Het levensverhaal van Alice Cooper is intussen genoegzaam bekend. Het moet gezegd zijn dat na de comeback van Alice met ‘Trash’ de artiest nog maar zelden ontgoocheld heeft. Steevast komt hij met degelijk tot geweldige albums voor de dag. Zoals bijvoorbeeld ‘Brutal Planet’ of ‘Paranormal’. Ook live staat deze zeventiger er nog steeds. Eveneens met zijn andere band The Hollywood Vampires waar onder andere acteur Johny Depp in meespeelt.

Het nieuwste album is terug, hoe kan het ook anders, een concept album geworden. Een album dat verhalen over het tour-leven vertelt. Dit met een nodige dosis humor in. Voor de productie van dit album werkte Cooper opnieuw samen met Bob Erzin. Op dat vlak dus geen verrassingen. Voor het maken en ontwikkelen van de songs werkte hij dit keer samen met zijn live band. Hij wilde dat de band zo strak op plaat was zoals ze ook live op het podium zijn.
Er wordt geopend met de sterke song en eveneens single: “I’m Alice”. De sound op dit album is eerder vintage met vooral de sound van de meer rock albums uit zijn oeuvre. Dit dan gestoeld op moderne opnamemethodes waardoor het allemaal snedig en melodieus klinkt. “Welcome To The Show” en “All Over The World” zijn daar een goed voorbeeld van. Op “Dead Don’t Dance” gaat hij de donkere toer op en wordt de tekst ondersteund door enkele van de zwaardere riffs. Die riffs zijn soms gegoten in Led Zeppelin sausje maar dan in een conventionelere song gestoken. Zoals op bv “White Line Frankenstein”. “Rules Of The Road” heeft een plezant bluesy/rock ‘n roll groove.
Het album biedt op die manier voldoende afwisseling om het boeiend te houden. Ook de moeite is “Road Rats Forever”. “Baby Please Don’t Go” is de eerste ballad die we tegenkomen op deze voor de rest uptempo-plaat. “100 More Miles” is een goed half traag opgebouwde song geworden. Om af te sluiten met “Magic Bus” wordt er nog eens stevig gerockt.

Alice Coopers keuze om alles in de studio met de live band op te nemen is geslaagd: het klinkt heel homogeen en op elkaar ingespeeld. Voeg er de moderne vintage sound bij en enkele sterke composities en we kunnen terug van een geslaagd album spreken. Vooral de opbouw en de volgorde van de tracks maken dat het album een beetje als een live show klinkt. Het is ook mogelijk om er de blu ray bij te kopen met daarop het live optreden op Hellfest 2022. Voor de rest verkrijgbaar in alle mogelijke formaten, smaken en kleuren.

Metal/Glam Rock
Road
Alice Cooper

Alcatraz Metal Festival 2023 - Death metal heerst deze editie
Alcatraz Metal Festival 2023
Lange Munte
Kortrijk
België
2023-08-11 t-m 2023-08-13
Frederik Lambrecht

Alcatraz mocht dit jaar 15 kaarsjes uitblazen, want het festival bestond dan ook 15 jaar, en ze wilden dit uiteraard met de nodige toeters en bellen vieren. Heel grote aanpassingen waren er niet, maar wel enkele heel effectieve. Zo was er op de camping een grotere bar voorzien en stonden er flipperkasten neergepoot om de mensen van het nodige entertainment te voorzien. Maar het belangrijkste was toch wel in mijn ogen het feit dat ze een shortcut van camping naar festivalterrein hadden voorzien. Dit scheelde toch enkele kilometers als je dit op een weekend bekijkt. Op het festivalterrein was mijn inziens de VIP ruimer gemaakt, en bleef rockbar “El Presidio” open tot 1u ’s nachts. Maar het meeste plezier werd nog altijd voltrokken op de diverse podia.
Hieronder het overzicht van onze route doorheen Alcatraz Festival 2023!

dag 1 - vrijdag 11 augustus 2023 - Forbidden tovert nostalgie, Dismember hakt en zaagt en I Am Morbid is kunst op zich

Beginnen deed ik in de Swamp, de grote groene tent waar – volgens mijn smaak – de beste bands act de préséance zouden geven. Uiteraard ook logisch dat ik daar merendeels van mijn tijd vertoefde, want ik ben nu eenmaal een adept van het hardere werk. Serial Butcher van Belgische bodem – Gent meer bepaald – mocht aftrappen en was direct een leuke binnenkomer. Brute death metal om de dag mee te beginnen, het kan slechter. Niet zo veel volk om deze opener te aanschouwen, maar de eerste headbangers begonnen al stilletjes te beginnen. Vooral drummer Nico Veroeven bepaalde het tempo. Spijtig genoeg kregen ze niet iedereen mee in de flow, maar aan hen zal het alvast niet gelegen hebben.

Doordat de leden van Frozen Soul transportproblemen hadden ofzo, verschoven ze van uur en kwam Alkerdeel opdraven om de leegte op te vullen. Een totaal andere stijl kregen we nu voor onze kiezen, maar je moet het hen nageven, opgebeld worden terwijl je op het festival als toeschouwer vertoeft, om dan opeens te mogen opdraven met hun rauwe black/sludge metal. Zichtbaar niet iedereen zijn stijl in deze grote tent, dus was het ook maar een lauwe bedoening vooraan het podium. Neen, ze gedijen beter in een kleinere tent waar het zweet gekoppeld wordt aan hun passie.

De kleinere tent genaamd Helldorado was de uitvalsbasis voor hardcore en punk en bij Do or Die was ik present. Ze lieten de aanwezigen uit hun dak gaan zonder schroom. Er werd voluit gedanst, geslagen, getrokken, crowdsurfen was een vereiste en deze Belgische band heeft veel fans bij gekregen als ik dit optreden terug voor ogen haal. Twee zangers die prima op elkaar waren afgestemd en de hardcore greep iedereen bij zijn kraag. Ik was onder de indruk van de samenhang, maar vooral de drive die ze overbrachten bij ons. Mooi!

Frozen Soul was dus wat in vertraging, maar de massieve zanger Chad Green had er opmerkelijk goesting in, want hij kon zich niet bedwingen om van start te gaan. Deze death metal heeft veel weg van Bolt Thrower als je het mij vraagt, en hun beide albums klinken lekker vet en hebben reeds een plek in mijn platencollectie. Bassist Samantha Mobley ziet er venijnig en kil uit, maar toen ik ze later op de weide tegenkwam was ze spontaan en lief te tegelijk. Gelukkig gaat death metal niet gepaard met hartjes, dus klonken ze lekker furieus op podium. ‘Crypt of Ice’ deed de grond daveren, ‘Morbid Effigy’ was meedogenloos en ‘Encased in Ice’ leverde positieve rillingen op. Degelijk show en een band die nog zal groeien in de toekomst als je het mij vraagt.

Vomitory klaar om hun laatste aanwinst (“All Heads Are Gonna Roll”) te promoten in Kortrijk. Deze plaat werd uitgebracht in mei 2023, en kreeg heel veel positieve recensies.  Maar het is niet omdat het op plaat vet klinkt, dat het live ook zo kan gebracht worden. Gelukkig betreft dit een Zweedse death metal band, en zoals hun oorsprong in feite vereist – moet hun muziek rollen en brullen, wat vandaag ook het geval was. De zang stond in het begin nog wat te stilletjes, maar dit werd naderhand het optreden vorderde, in positieve zin aangepast. Ondergetekende was vooral onder de indruk van het nummer ‘Redemption’, van hun gelijknamige plaat uit 1999. Strak optreden, met helaas een begin die niet goed afgestemd was door de te stille zang.

Op het hoofdpodium waren de meer neutralere bands terug te vinden en ik ging gaan piepen bij Metal Church die al bezig was. Een nieuwe zanger in de gelederen – Marc Lopes – die ik herkende van zijn tijd bij Ross the Boss, dus ik vreesde al een beetje het ergste. Zijn stem klinkt wat te geforceerd, waardoor nummers als ‘Gods of Wrath’, ‘Badlands’ en ‘Beyond the Black’ er niet goed uitkwamen. Instrumentaal wel in orde, maar in zijn totaal toch een optreden om snel te vergeten. Neen, de goeie ouwe tijd heb ik niet herbeleefd bij deze Amerikanen. Kon David Wayne maar terugkeren…

Old school thrash metal, Forbidden was aan de beurt op de Prison stage en speelde enkele dagen voordien nog in café Elpee te Deinze – waar naar ik horen zeggen het er bonk op was (lees gerust de review Forbidden is terug en maakt meteen indruk (musiczine.net) ).
Ik was dus danig benieuwd of Forbidden in hun nieuwe formatie mij kon bekoren zoals tijdens hun oude platen. Twee bandleden van vroeger zijn nog actief (Matt Camacho en Craig Locicero), dus was het vooral uitkijken of nieuwbakken drummer Chris Kontos die ook al een tijdje in het circuit zit en zanger Norma Skinner het materiaal onder de knie hadden. Ik had maar een kleine 10 minuten nodig om mee te springen in de moshpit en mij te laten dragen over de eerste rijen door mijn mede-luisteraars rond mij. Wat een feestje! Gelukkig waren de meeste nummers in de set van hun eerste twee platen (“Forbidden Evil” en “Twisted into Form”) dus kon het voor mij alvast niet meer stuk gaan. De nekspieren gingen gedwee mee op de tonen van de hitjes ‘Follow Me’, ‘Off the Edge’, ‘March into Fire’ en afsluiter ‘Chalice of Blood’. Van het begin tot einde heb ik mij geamuseerd en kon ik mij uitleven op deze thrash carrousel! Wat een optreden!! Forbidden zorgde voor vuur (letterlijk) op het podium en vuur (figuurlijk) tussen hun fans.

Vlug richting Swamp, want door de verschuivingen was ik niet direct meer mee met het tijdschema – zoals spijtig genoeg nog enkele aanwezigen die hierover terecht aan het zeuren waren. De tijdschema’s op de schermen en op het online-platform werden helaas niet aangepast, dus was ik blij dat ik de tonen van Immolation hoorde in de Swamp stage. Melodieuze death metal met een serieus technisch kantje – en lekker old school – dus wat moet een mens meer hebben? Kletskop Robert Vigna was weer zichzelf en bevredigde zijn gitaar met de nodige bruutheid en tederheid, maar het waren vooral nummers van hun laatste album ‘Acts of God’ die aan de man werden gebracht. Leuk optreden, maar ze mogen ook hun debuutplaten niet uit het oog verliezen! Veel volk vooraan de tent, maar achteraan zag ik toch redelijk wat open ruimtes. Meer dan degelijk optreden waarbij toch ‘Under the Supreme’  (album “Here in After”) het vermelden waard is.

Terror was ook al bezig in tent Helldorado en dit was toch ook opnieuw genieten. Deze Amerikaanse hardcore band is ook al een gevestigde waarde in de scene en heeft ook al een tiental albums op hun conto. ‘Spit My Rage’ is een leuze van deze mannen, en live dragen ze altijd een grote portie adrenaline met zich mee die ze kwistig verspreiden over hun publiek. Van links naar rechts werd meegebruld met ‘Always the Hard Way’ (veel vuisten in de lucht), ‘Return to Strength’ en meezinger ‘Keepers of the Faith’ die dit optreden afsloot. Hardcore is een gevoel en als dit jou niet ligt, dan was je volgens mij ook niet aanwezig. Niettemin, ik heb er weer van genoten.

Toen was het tijd voor Evil D. aka David Vincent – de welgekende zanger van Morbid Angels tijdens de periode van hun topalbums. In 2017 werd ik al weggeblazen door deze imposante figuur, en dit jaar was dit niet anders. Klassiekers dus uit de Morbid Angel geschiedenis, vertolkt met verve, vooral als je weet dat ook ex-drummer Pete Sandoval zich aansloot bij I Am Morbid. Speel de nummers maar af in jou hoofd en herbeleef deze machtige show: opener ‘Immortal Rites’, ‘Blessed are the Sick’, het stevige ‘Rapture’ gevolgd door ‘Pain Divine’ van het Covenant-album. En dit was nog niet alles, want deze death metal machine ging door met ‘Maze of Torment’ die de tent in de fik stak! Afsluiten deden we in stijl met ‘God of Emptiness’ waarbij de tekst “Let the Children Come to Me” nog dagen in mij en mijn metgezellen hun hoofd bleef steken! Groot applaus voor deze band!

Om festivaldag 1 af te sluiten had iedereen een ruime keuze – dan bedoel ik vooral op gebied van smaak – om een band te kiezen. Ik ging voluit voor Dismember (uiteraard in de Swamp) – de Zweedse death metal pioniers met hun kenmerkend kettingzaaggeluid die door merg en been gaat. Naar de muziek nu, een tijdje geleden dat ik deze mannen aan het werk zag, dus baande ik mij een weg naar de voorste regionen om mij onder te dompelen in deze lekkere pot herrie. Eerste nummer die mij kippenvel opleverden: ‘Fleshless’ van hun “Indecent & Obscene” periode, gevolgd door ‘Sickening Art’ van hun album “Like an Everflowing Stream”. Het death metal bloed in mijn lijf begon lekker te koken en de temperatuur ging de lucht in om verder te moshen tijdens ‘Skin her Alive’ en het prachtige ‘Override of the Overture’. De solo’s en muzikale uitbarstingen werden op volle snelheid aangepakt door de bandleden en zorgden voor een vreugdedansje bij de aanwezigen. Death metal op zijn puurst, meer heb ik niet nodig!

dag 2 - zaterdag 12 augustus 2023 - Biohazard zorgt voor een tijdloze herinnering, Wattie spuwt zijn gal en Obituary is hard en meedogenloos!

Uit Denemarken verwelkomde Alcatraz de death metal band Maceration. Twee albums in hun loopbaan, eentje uit 1992 om dan midden de jaren ’90 de stekker eruit te trekken. Maar blijkbaar begon het bij sommige leden opnieuw te kriebelen en begonnen ze stilletjes aan opnieuw samen te komen met als resultaat hun recentste album “It Never Ends…” neer te pennen die eind 2022 het licht zag. Enkel de twee gitaristen blijven nog over van de oude bezetting, maar deze groovende death metal klinkt lekker ouderwets. Verstand op nul, je nekspieren het werk laten doen en genieten van de groove en volle stem. Lekker om de dag mee te beginnen alvast.

Eerste keer dat ik vandaag trouwens de tent ‘La Morgue’ binnen ging om de Belgische thrashers Schizophrenia aan het werk te zien. Onlangs was ik nog aanwezig tijdens hun show op Graspop, en dit optreden kan je in feite in dezelfde lijn doortrekken, enkel is deze tent wat kleiner van omvang, dus gezelliger en meer zweet onder de oksels. Een combinatie van death/thrash, waarbij toch vooral het laatste deel de bovenhand drijft. Opkomen, de boel platspelen, fotootje daarbij en de menigte zien blazen van genot, dat is de essentie van deze band. Hup België Hup!

In de tent ernaast was het de beurt aan Midnight uit de Verenigde Staten. Blackened speed metal met een strot die venijnig klinkt. Niet zoveel volk op de been voor deze band, niet heel speciaal, gewoon amusant. Ik ben niet zo geheel gekend met deze band – waarvan blijkbaar 1 man alles regelt – dus qua nummers of vergelijk kan ik niet veel zeggen. NWOBHM uit de jaren stilletjes, laat dat nu net spek voor de bek van Tygers of Pan Tang zijn. Enkel gitarist Robb Weir blijft over van de huidige bezetting, de rest is er mondjesmaat bij gekomen. Goh, als ik mijn gevoel over deze band moet bespreken, dan moet ik zeggen dat ik er niet koud of warm van werd. Oké, enkele klassiekers deden mijn voeten rustig meetrippelen zoals bij ‘Gangland’ en opener ‘Euthanasia’, maar mijn heavy metal bands die ik aanbid klinken toch nog wat voller en meer gevarieerd. Goed geprobeerd, maar helaas niet top.

Ook bij H.E.A.T. had ik hetzelfde gevoel…een goedlachse man op het podium die van hot naar her rent in zijn spannend leder broekjes (mooie schoenen trouwens…) en de hoge vocalen uit zijn lichaam perst, gitaarspel die aanstekelijk klinkt en de drum die weinig spectaculaire dingen uithaalt. Maar helaas niet het niveau die mij direct aanspreekt, dus was ik er ook vlug klaar mee. Maar, velen rondom mij hadden een lach op hun gezicht en vonden het een spetterend optreden. Misschien ligt de waarheid ergens in het midden, maar ja, elk zijn mening ;-)

Efkes de honger stillen, bijpraten in de El Presidio en toen richting mainstage waar Biohazard hun instrumenten al had klaar gezet. Afkomstig uit NY – Brooklyn EN in hun klassieke line-up (gitaristen Billy Graziadei en Bobby Hambel, bassist en zanger Evan Seinfield en drummer Danny Schuler), dan weet je dat je naar een unieke band aan het kijken bent. De drive en enthousiasme zaten er direct in alvast! En ze trapten meteen af met een hitje getiteld ‘Urban Discipline’ die direct de massa in actie bracht, ‘Down for Life’ volgde niet veel later – meteen het beste nummer tijdens de set, en ‘Wrong Side of the Tracks’ deed velen opspringen. Geen circlepits en wall of death toegelaten? Toch wel, zelfs Billy Graziadei deed vol overgave mee. En ze gingen door op hun elan en lieten iedereen meespringen tijdens kraker ‘Punishment’ en ‘Hold My Own’. Goh, zo’n set zou toch veel langer mogen duren…

Ook punk was vertegenwoordigd op de affiche en daarbij sprak The Exploited mij direct aan…ik ben al jaren trouwe fan en iedere keer ze in België vertoeven probeer ik aanwezig te zijn. Helaas kan zanger Wattie Buchan ook onbetrouwbaar zijn waardoor de band soms optredens moet cancelen, maar gelukkig was dit vandaag niet het geval. Wattie kwam het podium opgerend en ging gans het optreden niet meer stil staan, tenzij net na ‘Fuck the System’ waarbij hij het podium onderkotste. Geen idee wat hij eventueel had euhm gedronken, maar de blik in zijn ogen leken net sterretjes. Openen deden we met ‘Let’s start a War (Said Maggy one Day)’ die al direct de vlam in de pan sloeg want opeens vlogen er vuilnisbakken door de lucht! ‘Dogs of War’ werd ook vrij vroeg gespeeld en vooraan was het drummen om zo dicht mogelijk bij de zanger te komen. Een kleine verwijzing naar wankers door de zanger ging over naar ‘Fuck the USA’ en hij ging driftig door met ‘Troops of Tomorrow’ van de gelijknamige plaat, het agressieve ‘Beat the Bastards’ (opnieuw met zijn spetterende verbeelding van wankers), ‘Cop Cars’ (sorry blauwe vriendjes), en ‘Chaos is my Life’ die toepasselijk is voor dit speciale individu. Ok, The Exploited bestaat niet enkel uit de zanger, maar sowieso ben je op hem gefixeerd. De kelk was nog niet geleegd tot op de bodem want hitjes ‘Holiday in the Sun’, ‘I Believe in Anarchy’ (werd luidkeels meegebruld) en afsluiter ‘Punks not Dead’ zette de tent voor de laatste maal om in een oorlogsgebied. Zalig optreden, maar waar was nummer ‘Exploited Barmy Army’????

Ok, opnieuw richting de Swamp voor één van mijn favoriete death metal bands. Obituary werd niet aangeduid als headliner (wtf?), maar dit kon hen en hun publiek niet deren. De gitaren en drumpartijen werden ingezet bij opener ‘Redneck Stomp’, waarna zanger John Tardy kwam invallen bij ‘Sentence Day’. Wat een sound dat deze mannen toch kunnen produceren! Petje af! Met hun nieuwste plaat die onlangs werd losgelaten moest deze uiteraard ook live aan het publiek gepresenteerd worden, waarbij dus enkele nummers in de setlist vertoefden. Deze plaat is op en top Obituary en deze nummers passen perfect bij hun ouder werk. ‘The Wrong Time’ gevolgd door ‘My Will to Life’ werden op luid applaus onthaald en de nekspieren waren dus al dusdanig warm gedraaid. Het ging er hard aan toe maar we hadden geen tijd om te bekomen, want daar waren de volgende kleppers op komst: ‘Find the Arise,’ combo ‘Chopped in Half’ en ‘Turned Inside Out’ op kruissnelheid zoals het hoort, waarna werd teruggekeerd naar hun nieuwste werk.
Afsluiten doen ze altijd met een pletwals, dus moest ‘Slowly We Rot’ uit de boxen knallen. Opnieuw een immens optreden van deze death metal veteranen en ze hebben beloofd dat ze gingen terugkomen. Meer dan welkom brothers!

Ik ging nog eens richting La Morgue want daar speelde Exciter en gingen ze hun debuutalbum ‘Heayv Metal Maniacs’ vieren omdat deze 40 jaar bestond. Maar neen, dit was het toch niet, zeker niet als je rechtstreeks van zo’n vette show als Obituary komt. Een drummer die dan ook nog moet zingen lijkt mij ook niet praktisch, maar dat is misschien een andere discussie. Neen, oude rotten in het vak, compromisloos en rauw, maar meer ook niet. Vlug vergeten die handel, ook al blijft deze speed metal nog altijd aan je ribben plakken als je de albums thuis oplegt 

dag 3 - zondag 13 augustus 2023 - Shirenc speelt zonder remmingen, Bloodbath is top, maar Dying Fetus is subliem en laat iedereen buigen

Vandaag beloofde een drukke dag te worden en omstreeks 12u was het de beurt aan Serpents Oath uit België. Aan de bekleding van het podium kon je direct afleiden dat we hier met een black metal band te maken had hier in de Swamp. Opnieuw stond de klank niet perfect afgestemd, waardoor het wat rommelig klonk, maar ook ditmaal werd dit euvel vlug opgelost. De snelheid die deze mannen creëerden was immens en was direct een ontbijtje om u tegen te zeggen! Nog een jonge band, want nog maar opgericht in 2020, waarbij ze reeds 2 albums hebben uitgebracht…een band die ik eens meer zal moeten uitdiepen thuis.

Sacred Reich heeft in 2019 een heel matig album gemaakt getiteld “Awakening”, en dit was dan na een stilte van 13 jaar. Spijtig genoeg stonden dan ook redelijk wat nummers van deze plaat op hun lijstje. Beetje matig optreden, ik heb ze nu eenmaal al beter gezien, gelukkig maakten nummers als ‘The American Way’, ‘Independent’ en de snelle afsluiters ‘Death Squad’ en ‘Surf Nicaragua’ (blijft een ongelofelijk enthousiast live nummer met snelheid) het toch enigszins goed.

Death metal was vandaag voor ondergetekende de rode draad van de laatste festival dag en ik ging door op mijn elan met Schirenc ‘Plays Pungent Stench’. Indien je niet gekend bent met deze band, dat kan ik je alvast meegeven dat de originele leden van Pungent Stench in dispuut kwamen, er miserie was omtrent de muziekrechten en bandnaam, maar dat dit naderhand toch op de één of andere manier mogelijk werd zodat Schirenc de muziek verder live kon spelen onder huidige naam. En wat een bom van een optreden was dit! Veel nummers van het oudere werk werd live gespeeld en klonken fenomenaal: ‘For God Your Soul…for Me Your Flesh’, ‘Happy Re-Birthday’, ‘Shrunken and Mummified Bitch’, … alle grote krakers passeerde de revue. Headbangen deden we ook lustig bij ‘Dead Body Love’, het vettige ‘Extreme Deformity’ en ‘Blood, Pus and Gastric Juice’.
Het enigste wat misschien ontbrak bij deze band was hun inkleding, want vroeger kon je makkelijk enkele SM-attributen op het decor zien verschijnen. Soit, ze hebben mij weggeblazen!

Evil Invaders kwam de afwezigheid van Overkill (wat spijtig, want had deze band graag nog eens aan het werk gezien) invullen en werden dus in extremis toegevoegd aan de affiche. Speed metal op kruissnelheid, waarbij de solo’s je om de oren vliegen en een strot om U tegen te zeggen (dank u Joe). Live staan ze altijd hun mannetje, en dit was bij deze niet anders. Maar persoonlijk genoeg heb ik ze de laatste tijd al wat teveel aan het werk gezien waardoor het voor mij wat vanzelfsprekend werd. ‘Feed Me Violence’ zette de headbangers aan het werk om niet meer te stoppen tot na ‘Raising Hell’. Meer dan degelijk, maar overdaad schaadt soms – no offense.

En toen was de tijd aangebroken om hoogstwaarschijnlijk de beste act van de dag te aanschouwen. Drie mannen die technische death metal aan de man brengen, maar op zo’n niveau dat het niet meer menselijk is. In september komt hun nieuwe album uit (“Make Them Beg for Death”), en naar wat ik nu al heb gehoord van de nummers die ze loslieten, kan ik alleen maar concluderen dat dit een verplicht aanschaf is voor death metal fans! Jep, Dying Fetus kwam, zag en zorgde voor een dreun van jewelste! Intro ‘The Boys are Back in Town’ (Thin Lizzy cover) werd aangevat en ging snoeiend hard over in ‘One Shot, One Kill’ waarbij dus direct een hoog toerental werd gehaald. Fans van onverbiddelijk drumpartijen leefden zich los op ‘Subjected to a Beating’, en maakte oorlog met ‘In the Trenches’. De moshpits ontsproten met regelmaat, crowdsurfen startte ver achteraan bij ‘Grotesque Impalement’ (wat een fenomenaal nummer toch) en toen zaten we nog maar net over de helft van het optreden. De samenzang tussen beide zangers – Gallagher & Beasley – is net zoals een kunstwerk en neem daar dan het ongekende talent van drummer Trey Williams bij, en je kan spreken van een gouden driehoek. Technisch perfect, strak en krachtig, een show die nagenoeg perfectie bereikt. ‘Wrong one to Fuck With’ en ‘Kill Your Mother, Rape Your Dog’ sloten deze waanzinnige set af. Ongetwijfeld winnaar van de dag!

Deicide was de volgende band op mijn lijstje. En we begonnen met een knal van het album “Legion” – ‘Satan Spawn, The Caco-Daemon’ maar spijtig genoeg vond ik de zang te stil staan in vergelijking met de instrumenten. Hoe zanger Glen Benton ook zijn best deed, voor mij kon hij zijn volle zelf niet geven doordat hij niet de hoofdvogel was in de mix. Aan dansende en beukende mensen vooraan de pit geen gebrek alvast, want deze band kan ook uit een ruime collectie nummers putten en daarbij blijven de oudere nummers mij toch meeste bekoren: ‘Tricifixion’, ‘In Hell I Burn’ en ‘Dead By Dawn’ om er maar enkele te noemen. Neen, zijn vorige passage zal mij langer bijblijven…

Na het afscheid van Michael Ackerfeldt nam Nick Holmes de microfoon over en hebben ze ondertussen ook niet stil gezeten, waarbij ondertussen 3 nieuwe albums werden geschreven. Zweedse death metal die rolt en gromt, wie wil dit niet omarmen…Bloodbath stond als voorlaatste geprogrammeerd in de Swamp en ook dit was een show om van te smullen. De wat te lange intro begon, de witte lichten straalde neer op de toeschouwers en we begonnen met een knal ‘So You Die’ waardoor de sfeer er direct invloog. Stilstaan was uit den boze, ik werd mee geslingerd van rechts naar links, moest de vuisten ontwijken en zette mij schrap bij ‘Brave New Hell’. Wat een machtige combinatie van nummers. En zo hadden nog enkele nummers perfect achter elkaar gezet – denk maar aan ‘Like Fire’ gevolgd door ‘Outnumbering the Day’ en ‘Cry My Name’ en het prachtige ‘Eaten’.
Instrumentaal stond het als een huis, vocaal gezien mis ik toch nog altijd Ackerfeldt bij deze oude nummers, maar Nick deed meer dan zijn best. Mijn lichaam had al enkele blauwe plekken, en nu werden daar gewillig nog enkele bij gezet zonder pardon. De fans hadden er weer en super optreden  bij dit weekend.

Nog een laatste keer alles geven dacht ik bij mezelf en dus stond ik opnieuw vooraan de pit tijdens Hypocrisy. Een tijdje geleden alweer dat ik hen aan het werk zag en iedere keer verbazen ze mij toch. Ok, qua nummerkeuzes hadden ze wat meer oude death metal van hun beginperiode mogen spelen – enkel ‘Impotent God’ (kippevel bij die drumpartijen) en ‘Inferior Devoties’ van hun beginperiode stond ingepland en dit waren dan ook voor mij de beste nummers tijdens dit optreden. Naarmate hun loopbaan vorderde, werd hun stijl wat meer melodischer, maar toch klinken deze nummers toch zo krachtig en furieus. ‘Don’t Judge Me’ en ‘Worship’ zijn mooie voorbeelden van hun stijlaanpassing. Bezieler en dus oprichter Peter Tägtgren smeet zich zoals altijd, en deze man zit dan ook boordevol ervaring om een zaal naar zijn hand te zetten. De brute stem heerste en nummer ‘War-Path’ wakkerde de boel aan vooraan de pit. Een mooie afsluiter van een lang maar gezellig weekend.
Mijn death metal hart kan er weer tegen voor eventjes, want wat moois heb ik toch weer mogen aanschouwen!

Alcatraz Festival was spijtig genoeg weer afgelopen, maar het was toch weer een topeditie. Ok, de headliners op het hoofdpodium maakten mij niet echt warm, maar er waren toch veel kleppers te bespeuren dit weekend, de vele gekende gezichten maakten er een leuk onderonsje van, de organisatie was opnieuw van hoog niveau en dit festival blijft voor mij met stip aangeduid in mijn agenda. Stay metal.

De data voor volgend jaar zijn ook al bekend en dit van 8 tot 12 augustus 2024. De early bird tickets waren blijkbaar al direct de deur uit, dus verwachten wij ons opnieuw aan een mooie editie. Onze aanwezigheid mag je alvast noteren!
Meer info op www.alcatraz.be

Line Up:
Vrijdag: Psychlona, Gnome, Eleine, Slomosa, A Goat as Our Shepherd, Frozen Soul, Drain, Do or Die, Kludde, Death Before Dishonor, Downset, Mad Sin, Serial Butcher, Vomitory, Slapshot, Acid King, La Muerte, Alkerdeel, Immolation, Svalbard, Unleashed, Wind Rose, Rise of the Northstar, Terror, Converge, Agnostic Front, I Am Morbid, Prong, Bury Tomorrow, Possessed, Dismember, Metal Church, Forbidden, Michael Schenker Group, Trivium, Powerwolf
Zaterdag: Schizophrenia, Yoth Iria, Crystal Viper, Brand of Sacrifice, Angelus Apatrida, Gaerea, Iron Mask, Maceration, Tygers of Pan Tang, Evil Dead, Jag Panzer, Hunter, Predatory Void, Twilight Force, Midnight, Vicious Rumors, Decapitated, Riot V, Taake, Dynazty, Tribulation, Schizophrenia, King 810, Shadow of Intent, Decapitated, Exciter, Sodom, Glodflesh, Belphegor, H.E.A.T., The Exploited, Sepultura, Obituary, Amorphis, Biohazard, Alestorm, Heaven Shall Burn, KK’s Priest
Zondag: Aeveris, Hexa Mera, Slaughter the Giant, Mantah, Reject the Sickness, Serpents Oath, Depressive Age, Holy Moses, Annisokay, My Diligence, Brutal Sphincter, Gang Green Schirenc Plays Pungent Stench, Gaupa, Celeste, Gatecreeper, Psychonaut, Archspire, Bleed From Within, Elder, Dying Fetus, Grave Digger, Sacred Reich, Deicide, Stake, Kataklysm, Bloodbath, Russian Circles, Evil Invaders, Glory Hammer, Brutus, Cult of Luna, Hypocrisy, Blind Guardian, Killswitch Engage, Electric Callboy.

Neem gerust een kijkje naar de pics @ Karl Vandewoestijne + Romain Ballez
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5374-alcatraz-2023.html?Itemid=0
Organisatie: Alcatraz Music - Rock Tribune