Steeds meer Belgische metalbands worden opgepikt door buitenlandse labels. Epic-symphonicmetalband Cathubodua kan terecht bij het gereputeerde Massacre Records voor zijn debuutalbum ‘Continuum’. Dat is het vervolg op de EP ‘Opus 1: Dawn’ uit 2016. Die zat meer in de sfeer van de medieval- en folkmetal, terwijl de band daar vandaag toch grotendeels uitgegroeid is.
Op ‘Continuum’ horen we gelaagde, symfonische metal, met nog flinke dosissen folk-, power- en progmetal. Zelfs fantasymetal  zou een juiste term zijn als je vooral op de lyrics focust. Sara Vanderheyden is één van de grote troeven van Cathubodua. Niet alleen stemtechnisch maakt ze op dit album een grote sprong vooruit ten opzichte van de EP uit 2016, ze heeft ook het talent om je mee te zuigen in de fantasierijke en doorgaans romantische verhalen die ze vertelt.
“Abyss” en  “Hero Of Ages” zijn beide mooie cocktails van agressie en melodie, van dramatische breaks en bijtende riffs. Vanaf “Hydra” krijgen de tracks nog meer tempo en hier hoor je Sara die de hoogste regionen van haar stembereik verkent. Vaak lijkt het alsof de Cathubodua rust op synths, maar het kan net zo goed een vervormde viool of gitaar zijn. Folkelementen hoor je het meest prominent terug in”The Fire” en “My Way To Glory”.  “A Treacherous Maze” klinkt een beetje Oosters.
Voorbij de helft van het album wordt er opgebouwd naar een knallende finale, waarbij de aanloop wordt ingezet met “Legends” en “Nightfall”.  Op “A Tale Of Redemption” wordt een laatste keer gas teruggenomen om via het wisselvallige “Deified” uit te komen bij het magistrale “Apotheosis“.
Cathubodua zal voor veel Vlaamse metalheads nog een ontdekking zijn, maar met een album als ‘Continuum’ zal het aantal fans snel aangroeien.

Het gaat hard voor postmetalband Turpentine Valley. Ze staan met een lichte overdrijving elk weekend op een podium, hun debuutalbum komt op vinyl uit bij dunk!records en drie tracks daarvan worden gebruikt in de soundtrack van de populaire tv-serie De Twaalf. Je kan die bijval wegrelativeren of nog uitvergroten, maar het geeft alvast aan dat er nog mooie dingen gaan gebeuren voor Turpentine Valley.
‘Etch’ is het verlengde van hun vorig jaar uitgebrachte democassette. Die kreeg op deze site al een mooie score. ‘Etch’ omvat de zes nummers van die democassette, aangevuld met de zevende track “Compassie”. De bespreking van de zes ‘oude’ tracks vind je makkelijk terug op deze site, daarom concentreren we ons op die ene nieuwe. Voor wie de cassette reeds heeft, is één nieuwe track misschien wat weinig. Aan de andere kant vormen die zes tracks één geheel met een organische volgorde inzake emoties en opbouw. Het is een beetje als een extra hoofdstuk schrijven voor een boek dat al uitgegeven is.
“Compassie” past meteen in de instrumentale postmetal van Turpentine Valley zoals we die hebben leren kennen. Geen verrassingen dus. Productioneel blinkt dit nog net iets harder dan de tracks van de demo. De titel vind ik wat dubbel. Enerzijds is er die genadeloze, ijzige riff die bij momenten lijkt weggelopen bij een atmosferische blackmetalband en anderzijds heb je die donkere warmte in het ritme van drum en bas, die rust en vertrouwen brengt.
Opnieuw een klein meesterwerkje dus.

Nar-Cist is een Nederlandse new-waveband die na 30 jaar opnieuw bij elkaar gekomen is. De aanleiding is het overlijden van de toenmalige zanger (Hendrik Kamerman), dus werd een nieuwe gezocht en gevonden. Robert Bockting heeft een iets ander stemgeluid - hoe kan het ook anders - maar hij klinkt op ‘Trilogy’ wel exact zoals bands in dit genre in de jaren ’80 dat deden. Dat geldt overigens voor de hele band. Er is weinig gebeurd qua update of moderne twist. Deze ‘Trilogy’ haakt zich in compositie en lyrics helemaal in op hun album ‘Strange Fruit’ uit 1988. Dat mag, maar dat ze de productie en mix niet naar deze eeuw hebben gehaald, is dan weer een minpuntje. We zijn misschien streng, maar zelfs voor een eigen beheer-uitgave moet dat net iets beter kunnen.
Van de amper drie tracks kan “February Sunshine” het meeste bekoren. “Kissing An Arab” is slechts in de titel een knipoog naar The Cure’s “Killing An Arab”, waarvan Robert Smith in 2015 de songtitel veranderde naar ‘kissing’. Op de drie tracks weet Nar-Cist de tijdsgeest van eind jaren ‘80 perfect te vatten, maar het klinkt minder dansbaar en catchy dan toen.
Wat we onthouden: blij dat deze Nederlandse band terug is, dat ze nieuw materiaal hebben en vooral dat ze opnieuw shows spelen. Als er nog een plaatsje vrij komt/is op de affiche van W-Fest, zou Nar-Cist daar zeker thuishoren.

Turpentine Valley, een tweetrapsraket naar ongekende hoogte
Café ELPEE
Deinze


Turpentine Valley heeft zijn eerste full album uit en daarvoor werden liefst twee releaseshows georganiseerd. Voor de tweede was de Elpee in Deinze goed volgelopen.

De opener was The Lotus Tree, intussen zowat de vaste support voor Turpentine Valley. The Lotus Tree vervelde de jongste jaren van een nog zoekende postmetalband naar een band die zijn eigen geluid en gezicht gevonden heeft. Het veel kunnen optreden en de positieve reacties van het publiek hebben het zelfvertrouwen van de band een boost gegeven en binnenkort zal er dan eindelijk misschien eens studiomateriaal opgenomen worden. De postmetal van The Lotus Tree is, zoals wel vaker in het genre, moeilijk vast te pinnen. Het leunt inzake gitaren nog zwaar op metal, maar in songopbouw gaat het meer naar Cult Of Luna. Niet zozeer complex, maar ze nemen wel hun tijd om thema’s op te bouwen en uit te werken.

Bassist Thomas dubbelt bij The Lotus Tree en Turpentine Valley, maar heeft bij de soundcheck tussen die twee bands wat moeite om het juiste volume uit de monitors te krijgen. Waarop uit het publiek geroepen wordt dat hij zoveel streken niet moet hebben, ook al is zijn muziek al op tv geweest. Het is als grap bedoeld, maar het tekent ook hoe we in Vlaanderen omgaan met bands die een beetje ambitie hebben. Het zal ons aansluitend overigens niet verbazen als de muziek van Turpentine Valley nog vaker gebruikt wordt voor tv of film. Deze band is een raket die in elke fase een extra stuwmotor krijgt. Eerst de demo, dan de clubs, het album en het gebruik van hun muziek in de tv-serie ‘De Twaalf’. Als ze niet zelf op de off-knop duwen, volgen dan straks de festivals en het buitenland.

Turpentine Valley’s album ‘Etch’ werd in Deinze bijna integraal maar niet in de volgorde van het album gebracht. Het is misschien een vreemde keuze om op de releaseshow albumtrack “Ballast” niet te spelen en het nieuwe nummer “Parabel” wel, maar een band moet vooral zijn zin doen.  Turpentine Valley behoort inmiddels tot de Belgische top in instrumentale postmetal. Deze band gaat bij momenten nogal breed voor hun sound: tot aan de stoner en de sludge, maar net zo goed naar de koude postpunk als naar de cinematografische postrock of de atmosferische (post)blackmetal. Glacier, Russian Circles en Pelican zijn goede ijkpunten voor wie referenties zoekt. Turpentine Valley denkt voor de live-shows ook aan het totaalplaatje: geen bindteksten en het podium wordt verlicht door niet meer dan vier lampjes. Het maakt dat het publiek net iets meer moeite doet om bij de les te blijven en dat is altijd fijn voor een band. Als de laatste noten van “Trauma” uitgestorven zijn, krijgt de band uit Zulte een enthousiast applaus, maar een toegift zit er niet in.

Haester was als laatste band aan zet. Deze postmetalband is een labelgenoot van Turpentine Valley. Ze hebben ex-leden van Aborted, Death Before Disco, Customs, Nemea, Dedicted en Horses On Fire in de rangen en dat geeft al een beetje aan dat hun postmetalsound (ook al) niet in één vakje te vatten is, maar toch weer anders is dan die van Turpentine Valley of The Lotus Tree. Haester speelt vooral compacter en vinniger en heeft elke song goed dichtgetimmerd, terwijl er bij de twee andere bands van die avond nog veel wit tussen de regels staat.
Haester oogste vorig jaar veel lof met hun album ‘All Anchors No Sails’, waarop ze de vocale hulp kregen van Sven van Aborted, Brent van Stake en Nathalie van Brutus. Nochtans is Haester-zanger Maarten zelf al heel veelzijdig in grunts, growls en screams. Bovendien is het soort zanger dat met grote gebaren en een starende blik zijn publiek vastgrijpt. Daarin doet hij wat denken aan Arne van Marche Funèbre. Het publiek in de Elpee smult van de muziek en de begeesterde frontman, maar ook hier geen toegift.

Organisatie: ELPEE, Deinze

Het was een druk jaar voor Reena Riot. Vorige week speelde Reena Riot het laatste concert van dit jaar, gratis nog wel, in zaal Harmonie in Oudenaarde. En het was ook nog eens de verjaardag van zangeres Naomi Sijmons. Ook zonder verjaardagstaart en bloemen was het al een leuke avond.

Reena Riot kan tevreden terugkijken op het jaar: veel persaandacht voor het album, kunnen spelen in de AB, de Handelsbeurs, de Arenberg en op Cactus, een paar keer Nederland, … Er zijn bands die het met veel minder moeten stellen. En toch. Op basis van dat debuutabum (‘Nix’) zou je verwacht hebben dat het nog wat harder mag gaan voor deze fantastische band. Een single die inslaat en die zowel op StuBru als Radio 1 in heavy rotation geraakt, dat is het zetje dat ze misschien nog nodig hebben.
Naomi is de spil van Reena Riot. Zo beheerst en gefocust als ze is als ze zingt en speelt, zo flapuit en onbeholpen is ze tussen de nummers in. Het laatste concert van een lange reeks, toch ook jaren ervaring op de teller, veel kennissen in de zaal en toch zoveel zenuwen dat gitarist Jan haar moet helpen met haar kapodaster.
De hele set in Oudenaarde is opgebouwd uit materiaal van ‘Nix’. Starten doen ze met” Tonight” dat op het album de hekkensluiter is. Vooraan in de set verliest die song misschien wat van zijn epische karakter, maar als schot voor de boeg kan het wel tellen. De Harmonie is dan al mooi volgelopen en het publiek is meteen mee. Na “Tonight” gaat het verder met “Siren” en “Knife”, beiden met dezelfde rustige opbouw en vooral dezelfde bezwerende intensiteit. Een beetje als Sinead O’Connor en PJ Harvey, maar dan van een paar albums voorbij hun debuten. In alle songs klinkt Reena Riot vol en gerijpt.
“Good Old Waltz”, springt er in de lyrics en muziek wat uit en biedt zo een moment van verstrooiing voor wat nog komt.: de opnieuw heel intens gebrachte tracks als “Shadow”, het aan overleden dierbaren opgedragen “Bird”, “Somewhere” en het magistrale “Mountains”. De brute noiserock van “All Systems Down” haalt het publiek uit zijn trance en dan zat Reena Riot met “Waitin” al aan het einde van de set. Bij de bisnummers neemt eerst alleen met haar gitaar “Into Dust” van Mazzy Star voor haar rekening. De band komt er bij voor “Undone” waarbij het publiek makkelijk kan aangespoord worden om mee te zingen.

Live doet Reena Riot wat ‘Nix’ doet op je platenspeler: schrammen en builen op je ziel en dan een glimlach waardoor je alles weer vergeet.

Neem gerust een kijkje naar de pics (@Filip Van der Linden)
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/harmonie-oudenaarde/reena-riot-28-11-2019.html
Organisatie: Harmonie, Oudenaarde

Bij Turkije denken we al snel aan all-in vakanties en Syrische vluchtelingen, maar niet meteen aan rockbands. Jammer, want de rock- en punkscene van bv. Istanbul is heel rijk en divers. Reptilians From Andromeda is een garagepunkband uit Istanbul die regelmatig door Europa tourt. De eerste halte van hun jongste tournee was in Den Trap in Kortrijk.

In het Belgische luik van deze tour krijgen de Reptilians het gezelschap van onze eigen Unwanted Tattoo . Beide bands zijn goed bevriend en nodigen elkaar geregeld uit. Ze zitten muzikaal een beetje in hetzelfde straatje en hebben dezelfde retro-vibe in hun artwork en posters. Unwanted Tattoo brengt catchy garagepunk met heel diverse invloeden, van surf tot Mexico.
In Den Trap beginnen ze met de surf-instrumental “Surf Aloha Splash”. Daarna vallen de zangeressen Annette en Rine in en gaat de snelheid omhoog met “Fool On A Leash” en “Devilette”. Zowat alle tracks van hun jongste vinylalbum ‘Pardon My French’ komen langs, aangevuld met de jongste single “Hey Lucha” en ouder werk.
Liefst drie covers schotelen ze ons voor, maar dat mag zeker op een set van ruim 20 songs. Vooral als ze die zo raak weten te kiezen: “Human Fly” van The Cramps, “Beat Up The Brat” (of “Tattoo On The Brat”, uitzonderlijk gezongen door gitarist Wouter) van The Ramones en “Do You Love Me” (Now That I Can Dance) van The Contours (maar bekender in de versie van The Sonics).
Unwanted Tattoo heeft als band al heel wat kilometers op de teller, maar zal voor veel muziekliefhebbers nog in de categorie van ‘te ontdekken’ vallen. Het voordeel is dat de bandleden bijzonder goed op elkaar ingespeeld zijn. Hun enthousiasme werkt aanstekelijk. Het is altijd een feestje als Unwanted Tattoo op het podium staat. Laat u niet misleiden door de strakke jurkjes van de dames, het is echt wel een rockband die op het podium staat.

Na een heel snelle podiumwissel - de Reptilians From Andromeda  spelen met dezelfde backline en dezelfde instrumenten als Unwanted - is het de beurt aan Aybike, Tolga, Kerim en Onat. Zangeres Aybike is meer dan gewoon een zangeres. Ze zingt, schreeuwt, danst, knielt, vloekt en rolt over het podium en duikt geregeld het publiek in als ware ze de vrouwelijke equivalent van Iggy Pop. Haar bindteksten in het Engels, daar is nog wat werk aan, maar dat compenseert ze met rijkelijke dosissen enthousiasme en overgave. De lyrics gaan nogal vaak over dat iedereen zichzelf moet kunnen zijn en lijken daarom vooral uit de koker van Aybike te komen. Gitarist Tolga en de rest van de band hebben een net zo grote rock ’n roll-factor als hun frontvrouw, maar blijven wat in haar schaduw.
Reptilians From Andromeda brengt net als Unwanted Tattoo garagepunk, maar dan nog twee tanden smeriger en ruiger. De setlist bestaat uit de hele EP ‘Bloodlust Of The Doll Witch’, aangevuld met veel ouder werk en ook wel een paar covers. Nancy Sinatra’s “These Boots Are Made For Walking” krijgt een rauwe punk-jas aangemeten, “Eyeball” van The Subsonics kan in Kortrijk niet op herkenning rekenen, en bij “Havana Affair” van The Ramones gaat het publiek wel helemaal uit z’n dak.
Het eigen werk is minstens zo overtuigend, met furieuze versies van Drop Dead en Rugarou. Na een stomende set krijgen de Reptilians nog een welverdiende toegift. Als alle Turkse bands ons zo kunnen overtuigen, mogen er nog meer de oversteek maken.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/den-trap-kortrijk/reptilians-from-andromeda-30-10-2019.html
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/den-trap-kortrijk/unwanted-tattoo-30-10-2019.html

Organisatie: Den Trap , Kortrijk

Een nieuw studio-album van Mayhem is op zich al nieuws. Dat deze Noorse blackmetalband überhaupt nog bestaat en albums uitbrengt is al een flinke prestatie, gezien de bandgeschiedenis met o.m. moord, zelfmoord, kerkverbrandingen, interne twisten, een podiumact met gespietste varkenskoppen en andere dode dieren en een heel reeks bezettingswissels. Toch blijft de band bijzonder populair en is hun invloed op andere blackmetalbands gigantisch.
De jongste jaren gaat alles een stuk rustiger bij Mayhem en wordt er vooral veel opgetreden en merch verkocht. Het spannendste feit van de jongste jaren moet die keer geweest zijn toen de band in Nederland opgepakt werd en een boete kreeg voor het vernielen van een hotelkamer. Denken de bandleden zo stilaan aan hun pensioenspaarrekening of zijn ze toch nog relevant? Nog eens een album van twijfelachtige kwaliteit zou de horde fans snel kunnen uitdunnen. De eerste luisterbeurt van ‘Daemon’ kan alvast redelijk vlot overtuigen, maar wij drukken nog een paar keer op de repeat-toets om helemaal zeker te zijn.
Zeker na een paar luisterbeurten klinkt ‘Daemon’ een stuk beter dan de vorige studio-albums van Mayhem. De productionele ingrepen werken beter en het songmateriaal is inzake compositie en uitvoering sterker. Vooral de dosering van de vocalen zit beter, al zal ook dit album opnieuw moeite hebben om de fans van de eerdere Mayhem-zangers te overtuigen. Die fans van het eerste uur zullen blij zijn dat het bandgeluid teruggrijpt naar dat van ‘De Mysteriis Dom Sathanas’. Dat ze dat album een aantal keer integraal live gespeeld hebben naar aanleiding van de 25^ste verjaardag ervan, zal daarin wel meespelen.
Hoewel er wel veel lof is voor de feilloze productie en het sterke materiaal, is ‘Daemon’ geen supertoegankelijk album geworden. Dit is nog steeds rauwe, compromisloze oldschool blackmetal met een frisse update. De beste tracks zijn “The Dying False King”, “Of Worms And Ruin” en “Malum”. 
‘Daemon’ is geen absolute mijlpaal in de geschiedenis van Mayhem, wel een sterk album dat zal opduiken in menig eindejaarslijstje. 

Van de hyperkinetische freejazz van Fred Hersch via de loungy, bijna meditatieve jazz-suites van Bill Frisell naar de poppy jazzrock van Frank Zappa, dat is in grote lijnen de trip die Wasdaman de luisteraar voorschotelt op ‘Storm In A Cup Of D’. Het album is verkrijgbaar op vinyl en dan met een ‘Part 1’ (A-kant) en een ‘Part 2’ (B-kant). Geen pasklare tracks dus, maar twee aangehouden trips met elk wel een paar hoofdstukken. Die ‘hoofdstukken’ kan je zelfs volgen in de groeven van het vinyl, maar we respecteren het idee van de band van Bas Bulteel en Frank Debruyne om het verhaal niet onder te verdelen.
Wasdaman leidt je langs een instrumentale rollercoaster van emoties en belevingen, van een vrolijke gekte naar de rustige bedachtzaamheid bij het vallen van regendruppels, van pompende, weerbarstige progrock naar een uitdijende mantra, van een bluesy gitaarlick naar eindeloze improvisaties op piano en synths. In de rock-momenten heeft Wasdaman iets van de vroege dEUS of Evil Superstars. X-Legged Sally is ook een goede referentie voor die momenten.
Een uitmuntend jazz-album is deze ‘Storm In A Cup Of D’ al zeker. Er wordt gemusiceerd op topniveau, met een hoofdrol voor Bas Bulteel op Fender Rhodes en synths. Het album mixt heel toegankelijke jazzrock en catchy lounge met stukken waar enkel jazz-kenners iets mee aan kunnen. Het zou mooi zijn mocht deze wel heel heterogene speeltuin nieuwe liefhebbers naar de jazz lokken, maar daarvoor mikt het album net iets te hoog.

Blues/Jazz
Storm In A Cup Of D
Wasdaman

Het is jazz, maar niet zoals het in de boekjes staat. Compro Oro brengt psychedelische en vooral exotische jazz op ‘Suburban Exotica’. Je kan deze Gentse band dus wel in een mooi afgebakend hokje stoppen, maar op dit nieuwe album heb je voor elke track nog één of meer extra hokjes nodig. Soms wordt het dansbaar met beats zoals bij My Baby (op “Miami New Wave”) of rock (op “Rastapopoulos”) of ronduit grooverock (“Lalibela”), terwijl er net zo goed soundtrack-stukken in zitten verstopt. De invloeden komen uit alle windrichtingen aangewaaid, van New York tot Turkije en Marokko, maar misschien toch vooral uit Latijns-Amerika.
Net als op de vorige albums is er op ‘Suburban Exotica’ een hoofdrol voor de vibrafoon en marimba van Wim Segers. Hoewel het nog altijd geen courante instrumenten zijn voor  jazz in Vlaanderen, gaat hun rol hier verder dan het vrijblijvend toevoegen van wat exotische accenten. Vaak bepaalt Segers de hele melodie en groove en dat is verfrissend.
Het verpakken van soms heel diverse invloeden in songs die toch mooi op elkaar aansluiten is misschien nog de knapste prestatie van deze band. Je hoort in het psychedelische vaag wat echo’s van The War On Drugs en Indianizer, terwijl je op andere momenten dan weer de erfenis van Marc Ribot herkent of een knipoog naar de Buena Vista’s ziet/hoort.
Dat laatste is niet zo verwonderlijk. Op ‘Suburban Exotica’ luister je o.m. naar de drums, percussie en keyboards van Joachim Cooder, zoon van Ry en muzikant op een aantal albums van de Buena Vista Social Club. Dijf Sanders was dan weer niet enkel producer maar ook gastmuzikant. Dat zijn mooie namen bij de credits, maar ga er maar van uit dat je die bij de live-uitvoeringen niet zal missen.

Blues/Jazz
Suburban Exotica
Compro Oro

Opnieuw John Parish als producer was een berekende zet voor Arno. De Brit had al degelijk werk geleverd op ‘Human Incognito’ uit 2015. Net als bij Thou, PJ Harvey en Giant Sand eerder in zijn carrière kan Parish het beste uit een artiest of band halen zonder ze in de richting van hits te duwen. Op ‘Human Incognito’ stonden geen hits, zelfs nauwelijks singles die naam waardig. Dat schept vertrouwen bij een artiest. Ook voor ‘Santeboutique’ had Parish met misschien maar weinig moeite Arno makkelijk naar hits kunnen duwen. “Oostende Bonsoir” had met een iets luchtiger toon en iets meer drive een tweede “Les Filles Du Bord De Mer” kunnen zijn, maar Parish houdt het bij bedeesde blues met een ondertoon van grijs chagrijn. Hintjens houdt van de stad en de zee, maar ergens wringt het toch ook, misschien omdat de erkenning van Oostende voor ‘le plus beau’ zo laat kwam. Als “Oostende Bonsoir” alsnog een hit wordt, is het meer te danken aan het respect van de fans dan aan de greep van de producer op Arno.
Zo ook zou de vrolijke gekte van “Les Saucisses De Maurice” zeker nog iets meer grinta kunnen verdragen en was het makkelijk geweest om de TC Matic-track “They Are Coming” helemaal in dat hoekige retro-vakje te stoppen, maar Parish blijft netjes op de achtergrond. Arno krijgt de vrije hand in zijn lyrics en andere capriolen, maar het is de band die terecht in de spotlights gezet wordt door de producer door heel knap te spelen met de mix. Daarin toont de ploeg achter het fenomeen Arno dat evenwicht heel belangrijk is in de speeltuin van Arno.  Hij klonk nog nooit zo modern als op titeltrack “Santeboutique” en toch is het Arno met een hoofdletter en zelfs in het vet.
De eerste helft van ‘Santeboutique’ is de spannendste, met uitblinkers als “They Are Coming”, “Santeboutique”, “Les Saucisses De Maurice” en “Oostende Bonsoir”. Op de tweede helft liggen de parels veel minder voor het oprapen. “Ca Chante” hint ook nog wel naar TC Matic, maar kan niet overtuigen. “Lady Alcohol” is een gemiste kans. We hadden veel meer verwacht dan een reeks triviale algemeenheden als Arno zijn relatie met de fles uit de doeken doet. De band probeert muzikaal nog de meubels te redden, maar slaagt maar half.  Het bij momenten valse gebrom van Arno op “Court-Circuit Dans Mon Esprit” had een trage, breekbare en openbarende song moeten worden, maar vele fans zullen alleen plaatsvervangende schaamte voelen. ‘Save Me’ zingt Arno op die track, maar producer noch band gooien de reddingsboei. De donkere rock van “Tjip Tjip C’est Fini” maakt al iets goed, zeker met die episch-rockende finale, terwijl afsluiter “Flashback Blues” dat handvol mindere tracks meteen doet vergeten.  Met Arno op mondharmonica zit het meestal goed en bovendien maakt hij zich hier nog eens ouderwets boos op een bedje van zijn typische Eurorockblues. 
‘Santeboutique’ leert dat Arno nog niet met pensioen moet. Niet alles wat hij aanraakt is goud, maar dit album bevat meer songs die we ons binnen 10 jaar nog zullen herinneren dan ‘Human Incognito’.