Desert Voodoo - Improvisatiesessie als kunst

Even meegeven - Uit de rokerige gloed van de wekelijkse Voodoo Sessions in Café Des Arts (Berchem) rijst Desert Voodoo, een nieuwe impro-jazzband die even ongrijpbaar als onweerstaanbaar is. Het project, geleid door bassist Frederik Madou, ontstond uit pure muzikale chemie tussen gelijkgestemde zielen en groeide uit tot een broeinest waar avontuurlijke klanken en onvoorspelbare grooves naar de voorgrond treden.
Voor deze editie strikt Madou niemand minder dan Manon Gogos, Éric Thielemans en Bram Weijters: een line-up die garant staat voor een zinderende kruisbestuiving van stijlen. Verwacht geen platgetreden paden, maar een bezwerende trip langs jazz, avant-garde, elektronica en spontane composities.
On stage - Frederik Madou (contrabas), Bram Weijters (toetsen), Eric Thielemans (drums) en Manon Gogos (zang). Het resulteerde in een avontuurlijk boeiend jazz/avant-garde concert!

"Het is eigenlijk een spin off van de wekelijkste Voodoo Sessions die bassist Fre Madou in het Antwerpse Café des arts speelt en programmeert. Improvisatiesessies met een pool van wisselende muzikanten, en deze bezetting is daar één van de verschijningsvormen van!", zei Bram ons er in een chatbericht naderhand over. En dat straalde dit optreden dus ook uit, een regelrechte improvisatiesessie die op speelse wijze naar alle hoeken en kanten uitdraait. Zowel wat muziekstijlen etaleren betreft, als de manier van brengen wordt de luisteraar constant op het verkeerde been gezet. Uiteraard zijn er die typische groovy saxofoonlijnen die zangeres Manon uit haar instrument tovert. Haar zanglijnen doen ons eveneens denken aan de jazz zangeressen uit de jaren '50 tot '60.
Frederik voegt er gestroomlijnde contrabas geluiden aan toe, maar ook hij verlaat vaak de comfortzone en durft grenzen verleggen. Bram van zijn kant kennen we als een veelzijdige pianist, en past daarom perfect in het plaatje door zijn diverse aanpak. Terwijl drummer Eric Thielemans zijn cimbalen zacht streelt, én erop tekeer gaat alsof hij demonen te lijf gaat.
Om maar te zeggen, in die negentig minuten, zonder enige pauze, gaan we van intimiteit naar weerbarstigheid, tot een eerder experimentele insteek met een hoek af. Alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Het deel van het publiek die zich gewillig laat meevoeren over die woelige baren van de zee, geniet hiervan met volle teugen. Het is knap hoe het gezelschap binnen die eerder chaotische aanpak toch een lijn weet te trekken, waardoor de trein niet ontspoort.
Als ware acrobaten paraderen de heren en dame doorheen de set, en durven links en rechts ook nog verrassende wendingen aanbieden waardoor het steeds opnieuw boeit! De spanning opdrijven, tot de climax van geluidsnormen overschrijdend gedrag is bereikt, om dan weer over te schakelen naar een intiem moment tussen hen en het publiek.

Een improvisatiesessie als kunst, was duidelijk de teneur van dit concert. Maar om te zeggen dat Desert Voodoo gewoon een veredelde jamsessie met publiek organiseerde in De Casino is hen tekort toen. Er is wel degelijk enige interactie met de aanwezigen, door hen mee te nemen op die reis door hun klankenspectrum. Na negentig minuten intensief de uiteenlopende paden van jazz, avant-garde en experimentele improvisatie muziek te verkennen, kreeg het gezelschap dan ook een welverdiend en stevig applaus.
Of hier nog een vervolg op komt? Het is koffiedik kijken, maar dit smaakte zeker naar meer…

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas