Greenhouse Talent, Gent - volgende concertreeks

Greenhouse Talent, Gent - volgende concertreeks Concerten - Noordkaap kondigt Winterthur aan, van 20 september 2024 t-m 15 februari 2025 2025 - K’s Choice, 30Y ‘Time is a parasite (akoestisch)’, verschillende data, van 25 januari t-m 13 februari 2025 - Jasper…

logo_musiczine_nl

Trix, Antwerpen - events

Trix, Antwerpen - events - 14 jan: Chuck Ragan and The Camaraderie, Northcote - 15 jan: Carcass, Brujeria, Rotten sound (ism Biebob) - 18 jan: Fish - 21 jan: SLIFT (ism Bunker) - 22 jan: Hippotraktor, My Diligence - 24 jan: Porij - 25 jan: The Veils, Leah Rye…

Democrazy Gent - events

Democrazy Gent - events Concerten 2025 Uncle acid & The deadbeats (performs Nell’Ora…

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

alcest_ab_06
you_me_at_six_w...
Erik Vandamme

Erik Vandamme

zaterdag 01 februari 2025 00:12

Uwase – Een nacht gebroken harten

Uwase – Een nacht gebroken harten

Het is fijn een artiest te zien groeien. We zagen Uwase twee keer live in 2024, namelijk op We Are Open in TRIX waar ze met haar zachtmoedige stem ons kon ontroeren en op het ontdekkingsfestival Fifty Labs in Brussel klonk ze zelfverzekerd en was de sound breder; breekbaar en dansbaar, gegroeid als één van de ontdekkingen van het jaar.
De avond vóór de finale van De Nieuwe Lichting op Studio Brussel stond Uwase in een goed gevulde AB Club, waar ze meteen haar eerste EP 'Angelo' voorstelde. Ter info: https://www.musiczine.net/nl/news/item/97273-even-voorstellen-uwase-ep-angelo.html  We zagen een artieste die op haar eigen tempo bezig is en een doorbraak kan forceren!

Ook een opkomend talent is Gabriel Eden (****). Met veel bravoure bloemetjes deelde hij bloemetjes uit aan de voorste rijen. Tot hilariteit van iedereen. Mooi! Hij verbaasde met z’n krachtige, breekbare stem en had een verbluffend charisma. Hij had een gitarist mee op akoestische gitaar, een meerwaarde voor die integere sound en het persoonlijke verhaal, over liefde en gebroken harten van Eden. Een verhaal dat iedereen aanspreekt, zo te horen.
Hier wordt de gevoelige snaar geraakt. Gabriel Eden, overtuigend met z’n breekbare muziek.

Ook Uwase (*****)heeft een breed en veelzijdig stem. Met haar warme , soulvolle sound en uitstraling weet ze evenzeer te raken, in een intiem kader van sober licht aan haar piano. We horen lekker aanstekelijke songs. De set van amper een uurtje weet iedereen te bekoren. Boeiend zijn al die verrassende wendingen en diverse tunes. Een soort groovy dreampop in weemoed en melancholie, zoals op het mooie “Chorus Baby” .
Voorheen op We Are Open was er nog die bedeesde houding, nu is er die zelfverzekerde vrouw, een artieste die haar publiek liefdevol omarmt en hen laaiend enthousiast onthaalt. UWASE laat zich bovendien omringen door twee muzikanten die met hun drum en gitaar werk evenzeer een meerwaarde vormen.
Na het afsluitende “Fine” volgde een uitgebreide bedankingsronde. Uwase zet verder in “Your World”, intiem op piano,  en dan wordt de finale ingezet met haar beide bandleden,  die alle registers nog eens compleet opentrekken op die potentiële hit-in-spé “Pedesta”, die  mooi, kleurrijk klinkt.
We schreven hier over ‘een nacht van de gebroken harten'. Weemoed, melancholie en aanstekelijkheid van twee beloftevolle artiesten …

Setlist:  Pls don't take it away//Surprise//Angelo//Gone// Otherside//Chorus Baby//No Idea//Pink Skies Ahead//Routine//On My Cloud//Perfect Blue//Fine///Your World// Pedestal

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

The Sound of the Belgian Underground 2025 - Boeiende wandelingen door de mooie Botanique!
The Sound of the Belgian Underground 2025
Botanique (diverse zalen)
Brussel
2025-01-31
Erik Vandamme

The Sound of The Belgian Underground is na meer dan tien jaar een begrip geworden binnen het festival landschap. Na tien edities in de AB, Brussel besloot de organisatie rond het evenement om vanaf nu om beurten dit festival te organiseren in de Botanique en in de AB. In 2025 ging het festival dus voor het eerst door in Botanique.
Een boeiende wandeling door de mooie Botanique vol verbluffende ontdekkingen werd het , van de Witloof Bar naar het Museum tot de Orangerie, de perfecte locaties om dit ten volle te beleven.
Naast circa tien regulaire act, bood de organisatie na middernacht een arsenaal aan DJ acts aan. De nachtraven zullen ervan zeker hebben genoten, wij namen echter de eerste acts voor onze rekening en hielden het bij acht acts op onze muzikale tocht doorheen die mooie Bota.

We starten in het gezellige Museum. 4nouki (****) is een Brusselse artiest die elektronisch experimentele art-pop en ambient muziek combineert. Op het podium weet ze ons compleet in te pakken. Ze voegt er een bedwelmend mooi stemgeluid aan toe, wat een gevoel van warmte brengt. Ze maakt eveneens gebruik van hypnotiserende beelden op het scherm. Geen betere manier om al in de sfeer van de avond te komen…

Het contrast met de oorverdovende beats die Lilac Pavilion (**** ) ons bracht in 'de kelder van Botanique ' (Witloof Bar) kon niet groter zijn. Op zijn laatste album, 'A Shifting Presence', verkent hij een existentiële nieuwsgierigheid door gefragmenteerde ruis te mengen met een strak, digitaal palet. En dat kwam dus ook live tot uiting; ook al zou hij naar het einde van de set eerder de Ambient kant uitgaan, en daarmee wat rust brengen in de chaos. De set bestaat voornamelijk uit bonkende beats die uit de boxen loeien. De flitsende lichten voelen, als klap op de vuurpijl, aan als blikseminslagen bij heldere hemel. Wat een pletwals van beats en elektronisch vernuft kregen we!

Op weg naar de Orangerie, viel ons oog op de vele sterren op de grond. Het arsenaal aan artiesten dat in de Botanique heeft gespeeld, is indrukwekkend. We vroegen ons af of sommige artiesten op het podium van deze avond dit status ooit zouden halen … Onze muzikale ontdekkingsreis bracht onze nu in een dromerige atmosfeer met Sunchaser (****1/2). Dromerige, glinsterende en etherische soundscapes vormen de rode draad bij het duo, maar toch zet Sunchaser je vaak op het verkeerde been door de volumeknop naar omhoog te draaien; door de opzwepende beats zweven we lekker over de dansvloer. Die diversiteit maakt van Sunchaser een fijne ontdekking …

Terug in het Museum stond een man op het podium met een enorm kruis in zijn armen. Birame (****) profileert zich als een ware poëet, hij draagt dat kruis dus niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk, als hij zijn emoties uitspuwt in zijn teksten. De jonge muzikant is amper 18 maar laat nu al een diepe indruk na. Bovendien weet Birame uiteenlopende muziekstijlen met elkaar te verbinden. We horen R&B, elektro-pop en aanstekelijke refreinen. Op bepaalde momenten lijkt het wel een sacraal ritueel, waarbij hij zijn publiek hypnotiseert, bedwelmt en meevoert naar zijn wereld. Bijzonder intens concertje dus van deze Birame.


martyrX (****) is een duo gevormd door producers sadobsequeen (fka Obsequies) en o0ryxss4355. Een blend van absurditeit, een zekere 'punk attitude' en het fabriceren van chaotische soundscapes. Het is een beetje hoe de set van dit duo in elkaar steekt. Ook al laten ze soms een klein steekje vallen, waardoor de drive even uit het optreden was, eens de beats  na dit kleine euvel weer bonkten op de muren van de Witloof Bar, voel je de neiging om ritueel te gaan dansen …
martyrX  presenteert een soort elektronische wervelstorm, met een ferme hoek af. Zoiets moet je gewoon ondergaan. Wij lieten ons gewillig meevoeren in deze helse rollercoaster …

Terug naar de Orangerie dan maar …  'Mystiek in het donker', schreven we in onze notitie. OLGA (*****) brengt inderdaad duistere punk/pop; in de biografie staat het volgende “OLGA ontsnapte uit een Lynch-film en maakt sindsdien elektronische duistere pop/punk in haar slaapkamer.'' Dat mysterieuze en ongrijpbare straalt ze ook uit op het podium. Gehuld in duisternis, overvalt je een gevoel van onbehagen eens ze met haar muziek en stem ontroert. Demonische beelden borrelen op. OLGA hoeft, om haar doel te bereiken, geen geluidsmuren op te trekken, jawel zelfs op intieme wijze zorgt ze voor huivering, tot je helemaal verweesd achterblijft … Wat een indrukwekkend gewaarwording!

Na deze adembenemende huiveringwekkende set volgde het absolute hoogtepunt van deze editie … De dichters JASMIN en SVDU, vormen samen WE IN THE ZOO (*****). Ze laten zich bijstaan door een derde poëet waardoor een brede meerstemmigheid ontstaat. De verhalenvertellers gaan eerst neerzitten om op intieme wijze het op de grond zittende publiek diep te ontroeren met mooie verhalen en teksten, om daarna over te gaan tot een rap act, waarop ook wat mag gedanst worden. De brede aanpak, intens harten ontroeren tot uitbundigheid met tekst en dans tekende een boeiende overtuigende act.

We voegen  er nog enkele korte passages aan toe …
Brainrot Cowboy (****) is een Brussels experimenteel elektronica duo, die met zijn soundscapes de trommelvliezen onder druk zet. Met invloeden van luidruchtige post-punk, experimentele rock of dystopische elektronische muziek, slaat het duo aan het experimenteren en het improviseren. Brainrot Cowboy zorgt voor een chaos in ons hoofd en een geluid overschrijdende totaalbeleving. Vooral de oorverdovende bastonen, zorgen ervoor dat je haast potdoof de Witloof bar verlaat. Dit was gewoon letterlijk ondergaan!
Félicette (****) is een project van Sam (Brorlab, fur knights, Kotskat). 'Oorspronkelijk opgericht om te experimenteren met turntablism en geluid, evolueerde het project geleidelijk naar meer traditionele singer-songwriter met folk elementen.' , lezen we in de bio. Inderdaad, na al die elektronische snufjes, dompelt Félicette ons onder in een soortfFolkloristische atmosfeer, waarop je lekker kan heupwiegen en meezingen. Wellicht de meest toegankelijke act van de avond, en het publiek - de Orangerie stond bijna helemaal vol - kon dit volks feestje wel smaken. Mooi!

Onze boeiende wandeling doorheen de prachtige kruidentuin werd beëindigd met deze acts … Er volgden nog de audiovisuele show van het duo Kiche + Mich en na middernacht een hele rits DJs.
The Sound of The Belgian underground bood opnieuw een resem parels, lekkers en goeds …

Organisatie:  Different Class ism Botanique, Brussel

Helmut Lotti - Het was mijn bedoeling om een rockplaat te maken, mijn visie op Helmut Lotti als rockzanger. Het is nu gebeurd

Sinds ons laatste interview in 2023, naar aanleiding van zijn optreden op Graspop en de daaropvolgende tour met hardrockklassiekers, heeft Helmut Lotti niet stilgezeten. Op 7 februari brengt hij een nieuwe plaat uit: ‘Heart Rock’. Met de single “Bed Of Roses” (Bon Jovi) licht hij nu al een tipje van de sluier. https://www.youtube.com/watch?v=0GAwWDKaFrg
Naar aanleiding van deze nieuwe release hadden we een fijn gesprek met Helmut Lotti en polsten we ook naar verdere plannen en ambities.

Ons laatste interview was in 2023 … We zijn nu een goed jaar later . Hoe is het jaar 2024 verlopen voor jou? Alles naar wens?
2024 was een fantastisch jaar, we hadden eerst een hele reeks zaalconcerten. Er waren er met zittend publiek, en ook met staand publiek zoals in Het Depot te Leuven. Er waren er in mengvorm van zitten en staan, zoals in het Koninklijk Circus in Brussel. Dat vind ik eigenlijk voor dit soort concerten de ideale constellatie. Overal heel veel ambiance en een uiteenlopend publiek. Metalheads, jong en ouder, dames in mantelpak, brave bomma’s en stoere beren. Een zeer gevarieerd publiek telkens, echt geweldig.

Ik ben naar de Brielpoort in Deinze geweest, en dat viel me inderdaad direct op. Maar ik heb een ander vraagje ‘off the record’. Ik heb vernomen dat je broer nu zanger is van Beyond The Labyrinth, een band die ik al vele jaren volg. Hoe is dat in zijn werk gegaan? Ga je ook jouw medewerking verlenen aan de band voor opnames of optredens?
Hoe het is gegaan moet je Johan vragen. Ik ben al heel blij dat hij doet wat hij moet doen, zanger zijn bij een hardrock band. Plannen om samen iets te doen zijn er niet direct. Ik weet wel waar ze mee bezig zijn, Johan stuurt soms wel eens opnames van demo’s of repetities om me op de hoogte te houden. En soms heb ik daar wel een mening over (haha). 

We hadden het in dat interview al over ‘een nieuwe plaat met eigen nummers’, dacht ik.  Die komt er vooralsnog niet aan. Maar wel één met over het algemeen covers van hardrockartiesten en dergelijke, op 7 februari.
Er is voorlopig weinig animo voor een repertoire met eigen nummers, eerlijk gezegd. Maar op de nieuwe plaat ‘Heart Rock’ staan toch twee nummers die ik zelf geschreven en gecomponeerd heb (I Don't Wanna Cry Anymore en Seven Days And Seven Nights).

Ik heb de songs al beluisterd en vind het een zeer emotioneel beladen plaat, vol songs die perfect passen bij jouw stem. ‘Ballads’ is wat kort door de bocht, veronderstel ik?
Het is gewoon een rockplaat, er staan vier ballads op en twee midtempo’s maar voor de rest toch redelijk wat uptempo nummers. Het ene wat steviger dan het andere. Het is geen hardrockplaat, maar een goede rockplaat pur sang.

Het past eigenlijk bij jou, ik heb je altijd het beste gevonden in je Elvisrepertoire en dit ligt wel een beetje in die lijn, toch?
Ik vind dat eigenlijk ook. Ik zoek de grens op tussen rock en variété en dat deed Elvis ook.
Bij momenten toch.

Ik maak even een overzicht van enkele bevindingen: Je ‘Zombie’-cover is machtig, ik kreeg er koude rillingen van, omdat het hartverscheurende origineel van Dolores O'Riordan (helaas te vroeg overleden) iets heeft bij mij van, ‘niet aanraken’. Toch maak jij er iets moois van. Iets magisch mooi. Proficiat. Hoe ben je op het idee gekomen? Want het lijkt me geen gemakkelijk nummer om te coveren.
Ik heb er gewoon mijn eigen ding mee gedaan. Ik dacht ook direct dat we er moesten voor zorgen dat alle dingen samensmelten. Dus niet eerst dat harde instrumentale stuk en daarna dat zachte met de sologitaar. Het moest compacter met die solo in het harde stuk en ik zat daarbij met Dio in mijn hoofd. Onze versie houdt het midden tussen Zombie en Holy Diver. Ik dacht ook, ik moet refereren aan wat zij doet met haar stem. Ik wilde daar ook niet in overdrijven. Dus enkel bij het woord ‘Zombie’ in het refrein heb ik telkens dat voor haar typische jodelhaaltje gedaan. Met respect voor het origineel toch mijn eigen ding doen was de drijfveer.

Mag ik ook een pluim op de hoed steken van de muzikanten waarmee je je laat omringen? Waar heb je die gevonden, want eerlijk: ze zijn een grote meerwaarde op die plaat.
Dat mag zeker! Het zijn gewoon topmuzikanten, ik ben enorm blij dat ik ze heb. Het is een topband waarmee ik me kan omringen, ik ben daar zeer gelukkig mee.

Het is ook een heel gevarieerde plaat, lekker rocken met ‘When The Lady Smiles’ bijvoorbeeld. Wederom valt me op hoe je moeiteloos de sfeer van die song weergeeft met je stem, hoe doe je dat allemaal?
Onze versie van ‘When The Lady Smiles’ is structureel hetzelfde als het origineel. We wilden de sound van Golden Earring zeker weergeven op de plaat. Het is leuk dat je de sfeer van een song als ‘When The Lady Smiles’ kunt behouden en die tegelijk richting hardrock kunt duwen. Het enige dat ik wenste te behouden was het gevoel dat je in een doodlopende steeg staat te spelen, dat dreigende dat je in het origineel ook terugvindt. Dat ietwat donkere, en licht ranzige moest er een beetje inzitten, vond ik. Dat is goed gelukt.

Er is al een single uit ondertussen: ‘Bed of Roses’ van Bon Jovi.  Een song die je absoluut wou doen, lees ik in een nieuwsbericht. Ik citeer: “Omdat de tekst begint met een man die met hartzeer aan zijn piano zit, vond ik het opportuun om het nummer eerst in een intiem Tom-Waits-pianosfeertje te laten baden alvorens in het refrein de scheurende gitaren rockend loos te laten gaan”. Kun je wat meer vertellen over het hoe en waarom?
Het is een mooie tekst bij een mooie melodie. Maar bij Bon Jovi is dat van voor tot achter gitaar. Het heeft een hardrocksound terwijl het compositorisch en verhalend best wel redelijk country is. Ik dacht iets meer in die verhalende, emotionele richting te gaan. Beetje Tom Waits. In het begin van het nummer zit de zanger aan de piano, dan moet je ook een piano horen. Ik dacht: laat ik met piano beginnen, dan zit ik meteen ook meer in de sfeer van Elvis.

Het is ook een persoonlijk verhaal want, zoals beschreven, het gaat over een man die met hartzeer achter zijn piano zit. Leunt dat ook aan bij jouw persoonlijk verhaal, want je steekt je eigen gevoelens erin
Het gaat over iemand die on the road is, en eenzaam is en al eens foutjes zou kunnen en durven maken hoewel hij slechts van één vrouw houdt. Dat sluit aan bij een verhaal dat voor mij ooit persoonlijk is geweest.. maar daar ben ik al lang voorbij ondertussen.

Er is ook een prachtige duetversie met je broer Johan van ‘Breaking the Law‘ van Judas Priest.  Ik heb dat al gezien live in Deinze.  Jullie stemmen, vullen elkaar ideaal aan. Hoe voelt die samenwerking en komen er nog meer zulke samenwerkingen want dit smaakt naar zoveel meer…
Dat hebben we toen in Deinze wel anders gedaan. In de Brielpoort zong hij alles, ik zong enkel het refrein mee en “You don’t know what it’s like”, de brug dus. Nu dacht ik, ik laat hem beginnen. En ik had hem eerder al een scream horen doen, en dus gevraagd dat nu ook te doen in de intro, die dubbel zo lang is als die van het origineel. Dat is iets wat ik niet kan, zo’n scream. Hij zingt op de plaat het eerste couplet, het refrein zingen we samen. Het tweede couplet begin ik. En dan valt hij in. Je zou denken dat hij die hoge stem doet waar het tweestemmig wordt maar dat ben ik. Omdat onze stemmen zo goed blenden is het echter niet duidelijk wie wat doet. Dan komt de bridge, daar zing ik de eerste “You know what it’s like, no you don’t” en dan zingen we weer samen. Op de laatste toon gaan onze stemmen uit elkaar en zing ik weer de hoge stem en hij de lead. Ik dacht ook om in de refreinen niet puur op dezelfde lijn te blijven bij elke “Breaking the Law” een melodische trapje naar boven te gaan terwijl de backing en Johan beneden zouden blijven. Om er een melodische evolutie in te brengen, waardoor het verteerbaarder en meer Lotti wordt. Een eigen versie van de song dus.

Ik dacht eerst het ‘rauwe’ en dan het ‘cleane’ kantje van Helmut te horen. Maar dat blijkt dus niet het geval, jullie zetten de luisteraar op het verkeerde been. Of hoe moet ik dat zien?
Johans stem is rauwer dan die van mij in zijn twee eerste zinnen. Als hij laag zingt heeft hij een mooie grain op zijn stem. Als hij hoog gaat klinkt hij dan weer bijna helderder dan ik.

Als afsluiter is er ‘Que Je t’Aime’ van Johnny Hallyday… .. een stap naar de Franse rock/chanson ? Interesse om meer in die richting te doen?
Misschien ooit eens, maar dat is ook al zo vaak gedaan. Dat nummer van Hallyday is de perfecte combinatie tussen rock en variété , ik zou het dan ook meer naar de rock willen laten neigen. Het chansongegeven is al zoveel gedaan. Dan moet ik meer naar nummers als Goodbye Marylou van Polnareff of muziek uit Franse musicals toegaan. Notredame de Paris ofzo. Om een ander soort plaat te krijgen dan de tientallen die er al zijn. Ik zou het liever wat meer theatraal willen dan het klassieke Franse Chanson, zodat het uniek zou klinken.

Tot daar mijn paar persoonlijke bevindingen… ik zou elk nummer apart kunnen bespreken want het is een parel van een plaat. Hoe waren de reacties op deze single?
Mensen vragen zich af of ik alleen ballads ga brengen op deze plaat. Ik kan de mensen verzekeren dat er live even veel vaart zal inzitten als in mijn meest recente concertreeks.
Wat de single ‘Bed Of Roses’ betreft zijn er mensen die zeggen “ik brul dat nummer al heel mijn leven mee maar het is de eerste keer dat ik de tekst ook echt begrijp”. (haha)

De plaat wordt in maart voorgesteld, o.a.  in Antwerpen op 5 maart. Hoezeer kijk je hiernaar uit en wat kunnen we verwachten? En volgen er nog concerten?
Het album komt uit op 7 februari. Ik ga mijn eerste concert geven in Antwerpen op 5 maart en ik speel ook nog in CC Hasselt op 20 maart en in Het Depot in Leuven op 26 maart. En in de Bosuil in Weert, net over de grens in Nederland. En hopelijk is er nog wat vraag om daar een vervolg aan te breien. Festivals en zo, zou ook leuk zijn. We hebben er nu een vijftal.

Wat zijn de verwachtingen van deze nieuwe plaat?
Ik hoop vooral dat ik er mooie concerten mee kan spelen. Het was mijn bedoeling om een rockplaat te maken, mijn visie op Helmut Lotti als rockzanger te laten zien en horen.
En dat is goed gelukt denk ik.

Naast het voorstellen van dit album, wat zijn de verdere plannen voor 2025?
We gaan rockconcerten geven tot het einde van de zomer. En dan hoop ik dat ik de plaat kan opnemen die hoort bij mijn najaarsconcerten: Een nieuwe klassieke plaat. Het is in september dertig jaar geleden dat ik mijn eerste ‘Helmut Lotti Goes Classic’ uitbracht. Ik wil dat vieren met enkele concerten met The Golden Symphonic Orchestra en dirigent André Walschaerts. En een nieuwe klassieke plaat daarbovenop dus.

‘De week van de Belgische muziek’ wordt altijd eens in de spotlight geplaatst, eind januari. Vind je ook niet dat de Belgische muziek stiefmoederlijk wordt behandeld in ons landje?
Ik ga me niet laten verleiden tot uitspraken daarover, behalve deze: als ze in Nederland evenveel Vlaamse muziek zouden draaien als de hoeveelheid Nederlandse muziek die wij hier draaien, waren we al een stap verder... of  beter gezegd: dat ze in Vlaanderen wat meer muziek van bij ons zouden mogen draaien!

Je hebt zo’n beetje alles gedaan, we hadden het er al over. Film was iets dat boven kwam, maar zijn er andere muziekstijlen die je nog zou willen aanpakken? Ik zei daarnet ‘Franse rock/chanson’? Kleinkunst misschien… zeg maar …
Ik heb rond Allerheiligen een nummer gemaakt een paar maand geleden, dat moest gaan over een boek. Ik heb een nummer geschreven rond het boek Tirza, gezongen vanuit het personage van de vader van Tirza. Dat was kleinkunst met een pak strijkers aan toegevoegd. Ik zou dus zeker een Ramses-Shaffy-achtige plaat willen maken maar dan met eigen nummers. Dat zou ik zeker zien zitten. Ik wil ook ooit in mijn leven een jazzplaat uitbrengen in de stijl van Chet Baker. En ik zou ook nog een tweede plaat willen maken rond Elvis, die meer naar de blues en rock gaat, met deze rockband. Een ander soort plaat dan de variété-Elvisplaat die ik gemaakt heb in 2002. Een beetje de Steamroller-Blues-Elvis. ‘Never Been To Spain’, 'Mess of Blues’, die richting. Een beetje zoals de mix die ik heb gemaakt van ‘That’s Alright’ en ‘Ace of Spades’ maar dan minder ruig. Ik denk aan een AC/DC-versie van ‘A Big Hunk O’ Love’, dat moet mogelijk zijn. Of een ‘Promised Land’ of zo. Er zijn nog veel ideeën.

Ik vraag me vaak af, moest Elvis nog leven…
Op mijn versie van ‘Call Me’ van Blondie staat een clavinet. Die gebruikt Elvis ook in ‘Way Down’, zijn laatste single. En in ‘Promised Land’ zit die ook. Door dat nummer van Elvis heb ik ook nu in Blondies song een clavinet laten inspelen. Op die manier, zoals in mijn ‘Call me’ van Blondie, zou ik een Elvisplaat willen maken. Het zou leuk zijn, misschien in 2027, om daar iets rond te doen.

Er zijn bepaalde festivals waar ik je echt had verwacht. Enig idee waarom dat toch niet lukt?
Geen idee waarom dat niet lukt. Dat ligt aan de grote concertpromotors, wellicht? Ik weet ook niet hoe die wereld in elkaar zit. Ik ben gewoon niet alternatief genoeg voor sommigen, denk ik. En ik ben in hun ogen geen rockzanger, er zijn mensen die me daarin niet serieus nemen, wat ik heel raar vind. Toen ik ‘Mijn Hart & Mijn Lijf’ uitbracht, vonden sommigen dat ook een gimmick. Maar dan had dat toch ook het geval moeten zijn geweest toen ik met mijn Classic album kwam aanzetten? Ik ben gewoonweg een artiest die zoveel mogelijk verschillende dingen wil doen. Je kunt dat zien als een gimmick, maar je zou dat ook kunnen zien als wat het is: een serieus en uitdagend artistiek project.

Zijn er na al die jaren eigenlijk nog doelstellingen die je voor ogen hebt, 10 keer sportpaleis uitverkopen bijvoorbeeld?
Dat gaat over cijfers, daar doe ik niet aan. Wat ik artistiek wel zou willen doen is iets groots in elkaar steken met een groot klassiek orkest en mijn rockband. Waarbij dat klassiek repertoire live met symfonisch orkest en een ritmesectie gebracht wordt. En omgekeerd er bij de rocknummers een symfonisch orkest invalt bij mijn band. Waardoor het uiteindelijk op een bepaald moment niet meer duidelijk is of ik nu een groots klassiek muziekstuk of een epische rocksong sta te zingen. Dat is een doel dat ik nog voor ogen heb.

Dank voor dit fijne gesprek , ik kijk er naar uit om je ook dit jaar eens live te zien met je nieuwe plaat ‘Heart Rock’.
‘Heart Rock’, het nieuwe album van Helmut Lotti komt uit op 7 februari.
Hij stelt de plaat voor op 5 maart in de Stadsschouwburg van Antwerpen.
Tickets en info via https://helmutlotti.com/

Julien Tassin  - Muziek brengt ons allemaal(!) samen, wie we ook zijn of welke taal we ook spreken. En dat is het mooie ervan, én het geeft me ook hoop voor de toekomst.

Julien Tassin is een veelzijdig gitarist, van vele markten thuis. Hij brengt aan de lopende band releases uit, zit in tientallen projecten en zijn muzikaal spectrum is enorm divers. Op zijn laatste solo plaat 'Wild Around', een persoonlijk meesterwerk, bindt hij moeiteloos jazz en blues aan elkaar en is improvisatie de troef . Samen met saxofonist virtuoos Manuel Hermia en percussie wizard Chris Joris voegt hij op 'Midnight sun' er Afrikaanse invloeden aan toe. Het zorgt op plaat voor een divers aanbod wat leidt tot een oneindig improviseren.
We waren aanwezig in De Casino, Sint-Niklaas en spraken Julien na het optreden over de gig, de twee releases, de muur tussen Wallonië en Vlaanderen, de ambities en toekomstplannen.

Een snelle terugblik op 2024, hoe verliep het jaar voor jou... Je optreden in de Ha Concerts in Gent was voor mij één van dé concerten van het jaar. Hoe beviel het jou allemaal?
Ja, het was een heel druk jaar. Het was ook het jaar van mijn eerste album volledig geïmproviseerd (Song Offerings met drummer Nico Chkifi). Dit was een belangrijke stap in mijn carrière. Ik heb ook mijn vierde soloalbum uitgebracht en een album met Manu Hermia en Chris Joris dat tegelijkertijd is gecomponeerd. Het trio album is voor mij het verlengde van wat ik solo doe. Het klinkt meer “jazz” door de aard van de instrumenten en er zit meer pit in, het team staat ook meer open voor improvisatie. Dus op een bepaalde manier zijn de twee releases met elkaar verbonden. Daarom heb ik de twee albums ook tegelijkertijd uitgebracht.

Ik was onder de indruk van de twee albums. Maar nu ik je op het podium heb gezien met je solopartij en met het trio, begrijp ik het verschil meer. Wat me het meest opvalt is de verbinding tussen blues en jazz, als een perfect huwelijk tussen blues en jazz met eindeloze improvisatie. Was het een bewuste keuze om het zo te doen?
Bluesmuzikanten blijven tegenwoordig meestal traditionele blues spelen, terwijl jazzmuzikanten een beetje afstand nemen van de traditionele jazz. Mijn eerste liefde is blues. Het zit altijd ergens in mijn muziek. Maar ik ben een Europeaan. Ik ben geen Afro-Amerikaan of Amerikaan of wat dan ook. Blues is voor mij de makkelijkste manier om mezelf uit te drukken. Maar ik hou ook van jazz, vrije improvisatie en andere muziekstijlen. En ik wil het echt samenvoegen. Ik denk dat mijn stijl een mix is van dat alles.

Laten we beginnen met je soloalbum 'Wild Around', daar zit een heel verhaal achter dat ik kan opzoeken, maar ik hoor het liever van jezelf. Ik hoor ook wat frustraties over dingen die in onze wereld gebeuren? Klopt dat?
Ja, dit album is erg persoonlijk. Het gaat deels over de mensen om me heen en de mensheid in het algemeen. En dingen waar ik me zorgen over maak voor hen. De wereld wordt tegenwoordig steeds gekker. Daardoor voel ik me ongemakkelijk en maak ik me zorgen over de toekomst. Ik zie mensen om me heen depressief worden. Niet echt in België, we hebben hier nog steeds “een gemakkelijk leven”, met een goede sociale zekerheid en niet levend in een donkere oorlog zoals in sommige landen tegenwoordig. Maar we hebben twijfels over de veiligheid en onze toekomst. Het blijkt dat mensen niet meer zo positief zijn als vroeger. 20 jaar geleden waren de mensen optimistischer en was er meer een mooie toekomst. Er is meer duisternis om me heen, dat is waar ik het over heb in dit album.

Ik voelde dit ook tijdens het eerste deel van jullie concert .. er was een sfeer van ...‘zwaarmoedigheid’?
Ik wil geen muziek maken om mensen te vermaken, maar om mezelf uit te drukken. Maar woorden zijn woorden en we spreken veel talen, maar wat ik echt wil zeggen kan ik beter uitleggen in muziek dan in woorden, eerlijk gezegd. Dit album gaat helemaal over hoe ik me voel. Het is misschien donker, maar het is ook een manier om te vertellen dat muziek ons allemaal samenbrengt, wie we ook zijn of welke taal we ook spreken. En dat is het mooie ervan, maar het geeft me ook hoop voor de toekomst.

'Wild Around' bewijst hoe je verhalen kunt vertellen met je uniek gitaarspel zonder woorden uit te spreken, hoe doe je dat toch? Je gitaar laten spreken? Hoe doe je dat?
Als ik een leadzanger zou kunnen zijn zou ik het doen, maar dat is niet mijn ding. Ik ben geen zanger, zing soms een beetje, maar ik ben geen zanger maar gitarist. Mijn ding is praten met mijn instrument. Soms als ik speel heb ik wel woorden in mijn hoofd, maar ik kan ze niet in echte woorden uitdrukken. Dus als ik echt zou kunnen zingen zou ik dat zeker doen, maar het is niets voor mij.

Aan de andere kant, als je je liedjes zou kunnen zingen en een singer-songwriter zou kunnen worden, zou je dan bekender kunnen worden en op grotere podia kunnen spelen?
Natuurlijk zou ik meer mensen bereiken, misschien komt dat ooit, maar vandaag is het daar niet de tijd voor. Het is niet dat ik niet meer mensen wil bereiken, maar als ik al blij ben als ik hier voor 50 mensen speel of zo. Als ik hun hart kan raken en mezelf aan hen kan uitdrukken? Dan ben ik daar al heel blij mee. Als er maar 5 mensen naar me toe komen en zeggen 'Het heeft me diep geraakt', dan ben ik al heel blij en heb ik mijn doel bereikt. Ik hoef mezelf niet te bewijzen aan 5000 mensen. Ik voel me nu op mijn gemak.

Sommige nummers zoals “Petits Pas” krijgen zelfs een mooie opzwepende input, doet me een beetje denken aan folk en zelfs Balkan, of is dat te kort door de bocht?
Ik heb wel een band met Balkan. Mijn vriendin is Roemeens en het liedje gaat over mijn dochter. Elke keer als er een bruiloft of iets dergelijks is, is er van die muziek, ik hou van traditionele muziek, allemaal... dus ja, die liedjes inspireren me om te proberen het in mijn eigen stijl te zetten. Ik weet er niet veel van, maar ik ben er wel nieuwsgierig naar. Maar aan de andere kant wil ik dat niet echt leren. Als ik dat doe verlies ik een beetje mezelf. Het is hun muziek, niet mijn muziek.

Dus dit betekent dat je volgende album geen Balkan of folk album wordt....  Nog even over 'Wild Around'. Die afwisseling tussen weemoed, dansbaar- en luchtigheid is een rode draad; sla je bewust die grijze middenweg in, tussen donker en licht, of hoe moet ik dat zien?
Ja, natuurlijk. Het is niet allemaal donker, het is niet allemaal licht. Ik wilde ook een boodschap van hoop meegeven. Het is een uitdrukking van wie ik werkelijk ben. Ik zou liegen als ik alleen maar blije muziek zou draaien. Sommige mensen zijn de hele tijd heel blij, en dat vind ik prima. Maar zo ben ik niet. Natuurlijk ben ik ook een positief persoon. Maar ik voel me liever in de grijze zone ervan... dat is inderdaad wat ik met dit album wilde uitdrukken.

Om af te sluiten over deze plaat... hoe waren de reacties erop?
Mensen vonden het erg goed. Het is ook muziek over het leven op dit moment, wat er gebeurt op dit moment. En ik denk dat mensen allemaal een andere ervaring hebben met dit album. Maar het gaat over leven  op dit moment... en dat is wat iedereen leuk lijkt te vinden. Mensen herkennen zichzelf erin

Er is ook een andere release 'Tassin - Hermia - Joris - Midnight Sun (live)', kun je hier meer over vertellen?
Ik ken Manuel al heel lang. We hebben in het verleden al geprobeerd om samen projecten te maken, maar daar was nooit tijd voor. We hadden een sessie, en we waren zo geïnspireerd dat we besloten om daar iets mee te doen. Ik nam contact op met Chris en vroeg hem wat hij ervan vond en hij was het ermee eens. We vertrouwen elkaar gewoon en het werkt heel goed tussen ons drieën. En ik ben zo blij dat we dit samen hebben gedaan...

Ik las wat dingen bij de bio ''verkent de horizon van de hedendaagse blues, getint met jazz en Afrikaanse muziek''; kun je er meer over vertellen?
Ik speelde met een aantal Afrikaanse muzikanten uit Brussel. Ze kwamen oorspronkelijk uit West-Afrika. Ze hebben me erg geïnspireerd. In mijn Blues is er soms een verband met Afrikaanse muziek, maar Chris heeft er een grote band mee. En Manu speelt graag vrije improvisatie. We houden allemaal van Afrikaanse muziek, maar ook van vrije improvisatie. Dat verbond ons.

I
k voelde het ook op het podium, die connectie tussen Afrikaanse muziek en jazz... Indrukwekkend moet ik zeggen. Er zat ook wat blues in, maar niet zoveel als bij jullie soloconcert, klopt dat? Zit er niet zoveel blues in dit project? Of zie ik het verkeerd?
De instrumenten op dit album hebben een andere inbreng. Blues komt meer van mijn gitaar. Maar sax en percussie zijn meer verbonden met improvisatie en jazz, daarom zit er iets minder blues in. Denk ik.

En ik lees ook in de bio: ''Licht is altijd groter dan duisternis. Dat is de spirituele boodschap van hun album Midnight Sun.'' Kun je er ook meer over vertellen?
Midnight Sun is het moment dat het middernacht is maar de zon er nog is. Het is voor mij een symbool van hoop. Het is tijd om te gaan slapen, maar de zon is er nog. Laten we het leven vieren. Het soloalbum gaat over de pijn die ik voel over wat er aan de hand is. Dit album gaat over hoop geven voor diezelfde toekomst en dat nooit opgeven. want er is altijd een licht aan het einde van de tunnel... de Midnight Sun... we moeten vooruit blijven gaan. Daarom is 'Midnight Sun' voor mij een schreeuw van hoop.

Gaat het niet over geloven in God of spirituele creaties?

Er zit een klein beetje spirituele gedachten in de muziek, maar meestal is het meer symbolisch dan dat. Het meest spirituele nummer op de plaat is 'Twinkle'. Het is een nummer zonder tempo, meer over indrukken, emoties, verbindingen... 

Ik vond de concerten mooi, jij solo en met Hermia en Joris, maar het meest indrukwekkende nummer was het laatste “La Danse des Larmes”,  ook het laatste nummer op de plaat. Het was alsof alles wat ik ervoor hoorde en zag samenkomen, als het laatste woord in een boek of zoiets... Klopt dat? Voegt dit nummer alles samen?
Larmes' (tranen in het Frans) en dansen zijn een beetje tegenovergestelde dingen, daar gaat dit nummer over. Het idee is dat we soms verdrietig zijn, maar proberen daar iets moois van te maken. Het gaat erom dat je pijn probeert te vertalen in iets dat het leven kan vieren of iets dergelijks.

Ik heb ook het gevoel dat het makkelijker is om met drie mensen te improviseren dan in je eentje, natuurlijk
De manier van improviseren is gewoon anders. Denk ik. Naarmate ik meer albums maak, wil ik dat mijn muziek steeds opener wordt. Als je kijkt naar mijn eerste twee trioplaten is het ook improvisatie, maar het is niet echt verbonden met wat we live doen. Op deze platen is de gitaar er wel, maar meer in rock- en bluesstijl. Daar wilde ik aan ontsnappen. Ik wilde mezelf blijven en blijven doen wat ik wil doen. Maar ik wil ook meer interactie met mensen. En daar meer ruimte voor maken. Dus op dit moment is mijn muziek op mijn albums meer open dan voorheen. Maar ik wil ook niet te ver weg gaan van wat ik eerder deed, want daar ben ik nog niet klaar voor. Ik heb ook nog veel stappen te gaan, ik hou van melodie en liedjes.

En waar wil je in de toekomst naar toe?
We proberen als muzikant zo duidelijk mogelijk te zijn. Ik wil zo duidelijk worden, dat mensen begrijpen wat de bedoeling is van wat ik ze probeer te vertellen. Het laatste album 'Wild Around' gaat denk ik de goede kant op.

Dat is absoluut waar... Het album ‘Midnight Sun’ is al uit sinds december 2024. Hoe waren de belangrijkste reacties op de plaat?
Ik denk dat mensen hebben begrepen dat ik zo dicht mogelijk bij de essentie van mijn expressie wil blijven, zo dicht mogelijk bij het akoestische / rauwe geluid van mijn instrument. Het is voor mij een statement dat ik meer en meer wil maken: muziek produceren die rechtstreeks uit het hart komt via de gitaar. Een geluid dat zo min mogelijk bewerkt is.

Er is iets wat ik je al eerder heb gevraagd (ik weet het niet zeker), maar voor een artiest die uit Franstalig België komt, ben je goed bekend in Vlaanderen. Ik heb gelezen over een 'muur tussen Vlaanderen en Wallonië? Loop jij ook wel eens tegen die muur aan en hoe ga je ermee om?
Het grootste deel van mijn publiek bevindt zich in Vlaanderen. In het begin probeerde ik mijn trio in Wallonië te pushen, ik ben tenslotte van Charleroi. Maar ze wilden me daar niet omdat ik “niet jazz genoeg” was, maar ook niet echt Blues to. Ik heb mijn management ontmoet, van Inside Jazz, en zij komen uit Gent (Vlaanderen). Ik speelde in AB met het trio en ik nodigde hen uit om te komen en ze zagen me spelen en zeiden dat ze met me verder wilden. Sindsdien speel ik veel in Vlaanderen. Ik speel ook in Wallonië, maar het heeft tijd gekost om daar voet aan de grond te krijgen. Ik begrijp dat, want in Wallonië nemen de podia niet veel risico, in Vlaanderen staan ze meer open voor nieuwe ervaringen. Voor mij is het dus eerder omgekeerd. Toen ik in het verleden in Charleroi traditionele blues speelde, vonden ze dat leuk. Maar sinds mijn spel evolueerde naar iets meer hybride, vrij georiënteerd, was het moeilijker om mensen en podia te bereiken. Maar ik denk dat er ook alles aan gedaan wordt om de muzikanten in hun gemeenschap te houden, als je Vlaams bent en in Wallonië wilt spelen, is dat ook een uitdaging. De politiek wil iedereen in zijn eigen deel houden, in plaats van open te staan voor het hele land.

Ik denk ook dat als je een Engelse of Amerikaanse gitarist was, je wereldberoemd zou zijn. Klopt dat? Maakt het feit dat je een Belgische artiest bent het moeilijk om door te breken?
Ik denk het wel, België is erg klein. We moeten naar het buitenland om meer bekendheid te krijgen met onze muziek. Dat is wat ik nu ook probeer te doen, naar het buitenland gaan om daar te spelen. We hebben een land met zoveel talenten. Alleen al de gitaristen zijn geweldig en niet alleen in Jazz, maar ook in andere genres. Ik ben daar echt trots op ... maar we hebben niet zoveel plaatsen om te spelen, we moeten naar buiten; En dat is ook politiek, we hebben meer steun van hen nodig. We zijn niet chauvinistisch, dat komt door het verhaal van ons land denk ik. Ik hou van België omdat we niet pretentieus zijn, we zijn mensen die openstaan voor anderen.

Hoedanook, naast de releases en tours... Jullie hebben jullie sporen in de scene inmiddels ruimschoots verdiend, wat zijn jullie ambities en plannen? Is er een 'einddoel' dat jullie voor ogen hebben?
We proberen zoveel mogelijk op tournee te gaan met die twee albums; en ze te promoten. Ik heb ook een project met een Finse gitarist, Heikki Roakangas. Het idee is om het album in de zomer uit te brengen. Ik werk ook aan nieuwe muziek voor een aantal nieuwe projecten. En mijn ambitie is om mijn werk te blijven ontwikkelen en door te gaan met waar ik mee bezig ben. Ik wil meer in het buitenland spelen, samenwerken met artiesten uit het buitenland en daar ook mijn publiek vinden, dat is de volgende stap.

Pics homepag @Sven Dullaert

Bedankt voor dit leuke interview, ik hoop je snel op het podium te zien met dit of een ander project;  veel succes voor dit jaar en de toekomst natuurlijk ...

KRAAK Festival 2025, 8 maart 2025, Het Bos, Antwerpen – een overzicht

KRAAK ondersteunt al meer dan 20 jaar experimentele en DIY muziek. Via concerten, publicaties en platen neemt KRAAK actief deel aan de underground circuits en duwt muziek daardoor uit de marge naar een breder actieveld.
Bovendien staat de organisatie al jaren garant voor de organisatie van een van de meest markante festivals KRAAK festival. Ook in 2025 zal het festival doorgaan, en dit op 8 maart . In Het Bos, Antwerpen. Een locatie die al vele jaren die underground omarmt. Een betere locatie bestaat er niet voor dit geweldige festival.

Een overzicht van het aanbod.. dit jaar treden volgende artiesten aan op KRAAK festival:
Carme Lopez (ES), De Vlaamse Primitieven (BE), Giulio Erasmus & Ex-Worm 3000 (BE), Leo Chang (US), Michaela Turcerová (DK), Muon S (FR), Rhodri Davies (UK), R. Moro (IT), Seraphim Blush (UK), Shitty Shed (FR), Statoil (NO/DK), The Shadow Ring (UK), DJ Hyppocampo (BE)
All informatie , met muziek video’s, vinden jullie via deze website: https://kraak.net/concerts/kraak-festival-2025

Wenst u meer te komen over KRAAK zelf en de concerten die ze organiseren? Dan verwijzen we u graag door naar de website: https://kraak.net/

Daemonia Nymphe - We maken kunst om het werk te ervaren dat we zelf willen horen. Als andere mensen het mooi vinden is dat nog beter, zo niet, dan hebben we er geen invloed meer op

Daemonia Nymphe bestaat officieel 30 jaar! We leerden het project kennen in 2021, toen we een interview hadden over het project ‘Witches Lullaby’. Door de pandemie kreeg het project een beetje vertraging. Maar Deamonia Nymphe blijft op schema, ook in 2025. We hadden een interview met Spyros Giasafakis, een man met vele vaardigheden. We praten over zijn projecten, ambities en oekomstplannen.

Ons laatste interview was in 2021, ondertussen hebben jullie niet stilgezeten. Hoe is alles tot nu toe gegaan?
Dat was inderdaad in 2021, en ja, je hebt gelijk, we zijn sindsdien niet gestopt met werken aan nieuw materiaal (dat doen we eigenlijk nooit), of het nu voor Daemonia Nymphe is, voor mijn solowerk of een ander zijproject, zoals het recente ‘'Witches’ Lullaby: Whispers from the North, South, and East'' EP. Het kan verwarrend zijn voor ons publiek, maar we hebben het altijd op deze manier gedaan; sinds we zijn begonnen, zal  je de vele verschillende projecten opmerken waar we op verschillende momenten aan hebben gewerkt (Love Sessions 2002, Improvisation in Ancient Greek Instruments 2004, Ghost Fish 2005, Daemonia Nymphe Remixed 2005). Zulke projecten zijn niet gepland; het componeren van muziek voor theater, films en andere dingen kan ons inspireren en op unieke ideeën brengen die we nog niet eerder hebben onderzocht.  Als we iets intrigerend ontdekken, kunnen we het verder ontwikkelen en uitdiepen en zo verschillende variaties creëren. In dit geval kreeg het originele stuk, ''Witches' Lullaby'' voor het toneelstuk Macbeth, positieve reacties van het publiek over de hele wereld. Om een voorbeeld te geven: een van de reacties kwam uit Oekraïne; een moeder vertelde ons dat ze elke dag met haar 3 maanden oude zoontje naar het slaapliedje had geluisterd! Voor sommige mensen is het een emotionele ervaring, terwijl anderen rust vinden of zich zelfs in de armen van Orpheus wanen terwijl ze ernaar luisteren. De verschillende ervaringen met onze muziek zijn een belangrijke inspiratiebron voor ons om dergelijke projecten te ondernemen.

Toen we dit interview hadden, was er nog steeds die pandemie … Was deze tijd een inspiratie voor toekomstig werk?
Nou, het was de tijd dat we besloten om tussen Groot-Brittannië en Griekenland te gaan wonen, omdat we het om verschillende redenen niet verstandig vonden om tijdens de pandemie in Londen te blijven. We hadden net ook een paar van onze beste concerten in Griekenland gegeven (na een pauze van 10 jaar) en toen gebeurde het allemaal... Niet de beste periode voor ons, maar we vonden de tijd om de eerste vier stukken van het Lullaby-project af te maken, waarvan de zangtracks al sinds 2017 lagen te wachten om te worden verwerkt. Een goede gelegenheid dus om die af te maken. 

Jullie hebben ondertussen verder gewerkt aan het 'Witches Lullaby project'. Kun je er ons wat meer over vertellen?
Omdat we niet alle improvisaties voor de release van 2021 hebben afgemaakt, hebben we besloten om de resterende variaties af te maken om het project te voltooien. Het "Witches Lullaby" project is in werkelijkheid een doorlopende gezamenlijke inspanning. Aangezien er meerdere artiesten bij betrokken zijn, is het een uitdaging om het traject van het project en de tijdlijn voor de voltooiing ervan te voorspellen. We verwachten echter nog meer vrouwelijke vocalen van andere artiesten die ons hun versie zullen geven, dus het is onmogelijk om te weten wat de volgende stap zal zijn. Op dit moment is het duidelijk dat onze primaire focus zal liggen op het aankomende Daemonia Nymphe album, wat ons belangrijkste project is en waar ons publiek reikhalzend naar uitkijkt.

‘Witches' Lullaby - Whispers from the North, South and East” is dus eigenlijk een logisch vervolg op de EP uit 2021? Wat is het verschil tussen de releases? Ik weet van samenwerkingen met een groot aantal artiesten en muzikanten. Kun je er wat meer over vertellen? Op welke basis zijn ze gekozen voor dit project?
Ja, het is inderdaad de opvolger van de 2021 EP. Het idee achter het werk is min of meer hetzelfde, met als belangrijkste verschil de veel duidelijkere asmr-achtige fluisteringen, dit keer inclusief echte woorden. Het maakt niet echt uit waar de verhalen over gaan, de woorden zijn voornamelijk onhoorbaar door de manier waarop we aan elk geluid, stem en instrument hebben gewerkt; het idee was om een soundscape te creëren die de geest kan laten wegreizen uit het alledaagse leven. Luisteren met een koptelefoon en in een donkere kamer (weg van andere afleidingen) is de beste manier om de slaapliedjes te ervaren. Voor de eerste EP werkten we samen met de Japanse Hatis Noit, de Spaanse Priscilla Hernandez, de Britse Victoria Couper en Rey Yusuf, die ook deel uitmaken van de band. Evi Stergiou van Daemonia Nymphe deed ook mee met haar versie, een track die meer weg heeft van een ‘echt’ nummer en minder van een soundscape. Voor ''Witches' Lullaby - Whispers from the North, South and East'' werkten we voor de tweede keer samen met Victoria Couper en Rey Yusuf om een variatie van de track te maken die dichter bij het originele stuk staat dan alle andere improvisaties. De EP gaat verder met de Duitse Joran Elane, de Palestijnse Enas Al-Said en de Britse India Blue die elk hun eigen bewerking bijdragen. We hebben de kans gehad om verschillende van deze artiesten persoonlijk te ontmoeten en anderen via online platforms. We hebben veel respect voor hun muziek en zijn zeer vereerd met hun bereidheid om mee te werken.

De EP is uitgebracht eind december 2024; hoe waren de reacties tot nu toe? Heeft dit project deuren voor je geopend als artiest/muzikant?
We hebben een aantal zeer positieve reacties ontvangen van mensen die vonden dat het heel therapeutisch voor hen was. Het zijn tenslotte soundscapes, ze creëren beelden en sferen in plaats van een pakkende hook. De EP is behoorlijk filmisch, maar niet zozeer in de zin van epische Hollywood-soundtracks, meer in de zin van zachte sfeer en levendige illustraties.  Zoals ik in het begin al zei, is het voor ons een natuurlijk proces om aan verschillende projecten te werken, dus we zullen dat blijven doen en samenwerken met andere muzikanten. Het leven van een artiest is een eenzaam leven, maar als artiesten met elkaar samenwerken, resulteert dat in gelukzaligheid.

Hoe was het jaar 2024 verder voor jullie?
Hetzelfde als 2023, werken in de opnamestudio voornamelijk voor het nieuwe Daemonia Nymphe album. De reden dat het zo lang duurt voordat we het album af hebben, is dat in tegenstelling tot de meeste bands, wanneer we de studio ingaan, het werk nog niet klaar is, het is altijd een ‘werk in uitvoering’ proces. We werken in de studio net zoveel als thuis of als we buiten aan het wandelen zijn of onze dagelijkse bezigheden aan het doen zijn; het is een doorlopend proces, het eindigt nooit echt totdat het eindigt.

Er komt nieuw werk uit in 2025, vertel er wat meer over alsjeblieft?
Aan het nieuwe album waar we aan werken wordt al een tijdje gewerkt en wat we in dit stadium kunnen zeggen is dat er een aantal geweldige artiesten op zullen staan waarvan we de namen in de nabije toekomst zullen onthullen. In dit nieuwe werk, hoewel we onze eigen speciale identiteit behouden, verkennen we ook andere gebieden die we nog niet eerder hebben verkend.  In die zin bewandelt het nieuwe album paden die soms bekend en soms nieuw en onontgonnen zijn.  Binnenkort zullen we de titel van ons nieuwe album onthullen, evenals de mogelijke releasedatum.  Tot slot kunnen we ook onthullen dat het opnameproces tot nu toe heeft plaatsgevonden in Athene, Thessaloniki, Heraklion, Londen en Colmar (Frankrijk). We houden ervan om nieuwe geluiden en landschappen te ontdekken en onszelf te herdefiniëren met nieuwe termen, melodieën en ritmes. Zoals altijd zullen de ‘oude’ Griekse instrumenten een belangrijke rol spelen in het eindresultaat, evenals de traditionele en modernere instrumenten.

Wat zijn naast deze release de toekomstplannen voor 2025?
Ons belangrijkste doel is om het komende album af te maken, om zowel de muziek als het visuele aspect van het werk af te maken. Er is nog zoveel te doen dat we niet echt vooruit kunnen kijken naar de release van het album.

Je inspiratie blijft eindeloos, waar blijft die inspiratie vandaan komen?
Inspiratie komt van alles en overal. Zoals ik al eerder zei, krijgen we inspiratie als we iets onderzoeken of terwijl we ons dagelijks leven leiden. Inspiratie komt ook van de reacties van ons publiek/luisteraars, want zo is het wiegeliedjesproject geboren. Daemonia Nymphe is sterk geïnspireerd door het oude Griekenland en vooral door de mythen en verhalen uit ons verleden, de beeldende kunst en alles wat er bekend is over de muziek uit die tijdperken.

Wat zijn de ‘doelen’ en ‘ambities’ - “De reis is altijd het doel, dus het is eigenlijk een eindeloze ervaring. Het is een strijd om aan een nieuw project te werken, maar het geeft zo'n voldoening als iets af is, dat we op zoek gaan naar meer inspiratie." Is dat nog steeds het doel? Waar zie je jezelf dan over 10 à 20 jaar?
Zoals we al vaker hebben gezegd, is ons belangrijkste doel het creëren van nieuwe muziek en niet het reproduceren van oude Griekse muziek. Natuurlijk hebben we fragmenten van oude Griekse muziek uitgevoerd (die ons inspireren in onze composities) maar dit is een ander aspect van ons werk parallel aan het werk dat we voor de band hebben gedaan.  Ik kan niet echt voorspellen wat er de komende tien of twintig jaar zal gebeuren. Ons hoofddoel blijft om muziek en kunst te blijven produceren, consequent nieuw werk te maken en uit te brengen.  Hopelijk zullen we nog steeds in staat zijn om deze inspanningen te delen met ons geliefde publiek. 

De meeste artiesten willen beroemd worden, op een bepaalde manier heb ik het gevoel dat jullie zich comfortabel voelen in wat jullie ‘underground’ bezig zijn; is dat waar? Of hebben jullie in zekere zin ambities om beroemd te worden?
We maken kunst om het werk te ervaren dat we zelf willen zien/horen. Als andere mensen het mooi vinden is dat nog beter, zo niet, dan hebben we er geen invloed meer op. Kunst is een esoterisch proces, het is het creëren van iets van binnen, een werk dat we willen communiceren met andere mensen, daarom publiceren we het. Wat betreft de acceptatie van onze kunst, het hebben van een totaal van 12 miljoen streams voor een van onze albums bijvoorbeeld (Psychostasia) is iets heel onverwachts maar ook zeer gewaardeerd. We componeren geen muziek met de gedachte hoe het succesvoller zou kunnen zijn, het publiek zal altijd kiezen wat hen aanspreekt en wat niet. Sommige creaties vinden gewoon de weg in de harten van de mensen!  Ons meest recente voorbeeld is het nummer ‘La nana de las brujas’ van de vorige ‘Witches’ Lullaby' EP, dat verbazingwekkend vaak is gedeeld op sociale media platforms, waarmee een heel ander publiek wordt bereikt dan de typische luisteraars van Daemonia Nymphe (dat is tenslotte het mooie van het internet).  Een ander voorbeeld is ‘Hypnos’, een track uitgevoerd met een oude Griekse Kitharis en vrouwelijke vocalen/whispers door Evi Stergiou, die twee keer werd aangevraagd door het kolossale modebedrijf Gucci voor hun shows. En natuurlijk ''Deo's Erotas'', ''Dance of the Satyrs'', ''Daemonos'' en ''Thracian Gaia'' onder andere, die vele miljoenen streams hebben op Spotify. Was het onze bedoeling dat deze tracks succesvol zouden worden? Hebben we ze gepromoot, geadverteerd, etc.? Absoluut niet, maar hier zijn we dan... Je kunt nooit voorspellen wat succesvol zal zijn en wat niet. Dat is het mooie van kunst, je brengt het uit en het vindt zijn eigen weg.

Hebben we nog iets over het hoofd gezien?
Nee hoor. Hartelijk dank voor het interview. Daemonia Nymphe bestaat officieel 30 jaar! We zijn van plan om dit te vieren met onze volgers op social media, dus als je hier meer over wilt zien/horen, volg ons dan hier: https://linktr.ee/daemonianymphe  
Als soloartiest ben ik van plan om dit jaar mijn volledige album af te maken, ik heb al verschillende singles uitgebracht en er komen er nog meer aan! Kijk hier voor meer updates: https://linktr.ee/spyrosgiasafakis
Andere platformen waar de mensen ons kunnen vinden:
https://distrokid.com/hyperfollow/daemonianymphe/witches-lullaby-whispers-from-the-north-south-and-east
YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=lWDbFPyMbMo
bandcamp: https://daemonianymphe.bandcamp.com/album/witches-lullaby-whispers-from-the-north-south-and-east

Bedankt!

Dyscordia - We doen het veel te graag. Muziek zit ons in het bloed, zonder muziek kunnen we niet leven. Dat is de voornaamste drijfveer om te blijven doorgaan

Opgericht in 2010 heeft Dyscordia in België en internationaal geen introductie meer nodig. Hun progressieve insteek op de metal zet hen sinds het debuut 'Twin Symbiosis' (2013) op de kaart in ons land en in het buitenland. Inmiddels is de groep aan zijn vierde album toe: 'The Road To Oblivion.' De band kende ondertussen ook enkele wissels, maar staat nog steeds stevig te spelen. Dat bewezen ze nog in het najaar van 2024 op Plutofest.
Lees gerust  https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/96741-pluto-fest-2024-wat-een-nederlands-belgische-pletwals.html
We hadden naar aanleiding van dat live optreden en de release van ‘The Road To Oblivion’ een fijn gesprek met Martijn Debonnet. We spraken over de plannen, de ambities en over de toekomst, alsook de feestelijkheden rond hun 15 jarig bestaan …

Ons laatste interview was in 2021, toen stonden jullie op Alcatraz. Een mijlpaal … Hoe is het met de band de laatste jaren gegaan?
We stonden dat jaar inderdaad op Alcatraz met het album ‘Delete/Rewrite’. Toen de plaat echt uitgekomen was, was er COVID en vielen alle gemaakte plannen in het water. We hadden een tour gepland. Zo mochten we mee met DORO doorheen heel Europa. Dat is eerst uitgesteld geweest, en uiteindelijk is die tour gewoon niet doorgegaan. Dat was een streep door de rekening. Daarna is mijn broer Wouter gestopt als drummer. Dat was denk ik 2022. De zoektocht naar een nieuwe drummer was niet gemakkelijk, want het waren grote schoenen om te vullen. Maar uiteindelijk hebben we met Chevy Mahieu een perfecte opvolger gevonden. Een fantastische jonge getalenteerde drummer, die vol enthousiasme direct mee was in de vibe rond Dyscordia.

Zonder COVID hadden jullie wellicht veel verder gestaan… En dan zijn er ook de personeelswissels, want naast Wouter heeft nu ook Stefan Segers de band verlaten …
We hebben ondertussen wel nog op Alcatraz gestaan met ‘The Road to Oblivion’. Een album waar ik heel trots op ben. Leuk is dat veel nummers geschreven zijn met Wouter, maar ook Chevy er duidelijk zijn inbreng in heeft gehad. We hebben ook twee clips gemaakt ‘Hell’ en ‘The Passenger’. En toen hebben we dus vorige zomer wederom op Alcatraz gestaan. Alcatraz was het laatste optreden van Stefan Segers.

Stefan en Wouter waren toch steunpilaren binnen de band; sommige bands hadden er al de brui aan gegeven maar jullie blijven doorgaan, proficiat! Maar wat is de drijfveer om toch door te gaan dan?
We doen het veel te graag. Muziek zit ons in het bloed, zonder muziek kunnen we niet leven. Dat is de voornaamste drijfveer. Stefan uit de band zien vertrekken heeft wel enorm pijn gedaan, het was niet simpel om hem te vervangen. We zijn, redelijk recent, op Jens Novotni gebotst. Die heeft de rest van de concerten reeks in 2024 afgewerkt. Op korte tijd heeft hij heel wat nummers leren spelen. We zijn blij verrast van Jens, want hij staat er zowel op repetities als op het podium. Zijn grunts klinken anders dan die van Stefan, maar zeker ook goed. En zijn gitaarwerk is gewoonweg subliem.

We hebben een overaanbod aan top muzikanten, van wereldklasse. Maar wat ik steeds jammer vind, zowel voor een band als Dyscordia maar ook vele andere bands, is dat je als ‘Belg’ steeds op die muren blijft botsen. Ondervinden jullie dat probleem ook? En is het niet slechter geworden voor jullie sinds COVID?
Eigenlijk is het dubbel. Het landschap is heel veel veranderd sinds Corona. Er zijn gewoonweg erg veel heel goede bands, maar die willen ook allemaal optreden. Er is dus een overaanbod. Daartegenover staat dat organisatoren overkop gaan omdat ze hun tickets niet verkocht krijgen, waardoor zij die overblijven op veilig spelen. Om hun zaal vol te krijgen. Veel mensen kopen geen tickets meer in voorverkoop. Bovendien is een Belg niet echt chauvinistisch. Als het over eigen artiesten gaat is een Belg doorgaans heel sceptisch, mensen kopen liever een ticket voor een Amerikaanse of Scandinavische band dan een band van eigen kweek. Als je het als Belgische band echt wil maken in België, moet je dus eerst in het buitenland doorbreken. In de rest van de wereld is dat vaak net omgekeerd, krijgen eigen bands net méér kansen.

Het is opmerkelijk, want een band als jullie verdient dat gewoon. Neem nu ‘The Road to Oblivion’. Qua sound is er niet echt veel verschil met de vorige ‘Delete/Rewrite’ , het klinkt wat verfijnder.  En het epische neemt wat meer de bovenhand. Wat is volgens jou het grote verschil tussen de vorige en deze plaat?
We schrijven de muziek die we voelen, en dat is iedere keer wel een beetje anders. Een mens evolueert, en dat hoor je ook in onze muziek terug. Als band blijven we verder evolueren. Het is niet zo dat we op voorhand al weten welke richting het zal uitgaan, we gaan op ons buikgevoel af. Het zijn meestal Guy en ik die zoeken welke richting het eventueel kan uitgaan. Op die manier schrijven de nummers een beetje zichzelf. Een deel van ‘The Road to Oblivion’ hebben we geschreven net na Alcatraz 2023. We hadden zoveel inspiratie, direct na het festival en we hebben direct enkele nummers geschreven. En voor de rest blijft het verder groeien. Ik zeg wel ‘de nummers schrijven zichzelf’ maar er gaat gewoonweg heel erg veel energie naar het maken van een nummer om ervoor te zorgen dat het goed in elkaar zit , dat het goed klinkt, en dat het past bij waar Dyscordia echt voor staat.

Al 15 jaar slagen jullie erin de live sound op plaat perfect weer te geven. Mooi, hoe doe je dat toch?
Dat komt door waar we het net over hadden.. we steken enorm veel tijd in hoe songs  moeten klinken. We hebben daar veel aandacht voor. Soms hebben we een heel symfonisch orkest in een nummer zitten, soms enkel gitaareffecten. We zijn daar allemaal zeer intens mee bezig, met het schrijven en arrangeren van nieuwe nummers. Elk nummer moet echt af zijn, en heeft een eigen benadering. En dat brengen we ook live. Automatisch heeft het ene veel met het andere te maken. Veel klanken en toevoegingen zijn hetzelfde live als op cd. Maar op cd maken we het vaak toch nog “bigger than life” omdat je daar de kracht en volume niet hebt van een optreden. 

Hebben jullie nooit gedacht om een echt concept album uit te brengen, want deze leunt wel een beetje naar een concept plaat maar is het dan ook weer niet…
‘Twin Symbiosis ‘is een beetje een concept album. Het is uitgebracht in tijden toen alle bands concept albums maakten en wij wilden iets totaal anders doen. En wij wilden liever iets anders doen. Dus hebben we bewust geen concept album gemaakt (haha)

Ik heb het gevoel dat er in ‘The Road to Oblivion’ ‘een verhaal schuilt achter zit; is dat zo met de nieuwe plaat?
The Road to Oblivion is ook geen conceptalbum, alle nummers hebben afzonderlijk hun eigen identiteit. Het is aan de luisteraar of de lezer om er al dan niet zijn/haar eigen verhaal of fantasie in te herkennen.
Voor de ene lijkt het oppervlakkig, een ander vindt er dan een diepere laag in. Als er ook maar één iemand ons dan komt zeggen dat hij/zij zich in een nummer herkent of zich ermee kan identificeren dan geeft ons dat voldoening. En méér moet dat niet zijn.

De plaat werd dan ook sterk ontvangen?
We maken uiteraard geen muziek voor de pers, maar maken muziek die we graag horen uiteraard. Maar de reacties waren zeker positief.

Kan dit het moment van de grote doorbraak worden voor Dyscordia?
Wij hopen dat, het zou heel leuk zijn. We hebben er zeker wel plannen mee. 2025 is ook het jaar dat Dyscordia 15 jaar bestaat, daarrond gaan we ook wel dingen doen. Er zijn dus zeker plannen voor het nieuwe jaar. We staan alvast op MentalFest op 22 februari in Roeselare: https://mentalfest.be/  waar we zowel ouder als nieuwer werk zullen spelen. Aangezien Jens ondertussen helemaal ingewerkt is. De gehele bloemlezing van Dyscordia zal gebracht worden aldaar. En eigenlijk willen we dit jaar ons 15-jarig bestaan gewoon uitgebreid vieren. Dat is het grote plan voor 2025 eigenlijk. We zijn optredens aan het plannen in België maar ook in het buitenland. Zodra we kunnen, maken we alles bekend op de website en onze socials. En we zullen wel zien waar ons dat brengt…

Misschien eindelijk nog eens Graspop …
Dat zou prachtig zijn, we hebben ze alvast gecontacteerd…

Maar dan zit je weer met die muur … Hebben jullie de ambities, door o.a. COVID en niet steeds de erkenning te krijgen die jullie verdienen, moeten verleggen als band?
We vinden het gewoon plezant, zoals eerder al aangegeven. Zowel het muziek schrijven, samen repeteren als optreden is een passie voor ons allemaal. En of dat optreden nu kan in Spanje, Duitsland of onze thuisbasis Kortrijk, het is gewoon plezant .. ook na 15 jaar. We willen natuurlijk groter worden en ergens doorbreken, maar ook als dat niet gebeurt gaan we gewoon muziek blijven maken. Uit liefde voor de metal! Daar doen we het voor.

Hier in ons landje, kan het zijn afhankelijk van waar je bent, soms minder feedback krijgt? Ondervinden jullie dit onder Dyscordia?
Dat heeft volgens mij niet echt iets te maken met een afkeer, maar met het feit dat we bijvoorbeeld veel meer spelen in Kortrijk en omstreken, en mensen ons daar dus beter kennen. En doordat we in Antwerpen iets minder spelen, zijn we daar minder bekend en komt daar wat minder volk op af.

En anders, kan het zijn, indien een Amerikaan hoort dat het een Nederlandse band is,  zal hij de oren spitsen; bij een Belgische of Vlaamse band fronst men de wenkbrauwen. Ondervinden jullie dat ook, ‘zo’n muur’?
We zouden het fantastisch vinden wat meer erkenning te krijgen. Laat dat duidelijk zijn. Maar we laten ons er ook niet door ontmoedigen. Als dat voor ons wel kan, en we die kans kunnen krijgen om die muur af te breken? Dan zijn we direct vertrokken! Lukt dat niet? Dan is dat ook maar zo…

Er schuilt in de nieuwe plaat een streepje Powermetal, ervaar ik persoonlijk, een genre populair bij een groot publiek. Is het niet interessant in de toekomst eens andere wegen uit te proberen? Hoe sta je er tegenover?
We zijn al bezig met ideeën voor een nieuwe plaat. We gaan onszelf geen beperkingen opleggen, of bij voorbaat zeggen ‘we gaan nu die of die richting uit gaan’. Het moet een natuurlijk groeiproces blijven. Dat is altijd zo geweest bij Dyscordia. We gaan dus ook nu weer af op wat we voelen op het moment. We hebben nu twee nieuwe muzikanten in de band, en hun inbreng zal zeker zijn invloed hebben op de nieuwe sound van Dyscordia.  Jens en Chevy schrijven nu ook mee muziek, dus we zullen zien waar ons dat brengt.

De inbreng van nieuw bloed kan een sound drastische veranderen, bij jullie ook?
De drum van Chevy is al heel anders dan Wouter zijn drumwerk. Dat merk je ook op de optredens, en dat heeft zeker zijn invloed op de toekomst. Ook de inbreng van Jens zorgt voor andere invalswegen, nu al. Het zal zeker en vast Dyscordia zijn, en toch anders klinken dan deze plaat, dat is het enige wat zeker is.

Jullie zijn dus al aan nieuwe nummers bezig. Zijn er al concrete plannen wanneer een eventuele volgende plaat zou uitkomen dan?
Dit jaar is vooral zoveel mogelijk optreden in het oogpunt van ons 15 jarig bestaan. Het zal dus zeker niet voor dit jaar zijn, zelfs mogelijk nog niet voor 2026 denk ik. 

Wat ik zo indrukwekkend en uniek vind aan Dyscordia (we hadden het er al eens over in een vorig interview, is die Army op Facebook, dankzij Pascal). Uniek toch. Heeft die Army ook een invloed op jullie muziek of vormen ze een inspiratiebron?
We zijn zeer gelukkig en dol op die Army, zoveel is zeker. We kijken graag om eens iets speciaal te doen voor hen, zeker en vast. Ze beslissen niet mee welke richting we muzikaal uitgaan, dat dan weer niet. Maar een inspiratie zijn de Army zeker en vast voor ons, zoveel is zeker!

Past een speciaal feestje voor hen, naar aanleiding van jullie 15 jarig bestaan ook in de planning die jaar?
We gaan zeker iets doen voor de fans van de Army.. Maar daar kunnen we op dit moment nog niet over uitweiden. Hou zeker de socials en de website in het oog!

Ik zie er naar uit naar meer dit jaar … Tot op MentalFest alvast

Loek Van Den Berg – Op dit nieuwe album ben ik op zoek gegaan naar de essentie van mijn muziek, waarbij ik één idee dieper uitwerkte van de hele compositie. De composities zijn gelaagder

In 2022 wist saxofonist Loek van den Berg ons aangenaam te verrassen met de plaat ‘Wayfarer’. Muzikaal een ware wereldreis.
We hadden toen reeds een interview met hem over die release: https://www.musiczine.net/nl/interviews/item/88472-loek-van-den-berg-het-draait-er-bij-mij-niet-om-te-laten-zien-hoe-virtuoos-ik-ben-maar-om-het-gevoel-dat-achter-de-muziek-zit.html
Eind januari komt een nieuwe plaat uit ‘Seafarer’. Ook nu weer hadden we een fijn gesprek over die plaat, over de doelstellingen, die al dan niet zijn bereikt zijn, de ambities en de verdere toekomstplannen.

Loek, in 2022 had ik een interview met jou naar aanleiding van de release van je plaat ‘Wayfarer’. Hoe is het je ondertussen vergaan?
Er is uiteraard veel gebeurd na die release. We hebben veel kunnen optreden bijvoorbeeld. Daarnaast zijn we ook in de prijzen gevallen, waaronder de Edison Jazz, en dat was toch een mijlpaal. Het heeft voor ons heel wat deuren geopend naar nog meer optredens, en een extra tour met het album: Een soort ‘Edison tour’.
Ik had ondertussen ook in de Dutch jazz competion voor mijn titelstuk van het album ‘Wayfarer’  een prijs voor beste compositie gewonnen in. En ook dit heeft gezorgd voor nieuwe deuren die zijn open gegaan. We kunnen stellen dat die plaat een succesverhaal was voor ons, we zijn op zeer mooie plekken geweest en het publiek was steeds heel enthousiast.

Het valt me op dat bij jou als bij andere getalenteerde muzikanten, jullie allemaal meer het pad van de jazz verlaten. Waarom wordt er dan nog steeds het label jazz gekleefd op jullie muziek?
Het is inderdaad een breed begrip geworden, omdat zoveel stijlen zich met elkaar zijn gaan vermengen. En dat allemaal onder de noemer jazz. Wat ons echter verbindt is een honger naar improviseren. Dat is de rode draad in al onze muziek.
Improvisatie is wat onze, en ook mijn muziek, jazz maakt. Wat mijn eigen muziek betreft is het leuk om alle solo’s open te trekken, zodat er meer ruimte komt voor de eigen prospectie van elk van de bandleden.
Als ik de studio induik heb ik een bepaald idee in mijn hoofd, en dan wil ik dat zo opnemen zoals ik me dat had voorgesteld. Maar live is het juist leuk om daarvan af te stappen. En meer met dat improviseren bezig te zijn. Dit maakt onze muziek jazz, of dit nu een mix is tussen jazz en rock of een andere fusion. Die drang tot improviseren verbindt ons allemaal.. Dat is jazz.

Eind
januari 2025 verschijnt ‘Seafarer’, in een co-release van ZenneZ Records-Bertholds Records. Ik lees in de biografie dat het een logisch vervolg is op de vorige plaat, kun je er wat dieper op ingaan?
Er is de afgelopen jaren een hoop veranderd, ook ik persoonlijk ben veranderd. Maar de intentie in de muziek is nog steeds hetzelfde gebleven. Het beeldende verhaal, en de melodische kant van mijn muziek blijft de kern. Ik ben deze keer eigenlijk nog dieper ingegaan op dat aspect.

Wat is het grote verschil tussen deze release en die vorige dan?
Bij het eerste album had ik in één composities verschillende ideeën die ik aan elkaar verbond, waardoor we binnen een compositie vaak van de ene naar de andere sfeer sprongen. Dat was op zich niet slecht, en ik sta nog steeds erg achter die composities.
Op dit nieuwe album ben ik echter op zoek gegaan naar de essentie van mijn muziek, waarbij ik één idee dieper ben gaan uitwerken over de hele compositie heen. De composities zijn gelaagder geworden en ik ben nog verder gaan uitzoeken hoe ik uniek kan zijn in het compositie aspect, en hoe ik mijn bandleden daarin het beste kan laten uitspringen. Daar ligt dus wel het verschil tussen de twee platen.

Dat viel me dus ook op. We hebben ook het filmische, dromerige aspect dat uitgaat van deze plaat. Je wordt meegenomen naar een wereld van samenhorigheid en rust. Was dat een natuurlijke groei, of een bewuste aanpak?
Ik heb niet per se een duidelijk plan bij voorbaat eigenlijk. Het komt er gewoon heel natuurlijk uit eigenlijk. Doordat ik als saxofonist constant met melodieën bezig ben, zal daar het zwaartepunt wel blijven liggen. Maar hierin probeer ik mezelf steeds meer te ontplooien en vernieuwen.
Dit album is een best persoonlijk album rond de dingen die ik afgelopen jaren heb meegemaakt of gedaan heb. Het gaat niet over één onderwerp, maar het is een samenvatting van al die persoonlijke verhalen die ik wil uitbeelden.
Het is dus niet dat ik denk : ik ga nu een album schrijven dat hier over gaat of zo.. zo werk ik niet.

Reizen is wel een specifieke inspiratie geweest toch? Welke reizen dan?
Ik heb veel gereisd de afgelopen jaren, dus sowieso vormt dat een inspiratiebron. Dat bracht me o.a. in Egypte en door Europa heen. Maar ook China. We hebben het afgelopen jaar best veel buiten Europa kunnen spelen. Al die plekken vormen uiteraard een inspiratiebron. Ik plan altijd een moment waarop ik op mijn eentje dat land ga bezoeken, en dat is uiteraard altijd een bron voor inspiratie.
Zo komen er op het laatste nummer ‘Languages of the Unheard’ duduk klanken voor, wat een Armeens muziek instrument is. Het is fijn om in die bepaalde cultuur te duiken, en dat is zeker een bron van inspiratie geweest.
Laat ons stellen, het is niet zo dat ik een specifieke compositie opdraag aan een bepaalde reis, zo werk ik niet; maar de samenvatting van al die reizen heeft uiteraard wel een impact op mijn composities, dat weer wel dan…

Ingetogenheid vormt de rode draad, af en toe worden registers open getrokken, met een lichte botsing geluidsmuren.. Een bewuste manier van werken of niet?
Je bedoelt qua dynamiek? Dat is dan weer wel heel bewust gedaan, om in die soort golven tewerk te gaan. Ik denk bij het componeren goed na over waar die uitbarsting zit, en waar het intiem blijft. Dat opbouwen en afbouwen is inderdaad een duidelijke keuze geweest . Ik ben daar zelfs meer mee bezig geweest dan op het eerste album eigenlijk.

Je laat je ook goed omringen, uiteraard klinkt je saxofoon hemels; de inbreng van de anderen is belangrijk. Kun je wat meer over hen vertellen en hoe je hen gevonden hebt?
We spelen al heel lang samen, en het gaat mega goed. Met de meeste van de bandleden heb ik samen gestudeerd in Rotterdam. Wat opvalt is dat ik en mijn bandleden hetzelfde idee hebben over de sound van mijn muziek. Onze muzikale invloeden liggen in dezelfde lijn, we houden allemaal van dezelfde bands. Als ik met een idee kom, dan legt de band hierdoor heel gemakkelijk de link naar hoe dat moet worden uitgebeeld. Het helpt uiteraard ook dat we al een album samen hebben opgenomen, en daar veel mee hebben kunnen spelen. Hierdoor heeft de band een duidelijk idee over hoe ik de muziek graag zou willen hebben, en ze volgen me hierin, gelukkig.

Er is ook meer oog voor improvisatie. Heeft die samenwerking ermee te maken of hoe moet ik dat zien? Wat zorgt ervoor dat dit nu net wat meer naar boven komt, dan op je vorige plaat?
We zijn zeker gegroeid. Door veel samen op te treden, zijn we meer op elkaar ingespeeld en begrijpen we elkaars manier van spelen ook beter! Binnen dat improviseren durven we meer risico’s te nemen, en kunnen we veel meer ons verhaal vertellen, en duidelijkere lijnen trekken.
In dit album zitten echter iets minder solo momenten dan op het vorige album. Dit komt doordat ik voor de opnames een keuze heb gemaakt om meer op het compositie aspect te focussen. Op de eerste plaat hadden we vaak een tweetal solo’s per stuk, nu is dat er meestal één. Live gaan we dat allemaal meer omgooien uiteraard.

Wat zijn de verdere plannen voor dit jaar? Zowel op als naast het podium? Wat zijn de verwachtingen van die nieuwe plaat?

We hopen uiteraard weer veel te kunnen gaan optreden met deze plaat. Ik merk dat het op het moment niet makkelijk is in de muziek industrie. Maar dat is niet enkel bij ons in Nederland of in België het geval. We hebben 56 keer kunnen spelen met het vorige album, als we nu de helft of zelfs 1/3de daarvan kunnen doen zou ik al best tevreden zijn. Maar ook dat blijkt dus lastiger dan ik had verwacht. We blijven gewoon doorgaan, en hopen dat er weer een mooie tour uit komt. We brengen de plaat nu uit op twee labels, ook een Duits label naast ZenneZ Records, zijnde Bertholds records. We gaan daardoor meer focussen op de Duitse markt. We willen ook wat meer in België spelen, onze trombonist komt namelijk uit België. We zitten vooral te kijken naar de omliggende landen van Nederland om daar wat meer te kunnen spelen.

Het is inderdaad moeilijker geworden, maar worden Nederlandse muzikanten niet meer gesubsidieerd en gestimuleerd? Belgische artiesten krijgen haast geen plaats …
Wat ik veel hoor bij organisatoren is dat ze geen geld of subsidies meer hebben waardoor ze geen risico’s meer durven te nemen. Daardoor is een kwintet vaak te groot, ze willen dat niet meer boeken. Het enige wat overblijft voor een kwintet zijn de grote podia, maar daar is dan weer zoveel concurrentie, dat het lastig is om daar binnen te geraken. Het zijn doorgaans  grote Amerikaanse acts die daar komen. Het lijkt wel alsof bands in de middenmoot, bands die op een punt staan om door te breken, het zeer moeilijk hebben om die volgende stap te kunnen zetten.
En toch is Nederland een fijn land om in te wonen als muzikant, men krijgt hier voldoende kansen op speel plekken. Dat we meer dan vijftig keer hebben mogen spelen met ons vorige album geeft aan dat er zoveel podia zijn, die bereidt zijn ons te boeken. Als je dan kijkt naar pakweg Oostenrijk heb je er misschien maar acht of tien. Er zijn ook veel subsidies die je kunt aanvragen hier. Met de nieuwe politiek zou hier wellicht wel een verandering in kunnen komen dit jaar, in de negatieve zin. Geen idee waar het heen gaat.. maar los daarvan blijft Nederland een heel fijn land om te wonen en actief met muziek en cultuur bezig te zijn.

In 2022 antwoordde je op de vraag naar je doelen en ambities: ‘’Ik denk dat dit mijn belangrijkste ambitie en doelstelling is. Als mensen naar mijn muziek luisteren en even hun moeilijkheden vergeten, of geraakt kunnen worden. Dat is de kracht van muziek!’’
Ben je in die opzet geslaagd denk je?

Ja, daar sta ik nog steeds achter. Het mooiste van muziek maken is als je merkt dat het soms lukt om mensen op een bijzonder manier te raken met je muziek. Ik heb een concert gehad, waar mensen vooraan zaten die elk stuk mee zongen. Dan weet je dat je inderdaad in je opzet geslaagd bent. Het was een speciaal gevoel dat over me heen kwam. Dat je in die zin deel uitmaakt van iemands leven. Het doet veel bij mij, als ik iets heb gecreëerd dat mensen diep raakt.
Er is op het moment zoveel narigheid in de wereld om ons heen. Dan is het fijn te zien dat muziek een verbindende factor is. Op het podium ben je voortdurend bezig met verbinden samen met de andere muzikanten en het publiek. Je bent constant naar elkaar aan het luisteren, en ik denk dat dit een mooie metafoor is voor hoe we met elkaar in het dagelijks leven zouden kunnen omgaan. Op deze manier zouden we de rest van de wereld een beetje mooier kunnen maken.
Het is fijn om met muziek mensen te kunnen helpen om moeilijke momenten even te vergeten, en als dat lukt en blijft lukken is dat super mooi…
Het laatste nummer op het album ‘Languages of the Unheard’ is een beetje geschreven rond dat idee. Ik was naar een aantal protestmarsen gegaan afgelopen jaar, en toen dacht ik, ik wil ook een mars schrijven. We kunnen als mensheid een stuk beter omgaan met elkaar en de wereld om ons heen. Toen Wilders vervolgens in Nederland aan de macht kwam, en alleen maar meer haat stimuleerde, schreef ik deze treurmars. “Languages of the Unheard” is geschreven voor iedereen die ongehoord is en die ik op deze wijze toch een stem zou willen geven.
Het is iets krachtig aan muziek om dat te kunnen doen, en daardoor mensen met elkaar te verbinden.

Een heel mooi nummer, o.m. door het gebruik van Duduk. Is het de bedoeling errond iets meer te gaan doen?
Ik ben inderdaad veel Duduk aan het studeren. Ik ben veel Armeense en Iraanse muziek aan het checken. En ik denk dat het bij de volgende platen zeker wat meer terug gaat komen.

Of een volledige plaat rond die Armeense muziek?
Ik blijf bij de saxofoon en in mijn kwintet zal het een combinatie blijven. Maar het lijkt me super tof om ook in andere bands met dit instrument te gaan spelen.

En een project met een Armeense artiest of zo, lijkt dit ook geen optie?
Dat lijkt me zeker een optie, en dan op die manier naar Armenië te gaan. Om daar te studeren, of mensen te ontmoeten, nieuwe culturen te ontdekken.
Ook in Nederland, en zeker in Rotterdam, heb je veel muzikanten van over de hele wereld, waardoor je ook hier verschillende muzikale culturen kunt leren kennen. Ik sta zeker open voor cultuur verbindende projecten, leuk!

Is er ook een ambitie om grote podia te doen, of eerder een naam worden binnen het clubcircuit?
Ik denk dat ik me net zo goed zal voelen bij een huiskamer concertje, dan op een groot podium te staan voor duizenden mensen. Het heeft beiden iets eigens natuurlijk, maar om het doel te zetten om Ahoy uit te verkopen, is niet per se iets waar ik mee bezig ben.
En ook niet iets dat in de nabije toekomst gaat gebeuren denk ik.
Het mooie aan muzikant zijn is dat je op zoveel verschillende plekken kunt optreden. Waardoor je de ene dag in een huiskamer staat waar vijftien mensen heel aandacht luisteren, en de volgende avond sta je op een groot festival en speel je voor duizenden mensen. Dat is zo bijzonder aan het muzikant zijn. Beiden heeft iets speciaals. Ik zou uiteraard geen van die twee afzeggen als ik de mogelijkheid krijg. Op het moment ben ik gewoon heel blij met waar ik speel, en of dat klein of groot is speelt geen rol.

Eventjes nog dat ‘filmische aspect’ … Je muziek is zeer visueel, is er geen plan om er ooit iets mee te doen, o.m. TV of film?
Ik vind het idee zeker tof, maar ben nog niet actief gaan zoeken. Als er ergens een filmregisseur interesse heeft, mag die me altijd contacteren. Want ik heb hier zeker interesse in.

Waar zie je jezelf binnen circa tien jaar, of waar zou je graag willen staan?
Ik hoop mezelf te blijven ontwikkelen in mijn muziek, en dat ik altijd de interesse blijf houden om nieuwe dingen te leren! Ik zou mijn muziek graag blijven delen, en als ik mensen hier mee raak is mijn doel bereikt! Het leukste van muziek maken vind ik om concerten te spelen, aangezien er zo’n mooie sfeer ontstaat tussen elkaar en het publiek. Ik hoop dat ik hiermee door kan blijven gaan de komende jaren en als het lukt om dit uit te breiden en meer te kunnen reizen met mijn muziek, zou dat waanzinnig zijn!

Bedankt voor dit fijne gesprek. Alle succes toegewenst!

Julien Tassin - Hermia - Joris – Hoe jazz en blues elkaar vinden en binden
Julien Tassin solo - Tassin-Hermia-Joris

Julien Tassin is een veelzijdig gitarist. Hij brengt aan de lopende band releases uit, zit in tientallen projecten en zijn muzikaal spectrum is enorm divers. Op zijn laatste solo plaat 'Wild Around', een persoonlijk meesterwerk, bindt hij moeiteloos jazz en blues aan elkaar en is improvisatie de troef . Samen met saxofonist virtuoos Manuel Hermia en percussie wizard Chris Joris voegt hij op 'Midnight sun' er Afrikaanse invloeden aan toe. Het zorgt op plaat voor een divers aanbod wat leidt tot een oneindig improviseren.
Benieuwd hoe dit live zou klinken , zakten we op zondagnamiddag af naar De Casino. Filmische muziek met een verhaal, bleek later!

In het eerste luik mocht Julien Tassin (*****) solo, op akoestische gitaar, zijn veelzijdigheid onderstrepen. Het klonk timide, intimistisch. Je voelde letterlijk de emotie in die sound.
In de blues , waarbij de registers konden worden opengetrokken open getrokken, hoorde je de aanklacht tegen wat mis gaat in onze maatschappij. Ook een boodschap van hoop hoorden we uit die bluessound. Muisstil werd het.
Julien Tassin wist op zijn eentje een erg gevoelige snaar te raken in zijn intens gitaarspel.

In het tweede luik traden ook Hermia en Joris aan. Tassin - Hermia - Joris (*****) klonk intiem, maar door de saxofoon echter ook lekker groovy en aanstekelijk. De spraakzame Hermia nam vaak het voortouw en de percussie van Joris viel binnen dit trio sterk op. De drumvellen worden gestreeld en de cimbalen zachtmoedig aangepakt. Het geheel klinkt deels ritmisch, alsof je in een Afrikaanse oerwoud bent aanbeland.
Het brede arsenaal aan percussie was hier nu niet aanwezig, maar de extra toeters en belletjes zorgen wel voor een heel aparte sfeer, die tot de verbeelding spreekt.
Tassin vult dit duo perfect aan met z’n kenmerkende gitaarlijntjes en improvisatie, die meer naar jazz neigen tegenover z’n traditionele blues. Een song als “Midnight Sun” , van de gelijknamige plaat, duidt aan waar het bij dit trio echt om draait … Op doordachte wijze improvisatie van jazz met die typische Afrikaanse muziekstijl. Magisch.
Afsluiter was “La Danse des larmes”, het perfecte slot die de versmelting vormt van de emoties van Julien Tassin’s persoonlijk meesterwerk, Blues en jazz versmelten tot een verhaal … met Afrikaanse invloeden. De groovy saxofoon is mee bepalend.
De betekenis rond dit nummer zegt voldoende '”Het idee rond deze song is dat we soms verdrietig zijn, maar steeds, ondanks die pijn, moeten we proberen daar toch iets moois van te maken. Het gaat er dus om hoe je pijn probeert te vertalen in iets dat aanleunt bij de viering van het leven, of iets dergelijks. ", zei Julien in een interview achterna.
We hoorden dus een soort verhaal van een spannend boek, wat in schoonheid eindigde.
Een bisnummer was er dus niet bij. Was ook niet nodig na zo’n betekenisvolle emotievolle set.

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: Jazzlab + Cultuurcentrum Sint-Niklaas ism De Casino, Sint-Niklaas

Cattle Decapitation - Zwaar geschut als understatement

Voor een avondje zware metalen moest je vanavond in De Casino zijn. De Amerikaanse deathgrind band Cattle Decapitation zou de Casino aan gort slaan met een razendsnelle en verpletterende set. De band ontstond in 1996 als een zijproject van grindcoreband The Loctus en is ondertussen uitgegroeid tot een begrip binnen de scene. Geen wonder dat deze avond compleet was uitverkocht.
Cattle Decapitation bracht ook enkele vrienden mee, om de boel op te warmen.

De uit Zuid-Afrika afkomstige deathcore band Vulvodynia (****) opent een metalen vaatje vol absurditeit, en voegt er typische Zuid-Afrikaanse ingrediënten aan toe. Wat hen toch wel vrij uniek maakt binnen de scene. De zeer beweeglijke frontman port zijn publiek al vanaf de eerste noot aan. Het zorgt zelfs bij het toekomende publiek voor een eerste mini moshpit in het midden van de zaal.
De met humor doorspekte set van Vulvodynia deed wat wenkbrauwen fronsen, maar puur technisch en in entertainment hoeft de Zuid-Afrikaanse deathcore band niets meer te bewijzen.
Een fijne ontdekking dit gezelschap, geslaagd in zijn opzet … Het lont aan het vat steken, om de boel pas echt te doen ontploffen!

Revocation (****) is een technische deathmetal band uit Boston. Hun technisch hoogstaand aspect komt nog het meest boven drijven, in klievende gitaarlijnen. In hun muziek komen subtiel wat thrash metal invloeden boven. In elk geval wordt een geluidsmuur aan gitaar riffs opgetrokken. De aangename grunts van de frontman en de verbluffende drums zijn een meerwaarde. Revocation haalt verschroeiend uit, waardoor de temperatuur in de zaal plots tot een kookpunt dreigt te stijgen. Missie geslaagd!

Het absolute hoogtepunt van deze avond werd, met alle respect voor de afsluiter, geleverd door Shadow of Intent (*****). Een band die ijskoud, intens, lichte melodieus en zonder enig scrupules een aanval op de trommelvliezen uitvoert. Maar ook je ziel doet branden, eens je in hun ijskoude wereld bent binnen gestapt. De verschroeiende zang van Ben Duerr was over de hele lijn dik en smerig. De verbluffende breakdowns van drummer Bryce Butler gingen letterlijk door merg en been. En de messcherpe gitaarlijnen dreven je uiteindelijk tot absolute waanzin. Neem daarbij dat Ben zijn publiek steeds opnieuw opzocht, en dan was het hek compleet van de dam. De moshpits volgden elkaar in hoog tempo op.
De Casino stond uiteindelijk compleet op daveren, door het los geslagen publiek en door een band die erop reageert door er nog enkele intense schepjes bovenop te doen, waardoor die geluidsmuur plots aanvoelt als een pletwals die over je hoofd heen dendert. Een verbluffende gewaarwording waarvan we toch even moesten bekomen.

Veel tijd om daadwerkelijk op positieven te komen werd ons niet gegund. Want daar volgde een nieuwe uppercut richting de buikstreek met Cattle Decapitation (****).
Als afsluiter van de avond zorgde de Amerikaanse band in de langzame riffs, de spanning op te bouwen, verder haalden ze alles uit de kast voor een sonische apocalyptische totaalbeleving. Het klonk intiem dreigend, brutaal, doordacht en gevarieerd. De Casino werd bijna compleet verpulverd, en wederom was er sprake van een wervelstorm aan moshpits. Cattle Decapitation overtuigde moeiteloos, met songs als “We eat our young”, “Bring back the Plague” tot het verschroeiende “One day closer to the end of the world”'; muzikaal verderf en waanzin. Aan de reacties van een wild losgeslagen publiek te zien, die door deze muzikale wervelstormen nog meer honger hadden, waren we niet de enige die zo intens genoten van deze wall of sound, een  ondoordringbare muur van puur muzikaal zwaar geweld.

We kregen een verpletterende avond van vier bands die op hun eigen wijze zorgden voor een rollercoaster aan 'Zwaar Geschut'!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez

Cattle Decapitation
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/7237-cattle-decapitation-24-01-2025

Shadow of Intent
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/7238-shadow-of-intent-24-01-2025

Revocation
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/7239-revocation-24-01-2025

Vulvodynia
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/7240-vulvodynia-24-01-2025

Organisatie: Biebob ism De Casino, Sint-Niklaas

Pagina 1 van 178