Beach Moonsters is een Franse instrumentale surfrockband. Ze hebben een leuke, zelfverzonnen bio: na het overlijden van surfrocklegende Dick Dale werd diens lichaam aan de zee toevertrouwd. Drie zeemonsters hebben aan dat lichaam gepeuzeld en kregen zo een voorliefde voor reverb en tremolo. Bij elke volle maan komen de drie aan land om met hun muziek nieuwe slachtoffers te zoeken. Vanwege de verwijzing naar ‘moon’ zitten de dubbele ‘o’ in Moonsters. Deze Fransen hebben met ‘Black Lagoon’ een opvolger klaar voor ‘Walk Like A Moonster’ uit 2023.

Wat deze Fransen op het nieuwe album doen ligt opnieuw in het verlengde van wat we kennen van Fifty Foot Combo, Speedball Jr, The Irradiates, Terreur Twist, Hawaii Samurai, SurfMaster en Thee Andrews Surfers en – uiteraard - Dick Dale. Ze brengen hun surfrock heel degelijk. Prima beheersing van de instrumenten. Goeie songs. Maar misschien toch een beetje te weinig eigen gezicht en iets te klassiek en inwisselbaar in dit genre. Als je hierin nog een beetje wil opvallen, mag je je echt wel niet braaf houden aan alle regeltjes van het genre. De enige bokkesprong is – net als op het vorige album – een surfend walsje: “Waltz in Dr Frankenstein’s Ballroom”. En er is ook nog de integratie van wat retro-space (denk aan Les Robots) op “Surfers From Planet Z”. “Hi Zombierella”, “Dirty Witch” en “Bad Moonsterfucker” zijn heel goede tracks.

Beach Moonsters zijn een leuke ontdekking in het genre. Niet super-origineel, maar daar zit misschien ook niet iedereen op te wachten. Begin maart staan ze in de Kinky Star in Gent.

https://beachmoonsters.bandcamp.com/album/black-lagoon-night-surfin

Worlds Beyond - Alle verwachtingen ingevuld
Worlds Beyond + Anthe

De Gentse symfonische metalband Worlds Beyond had een ambitieus plan voor de release van hun nieuwe album ‘Rhapsody of Life’: drie avonden CC Gildhof in Tielt waarop ze dat album voorstellen, telkens met een symfonisch orkest. Na de première-avond van 28 februari kunnen we stellen dat ze in hun opzet geslaagd zijn.

Worlds Beyond bracht een bijzondere support act mee voor haar symfonische avonden: de Limburgse Anthe (Anthe Huybrecht). Zij heeft een onvoorwaardelijke liefde voor de akoestische piano en vertaalt dat op het podium in Tielt op haar eentje naar een mix van piano, synths, samples en loops. Haar manier van spelen en schrijven is beïnvloed door haar klassieke muziekopleiding, maar ze heeft een eigen sound met feeërieke melodieën en persoonlijke teksten waar invloeden als Agnes Obel, Kate Bush, Heather Nova en zelfs Björk in te traceren zijn. In aanpak en resultaat zien we gelijkenissen met onder meer Usi Es. Op “Violence” horen we zelfs vaag een echo van Suzanne Vega. Het hoogtepunt van haar korte set is het nummer dat haar tante schreef over haar Siciliaanse roots.

Worlds Beyond trekt alle registers open voor de releaseconcerten van ‘Rhapsody of Life’. Voor tien nummers van dat nieuwe album en voor acht van debuutalbum ‘Symphony of Dawn’ werden arrangementen uitgeschreven door Hannes Vanlancker. De band en de grote groep muzikanten studeerden op vrij korte tijd, onder leiding van dirigent Dirk Boehme, alle 18 nummers in voor de drie releaseconcerten.
Over de aanpak valt wel wat te discussiëren. De meeste bands kiezen ervoor om op een releaseconcert de nummers te brengen op een manier die zo dicht mogelijk aanleunt tegen die van het album. Met voor elk nummer een nieuw arrangement stap je daar dan van af. Aan de andere kant is elke song een vorm van levende materie die ook op een clubshow of festival zal verschillen van het origineel van de studio-opname. Toch leefde er in Tielt maar zelden het gevoel dat dit om een albumrelease ging. Over het albumconcept en de individuele nummers werd weinig verteld en ook was het niet duidelijk welke nummers van het ‘oude’ of ‘nieuwe’ album van Worlds Beyond waren.
Het publiek in Tielt – grofweg 400 mensen per avond – was een mix van muziekfans met metal-shirts en mensen die doorgaans duidelijk weinig of niets met metal hebben, maar die wel nieuwsgierig waren naar de combinatie van rockband en orkest. Op het podium van CC Gildhof was er nauwelijks nog een vierkante centimeter vrij. De bandleden van Worlds Beyond waren in het wit (op zangeres Valerie na), als contrast met de orkestleden in het zwart. Valerie, gitarist Tijmen en violist Jakob stonden vooraan het podium opgesteld. Ewoud, Robbe en Wout stonden samen achteraan.

In de set van 18 nummers – met een pauze – werden de oude en nieuwe nummers in een schijnbaar willekeurige volgorde gebracht. Pas na de pauze werd duidelijk dat het eerste luik de eerder ‘lichtere’ songs omvatte en het tweede luik de ‘zwaardere’ songs, met in de geluidsmix meer aandacht voor de gitaar van Tijmen. De orkest-arrangementen waren een aangename toevoeging: groter, rijker en dieper dan de albumversies. Op het album hoor je vooral viool en piano als symfonische elementen, terwijl in Tielt de extra inbreng van hout- en koperblazers opviel, en natuurlijk de oor-strelende harp-melodieën. Voor het publiek in de pluchen stoeltjes is er ook het ‘volume’ in geluid van het orkest dat aan de hele avond een extra dimensie geeft. De leukste momenten waren “Edge of Faith” (afsluiter van de eerste set/net voor de pauze) en “Rhapsody of Life”, de titeltrack die mij live meer kan overtuigen dan op het album. Een toegift was er niet.

Ook voor het publiek dat niet vertrouwd is met symfonische metal werd de avond een aangename ontdekking. Het zou mooi zijn dat er van deze uitvoeringen met orkest ook opnames gemaakt zijn die bijvoorbeeld als live-album of als bonus bij een volgende album kunnen uitgebracht worden.
Visueel gebeurde er niet zo gek veel op het podium. Daar was natuurlijk weinig ruimte voor, maar met wat creatief denken konden met licht en rook en misschien videoprojecties nog een extra laag worden toegevoegd, waar het nu vooral functioneel was. Valerie is behalve een uitstekende zangeres ook een goede entertainer, maar op haar eentje zijn de mogelijkheden beperkt. Op het podium was Worlds Beyond wel heel statisch en misschien net iets te veel bezig met de correctheid van het muzikale.

Het opzet van drie avonden met orkest is behoorlijk ambitieus. Doorgaans doet een metalband dat pas na hun vierde of vijfde album. Hoe kan Worlds Beyond dit nog overtreffen voor een volgend albumreleaseconcert?
Maar wij houden wel van bands die voor zichzelf de lat heel hoog durven leggen en daar dan ook nog vlot over gaan. Met de voor Vlaanderen al te typische bescheidenheid kom je helemaal nergens. Meer metalbands mogen zich spiegelen aan het lef en de durf van deze Worlds Beyond.

Organisatie: CC Gildhof, Tielt

Tien Ton Vuist - Een ontlading waar de vonken van af vliegen

Tien Ton Vuist had even een pauze genomen in het spelen van concerten. Hun nieuwe album ‘Break A Sweat’ slorpte blijkbaar alle tijd en energie op. Het releaseconcert van dat album in hun hometown Oudenaarde had daardoor iets van een ontlading die al te lang op zich heeft laten wachten.

Een album uitbrengen is op zich al wat gedateerd in deze snel evoluerende tijden. Je moet als jonge rockband meer bezig zijn met je streamingstatistieken en met je filmpjes op TikTok. Tien Ton Vuist is dan misschien ook niet meer zo piepjong. Ze maken nog wel een volledig album, maar dan wel enkel digitaal, op Spotify.
Ooit begon Tien Ton Vuist als duo met enkel zang, gitaar en drum en nu zijn ze ontpopt tot een mooi vierspan met bas, drum, twee gitaristen, zang, backings en zelfs een stukje synths. We hielden nochtans wel van het vroegere duo-opzet. De vergelijking met White STripes en Equal Idiots lagen dan maar voor het oprapen en dat was misschien wel zo makkelijk. Nu we Tien Ton Vuist op volle sterkte beleefd hebben, moeten we dat oordeel bijschaven. Meer kan ook mooier zijn. Er is niet alleen meer volume, ook meer power en energie, meer overtuigingskracht, meer grinta.
Stijn is al even een goede aanwinst op drums. Pepijn is als nieuwkomer nog niet zo heel podiumvast en hij blijft liefst nog wat uit de schijnwerpers, maar we zien het wel goed komen. Het publiek zingt halverwege het optreden luid ‘Pepijn is van ons’. Als stonden ze in de tribunes van KSV Oudenaarde en was Pepijn de nieuwe rechtsvoor die net gescoord heeft.
Met de nieuwe bezetting is de rolverdeling bovendien iets duidelijker geworden. Van de oprichters is Tijl voortaan nog meer de master of ceremonies die alles in goede banen leidt en Nikki is eerder de aangever. Een voorprogramma was er niet, net als bij de voorstelling van de EP ‘Bidole’ zoveel jaren eerder in dezelfde zaal.
Al bij het eerste nummer van de set verzamelt zich voor het podium een meute jongelui die aan een wilde pogo beginnen. Bij het tweede nummer gaan ook al de T-shirts uit en worden de zowat twintig lijven en veertig armen één wriemelend kluwen. Moshen, een circle pit, crowdsurfende en stagedivende dames, … het kon niet op. Tien Ton Vuist laafde zich gretig aan alle energie die uit het publiek stroomde.
Alle nummers van ‘Break A Sweat’ kwamen aan bod op dit releaseconcert (enkel “My Mind” haalde de setlist niet). Wij hielden in de live-uitvoering in Oudenaarde het meeste van “Antisocial”, “Bad Reputation” en “World Did You Miss Me”. Aanvullen deed Tien Ton Vuist met ouder werk als “Asking U Y”, “Best Plan Ever” en “My Dog Is Waiting”.
Naarmate het concert zijn climax bereikt, schudt Tien Ton Vuist steeds meer het Kings of Leon/Black Keys-jasje af en komen de smerige demonen van Nirvana oprukken.
Na setafsluiter “Neon Lights” gaan de zaallichten alweer aan.
Geen toegift? Het vat met energie is leeg, zowel bij de band als in de zaal.

Organisatie: Harmonie, Oudenaarde

Messier Thirtheen is een Griekse band die al een paar EP’s uitbracht voordat ze op de proppen kwamen met dit debuutalbum. Het was sinds de oprichting in 2020 wat zoeken naar het juiste genre, maar wat ze op ‘Stay For A While’ laten horen, klinkt als cosmic grungegaze, een esotherische mix van grunge en shoegaze.
Er komen heel wat invloeden langs bij Messier Thirteen, vernoemd naar een cluster van vele honderdduizenden sterren. Aanvankelijk waren dat My Bloody Valentine, Ride en Slowdive. Later voegde het viertal uit Athene daar nog Nothing en Whirr aan toe. Zelf zouden wij daar als referenties nog Eosine, Beech, the Haunted Youth, Beach House en Cigarettes After Sex aan willen toevoegen, maar dan bozer en met meer grinta. Daarmee krijgt u al een idee, toch?
Er zit wat emotie, wat mysterie en zeker zelfs een lichte dreiging in de songs. Deze Grieken wekken een soort van zwevende, inerte energie op, een zware luchtbel van emoties die langzaam wegdrijft naar de avondzon. Atmosferisch maar zeker niet lichtvoetig. De lyrics zijn introspectief en gaan over twijfel, verlies, de breekbaarheid van het leven en de liefde en over rouw.
Hoewel deze band niet voluit vernieuwend is, is hun aanpak knisperend fris en fruitig. De uitblinkers op ‘Stay For A While’ zijn voor mij “James’ Sad Song”, “Apartment” en “313”. Dit album is beschikbaar op vinyl en digitaal op Bandcamp.

Messier Thirteen is het soort band dat ik graag eens in het Belgische clubcircuit zou zien langskomen.

https://www.youtube.com/watch?v=4zlWToVdtYo

Gender Reveal Atomic Bomb is een jong Vlaams punkbandje. Het is afwachten of ze zo ver zullen geraken als een Funeral Dress, the Kids of Belgian Asociality. Afgaand op hun andere songs op hun vi.be-pagina leg ik terzake de lat nog niet te hoog. Maar met hun nieuwe single “Girls To The Front” ben ik wel helemaal mee.
Deze rommelig ingespeelde ode aan de Riot Grrrls-beweging heeft alles in zich om uit te groeien tot een anthem: cathcy, direct meebrulbaar en puntig. Pers dit op 7” vinyl en het verkoopt gegarandeerd als zot bij de concerten. Voor fans van Clamm, We Hate You Please Die, the Mono Kids en Sprints.

Check deze jonge band zeker ook eens live. Ze zijn overal

https://www.youtube.com/watch?v=W5DTHV-lUmQ

Het Nederlandse Rats on Rafts bestaat al sinds 2005. Het was pas zowat tien jaar later dat ze naam begonnen maken, met albums die sindsdien uitkomen bij Fire Records. Op het nieuwe album ‘Deep Below’ schakelen ze enkele versnellingen trager, een beetje zoals The Cure deed op hun jongste album ‘Songs Of A Lost World’. Dat is dan ook de band waar deze band uit Rotterdam het vaakst mee wordt vergeleken.
De vergelijkingen met The Cure zullen er met deze ‘Deep Below’ niet minder op worden. De sound van Rats on Rafts is helemaal een copy paste van de Britse iconen van de postpunk. Maar met een sound alleen maak je nog geen goed album. Dan heb je ook goede songs nodig.
De albumopeners “Afterworld” en zeker “Japanese Medicine” hebben nog een min of meer dansbaar ritme, of noem het vleermuizen- of vertraagd dansbaar.  Vanaf “All These Things” beginnen de ritmes evenwel echt te slepen. In “Hibernation” levert dat een eerste hoogtepunt op, doordat de traagheid en verstilling deze song en de emoties die erin hangen naar een hoger niveau tillen. Daarna volgt “Voiceprint” en daar slaat de band (voor mij) de bal mis met een oeverloze poel van synth-ellende en ongrijpbare lyrics.
In het promopraatje bij dit album worden ook namen als Cocteau Twins en Slowdive gedropt als inspiratie. Die vind ik wat moeilijk om terug te horen in deze songs. In de lyrics zit veel introspectie, onderzoek naar de eigen psyche en uitvergrote ellende uit de relationele liefde en de eigen kleine bubble.
“Nature Breaks” is dan het tweede hoogtepunt van dit album. Vanwege de ‘beweging’ in het ritme en de cathy-ness van de melodie en lyrics. Het is nog geen meezinger als een “Friday I’m In Love”, maar het gaat daar een klein beetje naar toe. Het album sluit af met “Sleepwalking” en die track maakt zijn songtitel helemaal waar.
Als album kan ‘Deep Below’ mij niet voluit overtuigen. Naast de hoogtes zijn er net iets te veel laagtes.
Rats on Rafts is zopas vertrokken op een Europese tournee. België komt pas later aan de beurt: 12 mei, Le Chaff in Brussel.

https://www.youtube.com/watch?v=KFyGqGNjs9k

Heather Nova is aan haar dertiende studio-album toe. ‘Breath And Air’ heet dat album en het klinkt vooral als Heather Nova. Heel herkenbaar, dus. Dat is tegelijk de sterkte en de zwakte van dit album.
We hadden na de twaalf eerdere albums nu ook niet meteen verwacht dat Heather Nova zichzelf op ‘Breath And Air’ plots als een rock chick zou outen, met een voorliefde voor thrashende gitaren en donderende drums, of als danskonijn, trippend op acid beats.
Maar het valt wel op hoe weinig evolutie er in de muziek van Heather Nova zit. Deze songs hadden ook op ’Oyster’ of ‘Siren’ kunnen staan en die albums zijn al zowat 30 jaar oud. Zelfs in haar stem zijn er nauwelijks sporen van ouderdom of patine te horen.
Is er dan geen verschil? Verschil is er altijd wel wat. Ze graaft een klein beetje dieper in de lyrics en de orkestraties en arrangementen zijn wat rijker en melodieuzer. Iets minder etherisch dan vroeger, misschien iets meer melancholie. De natuur was opnieuw een inspiratiebron, naast een vat van introspectie, het eeuwige zoeken naar evenwicht, meditatieve bewustwording over het leven en het aanvaarden van het ouder worden. Allemaal thema’s die de fans wel herkennen en zullen omarmen. Het album is geschreven op het platteland in de UK en toch schemert er op bijna elke track een stukje lichtvoetige morgen- of avondzon van Bermuda door. Zelfs een song als “Ghost In My Room” ontpopt zich ondanks een licht dreigende, spooky-mysterieuze David Lynch-toon uiteindelijk toch vooral tot een vrolijk lenteliedje. This Mortal Coil was niet veraf op deze song, maar Heather Nova kan zichzelf niet verloochenen.
De betere songs op ‘Breath And Air’ zijn voor mij “November Skies”, “Hey Poseidon” en “Butterflies And Moths”.

Heather Nova komt eind maart/begin april naar ons land. De meeste concerten zijn al even uitverkocht. En in kader van de 90s eind februari in de Casino , Sint-Niklaas …

https://www.youtube.com/watch?v=hPT447lelDU

Skunk Anansie is na een ‘stilte’ van drie jaar terug met de single “An Artist Is An Artist”. Het is een beetje een stijlbreuk, met veel parlando/spoken word-stukken en een groepsgeluid dat mij wat aan het laatste album van Whispering Sons doet denken. Maar als Skin haar keel helemaal opentrekt klinkt alles toch weer als vintage Skunk Anansie.
Volgens het promoplaatje is het een huwelijk tussen new wave-legendes The Slits en Ian Dury en dat is inderdaad wel een treffende vergelijking. De nieuwe single zou ook een ode moeten zijn aan hun debuutsingle “Little Baby Swastikkka” uit 1994, maar dan hadden de lyrics wel wat meer openlijk mogen verwijzen naar de huidige wereldpolitiek.
Toch is dit een leuke single en eentje die er ons aan herinnert dat deze fijne band nog steeds relevant is.
Volgende maand staat Skunk Anansie in de AB in Brussel, maar dat concert is al een tijdje uitverkocht. Hopelijk komen er nog een paar zomerfestivals bij op de concertagenda.

https://www.youtube.com/watch?v=QjzZqHc0ZfI

When giants meet. Kadril, Jan De Wilde en de Gentse songsmid Lieven Tavernier samen in een song van zes minuten. “De Eerste Sneeuw” werd geschreven door Lieven Tavernier en werd in 1990 opgenomen door Jan De Wilde. De afgelopen 35 jaar is de song uitgegroeid tot een terechte klassieker die elk jaar opnieuw weer opduikt in de vele lijstjes van diverse radiostations. In 2019 kreeg het nummer de single-vinyl-release waar het al die tijd op wachtte.
Folkrockband Kadril werd in 1976 opgericht en groeide uit tot een monument in de wereldmuziek met een indrukwekkende discografie die meer dan 10 albums telt en met op haar palmares talrijke optredens op de meest gereputeerde festivals in Europa.
En nu brengt Kadril “De Eerste Sneeuw” opnieuw uit, maar dan in het Frans. Kadril-zangeres Kimberly Claes had in het verleden al vaak samengewerkt met Lieven Tavernier, en zo kwam het dat Kadril in 2023 samen met hem in Eeklo een concert speelde. De aanvankelijk eenmalige samenwerking mondde uit in een reeks concerten onder de titel ‘Honger en Dorst’.
Deze versie van "De Eérste Sneeuw", in een vertaling van de maestro himself, is één van de nummers van die concerten die in het repertoire van de groep is blijven plakken.
Het arrangement is licht anders, maar deze versie zit nog heel dicht tegen het origineel. Wij nemen onze hoed af voor zoveel schoonheid.

https://www.youtube.com/watch?v=oY2HBcT6ljA

Worlds Beyond is terug, en hoe. Hun debuut was al een verrassing, maar deze opvolger speelt nog een klasse hoger. ‘Rhapsody of Life’ vertrekt meer vanuit de eigen sterkte en met meer eigen gezicht.
Worlds Beyond is nog steeds een relatief jonge band. Gestart in 2017 en in 2020 stonden ze er plots met hun debuut: ‘Symphony of Dawn’. Het was pas na de coronapandemie dat ze voluit dat album konden gaan promoten. Ze speelden in elke Belgische club en op een paar festivalletjes.
Uit het nieuwe album en de releaseconcerten spreekt nog veel meer ambitie dan bij ‘Symphony of Dawn’. Voor hun debuut organiseerden ze twee releaseconcerten in een kleine club in Gent. Voor opvolger ‘Rhapsody of Life’ pakken ze het nog veel grootser aan: drie avonden, met een volledig orkest en in een heus theater, in Tielt. ‘Rhapsody of Life’ is meteen ook een conceptalbum. Er is bovendien de Britse stemacteur Mike Davison die een intro ingesproken heeft als in het begin van een film of game en er is ster-producer Ace Zec (Cobra The Impaler, Spoil Engine, Fields of Troy, Bridse of Lucifer, …)
De eerste track van het album is “Familiar Skies”. Herkenbaar als Worlds Beyond, bombastisch en een tikje voorspelbaar en met een hoofdrol voor de viool van Jakob (en in de intro kan Ewoud zich laten gelden op bas). Valerie mag meteen hoog, helder en lang uithalen met haar stem. De verstaanbaarheid/volgbaarheid van de lyrics was een werkpuntje bij het debuut. Een vlot vol meezingbaar refrein krijgen we op dit album opnieuw niet, hoewel dat toch een beetje het peper en zout is in de symfonische metal, maar je kan de lyrics al veel beter volgen.
“Unwind Our Story” heeft een twijfelende intro en barst dan kort open in bombast. Opnieuw krijgen de vocalen van Valerie veel plaats en ruimte. Van doseren hebben ze duidelijk een punt gemaakt voor dit tweede album. De ballad “Sleepless Dreams” komt misschien wat vroeg op dit album. Hier mag pianist Robbe met Valerie de eerste drie minuten het gevecht aangaan voor de aandacht van de luisteraar, tot de gitaren en drums invallen. Goed gedaan. Net genoeg emotie erin gelegd. Niet over the top inzake productie en arrangementen. In de bio lezen we iets over invloeden van X Japan en dat moet dan bijna wel op deze track terug te horen zijn, al had die dan nog wat progressiever gekund. Op “Breaking Free” komt Worlds Beyond het dichtste bij een meezingmoment. Het spelen met een tweede stem krijgt eveneens stemmen van de jury.
“The Calling” is dan weer heel meeslepend, al mocht er misschien wat meer dreiging of agressie in deze track gezeten hebben. Maar zo is het ook al een track die je zonder schroom naast het beste van Trail of Tears of zelfs een Nightwish kan zetten. Eens voorbij de helft van het album wordt het allemaal wat interessanter, meeslepender, krachtiger, voller, enthousiaster, diepere arrangementen en veel organisch klinkende koortjes, … “One With The Stars” zit als tweede ballad wel op de ‘klassieke’ plaats in de track-volgorde van het album.
Titeltrack “Rhapsody of Life” heeft een supersterk begin met bandleider Tijmen in de hoofdrol en drummer Wout in een mooie bijrol. De eerste minuut doet mij in positieve zin denken aan Mike Oldfield. Het is een track die veel gewicht en veel ambitie moet torsen, maar die daar niet onder bezwijkt. Tijmen heeft zijn beste gitaarsolo’s opgespaard voor dit nummer en ik had ze misschien liever wat meer gespreid gezien. De bombast en de ambitie zijn groot op deze “Rhapsody of Life”, maar de boodschap van het concept gaat voor mij wat verloren.
Alles bij elkaar heeft Worlds Beyond op dit tweede album een hele sprong gemaakt. Misschien iets minder cinematografisch als het debuut, maar nu meer vanuit de eigen sterkte van de band, en er zit wel wat talent in dit zestal. De grote voorbeelden keken op het debuut nog mee over de schouder, maar dat is nu verleden tijd.