Johan Marc Baeten, beter bekend onder zijn alter ego Senna JMB, bracht begin februari zijn langverwachte debuutalbum ‘Purity’ uit. Omdat het nooit te laat is om kwalitatief hoogstaande kunstwerken de nodige aandacht te geven, namen we het kleinood onder de loep. We kregen een gevarieerd overtuigende plaat te horen.

Met het alias Senna JMB verwijst Johan Marc Baeten  naar zijn Belgische en Braziliaanse roots, via de referentie naar de gemythologiseerde Formule 1-piloot Ayrton Senna. "Het lot heeft me bij Senna gebracht: mijn Belgische vader was grote fan, de familie van mijn Braziliaanse moeder woonde aan de Ayrton Sennalaan. Met 'senna JMB' verwijs ik dus ook naar mijn Belgisch-Braziliaanse achtergrond.", zegt hij er zelf over.
En ook dat komt tot uiting in zijn muziek. De uiteenlopende muziekstijlen en de cultuur vermenging, -botsingen horen we al op « Weekend », met een persoonlijke touch.
Een persoonlijk dus ook … Een trip doorheen zijn leven van gelukzaligheid én donkere kantjes, zoals op « North Sea' » ; de opzwepende baslijnen daveren.
Evengoed ontroert hij …Spelen met de emoties van het leven.
Een oprechte, puur klinkende,  kleurrijke plaat dus door al die verschillende elementen en emoties.

Tracklist: Weekend 02:27 Chains 03:03 Slap Back 01:49 Genesis 02:08 Bossa Nova 02:46 Lotus 02:40 North Sea 03:06 Retro Green 04:00

Postrock/Experimenteel
Purity
Senna JMB

Lefteris Kordis werd door wijlen Steve Lacy omschreven als een ‘zeldzaam talent’ en heeft zichzelf onderscheiden als een unieke stem in het mediterrane jazzgenre. Geboren in Athene, studeerde hij klassiek, jazz en Griekse folk. Professor aan Berklee College & Ionian University. Trad op in Carnegie Hall, Panama JF, Toronto JF ; met G.Garzone, T.L. Carrington, J. Bergonzi, Steve Lacy, Sheila Jordan, Mikis Theodorakis.
Hij brengt nu een dubbel album uit 'Aquarelles: Celebrating the Inner child'. We lezen: 'De kwaliteit en beweging van Aquarelles (water en kleur) geeft de expansieve aard van de kindergeest - zoals ik die heb ervaren in bepaalde mensen en fenomenen via hun kunst, lessen en prachtige inspiratie - weer als groter dan het leven zelf. 'Deze composities zijn uitdrukkingen van mijn ervaringen met het ontvangen van de gaven van de kracht van de kindergeest om pijn om te zetten in schoonheid, gratie en helende energie.'
(Bron: https://lefteriskordis.bandcamp.com/album/aquarelles-celebrating-the-inner-child-vol-1  + https://lefteriskordis.bandcamp.com/album/aquarelles-celebrating-the-inner-child-vol-2  )

Hij improviseert, experimenteert en gaat speels te werk  Het onderschrijft zijn muzikaal verhaal. Na een korte 'prelude' krijgen we een kleurrijke, sprookjesachtig wereld, met o.m. “A Timeless Cappadokian tale for Despina”, “Hector's Garden”, “Pastor Randy Comin” en “Eva Strange”. We horen diverse wendingen. Het is per luisterbeurt een ontdekkingsreis en klinkt boeiend algemeen.
… 'de kracht van een kindergeest' is eindeloos. Het doet  terugdenken aan je eigen kindertijd, en dan stel je vast dat je veel dingen gewoon bent 'vergeten'; bijzonder jammer soms, want het is naderhand de mooiste tijd van ‘t leven.
De liefdevolle, opgewekte, speelse en positieve nummers op de dubbel CD tonen aan dat Lefteris Kordis een mooie kindertijd heeft gehad. De pijnlijke momenten van de kindertijd werden hierdoor mooi opgevangen.

Lefteris Kordis vertelt een persoonlijk verhaal, en verbindt het aan onze kindertijd; het maakt het plaatje zo bijzonder. Een fantasieprikkelend huzarenstuk dus. Prachtig meesterwerkje.

CD 1:Prelude 01:11 Aquarella 1: A timeless Cappadokian tale; for Despina 07:40 Aquarella 2: 9 y/o Lefteris 05:28 Aquarella 3: Hector's Garden 06:02 Aquarella 4: Danza del Sol 05:45 Aquarella 5: Pastor Randy Coplin 07:15 Episode 02:44 Aquarella 6: Eva Stange 07:26 Coda 00:56
CD 2: Aquarella 7: Yorgos Kalkanis 05:29 Aquarella 8a: Coercion (2019-2021) 02:29 Aquarella 9: Theo Angelopoulos 09:00 Aquarella 10: Mikis Theodorakis 07:21 Aquarella 8b: Healing (2021-2023) 03:11 Aquarella 11: Yannis Vasilopoulos 05:37 Aquarella 12: Homo Luminous 05:24

De Nieuw-Zeelandse reggae/soul band L.A.B. is al een tijdje bezig, en groeit uit tot een grotere band in het genre. De grote doorbraak naar een breed publiek aan de andere kant, is nog een moeilijke stap te overbruggen. Eerder dit jaar bracht de band zijn zesde album uit 'L.A.B -VI'.
We hadden een fijn gesprek met de band: https://www.musiczine.net/nl/interviews/item/95115-l-a-b-voor-ons-gaat-het-niet-echt-om-een-bepaald-geluid-of-genre-maar-meer-om-een-gevoel-en-een-vibe.html

L.A.B opent met een toegankelijk en soulvol “Give me the Feeling”. Je voelt al vlug die warmte over je neerdalen. Swingend hungrens aftasten zet L.A.B zijn weg verder. Heupwiegen kun je op “Ocean Demon” en wegdommelen in diepe soulvolle gedachte bij “Follow”. De kleurrijke, gevarieerde aanpak siert. Algemeen heb je de noemer van reggae en Soul, maar er is ook pure funk o.m. “Take it Away”. Die mengelmoes intrigeert.
Het doet denken aan Bob Marley en de typische UB40 vibes. 'L.A.B -VI' klinkt energiek en staat bol van positieve, zonnige vibes. Op het eind hebben we nog het catchy dansbare  “Trying to Catch me”, met enkele fijne uppercuts.
Band die erkenning verdient in Europa , met z’n ontspannende vibes en positieve energie.

Tracklist: Give Me That Feeling 04:14 Casanova 03:38 Ocean Demon 04:20 Oh No (Pt. 2) 04:08 Follow 02:49 Crazy Dream 03:10 Mr Rave Rider 05:26 Signs 03:18 I Believe (feat. Aja) 04:37 Take It Away 03:32 Trying To Catch Me 04:11

Reggae/Soul
L.A.B -VI
L.A.B

Raymond Van Het Groenewoud - Great Gigs in The Park 2024 -  Vlaams volksfeest in een eigenzinnige touch
Raymond van Het Groenewoud
De Casino (Kiosk)
Sint-Niklaas
2024-06-25
Erik Vandamme
Beoordeling: 8

Een icoon van de Vlaamse muziek, da’s Raymond Van Het Groenewoud (*****) zondermeer. Hij heeft een uitgebreid oeuvre aan klassiekers, hij brengt nog steeds platen uit en hij verkent graag nieuwe horizonten. Ondertussen 74 geworden, rust de man nog niet op zijn lauweren. In een goed gevulde De Casino (Kiosk), tijdens Great Gigs in the Park, ontpopt hij zich als een ras verteller pur sang; een lach, een traan en diverse kwinkslagen brengen de mensen aan het lachen, het huilen en het dansen. Tja, van alle markten thuis , zoiets … Kortom een Vlaams volksfeest in een eigenzinnige touch.

De formatie Kaat Van Stralen (****) opende, een ietwat vreemde eend in de bijt. Het publiek stond - op veilige afstand weliswaar - met gefronste wenkbrauwen te kijken naar de beweeglijke en schreeuwerige frontvrouw; op eerder punky wijze stond ze lekker keet te schoppen. Wat een wervelwind. Maar evenzeer klonk het intiem, gevoelig, o.m. met een liefdesbrief waarbij de emoties letterlijk op haar gezicht te lezen stonden.
Een link met het Nederlandse Sophie Straat is dan ook op z’n plaats, met de sound, de thema’s, de knettergekke teksten en soms een smartlap boven halen. Het kon allemaal. Er zijn nog groeimogelijkheden , dit was alvast 'Kleinkunst met een hoek af'.

Raymond Van Het Groenewoud had er duidelijk zin in, nu, was dit ooit anders … Elk optreden is een biografische terugslag met grapjes en grollen. Ook is hij een volleerd chansonnier met die intiemere songs.
Raymond grasduint doorheen z’n uitgebreide oeuvre met gekende en minder bij het groot publiek gekende songs. Geen jukebox dus.
Door zijn natuurlijk charisma heeft hij iedereen al snel mee in zijn muzikaal verhaal. “Maria, Maria ik hou van jou” zat vrij vroeg in de set. Hij schuifelt af en toe aan de piano, biedt een jazzy tune aan het materiaal , laat aan de verbeelding over en weet op die manier het publiek te ontroeren. Verder aan de piano, alleskunner Bram Weijters. Verdiend mocht hij in de picture ook staan, want hij weet Raymond aan te vullen en drijft de set op door zijn ongekende virtuositeit. Hij kan ook een potje zingen.
Raymond Van Het Groenewoud trok natuurlijk de meeste aandacht naar zich toe, maar de inbreng van de band mag niet worden onderschat. Hij laat zich naar goede gewoonte heel goed omringen.Er zijn enkele lekkere solo’s van de band en naast Bram sprong drummer Eric Bosteels in het oog.
“Je veux de l'amour” werd luidkeels meegezongen, “Twee Meisjes”, “Chachacha”, “Het verschil met mijn vriend Jan' en “Ze houdt van vrijen' waren mee hoogtepunten. Al die tempowissels werden even enthousiast onthaald.
Als de band even achter de coulissen verdwijnt, toont Bram in een solo aan, wat een volleerd pianist hij toch wel is. We maakten ons op voor een wervelende finale met het prachtige jazzy getinte “Brussels By Night”, die de chansonnier Raymond naar boven haalt. “Meisjes” was een ode aan alle meisjes en vrouwen, want 'meisjes zijn het mooist op aard' . Mooi. In hilariteit zingt over zijn relatie met zijn “Opblaaspop”, hij doet het hele park schaterlachen. Het aanstekelijke “Liefde voor muziek” besloot het concert met brio.
We kregen een leuke, eigenzinnige set van een volleerd volksmenner en troubadour, die na al die jaren nog steeds voluit gas geeft en nog niet op zijn lauweren rust.
Raymond Van Het Groenewoud is tekenend voor een Vlaams volksfeest, die jong en oud samenbrengt

Setlist: 1. Geef me kracht 2. Maria, Maria, ik hou van jou 3. Stem en schouders 4. Niets heeft nog zin (zonder jou) 5. Nu of nooit 6. Verlaten gebouw 7. Goesting 8. Intimiteit 9. Je veux de l'amour 10. Twee meisjes 11. Chachacha 12. Het verschil met mijn vriend Jan 13. Solidariteit 14. Zij houdt van vrijen 15. Brussels by night 16. Aan de meet 17. Genieten (Hier in je hitte) 18. Meisjes 
Bis: opblaaspop en liefde voor muziek

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim heirbaut
Raymond V/H Groenewoud
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6248-raymond-van-het-groenewoud-25-06-2024.html?Itemid=0
Kaat Van Stralen
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6247-kaat-van-stralen-25-06-2024.html?Itemid=0

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Sylvie Kreusch - Great Gigs in The Park 2024 - Sylvie, Sylvie wat doe je met ons teder hart …

Sylvie Kreusch (*****) is als muzikante, zangeres en entertainster uitgegroeid tot een vaste waarde in het Belgische landschap. De prille dertiger heeft een lang parcours afgelegd, en ze is een soort femme fatale die je harten sneller doet slaan.
We leerden ze kennen in 2018 en schreven toen 'Sylvie, Sylvie wat doe je toch met mijn teder hart'. We blijven steeds onder de indruk van haar muziek, haar tot de verbeelding sprekende vocals, uitstraling en performance. Tijdens een overvolle Great Gigs in the Park in Sint-Niklaas onderstreepte ze dit terug op deze zonovergoten avond. Een 'try-out', met veel nieuwe nummers, die overtuigde. Top concertje alweer!

Opwarmer was het duo Affaire (****). We citeren uit de biografie: ''Uit de assen van Boy Silly (Sound Track) ontstond in 2022 Affaire: het project waarin Michiel Ritzen en Nick Caers dreunende drumcomputers, een assemblage van vintage synths, stuwende gitaren en stuipende vocalen samensmelten tot een heerlijke offbeat-artrock-hybride met een dosis Belgisch surrealisme die refereert aan onder meer de coldwave van Neon Judgement, maar ook aan Talking Heads en het nostalgisch geluid van een Commodore 64.''
Het publiek was afwachtend. Hun aanstekelijke, nostalgische coldwave, de klankentapijtjes, de vurige vocals en de prachtige lightshow kon ons wel bekoren. We kregen enkele lekkere uppercuts, die ons deed terugkeren in die tijd . Maar in z’n totaliteit weinig vernieuwends, en daar knelde het soms. Maar ondanks dat, hun postpunk revival, met een frontman die z’n publiek bij de set betrok, intrigeerde het ons voldoende.

Haar verwondering dat er zoveel volk was komen opdagen voor deze try-out, toont aan dat Sylvie Kreusch ondanks haar succes voet aan de grond houdt, en het siert haar. De nieuwe songs werden enthousiasme onthaald, net als de oudere, bekende songs. De pas verschenen nieuwe single werd zelfs sterk onthaald. Mooi.
Sylvie kronkelt over het podium als een lenige sfinx die haar prooi dreigt op te peuzelen, het vuur in de ogen. Ze heeft een sterke indringende stem die ons inpalmt en ontroert. De variatie in sound en in vocals maken nu net het verschil, en ze heeft hier dan ook een sterke band achter zich , die goed op elkaar is ingespeeld. Ze worden ook voldoende in de spotlight geplaatst , o.m. met de verbluffend gitaarsoli of het versmelten van stem en intiem, pakkend pianospel.
De charismatische Sylvie Kreusch balanceert tussen sensualiteit en emotioneel harten raken. Ze zoekt haar publiek op. Wat een hemelse performance die een mum van tijd voorbij was.
In een volgepakt Park was ze haar bekoorlijkheid zelve, tja, 'Sylvie, Sylvie wat doe je toch met ons teder hart' , kunnen we maar opnieuw onderlijnen!

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Les Negresses Vertes - Great Gigs in The Park 2024 - Wereldmuziek met een ferme hoek af

We hebben er lang moeten achter wachten, maar dit weekend scheen de zon uitbundig en konden we rekenen op een eerst echt zomers weekend. Net op tijd want op Great Gigs in The Park stond een band die de zomer 'vibes' nodig heeft om nog meer boven zichzelf uit te stijgen. (Wereld)Punkers in kostuum die met hun mix van rock, chanson en wereldmuziek festivalweides en concertzalen graag doen ontploffen. Les Negresses Vertes (****1/2) staan al jaren garant voor een wervelend, folkloristisch dansfeest, en trekken zich nog steeds geen bal aan van wat de goegemeente daarvan denkt, zo hoort dat ook. Het overvolle Park danste, zong, genoot en ging dan ook compleet uit de bol.

De openingsacts op deze Great Gigs in The Park hebben het duidelijk moeilijker om het publiek mee te krijgen, ook al doen ze allemaal een enorme inspanning. Er is eerder een afwachtende houding, zo te zien …
"Rumbaristas blaast een frisse wind door het peloton van de Europese wereldmuziek en wil mensen glimlachend laten heupwiegen. Ergens tussen Borgerhout, Barcelona, Catalonië en Calais, creëert deze band zomerse sferen op basis van rumba, tarantella en andere Zuiderse ritmes.", lezen we in de biografie. Het bleek al vrij duidelijk dat Rumbaristas (****) hier niet was gekomen om op te warmen, nee, de band duwde, trok, ging wild tekeer en de frontman sprak zijn publiek voortdurend aan. De aanstekelijke klankentapijtjes stapelden zich op, tot het publiek uiteindelijk toch wat begon te heupwiegen.
In een wervelende finale , waarbij dat gaspedaal werd ingedrukt, ging het dak er alsnog finaal af. Rumbaristas was het levende bewijs dat hard werken loont! Respect!

Het publiek schoof wat dichterbij, en Les Negresses Vertes werd, nog voor ze een noot hadden gespeeld, ontvangen op een daverend applaus. Het publiek had er dus zin in, en de band gelukkig ook. Les Negresses Vertes hebben het na het overlijden van hun tot de verbeelding sprekende frontman Helno 'Noël' Rota in 1993 zeker niet makkelijk gehad, maar ze staan er weer, als één brok energie, en die zich van niets of niemand iets aantrekt.
Hun muziek kun je ook niet in een hokje duwen, ondanks de folkse sfeer, die de brug slaat naar punk en wereldmuziek. Meteen kwamen we in die kenmerkende sfeer met het zwierige “La Valse”. De spraakzame frontman/gitarist Stefane Melino is een volksmenner en heeft een indringende, heldere stem. Een meerwaarde , naast de gitaarvirtuositeit.
Geruggesteund door blazers, gitaar, percussie/drums, en een aanstekelijke accordeon worden we al heel vlug meegezogen in een leuk, gevarieerd, kleurrijk feestje.
"La Danse des Négresses Vertes” luidt een eerste echt hoogtepunt in; even voordien wist de band ons al  te intrigeren. Er zouden nog vele mokerslagen volgen. Je verveelt je met deze Franse wereldbestormers geen seconde. “Les Yeux de ton Pére” was er weer zo eentje die aan de ribben kleefde. Als Iza Mellino de zang overnam, kwam het punkachtige binnen de band wat meer op het voorplan; wat een gebalde sound dito brulteksten.
Op het einde van de set gaan enkele bandleden het publiek letterlijk opzoeken, waardoor het hek compleet van de dam is. Schitterend!
Les Negresses Vertes staan garant voor een portie wereldmuziek met een ferme hoek af.  Een uitverkocht Great Gigs in The Park toont dat deze Franse feestelijkeband er nog steeds staat! Fijn optreden.

Setlist: La valse - C'est pas la mer à boire - Voilà l'été - Orane - L'homme des marais - Hey Maria - La faim des haricots - La danse des Négresses Vertes - Zobi la mouche - Famille heureuse - Les mégots - Les yeux de ton père - 200 ans d'hypocrisie - Les rablablas les roubliblis
Encore: Face à la mer - Hasta llegar - La Bodega 

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas  

The Bony King of Nowhere - Great Gigs in The Park 2024 – Melancholie als klankkleur

Bram Van Parys, aka de Bony King , is uitgegroeid tot een begenadigd singer-songwriter in ons landje. Zowel solo als onder The Bony King of Nowhere (****1/2) weet de harten te raken. Er hing in een zeer goed gevulde Park van De Casino (Kiosk) – ikv 'Great Gigs in the Park', magie in de lucht. Ondanks de  weemoed rootspop piepte de zon zelfs even door de wolken heen, met een smiley. Fijn.  

In het voorprogramma stond de jonge zangeres en talentvolle singer-songwriter Catbug (**** ). Op Little Waves Festival in Genk bezorgde ze ons in 2018 al een krop in de keel. Ze ontpopte zich tot één van de ontdekkingen van dat festival.
Muziek pure sang. We schreven toen: '' Op haar eentje op het podium, met enkel een akoestische gitaar en haar prachtige stem, doet Paulien Rondou ofwel Catbug, ons zweven naar totaal andere oorden door haar breekbaar warme vocals.''
Ondertussen is Catbug geëvolueerd. Op Great Gigs in the Park was ze begeleid van twee muzikanten die haar fluwelen stem mooi aanvulden. Ze is nog steeds de bedeesdheid zelve en wat onzeker; we voelen en horen het in de bindteksten. Catbug kon ons met haar mooi bedwelmende vocals bekoren;  we droomden makkelijk weg …
Helaas ging de magie wat verloren door het aanhoudende geroezemoes om ons heen, eerder een domper op de sfeer en intimiteit. De sound was goed , en haar stem, uitstraling bepalend .

Bram Van Parys op z’n beurt bedankte nog Catbug, op het einde van zijn set. Ze had indruk gemaakt. Iets eerder had hij zijn muzikanten in de spotlight geplaatst. Dik verdiend , want The Bony King Of Nowhere als band deed anderhalf uur ademloos genieten . Zijn vocals zijn veelzeggend en hij beheerst erg sterk z’n gitaarspel. Gitarist Gertjan Van Hellemont, de man achter Douglas Firs, bracht verrassende wendingen aan, toetsenist (en occasioneel gitarist) Thijs Troch, o.a. van Nordmann en Milk Factory, onderstreept z’n virtuositeit. De ritmesectie met bassist Jasper Hautekiet (zie The Rhythm Junks) en drummer Simon Segers (Stadt) vult meer dan goed. Om U tegen te zeggen.
In de sessies weet Bram ons dus duidelijk te raken. Een knipoog naar Neil Young en Bob Dylan is welgemeend. The Bony King of Nowhere is eveneens een klasse entertainer, geen lange bindteksten weliswaar, maar iemand die dus zijn publiek bedachtzaam, ingenieus aanspreekt.
The Bony King of Nowhere grossiert op losse wijze doorheen z’n oeuvre, die toch de recente  'Every Body Knows' in de spotlight plaatst. Het publiek was duidelijk te vinden voor het nieuwe materiaal , wat werd geapprecieerd.
In die sing/songwriting , melancho pop americana borrelen allerhande emoties op. Heerlijk bedwelmende, dromerige muziek, waarbij het wel eens krachtiger, uptempo gaat . Een klankkleur die intrigeerde en goed, licht verteerbaar als dynamisch was . Die variatie hield het spannend en overtuigde.

Setlist: Working Harder / Are You Still Alive / Every Road / Almost Invisible / Everybody Knows / Going Out / Erase / Eleonore / All It Takes / Slow Down / Get One Free / Silent Days / Falling into Place / Like Lovers Do // Still Around / Perfect Sense.

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Room Trio – Vocals als fantasieprikkelend middel

Laura Zöschg (stem), Elvira Helene Skovgaard Skovsang (stem) & Ewoud Van Eetvelde (stem, gitaar), vormen samen het internationale trio ROOM Trio (****1/2). Ze zijn respectievelijk afkomstig uit Italië, Denemarken en België. Een mooie versmelting van (uiteenlopende) culturen. "De composities zitten vol spontane uitnodigingen voor de verbeelding met teksten over vogels, mensen, wind en stranden. De uitvoerders ontmoeten elkaar tijdens hun studies aan het conservatorium van Aarhus, in het noorden van Denemarken vlak aan de zee.", lezen we in de biografie.
Het debuut 'When You Look Through your Eyes' werd opgenomen in het verlaten klooster van de zuster Clarissen in Leuven en dat zorgt toch voor een totaalbeleving die deze stelling onderlijnt; je voelt letterlijk de sfeer van dat klooster tot leven komen op deze plaat.
Na een Europese tournee, stellen ze nu dit debuut voor in België en hielden ze ook halt in Ewoud zijn geboortestad Lokeren, in de Lokerse Jazzklub.
Helaas was er bitter weinig publiek komen opdagen, de combinatie tussen het plaatselijke Lokoda en het uitzenden van de EK voetbalwedstrijd België -Roemenië op groot scherm op de Lokerse Markt zal daar ook wel voor iets tussen zitten.
Er was meteen een bijzonder sfeertje, de vocals klonken soms heel intiem als op “I know I know”, waarbij het trio klinkt als een kerkkoor; wat een intensiteit. De prachtige song “Atmosphere” brengt licht en donker samen. Een muzikale improvisatie die durft te botsen dus , o.m. verder op “Figures”; op een bepaald moment hoor je zelfs vogels tjilpend in het bos. “Shadows” heeft een mysterieus kantje. Al de aspecten vocaal worden onderlijnd , zelfs met een vleugje experiment.
Het trio wist ons te verbazen, te verwonderen en te ontroeren. Het spanningsveld en de aandacht blijft behouden door de continue vocale en muzikale prikkeling.
De gitaar van Ewoud krijgt een allesomvattende rol, net om die stemmen nog voller te doen klinken. De vocals zijn hier duidelijk de rode draad.
Stiekem hoopten we , gezien de verschillende culturen, op een botsing tussen de typische Vlaamse, de Deens en de ophitsende Italiaanse cultuur. Toegegeven , het is even muggenziften. Het is het totaalpakket dat ons wist te bekoren, nl. weggevoerd worden naar mooie oorden, of de dreiging voelen van wezens in een bos die het niet zo goed met je menen ... Ze laten het over aan jouw verbeeldingskracht.
Room Trio bracht een prachtige performance met de vocals als fantasieprikkelend middel. Magisch in één woord!

Pics homepag @Cedric Craps

Organisatie: Lokerse Jazzklub, Lokeren

Sananda Maitreya - Great Gigs in The Park 2024 - Geen echt muzikaal vuurwerk, wel waakvlammetjes

Sananda Maitreya  kennen we in het verleden als Terence Trent D'Arby. Een goed gevulde, maar zeker niet uitverkochte 'Great Gigs in the Park' zag op deze zondagavond een artiest die nog steeds goed bij stem is, zijn publiek voortdurend aanspreekt en geen routine klus afwerkt. Een goede sfeer, en een lekker funky feestje, wat sterk werd geapprecieerd.

Het synthpop trio Fortress (****) bracht ons met een wulpse, aanstekelijke, catchy set alvast op het goede pad. Er zijn de dromerige vocals en de elektronica siert. De beweeglijke zangeres onderstreept een opwindende, zomerse sfeer. Fortress klinkt lichtvoetig, betoverend door hun subtiel, kleurrijk, toegankelijk geluid, ondanks het donkere kantje. En we houden van deze duistere, mysterieuze inslag, die in hun totaalconcept wordt toegevoegd.

Na een mooie intro zet Sananda Maitreya (***) de set aanstekelijk in met “It ain't been easy” en “Duchess”. Hij spreekt telkens zijn publiek aan, de speelse manier en de kwinkslagen apprecieert men. Iets verderop “The birthday song” , die opflakkert na enkele meer sfeervolle, rustiger kabbelend aandoende nummers.
De intieme start achter de piano ontroerde en bekoorde, net als die momenten dat Sananda gewoon vooraan het podium bezig was. Op de gekende “Sign Your Name”, “Wishing Well” en “Dance Little Sister” steeg de temperatuur en voelden we die dynamische funkende vibe. Vocaal klonk het allemaal prima.
Helaas geen echt muzikaal vuurwerk, wel waakvlammetjes, waardoor we wat op onze honger bleven … Een opzwepende, wervelende finale met o.a. “Holding on to you” en “Tarantella Naoletana” deed deugd. Een mooie ode aan Luigi Ricci trouwens, die voor de man heel veel betekende.
Sananda Maitreya is een warm artiest. We beleefden een fijne, leuke concertavond zondermeer, maar we misten wat muzikale punch, waardoor de set wat te gezapig klonk. Gevolg, geen echt muzikaal vuurwerk, wel waakvlammetjes …

Setlist: Intro: Tarantella Napoletana - It Ain't Been Easy - Duchess - The Birthday Song - Mr. Magoo (The Insurrection Song) - Delicate (Terence Trent D'Arby cover) - Mama's Boy Blues - Yuki Suzuki - Dolphin - Let Her Down Easy (Terence Trent D'Arby cover) - This Town - Share Your Pain - O Divina (Terence Trent D'Arby cover) - Sign Your Name (Terence Trent D'Arby cover) - She Kissed Me (Terence Trent D'Arby cover) - Supermodel Sandwich (Terence Trent D'Arby cover) - Wishing Well (Terence Trent D'Arby cover) - Dance Little Sister (Terence Trent D'Arby cover) -
Encore: Tarantella Napoletana  (Luigi Ricci cover) - Holding on to You (Terence Trent D'Arby cover)

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

J. Bernardt – Great Gigs in The Park 2024 - De regen werd prompt vergeten door deze sterke emotionele trip

Al maanden worden we geconfronteerd met druilerige avonden …Het hield ons niet tegen om met J. Bernardt een fijne avond te beleven, die na Postmen het pittoreske festivalletje mag inzetten …. In een try-out kwam J. Bernardt (****1/2) zijn nieuwste plaat 'Contigo' voorstellen.

Als opwarmer Lézard, die funky stijlen in aanstekelijke soundscapes brengt, niet vies van een terugblik naar de 80ies. Op de finale van Humo's Rock Rally konden ze ons al bekoren:
“Muzikaal aanstekelijk en dansbaar, met wulpse danspassen, surplus het combineren van mannelijke en vrouwelijke vocals, wist te ontroeren. Lézard overtuigt en heeft een eigen identiteit '', schreven we.
Lézard (****) is een combo jonge, talentvolle muzikanten die echt veel warmte in hun songs stoppen. Het klinkt leuk, groovy, dansbaar; lekker heupwiegen op de catchy refreinen en zangpartijen. Ze deden de temperatuur stijgen. Een erg beloftevolle band die kan doorgroeien. In het oog te houden dus!

J. Bernardt kennen we natuurlijk van Balthazar, maar ook van zijn knap solowerk. De man heeft een belangvolle inbreng in ons muzieklandje. Vanaf de eerste song, waarbij de regen uit de lucht viel, voelde je een warme, lieflijke, melancholische  sound. Heerlijk.
Hij is goed omringd en weet een pak emoties in z’n songmateriaal te stoppen. Intiem breekbaar als bezwerend, opzwepend klonk het.
Hij wist ons persoonlijk te raken met die wisselende sound en hij kreeg moeiteloos het publiek mee, zelfs de nieuwere songs “Taxi'”, “Contigo” of het hemelse “I'm the ghost you forgot” werden op evenveel enthousiasme onthaald , als de wat oudere kleppers. 
Hij balanceert tussen toegankelijkheid en alternatief, net als Balthazar. Het klinkt doorleefd, maar solo maakt hij het persoonlijker.
Het was heerlijk genieten en luisteren. We kregen een wondermooi slot met “Our low was easy” en “Last Waltz” . J.. Bernardt bood ons anderhalf uur lang een bijzonder emotionele trip, die de regen prompt deed vergeten!

Setlist: Don't Get Me Wrong – Taxi - Contigo - I'm the Ghost You Forgot - The Other Man -Calm Down - Matter of Time - Left Bathroom Sink - Running Days - Wicked Streets - Mayday Call - Free  
Encore: Our Love Was Easy - Last Waltz

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas