Fischer-Z - Great Gigs in The Park 2025 - Eigenzinnige set vol verrassingen

Ze worden in één adem genoemd met bands als Depeche Mode en The Cure. Het klinkt weliswaar muzikaal anders, deze Fischer-Z (****), een band die in de smaak viel bij de doorsnee new wave en punk liefhebbers. Hun album 'Red Skies Over Paradise' (1981) is tot nog steeds een klassieker die generaties verbindt.
Van de originele bezetting schiet enkel nog boegbeeld John Watts over, maar de man laat zich steeds omringen door gelijkgestemden. Meer nog,  Fischer-Z isnu, onder de vleugels van papa John Watts, gewoonweg een nieuwe band geworden.
Voor zijn nieuwste album 'Triptych' verzamelde hij vrienden en familie (o.m. zijn dochter zingt mee en zijn schoonzoon levert het nodige drumwerk). Op Great Gigs In The Park kregen we geen nostalgietrip of een jukebox concert, maar een eigenzinnige weergave van het werk van Fischer-Z, met enkele spannende, verrassende wendingen. Mooi alternatief creatief dus!

Er werd duchtig gegrasduind  in de klassiekers als de nieuwe songs, die allen even doorleefd, energiek werden gespeeld. Een goedlachse John Watts heeft op zijn 70ste duidelijk een nieuwe adem gevonden, en dartelt als een jong veulen op het podium. Hij balanceert tussen nostalgie, poëzie en een maatschappijkritische blik. Want ja, in zijn bindteksten spuwt John Watts vaak zijn frustratie uit, hij krijgt er alvast de handen op elkaar.
Uiteraard mochten songs als “So Long”, “Red Skies over Paradise” of “The worker” niet ontbreken.Wat een response op deze nummers. Ook de nieuwe songs als “A Plea” gingen erin als zoete broodjes. Net als van het solo werk van John Watts, o.m. het prachtige “Angel of Gardenia” en “Head On”.  Avontuurlijk spannend voor de fans als voor de band eigenlijk.
“A Hundred Wised up Monkeys” is er een volgend voorbeeld van.
Iedereen genoot van deze veelzijdige backcatalogue. De avond was compleet uitverkocht. Verschillende nummers werden verrijkt door een jonge zangeres. Haar heldere, levendige stem contrasteerde prachtig met de korrelige van Watts en voegde er dus een frisse laag aan toe.
Zijn muzikanten speelden gretig enthousiast, een soort verjongingskuur als het ware, waarmee Fischer-Z nog tientallen jaren kan doorgaan. De Fischer-Z klassieker “Marliese” sloot hun set met brio af.
Wellicht bleven de fans om enkel de hits van weleer te horen wat op hun honger, maar de brede veelzijdigheid van het oeuvre sierde en tekende de eigenzinnigheid vol verrassingen. Mooi.

Setlist: Wax Dolls - A Plea - Man in Someone Else's Skin  (John Watts song) - When Love Goes Wrong - So Long - The Worker - The Wonder - Red Skies Over Paradise - A Hundred Wised Up Monkeys - Berlin - Angel of Gardenia (John Watts song) - Damascus Disco - I Smelt Roses (In the Underground)  (John Watts song) - One Voice (John Watts song) - Head On (John Watts song)
Encore: Further From Love - Marliese

De jonge, veelbelovende band Salvia (****) overtuigde ons evenzeer. De formatie rond de piepjonge Nicole Selivan speelde een dromerige, zwoele, groovy set. In hun sound horen we ook wat new wave van vroeger.
Trouwens, hun singles werden hier alvast sterk ontvangen, lees gerust
https://www.musiczine.net/index.php/nl/item/97420-time-single https://www.musiczine.net/index.php/nl/item/98637-you-and-me-single  
‘Op het kruispunt tussen Bjork en Sylvie Kreusch' …
Live kunnen we dit beamen. De bruisende stem van Nicole, haar wulpse danspasjes, de  instrumentale weerhaakjes, de energie en het dromerig donker kantje sieren. Het spreekt tot de verbeelding.
Salvia is een band in volle groei en wist het publiek van de 80s aan te spreken. In het oog houden dus!

Pics homepag @Rivertown Photography

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Carlos Santana - Sterren komen, sterren gaan, maar Santana blijft bestaan

Wie had gedacht dat een man op zijn 77 de pauze knop zou indrukken, en met een rits hits zou zorgen voor een jukebox effect, binnen een relax, gezapig kader had buiten een virtuoze veelvraat Carlos Santana (*****) gerekend.
Bijna twee uur lang dompelde de man ons onder in een Zuid-Amerikaans badje van verbluffende gitaarriedels, lange solo's en songs die oneindig intens raken. Santana heeft zich altijd laten omringen door één voor één top muzikanten. Van de band uit de Woodstock periode schiet enkel hij nog over, maar in 2025 weet hij zich nog steeds te omringen met muzikanten die zijn muziek en zijn emoties begrijpen. Zij weten zijn (muzikale) verhalen ingenieus te spelen en uit te beelden alsof 1969 nog niet voorbij is …

Met een bijzonder aanstekelijke intro en met “Soul Sacrifice” worden al meteen de dansspieren geprikkeld. De dansende mensen op het scherm versterken die sfeer. Op “Jin-go-lo-ba” staat bijna iedereen recht, ook in de tribunes. Santana zelf neemt de zang niet op zich, dat laat hij over aan twee zangers Andy Vargas en Ray Green die voortdurend het publiek aanporren mee te zingen en te dansen. Het moet een feest zijn , en daar slagen ze met brio in.
Santana geeft zijn muzikanten de volledige spelvrijheid, maar hij trekt evenzeer de aandacht naar zich toe. Met witte hoed op en zijn jengelende gitaar om zich, drijft hij het tempo met verbluffende solo's op naar ongekende hoogtes, meestal zittend op een stoel, want veel bewegen zit er echt niet meer in. Zijn vingervlugheid en zijn zin om te entertainen is hij gelukkig nog niet verloren. “Black Magic woman/gyspsy queen” tekent een eerste hoogtepunt. Op “Samba pa ti” wanen we ons in een Zuid-Amerikaans pub; we zweven over die heerlijk ontspannende folklore klank. “Maria Maria” doet het publiek weer recht veren. Het was trouwens mooi om te zien bij het publiek, neerzitten en rechtveren telkens van recht. Iedereen bleef bij de leest gedurende deze twee uur durende set. “Everybody’s Everything” was er terug één om volledig loos te gaan.
Emotievol sterk klonk hert allemaal en Santana, de meester, liet vooral de muziek voor zich spreken, aan bindteksten deed hij zelden. Eén keer nam hij het woord, pakkend, met een oproep naar wereldvrede los van politiek en geloof. Waarna hij, vooraan het podia gezeten op een stoel, een intens mooi beladen solo speelde, waarbij de lichtjes van GSM's prompt de lucht in gingen. Magisch mooi!  
Op “No One To Depend On” pikte de rest van de band terug in. Bassist Benny Rietveld had voordien al enkele puike, gevoelige solo’s gespeeld.  Hij deed het nog maar eens.
Eén van de meest memorabele momenten was echter toen Santana samen met gitarist Tommy Anthony er compleet voor gingen met een gezamenlijke solo, waarna Tommy de zang voor zijn rekening nam op oudje “She's not there”.
We dachten toen het beste te hebben gezien, maar wat volgde was echt de apotheose. Eerst gingen alle GSM lichtjes de lucht in op het overweldigende mooie “Put your lights on”, en in de bis kwam Cindy Blackman Santana een lange schitterende onaardse drum solo brengen op “Toussaint L'ouverture”; ze kreeg terecht een staande ovatie. Carlos Santana genoot!
Het was ons trouwens al opgevallen hoe het percussie trio - Karl Perazzo (percussie, vocals), Paoli Mejías (percussie ), Cindy Blackman Santana (drums) -, een voorname rol speelden bin dit geheel.
Afsluiten deed het combo met “Smooth'; de bandleden werden hier voorgesteld.

'Sterren komen, sterren gaan, maar Santana blijft bestaan' , kunnen we besluiten. De man is niet meer de beweeglijkheid zelve op zijn 77^ste , maar wat een klasse, wat een entertainment kregen we hier van het unieke, virtuoze gitaarspel van  Santana en z’n topband, die de man perfect aanvoelen. Wat een avond!

Setlist: Woodstock Chant //Soul Sacrifice//  Jin-go-lo-ba (Babatunde Olatunji cover)//  Evil Ways  (Willie Bobo cover)  // Black Magic Woman / Gypsy Queen//  Oye cómo va (Tito Puente cover) // Maria Maria //Foo Foo // Samba pa ti//  Everybody's Everything //Europa (Earth's Cry Heaven's Smile) //  No One to Depend On//  She's Not There (The Zombies cover)//  Hope You're Feeling Better//  Corazón espinado // Bass Solo //  The Game of Love //  (Da le) Yaleo //  Put Your Lights On //  Encore:  Sentient //  Toussaint L'Ouverture (with Cindy Black Santana drum solo) //  Smooth (preceded by band intros)

Organisatie: Greenhouse Talent

Trixie Whitley - Great Gigs in The Park 2025 – Intensiteit  broos- en breekbaarheid in elk muzikaal opzicht

Een magische avond kregen we met de multi-instrumentaliste Trixie Whitley (*****), die intensiteit, broos- en breekbaarheid in elk muzikaal opzicht vooropstelt. In de instrumentatie is ze bedreven op gitaar, piano en drums en ze heeft een bijzondere indringende, heldere variërende stem, diep en hoog uithalend.  "De zangeres is ondertussen uitgegroeid tot een groots sing/songwriter. Een multi-instrumentaliste (piano, gitaar tot drums) die een sterke indringende stem heeft. Ze brengt een afwisselende boeiende set, innemend , meeslepend, groovy , zonder aan emotionaliteit in te boeten. Puik werk van deze dame." schreven we nog over haar optreden op Live/s Live vorig jaar. Een jaar later weet Trixie Whitley nog alle aspecten te overtreffen. Sjiek.  

Vanaf de eerste tunes, gebaad in bloedrood licht, en geflankeerd door haar medemuzikant Bert Cools, ontpopt ze zich als een echte diva op het podium. Ze pakt iedereen moeiteloos in, krijgt het park muisstil en waar nodig, door de groovy sound, weet ze de dansspieren aan te spreken.
Een emotioneel beladen set, vormgegeven door haar herkenbare verhalen voor iedereen. Intiem, kwetsbaar klinkt het als ze aan de piano zit en de gevoelige snaar raakt. En de sound bouwt op , broeierig, intenser, spannender, extraverter. Het is een voortdurend balanceren hierin.
We worden meegesleept. We voelen het in die zachte streling op gitaar en de twinkelende pianoklank. Op drums durft ze hels tekeer gaan en ontketent ze al haar demonen.
Ze komt van de trappen en zoekt haar publiek op, de gedachten en emoties worden met hen gedeeld.
Een unieke sfeer in het park wordt gecreëerd. We waanden ons even in die mooie, aparte, weemoedige, sprookjesachtige wereld, ver verwijderd van de harde, alledaagse realiteit. Ontroerend, spannend, krachtig allemaal die muzikale droomwereld. Kortom, een indrukwekkend concert!

We waren eveneens diep onder de indruk van de support Iskander Moon (*****), eveneens een ware multi-instrumentalist; aan de piano of met elektrische/akoestische gitaar krijgt hij het park ook stil. De kristalheldere vocals zijn een meerwaarde in dit concept.
Net als bij Trixie is er hier sprake van diezelfde intensiteit, broos- en breekbaarheid in elk muzikaal opzicht, met een lach en een traan.
Hij onderhoudt het contact met het publiek; hij is aan een nieuwe plaat bezig en van wat we vanavond hoorden , is het iets om naar uit te zien. Een kleurrijke aanpak die siert en ons moeiteloos overtuigde.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut

Trixie Whitley
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/7674-trixie-whitley-25-06-2025?Itemid=0

Iskander moon
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/7675-iskander-moon-25-06-2025?Itemid=0

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Tetrarch - Rauwe kost in een divers aanbod


De Amerikaanse nu-metal band Tetrarch tekende present in Asgaard, Gentbrugge. De band bracht begin mei hun derde album uit, 'The Ugly Side of Me' via Napalm Records en oogstte in Amerika al heel wat succes met hun vorige parel 'Unstable'. Met deze derde proberen ze nu ook Europa te veroveren.
We hadden recent nog een toffe babbel met de band. Lees gerust .

Tetrarch stond voor het eerst nu op een Belgische podium, meer nog ze hadden nog nooit in Europa opgetreden. Een unicum dus. Er kwam amper dertig tot veertig man op af, en dat lag niet aan de band of organisatie … Nee , we hadden net GMM  achter de kiezen, en we hebben nog steeds examens voor het jongere publiek. Surplus dat het optreden midden in de week viel. Voor velen dus even op de pauzeknop qua optredens …Maar kijk, we kregen een sterk optreden.

De Antwerpse band WALLS (****) zette de avond in met de nodige pit. De band biedt een eclectische mix aan van pure hardcore, metalcore en moderne metal. De bandleden spelen al meer dan 15 jaar samen in bands als Perceptions, Different Stories & Moments, die op festivals als Graspop, Pukkelpop & Dour hebben gespeeld en door Europa hebben getoerd, o.m. met While She Sleeps (VK), Strains en meer. Ze hebben dus al heet wat ervaring en professie in het genre. WALLS ging al meteen fel tekeer en het gaspedaal werd ferm ingedrukt. De band kreeg het publiek mee , maar voor een moshpit was het nog iets te vroeg.
WALLS bewees een interessant energiek bandje te zijn , die het publiek moeiteloos meekreeg. 

Een rauwe sound kregen we te horen met het Amerikaanse heavy Hitter (****), die ook hun allereerste show speelden op Belgische bodem. Een ondoordringbare muur van riffs, bonkende drums hoorden we , ondersteund van diep grommende vocals. De band haalde verpulverend uit, met enkele moshpits tot gevolg. Het klonk verschroeiend in de gezellige club van de Asgaard. Wat een uppercuts en wat een debuut in België. Een geslaagd optreden dus.

Ook Tetrarch (*****)moest niet onderdoen en speelde een rauwe set, die wat melodieuzer was. Een breder publiek is ervoor te vinden. De band wordt nogal snel in het hokje van de nu-metal geduwd, maar overstijgen dit. Op plaat als live.
De spraakzame frontman Josh Fore heeft een breed stemgeluid, rauw, clean, indringend, fel. De dame Diamond Rowe speelt enkele verbluffende solo’s op gitaar. Wat een intensiteit.
Het duo is wellicht de basis, ze kennen elkaar al sinds hun puberjaren en ze voelen elkaar blindelings aan. De andere muzikanten spelen er sterk op in, Ryan 'Doom' Lerner (bas) en Ruben Limas (drums); de scherpe bassriffs en het verpulverend drumgeroffel, onderstreept de  diversiteit van Tetrarch. 
“Anything Like Myself” was een eerste mokerslag. Het tempo bleef hoog en er ontstonden enkele moshpits. Op “Negative Noise” en “I'm Not right” ervaren we meer gevoeligheid en emotie. Door deze intensiteit biedt Tetrarch een teken van hoop in de sound.
Het puike “Unstable” vult aan , met de vuisten of handen in de luchtn die heen en weer gaan. Het hoorde erbij en het stoorde niet. Een kolkende finale kregen we met “Live not Fantasize”, “Take a Look inside”, die onderstrepen wat een gitaartalent Diamond wel is. Ook vocal moest ze niet onderdoen. De band haalde alles nog eens uit de kast haalt op het zinderende “Oddity”.

Tetrarch heeft zijn entree op Belgische podia niet gemist, en is duidelijk klaar voor het grote werk. Een talentvolle band. Hopelijk zien we hen terug, voor meer volk dan. Alcatraz is zeker een optie en Graspop the real stuff …
Setlist: Anything Like Myself - Stitch Me Up - Negative Noise - I'm Not Right - Cold - You Never Listen - Unstable - Live Not Fantasize  - Take a Look Inside - Oddity

Organisatie: Return Bookings + Asgaard, Gentbrugge

The Robert Cray Band - Great Gigs in The Park 2025 - Robert Cray brengt de 'Soul' into the 'Blues'

Een compleet vol gelopen park én een opvallend iets ouder publiek voor twee blues gerelateerde acts, die zorgden voor een avond gezellig samenzijn. Een topavond pur sang. Met The Robert Cray Band (****) had de organisatie een klepper van format. De ondertussen 71jarige virtuoos maakt het zijn publiek echter niet altijd even gemakkelijk, maar het is zo’n typisch kenmerk aan de man en zijn capriolen op gitaar. Hij weet op alle vlakken te imponeren, integer als extravert, binnen een gezapige 'soulvolle' context en sfeer.
Hij kon putten uit een arsenaal herkenbare nummers en hits, eigenwijs toegankelijk.
In eerste instantie waren vooral voorwie houdt van avontuur en de 'die hard' fans op hun wenken bediend.
De solo's voelen misschien slordig aan , maar niets is minder waar , gezien het uitgekiende spel . Een song als “Phone Booth” - omgedoopt naar  “voor Siant Nicholas” in plaats van Chicago wist iedereen te bekoren. “You're Everything” en “Two steps from the end”- geschreven door Jim Pugh – waren de eerste hoogtepuntjen. 
Cray en C° zijn virtuozen in hun vak , die hun instrumenten voldoende ruimte laten Ook vocaal intrigeert de man. Op “I don't Care” kwam de klemtoon op zijn prachtige soulvolle stem; hij is nog niet versleten als prille zeventiger. “(Won't Be) Coming Home" was muzikaal een glorieus moment en had een kwinkslag naar zijn bassist, die al vier echtscheidingen achter de rug heeft. "Right Next Door (Because of Me)" - de grootste hit van de Robert Cray Band, palmed het publiek totaal in. Hier wachtten ze op.
We kregen anderhalf uur lang een uiterst genietbare set, die soms een meezingkarakter had. En er werd wel eens een dansje geplaceerd. Mooi. In de bis volgden nog “Shiver All Over" en het bijzonder groovy "This Man". Wat een emotievol, ontroerend, broeierig optreden door die charismatische soulvolle aanpak ! 
‘Robert Cray puts the  'soul' into the 'Blues'' schreven we. Het daverende applaus was hoedanook gemeend!

De support was vanavond 'net iets meer' dan Robert Cray. Fred & The Healers (*****) dompelt ons onder in een bluessfeer, die de dansspieren aanspreekt. Deze muzikanten zijn op elkaar afgestemd, de soli klinken scherp, energiek en gedreven . De band, meesters in het genre,  wist het publiek warm te maken op Robert Cray en palmt het gaandeweg volledig in.

Pics homepage @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

The Slackers - Great Gigs in The Park 2025 – Zwoele en opwindende ska-reggae

The Slackers – Terugblik: We herinneren ons levendig nog hun passage op Pukkelpop in 1999. Meer nog, ze waren naast The Specials één van de redenen, die me lieten houden van het genre. The Slackers bouwden toen een feestje die verschillende genres met ska-reggae moeiteloos vermengen.
Ruim 25 jaar laten moeten ze niet onderdoen en klinkt het nog steeds meer dan de moeite. Er wordt wat soul, r&b toegevoegd , wat de temperatuur deed stijgen. Een erg goed gevuld park hield van hun zwoele en opwindende muziek.

The Slackers (*****) overstelpten het publiek met deze zomerse levendige sound, de oorstrelende blazers en de soulvolle vocals dompelden ons in een warm badje. Het klonk allemaal lekker groovy , van "Keep him away' naar “Nowhere” tot “Watch this” prikkelden het publiek en zorgden voor de nodige danspasjes. Heerlijk genietbaar met enkele obligate mokerslagen in het genre.
Geen enkel rustpunt in deze set. Ervoor gaan dedenVic Ruggerio en C°. Ietwat gevoeliger klonk het eerder akoestische “Sarah” . De man is een echte entertainer, een charismatische volksfiguur. Hij spreekt voortdurend het publiek aan en zoekt hen steeds op. Wat een adrenaline en uitvoering hadden we hier op de meeslepende melodieën, de aanstekelijke ritmes en de onweerstaanbare grooves. We kregen nog een paar kleppers als “My last star”, “Happy Song” en het prachtige “Make me Smile”. Een wervelende finale tot slot met het onweerstaanbare “This is the night”, “What went wrong en “Wasted years”. “Have the time” gaf er nog wat zwier aan met een chaotische brij aan de traditionele instrumenten, sax, trompet, enz. Entertainment, jolijt en smileys. Het maakt het ska-reggae feestje compleet. Missie geslaagd. The Slackers zijn een band in topvorm.
Setlist:  Keep him away //Boogie nowhere// Watch this// Tell Them No //And I wonder //Cooking // You Must Be Good// Prophet //Boll Weevil // Acoustic - Sarah //My last star //Happy Song//  Make me smile// Old Dog //Shameboy// Married Girl //This is the night //I still love you// What went wrong ///Encore: Wasted days //Have the time

Opwarmer was het gekke combo Antwerp Gipsy-Ska Orkestra (****). Deze band heeft een pak doorwinterde muzikanten. Gaandeweg kwamen ze op dreef, vonden het juiste ritme en trokken ze alle registers open. De enthousiaste muzikanten en de charismatische frontman – een waar entertainer – maakten er als support-act een leuk feestje van, een ska jamsessie, die iedereen aan het dansen bracht, heerlijk genietbaar net als de Slackers, later de avond  …
Voor wie hen nog niet aan het werk zag, er volgt een herkansing op de Fonnefeesten in Lokeren deze zomer, tijdens de Lokerse Feesten.

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Tami Neilson - Great Gigs in The Park 2025 – Rakende en levendige country-folk

Tami Neilson (****1/2) is een uit Canada/ Nieuw-Zeeland afkomstige country zangeres die al heel wat heeft meegemaakt. Binnen de scene wordt ze hoog aangeschreven. Haar solo werk wordt geprezen en er was nog de samenwerking met een grootheid als de ondertussen 92 jarige Willie Nelson, met de plaat  'Neilson sings Nelson'. Ze is tevens beroemd als een van de leden van de familie country band 'The Neilsons'. Met die muzikale ervaringen als rugzak zagen we haar op de 'Great Gigs in The Park' voor een redelijk gevuld enthousiaste Casino.

Het optreden was een opeenvolging van songs binnen een gezapigcountry-folk sfeertje. Met sappige verhalen over o.a. haar deelname aan de TV serie 'The Brookenwood Mysteries'. De diepe, sterke band met Willie Nelson kwam ook ter sprake, al dan niet met grappig anekdotes. Muzikaal kregen we een bloemlezing van haar pad doorheen de jaren.
Ze haalt met haar band alles uit de kast, spreekt de dansspieren aan en heeft een sterke overtuigende stem. Er is een fijne interactie met haar publiek. Het valt trouwens op hoe Tami die persoonlijke verhalen laat weerklinken , verhalen voor iedereen toepasbaar. Een mooie connectie.
Als een ware 'Cowgirl' toont ze de kracht van een vrouw binnen het mannen bastion van de country. Ze is één van die van die sterke vrouwen binnen de scene. Een gebalde vuist dus , met wat humor bovenop. 
Ze weet heel wat emoties los te weken met haar muziek en haar bepalende vocals. Rakende en levendige country-folk dus, die een magisch, emotioneel gevoel geven.

Billie Congé (****), het indie/folk project rond Indra De Bruyn, bracht ons in een pakkend folky sfeertje. Thema's als genderongelijkheid, sociale onderdrukking en klimaatverandering komen aan bod, met een dosis humor. Het was haar eerste passage hier, ze prees de mooie locatie in het park. Samen met haar band ging ze ervoor. Ook zij heeft een warme stem, die het folky karakter kleurt. Er is voldoende interactie met het publiek, o.m. haar keyboardspeler kan elk moment papa worden, dus als hij midden de set zou vertrekken, je weet de reden …  We kwamen hem nog tegen bij het optreden van Tami Neilson, dus die avond nog geen gezinsuitbreiding…
Billi Congé is een jonge, enthousiaste folk band. Net als bij Neilson was er sprake van rakende, levendige folk, die het publiek kon bekoren en ontroeren. Mooie opener.

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Pokey LaFarge - Great Gigs in The Park 2025 - Een aanstekelijke, breed klinkende 'roots' avond

We maakten ons op voor een swingende ‘roots’ avond, wat paste in deze warme temperaturen. De zandstormen die opborrelden in onze fantasie tijdens het optreden van Pokey LaFarge (*****) namen we er al te graag bij.
Maar het was meer dan een rootssound; door de muzikale diversiteit swing, western, country, blues kregen we hier een breed klinkend spectrum. En met wat voor een muzikanten … We waren we onder de indruk van de warme contrabas en het gitaarspel van Andrew Heissler, alias Pokey LaFarge, die zich vooral uitte als een klasse entertainer pur sang. Het publiek werd aangepord, de armen zwiepten heen en weer en er waren meebrulmomenten.

Pokey LaFarge weet op speelse wijze te bekoren en prikkelt door de brede, aanstekelijke sound. De dansspieren werden aangesproken , heupwiegen werd een must. Wat een muzikale verrassingen steeds … Al meteen met het verbrijzelend mooie “Chicken Shack”. Dat opzwepende karakter ging in een rollercoaster, o.m. op “So Long Chicago”, “Don't let it Go” en “For a Night”.
Dit elan hielden ze moeiteloos aan. “Run Run Run” en “Tonk Game” volgden. De eindspurt werd ingezet met een “La La Blues”, voorzien van een lekker groovy bluesy geluid.
Met een “Goodnight , Goodbye” voel je de adrenaline doorheen je lichaam. Een muzikale friste en wervelstorm binnen die roots. Mooi.
Setlist: Chicken Shack - So Long Chicago - Don't Let It Go - One You, One Me - End of My Rope - Rotterdam - For a Night - Rent Money - Central Time - It's Not Over - Judge A Book By It's Cover - Run Run Run - Tonk Game - Get It 'Fore It's Gone - Fine to Me - Jericho - La La Blues  (Pokey LaFarge and the South City Three song) - Something in the Water - Goodnight, Goodbye

In het voorprogramma kregen we helaas een beetje voorgekauwde country van de Hadacol Tremblers (***). Leuk, niet slecht, maar niks echt bijzonders. Mannen met grote witte hoeden, de gitaren en de viool gaven zwier en dynamiek. Een western vibe die tot de verbeelding sprak. Maar pit en originaliteit van het genre ontbrak ten dele, om ons volledig te overtuigen . Hoedanook deugddoend om op temperatuur en in de mood te geraken door hun niet aflatend enthousiasme en de aanstekelijke gemoedelijk- en speelsheid eigen aan het genre.

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Nikaas

Portland - Great Gigs in The Park 2025 - Dromen zijn geen bedrog

Het was een beetje bang afwachten, Jente van Portland (****) heeft een intense periode achter de rug. In 2023 werd bij hersenkanker vastgesteld, een intensieve behandeling volgde. Jente heeft dus een heel lange weg afgelegd, nu alles gestabiliseerd is, zien we iemand met vechtlust in een positieve ingesteldheid, wat hem siert. Op 'Great Gigs in the Park' in De Casino, Sint-Niklaas deed Portland een try-out show als support van hun volgende album.
De vrij korte set bestond dus een mooie afwisseling van oud en nieuw, met aandacht naar de vrij nieuwere songs , die erin gingen als zoete broodjes.
Jente schittert steeds, maar geeft moeiteoos een plaats aan zijn muzikanten. Meer nog, Portland is duidelijk een sterk geheel aan vrienden geworden die elkaar muzikaal aanvullen en ondersteunen.
We kregen een weemoedige klankentapijt van Portland, met naast Jente de muzikanten Bram Vanhove, Sebastian Leye en Boris Van Overschee. De vocals van Jente zijn melancho breekbaar, broos, diep intens en komen tot z’n volle recht in de sound.
Hij is een klasse entertainer die er een dosis humor aan toevoegt om al die demonen te bestrijden.
We vergeten mede vocaliste en op keys Nina Kortekaas niet. Haar stem klinkt breekbaar krachtig en is een sterke aanvulling die mysterieus warm aanvoelt. Het doet Jente na alles deugd dat hij opnieuw een sterke rechterhand heeft die Portland voorheen groots maakte.
Kleur krijgt met materiaal door de extraverte uitstraling van Jnete en C°. De huidige emotionele pakkende poprocksingle “Lay Me Down' meet zich meteen met de classics; de GSM-lichtjes raken vele harten. Er is verder het meezingmoment als Jente intiem, solo enkel met gitaar iedereen diep ontroert op “She really means it”; de muzikanten pikken iets later in.
Een geweldige, snedige outtro als wervelwind sluit de set af.
Portland is terug van nooit echt weggeweest, de doorzetter wint. Op basis van deze try-out kijken we uit naar die nieuwe plaat, een pareltje in spé voor wie houdt van intense, dromerige weemoedige pop songs met een groot hart!

In het voorprogramma stond een band die aan een sterke groei naar de top toe bezig is. TJE (****), met de bijzonder beweeglijke zangeres Lindy Versyck. Zij heeft een puike, variërende stem, hartverwarmend krachtig. De muzikanten Melvin Slabbinck (gitaar) en Klaas Leyssen (bas) vullen aan.
In de intieme momenten bezorgt TJE een krop in de keel, de zweverige, dromerige, mooie muziek doet ons zweven. Ondanks het geroezemoes op de background, wist TJE ons te overtuigen. Er werd zelfs een gloednieuwe single voorgesteld, die op veel enthousiasme kon rekenen.
Hoedanook een puike set. TJE is er eentje die we best in het oog houden.

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Vive La Fête - Great Gigs in The Park 2025 – Balancerend tussen pop, elektro, wave en alternatief

Wat een divers aanbod op deze Great Gigs In The Park … Vanavond kregen we een wervelend dansfeestje van het Belgisch dance fenomeen Vive La Fête (****1/2), grootmeesters, die balanceren tussen pop, elektro, wave en alternatief.  

Veel visuele effecten heeft Vive La Fête niet nodig, hun aanstekelijke set spreekt sowieso tot de verbeelding. Bindteksten laten ze aan zich voorbij gaan , hier tellen de opzwepende beats van hun elektropopgenre. We hebben hier nog steeds de wulps dansende, springende Els, die met haar hese, indringende nachtegaal vocals een meerwaarde biedt.
De sound klinkt zachtmoedig verscheurend, de luisteraar verliest de realiteit en belandt in een droomwereld, met deze 'vamp' voor de ogen.
De emotievolle, vlijmscherpe, pompende sound wordt aangevuld door Danny, die snedig kan uithalen. De kern van Vive La Fête bestaat nog steeds uit Danny Mommens en Els Pynoo; ze hebben sterke liveband achter zich, die met dezelfde ingesteldheid een broeierig, dansbaar klankentapijt aanbieden om de sound nog voller te maken. De teksten in het Engels-Frans, al meer dan 25 jaar een pluspunt bij Vive La Fête.
De diversiteit in klankkleur, taal en dans in een wervelende elektropopwave sound vormt de rode draad. Bijna anderhalf uur lang worden we ondergedompeld in dit ontspannend kenmerkend, bepalend geluid, die de dansspieren triggert. tussen kitsch en bitter ernst. Ze zorgen voor een boost, een adrenalinestoot om er terug tegenaan te gaan.

In het voorprogramma stond een interessant duo, Affaire (****); in de biografie op de website van de Casino lezen we: ''Heb je je ooit afgevraagd hoe het zou klinken als David Byrne en Alan Vega samen jamden in James Murphy's studio? Dan komt Affaire verdomd dicht in de buurt! Michiel Ritzen en Nick Caers combineren dravende drumcomputers, een assemblage van vintage synths, stuwende gitaren en stuipende vocalen tot een dansbare offbeatmix van elektronica en artrock, doordrenkt met Belgisch surrealisme en echo's van Neon Judgement, Talking Heads en de Commodore 64.''
In een stuwende set van aanstekelijke beats en kliks, tast het duo de grenzen af elkaar tot op het absurde af. Helaas kregen ze het publiek niet volledig mee, al zagen we mensen lekker heupwiegen op die aanstekelijke sound.
Affaire weet subtiel scherp elektronische muziek en rock met elkaar te vermengen door de gitaar riffs en de stuwende beats uit de keys.

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas