Toto - Legendarisch Terug - Toto's Triomf in Vorst Nationaal

Het was een magische avond in Vorst Nationaal, waar Toto de Brusselse zaal opnieuw bestormde. De band had hier voor het eerst gespeeld in 1982, en sindsdien heeft de band hun legendarische status opgebouwd. Dit keer was het hele concertcomplex gevuld met fans van verschillende generaties. Hoewel het publiek in zijn meerderheid lekker zat, moest de zaal af en toe aangemaand worden om op te staan en mee te dansen – toch wel een  contrast met de energie die de band op het podium bracht.

Voor het concert begon, was het de beurt aan Christopher Cross om de zaal op te warmen. De zanger en songwriter, vooral bekend van zijn iconische hit “Sailing,” bouwde zijn set rustig op met een serene sfeer en zijn kenmerkende zachte stem. Cross, die zijn carrière begon in de jaren ‘80, heeft sindsdien een blijvende indruk achtergelaten in de popmuziek. Maar tegen het moment dat hij zijn meest legendarische nummer, “Ride Like The Wind,” inzette, was het duidelijk dat de wind er een beetje uit was. De energie in de zaal leek wat af te nemen, waardoor het nummer niet meer de impact had die het ooit had gehad. Toch bood Cross een aangename voorloper voor de grote act van de avond.

Toen Toto het podium betrad, was het meteen duidelijk waarom deze band zo'n invloedrijke en geliefde naam in de rockwereld is. Steve Lukather, de immer energieke gitarist, had zichtbaar wat problemen met zijn knie – een kniebrace was niet te missen. Hij grapt over zijn blessure en vertelt dat zijn dokter hem vroeg of hij dacht dat het nog de jaren '80 waren. “Ik herinner me de jaren '80 niet meer,” lachte Lukather. Maar in plaats van te blijven hangen in de pijn, schakelde Lukather direct over op zijn meesterlijke gitaarspel, en bewees hij dat geen blessure zijn talent zou stoppen.
Een bijzonder moment was het weerzien van Greg Phillinganes, die eerder eind 2024 nog te zien was als onderdeel van de begeleidingsband van David Gilmour. Phillinganes beheerst de toetsen als geen ander en wisselde moeiteloos tussen jaren ‘80-synths en gevoelige pianomomenten. Ook de jonge Dennis Atlas viel op, met een stem die krachtig genoeg was om de ruimte te vullen. Zijn vertolking van "Angel Don't Cry" was puur en intens, en het publiek genoot van zijn krachtige prestaties.
De funk kwam naar voren tijdens “Georgy Porgy,” waar een dwarsfluit de muzikale diepgang nog verder versterkte. In “White Sister” liet Lukather de gitaar schitteren, met indrukwekkende virtuositeit die de zaal in vervoering bracht.
Toch was er ook ruimte voor de zachtere kant van Toto, en “I’ll Be Over You” bood het publiek het welbekende knuffelrockmoment. Deze overgang van harde rock naar gevoelige ballads werd perfect gedoseerd.
Een hoogtepunt in de set was de obligate drumsolo van Shannon Forrest. Tussen “I’ll Supply the Love” en “Don’t Chain My Heart” kreeg de drummer de kans om zijn virtuositeit tentoon te spreiden. Forrest’s solo was niet alleen technisch indrukwekkend, maar ook gevuld met energie die het publiek in zijn greep hield, waarna hij de band met een knal terug naar het podium leidde.
Verder viel ook de aanwezigheid van basgitarist John Pierce op. Hij is zowat de oudste vriend van Lukather, met wie hij een bijzondere band heeft: de moeders van de twee waren zelfs al bevriend tijdens hun zwangerschap. De vriendschap tussen Lukather en Pierce weerspiegelde zich in de onderlinge chemie die ze op het podium deelden. Pierce voegde zijn stevige baslijnen perfect toe aan de sound van de band en was essentieel voor de muzikale groove van de avond.
Het meest opvallende moment van de avond kwam misschien wel toen de band een eerbetoon bracht aan Jeff Beck, door zijn beroemde witte Stratocaster te gebruiken in een vertolking van “Don’t Chain My Heart.” Het was een krachtig moment van muzikale samenwerking en respect voor een van de grootste gitaristen aller tijden, wat de zaal met ontzag vulde.
Tijdens de bandvoorstelling werd er gepraat over de geschiedenis van Toto, en Greg en Steve herinnerden zich de tijden waarin ze samen met Michael Jackson speelden. Tijdens een moment van nostalgie zette Steve Lukather een stukje “Beat It” in, wat voor een enthousiaste reactie van het publiek zorgde. De band deelde ook herinneringen aan hun samenwerking met Michael McDonald, met een korte impressie uit “Keep Forgetting.”
Warren Ham werd geëerd met de titel “Swiss Army Knife” van de band – een man van vele talenten, en werd met plezier gepresenteerd als de ‘Mr. Fabulous’ van de groep, met zijn veelzijdigheid en vermogen om verschillende instrumenten te bespelen. Ook bassist John Pierce kreeg de nodige aandacht, waarbij ze een stukje uit “The Power of Love” van Huey Lewis and the News liet horen, een mooi moment van muzikale kruisbestuiving.
Joseph Williams, die tijdens een periode dat hij niet bij Toto zong voor Disney nog “Hakuna Matata” heeft ingezongen, had zijn stem perfect getraind en hield het publiek warm. Hij wist de zaal te raken met zijn krachtige vocalen, wat de band verder door het repertoire voerde.
Met een indrukwekkende reis door hun geschiedenis en een setlist die de geliefde hits van over de jaren heen bevatte, sloot Toto de avond af met een lange versie van “Africa.”

Het was een avond die niet snel vergeten zal worden, waarbij meerdere generaties samenkwamen om te genieten van de tijdloze magie van Toto.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Geert De Dapper
Toto
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/7258-toto-07-02-2025?Itemid=0

Christopher Cross
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/7259-christopher-cross-07-02-2025?ltemid=0

Organisatie: Gracia Live