Misprint is een in ons land nog relatief onbekende Nederlandse en Nederlandstalige band. Deze band bracht zopas haar tweede EP ‘Binnenkant Van Een Raam’ uit. Het indiepoprockkwartet verkent in vijf nummers de vele gezichten van eenzaamheid – van gebroken relaties, onbereikbare vriendschappen tot het verwerken van rouw. Toch is het geen neerslachtig album geworden: de melancholie wordt afgewisseld met momenten van uitbundige euforie en er zijn refreinen die je spontaan kan meezingen.
“Weidegang”, de eeste volledige track van de EP, doet wat denken aan Spinvis, terwijl “Lege Koelkast” best een snedige track is over een gebroken hart. De track “Heavy Metal” is veruit het meest ‘heavy’ nummer van deze EP, maar nog lang geen echte heavy metal, eerder hardrock of zelfs maar harde rock. Wel een leuk onderwerp: moet je je muzieksmaak aanpassen om bij een groep mensen te kunnen horen? In de lyrics zitten behalve stevige riffs nog knipogen naar Henny Vrienten van Doe Maar en zelfs naar het Gent van Gorki. Ze kennen hun klassiekers bij Misprint. Behalve het onmiskenbare Nederlandse accent had dit een track kunnen zijn van BEUK. “Langs De Lange Lindelaan” – het had de titel van een Suske en Wiske-album kunnen zijn – en afsluiter “En Soms” zijn wel heel braaf en beleefd, meer naar Yevgueni. Het maakt dat deze band twee gezichten heeft: kwajongens en ideale schoonzonen tegelijk.

Deze EP heeft een spontane cameo van Pavement-gitarist Spiral Stairs, die Nederlands probeert te spreken op “Heavy Metal”. ‘Binnenkant Van Een Raam’ verschijnt in een gelimiteerde editie op het cassettelabel Schmetterling Records en in eigen beheer op CD.

Cuberdon is een instrumentaal psychedelisch-progressief postrocktrio uit Leuven dat zopas zijn eerste EP uitbracht. De band vernoemde zich naar een kleverig, paars kegelvormig snoepje uit Gent en vooral dat kleverige en paarse typeert misschien ook wel hun muziek. Hun songs hebben vaak – net als het snoepje - zowel een harde als een zachte kant.

De EP telt vijf tracks en start met “Whirl”, veruit de meest melancholische van dit debuut. Alle punten voor sfeerzetting, maar muzikaal mocht er wat meer vlees aan dit been zitten. “Viscous” heeft een psychedelische toets die eerder aan Jimi Hendrix dan aan pakweg Pink Floyd doet denken, maar mogelijk wordt dat versterkt door de trio-bezetting waar ook Jimi aan vasthield.
“Eunice” opent in de sfeer van desertrock en stoner, met hints van Fire Down Below & Cowboys & Aliens en gaat dan meer richting Atomic Vulture. Die laatste band is op basis van deze track misschien nog wel de beste referentie voor wie een vakje wil om de sound van Cuberdon in te stoppen. Een lichte laag melancholie wordt gekruid met virtuoze riffs. Het massieve in het geluid komt er nog niet genoeg uit hier, maar dat ligt misschien aan de opnames.
“Gizmo” wordt verdeeld over een deel 1 en 2. Part 1 is instrumentale progrock van de bovenste plank met leuke tempowisselingen. In de trage tussenstukken zit hier wel een knipoog naar Pink Floyd, maar zodra de intensiteitsmeter de hoogte ingaat klinkt het meer als Russian Circles of Turpentine Valley. Knappe opbouw en goed gespeeld met de spanningsboog. Dat moet ook wel om bijna zeven minuten interessant te blijven. Epic!
De intro van “Gizmo Pt 2” is degelijk, maar het gitaargetokkel is misschien ook wat gewoontjes in verhouding tot het grilliger drumwerk. Als de distortion-pedaal ingedrukt wordt en de gitaar als een synth gaat klinken, bloeit deze song wel open.
Cuberdon heeft een intrigerende EP afgeleverd. De vijf songs laten nog heel wat opties open voor de toekomst. Wij willen alvast op de eerste rij zitten om te zien en vooral te horen wat die toekomst in petto heeft voor Cuberdon.

Een tijdje geleden kreeg ik deze toegezonden en bijna was hij onder het stof weggekropen maar gelukkig kwam ik hem per toeval terug tegen want deze plaat is heel aangenaam luistervoer. Voor wie Siger niet kent… Deze band bestaat uit de gebroeders Ward en Hartwin Dhoore. In folkmiddens zijn ze intussen heel gekend. Ze wonnen al prijzen en toerden de halve wereld rond met hun Trio Dhoore. De laatste tijd houden ze zich voornamelijk bezig met Siger. Dit ‘Rodeland’ is hun debuut onder de naam Siger en beschrijft muzikaal het ‘Land van Rode’ aka hun thuisstreek.
De instrumentale stukjes muziek bestaan hoofdzakelijk uit diatonische accordeon en octaaf- mandoline. De sfeervolle muziekstukjes stralen veel melancholie uit. Het is warm luistermateriaal voor op een koude winteravond met een deken, een goed boek en een stuk wijn erbij.
Zonder vocals kan muziek toch veel vertellen en dat is wat zij hier doen. Live vertellen ze er bij en dat vinden ze op het podium minstens even belangrijk als het muzikale verhaal. Met de plaat moeten we het met enkel het muzikaal verhaal doen maar dat is al minstens even boeiend.
‘Rodeland’ is goedgemaakte en sfeervolle volksmuziek. Een pretentieloos pareltje in het genre.

Volksmuziek
Rodeland
Siger

Na een reeks Spotify-singles in het Nederlands (“De Vlucht”!) en covers van Doe Maar en Noordkaap waagt Oorpool zich aan het Engels. “Nature Boy” is een cover van Nick Cave en die kreeg een catchy, uptempo synthwavejasje. De Oorpool-stem klinkt in het Engels nog net iets warmer en roestbruiner dan in het Nederlands. Misschien niet zoveel patine/doorrookt als Nick Cave zelve, maar bijzonder aangenaam. Jammer dat het kwikke tempo (nog twee tellen sneller dan het origineel) weinig plaats laat om vol van die stem te genieten.
Voor durf krijgt Oorpool alle punten, want je moet ballen hebben om dit op deze manier aan te pakken. Met nog een paar keer sleutelen aan het tempo en aan de plaats van de vocalen in de geluidsmix zou dit wel eens onvergetelijk kunnen geweest zijn.
Oorpool klinkt leuk in het Engels en ze kennen hun klassiekers, maar ik zou het Nederlands misschien toch niet te snel overboord gooien.

https://open.spotify.com/album/4d1xUAflF3qSmcHU49jYFc