De Australische elektro-mastermind Studio-X heeft ‘onze’ Kyoko Baertsoen verleid om een track in te zingen. Kyoko ken je nog als ooit één van de zangeressen van Hooverphonic en van Lunascape. Ze deed eerder al ongeveer hetzelfde voor labelgenoot Psy’Aviah.
“Clouds & Trees” is een prima single met een heel oldschool gitaarsolo in de outro. Naar goede traditie van Alfa Matrix komt deze single uit met een pak remixen. Het zijn er zoveel dat er zelfs een Sunrise- en een Nightfall-collectie bestaat. Bij de ‘zonniger’ Sunrise-remixen vind ik die van Aesthetische en die van The Breath of Life prima. Bij de ‘donkere’ Nightfall-reeks zit er een leuke remix van Implant. Maar er is voor iedereen wat wils.

Clouds & Trees –single-
Studio-X feat Kyoko Baertsoen

https://alfamatrix.bandcamp.com/album/clouds-trees-sunrise-edition
https://alfamatrix.bandcamp.com/album/clouds-trees-nightfall-edition

Little Kim - ‘Ademhalen’ is een veel persoonlijker album dan ‘Moederland’

Little Kim heeft met ‘Ademhalen’ haar tweede solo-album uit. Onze bespreking was lovend en ‘Ademhalen’ is dan ook een mooie aanleiding voor ons tweede interview met Kimberly.

‘Moederland’ werd in 2022 enthousiast onthaald door pers en publiek. Hoe ben je dan aan de opvolger begonnen?
Kimberly: Na de release van ‘Moederland’ hebben we die nummers vaak kunnen spelen, een aantal keer met de volledige band en nog vaker in een beperkte bezetting. Daar hadden we telkens een goed gevoel bij en daarom beslisten we dat er een vervolg zou komen. Het opzet was deze keer anders. Bij ‘Moederland’ hebben we een beetje afgetast of het mogelijk en relevant was om een country-album in het Nederlands op te nemen. En daar zijn we in geslaagd. Het tweede album moest persoonlijker zijn, met lyrics die mijn eigen verhaal vertellen.

Je schrijft wel opnieuw zelf geen teksten
Kimberly. Dat klopt, maar ik heb zo’n goed team van testschrijvers dat ik onmogelijk zelf beter zou kunnen doen. Met Bruno Deneckere en Lieven Tavernier heb ik al zo veel gepraat en beleefd, die kennen mij zo goed – mijn leven, mijn gezin, mijn zorgen, mijn dromen - en weten waar ik naartoe wil in de muziek. Het lijkt soms wat op ChatGPT waarbij ik zelfs de trefwoorden niet meer moet ingeven. Het is echt een droom om met zulke getalenteerde songschrijvers te kunnen en te mogen werken.

Er zijn op ‘Ademhalen’ een paar nieuwe tekstschrijvers die er op ‘Moederland’ nog niet bij waren
Kimberly: Lennaert Maes had tijdens corona voor mij al het ‘Lied van de Zorg’ geschreven, een mooi lied dat jammer genoeg nog niet op een album geraakt is. Lennaert heeft voor het nieuwe album “Mijn Huis” en “Bij Jou” geschreven. Wigbert kwam vorig jaar meespelen op A Countrynight To Remember en de muzikale klik tussen ons was er vrijwel meteen. Hij heeft “Vleugels” geschreven voor een animatiefilm, maar dat nummer had nog geen officiële release gekregen. Het past in deze versie perfect op dit album.

Guido Belcanto is er deze keer niet bij
Kimberly: Op ‘Moederland’ was hij producer, tekstschrijver en muzikant. Dat dat toen kon, was enkel omdat we dat album tijdens en kort na corona gemaakt hebben. Niemand kon concerten spelen en had tijd die anders moest ingevuld worden. Sindsdien is Guido opnieuw heel druk bezig met concerten spelen, repeteren, muziek componeren voor zichzelf, promo en interviews, … Maar het is niet omdat hij niet in de credits staat, dat hij geen bijdrage leverde. Hij heeft de totstandkoming van dit tweede album vanaf de zijlijn gevolgd en hij heeft zijn zegen gegeven. Dat laatste is voor mij wel belangrijk. Ik zie hem nog altijd als een soort van gids. In het najaar maak ik opnieuw deel uit van zijn begeledingsband en daar kijk ik alvast naar uit.

Je moest op zoek naar een nieuwe producer
Kimberly: Het plan was om Yves Meersschaert voor die rol te nemen. Omdat mijn team toch eerder uit het Gentse is en we in Gent wilden opnemen. Maar door ziekte en een operatie kon Yves die taak niet op zich nemen. Dan hoorde ik Gianni Marzo van Marble Sounds op een tribute-avond voor ‘Wrecking Ball’, het album van Emmylou Harris. Ik wist direct dat hij de geknipte persoon was om het van Yves over te nemen en ik ben nog die avond op hem afgestapt om hem dat te vragen. De band is niet echt veel veranderd, maar Gianni heeft dat geluid toch een beetje een andere richting gegeven. Hij heeft zelf nog wat ‘exotische’ instrumenten toegevoegd als een omnichord en zo. En hij heeft Pieter Van Dessel van Marble Sounds erbij gehaald voor wat synth-laagjes. Oorspronkelijk zouden er geen synths op het album staan, omdat je dat instrument niet meteen associeert met country en americana, maar nu ben ik blij met die keuze. Gianni is niet een ‘klassieke’ producer. Hij was meer een soort coach in de studio.

Je hebt sinds kort ook een bekende drummer in de band
Kimberly: Bert Huysentruyt was al bekender als acteur dan als drummer en zopas heeft hij nipt de finale verloren van Celebrity Masterchef, waardoor hij uitgebreid op TV en in de media te zien was. Voor dit album en voor de singles deed hij – bovenop geweldig drummen – ook het artwork en de hoesfoto. En hij maakte de video voor “Dansen Doen We Niet”.

Er is ook iemand bijzonder die backings zingt op “Vleugels”
Kimberly: Toen we dat nummer opnamen in de studio, hoorde ik daar in mijn hoofd onmiddellijk een tweede stem bij. Dan vroeg ik aan mijn dochter Emmylou of ze dat eens wou proberen en ze is meegekomen naar de studio voor een opname. En het resultaat klinkt prima. Als ze dat zonder stress kan, mag ze haar stukje komen meezingen op de albumrelease in de Racing in Gavere op 10 mei, maar ik ga haar daar zeker niet in pushen.

Je dochter is pas 10. Stel dat ze binnen een jaar of 5 aan jou komt vertellen dat ze in de muziek wil?
Kimberly: Ze speelt piano en heeft interesse in muziek, maar ik laat haar alles op haar eigen tempo ontdekken. Als ze dat echt wil doen, zal ik haar daar in steunen. Ze is intussen oud genoeg om te zien en te ervaren dat het niet allemaal glamour en glitter is. Een leven in de muziek vraagt veel opofferingen van jezelf en van iedereen in je omgeving. Ik heb altijd kunnen rekenen op mijn partner, mijn gezin en mijn familie om naast mijn job in de zorg nog met en voor muziek te kunnen leven.

Het gaat op ‘Ademhalen’ heel vaak over de liefde in al zijn vormen
Kimberly: Wat is er mooier dan de liefde. Geluk, vertrouwen, oprechtheid, … zo’n zaken komen misschien te weinig aan bod in muziek. We gaan er al te makkelijk van uit dat die er altijd zijn.

Er staat op ‘Ademhalen’ ook een duet
Kimberly: Bruno schrijft en zingt doorgaans in het Engels, of uitzonderlijk een keer in het Gents. Ik denk dat het een eerste keer is dat je hem kan horen zingen in het AN. We zijn allebei blij met het resultaat. Hij zou dat meer moeten doen, zingen in het AN. Bruno is overigens één van de weinige Vlaamse songschrijvers die in zijn Nederlandstalige teksten net zo sterk is als in zijn Engelstalige.

Heb je een favoriet nummer van het nieuwe album?
Kimberly: Mijn favoriet is de titeltrack. “Ademhalen” is een heel herkenbaar en heel menselijk nummer. Het gaat over bezwijken onder zorgen, over liefde die je onvoorwaardelijk moet kunnen geven en een soort van schaamte als dat even niet lukt, over pauzes moeten nemen om de batterijen te kunnen opladen, … Dat zijn momenten die ik vaak tegenkom, als zorgverlener, tijdens corona, met mijn vader, …
Elk nummer op dit album heeft zijn verhaal en zijn belang. “Eenmaal, andermaal… Verkocht” was een nummer dat we ‘over’ hadden van ‘Moederland’ en dat we nu als eerste afgewerkt hebben. Het is een heel eenvoudige en mooie song. Bruno Deneckere heeft daar een heel mooie zin in verwerkt: “Had ik je niet gevonden, dan had ik je gezocht…”. “Niet gezegd” is de vertaling door Lieven Tavernier van “Morning Song for Sally” van Jeff Walker, geïnspireerd op de uitvoering door Nanci Griffith uit 1993 op het sublieme album ‘Other Voices, Other Rooms’. Dit gaat over zachtheid, over afscheid en aanvaarden van wat niet meer is. Ook het walsje “Ik Ging voor Zilver” heeft een speciaal plaatsje in mijn hart. Geschreven door Bruno Deneckere, maar geschreven, uitgevoerd en gezongen als was het een Dolly Parton-song. Dit is pure country met dat balanceren tussen groot geluk en verdriet. Het gaat over geluk dat je overvalt op een onverwacht moment, als je het niet aan het zoeken was.

Dolly Parton blijft één van je idolen?
Kimberly: In de countrymuziek heb je heel wat sterke dames waar je naar kan opkijken: Emmylou Harris, Nanci Griffith, Dolly Parton, … Op ‘Moederland’ stonden al drie covers/vertalingen waarvan Dolly Parton haar versie heeft opgenomen. We gaan die bundelen met andere Nederlandstalige versies van haar songs voor A Dolly Day To Remember, een avondvullend programma op de vooravond van haar 80^ste verjaardag, in januari van volgend jaar. Misschien moeten we er Erik Van Neygen bij halen. Die heeft vroeger al mooie vertalingen gemaakt van Dolly Parton-songs. Het wordt voor alle duidelijkheid een viering van Dolly Parton en geen tribute-night.

‘Ademhalen’ is nu al een paar weken uit. Hoe zijn de eerste reacties?
Kimberly: De eerste reacties zijn heel positief. Ik heb er alle vertrouwen in dat we nog meer mensen kunnen bereiken en kunnen raken met dit tweede album. We hebben veel ‘goesting’ om met ‘Ademhalen’ veel concerten te gaan spelen.

Veel succes gewenst

Reviews
2025 Ademhalen
2024 Dansen Doen We Niet -single-
2022 Moederland
LIVE
2024
A christmas to remember van Little Kim, Bruno Deneckere en Berlaen – Gezelligheid als Kwetsbaarheid
2023
Little Kim & Friends - A country night to remember
2022
Little Kim - Koningin van een uitverkochte avond

De albumreleaseshow voor ‘Ademhalen’ is op 10 mei in de Racing in Gavere
Facebook https://www.facebook.com/p/Little-Kim-100076053722531/
iTunes: https://music.apple.com/us/album/ademhalen/1800288396
CD/Vinyl : https://www.cluster-park.com/products/little-kim-ademhalen
Concerten : https://www.littlekim.be/agenda

Enzo Kreft - Van intens naar dansbaar

De Mechelse synthwavelegende Enzo Kreft stelde in de Djingel Djangel in Antwerpen zijn nieuwste album ‘Dictator’ voor. We hadden al best wel wat gehoord over de concerten van Enzo Kreft, die indrukwekkend zijn als je ze vergelijkt met andere acts waarbij slechts één man op het podium staat. Dat werd bevestigd in Antwerpen.

Enzo Kreft is geen onbekende in de Belgische scene van electro en synthwave. Omdat misschien niet iedereen de hele geschiedenis kent, beginnen we bij het begin. Enzo Kreft (echte naam Eric Vandamme) begon zijn muzikale loopbaan in de jaren ’80. Toen bracht hij twee obscure, maar alom geprezen minimal synth-cassettes uit, ‘Me Is!’ in 1983 en Cicatrice in 1984. Hij staat bekend om zijn donkere en duistere, maar toch dansbare en sfeervolle sound met maatschappijkritische, rebelse teksten. In 2010 werd zijn muziek herontdekt op het verzamelalbum ‘Underground Belgian Wave Vol. 2’ van Walhalla Records en in 2016 verscheen op hetzelfde label ‘Dark Matter’, een compilatie-LP met zijn oude nummers. Zo kwam alles in een stroomversnelling.
Enzo Kreft bracht vanaf dan een hele reeks nieuwe albums uit (‘Turning Point’ in 2016, ‘Wasteland’ in 2017, ‘Control’ in 2019, ‘Different World’ in 2021 en ‘Shelter’ in 2023) en speelt geregeld concerten. Eind 2023 verscheen zijn verzamelalbum ‘XL’ op vinyl, ter gelegenheid van 40 jaar Enzo Kreft, met songs van ‘Control’, ‘Different World’ en ‘Shelter’.
Enzo Kreft heeft op ‘Dictator’, net als de vorige albums, nog steeds een scherpe kijk op de actualiteit. Op verslavend-pulserende en soms onheilspellende beats trekt Eric op het nieuwe album van leer tegen de leugens van machtswellustelingen, met – klassiek voor het genre – veel herhaling in lyrics en melodie. Het zijn mantra’s over machtsmisbruik, angstcultuur, censuur, corruptie en intimidatie.
De songtitels spreken voor zich: “Blindfolded Liberty”, “Self-Proclaimed Savior of the Nation”, “Propaganda Parade”, “Citadel of Fear” en “Penal Colony”. In de tweede helft komt verzet tegen de dictatuur in beeld en op het afsluitende “Dawn of Dissent”, breekt een nieuwe dageraad aan: de opstand is in de maak.
De transformatie van Eric naar Enzo Kreft-live is opmerkelijk. Zo is hij nog lachend een praatje aan het maken met de fans, maar zodra hij zijn kenmerkende zwarte baret en zijn al net zo donkere zonnebril opzet, wordt het plots bittere ernst. De apparatuur gaat aan en de eerste visuals komen op het scherm. De trein is vertrokken.
Die visuals zijn absoluut een meerwaarde. Ze zijn op maat van elke track en sommige tonen de lyrics. Dat laat vermoeden dat ze later zullen gebruikt worden als lyric video. Hilariteit in de zaal als er een figuur in beeld komt die vaag wat Trump lijkt, met een kapsel (of toupet) dat op een ander ritme lijkt te dansen. Ook goed gevonden: in de visual van “Propaganda Parade” worden beelden van een militaire parade afgewisseld met een kudde schapen die achter een ezel aanlopen. Leuk, maar waarschijnlijk toeval: Eric’s oproep om te dansen wordt door de aanwezigen genegeerd en net daarna speelt hij “Penal Colony” (strafkolonie). Verder in de set wordt er toch wat gedanst en veel mensen staan mee te wiegen op de melodie.
Het is opvallend hoe synchroon alles loopt: als Eric op de visuals (zonder baret) zingt, klopt dat perfect met wat hij op het podium zingt. Het helpt natuurlijk dat de nummers strak in elkaar zitten. Er lijkt maar weinig variatie tussen de albumtracks en de live-uitvoering. Eric doet er ook alles aan om er een leuke avond van te maken. Elke track werd aangekondigd en werd in een paar zinnen verklaard.
‘Dictator’ werd integraal en in de album-volgorde gebracht, wat op zich mooi is voor een albumreleaseconcert. Omdat er al geen openingsact was, verwachtte ik dan na de album-tracks nog een korte Best Of-set, maar ondanks aanmoedigingen uit het publiek hing hij daar niet op in. Er werd wel nog stevig nagepraat over het album en ook aan de merch-stand was het druk.

Samengevat was dit een compact concert voor een fijn album. Deze act willen we nog wel vaker aan het werk zien.

Organisatie: Djingel Djangel, Antwerpen ism Enzo Kreft

V.V.I.A. is een Deens-Grieks duo met Venus Volcanism en In Atlas. Ze maken al samen muziek sinds 2018. Synthwave met een punky, industrial vibe en cleane vocalen.
Er zat een pauze in de samenwerking tussen de dames en dat zorgde voor een ietwat ongemakkelijke reünie. Dat merk je aan de lyrics en muziek. Het opnieuw aftasten van elkaars grenzen, betekenis geven aan platonische liefde, aan vriendschap en verbondenheid, twijfel, het zoeken naar iets dat je met zekerheid kwijt bent, … Het wantrouwen en het zoeken naar het vertrouwde is bijna tastbaar aanwezig in deze donkere synthwave en dance. De puurheid en authenticiteit van deze zoektocht maakt dat dit een heel meeslepend album geworden is.
“She’s In The Void” is uptempo en agressief, met een stuiterende bas bovenop de vocalen. Dit nummer klinkt een beetje als Whispering Sons. “Warm Streetlights” klinkt broeierig dankzij een rollende baslijn. “Feathers” is wat doorsnee poppy, maar krijgt na herhaalde luisterbeurten wel wat meer betekenis. “Ruby Tears” is als een zacht deken in de duisternis. Het knappe “What Do We Know” klinkt ongeveer als een update van Belgische synthwave uit de jaren ‘80/’90.
Mijn favoriet is het pulserende “Over And Over” met mysterieuze samenzang.

Elektro/Dance
I Knew You Before We Met
V.V.I.A.

https://vvia.bandcamp.com/album/i-knew-you-before-we-met

Lurch, dat zijn vier dames uit Wenen (Oostenrijk), die samen heavy rock brengen met elementen van doom, psych, kraut en stoner. Bijna geheel instrumentaal, al zitten er zuinig ook wat vocalen bij. Ze hebben zopas hun debuut full album uit, en dat is er eentje om een grote strik rond te doen als cadeau voor de liefhebbers van heavy rock.
Het is een fijn eigen geluid dat de dames uit Wenen neerzetten. Heavy. Niet te repetitief, niet te progressief. Doom en psych zitten er zeker in, maar overheersen niet. Meer (early) Black Sabbath dan (early) Pink Floyd. De schaarse cleane vocalen zijn niet altijd een meerwaarde. Zonder vocalen, als instrumentale band, zou Lurch misschien nog meer een eigen identiteit hebben, als dan ook de virtuositeit nog meer in de verf gezet wordt. Om een paar referenties te geven die hier in de Lage Landen misschien een belletje doen rinkelen: TankZilla, Gnome, Nighthawker, Snakemother, Rotor, Maison Dieu, Tia Carrera, Atomic Vulture, …

De beste tracks zitten voor mij helemaal aan het begin (“Wummatil”) en helemaal aan het einde van dit album (“Shoota”). Die tracks mogen de gouden medaille van dit album delen. Het brons gaat naar “Croque Madame”. Voor “Cascade” hebben de dames een hilarische clip opgenomen.
Voorlopig moet je nog naar Oostenrijk, Duitsland of Zwitserland om deze Lurch aan het werk te zien, maar laten we hopen dat deze fijne band ook een keer tot in Vlaanderen geraakt.

https://www.youtube.com/watch?v=KSZLDv5AOUE

A Faith Unkind is een nieuwe doommetalband uit Nederland. ‘The Well’ is hun eerste release.
A Faith Unkind is een trio met Davey Stevens, Erik Noten en Erwin Swinkels. Erik is zanger bij Under The Arcane, maar bij A Faith Unkind is hij drummer. Davey is een aangename ontdekking, nog meer als zanger dan als gitarist. Vocaal doet hij mij denken aan ‘onze’ Jasper Steverlynck en ook aan Tom Vane van de Engelse doommetalband Famyne.

‘The Well’ is een conceptalbum met één verhaal waarbij de hoofdrolspeler op tocht gaat en thuis komt. Het bijzondere is dat het hele album uit één track bestaat. Omdat luisteraars niet altijd de tijd hebben om 51 minuten aan een stuk door te luisteren hebben ze het album opgedeeld in acht hoofdstukken, zodat je toch een soort van tracklist krijgt. Het concept voegt wel wat toe aan het beluisteren, maar de muziek spreekt ook zonder het concept al tot de verbeelding.
De cleane vocalen zijn bijzonder sterk en overtuigen heel snel. Zuinig wordt de helderheid en kracht ervan geaccentueerd door er wat grunts tegenaan te gooien. De gitaarpartijen zijn lekker heavy, maar niet te scherp of agressief, en doorgaans in een dienende rol ten opzichte van de vocalen. Bas en drum klinken zoals we dat graag horen bij doom: log en heavy. In de atmosferische stukken zitten sterke echo’s van postmetal, met de voor dat genre typische muzikale emoties. Als geheel klinkt dit vaak donker (niet depressief) en mystiek.
De band zelf zet Bell Witch en Yob vooraan als inspiratie. We kunnen daar nog wel meer namen aan toevoegen. Stories From The Lost is bij momenten niet ver weg, en de eerder vermelde Famyne.

‘The Well’ is een verrassend en heel aangenaam debuutalbum en een opsteker voor de doommetal-scene in de Lage Landen.

https://www.youtube.com/watch?v=Gy7h-fKWq54&t=1238s

Nighthawker is één van de betere retrorockbands uit Nederland. Met ‘Through The Motions & Through The Blows’ hebben ze hun tweede full album uit.
Als we de ‘blows’ van de albumtitel interpreteren als hindernissen, dan hebben ze bij Nighthawker inderdaad al wel een flinke portie ellende gezien. Toen ze in 2020 hun eerste full album ‘From Wither To Bloom” wilden uitbrengen, brak plots de hele coronapandemie uit. En met dit nieuwe album zagen ze hun investering in bestelde vinyls in rook opgaan met het faillissement van de vinylperserij. Maar de bandleden van Nighthawker laten de schouders niet zakken: waar je niet van doodgaat, maakt je sterker.
De koers werd ook wat bijgestuurd. Er zat blijkbaar teveel verschil tussen de concerten en de opnames. Dit tweede album klinkt daarom wat minder braaf. Dat is misschien voor een deel de verdienste van producer Igor Wouters (Angel Crew, Backfire!, …). Hij geeft Nighthawker nog een extra zetje richting de bluesrock van The Black Crowes, een referentie die wel vaker opduikt bij reviews van deze band. “Going Rogue”, “Hands in Pocket Man” en “Boys Will Be Boys” hadden op een album van de broertjes Robinson kunnen staan: southern, slick, swampy. Voor “Sick Mistake “denken we in de trend van ‘Sound & Color’, het meer experimentele album van Alabama Shakes. We kunnen nog wel meer referenties opsommen bij andere tracks, maar we willen zeker ook benadrukken dat Nighthawker er steeds beter in slaagt om zijn eigen stempel te drukken. Of we doen het anders. Waar we in vorige reviews nog dachten aan Fleetwood Mac en ZZ Top, is dat veel minder het geval voor ‘Through The Motions’.
Dat elk van de vier bandleden ook kan zingen, is een voordeel dat maar weinig andere bands hebben. Het zorgt ervoor dat alle releases van Nighthawker heel afwisselend zijn. Niet enkel zuiver vocaal, er komen ook heel verschillende onderwerpen en emoties aan bod.
Behalve dat de albumtitel opnieuw lang is en niet goed bekt, een traditie bij deze band, valt er weinig aan te merken op ‘Through The Motions & Through The Blows’.
Op dit album hebben wij het hardst genoten van rockers als “All Part Of The Charm” en “Raw Embrace” en van de afsluitende (power)ballad “Out Of The Fold” met zijn wisselende mannelijke en vrouwelijke vocalen en met een heerlijk-lange gitaarsolo.

https://www.youtube.com/watch?v=MPRYUIr0IQw

De Amerikaanse band Momma ging al op tournee met Weezer en wordt aan de andere kant van de oceaan beschouwd als ‘smoking hot’. Hun aanstekelijke single “I Want You (Fever)” werd gespeeld op Radio Willy en Stubru. “I Want You” volgde op “Ohio All The Time”, de ook al sterke single die vorig jaar uitkwam. Leuke indie gitaarrock met lyrics uit het hart. Warme, zonovergoten shoegaze.

Op de singles doet Momma mij muzikaal meteen terugdenken aan 90’s-bands als Eden, Magnapop, Belly, Throwing Muses, Elastica en The Juliana Hatfield Tree. Maar niet alles op ‘Welcome To My Blue Sky’, hun vierde album, is goud. Soms koketteren ze wat te veel met naïviteit in de lyrics. Dat ze niet super strak spelen, dat spelen ze helemaal uit als ware het een troef. Het teruggrijpen naar de sound van de 90’s roept leuke herinneringen op, maar soms klinkt deze band wat te veel als een doorslagje van.
Er zijn genoeg momenten op dit album dat Momma wel vlot kan overtuigen: op het donkere “Last Kiss”, op het rockende “Rodeo” en op het mysterieus klinkende “My Old Street” en natuurlijk op “I Want You” en “Ohio All The Time”.
Momma mag ons altijd eens live komen overtuigen van hun kunnen.

Britpop-band Pulp maakt zijn comeback. ‘More’ wordt het eerste nieuwe studio-album sinds 24 jaar. Pulp, dat zijn die van “Common People”, waarvan Augustijn een mooie versie in het Oostends gemaakt heeft. Een wereldhit, maar daarna was het vet een beetje van de soep bij Pulp.
“Spike Island” is een aangename comeback-single. Heel herkenbaar en zelfs wat catchy. Misschien wel niet meteen een oorwurm. Zetten we de deur op basis van deze single nu al wijd open? Goh, ze krijgen al wat krediet, maar we verwachten toch dat ze nog met iets straffer zullen uitpakken.
https://www.youtube.com/watch?v=-27a1ugJX8U

Serre Music Fest 2025 - Fijne muziek in een ongedwongen charme
Serre Music Fest 2025
Sylma Serres
Lievegem
2025-04-11
Filip Van der Linden

Het Serre Music Fest in Lievegem was op 11 april aan zijn tweede editie toe onder die naam. Next! en Face Your Fears gebruikten het serrecomplex - waar ze ook hun repetitiehok hebben - eerder ook al als concertplek, dus zowel voor heel wat aanwezigen was dit bekend terrein. De opkomst voor dit gratis festivalletje met vijf bands was goed voor een gezellige drukte. Het moet ook niet de ambitie zijn om dit nog veel groter te laten worden. Dan zou de charme ervan verloren gaan.

Op het eerste zicht lijkt een serre – inzake akoestiek, met al die weerkaatsende oppervlakte – niet de beste plek voor een festivalletje, maar met wat creativiteit lukt het wel. Het is zo’n festivalletje geboren uit de noodzaak van bands om wat vaker aan spelen toe te komen en het juiste publiek te vinden.
De vijf bands van deze editie zitten net als die van de vorige editie allemaal een beetje in de hoek van wave, synthwave, postpunk en punk. Het is bovendien gratis, het bier wordt verkocht aan prijzen van voor de inflatie en er zit heel wat improviseren en oldschool DIY-ethiek in de aankleding van de ruimte, zoals in de hoogdagen van de punk.
De PA en de boxen leken beperkt in mogelijkheden, maar deden perfect waarvoor ze ingezet werden. De belichting mocht misschien toch iets meer zijn.
Drie bands speelden op hetzelfde drumstel en twee bands hadden drumcomputers/loops, dat scheelt een pak in de tijd voor het op- en afbouwen van het podium en zo krijg je toch netjes vijf bands op één avond.

Face Your Fears opende het rijtje. Deze postpunkband werd recent uitgebreid met toetseniste Sabien, maar zij speelde in Lievegem één van haar laatste concerten met Face Your Fears. Jammer, want ze voegt mooie zaken toe aan het geluid van de band. En een vaste bezetting zou de band vooruit moeten helpen met het creëren van meer eigen nummers, een topic dat deze band nu echt wel hoger op de prioriteitenlijst mag zetten.
Op het Serre Music Fest brengt Face Your Fears alle tracks van hun titelloze EP van eind vorig jaar, met sterke versies van “Hide” en “Higher”, aangevuld met een reeks leuke covers van onder meer Echo & The Bunnymen en Kraftwerk. Alle covers zijn oorspronkelijk met mannelijke zang en ze blijven tekstueel overeind met de vrouwelijke zang van Corina. Bij een cover van de Sisters of Mercy, “Caucasian Walk” van de Virgin Prunes en op het eigen nummer “Hunger” werd er al wat gedanst op de eerste rijen. Het mooiste moment was misschien toch de innemende versie van “Winning” van The Sound, een klassieker die ook bij Red Zebra land in de setlist zat.
The Holy Hour / Killing Moon / Hide / The Model / Dreams Never End / Premonition / Lucretia My Reflection / Higher / Hunger / Red Light / Winning / Caucasian Walk / Sense of Purpose

Het leuke van deze editie van het Serre Music Fest is de letterlijke verbondenheid van de bands. Van vier van de vijf bandleden van de eerste band op het podium zat er telkens één in één van de andere bands op het podium. Drift deelt zijn gitarist met Face Your Fears en met twee performances net na elkaar had die soms wat moeite bij het ‘omschakelen’. Het voordeel is dat Drift voor een deel drijft op chaos. Als er dan iets misloopt met de loops en riffs wordt dat gewoon deel van de performance.
Drift is een bijzonder duo. Zangeres Tine is een heel extraverte woordkunstenaar. Ze maakt Nederlandstalige nummers met humor, sarcasme en absurditeit. Daarmee komt ze in de buurt van Arbeid Adelt!, Hugo Matthijsen, Kamagurka en Aroma di Amore of recenter Kaat Van Stralen of Maria Iskariot. In bandconcept lijken ze bij Drift bovendien wat op NEL & JP, maar in de theatrale performance en in het entertainen is Tine dan eerder de evenknie van een Peter Slabbynck (het opzetten van verschillende mutsen, de megafoon).
Drift heeft nog geen fysieke of zelfs digitale releases uit, maar er is wel een eerste clip op Youtube. De setlist in Lievegem omvatte onder meer een cover van De Brassers (vroeger deden al eens iets van Aroma di Amore) en eigen werk, met soms dezelfde muzikale progressie als “California über Alles” van Dead Kennedys, “Housewive” van Daan of iets van Portishead. Afsluiten deed Drift met “Rode Wijn”, een nummer dat in de lyrics wijn drinken aanprijst als de ultieme oplossing voor elke grote of kleine huishoudelijke taak van de huisvrouw, en zo een nieuwe betekenis geeft aan het begrip ‘huiswijn’. Wij kunnen vooral niet wachten op een fysieke release.
Intro / Drift / Koken met Kerosine / En Toen Was Er Niets Meer / Swipe Me / Dromendaris / Bedbeest / Rode Wijn

Silent Presence is het project van Corina (ook van Face Your Fears) en Wim (Sygo Cries, In Search for Embers, The Other Intern, …). Als twee muzikanten onder hetzelfde dak wonen, moet er wel ooit eens een gezamenlijk muzikaal project van komen. Ze spelen pas sinds dit jaar live. Een deel staat op tape, de bas en de vocals zijn live.
“Tell Me” was begin 2024 de eerste, digitale single van het duo en dat was meteen een schot in de roos. De volgende singles waren “New Ground” en – dit jaar – “Cleanse The Soul”. Dit is ook alweer niet de meest productieve band in het uitbrengen van nieuw materiaal, maar wat ze uitbrengen is dan wel telkens top. “Tell Me” heeft iets bezwerends, vooral door het bijna smekende van de herhaling in het refrein. “Electric Heartbeat” is een nieuw eigen nummer dat het duo binnenkort wil gaan opnemen in de studio. Aanvullen deed Silent Presence met opvallende covers van PJ Harvey en The Sands. Een leuke, korte set die enthousiast werd onthaald door het publiek.
New Ground / Cleanse The Soul / April & June / Good Fortune / Tell Me / Electric Heartbeat

DPLB was als stevige rockband een beetje de vreemde eend in de bijt op Serre Fest, maar daar pasten ze een mouw aan met twee goedgemikte covers van The Cure en Tubeway Army. Mocht u een betekenis zoeken in de bandnaam, dat zijn de beginletters van de voornamen van de bandleden. Met de D van Dirk, ook drummer bij Face Your Fears. Een deel van het publiek was speciaal voor deze band naar de serre afgezakt en dat merkte je wel in de reacties voor het podium. Het eigen werk van DPLB is prima, met de hardst blinkende parels op het einde van de set. Ook van deze band is er nog geen fysieke release. Wie ze wil horen, moet naar hun concerten komen.
Once Again / Love Song / Are Friends Electric / Mirror Man / I’ll Be There / High Heels / Primary / Disconnected / Cool Down / Don’t Be Restless / No Return

Next! ontstond enkele jaren geleden vanuit de new wave-covergroep Midlife die werd opgericht door bassiste Sonja (ook bij Face Your Fears). Met de komst van zangeres Saskia werd het Next! en verschoof de stijl meer naar de punkrock. “Who Cares (We Gonna Die Anyway)” was eind vorig jaar hun eerste officieel uitgebrachte single, maar ook hun demotape werd op deze site reeds goed onthaald. Hun debuutalbum vind je al op Spotify, maar voor de release op vinyl willen ze daar de nog op te nemen cover “The Modern Dance” van de Definitivos aan toevoegen en het nieuwe nummer “We Know How To Fuck Things Up”. Dat was die avond zowat het meest passende anthem voor Next!.
Een deel van de kracht van deze band zit ‘m in saxofonist Lieven. Maar van bij de start van het concert blokkeert zijn instrument en het duurt wel vijf nummers voor hij er opnieuw een deftig geluid uit kan persen. Ook een goede manier om zaken ‘up te fucken’: net nu de laatste opnames voor de vinyl er aan komen en deze band op een goede golf aan het surfen is, stapt de sympathieke drummer Jo op. Met haar eigen drumstijl is zij nochtans een belangrijk element in de sound van deze band.
Next! bracht een knappe set op Serre Music Fest. Zangeres Saskia opende solo en a capella met een cover van Dog Faced Hermans. Gedurfd en authentiek, maar ook een publiek dat er voor open stond. We hoorden voorts puike versies van “Abuse in Paradise”, “Freak!” en “24 Problems”. Aan het nieuwe nummer “We Know How To Fuck Things Up” is misschien nog wat werk, maar dit wordt vast een knaller als “Who Cares”.
The Rain it Raineth/ Nude As The News / Greedy / Abuse in Paradise / Basic / Moodswings / Freak ! / 24 Problems / War / Identity / Modern Dance / We Know How To Fuck Things Up / Who Cares

Dit was een mooie editie van het Serre Music Fest. Gemoedelijk en met een publiek dat met respect naar de muziek luisterde. Op naar de volgende editie. Wie niet zo lang kan wachten, kan twee van deze bands (Next! en DPLB) zien op vrijdag 11 juli op Rockvlucht (samen met Joey’s Unwanted Tattoo en The Dirty Scums).

Organisatie: Christophe (Serre Music Fest)