Steppin' Tone XL - Great Gigs in The Park 2025 - De langste jamsessie … ooit!

In het gezellige park van De Casino (Sint-Niklaas) gaat voor de vijfde maal 'Great Gigs In The Park' door. 16 concertavonden in een bijzonder idyllische setting, vanaf donderdag 12 juni t-m zaterdag 5 juli 2025 (3 weken).
Wij waren reeds aanwezig op de eerste avond met de geweldige Steppin' Tone (*****), die in XL opstelling zorgden voor een langgerekte jamsessie die de temperatuur tot een kookpunt deed stijgen.
Met een combinatie van reggae en dub komen de zomer 'vibes' sowieso naar boven. Steppin' Tone bood een onvergetelijk avondje door hun speelsheid van opzwepende klankentapijtjes, 'groovy' saxofoon/trompet en aanstekelijke vocals. Ze kregen letterlijk stapsgewijs het publiek mee in hun muzikaal verhaal.
De band had een rits bevriende muzikanten en zangers uitgenodigd voor dit feest. Stoneman en Cookiez ( frontmannen Atomic Splif), Dennis Nicles Cobas ( bas), Mathijs Duyck (sax) en Wim Flapstaart ( Rupelsoldaten ) kwamen er ook nog even bij. Hoe meer inbreng van iedereen, hoe leuker, en hoe meer het publiek uit de bol ging.  Drie uur lang een tooffe muzikale bedoening. De sfeer zat er in, het werd een zwoele avond en een feestje werd opgebouwd.
De bezwerende jamsessie was een marathon , die iedereen enthousiasmeerde. Van vermoeidheid geen sprake dus. Een feestje pur sang van een stel virtuozen, die elk op zich een spotlight verdiende. Wat een mooi samenspel, wisselwerking en ruimte voor improvisatie van deze talentvolle muzikanten met hun guests. Magie zondermeer op het podium dat evenzeer op het publiek uitstraalde.

Dit was een XL dubreggae feestje door een lange jamsessie. GGITP bood meteen vuurwerk. Een knaller van formaat als opener van deze 3 weken …

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Dressed Like Boys (Jelle Denturck) - Ik hoop  dat mijn plaat een soort ‘rimpel effect’ teweegbrengt. Dat het iets los maakt bij mensen; mensen een beetje zachter kan maken, zodat we wat meer genuanceerd naar elkaar kunnen kijken en met elkaar omgaan

Dressed Like Boys is het solo project rond DIRK. zanger en bassist Jelle Denturck. ‘Vocaal zorgt hij voor kippenvelmomenten. Hij heeft enthousiaste muzikanten rond zich en de aanwezigen kunnen lekker swingen, of er is die groovende weemoed te horen. Hun speelsheid siert en oorstrelend klinkt die piano en gitaar’, schreven we over het optreden van Dressed Like Boys op Les Nuits Botanique, Brussel.
Lees gerust https://www.musiczine.net/index.php/nl/festivals/item/98865-les-nuits-botanique-2025-jay-jay-johanson-efterklang-michelle-gurevich-groovy-sounds-van-weemoed-en-melancholie
Er schuilt een interessant verhaal in dit project, waar we graag het fijne wilden van weten. We hadden we een fijne babbel met Jelle.

Waarom dit solo project? is het een soort uitlaatklep?
Ik ben al heel mijn leven, op een of andere wijze, creatief bezig. Ik was al bezig met muziek sinds ik mijn eerste gitaar heb gekocht en twee akkoorden na elkaar kon zetten. Ik heb me , wat inspiratie betreft, altijd laten leiden door het moment. Bij DIRK. Was dat een ‘90s grunge invloed. Ik had wel het gevoel dat ik dit niet altijd zelf in de hand had. De muziek komt, en ik volg. In 2022 heb ik besloten even mijn job stop te zetten om tijd te steken in ‘de grote vragen des levens’. Hoe wil ik mijn leven invullen? Hoe wil ik verder gaan in mijn leven? Het zijn vragen die ik mezelf nog nooit echt heb gesteld. Ik heb me daar een half jaar mee bezig gehouden, dat is ondertussen een jaar geworden. In die periode heb ik veel gelezen, heel veel filosofie bestuderen. Door mezelf op een heel andere manier te bekijken kwam er ook wat andere inspiratie naar boven drijven. En dat is Dressed Like Boys geworden. Vermoedelijk was dat ergens van binnen al lang aan het sluimeren, en is het nu pas echt naar boven gekomen.

Is het ook rechtstreeks verbonden met uw geaardheid, is die uitlaatklep nog nodig? Is er de dag van vandaag nog steeds een probleem rond homoseksualiteit; persoonlijk merk ik helaas van wel …
Het is meer nodig dan pakweg tien jaar geleden zelfs. We zijn zelfs tien stappen achteruit aan het zetten tegenwoordig. De cijfers liegen er niet op, ik als ‘Gay man’ ben verboden in 64 landen. Dat is 1/3. Ook in Polen is nu een nieuwe president verkozen die daar tegen is, de laatste tijd is er meer slecht dan goed nieuws rond de Holebi gemeenschap. Ik ben gisteren in België geland, ik kom van New York , ik ben daar naar Stonewall geweest en dat is de plek waar Pride is begonnen. Ook hij vertelde mij dat we tien jaar achteruit is gegaan, maar hij blijft strijdvaardig. Ik vond dat dit persoonlijk verhaal niet thuis hoorde bij DIRK. , we schreven ook alles samen. Het was daar het medium niet echt voor, daarom ben ik met dit solo project begonnen.

Je haalt de inspiratie o.m. uit de gebeurtenissen van de New Yorkse gay bar ‘Stonewall’ in 1969 (toen was ik vier jaar). Kun je erover wat meer vertellen?
Pride is daar in 1969 begonnen, en heeft 72 uur geduurd. Mensen die daar aanwezig waren zijn later de eerste Pride Parades georganiseerd. En dat was om Stonewall te herinneren , het is steeds groter en groter geworden. En nu heb je wereldwijd Pride parades.

Wat me opvalt is dat de jeugd (in het algemeen) er nog steeds door geïnspireerd is. Het is opmerkelijk, heb je een verklaring?
Voor mij persoonlijk? Sinds ik wat actiever bezig ben met mijn eigen seksualiteit dat verkennen en daarover leren. En de geschiedenis uitspitten van die Queer comunity geeft me een zekere verankering , een groepsgevoel. Dat doet me deugd, dat ik weet dat ik er niet alleen voor sta. De eigenaar van Stonewall zei op een bepaald moment ‘’it’s important you know you history, or you may not have a future’. Ik he ook altijd wel interesse gehad in de geschiedenis. Maar ik vind het ook belangrijk om de geschiedenis te bestuderen en daar dan wel iets mee te doen. om dat vast te pakken, er iets van jezelf in te verstoppen, en door te geven aan de volgende generaties. Ik hoop dat het gehoord kan worden , en tot nu toe heb ik het gevoel dat het goed gaat. De steun die ik tot op heden al heb gekregen is enorm. Ik sta er soms zelf van versteld.

Ik las onlangs ‘when we strapped our breasts down and dressed like boys again. Ze gingen terug naar huis waar ze weer zouden doen alsof ze normale mensen waren.’ Er is niets ‘abnormaal’ aan homo zijn toch?!
Natuurlijk, maar je moet dit kaderen in de tijdsgeest. In die tijd kon je zelfs je job kwijt geraken als bekend werd dat je homo was. Het moest in het geniep gebeuren, in vaak lelijke brakke pubs, goed verstopt voor de buitenwereld. Je kon ook niet hand in hand lopen op straat. De mensen die toen zijn beginnen vechten voor Queer rechten. Hebben daar de gevolgen van gedragen, en daarom vond ik het ook belangrijk om daar een eerbetoon rond te maken. Op basis van getuigenissen van mensen die er toen bij waren. En ik vond het ook belangrijk om daadwerkelijk naar daar te gaan.

Een ander inspiratie is Jaouad Alloul. Ik heb een interview met hem gehad. Een bijzondere persoonlijkheid. Je hebt een song aan hem gewijd. Hoe groot is die band tussen jullie?
We hebben samen gewerkt voor de video clip. Ik heb hem via een bevriende muzikante leren kennen in een toneelstuk. Zij had de muziek gemaakt voor een theater stuk.  en Jaouad zat ook in de productie. Ik vond het een heel tof, bevrijdend stuk Hij was daarin een dragqueen in die show en leefde zich compleet in die rol in. Het was een heel toffe en verfrissende voorstelling, ook veel gelachen. Die voorstelling was een grote inspiratie, hij heeft ook bepaalde dingen gezegd die bleven nazinderen. Ik schrijf graag over de dingen rondom mij , en dat stuk boeide mij dus enorm. Ik heb de demo ook doorgestuurd naar Jaouad. Hij was vereerd. Het is een schone mens.. veel respect!

Het interview bleef me bij. Hij had het ook over zijn geloof, spiritualiteit, met de link dat homo-zijn over het algemeen niet wordt aanvaard. Hoe ervaar jij het tegenover geloof en je geaardheid?
Over religie en seksualiteit heb ik weinig te zeggen. Ik ben als kind gedoopt maar heb me laten ontdopen. Ik zoek en vind mijn heil meer in het Boeddhisme en Taoisme dan in enige andere religie. Wel studeerde ik een jaar Islam toen ik in de kunstschool zat en kon kiezen. Puur uit interesse. Maar ik heb niet genoeg kennis van eender welke religie om er veel over te kunnen zeggen. 

Ik merk in het live optreden in de Bota de energie van DIRK. Ondanks de intieme plaat, hoe maken we de link naar het gedreven live karakter?
Muzikaal is het inderdaad een heel stuk rustiger. Maar was is energie? Roepen en tieren is ook energie. Energie kun je echter op veel manieren uiten. In het begin zat ik wat achter mijn piano me af te vragen ‘is dat niet wat te statisch’ maar als je in de schwung zit komt dat gewoon vanzelf. Ik zat me, met mijn topmuzikanten rond mij, gewoonweg te amuseren. Als mijn gitarist een solo bovenhaalt, ik zit gewoonweg mee te genieten met het publiek. Geweldige ervaring was dat in Brussel.

Er is inderdaad een enorm contrast tussen de intimiteit op plaat en de live performance. Bewust gekozen?
Ik noem het een muzikaal zelfportret. Zelf onderzoek voor gedaan, veel in de spiegel gekeken. Ik wil dat ook niet doen om mijn eigen ego te strelen , of mezelf interessant vind, ik vind het gewoon interessant om te leven en om mens te zijn. We zijn zo complexe wezens. We kunnen elkander zoveel leed aandoen, maar ook veel leed verdragen. Het feit dat we zelfbewust zijn maakt van ons unieke wezens. En dat gaat nooit stoppen met me boeien, en net daarover wil ik schrijven. niet over mij , maar over de mens, alleen doe ik het via ‘mij’

Het contrast is wel vrij groot…
Je ziet soms met muzikanten dat ze even een solo uitstap doen, en dat het wat in diezelfde lijn een beetje blijft liggen met was ze bij hun band deden. Bij mij is het inderdaad een dag en nacht verschil, maar dat is ook wat hoe ik in elkaar zit. Ik verveel me niet graag, als ik in iets interesse heb kan ik me daar helemaal instorten. Dat was met DIRK. Ook zo hoor. Als ik daarmee bezig was heel mijn wereld DIRK. En nu is mijn hele wereld Dressed Like Boys. Het ziet er helemaal anders uit, maar het is en blijft gewoon ik die bezig ben.

Hoe waren de reacties tot nu toe?
Mensen sturen me berichten , vaak ellenlange berichten over waarom bepaalde songs hen diep hebben geraakt, en hoe dat komt en dat daar een andere geschiedenis aan vast hangt. Wat ik heb geleerd, als je op goudeerlijke muziek durft maken, zullen mensen ook in hun reacties gewoon open en goudeerlijk zijn.

Is er ook een keerzijde van de medaille? Kijk maar naar sommige reacties op sociale media van een Red Sebastian? Hoe ga je ermee om als je zo’n reacties krijgt dan?
Vandaar ook het woord ‘kwetsbaar’. Je stelt je kwetsbaar op, als je u dan willen slaan gaat het echt pijn doen. vroeger zou ik dat niet hebben gedurfd omdat ik bang was van die haat reacties. Nu sta ik veel sterker in mijn schoenen om eventueel haat reacties of reacties van onbegrip te kunnen plaatsen denk ik. En van mij af te schuiven. Als er mensen zijn die vinden dat mensen zoals ik niet zouden mogen bestaan dan is dat hun probleem dan, niet het mijne. Ik hoef me daar dan ook niet mee bezig te houden. als zij dat vinden is dat bijzonder jammer voor hen, want zij ontzeggen zich liefde.. ontzeggen zich schoonheid in het leven. Ik heb ook het geluk in een land te leven waar ik zonder schaamte mezelf kan zijn. Soms gaan er wel alarmbellen op, onlangs was er een jongeren enquête in HUMO en daaruit bleek dat 4 op tien jongeren homofoob is. Maar we moeten gewoon verder.

Wat zijn de verdere plannen?
Ik ben vertrokken voor zeker vijf jaar.. de plaat komt uit op 29 augustus. Maar ik heb nu al voldoende songs voor de volgende plaat , wanneer die er dan gaat komen weet ik nog niet, maar volgend jaar gaat er al zeker nieuwe muziek uitkomen van Dressed Like Boys. En ik ben zelfs al met een derde plaat bezig, maar dat zal eerder een zijsprong zijn waar ik nog niet zoveel kan over vertellen. Ik heb gewoonweg veel inspiratie, er is in mij iets wakker geworden en ik ben de vogel in mij vrij aan het laten. Maar wat de nieuwste plaat betreft, staat er ook heel veel op de planning.
We gaan die plaat voorstellen in de AB in oktober. https://www.abconcerts.be/en/agenda/dressed-like-boys/a10Qw000007DvEBIA0
We gaan ook in een groot deel van Europa toeren. Op het moment staan er shows op de planning in België, Nederland, Duitsland , Frankrijk, Tsjechië,  Oostenrijk, Finland en Zweden en er zullen er zeker nog bij komen. We zijn aan het bouwen aan iets, waar het gaat eindigen? Geen idee. Maar dat we nog niet aan dat einde zijn, daar ben ik heel zeker van…

Vrees je niet een beetje dat de mensen komen kijken naar‘de zanger van DIRK.’, en niet naar Jelle zijn project?
Ik merk dat dit lichtjes aan het veranderen is nu. In het begin was dat inderdaad ‘dat is dienen van DIRK.’ (haha). Maar dan schrikken ze toch omdat die muziek compleet anders is. Ik snap dat mensen , als ze DIRK. Kennen, ze even daaraan moeten wennen. En dat er mensen zijn die gaan zeggen  dat ze DIRK meer hun ding vinden… DIRK. Zat ook wel in zijn eigen niche , het is niet dat iedereen daar naar luistert.  Het is ook niet het gevoel dat me dit remt of tegen houdt. Dressed Like Boys is toegankelijker en meer voor een ruimer publiek, dat merken we aan de streams en radio feedback.

Nu we over DIRK. bezig zijn … Komt er in de toekomst nog iets uit van DIRK.?
Volgende week (de week na dit interview) gaan we nog eens gaan eten samen, omdat het een tijdje geleden is dat we elkaar gezien hebben. Ik heb hen wel al moeten zeggen dat het zodanig druk aan het worden met Dressed Like Boys dat de pauze rond DIRK. wel iets langer zal duren dan gepland. ik ben niet zo goed in steeds opnieuw van petje verwisselen, en op het moment ben ik teveel met mijn solo project bezig. En wil ik me daar helemaal op focussen. Ze hadden daar alle begrip voor. Maar ik sluit het zeker niet uit dat we er nog eens zullen invliegen, maar ik ga geen beloftes maken en zeggen ‘wanneer’’.

Je hebt al op veel podia gestaan, grote en kleine. Ook festivals. Zijn er nog doelen, ambities? De wereld veroveren?
De wereld veroveren niet direct (haha). Waar ik wel van droom, ik zou ooit eens in het Koninklijk Circus in Brussel willen staan. Dat is een ongelofelijk mooie zaal. Dat is geen sportpaleis, maar dingen als Sportpaleis en Vorst spreken me sowieso minder aan. Ik vind dat op die grote zalen de focus meer ligt op entertainment dan de essentie van de muziek zelf… Koninklijk circus is een vrij grote zaal waar je die intimiteit nog kunt bewaren, dat is zeker nog een doel dus, daar eens spelen.

Hoop je met het project ook iets te veranderen in het leven, waardoor mensen anders gaan denken of doen? Of is het wat te ver gezocht? Wat is je hoofddoel met dit persoonlijke project?
Ik wil dat mijn plaat een soort ‘rimpel effect’ teweegbrengt. Dat het iets los maakt bij mensen. Ik hoop het de wereld, ons land of Europa een beetje toleranter kan maken. Een beetje zachter maken, zodat we wat meer genuanceerd naar elkaar kunnen kijken en met elkaar omgaan.  En meer naar elkaar kijken en luisteren , i.p.v. eerst te oordelen en dan te spreken. Het zou fijn zijn moest deze plaat mensen wat begripvol, zachtmoediger maken. Maar los daarvan, als ik muziek schrijf ben ik enkel daar mee bezig en niet met het effect dat het kan teweegbrengen. Ik hou me bezig met de muziek, uiteraard met een boodschap van tolerantie, muziek die het leed in de queer comunity erkent, en ik hoop dat ik dit leed op die manier een beetje lichter kan maken. 

Bedankt voor het fijne gesprek, veel succes met alles wat je doet, we blijven het met plezier op de voet volgen.

Mayté - Ik probeer altijd iets breekbaar te stoppen in mijn songs, omdat er gevoel moet zitten in mijn liedjes. Ik voel me ook wel zeker van mezelf. De combinatie is mijn eigen sterkte

Een interessante sing/songwriter is Mayté, die op haar 22^ste reeds enkele mooie songs heeft
check gerust haar spotify : https://open.spotify.com/artist/58yNDbl58u3Yit8VObfRRa?si=Y8OQlkVtRFexyRzQjhNc1Q&nd=1&dlsi=d4f387b356754de7
Ze bracht onlangs de single “Girl With 1000 faces”. Ze liet al van zich horen in ‘The Voice’ met een schitterende versie van “Reckless” (Madison Beer)
https://www.youtube.com/watch?v=JyhbocfDLzo
Ze stond eind mei op het festival Vicares Village in Dendermonde met o.a. De Mens en Bart Peeters.
Tijd om deze talentvolle sing-songwritster in de spotlight te plaatsen …

Stel jezelf eens in het kort voor ?
Ik ben Mayté , 22 jaar en singer-songwriter uit Erpe-Mere. Ik heb o.a. mee gedaan aan The Voice van Vlaanderen. Vlak daarna ben ik begonnen met eigen liedjes te schrijven. en beginnen op te treden, en ben nu volledig klaar om me verder te ontwikkelen als singer-songwriter.

Wat maakt jou uniek?
Ik probeer niet per se trends te volgen, of me ergens in een hokje te laten duwen, ik doe wat ik echt graag doe. Dat is een punt waar ik als singer-songwriter wat kan uitspringen denk ik. Het is niet gemakkelijk om daarbovenuit te steken, omdat er inderdaad veel visjes in het water zitten. Maar dat is wel mijn sterkste punt dat ik goed weet wat ik wil. En daar ook 100% voor ga.

Zijn er ook bepaalde artiesten/muzikanten die je ziet als je grote voorbeeld, om je doel te bereiken?
Vooral artiesten als Taylor Swift, Gracie Abrams, Sabrina Carpenter, Harry Styles…een beetje de pop artiesten van het moment. Daar haal ik mijn inspiratie uit, ook omdat ik die allemaal al heel lang volg. Iemand als Sabrina Carpenter heb ik gezien in 2017 toen ze in TRIX stond voor 1000 man. En ik heb haar echt zien groeien tot absolute wereldtop.  Daar haal ik wel mijn inspiratie uit omdat ik heel graag op die manier wil groeien als artieste.

Dat zijn allemaal artiesten die een Sportpaleis of een Koning Boudewijnstation kunnen vullen, is ook dat je ambitie dan?
Dat is een heel grote droom, iets dat ik uiteraard heel graag zou willen. Maar ik mik nu op iets kleiner zoals in Trix , lijkt me een heel mooie zaal om te spelen. Maar een Sportpaleis of Koning Boudewijnstation zijn mijn allergrootste dromen.

Dromen mag, moet zelfs …Wat is dan je meest realistische ambitie?
Over de wereld wat bekend geraken, en daardoor in het voorprogramma mogen staan van de wat grotere artiesten in Europa. Of een toer kunnen doen in Europa. Op het moment zou ik al heel blij zijn als men naar mijn optredens zou willen komen, om me te zien optreden. Dat is op het moment mijn voornaamste doelstelling.

Je hebt in The Voice van Vlaanderen gestaan met “Reckless”, ik heb er een filmpje van gezien op YouTube (Madison Beer). Een Koen Wouters was heel enthousiast; heeft dit voor jou bepaalde deuren geopend?
Dat heeft zeker deuren geopend. Het heeft ervoor gezorgd dat ik voltijds bezig ben met mijn muziek, ik ben toen gestopt met mijn studies en ben gaan werken. Om dat allemaal te kunnen financieren. Het heeft dus vooral voor mij persoonlijk deuren geopend, omdat ik meer zelfzekerheid wilde creëren. Wat door die deelname zeer goed is gelukt. En daardoor ook wat podium ervaring opgedaan. En ik heb door die deelname toch ook al fans gekregen die me nog steeds volgen. Voor mij was dit een zeer positieve ervaring.

De combinatie breekbaarheid - zelfzekerheid is een grote troef. Alsof je twee kantjes van jezelf naar boven haalt … Schuilen er twee Maytés in jou?
In zekere zin wel. Ik probeer altijd iets breekbaar te verstoppen in mijn songs, omdat er toch altijd wat gevoel moet zitten in mijn liedjes. Maar ik voel me langs de andere kant zeker van mezelf. Het is een beetje een combinatie van die beide kantjes, wat ik mijn eigen sterkte vind.

“Girl with 1000 faces” is er eentje van breekbaarheid en die een rugzak meesleurt. Is er een persoonlijk verhaal verborgen?
Bij dit liedje zijn we gewoon begonnen een titel te zoeken rond een fictief verhaal. Het gaat over een krantenkop in een magazine over iemand met 1000 gezichten. Als je bezig bent met muziek heb je soms verschillende gezichten nodig om mensen te raken. Ik link het ook daarnaar een beetje. Maar het is dus een fictief verhaal, ik zat eventjes vast in teksten schrijven, en heb gewoon een fictief verhaaltje verzonnen. Maar wel met een onderliggende persoonlijke betekenis. Dat je soms verschillende maskers moet opzetten, en dat dit soms moeilijk kan zijn. Of confronterend. En dat je langs de andere kant daar ook mensen blij mee kan maken.

Het is dus eerder een fictief verhaal, maar niet over je leven?
Ik vind het wel mooi dat mensen daar hun eigen verhaal in herkennen of zo. het betekend wellicht niets persoonlijk, maar het kan wel zo zijn voor anderen. Als mensen zichzelf daar op die manier in herkennen, is dat mooi meegenomen.

“Recipe” is een weemoedige, pakkende song, net als het prachtige “Nightmare”. Je stem in allerlei variaties is hier de bepalende factor. Hoe oefen je zoiets?
Dat gebeurt heel naturel. Ik heb vroeger altijd veel gezongen. Veel liedjes geoefend, in vele toonaarden. Ik heb dus altijd geoefend op die diversiteit op mijn stem, waardoor nu eigenlijk alles vanzelf komt.

Je bracht je singles uit via spotify, zijn er ook fysieke exemplaren? Of ben je van plan fysiek iets uit te brengen naar de toekomst toe?
Een fysieke plaat uitbrengen kost enorm veel geld. In eerste instantie was het de bedoeling dat te doen, een plaat uitbrengen en dan singles. Daarom is mijn strategie om eerst dus singles uit te brengen, en op die manier bekendheid te vergaren. Een soort van vaste fanbase uitbouwen. En in een volgend stadium misschien wel een album uitbrengen, als er vraag naar is. Maar nu hoop ik wat radio bekendheid en bekendheid te vergaren dus. Daardoor kan ik ook leren van mezelf, en mijn carrière rustig verder uitbouwen.

Strategisch is dat een beetje dubbel, je kunt jezelf leren kennen als singer-songwriter een fanbase uitbouwen, maar je verdient geen geld aan op spotify dingen uit te brengen.. wel net door iets fysiek aan te bieden …
het is inderdaad dubbel om geen fysieke exemplaren uit te brengen, misschien in de toekomst als ik een budget ervoor heb kan ik dit uiteraard wel eens doen! Ik zou het wel superfijn vinden om iets fysieks te kunnen uitbrengen. 

Je stond eind mei in Dendermonde, een affiche met Bart Peeters en De Mens. Hoe waren de reacties ? En Van Bart Peeters en De Mens zelf?

Van henzelf heb ik geen reactie gekregen, het was ook al vrij vroeg om 17u. Dus dat lag wat moeilijk. Ik heb hen niet gezien, maar de mensen die er waren vonden het zeer mooi. Het was ook gewoonweg heel leuk, en  een extra leuke podiumervaring die ik heb opgedaan. Elk optreden geef ik me 100% op die manier leren mensen je pas echt kennen, en dat is via dat optreden aldaar ook gebeurd dat ik wat nieuwe zieltjes heb bij gewonnen. Ik ben gewoonweg zeer blij met die kans om daar te mogen spelen…

Je zingt in het Engels, maar in de eigen taal zingen wordt nu ook sterk ontvangen. De Nederlandse zangeresjes als S10, Fraukje, Eefje De Visser… Overweeg je ook om het in ‘t Nederlands te proberen?
Ik heb daar zeker over nagedacht. Ik mik echter op wereldwijd. En dan ligt in Nederlandse taal zingen een beetje moeilijk. Omdat Engels een internationale taal is. Zingen in Engels ligt me ook iets beter dan in Nederlands. Maar zeg nooit, nooit uiteraard…

Wat zijn de verdere plannen? Speel je als verrassing act op Graspop?
(haha) nee , dat niet. Er staan voorlopig nog twee optredens op de planning. 1 van de 2 zijn de Liedekerksefeesten op 16/08 ! En er komen nog twee nieuwe singles uit. Ik ga me vooral focussen op die twee evenementen. Ik ben nu ook aan het samenwerken met een promotie team. Die me op de weg helpt om mijn muziek verder te promoten. Die samenwerking loopt tot het einde van het jaar, en op dat vlak worden nog dingen verder uitgewerkt. Maar vooral die twee liedjes, en de twee events is voorlopig wat op de planning staat.

Ik kwam even met die opmerking ‘verrassing act op GMM’, een link die ik maak met je mama die ik ken, die in de organisatie zit van Plutofest; heel je familie zit in de metalwereld. Heb je vocaal nooit overwogen iets te doen binnen die metalscene?
Ik vind het zeker goede muziek. Ik ben met mijn mama naar Metallica gaan kijken en vond het zeer goed. Maar het is niet een genre dat me puur vocaal of wat interessevlakken betreft ligt om daar iets mee te doen, ik kies toch voor pop muziek op dat vlak. Uiteraard sluit ik dat niet volledig uit, dat er ooit wel eens een metal liedje op mijn playlist terecht komt.. maar voorlopig niet. Het is dus niet dat ik me ertegen verzet, integendeel..

De vocals zijn alvast van belang binnen die scene , check Within Temptation maar eens. Je blijft binnen de pop en sing/songwriting. Hardcore, punk of metal plaat of jazz is een afwachten …
Er zijn wel verschillende genres die me aanspreken, ik ben eigenlijk nog aan het uitzoeken welke richting ik echt wil uitgaan. Voorlopig gaat het nog veel kantjes uit, maar ik ben dus wel mijn richting nog aan het zoeken en zie wel waar ik uitkom. En dan kom ik steeds uit bij pop muziek. Maar misschien dat ik ooit wel eens iets anders uit probeer, je weet nooit.

Wat zoekende dus, een dame die breekbaarheid voorop stelt, verschillende muzikale gedaantes heeft en zelfverzekerd kan zijn … Een mooie conclusie?
Dat klopt volledig. Ik weet zeker wat ik wil, maar ben ook nog op zoek naar de juiste insteek. Ik sta echt open voor alles, en bouw rustig verder. En ik probeer gewoon alles uit wat me goed ligt. Ik experimenteer ook graag met muziek, en zo vind ik wel waar ik zal uitkomen.

Je schrijft, als ik het goed begrijp, je teksten zelf? Komt de inspiratie uit het dagelijkse leven?
Het zijn, behalve die ene ‘Girl with 1000 faces’ allemaal persoonlijke ervaringen uit het dagelijkse leven waar ik over schrijf. daaruit haal ik inderdaad mijn inspiratie.

Indien je mocht kiezen, Sportpaleizen uitverkopen, optreden op Rock Werchter of een naam worden binnen het club circuit, wat geniet je voorkeur en waarom?
Op het moment is mijn grote ambitie eigenlijk Pukkelpop mainstage, omdat ik festivals gewoonweg heel leuk vind. Ik ga bijna elke jaar naar Pukkelpop, het zou bijzonder leuk zijn daar eens te mogen optreden op die mainstage. Dus op een festival spelen, op de mainstage dat staat  wel aan de top van mijn lijstje ja…

Pics homepag @Lieze Michiels

Bedankt voor de fijne babbel; heel veel succes in alles wat je doet, we komen elkaar nog tegen…

Axident - Er blijven naar streven  om zoveel mogelijk mensen te bereiken. Doel is om onze muziek zo breed mogelijk te verspreiden

Het uit Antwerpen afkomstige Axident, ontstaan in 2022, ontpopte zich op Goera Rock Metalfest tot ‘de ontdekking van de dag’. ‘Hun riffs zijn messcherp, oorverdovende, gevarieerde drum salvo’s volgen en er is een frontman die zijn stem schor schreeuwt tot niemand meer stil staat. Axident durft grenzen verleggen in dit genre. Verbluffend hoe de heren op technisch heel hoog niveau staan te soleren, maar ook hun pittige speelsheid valt op’.
Lees gerust
https://www.musiczine.net/index.php/nl/festivals/item/98765-goera-rock-metalfest-2025-rock-n-roll-in-de-geest-van-lemmy
Met hun debuut 'Endless Devastation' zette Axident zichzelf stevig op de kaart van de betere thrash bands in de Lage Landen.
Reden genoeg om even naar de Rupelstreek af te zakken, het gezellige dorpje Hemiksem, voor een toffe babbel in het park met de voltallige band.

De band is opgericht in 2019…  net voor COVID (klopt dat?). Heeft het een rem gezet op jullie groei als band? Jullie konden het alvast volhouden …
Om een klein beetje te corrigeren, in 2019 ben ik (Ayrton)  samen met onze gitarist Keith begonnen met een project, maar dat was nog niet echt een band. Rond 2020 zijn we met bassist Luc samen gekomen om het begin van Axident te vormen, maar dat was eerder beetje jammen. Voor corona was er nog niet echt een band, die is er eigenlijk pas na corona gekomen in 2022. Voor de lockdown was er wel interesse, we hadden nog geen zanger, en ergens was dat wel een beetje demotiverend omdat we niet konden samen komen. Maar het heeft dus geen invloed gehad op onze groei, omdat de band dus – zoals we aangaven – pas

Ayrton, ik vind je geen country zanger, niet dat er iets mis is met country. Ik las het ergens en vroeg me af, vanwaar die link (ook al was het een grap) ?
Ayrton: Ik heb wel een country projectje, ben daar ook zanger in. Ik ben naast een enorme thrash metal fan, ook liefhebber van Johnny Cash tot de rock muziek van Jerry Lee Lewis. Vandaar die ‘link’ dus.

Noah, jij bent als drummer het laats bij gekomen; wat was jouw motivatie om bij de band te komen?
Noah: ik had de band al live gezien bij de release show, en een kameraad had me aangeraden om eens te polsen of zij geen drummer konden gebruiken. Ik ben naar Hemiksem afgezakt om te proberen , en dat klikte direct goed. En we kwamen goed overeen..

Op Goera rock viel het op hoe jullie elkaar aanvoelen en aanvullen. Een connectie die er heerst ook buiten de podia?
Zeker en vast!

Top. Jullie namen een demo op in de Club Hell in Diest, een organisatie met een enorme passie voor metal trouwens. In hoeverre heeft het nieuwe deuren voor jullie geopend?
Dat heeft heel veel deuren geopend. Eric van Hel Diest heeft ons geholpen om concerten te doen. Dankzij hem hebben we kunnen mee spelen met de Amerikaanse Thrash metal band Whiplash. We hebben aanbod gekregen voor foto’s, en onze demo is ook bij  Sounds of Hel opgenomen. we hadden al drie songs opgenomen bij hen, en ook tracks in TRIX  in Antwerpen.  Om dit allemaal te bekostigen en op CD effectief uit te brengen was er te weinig geld toen.  Eric kwam met het voorstel om samen met dat eerste optreden in Hel Diest een cd op te nemen. Plots hadden we ook iets fysiek in de vorm van een CD  om aan te bieden aan de merchandiser , ook de verspreiding van die cd , ook buiten Hel Diest, daar heeft Eric ook voor gezorgd. We zijn hem daar heel dankbaar voor! Ook andere optredens die we hebben gepland komen onrechtstreeks door die release en door die promotie van Hel Diest. Dus ja.. heel veel deuren zijn opgegaan daardoor.

Het interview draait rond het debuut, ‘Endless Devastation’; de ‘intro’ is erg misleidend, het doet me denken aan die typische Metallica thrash metal, zelfs van hun ‘Black Album’ periode, waarbij alle registers helemaal durven open te gaan. Was het de bedoeling om een beetje als Metallica te klinken of is dat kort door de bocht?
Aytron: De bedoeling? Niet direct vanuit mijn kant is Metallica een grote invloed. Maar vooral, en dat is bij ieder van ons, is vooral Sodom een grote invloed. Wat Metallica betreft zijn het ook vooral die eerste vier platen die een invloed hebben, en niet per se die Black Album. De manier van gitaar spelen komt van Metallica …

Ik hoor een enorme connectie naar de Amerikaanse thrash, terwijl jullie eerder liefhebber zouden zijn van Duitse Thrash metal?
Standaard is – zoals aangegeven – Sodom een grote invloed. Maar ook Slayer is toch een invloed van ieder van ons.
Noah: bij mij vooral de oude Metallica, de drum van de Metallica van toen is een enorme invloed op mijn eigen drum stijl. Mijn drum stijl is er niet 100% op gebaseerd, maar die drum stijl van Lars spreekt me enorm aan…

Hoedanook jullie hebben muzikaal een eigen smoel, die technische thrash verbindt met de rauwere kantje van de Thrash metal; een veelzijdige aanpak die siert ...
Als jonge band kijk je naar je idolen. Maar we hadden tamelijk snel door dat we een originaliteit moesten creëren om op te vallen. Ik denk dat we dat hebben gevonden door los van dat alles snel en technisch moet zijn dat het ook enorm leuk moet blijven. Ikzelf heb altijd meer aandacht gehecht aan een goede songwriting in plaats van je te richten om de meest technische compositie samen te stellen. Uiteindelijk is het allemaal rock & roll, … and you go with the flow

Wat maakt jullie uniek in het overaanbod van het genre?
Het genre dat we spelen grijpt terug naar de jaren ’80, om daarin ‘uniek’ te zijn is zo goed als onmogelijk. Maar wat ons uniek maakt is toch de grote variatie die we aanbieden.  Je kunt op onze plaat zowel een typische Slayer vibe vinden , je kunt er zelfs een punk nummer in terugvinden. Motorhead geïnspireerd.  En dan is er nog het nummer ‘the Bitch of Buchenwald’ waar zelfs clean vocale invloed inzit, de ene vind dat goed, de andere niet..

Is er een directe link naar het verhaal rond ‘The Bitch of Buchenwald’ uit de Tweede Wereldoorlog?
Aytron: Dat was ook de bedoeling uiteindelijk. Ik was met Keith op een trip naar Duitsland enkele jaren geleden en we hebben Buchenwald bezocht. We hadden al het idee een song hierrond te schrijven. ik heb ook iets gelezen in die tentoonstelling over dat er een liedje was dat door de gevangenen gezongen werd. Na een dramatische dag, zongen ze in de nacht zo blijkt. Daar is die cleane vocale inbreng op die song bij ons ook op ontstaan.

Een bijzonder verhaal toch … Het valt me op dat jullie die live sfeer ook mee geven op de plaat … Is die plaat ‘live’ opgenomen of wat is jullie geheim?
De plaat is in de studio opgenomen, maar wat het geheim is ? geen idee. Een goede mastering en mix, maar de sound van de plaat mag er zeker zijn. De Mastering , gedaan door Yarne Heylen,  heeft zeker geholpen. De periode dat wij in de studio zitten is heel beperkt.  Sommige songs zijn niet op de plaat beland , en misschien was het een goede keuze dat zo te doen. We komen nu op 33 tot 34 minuten, maat misschien is dat de kracht van die plaat waardoor het dus ook ‘live ‘klinkt..

Wat zijn jullie grote ambitie? Is er een doel dat je voor ogen hebt?
Zover mogelijk geraken. Als band moet je sowieso een doel hebben, je moet daarom niet direct groot denken. Kijk naar wat een band als schizophrenia of Evil Invaders, als je ziet wat die doen? in die sporen treden lijkt zou al heel mooi zijn.

Is het als Belgische band niet wat moeilijker om in de voetsporen te geraken van die grote voorbeelden? Ligt het aan de Belgische mentaliteit of wat denken jullie zelf?
Belg zijn is niet echt het probleem. Goede contacten leggen is heel belangrijk. een band als Shizophrenia werken keihard , die hebben geen platen label, ze werken nu wel met bookers en promotors. Misschien zou ons dat wel helpen en platen label. Maar als een band als Shizophrenia dat kunnen doen zonder een label? Door gewoonweg keihard ervoor te gaan? Moet het ons ook lukken. moesten we een contract kunnen tekenen met een label , als dat
voor ons interessant is zouden we dat ook doen uiteraard.

Indien je de kans zou krijgen bij een label die een meer commerciële weg verwacht, met de belofte dat jullie erdoor grote podia kunnen betreden? Zouden jullie het doen? Metallica heeft het gedaan …
Het is te sprake gekomen of we liefst lokale dingen doen, of ook ambitie hebben voor grote festivals? Het heeft zijn charme in kleine zaaltjes of zo te spelen, maar het zou heel fijn zijn mochten we , na Goera rock waar we zeer blij om zijn, wat meer festivals zouden kunnen spelen. Optredens zoals in Kids, het heeft wel iets.. dat zijn super leuke avonden. maar we willen wel groeien. Er blijven naar streven  om steeds meer mensen te bereiken, onze muziek zo breed mogelijk blijven verspreiden is onze voornaamste doel. Maar de vergelijking met Metallica die hun roots wat verloren zijn maar wel op grote stadion concerten doen?  als we binnen veertig jaar Koning Boudewijn stadion uitverkopen, (haha)

En zouden jullie ook voor een meer commerciële weg kiezen, als je die kans zou krijgen (zoals Metallica heeft gedaan), of niet? En waarom?
Als muzikant moet je kunnen doen wat je wilt. Dat is toch wat we met axident doen. Hebben we zin in een agressief thrash nummer dan schrijven we een nummer zoals massacre of toxic parasite. Zijn we meer in een punk vibe dan krijg je een nummer als “Curse of the seed”. Of hebben we zin om eens een kleine voet in het commerciële te zetten dan hebben we de “bitch of buchenwald” met zelfs clean vocals in. Allemaal nummers van op ons album “Endless Devastation”. Maar ons vergelijken met de grootste metal band ooit… uiteindelijk doen die gasten ook gewoon wat ze willen denk ik. En dat is het belangrijkste. Doen waar je je goed bij voelt. Of je het nu nog maar 3 jaar doet of al 40 jaar.

Is het interessanter een soort club circuit uit te bouwen? Kijk naar die grote bands als DRI die al meer dan veertig jaar bezig zijn
Die doen ook alles, zowel in een klein zaaltje als op Alcatraz. Kijk naar Whiplash die doen dat ook. Dat is leuk aan bands uit de jaren ’80. Die komen zowel in Hel in Diest, of spelen op een Alcatraz of Graspop om maar te zeggen..

Metal fests … Wacken Open Air, Hell Fest, Graspop of Alcatraz? Welk geniet jullie voorkeur en waarom?
Allemaal (haha). Realistisch? Is voor het moment, als je ziet naar de line up , toch Alcatraz. Ik hou van Graspop maar daar zie je haast geen Belgisch bands;

Wat zouden jullie als band moeten doen om op een festival als Graspop te staan, denk je?
Op zich een platendeal, of al zo groot zijn dat iedereen je kent. Festivals als Graspop hangen ook af van Live Nation. Dat maakt ook een verschil. Als je als band gekend bent, ook in het buitenland, maak je ook meer kans.

Zijn er ambities om in het buitenland op te treden? Ik had (dacht ik) iets horen vallen over Slovenië of Tsjechië?
Er is zeker ambitie voor het buitenland. Nederland hebben we nu al een paar keer gedaan, hier willen we zeker nog is terug komen. En We willen ook eens naar Duitsland. Omdat dit een hele grote metal scene heeft. En we zijn bezig voor Slovenië en Frankrijk.

Jullie hebben ook op Huginns Awakening gestaan , heeft het geen deuren geopend (eventueel naar het buitenland?)
Deuren geopend niet direct, maar we hebben wel connecties kunnen doen. We hadden ook wat pech, volgens Angelo waren wij opener op de eerste dag maar de bookers en promotors  die kwamen pas na de tweede band kijken. Er waren veel toeschouwers voor ons.

Hoe waren de reacties op de plaat?
We hebben al veel reacties gekregen op onze plaat. Mensen vinden de sound goed, het art work – dat hebben we zelf gedaan – valt in de smaak. En de variatie. We hebben ook al enkele album reviews gehad, waaronder eentje in Brazilië en Amerika en Frankrijk, tot Canada.

Waarom eigenlijk nog een fysieke plaat uitbrengen in tijden van spotify?
We hebben daar vanaf het begin op gestaan dat we ook fysiek iets willen aanbieden. Als we gaan voor een album willen we het sowieso op vinyl, als we een band goed vinden kopen we cd’s maar liefst nog een LP. Het blijft iets dat wordt gekocht.

Wat zijn de verdere plannen?
We hebben al redelijk veel optredens gedaan. Komend weekend spelen we in Kids Rythm & Blues Kaffee.  Het is wel even wat rustiger, we gaan ook niet per se op zoek naar optredens, we zien wel wat er op ons afkomt. We willen ook wat meer tijd steken in repeteren, en zijn al bezig met nieuwe nummers.

Liggen de nieuwe nummers wat in het verlengde?  Is iets Nederlandstalig proberen een optie? Zingen in de eigen taal zit toch wel in de lift..
Als we muziek spelen, is het iets wat we graag horen en willen doen. En daar past Nederlands talig muziek niet in, tenzij als een soort bonus track. Er is een thrash metal band in Nederland die een Nederlandstalige song heeft. Frankrijk, Duitsland hebben bands die in eigen taal spelen. Als je internationaal wil zien? Ik heb in Spanje fans zien dansen op een taal die ze niet bestaan. Als we het toch doen zal het sowieso met een Antwerps accent zijn ‘’thrash op ou bakkes’’ of zo.. (haha).

Pics homepag @Peter Vangelder (Musika.be) (Goera rock metalfest)

We zien er naar uit … In elk geval, veel succes in alles wat jullie doen, we blijven jullie uiteraard op de voet volgen

Tetrarch – ‘Iedereen heeft een deel van zichzelf dat hij niet leuk vindt of wil veranderen. De meeste mensen kunnen zeggen dat ze iets hebben, hoe groot of klein ook. Het album gaat over ontdekken wat dat ook mag zijn‘

De Amerikaanse nu metal(core) band TETRARCH presenteert zich graag als één van de vaandeldragers van de terugkeer van de nu-metal. In 2021 oogstte TETRARCH lovende kritieken met hun tweede plaat ‘Unstable’ en de single “I'm Not Right” die vlot de kaap van 15 miljoen streams rondde. 
Hun derde album ‘The Ugly Side of Me’ kwam uit begin mei 2025 via Napalm Records. Het nieuwe album klinkt nog een stukje agressiever en kenmerkt zich door een messcherpe productie van Dave Otero in samenwerking met Diamond Rowe (gitaar) en Josh Fore (zang, gitaar).
Over de nieuwe plaat, ambities en toekomstplannen hadden we een zeer fijne babbel met Diamond Rowe.

Sinds de band in 2007 begon, is er veel gebeurd. Hoe is alles verlopen totnutoe? Positieve en minder positieve zaken?
Ik heb Josh ontmoet toen we 11 jaar oud waren. We gingen naar een kleine privéschool en waren zo'n beetje de enige twee personen die van heavy muziek hielden (haha). We begonnen samen te jammen toen we 12 waren. Zelfs op die jonge leeftijd wisten we al dat we muziek serieus wilden nemen, dingen als de wereld rondreizen, we wilden gewoon zijn zoals onze favoriete bands. Vanaf dat moment zijn we met elke stap die we zetten gegroeid, en blijven we groeien. Maar het begon allemaal met onze liefde voor heavy muziek en onze wens om te doen wat onze favoriete bands deden.

Ik hoorde ondanks dat jullie in het hokje van de nu-metal worden geplaatst, veel bredere invloeden hebben. Klopt het?
We zijn opgegroeid in een tijd waarin nu-metalbands als Korn,  Linkin Park en Slipknot erg populair waren. We hebben die nu-metal in onze sound geïntroduceerd, en dat ging heel natuurlijk. Het grappige is dat ik een grote fan ben van Metallica, en toen we als band begonnen, waren we een pure thrash metalband. We zijn gewoon geëvolueerd naar die nu-metalsound, zomaar. Maar we hebben inderdaad veel meer invloeden. Josh' favoriete band is Green Day. Het is grappig, onze invloeden zijn heel divers. Maar we zijn op natuurlijke wijze gegroeid naar deze nu-metal sound.

In de jaren 90 was het genre populair, maar sommige metalfans keken neer op de nu-metal. Het is opvallend hoe relevant het vandaag de dag nog steeds is. Speelt het nu ook in jullie voordeel?
Ja, ik denk het wel. Het album ‘Unstable’ was een soort doorbraak. Sommige mensen zeiden dat we het nieuwe nu-metalgenre aanvoerden. Dat vonden we helemaal prima. We vinden het niet erg als mensen ons nu-metal noemen. Maar zelf zeggen we nooit: ‘wij zijn een nu-metalband’.

Het vorige album, ‘Unstable’, was inderdaad jullie doorbraak. Legde het extra druk op jullie schouders voor het nieuwe album?
Ik denk dat dat in sommige opzichten wel het geval was, maar in andere opzichten niet. We voelden die druk niet echt. We willen onze fans natuurlijk geven wat ze willen, maar we willen ook blijven doen wat we echt leuk vinden. Aan de andere kant was het erg nuttig, omdat we een geluid hebben gevonden dat bij ons past, we weten nu wie we zijn. We zijn nog steeds op zoek naar manieren om het beste van onszelf te geven, zodat mensen kunnen zien wie Tetrarch echt is. Dus ja, in zekere zin voelden we wel enige druk. Maar aan de andere kant was het niet echt een probleem...

Het nieuwe album, ‘The Ugly Side of Me’, verschijnt nu vier jaar later. Waarom heeft het zo lang geduurd?
Daar zijn twee redenen voor. Wij zijn een band die een album maakt, twee jaar op tournee gaat en dan nummers schrijft voor een volgend album. Maar we bleven op tournee. Ik weet dat bands tegenwoordig alles sneller doen, nummers schrijven terwijl ze op tournee zijn, dingen tegelijkertijd doen. Het tweede is dat toen ‘Unstable’ uitkwam, er een pandemie was. Toen de eerste single uitkwam, konden we vanwege dat virus niet op tournee gaan. We hadden een contract bij Napalm Records en zij wilden nog meer singles uitbrengen. Maar we konden nog steeds niet op tournee gaan, we moesten enkele maanden wachten voordat we weer op tournee konden gaan. De pandemie was de reden waarom er vier jaar zit tussen het vorige album en het nieuwe album.

Ik hoor veel emoties in jullie kenmerkende nu-metal; zit er een persoonlijk verhaal in?
Iedereen heeft een deel van zichzelf dat hij niet leuk vindt of wil veranderen. De meeste mensen kunnen zeggen dat ze iets hebben, hoe groot of klein ook. Het album gaat over  onderzoeken wat dat is. Natuurlijk zit er iets persoonlijks in, maar we wilden ervoor zorgen dat de meeste mensen zich aangesproken voelen door het onderwerp van het album. Dat was belangrijk. Het gaat over levenservaringen, over vrienden, familie en dingen die om ons heen gebeuren. Daar komt de inspiratie vandaan.

Ik hoor de woede in het materiaal. Is het album een uitlaatklep? Of komt het omdat metal muzikanten en metal fans altijd zo boos lijken te zijn? (haha)
(haha) Als je backstage komt, is iedereen eigenlijk één grote familie, zelfs een stel nerds (haha). We lachen de hele tijd en hebben veel plezier. Het is gewoon een coole kunstvorm die niets te maken heeft met waanzin of woede...

Helemaal mee eens... Dus het titelnummer “The Ugly Side of Me”, heeft het een bepaalde betekenis? Hoe best te zien?
In principe vat de titel het thema van het album samen. Dat ene ding dat je over jezelf leert, probeer je te accepteren. Zelfs als je het kunt veranderen. Dat nummer gaat helemaal over dat deel van jezelf dat je niet leuk vindt, maar waar je ook niet veel aan kunt doen. Dat nummer vat het thema van het hele album het beste samen.

Je zingt ook op “Never Again”. Het klinkt goed én het smaakt naar meer. Zijn er plannen om het vaker te doen?
Ik denk het wel, het opent deuren om iets anders te doen. Het is iets wat ik al een beetje eerder heb geprobeerd. Maar het werkt best goed, het is iets nieuws en niemand heeft het ooit eerder gehoord. Het is een hele goede verandering in wat we doen, dus ja, ik zou het in de toekomst graag vaker willen doen.

Zijn er al reacties op de nieuwe plaat?
De plaat is pas ongeveer twee weken uit. Maar de eerste reacties zijn behoorlijk goed. Fans vertellen ons dat ze gemakkelijk naar de hele plaat kunnen luisteren en ervan kunnen genieten, dat is natuurlijk geweldig. Tot nu toe zijn de reacties behoorlijk goed, we kijken ernaar uit om die nummers op het podium te spelen.

Hoeveel kijk je uit naar deze tour?
We kijken erg uit naar deze tour, we gaan naar plaatsen waar we nog nooit zijn geweest. Ik ben erg enthousiast over dit deel, het is zelfs mijn favoriete onderdeel van het musiceren. Die nummers live op het podium spelen geeft zoveel energie. Ik ben blij dat de plaat uit is en dat we dit deel nu kunnen doen. Want dit hoort ook bij het leven van een muzikant, op tournee gaan...

In juni spelen jullie in Gent. Het staat genoteerd. Hoeveel zin heb je om hier te spelen?
Een van mijn beste vrienden komt uit België, dus ik kijk er zeker naar uit om in België te spelen, 24 juni meerbepaald.

Waarom nog platen maken in tijden van streaming en zo?
Er zijn nog steeds mensen die een plaat willen, iets in hun handen willen hebben. Vooral vinyl is erg populair. Dus zolang er mensen zijn die platen kopen, is het de moeite waard om fysieke platen uit te brengen, denk ik.

Eerder in dit interview vertelde je me dat je een grote Metallica-fan bent. Ik denk dat het je grootste droom is om op hetzelfde podium te spelen als Metallica?
Ik denk dat dat de droom is van de meeste muzikanten , om op het podium te staan met je idolen. Samen spelen met Metallica? Dat zou de grootste droom zijn die uitkomt...

Is het je doel en ambitie om wereldberoemd te worden? Wat is je echte ambitie als muzikant en voor de band?
We willen gewoon de grootste band in ons genre worden, dat is onze grootste ambitie. Dat is altijd het doel geweest. We doen het stap voor stap, we slaan geen stappen over, weet je. We zijn begonnen met optreden op plekken waar geen airconditioning was in de zomer en geen verwarming in de winter. Weet je wel. En nu zetten we de volgende stap in dit proces. Maar het is altijd ons doel geweest om de grootste band in ons genre te worden.

Om het doel te bereiken, zou je dan geen concessies doen aan de commerciële sector om het ‘doel sneller’ te bereiken? Sommige bands, zoals Metallica, hebben het bewust gedaan en zijn nu over de hele wereld populair...
Ik denk dat je een soort evenwicht moet vinden. Probeer zoveel mogelijk mensen aan te spreken. Maar blijf doen wat je wilt doen. Wat Metallica betreft, zij doen nog steeds wat ze echt willen doen. Ze doen hetzelfde als in het begin, maar op een andere manier. Begrijp je wat ik bedoel? Dus in ons geval, als die ‘verandering om op grote podia voor 50.000 mensen te spelen’ nog steeds iets is wat we echt willen doen? Ik denk niet dat ik daar een probleem mee heb. Maar niet zomaar iets doen dat niet bij ons past.

Zijn er nog andere plannen?
We kijken er gewoon naar uit om zoveel mogelijk op tour te gaan. Dat is het grote plan nu. Na de release van ons vorige album hadden we nog steeds te maken met de pandemie en konden we alleen een korte tournee doen. Nu willen we een volledige tournee doen. Dat is het belangrijkste plan voor nu en voor de komende tijd. En wat betreft het uitbrengen van een nieuw album: het zal deze keer geen vier jaar duren, dat beloof ik (haha).

Ik kijk ernaar uit om je in België te zien en samen een Belgisch biertje te drinken. Veel succes met alles wat je doet

INFO
https://www.facebook.com/events/de-vierde-zaal/tetrarch-heavyhitter-walls-vierde-zaal-ghent/644027321494623/  

Arbeid Adelt! – Een muzikaal feest met een hoek af en met een dosis absurditeit en experiment

Arbeid Adelt! (*****) heeft een nieuwe plaat uit 'Herrie 2025!' enkel uitgebracht op cassette, via Starman Records. Een band als AA! Teert niet enkel op hits en klazssiekers , nee ze durven meer  …, ze verleggen hun grenzen en zorgen voor een muzikaal feest met een hoek af en met een dosis absurditeit en experiment in de uitverkochte zaal. Gedurfd dus!

Boegbeeld Marcel Vanthilt heeft sterke muzikanten rond zich. Gitarist Gerry Vergult (Fred Angst), bekend van o.a. Aroma Di Amore, een absolute klasbak; verder Emma Rotsaert (synthesizer/zang/dans/bas) en Geert Vanbever (zang, gitaar & bas) vormen een enorme meerwaarde.

De set bestond uit twee delen van circa drie kwartier. In het eerste deel werd vooral geput uit de nieuwste release. AA! blijft er een met potentieel, die balanceert tussen absurditeit en klankexperiment. De opzwepende sound en de kenmerkende Vanthilt vocals brengt iedereen in andere sferen. De muzikale chaos is niet vreemd.
Al meteen goed en optimaal klinkt het op “Knipmes Freejazz”, eentje die tegen de schenen schopt.
Heerlijk genietbaar en vingerwijzend, maar met een dosis zelfrelativering en humor. Dat was vroeger in de eighties zo én nu nog steeds. Verder kregen we enkele knetterende songs als “ s Nachts als het donker is”, “Swatsika Elastika” en “Biseksuele Birmees”. Het publiek wordt meegesleept in dit muzikaal verhaal en op geen enkel moment werd gas terug genomen. Mooi!

Na de pauze van een klein half uurtje, tijd voor deel twee. De band pakt het publiek in met met hits en zotte covers; zoals “Rendez-Vous” , eentje van Pas De Deuxn toen al door de bocht , nu in de versie van Arbeid Adelt!, absurd met een ferme hoek af!
Ook klassiekers als “Lekker Westers” en “Ik sta Scherp' ontbraken niet. Het klinkt vurig, scherp, snijdend, groovy. ‘Moeilijke songs’ kunnen ze moeiteloos coveren , denk maar hun eigenzinnige draai op “Death Disco” van PIL. “Der Mussolini” werd nu aangepakt en in een nieuw kleedje gestopt, haast niet te herkennen. Hier wxerd gedanst en gepogo-ed. “De man die alles noteert”, ook al zo’n sterk oudje,  werd de avond besloten.

Arbeid Adelt! gaat er nog steeds sterk tegenaan, met hun bijzondere, verrassende, nieuwe release, classics en covers. Live halen ze alles uit de kast om wat 'herrie', ‘chaos’ en ‘verwarring’ te zaaien. Een muzikale verdienste van Vanthilt en C°, die telkens opnieuw hun publiek meehadden in hun muzikaal verhaal… Een muzikaal feest met een hoek af en met een dosis absurditeit en experiment!

Setlist
Deel 1: Knipmes Freejazz // Ballonhoofd // Het proletariaat // Njet// Whattayamean // ‘s Nachts als het donker is // Swatsika Elastika // Biseksuele Birmees // Ultraviolet // Herrie // Het blauwe goud // Recalcitrant
Deel 2: Rendez-vous// Happy // Uw eenzaamheid // Psycho Disco // Lekker Westers // Ik sta Scherp // Der Mussolini // De man die alles noteert

Pics homepag @Jan Ghijs (jangitanes.com)
 
Organisatie: Starman records ism Djingel Djangel, Antwerpen

Duran Duran - Veel meer dan een nostalgietrip

Nostalgietrips naar onze tienerjaren, we houden er wel van. Duran Duran (****) is er zo eentje … De band brak in de wilde jaren '80 door met hits als “Girls on Film”, “Hungry like the wolf”, “The Reflex”, “Wild Boys” en “A View to A Kill”.
In de jaren '90 hadden ze het moeilijk door de opkomst van de grungescene. Vanaf 2000 traden ze opnieuw op. Ze brachten in 2021 zelfs een nieuwe plaat uit 'Future Past'. De bandleden zijn samen met hun publiek een jaartje ouder geworden, en traden in een vol Sportpaleis dan ook op voor een publiek die hun tienerjaren weer even wilde herbeleven. De stoeltjes voor het podium werden al gauw bijzaak, en ook op de tribunes zouden de meeste gewoon recht staan.
Duran Duranmag dan soms routineus bezig zijn , dit concert was meer dan puur en alleen een nostalgietrip naar die gouden jaren '80 …

Voorprogramma zijn voor zo een grote band, het is niet altijd een cadeau. Spelen in een Sportpaleis is echter voor elke artiest een droom die in vervulling gaat. Dus liet Lunace (****), een talent uit ‘Lift You Up’, het beste van zichzelf horen.
Het publiek sijpelde nog binnen, en zagen een band met muzikanten en zangers die perfect weten hoe ze een publiek kunnen bespelen. Weemoedigheid en melancholie was terug te vinden.
De prachtige stem  van Katrien vloeide zo mooi samen met de prikkelende gitaarlijntjes van Madeleine Roose, die trouwens vocaal indrukwekkend mooi weerwerk bood. Verder Tom Stokx als extra gitarist en de aanstekelijke keys van Jens Pauwels. Er hing pure magie in de lucht. Katrien is trouwens een ware entertainer; ze sprak haar publiek voortdurend aan. Een overvloed aan gsmlichtjes zagen we naar het einde van  hun set.
Lunace slaagde er met brio het publiek te bekoren met hun melancho aanpak . Een sublieme prestatie!

Duran Duran zet zijn set in met “Night Boat” en haalt dan meteen de grote kanonnen boven met “The Wild Boys” en “Hungry like the wolf”. De herkenning zorgde voor een feestje. De James Bond theme, met beelden van James Bond natuurlijk, werd gevolgd door “A View to We kregen dan een lichte terugval na dit eerste hoogtepunt.
Op “Notorious” werden alle registers echter weer compleet open getrokken. Simon sprak zijn publiek eindelijk wat meer aan, wat in het prille begin niet echt het geval was. De mooie beelden waren een filmische meerwaarde. Ook al begrepen we niet altijd de connectie tussen beeld en song (o.m. van “Wild Boys”).
Duran Duran was op dreef en sleepte z’n publiek mee in hun nostalgietrip. Het prachtige “Ordinary world” was opgedragen aan de mensen in Gaza en Oekraïne. Pakkend klonk het. “Girls on Film” was het meezingmoment bij uitstek. De GSM lichtjes werden weer boven gehaald op het integere breekbare “Save a Prayer”, met beelden van vredesduiven; Duran Duran raakte de gevoelige snaar.
Eindigen deden ze met “Rio”, terug één van die bekende groovy dansbare nummers. Een vol Sportpaleis genoot ervan.
Het was de ultieme trip naar de wilde tienerjaren.  Duran Duran bood meer dan gewoonweg een nostalgietrip, door enkele verrassingen en zeker met de combinatie prachtige beelden op het scherm en de songs. Een filmische totaalbeleving werd het.

Setlist:
VELVET NEWTON Night Boat - The Wild Boys - Hungry Like the Wolf - The James Bond Theme (John Barry song), A View to a Kill
INVISIBLE - Nite-Runner/All She Wants Is/Lonely in Your Nightmare/Super Freak - Notorious - Evil Woman (Electric Light Orchestra cover) - Friends of Mine - Careless Memories - Ordinary World (Dedicated to the people of Ukraine and Gaza) - Come Undone - (Reach Up for the) Sunrise - Planet Earth - Girls on Film/Psycho Killer
Encore: Save a Prayer – Rio

Organisatie: Gracia Live

Harmony Metal Fest 2025 - Een sprookjesachtige confrontatie met ons innerlijke zelf
Harmony Metal Fest 2025
Kavka
Antwerpen
2025-05-31
Erik Vandamme

Wie dacht dat het zogenoemde 'female voice 'metal op zijn retour is, werd zaterdagavond in de Kavka, Antwerpen op z’n wenken bediend. Met bands als Ad Infinitium, Solitude Within en Skeptical mind beloofde het een top avondje te worden voor de liefhebbers van het genre.
Het publiek genoot van de aanstekelijke riffs, de sprookjesachtige taferelen, de verbluffende vocals en het donkere kantje van het genre. Er heerste een optimaal clubsfeertje.

We waren net op tijd om de lichtgevende vlinder in de vorm van een mooi zingende fee aan het werk te zien. Anna Kiara viel meteen op in deze mooie visuele start. Het lichtgevend pakje vloog dan aan de kant. Beetje jammer achterna gezien. Het gaf nochtans elan aan hun symfometal sound in riffs en hoge vocals. “Blood of Heroes” en “Exalibur” waren groeisongs. Spannender klonk het emotievol prachtige “Poetry of Despair”. De symfonische metal registers werden nog een laatste keer compleet open getrokken, met als apotheose “Symphony of Rage”.
Setlist: God of War - Blood of Heroes - Excalibur - Archangel - Broken Illusions - Icy Wasteland - She-wolf - Loneliness - Poetry of Despair - Stardust - Viking - Symphony of Rage

Qua podium présance kreeg Skeptical Minds de optimale score. Skeptical Minds is een symfonische metal band met leden uit verschillende Europese landen. De Brusselse formatie combineert melodieuze vrouwelijke vocals, elektro- industrial en (gothic) metal. De groep is al actief sinds 2002, en brengt heel wat variatie aan in hun energieke sound. Er steekt ook heel wat speelsheid en humor in. O.m. op een song als “Skeleton Key”. Er heerst ook een luguber kantje als op “The Beauty must die”.
Hoedanook er was hier sprake van een wervelend feestje. Zeker op het eind met “Ace of Spade” (Motorhead), waarbij de fans het podium opklommen om de song luidkeels mee te brullen. Lemmy genoot en headbangde mee …

Setlist: Alcohol - Old Man - Desert - No Way Out - Reunion - Skeleton key - Broken Dolls - The Beauty Must Die - Living in a Movie - Ace of Spades


Was Skeptical Minds eerder 'lichtvoetig', dan dompelde Solitude Within ons onder in donkere en rauwe atmosfeer. “In the Dark” was al meteen een mokerslag, met vlijmscherpe riffs. Op “I'm Lost” en “Burn” laaiden donkere vurige emoties verder op. Prachtig hoe de band kon hypnotiseren en wegvoeren in diepe gedachten. Een goed ingespeelde band. De liefelijke, zachtmoedige zangeres Emmelie Arents laat haar demonen op het podium de vrije loop. Het publiek gaat poeiteloos mee in de trance naar de donkerste hoekjes van haar onderbewustzijn. Verbluffende songs als “Ice and Fire” en “In the grave” zijn kippenvelmoment. Duisternis en licht kruisen elkaar voortdurend. Het afsluitende “Fade Away” tekende een indrukwekkende set!
Setlist: In the Dark - Blame - When Kingdoms Fall - Further Away - I'm Not Lost - Burn - Disappear - Turn Away - Land of Disarray - Ice and Fire - To the Grave - Astray - Fade Away

Ad Infinitum sloot af en zitten ook ergens tussen licht en donker, op angineuze wijze. De Zwitsers-Duitse symfonische metal band werd in 2018 opgericht door Melissa Bonny . Haar teksten gaan over onderwerpen die te maken hebben met geschiedenis, revoluties en romantiek. In brede emo vorm. “Follow Me down” is een muzikale invitatie naar de Hel.  Maar ook de hemelpoorten durven hier opengaan.
Het klonk vertrouwd, de scherpe, vuurkrachtige aanpak intrigeerde. Een grimmig sprookjesbos als het ware, met als spil zangeres Melissa Bonny, terecht in de spotlight met haar brede vocals, die clean als diepe grunts bevatte. Naast haar knappe prestatie waren we ook onder de indruk van de riffs van gitarist Adrian Thessenvitz en bassist Korbinian Benedict. Al die aspecten samen zorgden voor een voortdurende botsing van donker en licht.
Als een niet te stoppen pletwals, denderde de Zwitserse wervelstorm over iedereen heen. “Live Before you Die” en “Into The Night” waren de ideale afsluiters van een bijzonder boeiend avond van een sprookjesachtige confrontatie met ons innerlijke zelf.
Setlist: Follow Me Down - Aftermath - Your Enemy - Upside Down - Somewhere Better - Architect of Paradise - Anthem for the Broken - Outer Space - Surrender - Animals - Seth - See You in Hell - The One You'll Hold On To - My Halo - Unstoppable - Live Before You Die -Into the Night

(dank aan Musika.be)

Organisatie: Harmony Metal Fest

Dunk!festival 2025 – Een intense trip tussen licht en donker, diepe riffs en klankexperiment
Dunk!festival 2025
Vooruit
Gent
2025-05-28 t-m 2025-05-30
Erik Vandamme

Twintig jaar geleden - in 2005 - begon Dunk!festival als benefietconcert voor de Zottegems basketbalclub BBC Helios. Van 2005 tot en met 2021 vond het festival plaats in de overdekte zaal van de Bevergemse Vijvers. Er stonden verschillende grote namen uit de postrockscene op het podium. Denk maar aan God is An Astrounaut, This will destroy you, EF en, in 2012, 65daysofstatic.
Sommige postrockbands braken dankzij het festival en het label Dunk!records door tot absolute toppers binnen de scene.
In 2014 verhuisde Dunk!festival naar de openluchtlocatie in Velzeke-Ruddershove. Een schot in de roos. Met optredens in het Bos groeide Dunk!festival uit tot een unieke ervaring.
Kort na het einde van de coronapandemie in 2022 verhuisde Dunk! naar de Vooruit, nu VierNulVier, Gent.
Hier vond dus ook het 20 jaar jubileum plaats. Door werkzaamheden aan het gebouw vonden er ook concerten plaats in de Club Wintercircus aan de overkant.
We waren aanwezig op donderdag 29 mei en vrijdag 30 mei 2025. Op woensdag 28 mei bezochten we eveneens het previewconcert in de Theaterzaal.

dag 1 - woensdag 28 mei 2025
Op vrijdag 23 mei zagen we nog gitarist Jules Reidy (****) op Les Nuits Botanique in Brussel; wwe schreven het volgende over zijn optreden: "Uitgekiend ging hij te werk. Integer, kwetsbaar als begeesterd, gedreven, apocalyptisch. De pedalen werden soms fors ingedrukt. Die diversiteit in aanpak sierde, wat een klankenspectrum en experimenteel vernuft op die gitaar.” Kwam in Brussel vooral zijn talent als uniek gitarist tot uiting , dan liet hij in Gent ook horen dat hij een zanger is met een bijzonder breed bereik. Het sprak en prikkelde de verbeelding.De combinatie van een buitengewone techniek en een fantasierijke zang creëerde een vreemde en meeslepende sfeer.

Het duo LEYA (****) soleerde al verbluffend. LEYA is een duo, Marilu Donovan (harp) en Adam Markiewicz (viool/zang). "Ze komen uit New York en maken muziek die klassiek, folk, pop en andere muziekgenres combineert. Hun muziek kenmerkt zich door alternatieve sferen, vreemde harmonieën en dromerige operazang, wat een unieke en soms zelfs ongemakkelijke schoonheid creëert" , lezen we in de bio.
Het zachte geluid van de harp drong binnen. De vreemde vocals, die inderdaad wat deden denken aan een operastijl, tekenden eerder een dramatische, sombere stemming. Het intense vioolspel maakte het verhaal compleet en prikkelde de fantasie.
Hier ontstond een zachte botsing tussen duisternis en licht, nooit te fel of te hard.
De sound en de combinatie was niet voor iedereen weggelegd, maar wie werd meegesleept, ervaarde een diepe trance. Indrukwekkend toch.

dag 2 - donderdag 29 mei 2025
De eerste 'echte' festivaldag draaide rond Mogwai, die met hun nieuwste album ‘The Bad Fire’ opnieuw een schitterend postrockalbum hebben uitgebracht.

We begonnen de dag in China met An Corporation (***). De instrumentale rockband is ook de organisator van het experimentele rockfestival ‘Crescendo Live’. Diepe drums, zwevende vioolklanken, een warme contrabas dito gitaarlijnen, brachten  ons naar Aziatische atmosferen.
An Corporation zorgde voor de eerste aanval op onze trommelvliezen. Helaas was er tussen elke song té vaak een al te lange stilte die de energieke van het concert deed verzwakken. De band bracht zijn debuut, ‘An Corporation’, pas in 2024 en bewees in Gent live over voldoende potentieel te beschikken?. We houden deze instrumentale band in het oog!
Setlist: •  Qi yin qiang •  Five Pineapples of Wisdom •  Minuet •  The White Dragon Horse •  Ba •  Transfigured Night

De ontdekking van de eerste dag van het Dunk!festival was weggelegd voor Overhead, the Albatross (*****). “Poëzie in een intens postrockjasje”. De Ierse band werd in 2016 opgericht, bracht verschillende EP’s uit, en in 2024 werd hun debuutalbum ‘I leave you this’ door Where Post Rock Dwells geduid als het ‘beste post rockalbum van 2024’.
We ontdekten al vrij snel hoe het live klonk, met name declamerende teksten in een krachtig ontroerend klankentapijt. We ervoeren emoties in taal en muziek om 'Zen' van te komen. Setlist: •  Your Last Breath •  At Sea •  Hibakusha •  I've Got A Few Years Left •  HBG •  This Is Like Love •  Paul Lynch

Het werd kiezen tussen de Theaterzaal en de Club Wintercircus. We verkozen om naar het vierde verdiep te gaan voor het duo Ciudad De Tar (****). Het project werd in 2019 opgericht door Marco Avilez en debuteerde in 2020 met de EP ‘ALMA’.
Momenteel vormt Marco samen met José Tomás Molina een duo dat puur instrumentale composities maakt, geworteld in delicate, hypnotiserende lagen van gitaren, synthesizers, klarinet, loops en drummachines.
We werden in een soort sacrale sfeer ondergedompeld, met een milde botsing tussen al die klankkleuren, zonder dat er een chaotische brij ontstond. Al deze elementen vloeiden in elkaar over. We werden gewillig meegedreven in hun intrigerende, wondere totaalbeleving.

In de grote zaal kregen we intussen Hemelbestormer (*****). Op het mooie “Void” en “Usil”  werden we meegezogen in een sterrenhemel van zwarte gaten, planeten en een sterrenpracht. De confrontatie met de zon  hadden we op “In Praise of the sun”; een gemoedelijke reis door het heelal.
En toch is de muziek van Hemelbestormer geen zachtmoedig getokkel van gitaren. De band kan oorverdovend uithalen met een dosis angstzweet. De mooie beelden en de donkere, rauwe sound hulde ons in de duisternis van het heelal. Het prachtige “Towards the Nebula” besloot de set. Verbluffend zondermeer.
Setlist : •  Void •  Usil •  In Praise of Sun •  Portals •  Tinia •  Satre •  Towards the Nebula

Club Wintercircus straalt de gezelligheid uit van een huiskamer. Het is tevens de perfecte plek om in een een intiemere context lekker te rocken. Astodan (****1/2) weet het te verwezenlijken in de instrumentatie als in de vocals. “Bound” was een verbluffende start.  Een wervelstorm aan riffs en drumsalvo’s omgeven van eenemozang intrigeerde. “The Guard”, “Oath” en ”Pull Me in” hoorden we onder deze muzikale noemer. Bart Van Der Elst nam soms plaats aan de piano, wat ervoor zorgde dat de emotionaliteit en gevoeligheid de hoogte in ging. Een intiem kader , om dan alle registers compleet open te trekken .
Een schitterende finalereeks kregen we met “Let This end” en “Final Blow”. Op optreden dat nazinderde.
Setlist: •  Bound •  The Guard •  Oath •  Pull Me In •  Maca Kasanaan •  Buaya •  For Love, For Loss, For Life, For Death •  Let This End •  Final Blow

Binnen die postrock scene is Maybeshewill (*****) uitgegroeid tot één van onze persoonlijke favorieten. Doorheen de jaren zagen we ze verschillende keren en bliezen ze ons telkens omver. In de overvolle zaal wisten ze ons weer compleet te verbluffen.
We kregen een prikkelende instrumentatie en hypnotiserende beelden op een scherm, Songs als “Red Paper Laterns”, “In Another live, we are Both cats” waren postrocksnoepjes. Zij hadden moeiteloos het publiek mee en zorgden voor een eerste meezingmoment op “He Films the clouds Pt. 2” dat , tot helemaal achteraan, werd meegebruld.  Nog steeds pure klasse, Maybeshewill!
Setlist: •  Opening •  Take This to Heart •  Zarah •  Co-Conspirators •  Red Paper Lanterns •  In Another Life, When We Are Both Cats •  Accolades •  In Amber •  We’ve Arrived at the Burning Building •  Refuturing •  To the Skies From a Hillside •  Not for Want of Trying •  He Films the Clouds Pt. 2

Wrekmeister Harmonies (****) haalden hun inspiratie uit de natuur. Het duo bestaat uit een man met lange grijze haren en een baard, JR Robinson, op gitaar en loops, en een Aziatische schoonheid op viool, Esther Shaw. Het contrast in hun instrument bespelen is groot. De violiste speelt integer, innemend, en zorgt voor wat licht in het donker; de gitarist laat zijn demonen de vrije loop in de rauwe uitbarstingen. Maar het bleef mooi muzikaal omkaderd, verbonden met beelden van wondermooie landschappen, een bloemetjesparadijs op “Flowers in the spring”, en de biggetjes op “Fuck the Pigs”.
Een elegante, ongrijpbare, grauwe schoonheid. Het concert kabbelde rustig - onrustig voort, maar het contrast op al die vlakken betekende een fantasieprikkelend, magisch mooi concert.
Setlist:•  Flowers in the Spring •  Fuck the Pigs •  A Shepherd Stares Into the Sun •  Flowers Variation

Het bijzondere aan een concert van Use Knife (****) is dat de bandleden verstopt zijn achter doorzichtige doeken, waardoor de beelden die erop verschijnen nog meer confronterend overkomen. Het is een spel tussen beeld en klank. En er is de dosis maatschappijkritiek met een vingerwijzing naar die blijvende oorlogsvoering. Ook het trieste lot van wat de Palestijnen meemaken, kwam aan bod. In het filmische concert alvast een confronterend (zelf)beeld. Een pakkend slot in de Club Wintercircus.

Mogwai (*****) startte vrij laat, omstreeks 23u20, en tekenden voor een aanhoudende kleurrijke spanningsboog. Een overvolle Vooruit genoot van deze Schotten. Een nieuw album hebben ze uit ‘The bad fire’ die al werd voorgesteld in een uitverkochte AB en De Roma.  “God Gets You Back” was meteen een sterke opener, en moest als nieuwtje niet onderdoen op de classics. Iedereen hapte naar adem op oudjes “New paths to Helicon Pt. 1 of “How to Be a Werewolf”. Je werd meegevoerd, -gesleept en kon headbangen op die wisselende emosound, erupties en explosies.
“Mogwai Fear Satan” is de ultieme afsluiter, die alle kanten uitgaat, opbouwt en explodeert, net als de Etna vulkaanuitbarsting, een schreeuw uit het donker, een gevecht tussen demonen en engelen. Eebntje die nazindert. Huiveringwekkend!
Een broeierige, boeiende filmische totaalbeleving, da’s Mogwai. Mogwai blijft nog steeds stevig in het zadel zitten als één van de pioniers van het genre die met de jaren een breder publiek aanspreken door hun muzikale variatie, kronkels, emoties  en tempowissels.
Setlist: •  God Gets You Back •  Hi Chaos •  New Paths to Helicon, Pt. 1 •  If You Find This World Bad, You Should See Some of the Others •  Drive the Nail •  How to Be a Werewolf •  Fanzine Made of Flesh •  Remurdered •  Auto Rock •  We're No Here •  Lion Rumpus •  Mogwai Fear Satan

dag 3 - vrijdag 30 mei 2025
Met de afsluitende publiekstrekker Cult of luna, bleek de tweede festival dag in het teken te staan van obscuriteit en duisternis. De ganse dag hing er een donkere walm in de Concertzaal als in de Theaterzaal. De Club Wintercircus bezochten we niet op de tweede dag.  Voer voor donkere zieltjes dus.

Opener op het grote podium … PIJN (****) beelt perfect uit hoe het aanvoelde. Hun sound bevat een pak donkere emotie. Ze confronteren het publiek met pijn en smart, en reflecteren het zoals iedereen het wel eens heeft gekend. Een krop in de keel meteen.

Masma Dream World (****1/2) dompelde ons onder in een soort voodoo totaalbeleving in de Theaterzaal. “Het deed wat denken aan een scene van de Exorcist’’,  vertelde een bevriende fotograaf ons achterna. Inderdaad. De roots van de zangeres ligt dan ook in Gabon,  een Centraal-Afrikaans gebied dat sowieso tot de verbeelding spreekt. Masma  dweilt als een hogepriesteres over het podium, slaat soms op de drums of schreeuwt haar publiek toe, alsof ze ons allemaal vervloekte. Of is wat we aanvoelden …
Een gans verhaal van verheerlijking van Goden en Godinnen in deze set. Ze ging op het eind al schreeuwend op de trappen haar publiek opzoeken, als een Priesteres die boze geesten bestrijdt.
Puur muzikaal kunnen we niet direct een lijn in vinden, er waren minimalistische drone geluiden met ijzingwekkende vocals, wat een beetje de rode draad was.
Een bijzondere, onvergetelijke occulte beleving …

We houden van experimentele muziek. Oorverdovende drones en chaos zijn ons niet vreemd. We houden van bands die hun eigen grenzen aftasten of verleggen. Moeiteloos kan je Caspar Brötzmann Massaker (***) hieronder plaatsen.
In de Vooruit kregen we zeker in het eerste deel van de set , een beetje overacting. Experimentele muziek tot kunstvorm verheffen, lijkt het.
Caspar Brötzmann Massaker maakt het zijn publiek verdomd moeilijk. Niet makkelijk om het  mee te krijgen in zijn muzikaal verhaal en lijn. De vervormde geluiden, klanken en vocals waren een soort onordelijke brij. Wat een oefening om te volharden en vol te houden. Naar het eind toe hadden we meer affiniteit met het ensemble. Iets apart!
Setlist: •  All This Violence •  The Tribe •  Hunter Song •  Mute •  Massaker

Het was nu kiezen tussen het geweldige Slow Crush in de Club Wintercircus of Thisquietarmy (*****) in de Theaterzaal . Thisquietarmy zagen we ooit solo in het Bos, op Dunk!festival 2015. De takken van de bomen zoemden van intens genot.
Nu stond hij niet alleen op het podium, maar liet zich begeleiden door een heuse band. De veelkleurige klank van de grootmeester en multi-instrumentalist uit het arsenaal aan instrumenten is gewoonweg onaards. Cello, drums en gitaar maken het geluid nog intenser en voller. Met de prachtige beelden op het scherm, krijgen we een totaalbeleven. Thisquietarmy zoekt en tast de grenzen af, met een muzikale lijn die iedereen aanspreekt. Een staande ovatie was dan ook terecht.

‘Episch’ schreven we over de Amerikaanse formatie Junius (*****). De band dompelde de hele zaal onder in een somber ‘doom’ sfeertje. Meesterlijke riffs met tonnen spelplezier. De muzikale duisternis was op die manier geen gesel in de nacht. “Marsch of the Samsara” was meteen een binnenkopper. Een uur lang werd het gaspedaal ingeduwd.
Hoogtepunten alom, o.m. met het sublieme “A Mass for Metaphysicians”, een hoogmis voor donkere zielen. Een onaards mooie trip. Junius dreef zijn publiek tot een punt van waanzin door een wervelende finale van “Betray the Grave” en het het ijskoude “A Word Could Kill Her”. Indrukwekkend!
Setlist: •  March of the Samsara •  Beyond the Pale Society •  A Mass for Metaphysicians •  Clean the Beast •  Battle in the Sky •  Heavy Radar •  Telepaths & Pyramids •  In the Hearts of Titans •  All Shall Float •  Black Sarcophagus •  The Antediluvian Fire •  Betray the Grave •  The Queen's Constellation •  A Word Could Kill Her

De Japanse formatie Mouse on The Keys (****) liet ons proeven van de magie uit de Aziatische landen. De fusion jazz klankentapijtjes werden omgeven van een experiment van sounds en percussie. Zalvende ntimiteit en extravertie door mokerslagen. Het publiek werd meegesleept. Niet steeds even makkelijk wat ze produceerden, maar intrigerend mooi hun veelzijdige muziek, experiment met een Oosters tintje.

Cult of Luna (*****) dompelde ons terug onder in donkere gedachte. Ze waren één van de de ultieme acts op Dunk!. “Dark City, Dead Man” greep meteen bij de keel. Magistraal en verbluffend. Hun sferische sludgemetal was hypnotiserend en voerde ons moeiteloos mee.  Een song als “Nighwalkers” dreef ons in de armen van innerlijke demonen. Het publiek genoot en onderging … “In Awe of” en “Blood upon Stone” dreven het tempo op tot de helspoorten compleet open zwaaiden. Wat een intense, broeierige sound, die de donkerte sierde! Missie geslaagd.
Setlist: •  Beyond II •  Dark City, Dead Man •  Cold Burn •  Nightwalkers •  Ghost Trail •  In Awe Of •  Blood Upon Stone

Op de derde en laatste dag Dunk!festival stonden:  Year Of No Light • The Necks • A Swarm of the Sun • Khan • de mannen broeders • I Hear Sirens • Five The Hierophant • Treebeard • James Blacksaw • Stories From The Lost • Black Narcissus op het podium.
Cult of Luna was voor ons echter het perfecte slot van deze boeiende trip van het Dunk!festival. het was vertoeven in een intense trip tussen licht en donker, diepe riffs en klankexperiment
…Tot volgend jaar!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez

https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/7626-dunk-festival-2025

Organisatie: Dunk!festival (ism VierNulVier, Gent)

Emmy d'Arc - Er was eerst het live verhaal, de plaat is er op gebaseerd. Dus ik probeer het verhaal zo goed mogelijk te vertellen ‘live’ nu

Wij leerden Emmy d’Arc kennen in 2021, toen stond ze aan het prille begin van haar carrière. Lees gerust het interview.
Ondertussen hebben we haar zien uitgroeien tot een volwassen parel, die klaar is om de wereld te veroveren. Emmy bracht haar nieuwste plaat uit ‘Braving Fears’. Ze staat deze zomer o.a. op Rock Werchter.
Op de dag van dit interview kwam het nieuws dat ze volgend jaar in AB mag aantreden als headliner. Het kan dus niet meer stuk.
We hadden een fijne babbel over hoe snel ze aan het evolueren is naar de top. Verder over de nieuwste plaat en/of haar doelen van toen nu zijn bereikt. We polsten naar haar plannen en ambities. Benieuwd? Lees gerust!

Ons laatste interview was in 2021, er is veel gebeurd intussen.
Een overzichtje is welkom. Je bracht toen een EP uit, die breekbaar, weemoedig maar evenzeer positieve energie uitstraalde. Heeft dit deuren geopend voor jou?
Ik heb toen veel live shows mogen spelen, je bent op dat moment niet per se bezig met ‘deuren openen’, maar leert sowieso veel nieuwe mensen kennen. Een heel nieuw publiek dus!

Ik zag je enkele keren live, o.a. in het voorprogramma van Kids With Buns. Je hebt nu je eigen weg afgelegd.
Je zei me toen ‘’ Iedereen die bezig is met muziek wil denk ik ‘gehoord’ worden, tenzij je ’t enkel voor jezelf maakt natuurlijk. Ik zie wel waar ik uitkom wat dat betreft. Ik blijf gewoon verder werken. Het zo goed mogelijk doen, dat is mijn ambitie dus. Ik zie dus wel wat er op mij afkomt.”
Zijn je doelen tot nu toe bereikt?
Ik ben gewoonweg heel dankbaar voor het parcours dat ik tot nu toe mocht afleggen. Ik heb de laatste jaren een aantal dingen kunnen afvinken op mijn bucketlist, dat is super.

Toen had je het ook over ‘op Rock Werchter staan’. Momenteel is dat doel bereikt. Ik las op je Facebook dat je volgend jaar ook in de AB staat. Het gaat écht goed vooruit
Ja, het gaat door in AB Box. En inderdaad ook op Rock Werchter , op zondag 6 juli. Het is een mijlpaal.

Ik herinner me je als support van Amy Macdonald, iedereen werd er stil van  … De apotheose was toch die Sinead O’connor cover, emotioneel pakkend!
Wat was jouw ervaring? Voor mij alvast de ultieme ontdekking
Ik kom wel vaker mensen tegen die ook aanwezig waren op dat specifieke optreden, dus ik denk dat dit concert er wel heeft voor gezorgd dat ik nieuwe mensen heb kunnen bereiken.

Het gaat dus goed vooruit …Tevredenheid?
Nee, ik heb het gevoel dat alles heel natuurlijk verloopt. Ik blijf gewoon veel live optreden, mijn albumreleaseshow in het Wintercircus (Gent) uitverkopen was een beetje een mijlpaal. Dat was voorlopig onze grootste live show. De AB, volgend jaar in mei, is nu de volgende stap. Ik ben heel blij met de reacties op de nieuwe plaat en de shows.

De nieuwste plaat ‘Braving Fears’ is er één van weemoed en luchtigheid, die een breed publiek kan aanspreken. Is dit de juiste weg voor je carrière?
Ik weet natuurlijk niet wat de toekomst me brengt. Maar als het over de instrumentale invulling gaat, denk ik dat bij deze plaat de identiteit vooral nog in de stem ligt. De plaat is erg gebaseerd op mijn live performance. Volgende stappen zijn dus ook het muzikale universum verbreden. Eerst de EP, dan het debuutalbum en nu de volgende stappen… maar vooral dicht bij de oorsprong blijven.

In een interview las ik:’’12 nummers met elk een eigen identiteit, een eigen emotie. 12 delen die teruggrijpen naar een periode in mijn leven. De silhouetten op het albumcover staan in een bepaalde volgorde en die volgorde hangt vast aan Romeinse cijfers.”
Persoonlijk ervaar ik dat elke song wel een eigen verhaal heeft …
Het is eigenlijk heel eenvoudig, ik probeer de dingen altijd zo puur mogelijk te doen. Het begint met live spelen, dan wil je een plaat maken en dat wil je ook zo goed mogelijk doen. En de beste manier is dat zo persoonlijk mogelijk houden, het zijn allemaal stukjes uit mijn eigen leven en wat ik heb meegemaakt. Of iets dat ik in mijn omgeving waargenomen heb. Tenslotte zitten we allemaal in hetzelfde schuitje, en dat wou ik de mensen laten horen door mijn persoonlijke verhalen te vertellen. Het kunnen evengoed gebeurtenissen van iemand anders zijn, want zonder dat we altijd goed beseffen maken we vaker vrij gelijkaardige dingen mee.

‘De muziek verbindt ons en laat ons zien hoe we één kunnen zijn in deze broze wereld’ denk ik bij jouw materiaal . Wat vind je zelf?
Opvallend veel, en dat heeft me aangenaam verrast. Ik hoopte uiteraard dat het zo zou binnen komen, dus daar kan ik enkel blij om zijn.

Ik heb ook gelezen dat je nogal een perfectionist bent …
(haha) dat kan wel kloppen. het gevoel moet juist zitten, en als dat niet 100% strookt met het resultaat, ben ik niet tevreden. Ik heb elk nummer zodanig geschreven en bewerkt, tot het daadwerkelijk volledig af was. Op momenten dat ik dacht ‘dit is de waarheid’ dan was het voor mij ok. En daarin zoek ik steeds de rand op; het moet voor mij in de eerste plaats eerlijk en oprecht zijn. Anders kan ik het live niet brengen zoals het hoort. 

Wil het zeggen dat er bepaalde nummers zijn die in de koelkast zijn blijven liggen voor een volgende keer omdat ze nog niet 100% zijn?
Ik zal ze zeker boven halen, maar ga ze herwerken tot het verhaaltje weer klopt. Ik zit nu in een strakke planning, het is vrij pittig. Maar er zijn nog nummers die ik verder ga uitwerken, dat is zeker…

Hoe waren de reacties tot nu toe op deze plaat?
Het is fijn om mooie reviews te lezen. Mensen komen na de show vaak een plaatje kopen, en dan is het fijn dat ze met me delen wat hun persoonlijke verhaal is of wat de plaat voor hen betekent.

Je hebt een eigen fanclub op Facebook; hoe belangrijk is sociale media voor jou?
Ik ben reeds 15 jaar bezig. Die fanpage zit vol mensen die me in al die jaren zagen optreden, en gewoon gebleven zijn. Het is ook niet per se dat dit ‘de fanclub’ is, het is eerder een groep mensen die graag volgen wat er allemaal gebeurt. Het is heel fijn om te zien hoe alles wordt gedeeld, samen beleefd, hoe er onderling wordt gecommuniceerd op die pagina... zeker een meerwaarde.

Je hebt onlangs in de Club Wintercircus in Gent gespeeld; hoe verloopt de tour tot nu toe?
Goed. Alles verloopt naar wens, ik ben een tevreden mens. 

Je staat helemaal alleen op het podium, is het– zeker als je in een grotere zaal terecht komt – geen risico? Publiek dat een praatje inslaat? Geroezemoes?
Dat laatste heb ik nog niet meegemaakt. Ik veronderstel, als mensen kaarten kopen in een grote zaal, weten ze waaraan ze zich mogen verwachten. Ik heb er in elk geval tot nu toe geen last van. Ook niet in de wat grotere zalen waar ik voorprogramma’s speelde. In het sportpaleis stond ik ook helemaal alleen, en merk vaker dat het net het ‘solo’ spelen is wat mensen zo tof vinden.. om maar een voorbeeld te geven. Ik maak me daar niet al te veel zorgen om. Ik sta daar ook niet alleen hé, ik heb een hele hoop mee, waaronder mijn ‘loopstation’ en ‘stompbox’.

Wat zijn de verdere plannen?
Er staan eigen shows en festivals op de planning. Rock Werchter, Blues Peer, Rijversfestival, Zeverrock, Thorpark Genk, etc. De zaal concerten in het najaar gaan o.a. door in Brugge, Kortrijk, Het Depot (Leuven), Beernem, Maasmechelen en Hasselt. En daar komt allicht nog wat bij.

De doelen die je voor ogen had in 2021 zijn intussen bereikt; lonkt het buitenland of wat kan het volgende doel zijn?
Blijven doen wat ik nu doe is het voornaamste doel dat ik voor ogen heb. En als dat lukt, ben ik een blij mens. Dat er steeds meer mensen bij komen en dat we samen de liefde voor muziek kunnen delen. En uiteraard streven we naar meer en meer publiek kunnen bereiken.

Nog veel succes in wat je doet!