Wie op tijd kwam bij recente concerten van Vive La Fête, die heeft toen Yerra Yerra kunnen ontdekken als support, maar deze band maakt ook naam voor zichzelf. Ze hebben nu een fijne single uit. “Nepal’ is een rockmantra met een beetje een Oosterse sound.
Yerra Yerra is een powertrio met Limburgse roots. Hun uitgepuurde sound combineert rauwe power met verrassende finesse en ongepolijste emoties. De band brengt een mix van heavy rock, punk en wave zonder evenwel teveel respect te hebben voor de grenzen van elk genre. Alles mag, alles kan bij Yerra Yerra zolang het maar leidt tot een explosieve liveset.
“Nepal” is een pompende mantra geïnspireerd door zangeres Inge Henrotay’s eigen ervaringen tijdens een trektocht door de meer dan 5.000 meter hoge Thorong La-pass in het Himalayagebergte.
“Nepal” werd opgenomen met Thomas Valkiers als producer. Die naam hebben we hier al eerder vermeld, bijvoorbeeld bij reviews van Meltheads, Equal Idiots, The Haunted Youth, Crackups, Tubelight, Priceduifkes, … Deze fijne single doet wat denken aan Wijf, Kaat van Stralen en Rejection Ratio.
Dit is het soort single die ons doet watertanden naar het volledige album.
https://www.youtube.com/watch?v=AKzvqXSLvD0
Synthpopband Electric Litany is een groep die vanuit de UK opereert maar dan met vooral Grieken in de bezetting. Deze fijne band is terug met het vierde album ‘Desires’ dat meer dan 15 jaar muzikale verkenning en evolutie samenvat.
Ze waren al op tournee met Interpol en Alan Parsons noemde hen eerder ‘the next Radiohead’. Parsons was overigens co-producer van één van hun albums en hij nam hen ook al mee op tournee. Tegenwoordig spelen ze zowat overal in Europa, behalve in België.
In een tijdperk waarin de grenzen tussen waarheid en illusie steeds vager worden, richt het nieuwe ‘Desires’ zich als conceptalbum op het concept authenticiteit met als centrale vraag: als de realiteit een constructie is, maakt het dan uit wat waar is?
Het album combineert de kenmerkende atmosferische intensiteit en melodieuze gevoeligheid van deze band met nu een meer experimentele benadering, tot aan de postrock, het neo-klassieke en moderne elektro. Van de tien nieuwe nummers zijn er een paar die opvallen. "Itor" en “Diamonds” hebben een sluier van vervorming, "Reciprocate" – de tweede single van het album – brengt de meer catchy popkant van Electric Litany naar voren, terwijl "Prism" ruimte laat voor een eenvoudige, bijna klassieke interpretatie.
De ritmes van Richard Simic, de rijke synthtexturen van Jason Tsontilis en de herkenbare zachte stem, samen met de gitaren, Perzische santouri en piano van Alexandros Miaris, zorgen voor een diep organisch en emotioneel geluid.
https://www.youtube.com/watch?v=xS91hgpgf6w&t=2s
De Antwerpse indiepopband Godot ontstond op muziekplatform Vibe, waar multi-instrumentalist Stijn Coolbrandt op zoek was naar een nieuwe creatieve samenwerking. Samen met zangeres Kim Verbeeck, (contra)bassist Niels Groenen en toetsenist Koen van de Weyer vond hij de klik en sound die leidde tot hun eerste eigen nummers en covers. Sinds 2024 deelt Godot muziek via streamingdiensten en zijn ze live te vinden op vooral Antwerpse podia.
Met single “Alien Heart” brengt Godot een intens persoonlijke en broze maar tegelijk krachtige track die recht naar het hart grijpt. Zangeres Kim Verbeeck schreef het nummer na het verlies van haar moeder aan zelfdoding. Het is een meeslepende muzikale vertolking van de rauwe strijd tussen woede, verdriet, liefde en schuld.
Godot wordt geïnspireerd door artiesten als London Grammar en Ane Brun, met de combinatie van elektronische beats en akoestische elementen. Inhoudelijk is het een sterke song en als kennismaking met de band en het bandconcept is dit een heel representatieve track. Op een manier doet dit nummer mij denken aan Hooverphonic, And Then Came Fall en Alanis Morissette. Muzikaal zit er nog meer in, met meer durf en minder brave bescheidenheid.
Website: https://vi.be/platform/Godot
The Great White Nothing is een nieuwe postmetalband uit de regio Mechelen. De leden komen uit bands als Mindwar, Nether, Black Narcissus, Hamelin en Soul Grip en dat ‘grote witte niets’ van de bandnaam verwijst niet naar pakweg een wolk of het stereotiepe lege blad papier, maar naar Antartica.
Een prima thema dat vanuit Vlaanderen nog niet zo heel vaak werd verkend. ‘Passage I Melancholia’ is hun debuutalbum.
Deze nieuwe band vindt inhoudelijk inspiratie bij de vroegste ontdekkingsreizigers van de poolgebieden, een onderwerp waar wij wel wat mee hebben. Muzikaal wordt de postmetal van The Great White Nothing gemengd met black en prog. Denk aan de rauwe intensiteit van een Amenra, Brutus of Wiegedood, al zijn er ook heel etherische, akoestische passages. Ze spelen met de extremen en dat is mooi, want als luisteraar heb je pas door hoe hard en intens iets klinkt als je er ook het helemaal tegenovergestelde naast zet.
Bij postmetal gaat het over emoties en dan heb je uiteraard wel wat mogelijkheden als je poolreizigers als thema neemt: vertwijfeling, eenzaamheid, waanzin, heimwee, desoriëntatie, melancholie, verdriet, de kracht van de natuur, … Veel daarvan lijkt aan bod te komen, al zit er wel heel veel woede en agressie in dit album en agressie is niet iets dat ik met het thematische concept associeer. Muzikaal zijn de atmosferische stukken vaak interessanter en completer uitgewerkt dan de agressieve partijen.
Mijn favorieten op dit album zijn “St. George”, “Everything Forever” en “There, Where The Waves Are Still”.
https://www.youtube.com/watch?v=sN1-r0ftYAA&list=OLAK5uy_lL-BqmHYQvxpOWSLSnHcVjllwSXQme0ko
“The Perfect Girlfriend” is de debuutsingle van Coy Buzz, de band van Marijn Van Dyck. Hij is een beetje een laatbloeier, maar in de herfst zijn de kleuren feller en diverser, dus dat is meestal geen probleem.
Op deze eerste single mixt Coy Buzz dreampop met grunge. Muzikaal hoor ik wat terug van een ZZTop ten tijde van ‘Eliminator’ en ik denk ook aan een gepolijste versie van Sonic Redemption. De song verkent een geïdealiseerde, ongrijpbare liefde. Het is een schreeuw naar een soulmate om samen woelig water te doorspartelen. Een mooi, ietwat klassiek onderwerp voor een song. De uitwerking verraadt dat de schrijver ook een filosoof is.
We hebben misschien wel meer songschrijvers nodig die emotie en geluk wat meer vanop een afstand kunnen bekijken. En als ze hun boodschap dan ook nog kunnen verpakken in een catchy tune, dan worden wij daar vast heel intens gelukkig van.
https://www.youtube.com/watch?v=ILuM4f4pfgI
Rejection Ratio is een Rotterdamse gitaarband die recent een single losliet op de wereld. “Love Is Like Heaven” is diep geworteld in de jaren ’80, met een ritme dat hier en daar wat stuitert in plaats van mooi in de maat te lopen, zoals bij TC Matic en Talking Heads, maar dan nog wat anders.
Zangeres Nelly klinkt ook al zoals niemand anders, of misschien een beetje als Siouxsie and the Banshees, Face Your Fears, Rosegarden Funeral Party, Polly Panic, Anna Domino of The Girl Who Cried Wolf.
Deze single weet te intrigeren en doet ons benieuwd uitkijken naar meer materiaal. Bring it on!
https://www.youtube.com/watch?v=WxCC0XgUTEY
Oh Doom! Is geen doommetalband, ondanks de bandnaam. Het is een postrock-band uit de UK die naar eigen zeggen luide, trieste, melancholische muziek brengt, met hints van shoegaze en posthardcore. Vorig jaar hadden ze de EP ‘I Fear This Is The End’ uit en dit jaar is er de Bandcamp-single “This Is Not Home” van bijna acht minuten.
Hoewel ze eerst de EP uitbrachten, is “This Is Not Home” het eerste nummer dat de band samen componeerde. Het is ook de vaste setafsluiter en één van de lievelingsnumemrs van de band. Het paste evenwel niet bij de andere nummers van de EP. Inhoudelijk gaat het nummer over het verdwenen comfort in een relatie. Over het feit dat je iets zal moeten oplossen om die comfortabele relatie te kunnen behouden/terugvinden.
Muzikaal is er een mooie balans tussen kwetsbaarheid (eerste kwart) en de intense en overdadige emotie die daarop volgt. Ze bouwen netjes de spanning op, zonder dat je er erg in hebt. De distortion in de (tweede) atmosferische break is knap gedaan. De mix van zachte etherische zang en het militante hardcore-refrein in de outro is dan de kers op de taart. Een knap nummer dat elke seconde van de bijna acht minuten waard is.
https://ohdoom.bandcamp.com/track/this-is-not-home
Days of Ray is een nieuwe band uit het Gentse. De stam waarop deze nieuwe plant geënt is, heeft zijn wortels bij The Candy Dates, The Office, Gorky en Fragment. Hun eerste EP heet toepasselijk ‘Here We Are’ en bevat radiovriendelijke Beatles-pop.
Er zit uiteraard meer in dan de Beatles. De referenties die bij ons opkomen zijn onder meer The Kinks, Ben Fold’s Five, Nomden (en The Analogues), Novastar en The Bet. Heel catchy, poppy en gepolijst, maar ook songs die met veel vakmanschap en liefde voor het metier gesmeed zijn.
“Top Of My List” en “Good To Know You’re Here” zouden in een rechtvaardige wereld niet van de radio te branden zijn (Willy, Radio 1 en 2, …). “Dear Elisabeth” en “Sea Of Tranquility” zijn meer luisterliedjes. Het dromerige en ietwat melancholische “San Francisco” doet ons wegdromen.
Het is lang geleden dat we nog zo’n degelijke en tegelijk authentieke popsongs te horen kregen.
https://www.youtube.com/watch?v=fUI4MSA86m4
A Bit Grumpy doet mij inzake bandnaam terugdenken aan à;GRUMH..., de synthwaveband uit Charleroi uit de jaren ’80.
Muzikaal is A Bit Grumpy daar een serieuze update van met morsige, gruizelige EBM en elektroclash of noem het melodieuze grunge-elektro. Er is vervormde zang, vervormde bas, vervormde gitaar en een laptop voor de beats. Het klinkt allemaal heel fluïde, donker en met een heel grove korrel opgenomen. Die vervormde ruwheid of het heel bewuste ongepolijst en ongrijpbaar zijn wordt zowat als een extra bandlid ingezet.
De heel militante titeltrack “Not Cool” is voor mij het hoogtepunt. “Noisy Head” en “Constellation” hebben de sterkste referenties naar de jaren ’80.
De formule of noem het het muzikale concept van A Bit Grumpy kan overtuigen op deze EP. Voor een full album kan er misschien toch wat meer variatie toegevoegd worden. Benieuwd in welke richting dat dan gaat.
Dance/Elektro
Not Cool EP
A Bit Grumpy
https://www.youtube.com/watch?v=zhYLqjbZgFI
Linz De Strooper is reeds tien jaar de frontman van de metalcoreband If I May. Daarmee tourde hij in België, Nederland, Duitsland en de UK en dit jaar organiseerden ze nog hun eigen MayFest. Maar Linz voelde al enige tijd de nood om zijn eigen muzikale verhaal te vertellen. Dat doet hij nu als OAKN.
Muzikaal gaat dit solo-verhaal meer naar indie folk met een duidelijke melancholische toets. Inhoudelijk sluiten de thema’s van OAKN misschien wel nog aan op die van If I May, maar met een intiemere en kwetsbaardere benadering, met meer tijd en plaats voor zelfreflectie. Mogelijk is het Nederlandse I Am Oak een inspiratie geweest, zowel voor de naam als voor de muzikale aanpak.
https://www.youtube.com/watch?v=zAtipucQn9g
Filthy Grindy Mockery komt uit hetzelfde ei als eerder Torpedo Tits, maar dan op een muzikaal meer mature manier gebracht. Het is nog steeds cybergrindcore: beenharde en ultrasnelle techno, smerige lyrics en meestal kort van duur. Waar bij Torpedo Tits een soort van vaste formule gehanteerd werd, is dat hier minder het geval.
Wat gebleven is: de grappige songtitels en het gebruik van soundbites (stukjes dialoog die uit films lijken te komen). De vervormde stem krijgt langere stukken voorgeschoteld en heel af en toe hoor je een geluid dat wat lijkt op dat van een gitaar. De evolutie ten opzichte van de Torpedo Tits-releases is duidelijk en doet deugd, maar verwacht vooral nog geen radiovriendelijke popsongs. De actualiteit krijgt veel speelruimte in songtitels als “A President And A Pornstar Match Like A Hamburger And Ketchup” en “With These Asshole Worldleaders Global Warming Will Be Stopped With A Nuclear Winter”.
Sommige songtitels verdienen zeker een vermelding alleen al door de humor, zoals “Influassers”. Voorts zijn er een paar verwijzingen in de songtitels die de leeftijd van de man achter Filthy Grindy Mockery verraden: Lou Deprijck, Lolo Ferrari, Herbie, The Bangles en Emmanuelle. Deze man heeft vast het begin van de jaren ’80 meegemaakt, en er zo veel plezier aan beleefd dat hij er vandaag nog met veel nostalgie aan terugdenkt.
Het is leuk om de evolutie te zien van deze artiest. Ik ben benieuwd naar waar zijn volgende release ons brengt. Luister zeker ook eens naar “Cows By The Cemetry”, de ode van Fikthy Grindy Mockery aan de Amerikaanse deathgrindband Mortician.
https://filthygrindingmockery.bandcamp.com/album/repulsive-celebration-of-tasteless-nonsense-demo-2025
https://filthygrindingmockery.bandcamp.com/track/cows-by-the-cemetery
https://torpedotits.bandcamp.com/
Brent Vanneste kennen we vooral als frontman van de iconische sludgemetalband Stake en voorts nog van Raveyards en Psygasus. Voor zijn nieuwste project voegde hij een extra ‘n’ toe aan zijn voornaam.
Als Brennt Vanneste slaat hij een verrassende nieuwe weg in. Hij komt met een trilogie waarvan het eerste album nog deze maand verschijnt. Dat album eclectisch noemen is een understatement. Van post-rock en lo-fi singersongwriter gaat het over neo-psych tot zelfs jazz, filmmuziek en ambient.
Van dat eerste album mogen we al proeven met de single “Prends-moi Dans Tes Bras”, gezongen en (mee)geschreven door zijn zus Janne. Hierop wordt de luisteraar teruggeworpen naar de jaren ’70, met een elektro-psychedelische chanson dat doet denken aan de filmmuziek van Francis Lai of Vangelis, early Jean Michel Jarre of aan Demis Roussos’ Aphrodite’s Child.
Wij zijn een beetje van ons melk, maar hier willen we graag meer van horen
Prends-moi Dans Tes Bras -single-
Brennt Vanneste feat. Janne Vanneste
https://www.youtube.com/watch?v=ftUtgIq5HVM
Nederlands 
Français 
