet te overtuigen,  maar na enkele beurten komt die klik er dan weer wel.
De band speelde dus voortdurend op het scherpst van de snee. Opvallende daarbij is dat Laura-Mary en Steven elkaar blindelings vinden en aanvullen. Al dan niet gerugsteund door mede muzikanten wiens inbreng dan weer kon gezien worden als een extra kers op de taart. Ook wat interactie en bindteksten betreft vult het duo elkaar blind aan.
Na al die jaren zit er dus gelukkig geen sleet op die magische virtuositeit en uitzonderlijke kruisbestuiving tussen beide, waardoor ik circa tien jaar geleden compleet verkocht en totaal van de kaart achterbleef op de weide van Pukkelpop.

Besluit: Blood Red Shoes deed de zaal meerdere keren op zijn grondvesten daveren. Al was dat eerder bij de oudere songs dan bij de nieuwste parels. Gaandeweg echter gingen de vuisten meer en meer de lucht in, stonden de aanwezigen uiteindelijk te dansen van vooraan tot ver naar achter en brulden de songs uit volle borst mee.
Dat kleine mankementje in het begin van de set en de momenten waarop het concert even dreigde stil te vallen, was zeer snel vergeten. Want in een verschroeiende finale werd alles uit de kast gehaald om de fans het dansfeest aan te bieden waar ze waren voor gekomen. Met als ultieme kers op de taart een bisnummer om ervoor te zorgen dat het zweet ons aan de lippen stond, en we eens op temperatuur gekomen de koude winternacht weer wat beter konden verteren.

Setlist: Elijah – Bangsar – Howl - The Perfect Mess - Light It Up - Lost Kids (live geschrapt) - An Animal - Black Distractions – Cold - Don’t Ask - This is Not For You - Red River - Je Me Perds - I Wish I Was Someone Better - Mexican Dress - Eye To Eye - God Complex - Colours Fade

Organisatie: Botanique, Brussel

Ironborn - Ironborn dus puur een hobby. We amuseren ons rot met wat we allemaal mogen doen en het enige doel dat we voor ogen hebben is dat we ons nog zo lang mogelijk kunnen blijven amuseren

Tijdens één van onze laatste festivals van 2018, Gèsfakrock, in Kuurne - op 8 december - hadden we een boeiend gesprek met de heren van Ironborn. Over dat optreden schreven we het volgende: ''Zanger Tom Huglier liet me voor het concert weten dat hij wat sukkelde met een verkoudheid. Echt veel was daar niet van te merken. Tom deed er naar goede gewoonte alles aan om zijn publiek uit zijn hand te doen eten, dankzij zijn charismatische uitstraling. Gerugsteund door één voor één topmuzikanten die zelfs ondanks iets moeilijkere omstandigheden, door die technische problemen die hen eigenlijk de hele set parten bleven spelen, eveneens de lat hoog blijven leggen tot het bitter einde, en daardoor de perfecte rock show neer te zetten. Waardoor de aanwezige fans krijgen, waarvoor ze zijn gekomen, hun favoriete band een topjaar met een knal van formaat zien afsluiten. Missie weer eens geslaagd."

Lees het interview met Ironborn hieronder:
We kennen Ironborn ondertussen, maar er zijn wellicht lezers die de band nog niet zo goed kennen. Hoe is Ironborn ontstaan? Heeft de naam een bepaalde betekenis? Kortom, vertel ons eens iets meer over de band
Ironborn is eigenlijk ontstaan uit de as van Baremouth, een hard rock coverband waar ikzelf, samen met John Mortelez en Tom Hugelier deel van uitmaakten. Toen ik in 2013 uit (Wizz) Wizzard ben gestapt, waar ik gitarist was, had ik het even gehad met gitaar spelen en wou eens wat anders gaan doen. Ik heb me toen een basgitaar aangeschaft en ben daar wat gaan op rommelen. Dat beviel me eigenlijk wel en had zin om er wat meer mee te gaan doen. Ik heb toen mijn oude ‘partner in crime’ John Mortelez gecontacteerd om te zien of hij geen zin had om weer wat covers te gaan spelen, maar met mij op bas dan. Hij was meteen gewonnen voor het idee en we hebben ook meteen Tom Hugelier, de zanger van Baremouth destijds, aan boord gehesen. De drummer van Baremouth was gestopt met drummen en dus moesten we op zoek naar een degelijke drummer en een tweede gitarist. De drummer was vlug gevonden in de persoon van Tom Deblauwe die we al kenden van onze Baremouth dagen. Hij had indertijd een paar keer meegespeeld met ons toen onze drummer zijn been gebroken had. We wisten dus wat voor vlees we in de kuip hadden en we hebben met Tom dus een zeer degelijke drummer binnengehaald. De zoektocht naar een tweede gitarist was al iets moeilijker, maar na een paar wissels denken we dat we dit jaar de gepaste man gevonden hebben. Bjorn Coysman kwijt zich uitstekend van zijn taak!
De naam Ironborn komt eigenlijk van de HBO-serie ‘Game of Thrones’. Toen we begonnen als coverband vonden we dat die naam de lading dekte. Wanneer er steeds meer eigen nummers in de set begonnen te sluipen hebben we even overwogen om een naamswijziging door te voeren, maar omdat de naam toch al wat bekendheid begon te krijgen binnen het metalwereldje hebben we beslist daar toch van af te zien en door te gaan onder de naam Ironborn.

De band is dus eigenlijk begonnen als cover band, wanneer is het idee ontstaan om ook eigen nummers te brengen?
Het idee om eigen nummers te maken is eigenlijk vrij vlug gegroeid. We waren op zoek naar een geschikte opener voor onze optredens. Een soort instrumentaal nummer om de machine op gang te brengen. Aangezien we echter niet meteen een nummer vonden dat paste in de set stelde ik aan John voor een eigen instrumentaal nummer ineen te boksen. John zag dat volledig zitten en kwam kort nadien aandraven met “Dawn of Destiny”, het nummer waar we nog steeds onze set mee openen en dat ook terug te vinden is op onze eerste EP. We waren zeer tevreden over het resultaat en het smaakte naar meer. Kort na het instrumentaal nummer volgde dan ook vrij vlug ons eerste eigen nummer dat bovendien ook voorzien was van tekst. Dat was dan “The Curse”. Die twee nummers maakten trouwens al meteen deel uit van onze set wanneer we voor het eerst optraden als Ironborn. De reacties op de eigen nummers waren zo goed dat we vrij vlug beslist hebben om nog meer eigen nummers te schrijven en in de set te steken. In 2016 hebben we dan 6 nummers opgenomen en uitgebracht als EP. Vanaf dan ging de bal pas goed aan het rollen. We kregen overal goede recensies op onze EP en hebben dan ook beslist ons wat meer toe te leggen op het eigen werk. Intussen hebben we al een set van een klein uur met eigen nummers en wordt het aandeel covers in de set steeds kleiner. Het is dan ook de bedoeling om op termijn volledig de kaart van de originele nummers te trekken.

Jullie spelen live nog steeds covers. Welke zijn jullie persoonlijke favorieten?
Dat is een moeilijke. We proberen covers in de set te steken die door ieder van ons gesmaakt worden. Als je de covers met passie wil overbrengen moet je zelf gebeten zijn door de muziek die je brengt denk ik. Ikzelf en Tom Hugelier zijn opgegroeid met de bands van de jaren ’80. Bands als Iron Maiden, Saxon en Metallica zitten zowat in ons DNA. John, Tom Deblauwe en Bjorn zijn eerder in de 90’s opgegroeid en dat hoor je dan ook in hun stijl. Pantera, Death, Iced Earth en natuurlijk ook Metallica hebben een grote invloed gehad op hen.

Op Gèsfakrock zetten jullie weer een ijzersterk optreden neer, ondanks enkele technische problemen. Wat is er eigenlijk juist mis gegaan? Dat jullie daar zo professioneel mee zijn omgegaan, verdiend een extra pluim op jullie hoed trouwens
Geen idee eigenlijk. Eén van de amps begaf het ineens. We hebben dan snel, samen met de geluidsman, een oplossing moeten zoeken en hebben dan het effectenbord van de gitarist rechtstreeks door de PA gestoken. Het geluid was dan natuurlijk niet meer optimaal en switchen naar een ander geluid was ook moeilijker. We hebben toen vlug wat aanpassingen aan de set gedaan. We hebben er de nummers met rustige passages noodgedwongen uit moeten laten en er een cover tussen gestoken ter compensatie. Oorspronkelijk was het niet de bedoeling om covers te spelen op Gèsfak, maar nood breekt wet zegt men wel eens.

Het is moeilijk om op jullie muziek een label te kleven eigenlijk, ik houd daar wel van eerlijk gezegd. Welke bands hebben een invloed gehad op jullie muziek, hoe zouden jullie jezelf puur muzikaal omschrijven?
Het is een bewuste keuze van ons om verschillende invloeden in onze nummers te laten weerklinken. We willen niet voor één gat te vangen zijn. De invloeden van uiteenlopende bands zoals deze die ik daarnet aanhaalde zijn terug te vinden in onze eigen nummers. Zo kan je op onze EP nummers horen die eerder naar de classic metal neigen, nummers met thrash invloeden en komt er op “Drifting Away” zelfs een grunt passage aan te pas.

Ironborn heeft een groeiende fanbase. Het valt me op altijd een beetje dezelfde gezichten tegen te komen op jullie optredens, vaak fans van Motorhead. Hebben jullie daar een verklaring voor?
Geen idee. Misschien zit “Rock’n’Roll Is Dead”, onze Lemmy tribute song, daar wel voor iets tussen. Ikzelf ben een grote motörhead fan en dat nummer heb ik geschreven als ode aan Lemmy. Maar voor de rest zijn er weinig parallellen te trekken tussen wat Ironborn doet en wat Motörhead deed als je mijn bescheiden mening vraagt.

In 2017 kwam een EP op de markt. Hoe zijn de reacties tot nu toe?
De reacties zijn zeer positief… ik meen met mijn hand op mijn hart te mogen zeggen dat ik eigenlijk geen reviews tegengekomen ben die ons de grond in boorden… wat op zich al een prestatie is in het toch wel kritische metal wereldje. Hopelijk wordt onze volgende worp even goed gesmaakt.

Mijn favoriete song daarop is 'Never Again', een echte meezinger. Met toch ergens een boodschap? Of heb ik het mis? Met andere woorden heeft de tekst een bepaalde betekenis?
Haha, je bent de eerste die me hierover aanspreekt eigenlijk. Wel, dat nummer is eigenlijk geschreven met een irritant ventje van op het werk in het achterhoofd. Ik heb de tekst nadien wat universeler gemaakt zodat hij op verschillende situaties toepasbaar werd… maar initieel was het een soort van ‘fuck you’ naar die asshole op het werk.

Ik hoor soms nog 'frustraties terug in jullie teksten. Maar toch bouwen jullie telkens een rock feest. Is er bewust gekozen voor het voorhouden van een spiegel met gevoel voor humor? En waarom?
Ikzelf schrijf het grootste deel van de teksten. Ik moet toegeven dat ik er nog niet zo bij stilgestaan heb, maar nu je het zegt is het misschien wel zo dat er op de EP nogal wat agressie in mijn teksten zit. Ik denk dat dit vooral komt door de opzwepende riffs die John, onze gitarist die het leeuwendeel van onze muziek schrijft, naar me doorstuurt om teksten op te schrijven. Eerst probeer ik een gevoel te krijgen bij een riff en probeer wat goed bekkende zinnen op papier te zetten om de drive van het nummer beet te krijgen. Op dat ogenblik zijn dat zinnen die nog weinig betekenen, maar hier en daar zit er al een stuk in dat past en dat het juiste gevoel opwekt bij de muziek. Van daaruit werk ik dan verder naar het thema dat stilaan vorm krijgt en probeer ik er een geheel van te brouwen nadat Tom Deblauwe op zijn beurt de drumlijnen heeft uitgewerkt. Dus echt bewust een spiegel voorhouden doe ik niet… wat er uit komt is gebaseerd op welk gevoel de riffs van John bij me oproepen. De onderwerpen die ik aansnijd voor de volgende release zijn trouwens van een héél andere slag. Ik denk zelfs dat er weinig agressie te bespeuren is. De nummers en teksten ademen meer een donkere, zelfs mythische sfeer uit.

'Rock'n'roll is dead' is een ode aan Lemmy. Hoe is dat idee ontstaan? Na zijn overlijden? En heeft Motorhead zo een grote impact op de band? Puur muzikaal bekeken liggen jullie wel in verlengde daarvan, maar ook weer niet. Naar mijn mening.
Dat is een nummer dat we schreven als ode aan Lemmy, voor de volle 100% in vintage Motörhead stijl en voorzien van lyrics die bol staan van de boutades die de man zelf in zijn carrière heeft uitgespuwd. Een bizar detail is wel dat ik de basis riffs van dat nummer geschreven heb op de avond dat Lemmy gestorven is, zonder dat ik dat zelf wist. De dag nadien las ik dat Lemmy dood was en toen dacht ik… dit kan geen toeval zijn, hier moeten we toch iets mee doen. We hebben het nummer dan opgenomen en één jaar na zijn overlijden als hommage op youtube gezet. Uiteindelijk is het nummer ook als bonus-track op de EP beland.

Kunnen we zeggen dat 2018 een succesvol jaar is geweest? Hoe hebben jullie het voorbije jaar zelf ervaren?
We zijn heel tevreden over 2018. 2017 eindigde een beetje in mineur, toen onze tweede gitarist aangaf dat hij Ironborn wou verlaten. Gelukkig hebben we vrij snel een nieuwe, gemotiveerde gitarist gevonden. Bjorn heeft zich in een mum van tijd ingewerkt in het repertoire! Chapeau voor wat die gast gedaan heeft… het is weinigen gegeven. De gitaarlijnen van Ironborn zijn alles behalve simpel. De optredens die we daarna afgewerkt hebben waren stuk voor stuk knallers.

In mijn ogen is Ironborn vooral een live band. Zijn jullie het daar mee eens?
Voor de volle 100%. Van op het podium ervaar je een optreden natuurlijk anders dan vanuit het publiek, maar als ik met Ironborn op het podium sta krijg ik keer op keer een adrenalineboost van jewelste. Ik hoop dat we dat dan ook overbrengen naar het publiek toe. Maar daar kan ik natuurlijk niet op antwoorden. Om dat te weten te komen moet je onze fans aanspreken.

Wat optredens betreft, wat waren de hoogte en dieptepunten tot nu toe?
Dieptepunten waren er tot op heden nog niet echt. Hier en daar kom je wel eens wat technische problemen tegen of is het geluid wel wat minder, maar dat kan over het algemeen de pret niet bederven. Mijn persoonlijke favorieten waren ons optreden in de Elpee in Deinze ter gelegenheid van hun zevenjarig bestaan en het optreden in Zottegem deze zomer als support van Belgian Asociality. Dat komt natuurlijk ook vooral omdat het voor mij een thuismatch was, maar ook door de talrijke opkomst en het publiek dat van de eerste tot de laatste noot uit het dak ging. Zelden zo een zotte bende meegemaakt.

Wat zijn de plannen voor 2019?
We zijn geen echte planners moet ik toegeven. We doen waar we zin in hebben en zien wel waar we uitkomen. Dit is een hobby, de mooiste hobby die er bestaat weliswaar, maar het is en blijft een hobby. We leggen ons geen deadlines op. Er zijn al een paar mooie aanbiedingen binnengelopen voor 2019, dus je zult ons zeker her en der zien opduiken op affiches, maar veel details kan ik daarover nog niet vrijgeven. Het eerste optreden van 2019 gaat door op 2 februari. Een Stormram underground show met Decades of metal en Solitude within. Ook zijn we van plan om een aantal nieuwe nummers op te nemen. Maar hoeveel en wanneer die juist op de wereld zullen worden losgelaten. Kan ik je op dit ogenblik nog niet zeggen. Niet dat het een geheim is, we weten het gewoon zelf nog niet.

Zijn er ook plannen voor het buitenland?
Zoals ik daarnet al aangaf is Ironborn een hobby band. Hoe graag we ook naar het buitenland zouden trekken met onze muziek, we moeten realistisch blijven. We hebben allemaal een heftige job en hebben daarbij nog een druk privéleven met allerhande verplichtingen. De kans is met andere woorden klein dat we ooit een buitenlandse tour ondernemen, maar zeg nooit, nooit uiteraard. Wat niet wegneemt dat we, mocht de kans zich aanbieden, ooit wel eens een buitenlands festival zouden willen aandoen en daar dan een paar shows in de buurt rond plannen… maar dat is koffiedik kijken. Op dit ogenblik is daar helemaal nog geen sprake van…

Is er ook een soort 'einddoel' of zijn jullie daar niet mee bezig?
Zoals ik net al zei is Ironborn dus puur een hobby. We amuseren ons rot met wat we allemaal mogen doen en het enige doel dat we voor ogen hebben is dat we ons nog zo lang mogelijk kunnen blijven amuseren.

Bedankt voor dit fijne gesprek, veel succes in 2019. Tot op één van de concerten zou ik zeggen

Persistence Tour 2019 - Mokerslagen uitdelen binnen een gevarieerd aanbod
Persistence Tour 2019

Persistence Tour is een jaarlijks evenement die hardcore en aanverwante muziekstijlen doet samenkomen. In 2019 houdt Persistence tour halt in o.a. Duitsland, UK en Zwitserland. Maar dus ook weer in België. Deze keer echter niet in Torhout maar in de Brielpoort Deinze. Een festival op een vrijdagavond laten beginnen omstreeks half zes in de avond, is altijd een beetje een risico. Echter was Brielpoort heel goed vol gelopen, al was dat vooral vanaf ongeveer kwart voor acht toen Walls Of Jericho de tent volledig zou afbreken. Bovendien willen we een pluim op de hoed steken van de locatie in Deinze die duidelijk groter is waardoor je zelfs op de drukke momenten niet het gevoel krijgt op elkaar gepakt te staan. Ook zijn de ingang en uitgang van elkaar gescheiden, wat het veiligheidsgevoel ten goede komt. Als kers op de taart stelt de organisatie heel bewust een affiche samen waar zowel het hardcore, thrash metal als punk publiek aan zijn trekken komt. Het dak ging er dan ook geregeld af door dat voortdurende uitdelen van mokerslagen, binnen een enorm gevarieerd aanbod.

Take Offense (***) moest het doen met een half gevulde zaal, ook wij waren pas laat gearriveerd en zagen de band net zijn laatste nummers van hun set inzetten. Iets te weinig om ons een compleet beeld te vormen van dit optreden, maar net genoeg om ons te overtuigen dat we hier een band zien die een gevoelige snaar raakt van ons hardcore en co hart. Eigenlijk niets meer, maar ook niets minder. Er ontbrak net iets te weinig vuurwerk binnen de set, om ons compleet over de streep te trekken. We houden het dan ook bij een fijne openingsact die wel degelijk de lont aan het vuur kon steken, om de boel te laten ontploffen. In die missie zijn de heren door een energieke aanpak die aan de ribben kleeft, dus wel geslaagd.

De verrassing van de avond kwam echter dankzij een Russische beer die dankzij mokerslagen op Russische wijze, het dak er voor het eerst compleet liet afgaan. Siberian Meat Grinder (****) combineert doorsnee Hardcore met Thrash metal elementen. Een interessant mengelmoes waardoor wervelstormen ontstaan. De gemaskerde frontman haalt vervaarlijk uit, en brult zich de keel schor en maant de aanwezigen aan tot bewegen. De eerste pits zijn dan ook snel een feit. Zonder medelijden raast deze Siberische trein van begin tot einde over de hoofden van de aanwezigen heen. Tot niemand nog stil staat.

Booze & Glory (****) tapt dan weer uit een heel ander vaatje. Het was eerste instantie afwachten hoe het publiek zou reageren op de toch eerder oi!punk getinte set van deze heren. Echter bleek de zaal prompt over te koken. Of dat in afwachting was van wat nog moest komen, laten we in het midden. De heren van Booze & Glory konden echter op heel wat bijval rekenen. Kortom , Booze & Glory brengt een potje zogenaamde oi!punk met een saus dat wat doet denken aan bands als Dropkick Murphys. Waardoor een kolkend feest ontstaat, en de aanhoorder dus meteen ook een spiegel wordt voorgehouden. Een ingesteldheid waarop stilstaan dus onmogelijk is, maar waarbij je dus eveneens de neiging voelt om alle heilige huisjes prompt met grond gelijk te maken. Een missie waarin booze & glory dus door een energieke en bijzonder verschroeiende aanpak, met brio slaagt!

De zaal was nu wel genoeg opgewarmd na die Russische orkaan, en dat oi punk feestje. Echter zou die temperatuur pas naar een echt kookpunt stijgen dankzij Walls of Jericho (*****) - wegens dat sterretjes beperkt zijn tot vijf kan ik er niet meer geven, want ze verdienen er tien.
Walls of Jericho legt de lat, voortgestuwd door een enorm spraakzame en beweeglijke frontvrouw, vanaf de eerste noot , enorm hoog. De band windt er geen doekjes om en prompt ontstaan verschillende pits, en gaan crowdsufers de lucht in. De security komt prompt handen tekort. Ook de gitaristen van Walls of Jericho duiken in het publiek en de heel goed bij stem zijnde frontvrouw zoekt haar publiek letterlijk op. Ze kan tevens op onze sympathie rekenen omdat ze de mensen van de veiligheid alle lof toewuift, en het publiek vraagt om voor hen te applaudisseren. Net dat respect naar entourage, organisatie , de bandleden en de fans zorgt ervoor dat  Walls of Jericho iedereen uit haar hand doet eten, van vooraan tot helemaal naar achter. Ook heeft de energieke hardcore die de dame en heren brengen daar iets mee te maken. De liefelijk uitziende frontvrouw blijkt bovendien een klasse entertainer, en een katje om niet zonder handschoenen aan te pakken, en die echter door een charismatische uitstraling je hart diep raakt. Top concert van een top hardcore band die hier weer zijn eigen grens verlegt. Absolute hoogtepunt van de avond.

Na deze orkaanuitbarsting had het publiek blijkbaar nood aan wat rust in het hoofd. De korte sets volgden elkaar dan ook in een ijltempo op. Municipal Waste (***) was eigenlijk met pure thrash metal een beetje de vreemde eend in de bijt. Het publiek bestond grotendeels uit liefhebbers van Hardcore. Daardoor bleven de aanwezigen opvallend stil bij de nochtans zeer razendsnelle, verschroeiende set van Municipal Waste - op een paar pitjes vooraan na dan. De band legt nochtans zijn volledige gewicht in de weegschaal om de aanwezigen aan te zetten tot het bouwen van een wervelend thrash metal feestje; het bleef wat uit waardoor de respons wat mager bleek over dat half uur. Jammer, want Municipal Waste behoort, wat ons betreft, tot het betere Thrash metal dat ik de laatste jaren ben tegen gekomen. Deze match hebben ze helaas, mede door de omstandigheden, dus niet kunnen winnen. Of het moet zijn op de punten van verdienstelijke medespeler. Voor de aanwezigen was het echter eerder een fijn rustpunt tussen al dat hardcore geweld door, om even bij te komen.

"Na al die jaren staat deze band nog steeds stevig in de schoenen, de jarenlange ervaring mondt gelukkig niet uit in een routineklus. Ignite omarmt zijn publiek nog steeds met even veel wederzijds respect als in de jaren '90, en daarvoor kan je alleen maar waardering opbrengen." Dit schreven we in 2017 over de set van Ignite (****1/2) op Rock Herk. Laat dit laatste nu het meest opvallende pluspunt zijn bij zowel Ignite maar ook bij headliner Sick of It All. Beide bands zijn ondertussen uitgegroeid tot top acts binnen de scene, en hebben dus eigenlijk niets meer te bewijzen. Maar Ignite bewijst dus dat dit niet hoeft te resulteren in het afleveren van een doorsnee routineklus, integendeel. Vanaf die eerste noot grijpt de band je, door middel van technisch hoogstaand vernuft te combineren met een muur van hardcore geweld, bij de strot en laat je niet meer los tot je compleet murw geslagen in de hoek van de kamer terecht bent gekomen. Het duurde niet lang of iedereen stond mee te springen, moshen en crowdsurfen tot ver naar achter. En dat is dus niet alleen doordat Ignite na al die jaren nog steeds enorm hoogstaande hardcore naar voor brengt, maar ook doordat de band nog steeds die enorm spontaniteit uitstraalt zoals jonge wolven in het vak.

Ook bij Sick Of It All (****1/2) is net dat zijn grote sterkte. Het publiek omarmen alsof je uw eerste show ooit aan het spelen bent. Daaruit kunnen menig groot geworden bands nog iets leren. Want zonder dat publiek zou een band als Sick Of It All niet staan, waar hij nu staat, op het podium van een gerenommeerd hardcore festival als Persistence tour als headliner. Ook anno 2018 ontpopt de beweeglijke frontman zich tot charismatisch entertainer, en laat zich omringen door muzikanten die in hardcore muziek leven en hun instrumenten bespelen. Dat laatste is heel belangrijke om de boodschap naar je fans over te brengen. Die reageren door nog een laatste keer, samen met de band zelf, alles uit de kast te halen om dat dak er nog maar eens compleet te laten afgaan. Da chaos naderhand was niet te overzien, waaruit we kunnen besluiten dat elk van de bands in zijn opzet zijn geslaagd. Een energiek en krachtig feest neerpoten, waar inderdaad mokerslagen worden uitgedeeld, binnen een gevarieerd aanbod, die van begin tot einde van de avond lekker aan je ribben blijven kleven.

Besluit - Persistence Tour is een evenement dat één doel heeft na de nieuwjaarsdagen,  een ultiem HC, thrash en punk feest bouwen waardoor de fans van die muziekstijlen het jaar weer met een knal van formaat kunnen inzetten. In Torhout vond ik eerlijk gezegd dat dit publiek al te vaak op elkaar gepakt zat, bij de in en uitgang - iedereen kwam binnen en buiten langs diezelfde deur - zorgde dit vaak zelfs voor een onveilige situatie. Dat kwam, wat mij betreft, ook de gezelligheid niet ten goede. Dat euvel is in Deinze compleet weggewerkt. Er is steeds voldoende plaats, ook bij drukke momenten. Daardoor ontstaat een wervelend feest.
Zoals dat hoort bij doorsnee HC feestjes gaat het dak er dan ook telkens opnieuw compleet af. Zonder meer is dit door de inzet van de bands op het podium, maar eveneens door de inzet van de organisatie en de entourage rond het festival die ervoor hebben gezorgd deze editie van Persistence tour een meer dan geslaagde editie geworden, waarbij uiteindelijk de performance van 'de vrouw en haar band 'nog het meest in het oog sprong. Zonder afbreuk te doen aan de rest op deze heel geslaagde HC avond in de Brielpoort, Deinze.

Organisatie: Heartbreaktunes

Uniek zijn is dezer dagen eigenlijk onmogelijk geworden, alles is wel eens ooit voorgedaan. Maar toch ontdekken we nog bijna maandelijks tot dagelijks bands of artiesten die net door een bijzonder aanstekelijke en tot de verbeelding sprekende inbreng toch net iets meer uniek kunnen genoemd worden dan de doorsnee rock- en punkbands. Eén daarvan is de Belgische rock act Beuk, die met Nederlandstalige rockmuziek ons in 2018 al een paar keer heeft omvergeblazen. Nu, er is ook een Duitstalige versie van Beuk. Die luistert naar de naam Zuperking. De groep rond zanger en gitarist Frank Bahmuller, geboren en getogen in Stuttgart, werd opgericht in 2003. De band kende enkele personeelswissels, en laste zelfs een pauze in van circa vijf jaar. Sinds 2018 trekt Zuperking weer de boer op om, we citeren ''Eager to play, always ready to party and they are going to blow your mind''.
Hoewel ze puur muzikaal eigenlijk niet in de zelfde richting liggen als Beuk, gaan beide bands wat manier van brengen van hun lekker aanstekelijke rock en punk muziek wel degelijk dezelfde kant uit, zo merken we voortdurend op bij het beluisteren van 'Zuperking'.  
Met 'Zuperking' onder de arm draait de band inderdaad een gloednieuwe bladzijde om en is duidelijk klaar om zijn plaats binnen het rock- en punkgebeuren terug in te nemen. Vanaf het catchy en aanstekelijke “Scheisdreck” tot “Untergang”, “Egotripper”, “Die Mauer” en afsluiter “Lacherlich” valt ons de humoristische kijk op. Maar de band houdt je meteen ook een soort spiegel voor. Vandaar dat we in het begin van deze recensie ook verwijzen naar een band als Beuk. Want net zoals die laatste straalt Zuperking iets uitzonderlijk uit dat ervoor zorgt dat dus niet alleen daken er zullen afvliegen, maar dat je ook dooreen wordt geschud en wakker wordt uit je roze bubbel. Het grote pluspunt aan deze schijf is trouwens dat de songs smeken om live te worden gebracht. Pas op het podium komen ze nog het best tot hun recht, en daarmee is de vergelijking met Beuk dus compleet.
We kunnen dan ook, en dat kunnen we niet genoeg herhalen, losweg stellen dat Zuperking het Duitstalige antwoord is op Nederlandse rockbands als Beuk. Met diezelfde energieke ingesteldheid ramt Zuperking als een losgeslagen bulldozer alle heilige huisjes omver, en laat geen spaander heel van je hersenpan. Dit allemaal gekruid met de nodige dosis humor en zelfrelativering.
Dat dit bovendien allemaal gebracht wordt in het Duits is een enorme meerwaarde binnen het geheel, en zorgt ervoor dat we wel degelijk een heel unieke rock- en punkband voorgeschoteld krijgen, die zonder moeite kan wedijveren met menig punk en rock act in gelijk welke taal en strekking. Want puurder dan dit kan rock-'n-roll  niet zijn.

Tracklist: Scheisdreck; Untergang; Egotripper; Die Mauer; Lacherlich

Hoewel in de omschrijving van 'genre' doom/gothic moet staan, valt op Splendidula geen label te kleven. Dat merkten we al toen deze uit Genk afkomstige band zijn debuut 'Splendidula' op de markt bracht, toen in eigen beheer. Via Inverse Records bracht de band nu een gloednieuwe schijf op de markt: 'Post Mortem'. We moeten ons al excuseren bij de topmuzikanten binnen de band, want het meest opvallende hoogtepunt aan deze schijf is de zeer tot de verbeelding sprekende vocale aankleding. Sirenes die door een eerder hypnotiserende inwerking op je gemoed ervoor zorgen dat je als aanhoorder letterlijk naar hen toe wordt gezogen, waardoor je, net zoals de schippers op de zee, letterlijk op de klippen terecht komt. Daarmee kan je dus Kristien Cools haar stem nog het best vergelijken. En dat is als compliment bedoeld.
Dankzij een intensieve instrumentale intro met “Post” kom je in een doomsfeertje terecht, waarna we vertrokken zijn voor een trip die je koude rillingen zal bezorgen tot op het bot. ‘Splendidula’ verstaat namelijk de uitzonderlijke kunst om doom en andere gothic-genres zowel instrumentaal als vocaal tot kunstvorm te verheffen. Luister maar naar het wondermooie “Insanity”, een song die je letterlijk bij de keel grijpt. Vooral dus doordat Kristien haar stem je bedwelmt, maar ook tot waanzin drijft. Beter dan dit kunnen we het niet uitdrukken. Met de ogen gesloten voelden we de haren op onze armen rechtkomen en wisten niet of dat van pure angst of innerlijk genot was. Net zoals voornoemde sirenes in de wateren spelen met het gemoed van de scheepslieden, speelt Kristien dus ook met ons gevoel. En laat ons telkens totaal verweesd achter, in een donkere hoek waar het eigenlijk ook fijn vertoeven is.
Het extra mooie aan deze schijf: elke song ademt diezelfde atmosfeer uit. Dat is zowel bij “Nami” als “Aturienoto” tot “Stream Of Consciousness” het geval. Wat intensiviteit betreft doet deze songs me subtiel eigenlijk wat denken aan een band als Moonspell, die op dezelfde wijze je naar verre onontgonnen oorden doen wegdrijven. Echter is deze band eigenlijk met geen enkele andere band of genre te vergelijken, maar verlegt Splendidula voortdurend een grens binnen duisternis en donkere melancholie. Waarbij doom en gothic elkaar vinden, binnen een zodanig intensieve omkadering dat je als aanhoorder tot tranen toe wordt bewogen. Letterlijk. En dat is dus, met nog maar eens mijn oprechte excuses aan de topmuzikanten binnen deze band, dus de verdienste van een zangeres die over een onaards aanvoelende stem en uitstraling beschikt die we maar heel zelden tegenkomen in het bonte muziekwereldje. En we zijn ondertussen toch al het één en ander gewoon. Indrukwekkend is daarbij zelfs een understatement te noemen.

Tracklist: Post; Nami; Too Close To Me; .38; Insanity; Aturienoto; Stream of Consciousness; Mortem.

Als zangeres van het akoestische folkgezelschap The Golden Glows weet Katleen Scheir sinds 2005 haar stempel te drukken op het folkgebeuren in ons land en ver daarbuiten. De band bracht het in 2018 tot 'residence artist' in onze Ancienne Belgique in Brussel, en dat is toch heel wat. Met 'Border Guards' bracht Katleen Scheir haar debuut op de markt. In de traditie van Joni Mitchell, Alela Diane en Beth Gibbons gooit de jongedame haar grootste wapen in de strijd. Die bijzonder breekbare engelenstem die je ontroert of een glimlach op het gezicht tovert. Spelen met emoties is dan ook de rode draad op het debuut, en daarvoor is bewust gekozen. In de biografie lezen we namelijk: ''Border Guards bevat een selectie van 12 uiterst persoonlijke, emotionele maar vaak ook hoopvolle songs. Katleen Scheir vertelt in de songs haar persoonlijke verhaal: van opgroeien in een ontwricht gezin, volwassen worden met vallen en opstaan en het proces van een slepende ziekte waaraan haar moeder in 2016 overlijdt. "
Vanaf de eerste sprankelende parel “Back To My Isle” legt Katleen de lat enorm hoog om de aanhoorder een krop in de keel te bezorgen. Maar gelukkig bevatten de beste emotioneel mooie songs als “Border Guards”, “Here And Now” en “I Know Your Planet” voldoende zonneschijn om er niet voor te zorgen dat je daardoor depressief dreigt te worden. Eerder zijn die songs gedrenkt in een badje van melancholie tot weemoedigheid. Echter schuilt er telkens hoop achter de donkere wolken. Uit het leven van elke dag gegrepen dus. De jongedame laat zich bovendien omringen door klassemuzikanten die haar songs naar een Hemels hoog niveau tillen. We citeren: ''Katleen deed voor de opnames van ‘Border Guards’ in de Sputnik Studio beroep op haar vaste bandleden: Martine de Kok op piano en accordeon,  Lotte De Blieck op bas en Hans Dockx op drums.Daarnaast hoor je op het album bijdragen van trompettist Jon Birdsong (Black Flower, Beck, Jan Swerts), gitarist Geert Hellings (Guido Belcanto, Jim White), zangeres Nel Ponsaers (The Golden Glows, Stef Kamil Carlens), violist Toon Dockx (And They Spoke in Anthems), celliste Charlotte Vavourakis , trombonist Maarten Scheir (Ambrassband) en de Italiaanse Grammy-genomineerde mondharmonicavirtuoos Fabrizio Poggi (Garth Hudson, Robert Plant, The Blind Boys of Alabama). "
Op dit gevarieerde elan blijft de jongedame, geruggesteund door een sprankelende pianoklank of een viool-inbreng die je naar verre oorden doet zweven, dan ook doorgaan tot het bittere einde. Op songs als “The Green Road”, “Lullaby For Achilles”, “Gypsy” en “Narcissus” brengt Katleen melancholie en weemoedigheid samen tot een sprankelend en goudeerlijk geheel waarbij je dus een traan wegpinkt, maar een glimlach eveneens niet kunt onderdrukken.
'Border Guard' is een best persoonlijke plaat geworden waarbij Katleen Scheir haar ziel volledig bloot legt. De songs vertellen echter niet enkel haar, maar ook mijn en uw verhaal. En dat zorgt ervoor dat dit bijzonder aantrekkelijk fokdebuut een schijf is die aan je ribben zal kleven, van begin tot einde; die je enerzijds zal ontroeren, waarbij je een traan wegpinkt van verdriet en innerlijke gemoedsrust en anderzijds dus ook een glimlach op de lippen zal toveren bij het eerste zonlicht van de dag, want die schijnt na elke donkere wolk, weet je wel. Door middel van haar bijzonder uiteenlopend stembereik hypnotiseert Katleen je letterlijk, en laat ze je met een goed gevoel vanbinnen achter, waarbij tranen van verdriet, maar eveneens van intensieve vreugde tot het oneindige met elkaar worden verbonden.

Tracklist: Back to My Isle (3:50)  Border Guards (2:29) Here And Now (5:13) I Know Your Planet (3:48) Bump On My Road (3:33) The Green Road (4:44) Lullaby For Achilles (3:39) Gypsy (4:45) Narcissus (2:09) Out Of The Comfort Zone (3:33)  That's Where She Belongs (3:32) The Sun (2:45)