Jelle Van Giel - Het voornaamste doel is muziek te maken die mensen raakt. Elke plaat is voor mij een ‘timestamp’: een momentopname van waar ik toen stond als muzikant

Jazz drummer Jelle Van Giel is eenveelzijdig artiest. Naast de vele projecten waarin hij actief is, beweegt hij zich ook in de wereld van film, televisie en theater. Eén van de projecten die we sinds vorig jaar volgen, is Jelle Van Giel’s Close Distance Band. De band bestaat uit Roeland Celis (gitaar), Ewout Pierreux (piano/rhodes), Yannick Peeters (contrabas)  en Jelle Van Giel (drums/soundscapes/composities).
Onlangs bracht hij het album ‘All I Hear’ uit via W.E.R.F Records. Een dromerige, filmische plaat die voortdurend balanceert tussen moderne jazz en ambient soundscapes. Soms ingetogen, soms onstuimig en speels.
We hadden het geluk de band ook live te hebben gezien in De Casino vorig jaar: https://www.musiczine.net/index.php/nl/item/96262-jelle-van-giel-close-distance-filmische-totaalbeleving .
Over het optreden, de nieuwste release , de jazz in deze tijden, de ambities en de toekomstplannen, hadden we een babbel.

In de eerste plaats, hartelijk gefeliciteerd met je nieuwe plaat, het is weer een pareltje. Uitgebracht onder de naam ‘Jelle Van Giel’s Close Distance Band’; waarom onder die naam?
Dank je wel! Ik had enkele jaren geleden het idee om een nieuw kwartet op te richten. Aanvankelijk noemde ik het ‘Close Distance’. Een woordspeling waar je lang over kunt filosoferen. Anderen raadden me aan mijn naam erbij te zetten, zodat meteen duidelijk werd wie er achter de band zit. Zo werd het Jelle Van Giel’s Close Disdance Band. Ik wilde bewust iets sprekender dan simpelweg ‘Jelle Van Giel Kwartet’. Dat is in een notendop het verhaal achter de naam.

Opvallend is hoe je weer laat omringen door andere meesters in het genre; jullie voelen elkaar perfect aan; hoe is de samenwerking ontstaan en waar vonden zij en jij de tijd in die drukke agenda’s?
Ik heb tien jaar een septet geleid, met de gebruikelijke wisselwerking binnen de groep. Na die periode wilde ik een frisse wind doorheen mijn carrière laten waaien en meer experimenteren met de combinatie van gitaar en piano, die eigenlijk altijd al de leidraad in mijn muziek zijn geweest. Als het gaat over de muzikanten: Ewout en Yannick volgde ik al een lange tijd. Met hen had ik vroeger af en toe al samengespeeld in diverse bezettingen en dat was altijd heel fijn. Het idee om ooit iets met hen te doen zat al een tijd in mijn hoofd. In 2023 nodigde ik hen uit om deel te nemen aan het kwartet dat ik wilde opzetten. Roeland, de jongste van de band, leerde ik via andere muzikanten kennen. Zijn naam dook steeds vaker op en dan ben ik uit nieuwsgierigheid zijn projecten gaan beluisteren. Roeland kan echt met zoveel energie spelen dat ik telkens bijna van mijn stoel val en brengt daarnaast andere invloeden mee, wat het kwartet nog levendiger maakt. De dynamiek tussen hem en Ewout vind ik bijzonder en inspirerend. Dat werkt echt heel goed. Wat de drukke agenda’s betreft: bij mijn eerste band, Jelle Van Giel Group, waren we met zeven muzikanten. Nu is dat met vier een stuk overzichtelijker en makkelijker. Door de ervaring van eerder weet ik goed hoe te plannen en organiseren. Good communication is key (lacht)

Je drumwerk is subliem, maar staat niet centraal; centraal staat eerder de versmelting tussen van al die instrumentaria, een bewuste aanpak?
Dat is altijd een bewuste keuze geweest, ja. Ik wil niet het middelpunt van de muziek zijn als drummer. Voor mij draait het om de compositie, het muzikale totaalbeeld en het samenspel. Binnen de bands die ik heb gehad, zie ik mezelf in de eerste plaats als componist. Het laatste waar ik aan denk is wat ik precies moet doen achter het drumstel, al schreef ik ooit één nummer vertrekkende vanuit een drum groove: The Internet Is My Mentor. Voor de rest vertrek ik altijd vanuit de piano, zoek ik naar fijne akkoordenreeksen en werk ik toe naar een melodie en een onderliggende groove. Nadien luister ik naar wat het stuk nog nodig heeft om het in evenwicht en interessant te houden. Soms gaat dat heel snel, soms helemaal niet (lacht).

Het balanceren tussen onstuimigheid en ingehouden speelsheid valt op; ook hier een bewuste aanpak? Schuilt er een verhaal achter?
De plaat vormt één groot dynamisch geheel. Ik ben me heel bewust als componist wanneer ik spanning en ontspanning moet gebruiken. Dat kan je per nummer zien, maar ook doorheen een album of een live concert. Gisteren (26 september) speelden we ons eerste releaseconcert, en in die set probeer ik hetzelfde golvende, dynamische karakter van de plaat tot leven te brengen. Op de opname vind ik het belangrijk dat de muziek zich beweegt in hoogtes en laagtes. Dat is dus een heel bewuste aanpak. Speelsheid blijft voor mij ook essentieel. Ik ben 39, maar voel me nog steeds piepjong, en ik hoop die speelsheid de rest van mijn carrière mee te kunnen dragen. Eigenlijk heb ik het gevoel dat veel muzikanten dit zo ervaren.

Het filmische aspect brengt me naar de eventuele plannen iets te doen rond filmmuziek met de plaat? Je hebt alvast ervaring erin …
Dat hangt af van of er een concreet voorstel komt vanuit de filmwereld, omdat producties vaak heel specifieke scores vragen. Mocht ik de kans krijgen om muziek van Close Distance te verwerken in een filmproject, dan zou ik dat uiteraard direct doen. Dat zou een fijne uitdaging zijn. Op dit moment werk ik ook aan een animatieserie waar een rockscore wordt gevraagd. Het zou kunnen dat ik Roeland vraag om het thema in te spelen, omdat hij die klank echt beheerst. Uiteraard zou het fantastisch zijn als die twee werelden op die manier samen zouden kunnen komen.

Ik zag je vorig jaar live in de Casino,hetviel me er ook op. Maar ook hoe fantasieprikkelend de muziek is, en ook filmisch vooral; je zit (dacht ik) wel in dat wereldje, neem je hett mee in je eigen muziek?
Sinds 2019 zit ik inderdaad in de filmwereld, wat een droom is die uitkomt. Ik ben mijn weg daar verder in aan het zoeken en schrijf af en toe scores voor tv, film en theater. Wat ik met Close Distance gedeeltelijk wil doen is om de wereld van jazz en filmmuziek te gaan versmelten. Dat klikt enorm goed vind ik persoonlijk, die geïmproviseerde muziek en die filmmuziek. Op concerten trigger ik soundscapes die ik in mijn studio maak. Op het album All I Hear ben ik daar een stap verder in gegaan en ben ik veel meer in detail gaan werken.

Je wordt nog steeds in het hokje van de ‘jazz’ geduwd, mooi alvast; waarom is je muziek nog steeds jazz, denk je?
Dat is een goede vraag, ik neem aan het improvisatorische karakter van de muziek. Tegenwoordig is jazz wel heel breed. Als je kijkt naar grote jazzfestivals, zie je daar lang niet alleen pure jazz op de programmering. Mijn muzikale horizon probeer ik altijd zo breed mogelijk te houden omdat ik dat zelf gewoon heel fijn vind. Daarom heet het album ook All I Hear. Het ene nummer is meer bluesrock, het andere nummer is dan weer een echte jazzballad. Er zitten ook pop- en rockinvloeden in verwerkt. Al die invloeden komen uit de muziek waar ik dagelijks naar luister. Dat is wat iedere componist trouwens doet: je krijgt input en laat die stromen door hart, lichaam en hoofd, en met die inspiratie schrijf je vanuit jezelf nieuwe dingen. Dat maakt de muziek zo persoonlijk. Waarom het dan toch in het jazzhokje wordt geplaatst? Dat komt denk ik vooral omdat in elk nummer improvisatie centraal staat.

Het nadeel is dat je op jazz festivals en concerten wordt geprogrammeerd, waardoor een rock-/pop publiek – waartoe jouw muziek eigenlijk ook wel toebehoort – je moeilijker live zal zien. Een gemiste kans, een beetje?
Ergens is dat wel jammer, het is niet gemakkelijk om binnen die niche wereld je weg te vinden. Ik ben me ervan bewust dat deze muziek op alternatieve festivals/podia als pakweg Pukkelpop evengoed zou kunnen werken. Om dat doel te bereiken en om op die podia te staan moet je een boeker hebben die je heel goed in de markt kan zetten en die de juiste connecties heeft, dat kan je eigenlijk niet zelf.

Jazz trekt doorgaans een ouder publiek aan, terwijl jouw muziek eigenlijk perfect past in de leefwereld van jongeren, breeddenkend ook; hoe zou je die jongeren willen bereiken?
Het klopt dat het publiek bij jazzconcerten gemiddeld wat ouder is, maar dat hangt vaak ook samen met de locatie waar je speelt. Als je mijn muziek beluistert, zou je denken dat jongeren zich daar ook door aangesproken voelen en dat merk ik in de praktijk ook. Ik krijg reacties uit verschillende hoeken, en die mix van jong en oud vind ik net heel waardevol. Zoals ik eerder zei heb je een boeker met de juiste connecties nodig om op andere plekken terecht te komen. Door de oververzadiging aan bands moeten boekers keuzes maken, en als je daar niet tussen zit, bots je al snel tegen een muur. Tot op zekere hoogte lukt het me wel, maar ik wil daar altijd een stap verder in kunnen gaan. Het blijft een interessante uitdaging om de komende jaren te verkennen waar en hoe ik mijn muziek ook buiten de jazzscene kan brengen.

De jeugd is opener dan onze generatie vroeger; hoe komt het dat de jeugd de weg naar de jazz niet vindt, denk je zelf?
Persoonlijk denk ik dat ‘jazz’ nogal intellectueel over komt voor sommige jongeren. Het woord of de link naar het genre kan dat al opwekken, wat hen misschien wat afschrikt. Bepaalde stromingen in jazz zijn niet voor iedereen. De modernere jazz heeft wel veel meer pop/hiphop invloeden en dat begint wel door te sijpelen naar de jeugd heb ik het gevoel. Jazzfestivals programmeren de dag van vandaag bijvoorbeeld ook DJ’s, waar jongeren makkelijker op af komen. Organisaties binnen de jazz proberen dus zeker breder te gaan, om zo die jongeren ook naar jazz te lokken. Het gevaarlijke daar is soms dat je niet altijd vanuit muziek vertrekt, maar eerder vanuit commerciële doeleinden. Seppe Gebruers schrijft daar heel interessante dingen over en probeert die problematiek aan te kaarten.

…Drums is niet perse het meest ‘logische’ instrument in de jazz; vanwaar je keuze in drums?
Ik speel al drums sinds ik twee jaar oud was. Tijdens het eten zat ik blijkbaar al ritmes te slaan op de confituurpotten (lacht), dus besloten mijn ouders me een drumstel te geven voor Sinterklaas. Na drie dagen was het helemaal kapot, maar de vonk was ontstoken. Drums zijn sindsdien een constante rode draad in mijn leven gebleven. Ik heb eigenlijk nooit iets anders écht willen doen, al experimenteerde ik wel veel met keyboard of piano. Op mijn zestiende zette ik mijn eerste stappen in de jazzwereld bij de Freddy Sunder Big Band. Dat was een enorme leerschool. Ik heb er ontzettend veel uit geleerd, die me tot vandaag vormt.

De nieuwe plaat ‘All I Hear’ kreeg al mooie recensies. Hoe waren de algemene reacties?
Ik ben heel blij met de mooie recensies die ik al mocht ontvangen. Zo gaf De Standaard het album vier sterren en omschreef het als “melodieuze moderne jazz van grote klasse.” Ook Jazz & Mo’ schreef een lovende recensie, met als kernzin: “Dit is een absolute top cd, met eeneigen stem die een eigen genre creëert en waar het speel- en luisterplezier van af spat.” Toch blijft voor mij de reactie van de luisteraars het belangrijkste. Ik ben altijd benieuwd hoe zij de muziek beleven en wat ze er persoonlijk uit meenemen. Die reacties waren eigenlijk tot nu toe heel positief.

Wat is je voornaamste doel met dit album? Wat wil je ermee bereiken?
Het belangrijkste voor mij is muziek maken die mensen raakt en waarin ik mijn muzikale ei kwijt kan. Tegelijk zie ik elk album als een ‘timestamp’: een momentopname van waar ik als muzikant op dat moment sta. All I Hear is inmiddels mijn vierde plaat en zo zijn er de afgelopen twaalf jaar al heel wat stempels gezet. Je kunt ook niet rond één album blijven toeren, dus elke nieuwe release is weer een frisse afdruk. Dat blijven doen, telkens opnieuw muziek maken en uitbrengen, is voor mij essentieel. Ik zie het als zelfontplooiing: een voortdurend proces van zoeken, groeien en opnieuw uitvinden.

Is het de bedoeling om met deze band nog meer platen uit te brengen in de toekomst, want dit smaakt dus ook naar meer
Dat zou heel fijn zijn. Het uitbrengen van dit album heeft in totaal twee jaar geduurd, waarbij het schrijven van de muziek eigenlijk nog de minste tijd in beslag nam. Het hele proces richting de release vroeg vooral veel energie en organisatie. Intussen ben ik wel al bezig met nieuw werk voor Close Distance, maar ik laat het rustig groeien en zie wel wat er op mijn pad komt. Voorlopig ligt mijn focus op muziek voor een theatervoorstelling en een animatieserie, projecten die me in 2025 en 2026 zullen bezighouden.

Wat zijn de verdere plannen?
Met Close Distance staan er nog enkele concerten gepland, en ook volgend jaar trekken we verder op pad. Nu ligt de focus op de releasetour, daarna zien we wel waar het ons brengt. In mijn achterhoofd spelen al wat nieuwe ideeën, waaronder het uitnodigen van een gastmuzikant uit New York.. Maar zolang er nog niets concreet is, hou ik dat liever even voor mezelf.

Als ik het goed begrijp ben je nog met andere projecten bezig?
Mijn brein staat nooit stil (lacht). Ik word voortdurend getriggerd door nieuwe ideeën. Een album maken vraagt al snel twee jaar tijd en is een grootschalig traject. Daarom denk ik erover om tussendoor ook kleinschaliger projecten te doen in mijn studio. Zo wil ik muzikanten uitnodigen voor spontane jamsessies, die opnemen, afwerken en bijvoorbeeld via Bandcamp uitbrengen. Ik heb al enkele van die intieme sessies gedaan en dat smaakt absoluut naar meer. Het is een heel eerlijke en ongelofelijk spontane manier van muziek maken.

Wat zijn de voornaamste ambities en is er een ‘doel’ dat je nastreeft?
De komende jaren wil ik mijn projecten blijven ontwikkelen en steeds nieuwe stappen zetten. Zelfontplooiing is voor mij een doel dat door mijn hele leven loopt. Het uitwerken van ideeën en mezelf blijven pushen om uit mijn comfortzone te stappen, geeft richting aan mijn werk. In dat proces hoop ik mensen met mijn muziek te raken, aan het dansen te krijgen of aan het denken te zetten. Voor mij ligt de schoonheid van muziek, en in bredere zin van het leven, juist in dat proces: het constant zoeken, groeien en ontdekken.

Bedankt voor de fijne babbel
Jij bedankt!

Desert Voodoo - Improvisatiesessie als kunst

Even meegeven - Uit de rokerige gloed van de wekelijkse Voodoo Sessions in Café Des Arts (Berchem) rijst Desert Voodoo, een nieuwe impro-jazzband die even ongrijpbaar als onweerstaanbaar is. Het project, geleid door bassist Frederik Madou, ontstond uit pure muzikale chemie tussen gelijkgestemde zielen en groeide uit tot een broeinest waar avontuurlijke klanken en onvoorspelbare grooves naar de voorgrond treden.
Voor deze editie strikt Madou niemand minder dan Manon Gogos, Éric Thielemans en Bram Weijters: een line-up die garant staat voor een zinderende kruisbestuiving van stijlen. Verwacht geen platgetreden paden, maar een bezwerende trip langs jazz, avant-garde, elektronica en spontane composities.
On stage - Frederik Madou (contrabas), Bram Weijters (toetsen), Eric Thielemans (drums) en Manon Gogos (zang). Het resulteerde in een avontuurlijk boeiend jazz/avant-garde concert!

"Het is eigenlijk een spin off van de wekelijkste Voodoo Sessions die bassist Fre Madou in het Antwerpse Café des arts speelt en programmeert. Improvisatiesessies met een pool van wisselende muzikanten, en deze bezetting is daar één van de verschijningsvormen van!", zei Bram ons er in een chatbericht naderhand over. En dat straalde dit optreden dus ook uit, een regelrechte improvisatiesessie die op speelse wijze naar alle hoeken en kanten uitdraait. Zowel wat muziekstijlen etaleren betreft, als de manier van brengen wordt de luisteraar constant op het verkeerde been gezet. Uiteraard zijn er die typische groovy saxofoonlijnen die zangeres Manon uit haar instrument tovert. Haar zanglijnen doen ons eveneens denken aan de jazz zangeressen uit de jaren '50 tot '60.
Frederik voegt er gestroomlijnde contrabas geluiden aan toe, maar ook hij verlaat vaak de comfortzone en durft grenzen verleggen. Bram van zijn kant kennen we als een veelzijdige pianist, en past daarom perfect in het plaatje door zijn diverse aanpak. Terwijl drummer Eric Thielemans zijn cimbalen zacht streelt, én erop tekeer gaat alsof hij demonen te lijf gaat.
Om maar te zeggen, in die negentig minuten, zonder enige pauze, gaan we van intimiteit naar weerbarstigheid, tot een eerder experimentele insteek met een hoek af. Alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Het deel van het publiek die zich gewillig laat meevoeren over die woelige baren van de zee, geniet hiervan met volle teugen. Het is knap hoe het gezelschap binnen die eerder chaotische aanpak toch een lijn weet te trekken, waardoor de trein niet ontspoort.
Als ware acrobaten paraderen de heren en dame doorheen de set, en durven links en rechts ook nog verrassende wendingen aanbieden waardoor het steeds opnieuw boeit! De spanning opdrijven, tot de climax van geluidsnormen overschrijdend gedrag is bereikt, om dan weer over te schakelen naar een intiem moment tussen hen en het publiek.

Een improvisatiesessie als kunst, was duidelijk de teneur van dit concert. Maar om te zeggen dat Desert Voodoo gewoon een veredelde jamsessie met publiek organiseerde in De Casino is hen tekort toen. Er is wel degelijk enige interactie met de aanwezigen, door hen mee te nemen op die reis door hun klankenspectrum. Na negentig minuten intensief de uiteenlopende paden van jazz, avant-garde en experimentele improvisatie muziek te verkennen, kreeg het gezelschap dan ook een welverdiend en stevig applaus.
Of hier nog een vervolg op komt? Het is koffiedik kijken, maar dit smaakte zeker naar meer…

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Pluto Fest 2025, Zaal Amb8, Oosterzele op zaterdag 15 november 2025 – Preview

In het najaar schieten verschillende indoor festivals als paddenstoelen uit de grond, o.m. ook  het gezellige festival Pluto Fest.
Vorig jaar hadden we nog een interview met de organisatie https://www.musiczine.net/index.php/nl/item/96562-pluto-fest-pluto-fest-is-een-kindje-van-ons-geworden-het-is-meer-dan-een-hobby-maar-we-doen-het-voor-het-plezier-niet-voor-het-geld-wij-willen-simpel-blijven
Dit jaar gaat het Pluto Fest door op zaterdag 15 november 2025
Een overzicht

*HIRAES (DE) - HIRAES wordt  beschouwd als een sterke, melodische deathmetalband met diepe en creatieve songteksten, die zich onderscheidt door de krachtige, gevarieerde vocals van zangeres Britta Görtz. De band, met leden uit Dawn of Disease, heeft met albums als ‘Solitary’ en ‘Dormant’ haar eigen identiteit gevestigd en een groeiende reputatie opgebouwd binnen het genre. De band staat bekend om haar hoogwaardige melodische deathmetal, met een mix van zware sounds, melodieuze riffs, puike gitaarpartijen en de krachtige, veelzijdige zang van Britta Görtz. Görtz wisselt moeiteloos tussen een agressieve, grunts/schreeuw zang en cleane vocals, wat bijdraagt aan de diversiteit van hun muziek. Ondanks duidelijke invloeden van Scandinavische en Finse melodische deathmetal, heeft de band een eigen, herkenbare sound ontwikkeld. Een niet te missen top act!

*KOZORIA ( FR) - Kozoria's debuut album ‘The Source’ is een veelbelovende dark progressive metal plaat die wordt gekenmerkt door zware riffs, diepe koorpartijen , en een combinatie van cleane en grunts/schreeuwzang. De band uit Frankrijk wordt vergeleken met bands als Gojira en Devin Townsend vanwege de agressieve intensiteit, met invloeden uit thrash en death metal. Het album wordt beschreven als zowel zwaar, emotievol, pakkend.
Hoe dat live klinkt? Kom het zelf uitchecken op Pluto Fest op 15 novembe

CANCEL - *VICIOUS NATURE ( UK) - Vicious Nature, rond de getalenteerde gitarist Andrew Southwell, is een Britse thrash/speed metalband die bekend staat om zijn brute, donkere, technische muziek, waarin old-school thrash wordt gecombineerd met moderne sounds, met een krachtige ritmesectie.
Er zijn de sterke songwriting en de intense, strakke live optredens. Het geluid van de band is geworteld in klassieke thrashmetal, gekenmerkt door zware riffs, dubbele basdrums en een krachtige energie. De zangstijl van Andy Pyke is vol woede, krachtig en venijnig.
REPLACED BY SLAUGHTER THE GIANT


*BLOODMOON ( NL) - “rauwe, ouderwetse death metal zoals die bedoeld is: compromisloos, agressief en met een vette knipoog naar de gloriedagen”,  dat is de uit Arnhem afkomstige band Bloodmoon in een notendop.  De band ontstond in 2016. In 2018 bracht de band een eerste EP uit. De band is een kwintet dat groovende ritmische thrash metal speelt, met lange solo's. De EP geeft het underground geluid van de band goed weer. Met hun recente ‘The Black Plague’ houden ze de ‘old school’ van thrash/Death Metal springlevend.


*TRAELS (BE) - TRÆLS is een vierkoppige Belgische band die progressieve dynamische post-metal, emotioneel, energiek. De teksten zijn introspectief, persoonlijk, en gaan over doorzettingsvermogen, groei en zelfontdekking. De band bestaat uit doorwinterde muzikanten, ze vinden elkaar moeiteloos en brachten recent een eerste album uit ‘The Abyss Within', een erg gevarieerde plaat in het genre.
Interview https://www.musiczine.net/index.php/nl/item/95262-traels-tijdens-het-schrijfproces-hebben-we-simpelweg-veel-muziek-gemaakt-waar-we-ons-goed-bij-voelden-of-we-daar-nu-een-breed-publiek-mee-aanspreken-of-niet-valt-nog-te-bezien-we-hebben-daar-eigenlijk-niet-zo-bij-stilgestaan


*ANGELIC FORCES (NL) - Angelic Forces is een Nederlandse heavy metalband die geprezen wordt om hun door de jaren 80 melodieuze power metal, vakkundig gespeeld door dubbele gitaarsolo's, een hoge zang en aanstekelijke, meezingbare refreinen. Hun debuut-EP en hun volledige album ‘Arise’ uit 2022 benadrukken de traditionele metal in een eigentijdse aanpak. Een goed uitgebalanceerde sound met zware gitaarriffs, rechttoe-rechtaan, tekenen een energieke liveshow.


*CUTTERMESS (BE) - Cuttermess is een Belgische band, bekend van hun debuut-EP Take 'm To The Guillotine uit 2020, waarop de stevige thrash metal, hardcore, punk en crossover worden gecombineerd met een vleugje humor.
De band kreeg echter te maken met het tragische verlies van bassist Tijl Geirnaert in 2024, en wijzelf merkten op dat de band nu uit zijn as is herrezen.
Over hun optreden op Ow Zekers! schreven we: ‘Naast de sublieme ritmesessie valt de spring-in-het-veld charismatische frontman op , die met badmantel het podium opstormt en over een prachtige stem beschikt. Hij stuift als een wildeman over het podium en port telkens het aanwezige publiek op om lekker loos te gaan in de muzikale absurditeit. Cuttermess flirt met stijlen als thrash metal, heavy metal en punk. Eentje met een hoek af. Klasse!’’’.
Het volledige verslag kun je hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/index.php/nl/festivals/item/98660-ow-zekers-2025-parels-uit-lokeren-om-te-koesteren
Cuttermess is ondertussen bezig met een nieuwe plaat, maar eerst zullen ze een bom doen inslaan op Pluto Fest.

Deuren open om 14u30 - Start 15u30
Tickets via online ticket link op evenement pagina
VVK 25 euro ADK 28 euro -
Zaal Amb8
Lange Ambachtstraat 42 9860 Oosterzele

Voor alle verdere informatie verwijzen we jullie graag door naar de facebookpagina van Pluto Fest:
https://www.facebook.com/NewPlutoVZW

Devils Rock For An Angel 2025 – Diversiteit troef - Een rollercoaster aan emoties

Ieder van ons is ooit wel geconfronteerd geweest met die vieze ziekte met een 'K'. Onder de naam 'Devils Rock For An Angel' werd het festival in 2015 opgericht ter ere van te vroeg overleden Celeste , amper 16 jaar jong, om haar ouders te ondersteunen die een fietstocht organiseerden in het kader van 'kom op tegen kanker' .
Ondertussen is het festival uitgegroeid tot een begrip, waarbij dus vooral de ondersteuning van dit Goede Doel centraal staat.
De tiende editie ging door op 19 & 20 september, twee dagen dus. Op de eerste avond traden o.a. Bleedskin, Milhaven en Fat Bastard aan.
Wij waren aanwezig op de tweede festival. Een dag met veel Belgische parels en bands die in die tien jaar op één of andere manier hun stempel hebben gedrukt op het festival Devils Rock For An Angel.

At The Front (****) mocht het festival openen en deed dat op een spijkerharde en meedogenloze wijze. De band brengt een mix van thrash en groove metal voor met sterke invloeden van bands als Machine Head. En daar kan nooit iets mis mee zijn. At The Front maakte er naar goede gewoonte niet teveel woorden aan vuil, en liet zijn muziek voor zich spreken.
Het opbouwen van een ondoordringbare geluidsmuur van gitaar en drumgeweld, en een bulderende stem vormden de rode draad. Gewoonweg de aanwezigen bij de strot grijpen, en doorgaan tot iedereen compleet murw is geslagen. Dat er van enige interactie met het publiek weinig sprake was, stoorde allerminst. Wat een uppercuts

Catalyst (***1/2) gooit het over een andere boeg. Met hun progressieve melodieuze death metal openen ze de donker muzikale poortjes. Aanstekelijke refreinen en een spraakzame zanger/frontman zorgen voor een huiveringwekkende set. "Wat een verschroeiende wervelstorm!" schreven we over hun optreden op Frietrock. Ook nu was het 'ondergaan'. Geen hapklare brok, maar een donkere wolk van verdoemenis en duisternis …

Nog meer melodieuze duisternis hoorden we bij Cathubodua (****1/2). Al klinkt de muziek van deze band toegankelijker. "Sprookjes van Grimm, met een lichtpuntje aan het einde van de tunnel” omschreven we hun stijl regelmatig, De combinatie van gevoelige vioolklanken en die intense vocals van zangeres Sara,  die ons als een donkere elf omarmde,  zorgde voor een trip in het sprookjesbos van tot de verbeelding sprekende wezens.
Het werd haast letterlijke uitgebeeld op het podium door een soort boomstammen die waren opgesteld tussen de muzikanten in. De band haalde muzikaal alles uit de kast  met hun helende pijn-smart. Een aanpak die hen siert.

Eén van de grote pluspunten aan een festival als Devils Rock For An Angel is de muzikale diversiteit waarin ieder metal liefhebber zich kan vinden. Na een groovy start en het aanbieden van donkere paadjes, werd het tijd voor pure rock & metal uppercuts, zonder alteveel franjes.
Hunter (*****)  brengt een oorverdovende set speedmetal met een hoek af. De zanger is op het podium gemaskerd met twee messen in zijn hand. Deze band bestaat uit één voor één  doorwinterde muzikanten die verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn. Veel woorden eraan vuil maken doen ze dan ook niet. We krijgen verbluffende mokerslagen. Hunter drijft het tempo genadeloos op met een moshpit tot gevolg. Wat een tsunami.

Minder volk bij de sympathieke gasten van Primal Creation (****). We hoorden meesterlijke riffs, verbluffend drumwerk en er was de heel beweeglijke frontman die zijn stem schor schreeuwde en het publiek aanporde. Helaas ontbrak deels de connectie, op enkele headbangers na. Bijzonder jammer, maar kwalitatief zat het goed in elkaar en het spelplezier droop er van af. Wij waren alvast overtuigd.

Cult Of Scarecrow (*****) kreeg meer publiek voor zich, hun 'Doom' achtige aanpak sprak aan. Interessant waren de keys, een beetje verstopt achteraan het podium, door de klankentapijtjes. De toon werd verder gezet door de striemende gitaren en het drum geroffel. De zanger was goed bij stem, en zorgde voor een haast sacrale ingesteldheid die het donkere sfeertje compleet maakte. De traag op gang komende songs, kliefden. De registers werden open getrokken en het prikkelde de dansspieren. De donkere walmen overheersten bij Cult of Scarecrow en hun speelsheid en virtuositeit sierde.

Wie op heel wat bijval kon rekenen was Objector (*****). 'Bij elk optreden lijken ze steeds sneller te spelen dan voordien', vertelde me iemand. We zagen de band al verschillende keren en steeds overtuigden ze ons. Thrash metal pur sang. En ze spelen steeds sneller en meedogenlozer, alsof de duivel hen achternazit op een wilde rollercoaster richting Hel; ze sleuren hun publiek mee op die wilde rit.
Hier was het headbangen en de kenmerkende klankentapijtjes sierden.

DRAKKAR (****) was dan iets anders. Sinds 1983 bouwt DRAKKAR aan de weg binnen de Belgische heavy- en speedmetal, met een krachtige sound en intense optredens. Hoewel doorwinterd spelen ze met een speelsheid van jonge wolven. Opvallende verschijning is de beer van een frontman, met volle baard, die met zijn bulderende stem de grondvesten deed daveren. De muzikanten vullen aan , zonder verpinken. Een stomend setje zondermeer. Wat een geoliede machine.

Reject The Sickness (*****) is door de jaren heen uitgegroeid tot één van onze persoonlijke favorieten in de Lage landen. Ze zijn een band die donker, gruwel, angst en pijn kunnen uitbeelden om je eigen smart een plaats te kunnen geven. Guy Vercruysse schreeuwt zijn stem schor. De muzikanten porren hem aan. Een demonisch emotionele geladenheid ervaarden we.
Bittere ernst en humor vinden elkaar. Confetti vloog doorheen de zaal die de bekommernissen van elke dag even opzij plaatsen . Het deed deugd zoiets.

Tot slot nog de coverband Arrow (***) met mannelijke en vrouwelijke vocals. De band bracht een gros aan rock hits op aanstekelijke wijze als “Like A Huricane” en “Breaking the Law”.
Vrij leuk allemaal, surplus de combinatie van de vrouwelijke stem en het mannelijk gebulder die zorgde voor een unieke insteek. Een gezellige 'after party' dus …

Met dank aan Musika.be)

Organisatie: Devils Rock For An Angel

Neuroblade – Ons grootste doel is en blijft dat we onze passie nog lang met volle overtuiging mogen uitoefenen en dat we daarbij het plezier en de voldoening behouden die ons de dag van vandaag drijft

NEUROBLADE is een project van David Vandewalle en Jochen Mouton. De nummers hebben een kenmerkende stijl die flirt met een hoge dosis krachtige uptempo heavy/thrash metal, verrijkt met een old-school catchy en melodieuze touch om het geheel compleet te maken. Onlangs bracht het duo een EP uit ‘Desert Claw’ die heel goed werd ontvangen, ook in het buitenland.
We hadden een fijne babbel met de heren over deze release, de plannen en ambities kwamen eveneens aan bod.

Hoe is dit project ontstaan, vertel er iets meer over
In het verleden speelden we samen in een coverband. Toen dat hoofdstuk werd afgesloten bleven we vaak contact houden. Dat leidde geregeld tot lange nachten vol muziek waar we samen luisterden naar uiteenlopende bands en eindeloze gesprekken over ons gedeelde onderwerp van passie hadden. Hoewel onze muzikale achtergronden verschillend zijn staan we allebei open voor muziek die écht iets teweegbrengt. Uit die gedeelde passie groeide het idee om samen iets te creëren. Jochen kwam op een bepaald moment met een zanglijn waar ik vervolgens een nummer rond begon te bouwen. Zonder verwachtingen of druk, puur vanuit plezier in het maken van muziek. Later volgden enkele riffs die we uitwerkten tot volwaardige songs. Zo groeide een verzameling nummers waar we zelf echt enthousiast over waren. Pas toen besloten we om dit met de wereld te delen. Een traditionele band oprichten voelde niet passend, dus kozen we ervoor dit avontuur vorm te geven als project: Neuroblade.

In een overaanbod van bands binnen de scene, een nieuw project opstarten? Houdt dit geen risico in?
Een nieuw project opstarten in een scene die al bol staat van bands houdt uiteraard risico’s in. De ‘concurrentie’ is groot en het is niet eenvoudig om op te vallen. Veel groepen krijgen niet de erkenning die ze eigenlijk verdienen wat op zich een triest gebeuren is. België staat bekend om zijn enorme muzikale rijkdom waar er is zoveel kwaliteit aanwezig is dat het aanbod haast overloopt. Dat kan soms aanvoelen als een vloek maar tegelijk is het ook een luxe dat we zoveel muziek en live-optredens binnen handbereik hebben.
Voor ons weegt de passie echter zwaarder dan de risico’s. Muziek maken is geen keuze maar een drijfveer. Het zou een gemiste kans zijn om onze ideeën en songs op de plank te laten liggen of als digitale bits te laten verstoffen. Dit project is voor ons de manier om die creativiteit te delen en hopelijk ook een eigen plaats te vinden binnen dat brede muzikale landschap.

Ik las dat het project is ontstaan als ode aan de ‘old school’ metal, wie waren jullie echte inspiratie bronnen?
Het is niet eenvoudig om daar een eenduidig of concreet antwoord op te formuleren want inspiratie laat zich nu eenmaal niet vangen in één welomlijnde bron. Wat wij vandaag brengen is het resultaat van een brede en diverse bagage die we door de jaren heen opgebouwd hebben. Die bagage bestaat uit talloze indrukken, ervaringen en muzikale ontdekkingen die elkaar onderweg beïnvloed hebben en zich stap voor stap in onze sound hebben genesteld. Toch lijkt het erop dat vooral de US metal uit de jaren tachtig zoals Sanctuary een stevige stempel gedrukt heeft op onze manier van schrijven en spelen.
De energie en de attitude van die periode klinken door in de rechttoe-rechtaan riffs die we bewust eenvoudig maar krachtig houden. Daar bovenop komen melodieuze harmonieën die de songs een extra gelaagdheid geven en tegelijk zorgen voor herkenbaarheid. Het is precies dat spanningsveld, strak en agressief enerzijds, melodieus en meeslepend anderzijds dat voor ons zo aantrekkelijk is. Wanneer Jochen daar met volle overgave zijn longen bovenop loslaat en de zanglijnen alle kanten op stuwen, voel je onmiddellijk de connectie met de old school vibe waar we zoveel bewondering voor hebben.

Die old school heavy metal komt op de EP ook het meest naar boven, ergens zou ik stellen ‘ooit wel eens voorgedaan ergens’ maar kwalitatief kun je er geen speld tussen krijgen. Ik balanceer tussen twee stellingen in?
We zijn inderdaad niet van plan om het warm water opnieuw uit te vinden. Wat we doen, doen we gewoon op onze manier en wel met de nodige precisie want alles moet kloppen en goed aanvoelen. Voor de titeltrack Desert Claw hebben we het iets anders aangepakt, met een meer verhalende en muzikale insteek. Dat geeft het nummer meteen een iets modernere toets terwijl de rest van de EP stevig blijft leunen op die old school vibe waar we zo van houden.
Voor ons is dat precies de balans die we zoeken, herkenbare old school energie, maar toch met een eigentijdse kant. We zijn echt heel tevreden met hoe de EP uiteindelijk klinkt (met dank aan Pedro Vanooteghem van Ultimate Dynamics Studio). Het is ons eerste wapenfeit en dat voelt speciaal. De vele positieve reacties die we al via verschillende kanalen krijgen maakt ons alleen maar trotser en motiveert ons om verder te gaan.

Zowel vocaal als instrumentaal ligt het niveau torenhoog, niet zo verwonderlijk gezien jullie staat van dienst. Eigenlijk passen jullie perfect bij elkaar, jammer dat jullie nu pas (sinds 2023) elkaar hebben gevonden dan? Of was dit nu net het goede moment?
Bedankt voor de mooie opmerking! Onze samenwerking voelt zowel muzikaal als persoonlijk uitstekend. We weten elkaar uit te dagen en uit de comfortzone te halen waardoor er telkens nieuwe groei ontstaat. Dat maakt het samenwerken niet alleen plezierig maar ook bijzonder inspirerend, en het geeft ons het gevoel dat we echt het maximale uit onszelf kunnen halen. Het moment was perfect gekozen: naast Shocker, waar ik deel van uitmaak en Enchantress, waar Jochen deel uit maakt hadden we nu de ruimte om volledig ongecompliceerd en zonder enige druk te musiceren. Dat bracht een verfrissende energie, zorgde voor een creatieve flow en maakte het experimenteren bijzonder leuk. Deze ervaring motiveerde ons alleen maar meer om het project volledig te realiseren en het beste resultaat te behalen.

Ik heb al enkele zeer lovende recensies gelezen, hoe waren de algemene reacties tot nu toe.
De reacties die we ontvangen, zijn zowel overweldigend als bijzonder positief. Het feit dat zoveel mensen onze muziek waarderen overtreft al onze verwachtingen en stemt ons ongelooflijk dankbaar. Het lijkt erop dat onze muzikale visie iets raakt dat door velen wordt gedeeld en dat gevoel geeft ons een diepe voldoening. Natuurlijk is het voor ons egostrelend om al deze lovende woorden te lezen en te horen. Toch benaderen we dit alles met een zekere nederigheid. We voelen ons vereerd door de vele positieve reacties die we krijgen en zijn uitermate tevreden met de warme en enthousiaste feedback. We realiseren ons dat we slechts een klein stukje van iets groters bijdragen en dat maakt alle waardering des te specialer. Het motiveert ons om ons pad voort te zetten en onze creatieve ideeën te blijven delen.

Een opvallende recensie , ik citeer: ‘’Aangezien Priest na veertig jaar simpelweg niet meer zijn wie ze waren, gaat Neuroblade gewoon verder waar Judas Priest is gestopt’’ . Zo zie ik het ook eigenlijk … Graag jullie mening over dit statement
De vergelijking wordt vaak gemaakt maar het is absoluut niet de bedoeling geweest om deze te trekken. Priest is nu eenmaal een naam die binnen het genre een uitstekende reputatie geniet en door vrijwel iedereen wordt herkend. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er snel parallellen worden gelegd, zeker gezien het feit dat Jochen over een indrukwekkend vocaal vermogen beschikt dat de vergelijking wellicht nog versterkt. Desondanks kunnen we dergelijke opmerkingen enkel als iets positiefs ervaren, het geeft immers blijk van erkenning voor het talent en de kwaliteiten die Jochen in zijn performance legt. In die zin zien we zulke reacties dus als een compliment en een bevestiging dat hij op hoog niveau presteert.

Is het de bedoeling om op basis van deze reacties te werken aan een full album?
Op dit moment kunnen we met vertrouwen aangeven dat er zeker een vervolgactie zal plaatsvinden. Hoewel er nog geen vaste tijdlijn is vastgesteld worden de verschillende ideeën en mogelijkheden momenteel grondig onderzocht. Het is een fase van creatief nadenken en voorbereiden waarin alle opties zorgvuldig worden afgewogen zodat we, zodra het moment daar is, onze volledige aandacht en energie kunnen richten op de uitvoering.

Is het de ambitie om hiermee verder te doen (optredens, meer platen, meer succes) of  is dit een éénmalig project als een ‘jam sessie’. Graag jullie mening?
Zoals eerder aangegeven zal er zeker een vervolg komen. Naar alle waarschijnlijkheid zullen we grotendeels dezelfde formule hanteren en dit project voortzetten waarbij we voornamelijk met ons tweeën de songs zullen blijven schrijven. De ongedwongen en creatieve sfeer die we nu hebben opgebouwd willen we absoluut behouden omdat dit de kern vormt van hoe we werken en wat ons plezier geeft in het proces. Tegelijkertijd sluiten we niet uit dat we gastmuzikanten uitnodigen om een bijdrage te leveren die wat extra kleur en dynamiek aan de nummers kan geven.

Passen in jullie drukke agenda’s ook optredens met Neuroblade of is dat voorlopig niet aan de orde?
Die vraag krijgen we regelmatig maar op dit moment is dat niet onze intentie. Dat betekent echter niet dat we het in de toekomst volledig uitsluiten. We laten ons vooral leiden door wat het leven en de omstandigheden ons bieden. Wie weet groeit in de loop van de tijd de behoefte om de nummers toch live te presenteren en dan zullen we dat zeker overwegen. Voor nu ligt onze focus vooral op het creatieve proces en het ontwikkelen van de muziek op een manier die voor ons natuurlijk en plezierig aanvoelt.

Ik zag ook recensies vanuit het buitenland, is het de bedoeling dan ook in het Buitenland te gaan optreden?
De recensies die we mogen ontvangen, zijn volledig te danken aan de fantastische inzet van Mike De Coene van Hardlife Promotion. Omdat we ervoor hebben gekozen geen live-optredens te doen is digitale promotie voor ons van essentieel belang. Dankzij Mike’s professionele aanpak en onvermoeibare inzet bereikt onze muziek nu een veel breder publiek dan we ooit zelf hadden kunnen bereiken. Zijn werk zorgt ervoor dat onze releases optimaal onder de aandacht komen en dat onze muziek overal gehoord kan worden, ook zonder het podium op te stappen.

We hadden het al over ‘ambitie’; is er een soort doel dat jullie nastreven met Neuroblade?
Ons grootste doel is en blijft dat we onze passie nog lang met volle overtuiging mogen uitoefenen en dat we daarbij het plezier en de voldoening behouden die ons de dag van vandaag drijft. We willen ons blijven ontwikkelen, openstaan voor nieuwe kansen en met vertrouwen de toekomst tegemoet gaan. Tegelijkertijd blijven we realistisch en nemen we de uitdagingen die zich aandienen aan.

Hoe zit het met jullie andere projecten, en hoe hou je alles combineerbaar?
Onze agenda’s zitten vaak behoorlijk vol en soms lijkt het alsof er nauwelijks nog ruimte overblijft. Toch vinden we het belangrijk om de tijd die we wél hebben zo goed mogelijk te benutten en bewust in te vullen. Op dit moment ben ik met Shocker intensief bezig met het schrijven van nieuwe songs terwijl Jochen volop in de fase zit van het afmixen van de nieuwe Enchantress nummers. Dat creatieve proces vraagt natuurlijk veel concentratie en energie.
Juist daarom is het voor ons allebei waardevol om af en toe even afstand te nemen van die projecten. Door bewust een stap terug te zetten kunnen we onze gedachten verzetten en met een frisse blik terugkeren. Dat zorgt niet alleen voor meer inspiratie maar ook voor een scherpere kijk op de details die er echt toe doen.
In die momenten past het Neuroblade-project perfect, het biedt ons de kans om in een andere creatieve flow te duiken zonder de druk van de lopende producties. Het voelt als een soort adempauze die tegelijk verrijkend werkt en ons nieuwe energie geeft om daarna opnieuw het beste van onszelf te kunnen geven in de andere bands.

Bedankt voor de fijne babbel, wens je nog iets toe te voegen doe gerust…
Erik, alvast bedankt voor de tijd die je voor ons vrijmaakt!

Wij willen graag nog meegeven dat de EP verkrijgbaar is in zowel CD- als LP-formaat. Indien iemand er nog een wil bemachtigen dan kan men ons steeds contacteren via onze sociale kanalen of per e-mail. Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Destroy Humanity – We zijn geëvolueerd van thrash metal naar een groove metal band, op een manier waar we zelf 100% achter staan

Destroy Humanity komt uit het rustige Belgische stadje Beerzel (België), maar hun sound is allesbehalve bescheiden. Deze driekoppige metal-krachtpatsers brengen een zinderende vorm van groove metal. Met ruige riffs, donderende grooves en rauwe, niet aflatende energie banen ze zich een unieke weg in de heavy metal scene.
Hun debuut, in 2021, bleek een schot in de roos. De band timmerde ondertussen naarstig aan de weg, en bracht dit jaar een nieuwe plaat uit ‘Where is Your God Now’ waarbij begane wegen verder worden bewandeld, maar die veel ‘volwassener’ klinkt.
We hadden hierover een toffe babbel met de drie bandleden.

Jullie debuut kwam uit in 2021, net na COVID; heeft die periode toen een invloed gehad op de muziek en de groei van de band?
Het album is tijdens die COVID periode uitgekomen terwijl de nummers net voor die periode zijn opgenomen. We hebben geen release show kunnen doen, of toch enkel via live streaming. We hebben weinig shows kunnen spelen om die plaat echt voor te stellen.  Dat heeft zeker een impact gehad op onze groei. Maar langs de andere kant bood die periode ook kansen: doordat we ons meer konden focussen op sociale media, zijn we online gegroeid. Via een magazine zijn we toen in contact gekomen met de leadzanger van Channel Zero, die meteen fan was. Zo kregen we de kans om hun voorprogramma te spelen in de AB. Later zijn we ook terechtgekomen in de Zwaarste Lijst van Studio Brussel, wat opnieuw een mooie erkenning was en onze zichtbaarheid verder vergroot heeft.

Dus die plaats in de Zwaarste Lijst van Studio Brussel heeft ook gezorgd voor een boost eigenlijk?
We zijn eigenlijk al heel lang bezig, maar dat album werd goed ontvangen, en we zijn daardoor pas echt gelanceerd geweest, en die plaats in de Zwaarste Lijst was zeker een extra opsteek om te groeien..

Als Belgische band is het ook niet simpel om het hoofd boven water te houden, maar er is een scene binnen wat jullie doen, al lijkt me die meer underground te floreren.
Klopt dit? Of speelt het ‘Belg’ zijn een rol voor een verdere doorgroei?
Een probleem niet, maar we merken toch dat op sommige vlakken wel. Maar tegenwoordig spelen er toch wel Belgische bands op festivals als Alctraz of zo. Het is een beetje een ‘en/en’ verhaal voor sommige concertzalen zijn we te niche, voor andere weer niet. We zitten er beetje tussenin. Vooral naar bepaalde labels toe ligt dat soms wel moeilijk. We merken ook wel dat er in Vlaanderen een scene is waar Belgische bands continue kunnen spelen, maar uiteraard wil je niet elk jaar weer op hetzelfde festival staan. Op dat vlak is het in eigen land wel beperkt, en dien je toch naar het Buitenland te kijken zoals Nederland of Duitsland, anders blijf je rond diezelfde kerktoren draaien. En eens dat lukt, komt het vanzelf wel los.

Nu is er de nieuwe plaat ‘Where is your God Now’, wat een statement, …o f is het geen statement?
Statement niet direct. Er zit gene politieke boodschap in of zo. het is eerder gevarieerd, en gaat wel over dingen in de maatschappij die verkeerd lopen, die we willen aankaarten. Dat wel. Dat tegen al die heilige huisjes stampen zit er dus zeker in, maar zonder echt er een statement van te maken. Laat ons het daarbij houden.

Ik hoor enorm veel agressie en een ondoordringbare geluidsmuur van knallende riffs. maar vergeleken met het debuut een ‘meer volwassen’ sound. Wat is volgens jullie het grote verschil
We schrijven nu niet zozeer meer vanuit een ‘coole dingen doen’ oogpunt, maar eerder vanuit een standpunt dat het volledige plaatje klopt, daar ligt het grote verschil met ons debuut. Op dat vlak zijn we zeker en vast volwassener geworden. We zijn ondertussen ook veel beter op elkander ingespeeld, en vinden elkaar blindelings. Dat komt zowel op plaat, als live tot zijn recht.

Er zitten weinig rustpunten in die plaat, of tenzij heel subtiel. Het tempo ligt moordend hoog. Wat positief is. Maar fysiek op het podium is het ook redelijk zwaar. Hoe houden jullie dit tempo vol?
Die energie komt gewoonweg van graag doen wat we doen, op zo een podium een publiek meetrekken terwijl het zweet op onze lippen staat is een zalig gevoel. Dat steeds opnieuw kunnen en mogen beleven, is een drijfveer om op die elan door te gaan eigenlijk. Het is net dat publiek die ons die energie geeft, om compleet alles te geven. Hoe harder het publiek dus gaat, hoe meer energie dat we zelf daarvan krijgen.. het is een soort wisselwerking.  

Wat me nog het meest opvalt, is die ‘live energie’. Wat is jullie geheim?
We hebben de productie gedaan bij Yarne, de bassist van Carnation, in Project Zero Studio.Hij kent ons ook heel goed, heeft ons meerdere keren live gezien en weet hoe we echt in elkaar zitten. En wat we echt willen. Dat speelt hij in ons voordeel uit op plaat ook. We nemen ook op hoe we de songs live willen spelen, dat is voor ons heel belangrijk. dat speelt ook een rol.

Dus als ik het goed begrijp werken jullie bij het maken van een plaat bewust naar die live optredens toe?
Bewust niet echt, onze nummers zijn allemaal een beetje korter tot compacter. Het is niet opzettelijk gedaan dus, maar het zit wel ergens in het achterhoofd ja, laat het ons daarbij houden.

Ik heb al enkele goede recensie gelezen, hoe werd de plaat tot nu toe algemeen ontvangen? Interesse vanuit het Buitenland?
Het nieuwe album is absoluut goed ontvangen. We hebben positieve recensies gekregen van verschillende magazines zoals Aardschok, Rock Tribune en anderen. Eén van de leukste reacties die we mochten ontvangen was: “Destroy Humanity beheerst de kunst van het verrassen en imponeren en dat is tegenwoordig een hele prestatie.” Dat soort feedback is natuurlijk altijd fijn om te lezen, toch? Het is motiverend om te zien dat onze muziek niet alleen lokaal maar ook internationaal gewaardeerd wordt.

Is deze plaat de ultieme ‘doorbraak’ plaat, naar een ruim publiek toe? Wat zijn de verwachtingen van deze plaat?
We moeten er realistisch in zijn. we maken ook vooral muziek omdat we dat graag doen, en niet per se om dat groot publiek te plezieren, dat is een belangrijke drijfveer. Je ziet dat ook als we onze muziek live brengen, dat we dit graag doen. Dat is en blijft heel belangrijk, het spelplezier primeert.

In deze tijden is sociale media heel belangrijk, ook streaming (Spotify en zo); waarom dan nog een (dure) fysieke plaat uitbrengen eigenlijk?
Er is, en dat merken we toch op live shows, enorm veel vraag naar. Dat is wellicht de meest belangrijke reden om dit te blijven doen. de kost voor vinyl is iets te groot voor ons maar cd’s verkopen nog steeds.

Er is ergens een gezegde over ‘de moeilijke tweede na een succesvol debuut’; hebben jullie dat probleem ook ondervonden?
Je wil sowieso dat de nieuwste cd beter is dan de vorige, dat is een streefdoel. Er waren stukken waar we wat langer moesten over nadenken, en andere waren we direct tevreden over; het is dus eigenlijk een ‘en/en ‘ verhaal. We denken wel dat we ondertussen geleerd hebben hoe we bepaalde dingen moeten aanpakken,  en dat daar wel een evolutie merkbaar is. En dat we dit ook meenemen naar de volgende releases, het is een soort leerproces dus. Maar om daarom te zeggen dat het daarom moeilijker is , nee dat niet.

Heeft die nieuwe plaat trouwens nu al deuren kunnen openen? Hoe was jullie festival zomer bijvoorbeeld?
In zekere zin wel. Maar er mag nog altijd wat meer binnen komen uiteraard. Er staan ondertussen al wat mooie dingen op de planning, dus dat komt goed. We kunnen nog niet alles zeggen, maar er zitten nog mooie dingen aan te komen zeker en vast.

Wat staat er verder op de planning?
Er staan wel al enkele optredens vast, sommige moeten nog bevestigd worden. Eentje  dat bevestigd is, is V ’s metal media, Metal Sunday II in Opwijk op 15 februari 2026.Maar zoals we aangaven, er is zeker nog plaats vrij voor meer…

Is er een soort doel of ambitie waar jullie naartoe willen werken?
Waar we naartoe willen werken is toch dat zomer festivals, op een festival als Alctraz staan bijvoorbeeld. Ook beetje meer kunnen optreden in het buitenland, dan denken we aan Nederland , Duitsland of zo. Is ook een ambitie. De scene is Duitsland en Nederland is veel grotere dan in België. En al wat eraan komt, ontvangen we graag met open armen. Om het kort te houden… Blijven groeien in wat we doen en daar de vruchten van plukken is onze  belangrijkste ambitie.

Indoen je kon kiezen tussen de grote podia op Graspop of Vorst Nationaal – mits toegevingen binnen jullie sound of wat meer commercie, zouden jullie het doen?
We spelen al zoveel jaren dit genre, toegevingen doen om per se op die grote festivals of zalen te staan? Daar beginnen we niet aan. We zijn geëvolueerd van thrash metal naar een Groove metal band. Maar op een manier waar we zelf 100% achter staan. Met ons drieën muziek maken die we alle drie graag horen, en wat we graag live willen brengen nog steeds het belangrijkste is.

Is het voornaamste doel dan een naam worden binnen het clubcircuit in binnen- of buitenland en op die manier op Alcatraz geraken?
Op een podium kunnen spelen voor een enthousiast publiek in club of op een festival is zeker een doel op zich, of dat in Buitenland of binnenland is, speelt geen rol. Kunnen we daardoor op bijvoorbeeld Graspop staan is dat mooi meegenomen. Maar het is en moet iets zijn waar we zelf achter staan, zoals hierboven gezegd. Dat is de voornaamste drijfveer.

Bedankt voor de fijne babbel; we blijven jullie uiteraard op de voet volgen …

The Deep Dark Woods & Erin Rae – Een groovy avondje rond het kampvuur

We citeren uit de bio op de website van De Casino: ''The Deep Dark Woods is in zo'n twintig jaar tijd uitgegroeid tot een van Canada's beste folk-roots ensembles. Het hoeft dus niet te verbazen dat de band de ene na de andere award binnensleept in zijn thuisland (Best Roots Group, Ensemble of the Year, CBC's Great Canadian Songquest, …).
De subtiliteit en nuance van oprichter en frontman Ryan Boldt, die in de lijn liggen met iconen als Bob Dylan, Bert Jansch en Rick Danko, vertalen zich in donkere vocalen, zoete melodieën en rijke verhalen die wereldwijd gesmaakt worden. Met 'Broadside Ballads Vol. III' (2024) geeft het trio een vertrouwde melancholische warmte aan een verzameling traditionele folksongs die eeuwen en continenten omspannen.
Verwacht je aan nummers die de avond prachtig inkleuren wanneer de zon eenmaal onder is.''
In de Casino laten ze zich bijstaan door zangeres Erin Rae die ook het voorprogramma mag verzorgen met als bandleden de heren van The Deep Dark Woods. Het zorgt voor een 'groovy' avondje rond het kampvuur.
Een matig opgekomen publiek kon lekker dicht bij elkaar zitten, gezellig op een stoeltje al dan niet met een drankje, genietend van de klankenpracht en de vocale warmte.

Erin Rae (****) zet de toon van de avond. De speelse sound van folk/country zorgt net voor een warmhartige sfeer. De songs klinken aanstekelijk en hemels sferisch. De eenvoud siert. Het is net alsof we over een kabbelend beekje zweven, met de zachte gitaar riedels als klankentapijt als background. Erin Rae boeit en intrigeert door deze zachtmoedige aanpak. Ze heeft trouwens een bedwelmend mooie stem en spreekt haar publiek voortdurend aan.

Ze mag haar gitaar terug omgorden bij The Deep Dark Woods (****) waar zanger/gitarist Ryan Boldt het voortouw neemt. Erin is hier ook een meerwaarde. Het zorgt voor een voller en aangenaam in het gehoor liggende sound.
The Deep Dark Woods kan het best worden omschreven als een artistieke band die diepgaand werkt met stemmingen in  hun composities. Gothic, Americana, gospel, bluegrass en strakke country-elementen komen bij The Deep Dark Woods samen in een poëtisch spannend en aanstekelijk geheel. De warme gloed van Erins muzikale aanpak en vuurwerk aan riffs valt hier ook te noteren. De warme stem van Ryan Boldt doet onderhuids denken aan Bob Dylan. De norse manier van performance laat hij gelukkig achterwege, eerder etaleert hij zich als een minzaam, charmant en charismatisch entertainer.
We zitten hier als het ware 90 minuten lang gezellig rond het kampvuur. Na de regulaire set, volgt nog een akoestisch momentje waarbij Ryan en Erin hun prachtige vocals ten samenvloeien. Mooi overtuigend.
De Canadese interpretatie van country kan misschien wat droog, somber zijn, maar The Deep Dark Woods biedt een intelligente, artistieke expressie die niet zonder scherpe kantjes is.  Het samenkomen van hun brede, uiteenlopende rootssound is een pluspunt.
Het publiek gaf hen op het eind terecht een staande ovatie. We hebben écht genoten van deze aanstekelijke, 'groovy' sound rond het kampvuur, die ons leven relativeert ….

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Agropelter - Ik componeer niet om miljardair te worden. Ik componeer om bij te dragen met originele, lonende muziek voor wie houdt van deze soort artistieke expressie

Agropelter is een Noors progressief rockproject, opgericht door multi-instrumentalist Kay Olsen. ‘The Book of Hours’ is het debuutalbum, dat in juli 2025 is uitgebracht. Het album combineert symfonische en klassieke progressieve rock met invloeden van componisten als Bach en Vangelis, met instrumenten als mellotron, Hammondorgels en cembalo.
Olsen speelt alle gitaren, bas en keyboards, met bijdragen van muzikanten als Jonas Reingold (fretloze bas) en Mattias Olsson (percussie).
We hadden een leuk gesprek over dit prachtige project, gingen dieper in op de creatie van deze plaat en spraken ook over de ambities en de toekomstplannen.

Je debuutalbum ‘The Book Of Hours’ is een instrumentaal progressief rockalbum. Vanwaar kwam de inspiratie voor dit werk?
Ja, dit album is volledig instrumentaal, een zeer bewuste keuze vanaf het begin. Ik denk dat de inspiratie voor het album uit mijn eigen hoofd en gedachten komt, samen met een verlangen om iets anders te doen. Ik wilde iets doen dat volledig vrij was van vooroordelen, beperkingen en verwachtingen. Ik heb gewoon muziek geschreven die ik zelf mooi vind, en ik heb geprobeerd mijn eigen geluid te creëren. Natuurlijk komt mijn inspiratie van veel geweldige bands, maar ik denk dat de inspiratie indirect kwam.

Waar komt de naam ‘Agropelter’ vandaan, waarom gebruik je niet je eigen naam?
Het is een angstaanjagend wezen dat naar verluidt in de donkere bossen van Maine in de VS leeft.  Ik kwam achter het bestaan van het wezen toen ik onderzoek deed naar wat een ‘Squonk’ was – zoals in het klassieke nummer van Genesis, A trick of the tail. Wat me vooral aantrok in de naam, was dat er nog maar weinig informatie over te vinden was. Ik vind niet dat de muziek over mij moet gaan, dus een alias of een bandnaam past volgens mij goed.

Een van de artiesten die ik veel in je muziek hoor, is Vangelis...Kan je je hierin vinden? Welke artiest heeft de grootste invloed gehad op dit album?
Ik ben dol op Vangelis, vooral vanwege de enorme gelaagde synthesizers die zo typerend voor hem waren. Tijdens het schrijven van dit album ontdekte ik veel synthesizergeluiden, en enkele van de geluiden die ik mooi vond en die eruit sprongen, waren de jaren 80-geluiden die klonken als Vangelis. Het geluid op de plaat is daar natuurlijk door beïnvloed. Ik denk dat Eloy, Rachmaninoff en Terje Rypdal de artiesten waren waar ik tijdens het schrijven het meest naar luisterde. Ik denk dat het nummer Burial Mound een groot eerbetoon is aan Terje Rypdal tijdens zijn Blue-periode. 

Naast progressieve metal zijn er enkele klassieke delen, alsook enkele epische momenten ... Is het een bewuste keuze om het op deze manier te doen? 
Absoluut! Ik wilde helemaal geen metalgeluid. Daarom heb ik geen ritmegitaren in de arrangementen opgenomen. In plaats daarvan heb ik een A-100 Hammondorgel en veel Mellotron gebruikt als vervanging. Samen met klassieke instrumenten heeft dat echt invloed gehad op de orkestratie en het geluid van de plaat. Ik hou van het enorme geluidsbeeld en het dramatische effect van symfonieorkesten, dus ik wilde dat gevoel ook een beetje terug laten komen op het album.

Ik wil hier nog wat dieper op ingaan... Wat ik het leukst vind, is de balansoverweging van pure klassieke muziek en progressieve rock... Is het een bewuste keuze van werken?
Ja, ik denk dat rock en agressieve klassieke passages veel gemeen hebben. Voor mij draait het allemaal om dynamiek en expressie. Ik wil het beste van alle werelden, niets is voor mij taboe – als ik het leuk vind, komt het op de plaat!

Ik hoor er zelfs wat jazzy klanken (saxofoon?) in, nee?
Er was geen saxofoon, maar ik denk dat het album een sterke jazzinvloed heeft. Zoals ik al zei, Terje Rypdal was een sterke invloed, samen met de melodieuze interpretaties van John Coltrane.   Ik hou van het geluid van het ECM-label, waar Rypdal veel platen heeft uitgebracht. Zeer stemmig en zeer typerend voor het Scandinavische jazzgeluid.

In de meeste recensies lees ik zaken als ‘Hoogtepunten zijn onder meer de meesterlijke mix van klassieke invloeden, ingewikkelde synthesizer- en orgelpassages, sterk muzikaal vakmanschap en goed geconstrueerde composities die als één klassiek stuk in plaats van als typische liedjes vloeien’.
Ik vind me hierin. Is het een bewuste keuze in je muziek of ben je in zekere zin op zoek naar het geluid dat het best bij je past? Hoe best?
Ik had echt niet gepland hoe dit album uiteindelijk zou klinken. Maar ik denk dat die uitspraak perfect samenvat hoe ik wil dat mensen het album beluisteren. Omdat ik instrumentale muziek schrijf, kan ik niet terugvallen op traditionele songstructuren, zoals couplet, refrein, couplet enz. Er moet een melodie of thema zijn om het nummer te dragen, zodat het mooi vloeiend verloopt. Het was gewoon logisch om de klassieke structuur van schrijven met terugkerende thema's en ideeën over te nemen. Ik heb door de jaren heen Mozarts Requiem tot in het extreme beluisterd. En ik vind die structuur voor albums erg mooi. Het zorgt voor een rode draad door het album, in plaats van losse nummers.  

Muziek is altijd een beetje een emotionele zoektocht naar de persoonlijke ervaring van de muzikant. Bij jou ook?
Ik denk dat muziek zonder echte emoties uiteindelijk diepgang en betekenis mist. Deze composities geven een kijkje in mijn gemoedstoestand en wat mij op dat moment inspireerde. Ik heb het album niet geschreven met een duidelijke emotionele inspiratie, maar ik denk dat je indirect kunt horen wie ik ben.

Er zit ook iets filmisch in het album. Heb je er ooit aan gedacht om in de toekomst iets voor film of tv-series te doen? 
Ik zou in de toekomst graag voor films of tv componeren. Mijn muziek of compositiestijl past daar goed bij, denk ik. Maar het zou iets moeten zijn dat me echt heel erg interesseert.   Instrumentale muziek laat de beelden en de verhaallijn centraal staan, dus het zou voor mij niet zo'n grote aanpassing zijn om muziek voor films te maken.

Het is uiteraard niet de meest toegankelijke muziek; denk je niet dat het moeilijk zal zijn om een breed publiek te bereiken ? Hoe zien we het best?
Elke muzikant moet deze vraag zichzelf stellen wanneer hij aan een muzikaal project begint. Het schrijven van muziek met een brede commerciële aantrekkingskracht interesseert me totaal niet. Er moeten te veel compromissen worden gesloten op muzikaal vlak, en ik ben ervan overtuigd dat de kwaliteit daar enorm onder zou lijden. Ik componeer niet om miljardair te worden; ik componeer om bij te dragen met hopelijk originele en lonende muziek voor de mensen die echt van dit soort artistieke expressie houden.

Het is een instrumentaal sterk overtuigend werk. Ga je op tournee met deze plaat? Alleen of met een band?
Ik heb een paar verzoeken gekregen om op tournee te gaan en concerten te geven, maar ik heb geen plannen om in de nabije toekomst live te spelen. Maar ik sluit het niet helemaal uit.

Wat zijn je verdere plannen?
Ik ga beginnen met schrijven voor het tweede album, hopelijk begin 2026. Tijd is tegenwoordig zo'n probleem met kinderen en alles. Ik heb ook nog een aantal coole ideeën over die niet in The Book of Hours pasten en die verder uitgewerkt moeten worden. Blijf op de hoogte!

Wat is de grootste ambitie als muzikant? Is er een ‘doel’ dat je wenst te bereiken?
Ik denk dat het mooiste wat je kunt bereiken is om geweldig materiaal en albums uit te brengen. En natuurlijk geweldige gastmuzikanten aantrekken – ik heb misschien goed nieuws over dat laatste voor het volgende album! 

Bedankt voor dit leuke gesprek, hopelijk kunnen we je ooit live zien met dit prachtige project. 
Hartelijk dank voor je interesse in mijn muziek!

Transport Aerian – Samen met de reeks live shows, is de visuele kant één van de redenen waarom ik besloot om ‘Dark blue’ - Anniversary edition te maken. De composities nemen hierin een centrale en belangrijke plaats in

Ik leerde je kennen via Last.Fm en besprak haast al je releases,  ook ‘Dark Blue’ in 2015. Hoe is het intussen?
Hamlet: Het is ironisch hoe trends veranderen, nietwaar? Destijds was het aantal luisteraars op Last.fm zelfs een geldig criterium om op Wikipedia te worden vermeld, en nu weet niemand meer wat Last.fm is! Tot nu toe gaat alles goed, ik ben blij dat ik weer met je kan praten!

Je bent met vele projecten bezig, hoe vallen die allemaal te combineren?
Hamlet: Voorlopig is Transport Aerian’s Darkblue, met de bijhorende audiovisuele liveperformances, het enige muzikale project waar ik me op focus. De tijd dat ik met meerdere bands tegelijk kon spelen ligt achter me – deels door het grotere aantal optredens, maar ook omdat ik momenteel bezig ben met enkele andere kunst- en academische projecten die niets met muziek te maken hebben – en ze houden mij enorm bezig.
Toch klopt het dat ik vaak verschillende projecten combineer. Dat heeft denk ik vooral te maken met het feit dat dit voor mij geen verplichting is, maar een manier van leven. Alles wat ik doe, doe ik met plezier. Als dat niet zo zou zijn, zou ik mijn activiteiten vervangen door iets anders – dat geldt ook voor commerciële projecten.

Een overzicht van hoogte- en dieptepunten?
Hamlet: Ik vind vooral de dieptepunten een heel interessante materie. Over hoogtepunten praat iedereen graag. Maar op een  bepaald niveau van artiesten, namelijk de bands die het hoofd wat boven water kunnen houden, maar waar van de echte ‘hyperspace’ succes nog geen sprake – de middenklasse van muzikanten dus – blijken in competitie te zijn om luider dan hun peers te roepen hoe goed en positief alles is, terwijl feitelijk iedereen zich in dezelfde moeras bevind en bovenop de klein drempel van invloed is er een echte bloedbad uitstaat tussen veel artiesten en organisaties. Daarover wordt nooit publiek gesproken, en persoonlijk na 5 jaar van optredens en ratrace – die moet ik toch toegeven redelijk goed is gewest – had ik uiteindelijk een zware burn-out, en het was een van de redenen waarom Transport Aerian half jaar lang niet actief is geweest.

Dit interview gaat over de tiende verjaardag van ‘Dark Blue’; kun je even uitleggen waar het precies om gaat? Je werkte samen met bijzondere artiesten …
Hamlet: Wel, Darkblue bestaat dit jaar 10 jaar, en dat wilden we niet zomaar voorbij laten gaan. En ik had een idee om daarmee iets nieuws mee te doen, dat verder gaat dan alleen de muziek. Daarom werken we samen met de Griekse kunstenaar Fiobos Gkoubras, die in Antwerpen woont. Het  plan was om het verhaal van Darkblue te visualiseren, en niet zomaar, maar als grafische improvisaties. Daarom hebben wij een aantal maanden geleden een project opgestart: een maand – een nummer. Fiobos leest eerst de teksten  zonder naar muziek te luisteren, dan mag hij een tekening maken tijdens zijn eigen luistersessie en heeft allen maar de tijd van de lied. 3-4 minuten dus. Dan komt hij een week later terug en mag meer interpretaties maken, maar alles met beperkte tijd. Wij filmden  deze improvisaties en publiceren ze op de blog op onze website: https://transportaerian.net/darkblue/
Tijdens de komende shows gaat hij tekenen live op podium, samen met ons als centrale stuk van de performance, terwijl hij de muziek en teksten op zijn eigen manier interpreteert. Zo krijgen de nummers meteen een visuele laag erbij. Het mooie is dat hij daarmee de thema’s van het album telkens opnieuw onderzoekt en de emoties en intensiteit van de muziek op een heel andere manier zichtbaar maakt. Ook zijn wij nu met een digiboek  bezig, waar de muziek via QR codes beschikbaar zal  zijn.

Muzikaal verandert er niet zo heel veel, nee? Waar liggen de verschillen tussen deze release tav ‘Dark Blue’ van tien jaar terug
Hamlet: wat album zelf betreft, is er absoluut niets veranderd. Het is een heruitgave van Darkblue van 2015. Wat wel absoluut nieuw is, is dat ten eerste was Darkblue in hun originele release enkel in VS uitgegeven, en deze  verjaardag versie zal ook in EU beschikbaar zijn. Ten tweede – en het meest belangrijke component is …

Hoe belangrijk is de visuele omkadering; wat ga je er mee doen?
Hamlet: Het is essentieel. Samen met de reeks live shows, waar de composities een belangrijke tot een centrale plaats op het podium innemen, is de visuele kant één van de redenen waarom ik besloot om Darkblue Anniversary ‘edition’ te maken

Het is opnieuw een filmische plaat, poëtisch weemoedig. Is het de bedoeling iets te doen met visuele effecten zoals bij Film en TV series?
Hamlet:  Geen plannen daarvoor. Een kunststuk is alleen maar mogelijk als het praktisch houdbaar is. Ik zie niet hoe ik deze project in Belgische (of zeg maar, Vlaamse) context van films en TV zou kunnen plaatsen.

Je gaat ook op tournee rondom deze release, had ik ergens gelezen? Vertel gerust
Hamlet: wij hebben nu inderdaad een reeks van optredens in België en Frankrijk, nu zijn wij ook met paar datums bezig in Nederland. Ik durf een reeks optredens geen tournee noemen, maar het is inderdaad een goede antraal shows in de kleinere, meer intieme en “luisterende publiek” georiënteerde clubs en kunstcentra. De dates zijn te vinden op onze website! De allereerste show komt naar Antwerpse Peperfabriek op 19 Oktober!

Welk publiek hoop je met de plaat te bereiken?
Hamlet: Een publiek dat luistert! Hoewel de live versie van Darkblue behoorlijk heavy is en goed past bij de optredens waarvoor we Skywound hebben ingezet, geniet ik toch veel meer van de zalen waar de interactie en het oogcontact met het publiek direct zijn. En we zijn hier om iets te brengen dat moet worden verteerd, niet echt materiaal om op te headbangen of, zoals het recentelijk een trend is, iets om naar te staren, je weet wel welke soort shows ik bedoel.

Je zit al vele jaren in de muziekwereld, maar een grote doorbraak is er nooit echt gekomen. Heb je er een verklaring voor?
Hamlet: Ik ben betrokken bij veel andere professionele activiteiten die ik enorm graag doe, en een plotselinge doorbraak in de muziek zou veel van mijn plannen in de war sturen. Ik ben altijd bezig geweest met muziek en ik was altijd redelijk zichtbaar, vooral in de progressieve rock-underground – denk maar aan onze feature in Prog magazine over Skywound of deze Darkblue, die in 2015 in de top 100 van progressieve albums van het jaar stond, maar voor mij was het altijd een kwestie van een evenwicht vinden tussen wat ik wil doen en wat eigenlijk tegen mijn plannen zou ingaan als we het bekeken vanuit het perspectief van tijdsinvestering-outcome balance. Ik zou zeker een groter publiek dan nu verwelkomen, en vooruitgang is noodzakelijk, maar ik heb nooit echt gedroomd van roem in de (Belgische) muzieksector – in tegenstelling tot het idee van “iets doen dat de ontwikkeling van de kunst ten goede komt”, maar dat zijn twee verschillende dingen. En hier komt het terug naar “alles wat ik doe, doe ik met plezier passage”. Het leven van een fulltime artiest is gewoonweg niet houdbaar en niet verenigbaar met mijn levensstijl.
Het grootste probleem van de hedendaagse muziekwereld is dat het aanbod de vraag vele malen overstijgt. Vanuit een marketingperspectief heeft het haast geen zin meer om muziek te maken of muzikant te zijn. Ik ken veel muzikanten waarvan je zou denken dat ze hun doorbraak al hebben gehad, maar achter de schermen werken ze zich kapot om rond te komen. Neem bijvoorbeeld enkele grotere metalbands waar leden vertrokken uit frustratie over de financiële kant van het verhaal – en dat gaat dus over de grote namen! Je kunt je wel voorstellen wat artiesten uit het middensegment allemaal moeten doorstaan. Ik ben van mening dat je er alleen volledig voor moet gaan als je bereid bent dat offer te brengen. Bovendien, zoals in elke andere carrière, hangt een doorbraak af van talloze factoren die op het juiste moment moeten samenvallen – vaak gestuurd door een paar grillige zakelijke beslissingen.  Realistisch gezien is muzikant zijn een van de meest nutteloze dingen die iemand zichzelf kan opleggen. Helaas heb ik nog een paar dingen die ik graag wil publiceren, dus ik denk dat ik ermee door ga.

Naast de her-release van ‘Dark Blue’, wat zijn de verdere plannen ?
Hamlet: Mijn plan is om het Darkblue-project met een reeks optredens en presentaties op tour te houden tot de zomer van 2026. Daarna wil ik een nieuw hoofdstuk beginnen. Ik werk al enkele jaren aan een nieuwe plaat en, zoals bij al mijn projecten, zal die weer radicaal anders zijn – zowel qua klank en concept als in alles wat eromheen komt kijken. Ik mik voorlopig op de periode van laat 2026-2027, maar veel details kan ik daar nu nog niet over prijsgeven.

Ik heb al enkele interviews met jou gehad; zijn je doelen bereikt, of <at wil je nog nastreven?
Hamlet: Mijn oude literatuurleraar vertelde me ooit dat je in een creatief proces een solide plan nodig hebt en je daar ook aan moet houden. Dat is wat ik doe. Ik houd het realistisch. Ik maak muziek, en zodra het een product is geworden, zorg ik ervoor dat het zichtbaar is voor de mensen die het mooi zouden kunnen vinden. That’s just about it.

Het lijkt me een mooie anekdote om het gesprek af te sluiten; veel succes in alles wat je doet, uiteraard blijven we je op de voet verder volgen…

Seditious - Jong Waaslands thrash metal geweld met veel potentieel

Café Harleys in Lokeren organiseerde in het weekend van 20 & 21 september een heuse tweedaagse met optredens op een trailer , met op zondag o.a. Promise Down, die deze zomer nog speelden op Alcatraz Metal Fest, zag de affiche er veelbelovend uit. Helaas , de weergoden waren hen niet zo gunstig gezind. Er kwam dus niet echt de grote massa af op dit compleet gratis event. Jammer.  Maar toch sprak de organisatie van een succes,  en was best tevreden over het goede verloop. Het concept is dus voor herhaling vatbaar.
Wij gingen poolshoogte nemen op zondagnamiddag (vroeg avond) en ontdekten een plaatselijk Thrash metal bandje met enorm veel potentieel, met name Seditious. Veel informatie is er nog niet te vinden over deze jonge wolven, tenzij op hun instagram pagina: https://www.instagram.com/seditious.band/

De band had in het begin van hun set  af te rekenen met enkele vervelende technische problemen, maar die konden de pret niet drukken. In eerste instantie stond het combo wat statisch op het podium, maar eens de motor echt op gang getrokken, kwam er geleidelijk meer schwung en beweging in de band.
Enkele opvallende songs waren de Metallica cover “Creeping Death”, een niet zo gemakkelijk nummer. Seditious viel dus niet door de mand. De klievende riffs , en vooral de bijzondere vocals van een steeds meer bewegende frontman intrigeerden.
Wat het drumwerk betreft waren we meermaals onder de indruk van hoe die cimbalen werden behandeld; als bezetenen tekeer gaan, het klonk allemaal razendsnel.
Er werd ook een gloednieuw nummer voorgesteld “Graveborn”, die het tempo opdreef. We vreesden zelfs even dat de boxen compleet zou ontploffen. Naar het einde van hun set kwam het speelse karakter naar boven. Een wervelende finale was het gevolg.
Seditious is zondermeer een jong en beloftevol thrash metal bandje uit het Waasland met enorm veel potentieel, zoveel is zeker! In de Café Harleys, Lokeren zetten ze het energiek in de verf.
Live vlogen de gensters er na een wat trage start compleet af, het stemt ons hoopvol naar de toekomst toe. Om in het oog te houden!

Organisatie: Café Harleys (Lokeren)