Rock Gaston is waardige opvolger voor Rock Zulte
Rock Gaston 2023
Zaal Knipperlicht
Zulte
2023-06-24
Filip Van der Linden

Rock Zulte was een muziekfestival dat van 2003 tot en met 2014 jaarlijks plaatsvond op de laatste zondag van juni in de Oost-Vlaamse gemeente Zulte. In 2015 vond de laatste editie van het festival plaats op een zaterdag in september. De organisatie trok de stekker eruit wegens het tegenvallende bezoekersaantal.
Op het podium van Rock Zulte stond vooral plaatselijk talent van allerlei genre, naast enkele bekendere bands als Aroma di Amore, Dirty Scums, Arsenic (pre-Unravel), Zebra’s Are Timeless en The RG’s.

Rock Gaston is de opvolger van Rock Zulte, nu op kermis-zaterdag, in zaal Knipperlicht, en met minder bands op de affiche dan ten tijde van Rock Zulte, maar nog steeds met bands uit de ruime omgeving van Zulte. Het nieuwe format slaat aan. Van bij de eerste band was de zaal goed gevuld en voor de hoofdact stond de zaal zo goed als vol. Het ziet ernaar uit dat Rock Gaston op de rails staat voor minstens nog een paar edities. De festivalnaam is een verwijzing naar atleet en toneelschrijver Gaston Martens uit Zulte, en naar het adres van de nieuwe locatie aan het Gaston Marrtensplein.

De eerste band op Rock Gaston was Lumbering Giants. Misschien was de keuze voor deze band ook een beetje symbolisch. Gitarist Bernhard Pollet en bassist Rik Vanaelst stonden met hun toenmalige band Little T & The Gang in 2003 ook al op het podium van de eerste editie van Rock Zulte en mochten dat in 2010 nog eens overdoen. Van Little T ging het duo naar Booty Call, waar ook de huidige zanger Silas Van Laeken aansloot en daarna naar Lumbering Giants met drummer Alessandro De Feudis. Van de blues naar de rock en bluesrock, met uitstapjes naar stoner en southern rock.
In het eerste deel van hun set bouwen ze mooi op met lekker snedige uptempo-nummers als “No Way Out” (stompende stoner), “Karel” (met een catchy tweede stem) en “Hide And Seek”. De set kantelt met het bluesnummer “Too Many Whiskey”: prachtig, doorleefd gebracht, maar door het tempo, de stijlbreuk en het te lang openrekken van het nummer zakt de set van de Lumbering Giants wat in. Daarna is het moeilijk om het publiek weer mee te krijgen in de rock-vibe.
Deze band functioneert het beste op het kruispunt van The Black Crowes en Queens Of The Stone Age. Benieuwd hoe hun releases zullen klinken.

Practical Joke is nog een band met een Rock Zulte-verleden. Na tien jaar radiostilte zijn deze Waregemse punkrockers terug met een nieuwe drummer en met de fijne EP ‘Newstalgia’. Op Rock Gaston brachten ze een mix van nieuwe nummers en hun eigen klassiekers. Hun melodieuze happy crappy punkrock sloeg meteen aan in zaal Knipperlicht. Memorabele momenten waren de nummers “Never Forget” (over een onbeantwoorde verliefdheid), “Skippy” (over een vleugelloze duif) en “Punkrock Kid” dat de band onbedoeld in een verkorte versie brengt, wat niemand in het publiek opgevallen is en een foutje dat ze zelf genoeg kunnen relativeren.
Hun vermogen tot zelfrelativering blijkt ook uit de damesslipjes aan de microfoonstandaarden, aan de strandballen die ze in het publiek gooien en aan het geïmproviseerde bisronde-moment als de zanger net voor het laatste nummer in de set het publiek zover krijgt dat ze heel even ‘we want more’ scanderen. Het is ten slotte ‘maar’ entertainment. Practical Joke is een heel leuke live-band die meer krediet verdient dan ze krijgen.

Bwana zal misschien een beetje een gok geweest zijn voor de organisatoren. Het is de one woman band van Friedel Dufait uit Oostende, waarmee het begrip ‘lokaal’ toch al wat opgerekt wordt. Bwana werd geselecteerd voor Humo’s Rock Rally en was finaliste van Sound Track, wat haar vergelijkingen met Stef Chura, Girl in Red en PJ Harvey opleverde. Volgens Pukkelpop-programmator Eppo Janssen is ze één van de jonge talenten om in de gaten te houden. Het band-logo lijkt uit de black metal te komen, maar Friedel zet je wel vaker op het verkeerde been. Met enkel haar frêle stem, synths en loops, wat gitaar en een blootvoets bediende pedaltrain klinkt Bwana in Zulte vooral intimistisch en melancholisch. De hitte in de zaal en het aanhoudende geroezemoes van het publiek geven Bwana geen eerlijke kans om mensen binnen te laten in haar muzikale cocon, maar de vergelijking met PJ Harvey is voorlopig misschien ook wat hoog gegrepen. Daarvoor moet ze nog groeien in charisma en podiumvastheid.

De terugkeer van Rock Gaston komt op het ideale moment voor Turpentine Valley. Deze instrumentale postmetalband werd opgericht na het stopzetten van Rock Zulte, maar 2/3 van de band stond daar al op het podium als bandlid van Fists Of Fury en 4AM Program.
Turpentine Valley heeft bovendien een band met Knipperlicht. In de Knipperlicht-kelder stelden ze in 2018 de eerste cassette-release van deze band voor en dezelfde kelder was de laatste thuismatch van Turpentine Valley in Zulte (als support van Fire Down Below in 2019). Sinds die laatste passage in Zulte maakte de band een steile opgang, met twee releases bij Dunk!Records, optredens in Nederland, Duitsland, Denemarken, Frankrijk en op tal van festivals, de soundtrack van het Netflix-gerechtsdrama De Twaalf, … Van de kelder naar headlinen in de ‘grote’ zaal van Knipperlicht, veel symbolischer dan dat wordt het niet.
Ondanks de korte set van Bwana begint Turpentine Valley iets na het geprogrammeerde moment aan zijn set. En al bij de eerste noten moet de gitarist backstage een nieuwe gitaar gaan halen vanwege een kapotte snaar. Die valse start maakt het trio meer dan goed met een energieke set met de beste nummers uit hun recentste album ‘Alder’ en twee nummers uit hun debuut ‘Etch’ (“Compromis” en “Trauma”).
De lichtshow van Turpentine Valley was op Rock Gaston meer headliner-waardig dan wat we van deze duistere band gewoon zijn. Jammer dat deze headliner geen bisronde had, iets waar het enthousiaste publiek toch op gerekend had.

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5084-rock-gaston-2023.html?ltemid=0

Organisatie: Rock Gaston, Zulte

New beat werd indertijd door heel wat serieuze muziekliefhebbers verguisd – omdat er onder die noemer ook heel wat troep is gemaakt – maar vandaag kijken we met een andere bril naar die tijd en beschouwen we new beat al eens als het scharnier tussen new wave en techno en dance. Dat zie je onder meer aan de prijzen die vandaag betaald worden voor origineel new beat-vinyl. Er zijn ook een reeks nieuwe artiesten die zich toeleggen op het genre en die soms heel hard hun best doen om net zo te klinken als de acts van toen, door zich te beperken tot de apparatuur die toen beschikbaar was.

Walhalla Records telde alles bij elkaar op en komt met een verzamelaar (op vinyl) met een mix van artiesten van toen en nieuwkomers in het genre. En daar staan enkele leuke muzikale verrassingen tussen.

Walhalla Records weet hoe je een verzamelalbum interessant kan maken, getuige hun Underground Wave-reeks en andere verzamelaars met soms obscure new wave. Ergens verwachtte ik dan ook op deze verzamelaar een paar nog nooit eerder uitgebrachte of onbekende new beat-tracks of remixen te vinden uit de originele periode. Dat kan en mag uiteraard nog altijd.
De artiesten die er toen al bij waren zijn Sherman Productions (Herman Gillis, ook van Poésie Noire), Olivier Abbeloos (Jarvic 7, T99), NB DJ Tom (Tom Simoen van Natural Born DJ’s) en Schicksal (die al een album uitbracht via Walhalla). De nieuwe artiesten, die pas later new beat zijn beginnen maken, zijn  Pakrac, Q’PnZ, Belgica Erotica, Me And My Desire en The Logic Society.

Het zijn de anciens die muzikaal de grenzen van het genre oprekken, omdat zij net wel de nieuwe technologische mogelijkheden omarmen. Bij “No Name” van Olivier Abbeloos moet je niet veel moeite doen om in de beats een referentie te horen naar “Coïtus Interruptus” van Fad Gadget, maar dan in een 2023-jasje. Sherman Productions gaat op “Moeratov Cocktail” nog veel breder dan wat new beat ooit geweest is, maar wat een f*cking vette track is dit! “Perfect Low Beat” leunt dan weer een beetje dichter aan bij de originele sound, maar toch in een update naar vandaag. Hetzelfde geldt voor “Spectrum” van Schicksal waar new beat en EBM elkaar vinden. Mooi hoe de ritmes het van elkaar overnemen. Dit blijft nog heel dicht bij de originele sound en toch in een hedendaags jasje.
Q’PnZ en Belgica Erotica gaan als nieuwkomers naar de bron en blijven dicht bij de originelen, met vaak monotone beats. Belgica Erotica gooit er op “Enter The Darkroom” nog wat gesampelde erotische one-liners bij, wat kenmerkend was voor een aantal new beat-acts. Eén van zijn betere tracks overigens.
Ook de nummers van Me And My Desire en The Logic Society zouden het uitstekend gedaan hebben in de toenmalige new beat-discotheken. Pakrac is van de nieuwkomers de enige die een beetje buiten de lijntjes kleurt. Vormelijk klopt het plaatje, maar de sound is misschien niet die je meteen met new beat associeert.

Samensteller Lieven De Ridder verdient applaus voor het lef om dit te  doen en krijgt nog een extra pluim voor de keuzes die hij daarbij gemaakt heeft. De rehabilitatie van de new beat is ingezet en zelfs als dat niet het geval is, hopen we dat zijn Walhalla Records hier een lange reeks van maakt.  

Dance/Elektro
Walhalla New Beat - A Compilation Of New’er Beat Tracks
Various Artists

Dominique (Do) De Vos is van het soort dat moeite heeft om stil te zitten. Hij zit/zit onder meer in Motorcity Angels, Southern Voodoo, Buzzkill Baby, Satellite Sam, BadBart, Southern Heat en Marquido, maar we zijn er vast nog wel een paar vergeten in dit rijtje. Zijn nieuwe bandproject met The Sonic Redemption en de eerste Spotify-single klinkt supervet.
“Cities Of The Black Sun” bevat echo’s van Southern Voodoo en Motorcity Angels en dat maakt ons meteen blij. Smerige hardrock, Motörhead meets garage- en desertrock, coole macho-riffs die alleen wijdbeens kunnen gespeeld worden, meteen meezingbaar en catchy. What’s not to like? The Hives meets Monster Magnet meets The Dirty Denims.
Er komt een EP aan met nog meer van hetzelfde en dat is alvast iets waar wij naar uitkijken. De single vind je op Spotify.

The Pale Kokonuts komen uit Wezeren (Landen) en brengen volgens hun Vi.be-pagina een mix van garagerock, pop en fusion, waarbij ze de mosterd halen bij White Denim, Ty Segall, Wand, The Raconteurs en Wilco. Dat klopt allemaal als we hun album beluisteren. In een wereld waarin alles al eens eerder gedaan is, weten The Pale Kokonuts ons nog te verrassen.
Het album werd geproduceerd door Alessio di Turi, de drummer van The Sore Losers. Albumopener “He’s The Man” is funky rock met naar het einde toe een gitaarsolo die van The War On Drugs zou kunnen zijn. “People From” start met een Wilco-vibe en wisselt die af met een paar Frank Zappa-momentjes om uit te komen bij het freewheelen van King Gizzard. “Jonnie” lijkt een mash up van The Electric Six en Brian Jonestown Massacre, maar misschien ook niet de hele tijd. De intro van “Back In White” speelt wat met die van AC/DC’s “Back In Black” maar gaat voorbij de intro helemaal zijn eigen weg, richting David Bowie in zijn Ziggy Stardust-periode.
Dat op het verkeerde been zetten gaat op voor het hele album: The Pale Kokonuts pikken zoete kersen uit de kersenboom van de hele muziekgeschiedenis en maken er hun eigen confituur mee, en geen twee potten smaken hetzelfde.
Het is intrigerend, swingend, catchy en vooral vrolijk-met-weerhaakjes.

Andries Boone heeft al aan verschillende projecten meegewerkt, als bandlid of gast. We denken aan Lenny & De Wespen, Little Kim, Guy Swinnen, Tom Helsen, Ballroomquartet en zelfs metalband Oceans Of Sadness (van Tijs Vanneste). Hij moet zowat de Peter Buck (van REM) van Vlaanderen zijn: als er een mandoline nodig is, is hij je man.

Met ‘C.O.N.V.E.R.S.A.T.I.O.N.S’ brengt Andries Boone zijn derde soloalbum uit. Het nieuwe album is het sluitstuk van een trilogie waarin de akoestische mandoline centraal staat, na ‘C.O.L.O.R.S’ uit 2019 en ‘T.I.M.E.L.A.P.S.E’ uit 2021. Op ‘C.O.N.V.E.R.S.A.T.I.O.N.S’ treedt de akoestische mandoline op dit derde album in dialoog met de elektrische mandoline. Boone levert zijn meest progressieve en filmische folkalbum tot nog toe af, gekruid met viool, accordeon, bass-synthesizer, doedelzak, drums en draailier.
Voor het progressieve aspect haalde Boone de mosterd bij grootmeester Mike Oldfield en diens album ‘Discovery’ en Pink Floyds ‘Wish You Were Here’.  
“White Smoke” zou je grofweg kunnen bestempelen als de instrumentale mandoline-versie van “To France”, de grootste hit van ‘Discovery’, maar daarmee doen we deze compositie te weinig eer aan. Boone steekt niet onder stoelen of banken waar hij de inspiratie haalde, maar doet er zijn heel eigen ding mee.
Zo zijn er wel meer nummers op dit album. Opener “Catharsis” is een huwelijk tussen Pink Floyd en Georges Delerue (of Francis Lai): progressief en filmisch tegelijk. Zonder vocalen en altijd je aandacht opeisend als luisteraar. Dat is een kunde en inventiviteit die we in Vlaanderen al lang niet meer op die manier gehoord hebben. Vooral het filmische karakter van sommige songs intrigeert mij, en als liefhebber van Ennio Morricone word ik met dit album op mijn wenken bediend.
De veldopnames van de Naskapi-indianen doen mij met heimwee terugdenken aan de opnames en concerten van John Trudell. Het zijn de enige vocalen op dit album, hoewel we met die albumtitel daar toch iets anders verwacht hadden. De gastmuzikanten zijn heel raak gekozen en de opname-technisch benadert dit de perfectie.
De basis van dit album blijft folk, maar dit album is zoveel meer. Dit is zowat het maximale dat je uit de mandoline kan halen. Met de ambitie om prog en cinematografische muziek te koppelen aan mandoline heeft Andries Boone de lat bijzonder hoog gelegd. Door zich ook nog eens te spiegelen aan de grootsten in het genre, geeft hij die ambitie nog meer allure. Dat hij dan zo vlot over de lat gaat, verdient een gouden medaille.  

Folk/Blues
C.O.N.V.E.R.S.A.T.I.O.N.S
Andries Boone

Augustijn is daar met ‘Vier’. Zijn vierde solo-album en de albumtitel vertaal je vanuit het West-Vlaams als ‘vuur’. Een taalspelletje dat zijn vader ook al speelde voor diens vierde album. De appel en de boom.
Eerder hebben we Augustijn hier altijd aan de man proberen brengen als de West-Vlaamse versie van Elbow. Op ‘Vier’ stappen we daar voor het eerst van af, met wat tegenzin. Augustijn dan als de reïncarnatie van de (gelukkig) nog niet overleden Lieven Tavernier? Niet zo’n gekke vergelijking: beiden kunnen heel raak kleine situaties schetsen die je – als je dat wil – kan uitvergroten naar de hele maatschappij. Zonder grote woorden, maar met een lach en een traan kunnen beiden ons al eens een spiegel voorhouden. Eenvoud is nog iets dat hen verbindt. Ze zingen allebei ‘klein’, misschien vooral uit noodzaak, en hebben niet veel meer nodig dan een makkelijk-meelopende melodie.
“Upgepast” drijft op een wat grofkorrelige, licht-rockende elektrische gitaar en gaat grofweg over onze gezamenlijke angstpsychose die ons aangepraat wordt door de media en misschien ook door bezorgde ouders, en die een hoogtepunt bereikte in de coronaperiode. “Chanteur” begint als een Poetin-update van “Welterusten Mijnheer De President” van Boudewijn De Groot, maar neemt dan een bocht naar zelfreflectie. Augustijn die zichzelf als ‘maar’ een zanger beschouwt? Is dat niet teveel West-Vlaamse bescheidenheid?
“Vrede” combineert parlando met een doffe beat en zachte pianotoetsen die met zijn melancholie en aangevuld met vrouwelijke vocalen vaag wat doet denken aan een clubjazz-versie van “Iedereen Doet (Wat Ie Moet)” van one hit Belpop-wonder Waterlanders. “Ego” is één van de weinige songs op ‘Vier’ dat toch een beetje een zachte Elbow-toets heeft. Een knappe productie, muzikaal dan. In de tekst zien we de mens niet altijd van zijn mooiste kant.
“Steenkerke” rolt over een mooie, zuinige baslijn naar een melancholische melodie. Dit had een song van Het Zesde Metaal kunnen zijn, maar is tegelijk op-en-top Augustijn. “Bucketlist” is misschien wel de meest ingetogen, eenvoudigste song van het album. Muzikaal breekbaar en met een reeks ontwapende, liefdevolle bekentenissen in de lyrics. “Nie Van Hier” heeft een lichte dreiging in de intro en een vervormde stem in het refrein. Met een funky gitaartje erbij zou dit een nummer van Flip Kowlier kunnen zijn, maar Kowlier zou misschien niet hetzelfde onderwerp aanpakken. Allemaal sterke songs waar weinig op af te dingen valt.
Het bijna gefluisterde gezongen “Gie En Ik” gaat over een onbeantwoorde jeugdliefde en twijfelt muzikaal tussen melancholie en vrolijkheid. “Slapen” begint in de lyrics als een West-Vlaamse versie van “Een Nacht Alleen” van Doe Maar, maar gaat dan een andere richting uit.

We hebben het dus toch niet kunnen laten om voor bijna elke song naar andere artiesten te refereren. Onthou misschien vooral dat Augustijn op deze ‘Vier’ vooral zijn eigen ding doet en dat het die andere artiesten zijn die soms in zijn buurt komen. Op Planeet Augustijn klinken de muziekjes olsan fijn.

De Belgische oldschool deathmetalband Exoto brengt nog een laatste album uit voor de band helemaal opgedoekt wordt. Op ‘Final Festering’ horen we nochtans een band die nog helemaal niet uitgezongen/uitgespeeld is.
Exoto’s death metal is agressief, snel en technisch. Dat was zo in de begindagen en dat was zo toen in 2019 ‘Absolution In Death’ uitkwam, het eerste nieuwe studiomateriaal sinds de reünie. Aanhoudende nek-klachten bij zanger Chris zorgen ervoor dat dit het afscheidsalbum is, want repeteren en optreden lukt niet meer zoals het zou moeten. Oudgediende Phil Beans werd nog aan boord gehesen voor de opnames van deze laatste etterbuil van Exoto.
‘Final Festering’ is een ferme pets om je oren. Het is opnieuw strak, snel en technisch. Inzake techniciteit zijn er inmiddels genoeg  bands die nog meer noten in één seconde kunnen duwen, maar bij Exoto gaat techniciteit niet ten koste van agressie en ritme. Producer Yarne Heylen (Carnation) heeft puik werk geleverd met een heel heldere mix waarin elk instrument een duidelijk afgebakende eigen plaats krijgt en waarin het geheel heel bruut en solide klinkt. De intro’s, de solo’s, de riffs, de lyrics, … alles zit gewoon heel goed op dit album. Het knispert en het knalt in elke track.
Zanger Chris krijgt niet enkel punten voor zijn stemtechniek en volharding, maar ook als songschrijver. In deathmetal lijken heel wat lyrics een copy-paste of een herverpakking van alles wat al eerder bijeen geschreven is, maar deze Exoto-lyrics klinken authentiek en doorleefd. Over pijn en verlies (“Intertwined Souls”, “Mountains Of Pain”), over het katholieke geloof (o.m. “Zombie Zero” en “Crusade Of Deceit”), over apocalyptische toekomstvisies (“Postnatal Abortion”, “Final Festering”), …
De gitaren gaan soms agressief tegen elkaar op en vullen elkaar twee tellen later weer aan. Drummer Sepp Coeck levert op elke track het degelijke fundament: strak en stevig en – net als de bas -gevarieerd en met niet teveel overbodige details.

Een bijzonder sterk album om de Exoto-geschiedenis mee af te sluiten.
https://www.youtube.com/watch?v=mE8wPKEDxzU

Enzo Kreft maakt reeds synthwave sinds de jaren ’80. De onderwerpen uit die periode zijn vandaag opnieuw actueel: een kerndreiging uit Rusland, oorlog aan de grenzen van Europa, klimaatproblemen, vluchtelingen, inflatie, … Het enige verschil is dat we vandaag geen gigantische werkloosheid kennen, maar dat zit er misschien nog aan te komen. Alles komt dus terug en op het nieuwe album ‘Shelter’ geldt dat zowel voor de onderwerpen als de muziek.
Enzo Kreft is op muzikaal gebied een complete Einzelgänger. Net als op zijn vorige albums ‘Control’ en ‘Different World’ speelde en zong hij alles zelf in en deed ook nog eens de productie, de mix en het artwork. Voor één song heeft hij een quote geleend, maar voor de rest moest hij met niemand compromissen sluiten. Er is in het drieluik met ‘Control’ en ‘Different World’ iets nieuw in de sound van Enzo Kreft. Mogelijk is het een sample of een vervormde synth, maar op een paar nummers lijken we gitaar te horen.  Leuk!
Enzo Kreft grossiert op ‘Shelter’ opnieuw in catchy synth- en coldwave, met soms hints van EBM (de harde beats op “No To These Atrocities”) en new beat (op “Blood Diamonds”). Je zou referenties kunnen opnoemen van artiesten of bands die in de buurt komen, maar dit project gaat al zo lang zijn eigen weg dat niemand nog echt in de buurt komt. Het is best dansbaar, maar tegelijk ook donker, koud en vervreemdend.
In de onderkoelde, monotone lyrics gaat het over de invasie van Oekraïne (“Standing On The Soil Of Another” en “War Winter”), de Russische atoomdreiging (“Duck And Cover”), oorlog in het algemeen (“No To These Atrocities” en het uit één lyric-zin bestaande “The Power To Turn The Tide”), uitbuiting (“Blood Diamonds”) en vluchtelingen (“A Refugee Song” en “On The Run Looking For Shelter”). “Duck And Cover” drijft op een luchtige melodie en “Blood Diamonds” klinkt zelfs wat vrolijk, als tegengewicht voor de zware thema’s die bezongen worden. De spoken word van “War Winter” is gedurfd, maar werkt als confrontatie. “There Is No Tomorrow” is misschien wel de synthwave-vertaling van “De Bom” van Doe Maar.
De tracks die er wat bovenuit steken zijn voor mij “There Is No Tomorrow”, “Duck And Cover” en “100 Seconds To Midnight”.
‘Shelter’ is de perfecte soundtrack voor 2023.

Elektro/Dance
Shelter
Enzo Kreft

Wacken Battle 2023 - Objector wint Belgische Wacken Battle
Wacken Battle 2023
Objector, Cardinal, Hope Erodes, Unravel, Through The Void, Asvana, Secondhand Saints, Echoes Of Nihil
De Volkskring
Kruisem
2023-05-27
Filip Van der Linden

Dit jaar spelen vier Belgische bands op Wacken Open Air. De organisatoren zetten zelf al de landgenoten Schizophrenia, The Black Mirrors en Bütcher op hun affiche. Voor de vierde plek werd een band battle georganiseerd en die werd op zaterdag 27 mei in Zingem (Kruisem) gewonnen door Objector.

De Wacken Battle is voor heel wat Belgische bands een kans op een felbegeerde podiumplaats op het grootste en/of belangrijkste metalfestival ter wereld. Dat wil toch elke band op zijn Wikipedia-pagina kunnen zetten vooraleer ze de band opdoeken? Voor een paar Belgische bands betekende het winnen van deze battle nog meer dan het mogen spelen om Wacken en opende dit deuren naar internationale erkenning. Voor bands die net naast het hoogste schavot grijpen, blijft De Volkskring in Zingem vaak lang een zure herinnering: die droom was binnen handbereik en hoe hard je het ook wou en hoe hard je ook je best gedaan hebt, soms is een andere band gewoon net iets beter. Hoop en verdriet samengebald in een zakdoek van een paar spannende uren in Zingem.

Unravel mocht om 17.30 u de aftrap geven en was de enige band die zo goed als ‘thuis’ speelde, hoewel ze dat gegeven door het vroege aanvangsuur niet echt konden uitbuiten. Net als in de andere band battles waaraan ze reeds deelnamen moesten ze ook hier als eerste aan de slag. Een nadeel, vinden ze zelf. Je wordt dan de standaard waaraan alle volgende bands worden afgemeten. Unravel is een zeskoppige band met metalcore als hoofdingrediënt maar met zeker nog andere invloeden erbij. Vaste elementen in de formule zijn de screams van Gilles en de cleane vocals van Gaëlle (ook de enige dame op het podium van deze avond). Het gaat van loeiharde drumpartijen en agressieve gitaren tot zeemzoete harmonieën en gedowntunede breakdowns. Hun beste nummer in de set was afsluiter “The End Of My Rope”.
Unravel is een nog relatief jonge band. In Zingem zagen we dat deze band heel veel potentieel heeft, maar ook dat hun huidige kracht niet altijd in de juiste richting werkt. Meer structuur in de songopbouw kan helpen en vooral meer structuur in wat er gebeurt op het podium.
Voor hun eerste release in eigen beheer konden ze samenwerken met producer Tim De Gieter (Amenra, Doodseskader) en hun ‘verlies’ op Humo’s Rock Rally en deze Wacken Battle willen ze doorspoelen met nieuwe opnames voor een volgend album. Unravel is een band waarvan we verwachten dat ze ook zonder het winnen van de Wacken Battle zullen doorbreken.

Hope Erodes werd opgericht in 2013 en was in deze battle één van de ‘oudste’ of toch meer ervaren bands. In 2016 stonden ze al eens eerder in de finale van de Belgische Wacken Battle, maar toen moesten ze de duimen leggen voor Carrion. De Kempense metalcoreband onderging intussen al wat wissels en heeft met zanger Koen Van der Aa – om het eens in voetbaltermen uit te drukken - een goede transfer gedaan. Hun set was gebald, met knappe versies van “Rainwalker” en “Kriegswaisen”.
Hope Erodes trad niet aan met revanche-gevoelens voor 2016, maar had wel goed nagedacht over wat ze zelf nog beter konden doen dan toen. Ze lonkten vooral naar de vakjury door onder meer constant de rand van het podium op te zoeken en het publiek aan te kijken terwijl ze speelden. Tegelijk leek dat soms wat te beredeneerd en te geforceerd professioneel en misten we de spontaniteit en roekeloosheid die de jongere bands die avond wel hadden. Misschien wordt voor Hope Erodes de derde deelname scheepsrecht. Dat ze deze zomer al op Tolminator in Slovenië staan toont dat ze het winnen van deze battle niet meer nodig hebben als springplank.

Asvana is een vijfkoppige metal- en rockband uit Pelt die nog maar in 2021 uit de startblokken schoot. De band bracht al vier singles uit die allemaal positief werden onthaald en ook in andere band battles kreeg Asvana veel lof. Inzake genre is Asvana moeilijk in één hokje te duwen, maar er zit evenveel alternatieve rock als metal in hun cocktail. Grunge is ook niet ver weg in een aantal nummers. Het moet zich misschien nog wat uitkristalliseren om te zien en te horen waar deze band naartoe wil. Deze roedel jonge wolven hadden misschien wel de meest originele sound van de avond, maar op het podium konden ze hun gebrek aan ervaring niet verstoppen en dat gegeven weegt niet op tegen het potentieel dat heel wat mensen hen terecht toewijzen.

Ook Echoes Of Nihil is een relatief jonge band, opgericht in 2020. Ze vinden de mosterd bij Madball, Machine Head en Lamb Of God en mengen die in hun metal en hardcore. Heel veel energie en agressie dus op het podium bij deze Brusselaars, maar ook een gebrek aan originaliteit in het genre en aan podiumprésence. In De Volkskring valt hun korte set op een koude steen, ondanks veel inzet en hard werk van de band.

Secondhand Saints is nog zo’n relatief jonge metalcoreband (gestart in 2020) die het vooral van Sturm un Drang moet hebben. De dubbele vocalen (clean/screams) zijn een goed concept, maar nu ook weer niet fantastisch origineel. De samples zijn een leuke toevoeging. Zoals wel vaker bij metalcore zitten alle songs vaak in exact hetzelfde spectrum en teert ook deze band vooral op energie. Die hebben ze dan wel in overvloed. Deze band speelde reeds een mooie reeks supports bij elkaar en lijkt klaar voor de grotere clubs en festivalpodia.
Het heel kritische publiek in Zingem gunde hen evenwel geen ticket naar Wacken. Maar bij Secondhand Saints wedden ze op twee paarden, want deze band zit ook al in de halve finales van de Alcatraz Bash voor een plek op het podium van Alcatraz in Kortrijk. Leuk detail: zopas werd Kenny Callebaut ingelijfd als nieuwe gitarist bij Secondhand Saints. Met zijn vorige band, Cathubodua, verloor hij in 2019 maar heel nipt de finale van de toenmalige Wacken Battle.

Through The Void is een Brusselse band die nu-metal mengt met metalcore. Terwijl ze op hun releases best wel origineel klinken, moeten ze het live vooral hebben van hun energie en dat lukt niet altijd. In Zingem openden ze fel met “The Answer” en waren ze de eerste band die het lukte om het publiek te laten meebrullen en kregen ze een bescheiden moshpit voor het podium. Maar toen ze dat moshen wilden uitvergroten tot een wall of death was het resultaat vooral een grote lege plek voor het podium. Nu-metal is bezig aan een revival en misschien kan Through The Void daar zijn wagonnetje aanpikken.

Tot aan de bekendmaking van de punten leek hardrockband Cardinal de te kloppen kandidaat voor het winnen van deze Wacken Battle. Ook dit is een relatief jonge band, die pas vorig jaar zijn eerste EP uitbracht. Vooral zanger Lucca maakte in Zingem een heel goede beurt. Cardinal durfde het aan om een lange ballad te brengen (die pas voorbij de helft een powerballad werd) en daarin hoorden we hem loepzuiver zingen over de eenzame gitaarlijn van Anton. Dubbele punten: voor lef en omdat de uitvoering perfect was. Ze brengen hun hardrock met passie en overtuiging, maar niet iedereen in de band is al even podiumvast. Net als op hun EP werden we live gecharmeerd door “Nightflyer” en “NDA”. Zanger Lucca toonde de eerste blote bast van de avond, maar in dit genre mag je dat nog veel schaamtelozer uitspelen. De grens daarvan ligt nog een stuk voorbij Freddy Mercury.
Deze band kon reeds een reeks mooie supports spelen in binnen- en buitenland en werd zopas nog opgeroepen als invallende band op WildFest, toch één van de grotere festivals in de Benelux inzake glam- en sleaze. Er zit nog meer potentieel in Cardinal dan we in de korte set in Zingem te zien en te horen kregen. Elk van de bandleden heeft nog groeimarge, maar de basis is al heel degelijk (songopbouw, attitude en ambitie, muzikaal-technische bagage, …). Dat ze dit jaar niet voor ons land naar België mogen, is waarschijnlijk enkel te danken aan het vooroordeel bij een aantal aanwezigen dat hardrock niet het genre is waar ze in Wacken op zitten te wachten.

Objector was één van de ‘oudere’ bands in deze finale. De band timmert al 15 jaar aan de weg met enkele mooie hoogtepunten maar ook soms lange pauzes waarin niet zo gek veel gebeurt. Objector speelde al supports voor onder meer Testament, Toxik, Distillator, Evil Invaders en After All, maar de poort naar brede internationale erkenning bleef vooralsnog altijd op een kier. In Zingem mochten ze als allerlaatste band aantreden en dat maakte dat hun energieke thrash nog vers in het geheugen zat als de stemformulieren moeten worden ingevuld. Alle nummers in Zingem kwamen van hun album ‘Social Intolerance’, uit 2018 alweer.
Objector stond op het podium met het vertrouwen van de grote dagen en combineerde spontaniteit en spelplezier met veel professionalisme. Het was één van de eerste bands die avond die doorhad dat metal uiteindelijk ook maar entertainment is en dat je als gitarist beter niet constant naar je snaren en vingers zit te kijken, maar wel naar het publiek. We zijn de laatsten om iemand te beoordelen op zijn kledij, maar ergens hopen we toch dat zanger Bock in Wacken niet het podium opgaat in de sandalen en de geruite korte broek die hij in De Volkskring droeg.

Vooraf hadden we de plek van Objector graag gegund aan één van de jongere thrashmetalbands in Vlaanderen, maar in Zingem zette Objector de puntjes op de i. Van deze acht finalisten waren ze afgetekend de band bij uitstek die ons land kan vertegenwoordigen.

Van de bandleden van Objector was drummer Ricardo Flores misschien nog het meeste overweldigd door de overwinning. Net als zijn ex-bandmaat Kenny van Secondhand Saints miste hij met Cathubodua in 2019 de eerste plaats in deze battle met slechts een paar punten. Dat hij nu pas enkele weken bij Objector drumt en al meteen mee mag naar Wacken smaakt waarschijnlijk heel zoet als revanche.

Organisatie: VZW RTP

Silent Flag is  een samenwerkingsproject in new wave/postpunk van Dirk Vreys (zanger van A Slice Of Life en van The Cure-tributeband the obsCURE). Voor deze single werden alle instrumenten ingespeeld door Bart Coninckx van het project Controversial. Die nam eveneens mix en master voor zijn rekening. Coninckx maakte eerder al een remix voor de eerste single van Silent Flag (“Enter The Batcave”).
Opnieuw een kale en kille uptempo-beat op deze derde single, met een zweverig laagje new beat-synths eroverheen, wat The Cure-achtig gitaargetokkel en de bezwerende vocalen van Vreys. Heel wat zaken zitten goed op dit nummer. Het is catchy en dansbaar en ademt de sfeer van de jaren ’80 en begin jaren ’90. Tegelijk is met deze derde single het wauw-gevoel wat weggeëbd en moeten we erkennen dat de twee eerder uitgebrachte singles net iets sterker waren.

Elektro/Dance
Move My Body -single-
Silent Flag

https://silentflag.bandcamp.com/track/move-my-body