Devil's Bargain is een heavymetalband uit het Waasland. De band brengt sinds 2013 heavy metal in zijn meest pure vorm, mét power maar ook een - naar onze mening - duister kantje. In 2018 kwam hun debuut 'Deal With The Devil' op de markt, en nu volgt er een opvolger 'Visions'.
Releaseshows vallen in het water door deze coronacrisis, maar we vonden dit een mooie gelegenheid om de band wat prangende vragen voor te schotelen. Over het nieuwe album, over de toekomst en het verleden.
Het volledige interview kunt u hier nog eens nalezen http://www.musiczine.net/nl/interviews/item/78392-devil-s-bargain-we-hebben-het-zelf-moeilijk-om-onze-muziek-in-een-hokje-te-steken-we-worden-immers-door-zoveel-zaken-beinvloed-de-gemene-deler-is-toch-gewoon-heavy-metal-hoor.html
We legden ons oor te luisteren, en horen een band die old school heavy metal trouw blijft, maar ook vooruit kijkt.

Met de komst van Juan Carlos Galdos op gitaar en Arthur Melchior Pagliarini op zang stroomt er nieuw bloed in Devil's Bargain. Je hoort een band waarbinnen iedereen meer dan ooit tevoren dezelfde kant uitkijkt, die spelplezier beleeft en meer op een energieke wijze van begin tot einde alle registers opengooit.
Het zeer uiteenlopende stembereik van Arthur Melchior blijkt trouwens, met alle respect voor de inbreng van de instrumentalisten, een grote meerwaarde te zijn. Hij kan zowel de hoge tonen aan, maar ook de meer cleane vocalen die de haren op je armen naar omhoog laten komen, tenminste als je houdt van die typische heavy metal met een power en donker kantje aan. Want vaak merken we ook een streepje duisternis als bij “No Return”, “Sign Of The Times” en “Endless Fight”. Eveneens loeien opgekropte emoties uit de boxen als een mokerslag in je gezicht.
Volgens we vernamen werd het debuut niet laaiend enthousiast ontvangen. Maar hier horen we een volwassen band die zijn grenzen heeft verlegd, een nieuwe bladzijde omdraait en zijn stempel wil en zal drukken op dat typische heavymetalgebeuren. Songs als “Your Disposal” en het lange, lekker op verschroeiende riffs gedreven “Symphony of Silence” laten inderdaad horen dat Devil's Bargain een grote stap voorwaarts zet.
Met 'Visions' zet Devil's Bargain meerdere stappen voorwaarts om hun doel te bereiken. Is dit vernieuwend? Nee, dit is een typisch heavymetalband. Maar eentje van uitzonderlijk kaliber. En dat wordt hier over de hele lijn dik in de verf gezet. Door de frisse wind die door de band waait, worden wegen ingeslagen die ons doen uitzien naar een gouden toekomst.
'Visions' is dan ook een schijf die iedere fan van het betere heavy metal zonder verpinken in huis kan nemen, want deze band bezorgt de heavy/power liefhebber een waar oorgasme en zorgt ervoor dat je lekker zit te headbangen en je krijgt bovendien kippenvelmomenten erboven op, mede dankzij de frisse inbreng binnen de band. Wat dan weer zorgt dat de haren op je armen voortdurend rechtstaan van innerlijk genot. Dat daarvoor wordt teruggegrepen naar een gedoodverfde formule, malen we totaal niet om. Want ons heavymetal hart stond in brand, ook na meerdere luisterbeurten.

Tracklist: Sewer Rats, Endless Fight, No Return, Devil's Bargain, Sign Of The Times, Your Disposal, Symphony Of Silence

Ivolve is een muzikant, artiest en kunstenaar die van enorm veel markten thuis is.

Dat bewees de man met recente releases

Vulture - http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/78346-vulture.html
Verloren Woorden - http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/78348-verloren-woorden.html

'Randomize The Insanity' is de derde release op zeer korte tijd van Ivolve. En wie had gedacht het meeste te hebben gezien en gehoord van deze man, zal ook nu weer iets gloednieuw ontdekken. Welkom in de absurde wereld van Ivolve die je deze keer meeneemt naar de donkerste kant van het menselijke brein tot hij je tot waanzin heeft gedreven.

Variatie in zoveel stijlen, stijlbreuken plegen en daarmee wegkomen? Ja, Ivolve doet het weer. Deze keer doet hij je, op een dreigende wijze, wegzweven naar de meest macabere en donkere gedachten bij “Synth Called Korsakov” en “Beautiful Nurse”. Bij “On My Own” krijgt Ivolve ondersteuning van de bijzonder kristalheldere stem van Lena die een meerwaarde vormt in het geheel. Eens je denkt te weten welke richting deze schijf echt uitgaat - intensieve triphop die aanleunt bij o.m. ambient of dreampop - slaat Ivolve weer een andere weg in op “Puppy Named Clipper” , een dansbare song, gekruid met aanstekelijke percussie , die een hypnotiserend werking heeft op je onderbewustzijn.
Remixen van “On My Own” laten horen dat op de inspiratiedrift geen stop staat bij Ivolve. Dat bewees hij al bij andere releases. Dat zet hij hier nog eens in de verf op deze nieuwe release 'Randomize The Insanity'.  Dansen of zweven over de dansvloer, je onderdompelen in donkere gedachten boordevol mysterie en waanzin, binnen een experimentele omkadering. Dat komt ook bij “Come Along”, “Slow Down” en het dreigende, wondermooie sluitstuk “Memories” voldoende tot uiting.
Elk nummer op deze schijf opent een andere deur, naar een nieuwe wereld waarbij je fantasie op een intense wijze wordt geprikkeld. Zwevend van de ene naar de andere bladzijde. Tot je er daadwerkelijk waanzinnig van dreigt te worden. Deze keer is er iets minder vocale inbreng, ook al blijkt die telkens een enorme meerwaarde te vormen in het geheel, zoals die inbreng van Lena haar prachtige stem.
Maar ook door middel van een quasi-instrumentaal eigenzinnig pareltje bewijst Ivolve dat hij een ware kunstenaar is met klanken. Ofwel dompelt hij je onder in angst, ofwel doet Ivolve je dansen tot in de vroege uurtjes. Maar wat ons weerom het meest opvalt aan deze release - we vergeleken zijn vorige werken al met een schilderij van Picasso – is dat hij met deze nieuwe parel van een kunstwerk deze stelling alleen maar bevestigt.
Zonder meer is Ivolve dan ook de Picasso van elektronische /triphop die, binnen een experimentele en gevarieerde omkadering, je doet binnentreden in zijn wereld boordevol waanzin van de puurste soort.

Tracklist: Synth Called Korsakov, Beautiful Nurse, On My Own (feat. Lena), Diplomatic Shrooms, V8 Bit.C 'GG' (Ivolve Remix), Temple, It's All Gonna Be Fine, Puppy Named Clipper, On My Own (Frietboer Remix), Come Along, Slow Down, Memories

Elektro/Dance/Hiphop
Randomize The Insanity
Ivolve
Wagonmaniac Music

De Antwerpse band F.O.D is één van de absolute toppers van punkrock in ons landje. Sinds 2008 spelen ze niet alleen zalen en festivalweides plat, ze krijgen ook in het buitenland erkenning. Ook hun platen zijn één voor één punkrockpareltjes van wereldklasse. Ook in 2020 brengt F.O.D. een gloednieuwe plaat op de markt: 'Sleepville'. Een conceptplaat zo blijkt. Het verhaal draait rond twee personages, een oudere vrouw genaamd Annie die samen met Harrison mijmert over verleden , heden en die de puzzelstukje in haar leven in elkaar probeert te steken. De dingen des levens uit de doeken gedaan dus.
Het leuke aan deze schijf is dat er daadwerkelijk een verhaal wordt verteld. En zoals dat in het leven gaat, is dat met een lach en een traan. Soms woede, soms ook een schaterlach en soms ook humor. Alles binnen veertien songs die perfect op elkaar aansluiten, waardoor je deze schijf in zijn geheel dient te beluisteren.
Zoals het lezen van een spannend boek. Dit boek gaat over twee fictieve personages, het gaat eigenlijk ook over jou en mij. Iedereen die een relatie opbouwt, kinderen krijgt, werkt enzoverder, kijkt wel eens mijmerend terug op dat verleden, met een glimlach denkend aan die mooie momenten. Maar ook zich soms afvragend waarom je bepaalde beslissingen hebt genomen. De emoties spatten langs alle kanten, maar ze zijn gemeend en komen recht uit het hart.
De reden waarom we ooit fan zijn geworden, en dat nog steeds zijn gebleven, is dat F.O.D. een uitzonderlijke melodieuze punkrockband is , die de humor van een Green Day verbindt met de bittere ernst van punkbands met een boodschap. Ze rammen het door je strot, maar vergeten daarbij ook niet om alles te relativeren, waardoor een feest ontstaat in je hoofd. De heren van F.O.D. blijven daardoor eeuwig jong, maar houden ook hun fans jong en trekken jeugdige punkrockfans over de streep.
Persoonlijk ben ik niet zo een grote fan van Green Day, maar die heren kunnen wel een feestje bouwen op het podium waarop iedereen tot ver achteraan een festival weide staat te dansen tot de vroege uurtjes. Over diezelfde gave beschikt F.O.D., en dat op en naast het podium.
Met deze wondermooie conceptplaat wordt die stelling voor de zoveelste keer in de verf gezet. Dit is voor elk beetje fan van punkrock in de brede zin van dat woord puur genieten tot in de toppen van je tenen.

Wij leerden de klassieke pianist Tom Kristiaan kennen via zijn parel , de soloplaat 'In Deep Woods'.

We hebben de nodige aandacht besteed aan de plaat, de recensie kunt u hier nog eens nalezen
http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/75189-in-deep-woods.html  

Tom heeft ondertussen niet stil gezeten. Hij staat er nu terug met een toch wel bijzonder gewaagde onderneming. Hij steekt de pianowerken 'Gymnopédies' van Erik Satie, een klassieker uit de 19e eeuw, in een nieuw kleedje. Daarvoor moet je zeer sterk in je schoenen staan.
Tom Kristiaan is echter een pianovirtuoos die geen piano speelt, hij leeft op dat instrument. Daardoor brengt hij die oude muziek terug tot leven, met respect voor dat verleden. De intensiteit van het werk blijft bewaard, maar Kristiaan geeft er op een dromerige en bijzonder melancholische wijze een eigenzinnige draai aan. Zoals we ondertussen van hem gewoon zijn; hij komt  er gewoon mee weg. Bij “Tom's Gymnopédie 1” neemt Tom je mee naar een onaards mooie wereld, waar melancholie en weemoedigheid hand in hand gaan. Je voelt je wegglijden in diepzinnige gedachten gedragen door het klankentapijt dat Tom uitspreidt. Een tapijt dat zoveel schoonheid bevat dat er een gemoedsrust over jou neerdaalt waardoor je niet in slaap wordt gewiegd, maar eerder met de krop in de keel een traan voelt rollen over je wangen. Dat is ook bij "Tom's Gymnopédie 2” het geval. Al dien je die twee songs in zijn geheel te zien en te beluisteren, omdat beide hoofdstukken nu eenmaal perfect op elkaar aansluiten.
Sommige werken hebben nu eenmaal het label 'verboden aan te komen'. Werken van Satie behoren, wat ons betreft, zeker tot die categorie. Het mooie aan deze EP is dan ook dat Tom Kristiaan die enorme emoties die uitgaat van dit bijzonder werk van Erik Satie, weet te bevatten.
Wat Tom ermee doet is die sound van toen bewaren, en een extra sausje melancholie aan toevoegen waardoor verleden en vandaag perfect met elkaar worden verbonden. En dat trekt ons nog het meest over de streep.
Een filmische bewerking van een meesterwerk, schotelt Tom Kristiaan ons hier voor met deze 'Gymnopédies'.

Tracklist: Tom's Gymnopédie 1, Tom's Gymnopédie 2

Klassiek/New Age
Tom’s Gymnopédies
Tom Kristiaan 

Alain Deltenre - Meer Belgische muziek in series, documentaires, kookprogramma’s, reality-tv en dergelijke meer zou zo’n verademing zijn. En ja, ook op radio

Alain Deltenre is van vele markten thuis. Niet alleen is hij medeoprichter van het sterk groeiende BMA. Een online platform dat op allerlei manieren Belgische muziek in de schijnwerpers wil plaatsen, en dat is meer dan ooit nodig. Alain werkt ook mee aan Starman Records en Cluster-Park. Prestigieuze labels die ondertussen toch hun stempel hebben gedrukt op de Belgische en ook buitenlandse muziekwereld. Daarnaast is Alain ook nog eens muzikant en klasse verteller. We wilden graag zijn mening over deze corona tijden horen, hoe je hier mee omgaat. Maar vooral dat prestigieuze project - dat ook wij 100 % steunen - BMA ofwel Belgium Music Addicts nog wat meer in de schijnwerpers te plaatsen langs deze weg. https://www.facebook.com/groups/BelgiumMusicAddicts/

Alain, je bent van vele markten thuis. Met welke projecten ben je allemaal bezig? Vertel er gerust wat meer over
Nee hoor, ik ben een professionele plantrekker. Ik ben begonnen in de zorgsector en na die carrière wist ik het even niet meer. Dus ben ik maar beginnen schrijven en daarna muziek maken en daar hoorde dan weer een clipje bij. Van het een komt het ander, zo blijkt.  Nu ben ik 100% bezig met muziek, een passie die begon toen ik 15 jaar was of zo. Ik luisterde elke zaterdag naar Marc Moulin met zijn legendarisch programma Radio Cité. Die man heeft mij muzikaal opgevoed. We zijn nu vooral bezig met zoveel mogelijk getalenteerde muzikanten kansen te geven via ons label Cluster-Park en ook via Belgium Music Addicts.

Zo ook Starman records en Cluster-park. Hoe ben je daar binnen geraakt?
Felix Huybrechts is een jeugdvriend en we spelen samen in een coverbandje. Toen hij Starman Records oprichtte , vroeg hij me om wat promotrailers te maken en daarna ook wat clips. Toen hij en één van zijn vele contacten (ondertussen ook een goeie vriend) aan mij vroegen om een platenlabel op te richten , had ik als eerste reactie: ‘Why me?’ de tweede was ‘Een platenlabel oprichten in 2017, are you nuts?’ De derde reactie was: ‘We doen dat gewoon’. Zo simpel was het en ik heb er nog geen minuut spijt van gehad! 

Geef meteen eens een paar releases of zo die we de komende maanden in het oog moeten houden?
Op dit moment zijn we volop bezig met momoyo, Matt Watts, And Then Came Fall, Organized Happiness, Zymotic, For Greater Good, SJ Hoffman, Guido Belcanto en vele anderen. En ik hoop ook dat de zeer getalenteerde mensen van Lady Blaxx toehappen. Cluster-Park is ondertussen een bonte verzameling van een tiental labels van Walhalla tot Boom Records en van Purple People Park tot One Week en uiteraard ook Starman Records zelf.

Hoe staat het feitelijk met Soul Embrace tegenwoordig?
Dat bestaat helaas niet meer, maar het was sowieso een eer om daar als zeer middelmatige zanger voor gevraagd te worden. Tarantino Cool, staat nog steeds als een huis, vind ik zelf. 

Wat ik zo goed vind aan dat project: je ontdekt binnen de muziek van Soul Embrace ontelbare stijlen in. Hoe zou je het zelf omschrijven?
Peter, de bezieler van Soul Embrace, is een muziekliefhebber pur sang en dat zorgde voor vele stijlen door elkaar. Laten we het een mengeling noemen van Morphine en The National, maar dan very low budget en met iets minder talent. 

Een van die interessante projecten is 'Belgium Music Addicts', een snel groeiende groep op facebook, maar ook actief op bijvoorbeeld YouTube? Hoe is dat begonnen en wat is in grote lijnen de bedoeling hiervan?
Daar kan ik uren over vertellen. De Belgische cultuursector heeft het al jaren heel moeilijk en dat is er niet op verbeterd in deze vreemde tijden. Zonder aan politiek te willen doen, blijft het voor mij onbegrijpelijk dat onze overheden het enorme belang van cultuur in zijn breedste zin niet inzien. Het blijft echter fantastisch dat zoveel mensen zich ervoor blijven inzetten, denk alleen maar al aan de duizenden vrijwilligers die kosteloos meewerken om artiesten op de scene te houden. Laten we hopen dat ze allemaal snel weer aan de slag kunnen.  
De medeoprichters van BMA, Didier en Ann, vroegen me of ik mij daar ook achter wilde scharen en ik moest ja zeggen. Specifiek Belgische muziek is heel versnipperd. En hoewel ik iedereen succes wens, blijf ik vinden dat radio te weinig aandacht besteedt aan de minder gevestigde waarden. Het is geen verwijt, ik begrijp ten volle dat hun taak is om ook te overleven, maar het is een gemiste kans. Als elke zender één uurtje per week nieuwe Belgische muziek zou draaien , zou het al snel heel anders lopen. Ik garandeer je dat daar een publiek voor is. Als wij, als compleet onbekende mofo’s, erin slagen om op 2 maanden meer dan 7000 mensen bij elkaar te brengen, wil dat zeggen dat er een markt voor is.  
De BMA-groep is een begin, de fundering zeg maar. Op termijn zouden we daar graag een portaalsite aan koppelen. Een soort van Amazon voor Belgische muziek zeg maar. Daar is echter geld voor nodig en dat hebben we nog niet. Zo hebben we ondertussen inderdaad ook een You Tube kanaal opgericht. Niet minder dan 5 schitterende vrijwilligers hebben op dat kanaal nu al meer dan 2000 Belgische nummers samengebracht. Wat ik daar mis is wat meer subscribers, maar dat komt ook wel. We zijn de 400 al gepasseerd. BMA zou ik heel graag als een soort keurmerk zien. Al die kleine labels en onafhankelijke artiesten samenbrengen zonder dat ze hun eigenheid verliezen. Het is misschien naïef van ons en toch denk dat we al bewezen hebben dat samenwerken wel degelijk werkt. Kijk maar naar wat onze collega’s van Streamit Belgium doen, wat de mensen achter de Live Untapped Sessions bereiken, Artists Unlimited en zoveel meer prachtige initiatieven om artiesten een hart onder de riem te steken.

Over 'Belgische muziek' gesproken. Vaak krijg ik het gevoel dat een doorsnee Belg zeer sceptisch is tegenover eigen kweek, een beetje gezond chauvinisme zou mogen. Wat is uw mening hierover?
Ik denk dat je daar gelijk in hebt, langs de andere kant is er zoveel moois te ontdekken en heeft niet iedereen dezelfde smaak. Onbekend is onbemind en daar wringt het schoentje ook. Sinds ik lid ben van BMA ontdek ik alle dagen schitterende nummers waar ik nog nooit van gehoord had. Dus ja, het publiek zou wat chauvinistischer mogen zijn, maar dat geldt ook voor de media in het algemeen. Als ik op TV een reclame zie met een motor krijg je gegarandeerd “Born To Be Wild” te horen, snap wat ik bedoel? Meer Belgische muziek in series, documentaires, kookprogramma’s, reality-tv en dergelijke meer zou zo’n verademing zijn. En ja, ook op radio, maar dat zei ik al eerder.    

Sommige bands die hier absolute topkwaliteit brengen, zouden , moesten het Amerikanen zijn , wereld beroemd zijn. Om daar op voort te borduren. Hoe sta je tegenover die mening?
Klopt 100%. België is een dorp en daarenboven beschikt niemand van ons de budgetten die de grote drie hebben naar promo toe. De algo’s van de streamingplatformen helpen daar ook niet bij. Vergeet niet dat er elke dag 40.000 nummers worden toegevoegd aan die sites. Hoe gaat een bv een Canadees een Belgische band ontdekken als die pakweg 6.000 streams heeft op Spotify en 22 Subs op YT. Dus ja, meer Belgische muziek spelen zou helpen.  Ik kan zo 50 bands opnoemen die internationale aandacht verdienen , maar het hele systeem is een vicieuze cirkel. Niet (genoeg) op de radio = geen nieuwe fans = geen optredens = geen geld voor opnames = niet (genoeg) op de radio. Het is en blijft knokken en dat kan snel verholpen worden als we allemaal de handen in elkaar slaan.
Het moet gezegd worden, dat artiesten zelf daar ook mee verantwoordelijk zijn, maar ik begrijp ten volle dat zij vooral muziek willen maken en niet de hele dag promo willen maken op sociale media. Uit ervaring weet ik dat dat uitputtend is en het kost jaren om daar iets te bereiken.

Dat project 'Belgium Music Addicts' blijft eigenlijk groeien. Ik lees in een interview met Luminous Dash: '' Een volgende stap wordt een podcast- en/of een mixcloud kanaal''. Is daar al iets van in huis gekomen?
Ja hoor, dat mixcloud kanaal bestaat ondertussen ook al en we hebben een spotify account ook. Ons grootste struikelblok is nu genoeg mensen vinden die daar actief aan willen meewerken. Het is een beetje te snel gegroeid en daar betalen we een prijs voor. Ik vind het fantastisch dat ze zoveel gepost wordt in de BMA-groep, maar wat meer mensen die er echt mee voor gaan zou heel welkom zijn.  De bedoeling is om ook wat radio en eventueel TV feedback te krijgen, ''Als de radiozenders het dan nog niet doorhebben: starten we gewoon onze eigen zender.

“Als crowdfunding nodig is , dan doen we dat" liet je uitschemeren in dat interview op Luminous Dash. Hoe staat het daarmee? En is die ambitie er nog steeds
Wij geven die plannen niet op, maar ook hier weer: geld, tijd en mankracht. Achter de schermen van BMA zitten nu al een 12-tal vrijwilligers. Dat zijn er minstens 100 te weinig.  Om heel eerlijk te zijn: de crowdfunding staat al eventjes klaar. Ik heb het zelf wat uitgesteld omdat mensen nu met heel andere dingen bezig zijn en daar heb ik alle begrip voor. Dit zijn moeilijke tijden voor iedereen, zowel mentaal als financieel. Laten we maar allemaal eventjes tot rust komen en gewoon lief zijn voor elkaar.  Dat gezegd zijnde, zoals Felix al aangaf in zijn laatste interview: Als elke Belg elke maand één plaat zou kopen, zouden we met zijn allen een hele generatie artiesten redden.    

Over meningen gesproken, hoe ga je als mens maar ook promotor van al die projecten om met een crisis als deze corona crisis?
Met lede ogen moeten wij aanschouwen dat heel veel artiesten nu geen enkele bron van inkomsten meer hebben. Er zijn honderden optredens in het water gevallen en de platenverkoop is ook in elkaar gestuikt. Laat ons eerlijk zijn , van streaming ga je niet rijk worden, hoewel het mooi is dat er veel naar muziek geluisterd wordt.  Het is intriest, want ik denk niet dat de meeste mensen begrijpen hoe erg de hele sector leidt onder deze crisis. Artiesten, zalen, technici, cateraars, verhuurbedrijven, brouwers, labels, platenwinkels, administratieve medewerkers en nog duizenden andere mensen worden hierdoor getroffen. Velen gaan het niet financieel niet overleven. Dus we helpen waar we kunnen, maar wat kunnen we meer doen? Het zou mooi zijn als meer ‘gevestigde waarden’ er echt werk van zouden maken om hun minder bekende collega’s te helpen. Sommige doen het, maar toch wel wat te weinig naar mijn bescheiden mening.  

Zijn er bepaalde projecten in het water gevallen? Welke?
Wij blijven zoveel mogelijk muziek uitbrengen, op dit moment vooral digitaal maar enkel bij ons zijn er tientallen concerten uitgesteld en dus ook fysieke releases. Maar we stoppen niet, integendeel. Meer dan ooit maken we plannen voor 2021. Desnoods organiseren we onze eigen minifestivals. Het is nu een unieke kans om Belgische muzikanten samen te brengen en hen zo snel mogelijk terug op de podia te krijgen.  

Zou deze crisis niet meer deuren openen naar online muziek beleving? Ook al brengt dat weinig geld in het laatje, maar hoe sta je tegenover de opmars van digitalisering, streaming en zo?
Het is er en we mogen er over klagen zoveel we willen , het gaat niet meer weg en dat hoeft ook niet. Ik vind de digitale wereld fascinerend, hoewel het inderdaad weinig opbrengt voor de gemiddelde artiest.  Muziek beleving is een mindset. Een echte muziekliefhebber zou moeten blijven platen kopen. Wij kunnen de denkwijze van de mensen helaas niet wijzigen. Streaming is superplezant maar het is voor pussies. Uitgelachen worden omdat ik effectief nog platen koop , vind ik heel laag bij de grond en het getuigt van niets meer dan flagrant egoïsme en hypocrisie. Beeld je maar eens een leven in zonder kunst. Kunst maak je omdat je niet anders kan. Het is niet zomaar en een hobby. Net zoals voor velen voetbal dat ook niet is. Dat zij een riant loon krijgen vindt iedereen normaal, waarom dan ook niet een kunstenaar?

Ook zie je tegenwoordig veel 'live filmpjes' verschijnen op facebook. Wat is uw ongezouten mening hierover?
Ongezouten kan ik zeggen dat er heel veel leuke dingen worden gepost en ook een paar die beter in hun douche kunnen blijven zingen. Maar ik heb zoveel respect voor iedereen die het doet, want zelfs nu al die mensen diep in de shit zitten , doen ze nog hun best om mensen te entertainen en hen een hart onder de riem te steken. Het wordt misschien eens tijd om de rollen om te draaien. Het allereerste ‘live’ filmpje dat ik zag was al een paar dagen na de lockdown. De fantastische dames van The Bonnie Blues traden virtueel op en koppelden daar een virtuele hoed aan vast. Ze haalden meer dan 400 euro op. Prachtig gedaan en zeer slim van de dames in kwestie. 

Laten we ook naar de toekomst kijken, zijn er nog plannen na deze crisis? Welke?  En is er ook zoiets als een einddoel in je leven?
If you stop dreaming you die. Allereerst iedereen eens stevig en lang vastpakken, een goed lief vinden en dan als Madman Mac Mad platen uitbrengen en naar optredens gaan kijken en/of organiseren. 

Om af te sluiten, we kunnen niet anders dan online merchandiser en zo aankopen. Geef gerust enkele links van hoe, waar en dergelijke
Kijk, daarvoor zou die portaalsite heel handig zijn, dan zou ik maar één URL moeten posten. Tot die er is kan ik iedereen alleen maar aanbevelen om op zoek te gaan naar leuke lokale (web)shops. Er zijn er meer dan je denkt. Wordt lid van Belgium Music Addicts en daar staan er hoop opgesomd.

https://www.facebook.com/groups/BelgiumMusicAddicts/
https://www.youtube.com/c/BelgiumMusicAddicts
https://www.mixcloud.com/Belgiummusicaddicts/

Toch ook, zonder al te veel schroom, een beetje reclame voor onszelf maken
https://www.cluster-park.com/music/

Zeker eens gaan kijken, ik heb al hun platen ?
Heel erg bedankt voor dit interview Erik, het genoegen was volledig van mijn kant     

KAMEEL - We zijn eraan begonnen met het idee van ‘we zullen wel zien wat de mensen ervan vinden’, en dan is het natuurlijk leuk om te horen de muziek die we gemaakt hebben toch veel mensen aanspreekt

Jazz is dezer dagen eigenlijk geen jazz meer, maar een 'improviseren tot het oneindige' muziek geworden. Zoveel is wel duidelijk als je al die jonge bands naar boven ziet komen. Neem nu Kameel. Gitarist Patrick Steenaerts, bassist Hans Mullens en drummer Geert Roelofs zijn één voor één muzikanten die niet aan hun proefstuk toe zijn. Binnen dit kleurrijke project amuseren ze zich kostelijk, het resulteert in een schijf 'Barkas' die dan ook vele kanten uitgaat. Vooral dan buiten de lijntjes kleuren, van alles wat met jazz te maken heeft.
De volledige recensie kunt u hier nog eens nalezen
http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/77896-barkas.html.  
We hadden over deze release, de link naar Mauro Pawlowski en de verdere toekomstplannen, eveneens een aangenaam gesprek met gitarist Patrick Steenaerts.

Wellicht een doorsnee vraag. Maar toch, voor zij die jullie niet kennen, wie zijn KAMEEL , hoe is het project ontstaan en  heeft die naam een bepaalde betekenis?
Patrick Steenaerts: “Hans, Geert en ik kennen elkaar al lang. Er zijn in die periode ook al samenwerkingen geweest waardoor we elkaar ook muzikaal goed hebben leren kennen. Ik heb eerst Hans aangesproken met het idee om een instrumentaal project te starten, een trio, gitaar, bas en drums. En dan viel de keuze voor een drummer al snel op Geert. We hebben een eerste repetitie vastgelegd en voelden dat er een bepaalde chemie ontstond als we samenspeelden, en dat heeft ons ertoe aangezet om verder te gaan. De naam komt eigenlijk van Geert, op die eerste repetitie zei Geert dat een bepaald stuk, ik dacht ‘Chameau’, een kamelengroove had. Het ritme had de kadans van een kameel. En toen moest ik denken aan een compositie van Misha Mengelberg, ‘Met Welbeleefde Groet van de Kameel’. Een stuk waar er tijdens de performance een timmerman op het podium komt en van een houten stoel een kameel maakt. Maar ‘Met Welbeleefde Groet van de Kameel’ vonden we te lang en dus hebben we het ingekort en werd het Kameel.”

Jullie zijn trouwens met verschillende muzikale projecten bezig. Valt dit nog te combineren met de agenda van KAMEEL?
Patrick Steenaerts: “Voorlopig wel, door de corona crisis is alles gecanceld. En voor in de toekomst proberen we de agenda’s zo goed mogelijk op elkaar af te stemmen.”

Mijn volgende vraag gaat over jullie release 'Barkas'. Jazz is dezer dagen eigenlijk geen jazz meer, maar een 'improviseren tot het oneindige' muziek geworden. Zoveel is wel duidelijk als ik naar die parel van een schijf luister. Wat is jullie mening hierover?
Patrick Steenaerts: “Voor ons was het van bij het begin duidelijk dat we vooral nood hadden aan improvisatie, interactie, gaan voor de vibe van het moment en risico’s nemen. Toen we de studio introkken hebben we dan ook alles opengelaten. Er waren wel een aantal thema’s, kapstokken om de improvisaties aan op te hangen zeg maar, maar we hebben op het moment zelf beslist of we die zouden gebruiken of dat we iets totaal nieuws zouden verzinnen. Dus het kon alle kanten op.”

"Kameel gooit alle mogelijke muziekstijlen door elkaar, schudt daar eens goed mee en geeft er een eigen draai aan waardoor een chaos ontstaat met wonderwel toch enige subtiele structuur als je tussen de lijntjes leest." , schreef ik ook; is bewust voor deze aanpak gekozen? Wat is jullie mening hierover
Patrick Steenaerts: “Ik denk dat dit te maken heeft met het feit dat we alle drie al een heel parcours hebben afgelegd als muzikant en dat we daardoor niet denken in hokjes of stijlen. Maar onderweg is er natuurlijk veel muziek in onze rugzakken terechtgekomen en ieders rugzak is ook nog eens met andere muziek gevuld. En dat hoor je.”

We een horen ook een nieuwe Pawlowski, een band die toch al festivalweides omver heeft geblazen door je onder te dompelen in een totaal absurde wereld. Wat is jullie mening over deze stelling?
Patrick Steenaerts: “Ik begrijp de vergelijking. Er is zelfs een persoonlijke link, we kennen Mauro alle drie, we go way back. Van voor dat Mauro Mauro was en samen met ons in Top 40 bands speelde in Nederland. En we zijn ook nog eens afkomstig van dezelfde streek, namelijk Limburg, meerbepaald Zolder en omstreken. En dan hebben we ook nog eens dezelfde producer, Micha Volders! Maar ik denk vooral dat het komt omdat we dezelfde maatstaf hanteren nl ‘geen compromissen’. Oftewel koppig ons eigen ding doen. Of er zit iets in het drinkwater in Limburg, dat kan ook”

Daar ben ik zelfs zeker van. De muziek van Kameel klinkt eigenlijk zelfs best filmisch. Zijn daaromtrent eventuele plannen?
Patrick Steenaerts: “Nog geen concrete plannen maar we zijn wel al aan het nadenken over een manier om onze muziek ter beschikking te stellen voor mensen die met beelden aan de slag gaan. Dus, laat dat script maar komen zou ik zeggen.”

Wat zijn de algemene reacties op deze plaat eigenlijk?
Patrick Steenaerts: “We hebben eigenlijk verrassend veel goede reacties gekregen op de plaat. We zijn eraan begonnen met het idee van “we zullen wel zien wat de mensen ervan vinden” en dan is het natuurlijk leuk om te horen de muziek die we gemaakt hebben toch veel mensen aanspreekt.

Alle geplande concerten en zo vallen in het water in deze corona tijden, ook bij jullie vermoedelijk. Welke plannen waren dat?
Patrick Steenaerts: “Er stonden een aantal release concerten gepland en wat festivals in de zomer. We hebben nog net ons eerste release concert kunnen spelen op 1 maart en de rest werd gecanceld. Die concerten zijn nu verplaatst naar het najaar, hopelijk kunnen we er dan een vervolg aan breien.”

Hoe ga je als band (en ook als mens) om met deze bijzonder 'rare' tijden waarin we leven?
Patrick Steenaerts: “Het voelt als band raar om net een plaat uit te brengen en er dan niet mee de hort op te kunnen , en die plaat tot bij het publiek te kunnen brengen. Het woord frustrerend wil ik liever niet gebruiken maar we hadden het ons anders voorgesteld.”

Zijn er mogelijkheden om jullie muziek via sociale media aan te bieden, eventueel via live performance?
Patrick Steenaerts: “We proberen het verhaal wel draaiende te houden online, dat is op het moment het enige wat we kunnen doen. De plaat is op alle digitale platformen verkrijgbaar, dus dat zit goed. We hebben net een aanvraag gekregen om een live sessie te spelen voor Dansende Beren. Dat zijn we nu aan het bekijken of dat haalbaar is. We zouden het liefst met drie samenspelen, maar het is nog niet duidelijk of dat kan gezien de corona maatregelen nu voortdurend veranderen.”

Wat is trouwens jullie ongezouten mening over sociale media. Een vloek of een zege?
Patrick Steenaerts: “Wij zien het vooral als een manier om onze muziek te verspreiden. Het is goed dat dit zo relatief makkelijk kan en dat je op die manier veel mensen kan bereiken. Daartegenover staat wel dat wij een band zijn die live moet spelen, met publiek. Wij worden gevoed met de energie die we terugkrijgen van het publiek en in het beste geval ook andersom natuurlijk.”

Denken jullie ook niet dat deze tijden zullen leiden tot meer digitaal muziek aanbieden? ook live?
Patrick Steenaerts: “Ik denk het niet. Als het niet anders kan is het wel een goed alternatief, maar de live beleving van een concert is van een andere orde vind ik. Het is voor mij ook meer dan enkel de muziek, het begint al met de verplaatsing, je spreekt af met mensen, je gaat eerst nog iets eten, je ontmoet mensen die je allang niet meer gezien hebt enz. En ook tijdens het concert zijn er zoveel factoren die meespelen hoe je dat beleeft, de sfeer van de zaal, het geluid, waar je staat, wie er rond je staat, de energie en het volume dat van het podium komt en uit de boxen knalt… Al die dingen bepalen voor mezelf mee hoe ik een concert beleef en die beleving heb ik niet als ik voor mijn computer naar een concert zit te kijken.”

Wat zijn , om daarop voort te borduren, de verdere plannen na deze crisis?
Patrick Steenaerts: “Ik hoop dat we daarna terug de draad kunnen opnemen en verder gaan waar we gebleven waren , namelijk onze release concerten afwerken en ons live verhaal verder uitbouwen. En dan is het misschien ook tijd om al eens na te denken over een vervolg op ‘Barkas’.”

Wat geniet jullie voorkeur: Spotify of Bandcamp. En waarom?
Patrick Steenaerts: “Persoonlijk ben ikzelf vooral meer vertrouwd met Spotify. Gewoon omdat ik Bandcamp nog moet ontdekken. Net toevallig ben ik vandaag op een Bandcamp pagina van iemand terechtgekomen en dat beviel mij wel, dus ik moet er dringend meer werk van maken.”

De tweede single en bijhorende videoclip is net uit , heb ik vernomen. Waar kunnen we die bekijken en beluisteren? Plaats gerust een link
Patrick Steenaerts:
https://www.youtube.com/watch?v=-tDbRXL1_ow

Om af te sluiten, nu er geen concerten doorgaan, waar en hoe kunnen de lezers toch merchandise of die nieuwe plaat aankopen? Is die trouwens op vinyl te koop? Zet maar enkele links
Patrick Steenaerts: “LP (white vinyl) en CD zijn online te bestellen via verschillende platenwinkels, via distributeur Konkurrent (https://www.konkurrent.nl )of rechtstreeks bij het label (https://kameelbarkas.bandcamp.com/). En uiteraard is de cd ook verkrijgbaar op alle digitale platformen.”

We volgen de activiteiten van Obaro Ejimiwe aka Ghostpoet  sinds zijn sprankelende debuut ' ‘Peanut Butter Blues & Melancholy Jam' in 2011. De man verbindt melancholie perfectiet, met elementen van soul, die aanvoelen als een warm deken in koude winter- of zomeravonden. Een beetje in het verlengde van Massive Attack, maar ook een beetje anders. Nu kwam zijn nieuwste parel van een schijf op de markt 'I Grow Tired But Dare Not Fall Asleep'. In slaap wiegen deed hij , ondanks de sobere en intieme omkadering zeker en vast niet.
Deze plaat ligt eigenlijk een beetje in verlengde van het in 2017 verschenen: 'Dark Days + Canapés'. Ghostpoet laat zich weerom van zijn meest poëtische kant zien en bedekt elk van zijn songs met zoveel donkere weemoedigheid dat je er als luisteraar stil van wordt. De man mag dan een mening hebben, hij duwt die niet door je strot, maar laat je op een zachtaardige wijze wegzakken naar zijn melancholische leefwereld. Dat is altijd al de grote sterkte van Obaro geweest, en dat zet hij ook nu weer in de verf. Luister maar naar songs als “Breaking Cover”, “Concrete Pony” of “Humana second hand”. Je hoort zeker enige frustratie, woede zelfs in zijn stem. Soms rapt hij zijn teksten alsof hij je een spiegel voorhoudt. Ghostpoet blijft je hart op een warme wijze bewerken. En dat maakt deze artiest zo uniek. Bovendien werkt Ghostpoet samen met enkele vocalisten, die een meerwaarde vormen.
De stemmen van Art School Girlfriend, Delilah Holiday (Skinny Girl), SaraSara en Katie Dove Dixon zorgen voor een broeierige, warme aankleding die de temperatuur naar een kookpunt doet stijgen. In samensmelting met de stem van Ejimiwe zorgt dit voor een krop in de keel. Luister maar naar songs als “This train wreck of a life” en voel je wegglijden naar die andere donkere oorden in je ziel, waarbij je een traan wegpinkt. Met de vuist in de lucht dus. Want dat is dus eigen aan Ghostpoet. Hij brengt eigenlijk protestsongs aangekleed in een gewaad boordevol melancholie. Die lijn wordt verder door getrokken op de daarop volgende songs “Nowhere to hide”  met een lekker rockende instrumentale aankleding daarbovenop. Tot afsluiters “I grow tired but dare not fall asleep” en “Social lacerations”.
Besluit: We zouden kunnen stellen dat sinds dat debuut er niet zoveel is veranderd. Hij weet op een dichterlijke wijze je net daar te raken, waardoor je diep ontroerd, je neervlijt in donkere gedachtenkronkels. Hij doet je nadenken en doet een intense gemoedsrust neerdalen over je bange hart.

Tracklist: Breaking Cover 06:31 - Concrete pony 04:06 - Humana second hand 03:55 - Black dog got silver eyes 04:22 - Rats in a Sack 03:39 - This Train Wreck of a life 04:06 - Nowhere to hide now 04:34 - When mouths collide 04:26 - I grow tired but dare not fall asleep 04:35 - Social Lacerations 05:43

Binnen een overvloed van releases die de revue passeren, ontgaat ons soms wel eens iets, o.m. dit debuut van Stovepipe 'Born to Jive'. Deze EP kwam al in januari op de markt, en laat een band horen die rock brengt op een gedreven , energieke wijze, zoals rock dus gewoonweg moet klinken.
Geen overdreven franjes, lekker strak en verschroeiend uithalen. En vooral vanaf de eerste noot alle registers open trekken. Dat is wat gebeurt op 'Born to Jive'. Adrenalinestoten vliegen door de boxen, je kunt hier eigenlijk onmogelijk op stil zitten. Dat is zo op de ganse schijf.
Stovepipe bestaat dan ook uit muzikanten die één voor één goed weten waar ze mee bezig zijn. Jan Peeters zijn ruige gitaar geweld en Butsenzeller die gestroomlijnde mokerslagen uitdeelt waardoor je prompt wordt weggeblazen. Bovenop is er die bijzonder aanstekelijke stem van Roeland Verhaegen, vocale inbreng die perfect past in het plaatje. Dit alles wordt afgewerkt met het ingenieuze toetsenwerk van Rene Hermkens op Hammond. O.m. hebben we een aangenaam , op de heupen werkende “Never Surrender”; een potje technisch hoogstaand vernuft dat deze muzikanten en vocalist tentoon spreiden, die de spontaniteit gelukkig niet in de weg staat.
Over de hele lijn spat het spelplezier uit de boxen waardoor je lekker zit te headbangen; met de versterker op tien bouwen we hier zelfs een heus feestje in de huiskamer. Ook de bonus tracks “Born to love” (Butsenzeller RFX, bonustrack) en “Born to Jive” (ZOOL , RMX, bonustrack) laten horen dat dit een band is die graag een feestje bouwt, maar ook puur muzikaal de teugels stevig in handen houdt.
De songs op deze EP 'Born To Jive' blijven één voor één lekker in je hoofd zitten, je brult ze meteen mee. En doen je bewegen alsof je weer op een fuif ergens in de jaren '60 bent aanbeland , maar wel met de voeten stevig in het heden.
Stovepipe houdt er namelijk van , absurditeit te verbinden aan die pure rock vibe. Ze zorgen voor een zeer kleurrijke, feestelijke stemming in je achterhoofd.  Er zijn gelukkig geen meubels gesneuveld. Stovepipe zorgt voor enorm adrenalinestoten die je aanzetten tot stampen, duwen en trekken.
Wat missen we dit toch, want deze soort typische rock muziek smeekt gewoon om live gebracht te worden.

Tracklist: Born To Jive 03:35 - Never Surrender 02:29 - She's My Witch (bonustrack) 02:47 - I Wanna Be Your Favorite Pair Of Pajamas (bonustrack) 05:11 - Born To Love (Butsenzeller RFX, bonustrack) 04:54 - Born To Jive (ZOOL. RMX, bonustrack) 03:23

De Duitse singer-songwriter Friede Merz is niet alleen een talentvolle zangeres, ze heeft door de jaren bewezen van vele markten thuis te zijn. Friede ging in haar archief en stootte op opnames die ze met de uit IJsland afkomstige gitarist Daniel Fiorik Boovarsson, in Berlijn in 2012. We citeren: ''German singer/songwriter Friede Merz went through her archives and found a diamond in the rough: iPhone recordings of a session with Icelandic guitarist Daníel Friðrik Böðvarsson, happening on a Berlin kitchen table in 2012. she and her then partner in crime were supposed to get together a jazz program for a gig in an old people’s home. instead they ended up playing songs of Friede’s musical heroes an “Two Old Ladies” was born.
The EP is released on 1st of May on spray can records.’
Met deze 'Two Old ladies-Lost Tapes' laat Friede Merz zich van de meest poëtische kant zien en horen. Het is een tristesse overgoten met veel tonnen melancholie en weemoedigheid. Op de eerste song “Cupid’s trick” wordt de breekbaarheid van Friede haar stem aangevuld door aanstekelijk gitaar getokkel , dat je koude rillingen bezorgt. Het zal niet alleen de rode draad vormen door deze ene song, het is hoe de volledige schijf echt in elkaar steekt. Verwijzingen naar Elliot Smith komen we geregeld tegen. Maar ook Joy Division’s “Love Will tear us apart” wordt in een eigentijds kleurtje gestopt, ook al is dat kleurtje nog steeds donker en somber. De impact die Ian Curtis op deze song had op meerdere generaties, blijft dankzij diezelfde stem van Friede Merz stevig overeind staan, en dat trekt ons bij deze song nog het meest over de streep.
Het is gelukkig niet allemaal kommer en kwel, de meer up tempo songs als “What different does it make?” doen je eerder dansen in de huiskamer, “You and me and the devil makes 3” klinkt zwevend, aanstekelijk en lekker energiek. Van de Marilyn Manson versie schiet door de link naar de countryfolk wellicht niet veel meer over, maar dat stoort allerminst.
Besluit: Friede Merz laat zich van veel kanten zien en horen op deze 'Two Old Ladies-'Lost Tapes'. De inbreng van Daniel Fiorik is daarbij zeer belangrijk, zijn lekkere aanstekelijke gitaarlijnen vormen een meerwaarde. Vreugde en verdriet zitten zeer mooi verpakt binnen elk van de songs. Er zijn soms verrassende versies,  die bij sommigen de wenkbrauwen fronsen. Voor ons klinkt het allemaal zeer verfrissend. De manier waarop Friede Merz deze songs brengt , is bijzonder poëtisch, eenvoudig en boordevol melancholie, die ervoor zorgt dat je een traantje wegpinkt, wellicht met een glimlach op de lippen. Ga het bij dit mooie kunstwerk vooral niet te ver zoeken. Deze songs zijn letterlijk gebracht vanuit een soort huiskamer sfeer, waarbij geen geluidsmuren worden afgebroken, maar harten op een ingenieuze wijze wel degelijk over de hele lijn diep worden geraakt.

Tracklist: Cupid's trick 02:32 - Insight 04:20 - Love will tear us apart 04:49 - What different does it make? 03:25 - You and me and the devil makes 3   03:40

Er zit iets in het water in Gent waardoor getalenteerde bands zomaar uit het niets tevoorschijn komen, rode draad is jazz …De gerelateerde artiesten in het genre houden en vinden elkaar in het oneindige improviseren van uiteenlopende projecten. Een gloednieuw project is SUMI. We citeren: ''Gitarist Cyriel Vandenabeele en bassist Mattias Geernaert kennen elkaar van de succesvolle jazz-dub band Kosmo Sound. Daarmee groeiden ze in korte tijd uit tot een vaste waarde binnen de hedendaagse dub scène. Zo goed kunnen ze het met elkaar vinden dat ze nu ook SUMI in het leven hebben geroepen. Samen met drummer Elias Devoldere (bekend van bands zoals Nordmann, Hypochristmutreefuzz, John Ghost, ...) vormen ze een straf instrumentaal trio dat van de eerste slag weet te overtuigen.''
Dat deze jongen verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn bleek al uit het interview dat we onlangs hadden met SUMI: http://www.musiczine.net/nl/interviews/item/78284-sumi-we-zien-ons-zelf-ook-niet-als-muzikanten-die-een-bepaalde-stijl-spelen-of-zoiets-het-houdt-ons-niet-bezig-dit-is-ook-waar-sumi-de-beer-als-symbool-voor-onschuldige-waarneming-over-gaat.html . Diezelfde zelfverzekerdheid straalt dit trio ook op hun debuut 'SUMI' uit.
Het interessante aan deze schijf is dat de plaat live is opgenomen, met publiek. De ingetogen songs worden dus vaak afgesloten met een sober maar zeer gemeend applaus. Ook wij applaudisseren al bij het eerste pareltje “Green Road”, een waar oorgasme voor elke muziekliefhebber die graag buiten de lijntjes kleurt. Ook al worden de oorschelpen vaak ingetogen gestreeld, de band durft flirten tussen de dunne lijn van intimiteit en geluidsmuren afbreken, en het voortdurende schipperen tussen uiteenlopende tempo wisselingen, binnen een improviserende omkadering. Het is de   rode draad in elke songs opnieuw. Ook “Blue Road”, “Ristorante”, “Kowboy” gaan diezelfde intens mooie richting uit. De live sfeer zorgt voor een extra sterretje op het plantsoen.
Het extra mooie aan deze plaat, elk puzzelstuk binnen deze band blijkt perfect te kloppen en is even belangrijk. Het is niet zo dat de drums de gitaar of bas lijn overstijgen. Het is de samensmelting tussen al die elementen dat dit project zo bijzonder maakt. De heren hebben al heel wat uiteenlopende watertjes doorzwommen, en zijn binnen die andere projecten ook niet vies om op avontuur te trekken door het ‘muziek’landschap. Samengevoegd zorgt het voor  uitzonderlijk pareltjes dat je muzikaal niet kunt labelen, gelukkig maar. In de grenzen , , die worden verlegd tussen een oorverdovende en verstilde sfeer , die je hart beroeren, blijft SUMI gewoon aanhouden tot het einde met knappe songs als “Kowboy”, “Dessert” en “Ballade”.
Conclusie: SUMI brengt met 'SUMI' wondermooie schoonheid in een kunstvorm gegoten, door talentvolle muzikanten die muziek spelen én muziek -letterlijk- doen leven; het zorgt voor een intens mooi kunstwerkje dat aan onze ribben blijft kleven en ons met een gelukzalig gevoel vanbinnen achterlaat. Puurder dan dit kan improviserende ingetogen muziek niet klinken. Het applaus is ook bij ons dus even oprecht als bij het publiek tijdens de opname van deze klasse plaat.

Tracklist: Green Road 05:27 - Blue Road 04:58 - Ristorante 05:10 - Kowboy 06:26 - Dessert 04:45 - Bao 04:16 - Ballade 04:17