Lokerse Feesten 2025 - DAG 5 - Verdwalen in de duisternis
Lokerse Feesten 2025
Grote Kaai
Lokeren
2025-08-05
Erik Vandamme

We kregen eerder al een avondje met harde gitaren, de 'echte' metal dag op de Lokerse Feesten was echter dinsdag. We verdwaalden in de duisternis met Gojira, Amenra, Coilguns en Envy en genoten van een nostalgische trip naar de jaren '90 met Helmet. De donkere zielen werden hier even gevoed.

We maakten ons op voor een blij weerzien. Helmet (****) zagen we voor het eerst op een voor  ons legendarische editie van Pukkelpop met o.a. Pavement, Lemonheads, Rollins Band, Biohazard, Afghan Wigs en verder Levellers en dEUS in de tent. We schrijven 1994.
We hebben altijd oog gehad voor de band. Helmet speelde een retestrakke set. De voorste rijnen gingen ervoor, de vuist gebald en zelfs hier en daar een moshpitje, o.m. op “Unsung” “Just another victim”, “Wilma’s rainbow” en “In the meantime”. Een technisch perfect muzikaal parcours en een sterk bij stem zijnde frontman, Page Hamilton, sprak zijn publiek geregeld aan.
De set was hier nu voor de 'die hard fans' ; ook wij werden compleet veroverd . Er kwam nog een mooie ode aan Ozzy, waarna Helmet alles uit de kast haalde in een wervelende mooie finale. Pioniers voor een ganse generatie van de nu- en post-metal.

Een eerste confrontatie met de intense duisternis kwam reeds met Coilguns (****) in de Club. De band , in het spoor van o.a. AmenRa, speelt rauwe riffs met indringende vocals die hun duisternis en donkere gedachte hebben hier een meer sprankelend karakter aanbieden. Althans de springerige frontman laat geen moment onbetuigd om zijn publiek liefdevol te omarmen. Reeds bij de eerste song dook hij het publiek in en ging de fans opzoeken. Entertainment in die rits oorverdovende riffs, die de duisternis omarmde.

Het contrast met de veelkleurige Melvins (***1/2) kon niet groter zijn. De blinkende outfits, een zanger met een haardos waar we jaloers op zijn, en een opvallende spandoek met een roodharige schone. Ze nodigen uit voor een feestje in een sfeer van absurditeit. Een welgekomen verademing tussen al die donkere muzikale wolken. Zanger, gitarist en oprichter Buzz Osborne en basgitarist Steven Shane McDonald, trokken in virtuositeit als visueel de meeste aandacht naar zich toe. Het verbluffende drumwerk viel ook op. Twee drummers die ritmisch elkaar de loef durven afsteken, absurditeit en humor toevoegen aan de sound, bleek een grote meerwaarde te zijn om het feest echt te laten uitbarsten.
Melvins heeft geen grote hits nodig, met hun eigenzinnige aanpak zullen we wellicht niet iedereen even veel kunnen overtuigen. Maar wie meeging in die absurditeit genoot met volle teugen. Missie geslaagd!

Bij Envy (*****) werd ons aangeraden oordopjes mee te nemen, in de Club bewees het gezelschap meteen waarom. Een ondoordringbare muur van een klankentapijt verpulverde elk beetje zonlicht en ook onze trommelvliezen. De Club stond goed gevuld, met fans van donkere muziek die in een diepe trance mee headbangden op de verschroeiende riffs van Envy. Je werd meegesleept in hun verzengende sound. Een innerlijke confrontatie met je demonen. In die duisternis werden nog Oosterse, Aziatische invloeden toegevoegd. Wat een apocalyptische totaalbeleving met bezwerende , oorverdovende klanken en mokerslagen.

Tijd om te bekomen hadden we niet, want bij het vallen van de duisternis bood ook AmenRa (*****) ons een sacrale beleving aan, waar het stil van werd. Op een vorige passage was het geroezemoes niet te harden. Deze keer viel het goed mee. Iedereen werd meegezogen in die slepende, pompende duistere, donkere ritmiek. Nog steeds zijn we onder de indruk van hun muzikaal beleven. De band en Collin H Van Eeckhout weet ons nog steeds diep innerlijk te raken. De sound ging van zacht-hard, hard-zacht én al de registers konden worden opengetrokken. De fantasierijke visuele effecten op het scherm, zwart-wit, zijn mee bepalend.
“Razoreater” was een binnenkopper. Ook 'De Evenmens' deed iets met het publiek. AmenRa  kreeg eensterk onthaal op het gekende “A Solidary Reign”, eentje die de Zwaarste Lijst beheerst.
Het totaalplaatje maakt een optreden van AmenRa zo bijzonder. Ze verlaten het podium na een verbrijzelende “Silver Needle, Golden Nail”. Aan bindteksten doet de band niet. Een set van AmenRa dien je gewoonweg te ondergaan. Een aparte confronterende wereld met jezelf.

Tijd voor een pauze na deze mokerslagen en even te genieten en te kuieren van de kermis rond de Lokerse Feesten, aan de foodtrucks, met als aanrader o.a. het Spitsburger kraam vlakbij de Fonnefeesten. De optredens daar zijn evenzeer de moeite, dit even terzijde …

De hoofd act van de avond was Gojira (*****). De Grote Kaai stond goed vol bij AmenRa, bij Gojira was er haast geen doorkomen meer aan, een gezellige drukte dus. De band stak het Franse revolutielied in een eigenzinnig kleedje op de openingsceremonie van de Olympische Spelen. Creatief, origineel, gewaagd, pakkend!
Vanaf “Only Pain” en “The Axe” sloeg de band alles tot gor, de visuele effecten waren erg mooi. Razendsnelle riffs, verbluffende drums en grauwe vocals van Joe Duplantier deden de rest. Een moshpit was niet vreemd.
Een rustpunt was er amper te bespeuren, of het moet die drum solo zijn waarbij Mario Duplantier die niet alleen zijn kunstjes als volleerde drummer bracht, maar zich eveneens ontpopt tot een groots entertainer. Wat een speelsheid, virtuositeit, gehuld in een intens donkere walm.
Ze betrkeen het publiek bij de set. Gojira bracht nog een ode aan Ozzy in Black Sabbath's “Under the Sun/Every Day Comes and Goes”. En eindigen deden ze met de ultieme uppercut into the face, “The gift of Guilt”.
Wat een vuurkrachtige headlining vanavond op de Lokerse Feesten.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8159-lokerse-feesten-2025?ltemid=0

Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren

Lokerse Feesten 2025 - DAG 4 - Punk is nog steeds springlevend, Iggy Pop bewijst het!
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
Lokeren
2025-08-04
Erik Vandamme

'Waardig ouder worden' het is niet aan heren als Iggy Pop besteed. Op de punkdag van de Lokerse Feesten bewees de jonge knar van ondertussen 78, dat Punk nog steeds springlevend is. Wat strompelend over het podium, maar zeer goed omringend, straalde hij de energie uit van een 20 jarige en deed hij de Grote Kaai meer dan een uur op zijn grondvesten  daveren.
Je zou haast vergeten dat er nog enkele andere bands op het podium stonden, die evenzeer goed bezig waren.
We besloten deze avond enkel op de mainstage door te brengen, en we hebben ons dat niet beklaagd.

Met The Undertones (*** 1/2) stond een al even legendarische punk band op het podium. De band werd opgericht in 1975, met als zanger Feargal Sharkey die later als solo artiest hoge ogen zou gooien. In 1983 hielden ze ermee op, en in 1999 kwamen ze , zonder Sharkey weliswaar, terug samen. Binnen de punk scene bleven The Undertones hoog aangeschreven, geen wonder dat de Grote Kaai goed gevuld stond zo vroeg op de avond.
Met een verbluffende “Jimmy Jimmy” bewees de band dat ze nog steeds stevig gepolijst kunnen uitpakken. Aan het niet aflatende enthousiasme van de band zelf heeft het niet gelegen, al voelde je toch met momenten dat het vet wat van de soep is. Ook loerde het 'dertien-in-dozijn-punk' spook vaak om de hoek.
maar we kregen aanstekelijke songs als “Male Model”, “Boys will be Boys” en “Hard luck”. The Undertones zijn wellicht niet meer die vurige punkband van toen, ouder en strammer, maar een routineuze aanpak kan je hen ook niet aanwrijven.
De Grote Kaai werd ingepakt door speelse, schitterende kleppers “Teenage Kicks”, “Here comes the summer” en “Family Entertaiment”, een band die enthousiast als jonge wolven staat te soleren. Mooi.

We vonden ons nog iets meer bij The Damned (****). Strak in het pak, deelde de band al vanaf “Love song” en “Machine Gun Etiquette” stevige uppercuts uit in de buikstreek. Ook hier gingen de oude knarren erg speels met elkaar en hun publiek om. Humor, grappen en grollen horen er bij. Een bijzonder vinnige frontman ging op “Ignite” het publiek zelfs lettelrijk opzoeken. Porren tot niemand meer stil staat was de boodschap.
Waren we vorig jaar op de New Wave dag niet geheel overtuigd, dan deed The Damned het nu beter in diversiteit en enthousiasme . “Neat Neat Neat” was ook zo’n klepper, een spervuur van mokerslagen. Na “New Rose” verliet de band vroegtijdig het podium, even was het publiek verbouwereerd. Maar de band voegde er nog enkele kleppers aan toe. Met een doodshoofd in de hand, liet de frontman het theatrale kantje zien en horen van The Damned. Om dan af te sluiten met “Smash it up” (part 1 &2) als apotheose. The Damned won deze keer met deze energieke aanpak …én dan moest het hoogtepunt van de avond nog komen.

Iggy Pop (*****) strompelde een beetje moeizaam op het podium, maar liet al vanaf de eerste oerschreeuw “TV Eye” en “Raw Power” horen. Hij was hier niet gekomen voor een gezellig bingo avondje met de pensiongerechtigden.
Iggy laat zich verdomd goed omringen, we waren dan ook danig onder de indruk van wat de muzikanten deden om opa Pop te begeleiden, hij plaatste hen voldoende in de spotlights. Helemaal terecht, want Iggy Pop is niet de artiest alleen, het is de volledige entourage en de band rondom hem die het plaatje compleet maken.
En zelf gaat hij tekeer als een wilde hond die iedereen dreigt te verscheuren, rolt zelfs over het podium en gaat de fans persoonlijk opzoeken op “I Wanna be your dog”. Voordien had hij met “The Passenger” en het legendarische “Lust for life” hen ingepalmd en hun keel laten schor schreeuwen.
Iggy Pop legde ruimschoots een uur lang de lat erg hoog in podiumprésence en vocals, wat een energie van een jong veulentje in een oud, verrompeld lichaam. Een spervuur aan bommetjes kregen we van Iggy en C° op “1970”, “Frenzy” en sloot hij af met een klepper van formaat “Punkrocker”.
Iggy Pop toonde als 78 jarige nog aan hoe punk echt moet klinken! Hij is goed omringd, maar zijn ontoombare inzet is er eentje met brio. Punk is springlevend, Iggy Pop bewees het (nog eens)!

Het zou voor Sex Pistols ft. Frank Carter (***) geen makkelijke opdracht worden om dit niveau te evenaren. Zonder hun flamboyante frontman Johnny Rotten dreigde dit een jukebox concert te worden, met wellicht de vele punk klassiekers, wel gebracht door een andere zanger. Het was uiteraard buiten spring-in-het-veld Frank Carter gerekend die met o.a. zijn eigen project Frank Carter & the Rattlesnakes ons al goed had bewezen uit een bijzonder hout gesneden te zijn.
Het gevreesde ‘jukebox effect spook’ doemde geregeld op, en toegegeven, we misten die (s)nijdige manier waarop Johnny Rotten zijn gal uitspuwt. O.m. op songs als “Holidays in the Sun”, opener van de avond. De niet aflatende geestdrift van Frank Carter maakte veel goed. Op “Pretty Vacant” ging hij in het publiek mee gaan pogoën tot jolijt van het publiek. Opvallend was het vertonen van oude concertopnames en beelden van de bandleden toen ze nog jong en fruitig waren. Johnny Rotten werd echter fijntjes weg gefilterd en vervangen door Frank Carter.  Dat 'zich van niets en niemand iets aantrekken' en hevige tegen heilige huisjes stampen … de Sex Pistols hebben het na al die jaren nog niet verleerd. Het oerdegelijke “God Save the Queen” - anno 2025 nog steeds relevant - en “No Feelings” onderstreepten het.
De bandleden zelf stonden er eerder onbeweeglijk bij. Maar we hielden van die lekkere riffs en drum salvo's. Eerlijkheidshalve, op sommige momenten leek het eerder een optreden van Frank Carter samen met een begeleidingsband die op de Sex Pistols leek. Het was dus eerder de klasse entertainer Frank Carter die zich ontpopte tot publieksmenner. Met “No Fun” - een Stooges song als ode aan Iggy Pop -  en “Problems” zette de band zijn status leuk verder.
“My Way” klonk beter toen Sid Vicious er eigenlijk nog bij was, maar met een schitterende “Anarchy in the UK” werd de set met een knaller besloten.
Sex Pistols ft. Frank Carter liet op Lokerse Feesten geen beklijvende indruk, het punkvuur bleek te vaak een waakvlammetje. Maar toch bracht de band, dankzij een bijzonder energieke Frank Carter, een degelijk concert, dat elk punkhart een beetje sneller deed slaan.
Maar geef ons toch maar Iggy Pop die met een ferme fluim links-rechts een stevige schop onder de kont geeft op het systeem. Iggypunk is nog steeds springlevend.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8159-lokerse-feesten-2025?ltemid=0

Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren

Lokerse Feesten 2025 - DAG 3 - Interessante ontdekkingen in de Club
Lokerse Feesten 2025
Grote Kaai
Lokeren
2025-08-03
Erik Vandamme

De derde dag Lokerse Feesten was compleet uitverkocht, dat had te maken met de komst van Electric Callboy en Pendulum. Maar ook Brutus, Enter Shikari, Psychonaut zijn ware publiekstrekkers. Wij besloten hier echter de sfeer op te snuiven in de Club. Met een programma waar Brutus curator bleek te zijn, werd het een parcours om van te smullen …

We starten op de Mainstage met Bizkit Park (*****), één van onze favorieten binnen de nu-metal scene. Ooit zagen we ze na Limp Bizkit de nacht afsluiten in de tent op Alcatraz en schreven toen ''wat als de tribute band beter is dan het origineel''.
Bizkit Park wegzetten als een 'cover band' is hen oneer aandoen. Wat deze band doet met nu-metal is die muziekstijl niet zomaar heruitvinden. Ze krijgen zelfs de niet nu-metal fan mee  door een niet aflatende werkethiek en enthousiasme. Er horen hier wel wat clichés bij zoals hurken en recht springen, of handjeszwaaien enz.
Met een magistrale “Crawling” van Linkin Park kregen ze de handen meteen op elkaar. De bommetjes volgden elkander in een razendsnel tempo op, o.m. met “My Generation” van Limp Bizkit - ook al is het origineel van The Who. - tot ''B.Y.O.B' van System of a Down.
Ze bleven het intense tempo aanhouden.
Een spetterende finale kregen we met  o.a. “In the end” en “Numb” opnieuw van Linkin Park en als closing final “Chop Suey!” van System of a Down. Schitterend.
Het plein stond al overvol, het publie superenthousiast, dansen, springen, meebrullen.. Mooi, een nu-metal feest pur sang.
Bizkit Park bleek naderhand dan ook één van dé hoogtepunten van de dag. We hadden ook niks anders verwacht!

Bij Psychonaut (****) neemt de broeierige, strakke instrumentatie en de intense vocals een belangrijke rol in . Geen makkelijke opdracht om het publiek dat net een feestje achter de rug heeft, mee te krijgen. Zeker op een affiche waar die feestelijke stemming voorop stond. Thomas Michiels en C° zijn virtuozen in hun vak en hijzelf is een publieksmenner pur sang. We kregen een vlijmscherpe, emotionele set, die naar onze mening toch beter floreert in een donkere omgeving. De band drukt het gaspedaal compleet in die de zon doet verdwijnen achter de wolken.
De duistere set van Psychonaut bood diepe zanglijnen en scherpe riffs. “'All Your Gods are gone” en “Endless Currents" waren binnenkomers. In oktober komt er een nieuwe plaat uit 'World Maker', ook deze kwam aan bod, meteen werden we uitgenodigd voor de album voorstelling in de AB op 16 november. “Stargazer” is dan ook een veelbelovende song die ons doet uitzien naar het najaar.
Afsluiten deed Psychonaut met het magistraal mooie “The Fall of Consciousness” waarmee de band de handen eindelijk op elkaar kreeg.
De omstandigheden zaten Psychonaut misschien niet mee, maar ze wisten de donkere zieltjes aan te spreken .

We gaven het al aan, het zou voor ons vooral een Club dagje worden … Dat begonnen we met Eosine (****1/2). Er stond nog niet veel publiek in de Club, maar iedereen die we achteraf spraken, was onder de indruk van de verbluffende variërende stem van zangeres Elena. Ze weet te raken, van intieme schoonheid tot energiek uithalen.
Muzikaal ging de band er tegenaan. De Luikse band is in Wallonië en ook in Brussel heel populair. Hoog tijd dat ze ook in Vlaanderen de erkenning krijgen. In de Club wonnen ze het Vlaamse publiek voor zich. Een overtuigend concert dus.

We bleven in de Club hangen voor de Nederlandse band Marathon (****). De uit Amsterdam afkomstige band brak in 2022 door, na het winnen van de 'Amsterdamse popprijs' en brachten in 2023 een titelloze EP uit. Een vrije jonge band dus, die energiek uit de hoek kunnen komen. Niemand stond een seconde stil op dat podium. Wat een vuurwerk door die riffs, die het publiek deed enthousiast meeklappen en headbangen. Marathon zorgde voor aangename uppercuts, een interessante ontdekking dus …

Brutus (*****) deed op de mainstage wat ze altijd doen, een overweldigende set spelen.
Spilfiguur binnen Brutus is zangeres/drummer Stefanie Mannaerts die door haar aanpak de aandacht naar zich toetrekt. De drumvellen staan aanhoudend onder emotionele spanning, de vellen en cimbalen worden tot gor geslagen, wat een mokerslagen. Haar aparte weemoedige, zalvende stem is belangvol. Het trio is sterk op elkaar ingespeeld, de riffs zijn heerlijk. Songs als “War”, ”Liar” en “Miles Away” klieven doorheen je lijf.
Brutus zorgt voor moshpits en headbanging, maar biedt ruimte voor intimiteit. De muziek spreekt voor zich in deze boeiende diverse sound. Het publiek geniet. Een mooi sluitstuk volgt met “All Along” en “Sugar Dragon”.

Terug naar de Club voor Slow Crush (*****), die zorgde voor één van de mooiste momenten van deze festivaldag. De donkerte sluipt in hun materiaal, want zangeres Isa bedwelmt iedereen met haar nachtegalenstem. Over een vorig optreden van de band schreven we ''Eens de rook om ons hoofd is verdwenen, zijn we in zodanig diepe trance beland door de hypnotiserende inwerking van enerzijds een bijzonder intensieve instrumentale aankleding, en anderzijds die sprookjesachtige stem van Isa.''
Rook was er deze keer niet, maar wat een intense walm en intimiteit ervaarden we. Emo-shoegaze van een spookachtige schoonheid en pure intensiteit. De Club werd er muisstil van. Magisch die donker en licht verbindt!

Als afsluiter in de Club, SLIFT (****). De band maakte het zijn publiek niet gemakkelijk. Bonkende drums en riffs zorgen voor een chaotische brij die je moet ondergaan. Niet evident steeds. Dit is een band die in hun klankentapijt een ondoordringbare muur opbouwt. Een onaards voelende sound dus. Wat een energie kregen we hier op ons afgevuurd van Knetterende drums, oorverdovende riifs, kanonschoten met een vleugje psychedelica.
Het was een apocalyptisch aanvoelende set schreven we over hun optreden op Les Nuits Botanique, nu kregen ze het publiek niet volledig mee.
Voor ons ee toepasselijke afsluiter van het festival dag die vooral bol stond van ontdekkingen in de Club én met dank aan Brutus voor hun bijzonder smaakvolle wijze van cureren, die avond!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8159-lokerse-feesten-2025?ltemid=0

Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren

Beaten By Hippies - Als je het muzikale landschap nu bekijkt, denken we dat hoog tijd is voor terug wat eerlijke en doorleefde Rock’n’Roll

In 2019 bracht de Belgische stoner/hardrock formatie Beaten By Hippies zijn titelloos debuut uit. We schreven toen: 'Beaten By Hippies brengt een veelzijdige, kleurrijke, groovy, hypnotiserende psychedelische stonerplaat uit.
Wat vooral opviel bij Beaten By Hippies live, is dat ze er een hoge dosis spelplezier beleven. Een charismatische frontman , aanstekelijke muziek en een feestelijke stemming in een psychedelisch kader en sfeertje. Lekker zweven in een uiterst genietbare sound … zonder bijhorende middelen.
De band heeft ondertussen niet stil gezeten, nu pas 6 jaar later komt een nieuwe plaat uit, ‘El paso’.
Rond de release, het optreden op Desertfest, de plannen en ambities, hadden we een fijne babbel met zanger Stephane, bassist Bruno en drummer Stef.

Ik ben jullie beginnen volgen vanaf het debuut in 2019. Ik zag jullie live op Desertfest. Hoe is het met de band verder gelopen?
Bruno (Bass): Heel goed zoals je wel kan merken. We hebben niet stilgezeten, we zijn blijven werken, blijven nieuwe nummers maken hetgeen resulteerde in onze laatste plaat Sidetracked In El Paso.
Stef (Drum): Desertfest was een topper voor ons, maar daarna volgde al snel Covid waardoor we minder hebben kunnen inzetten op show voor het promoten van onze eerste plaat. Er waren wel wat losse gigs, maar we zijn dan voornamelijk beginnen schrijven aan nieuwe songs waarvan je het resultaat kan horen op Sidetracked In El Paso.
Stephane (zang): We hebben gedaan wat we altijd deden, nummers maken, shows spelen en ons vooral goed amuseren in het proces. Want daar draait het om!

Over het optreden op Desertfest schreef ik ‘Een charismatische frontman, aanstekelijke muziek en een feestelijke stemming in een psychedelisch kader en sfeertje’. Klopt dit? Hoe zien jullie het zelf?
Bruno: Ja, zeker wel. We spelen graag live en laten dat ook graag merken. Het is en blijft een rock n roll show en mensen willen geëntertainde worden. Hoewel je de subtiliteiten van de studio live niet kan overbrengen moeten onze nummers vooral live beleefd worden. We smijten ons altijd voor meer dan 100% voor élk optreden om het even waar of wanneer.
Stef: Ik vind dat dit zeker klopt, ook vandaag nog. We halen invloeden op enorm veel verschillende plekken wat resulteert in de Beaten By Hippies sound.
Stephane: Ik kan me daar wel in vinden, hehe. Weet je, ik kan mij eigenlijk niet inhouden, als ik daar dan sta is het telkens vollenbak.

Jullie stonden op toch een van de grote evenementen binnen de scene; heeft het extra deuren geopend (of heeft COVID roet in het eten gegooid)?
Bruno: De reacties na ons optreden waren zeer positief. Maar, eerlijk gezegd, het heeft toch minder effect gehad dan we gehoopt hadden. Het blijft toch zoeken om toch opgepikt te worden….we zijn niet de enigen die vinden dat ze het verdienen om op de nationale radio gespeeld te worden of een mooie plaats te krijgen op een festival.
Stef: Covid heeft sowieso roet in het eten gegooid, maar ook een gebrek aan podia, clubs, jeugdhuizen, … die nog willen inzetten op live muziek van lokale bands, dit is echt verloren geraakt. Die DIY, underground mentaliteit is spijtig genoeg verdwenen. Het is overal “te luid”, “geen budget”, … En ons land is zo klein dat steeds dezelfde bands, gepusht door een booker of manager, alle podiumkansen wegpikken.
Stephane: Tja, wanneer alles een beetje terug in gang kwam na de lockdowns was onze plaat ook al 3 jaar oud, hé.

De nieuwe plaat ‘El paso’ is er pas zes jaar na het debuut, waarom heeft het zo lang geduurd eigenlijk?
Bruno: Een combinatie van factoren, zoals het altijd gaat. Eerst en vooral Corona natuurlijk. We schrijven ook alle nummers samen. Dat kan soms snel gaan, maar soms kan het ook heel lang duren ? We hebben alle vier namelijk wel een duidelijke mening en we willen ook alle vier even graag dat daar rekening mee gehouden wordt. Verder hebben ze het bij de platenmaatschappij – gelukkig maar – ook heel druk… dus tot alle puzzelstukjes samenvallen zijn we wel al weer even verder.
Stef: Heel simpel … Covid :-D Was er die epidemie niet, dan denk ik dat onze plaat er 2 jaar eerder was.
Stephane: Inderdaad een combinatie van redenen. We hadden de nummers eigenlijk al opgenomen tegen eind 2023, maar dan is er nog zoveel bij komen kijken… en voor je het weet is er nog 1.5 jaar erbij.

De niewue plaat klinkt breed, divers, me dunkt. Zijn jullie volwassen geworden of hoe moet ik het zien?
Bruno: Ik denk wel dat, hoe langer je in een groep speelt, hoe meer je samen leert spelen en dus meer een eenheid wordt. En ja het is een cliché maar gewoon ook echt waar dat je met het ouder worden, je minder aantrekt van hoe dit of dat zou kunnen overkomen of je minder de vraag stelt “zouden we hiermee kunnen scoren”. We willen ons vooral amuseren en ons publiek entertainen met muziek waarin wijzelf én het publiek helemaal kan in opgaan. We vragen we ons minder af of het wel genoeg “beaten by hippies” is. Inspiratie kan en mag van overal komen. Als we vinden dat het werkt, dan werkt het. Er is een minder omlijnd kader van wat wel en niet kan. We moeten het gewoon helemaal zien zitten om het al dan niet te spelen…. We waren ons er niet zo bewust van, maar die lijn is dus wellicht inderdaad wel wat opgeschoven, nu je het zegt
Stef: Op de eerste plaat zochten we als band denk ik onze sound en onze feel. De ervaring die we toen opdeden leidde ertoe dat we konden groeien als songwriters. Hierdoor konden we echt op zoek gaan naar onze eigen sound en dat hoor je op Sidetracked In El Paso.
Stephane: Ik denk niet per se meer volwassen, haha. Maar nog meer een gevoel van ‘we doen wat the fuck we willen’.

Waar ik het ook compleet mee eens ben, is de evolutie in de zang; heeft de zang nu echt zijn weg gevonden binnen de band of is het naturel gegroeid?
Bruno: Ik denk wel dat Stephane meer vertrouwen gekregen heeft en zekerder is geworden in het zingen. Een goeie zanger is authentiek en geeft zichzelf bloot. Maar om jezelf helemaal te durven blootgeven, moet je je veilig voelen. Hoe meer tijd je samen doorbrengt, hoe meer er aan dat onderling vertrouwen en aan die veilige omgeving gebouwd wordt. En op dat vlak zit het nu wel goed in onze band denken we. We durven allemaal nog meer opgaan in de muziek zeker ook door de enthousiaste reacties van het publiek.
Stef: Naar mijn gevoel is dat naturel gegroeid, maar daar kan Stéphane best zelf op antwoorden.
Stephane: Zoals Bruno zegt. Maar ook denk ik dat die evolutie veel te maken heeft met de extra ervaring in de studio.

De inbreng van strijkers is nieuw en uniek, hoe ben je op het idee gekomen (het werkt)
Bruno: Het nummer met de strijkers “The Fall” is gebaseerd op een bas riff die ik 20 jaren geleden voor het eerst speelde. Ik dacht dat het niet meteen iets voor BBH was, maar speelde het toch eens op een repetitie en iedereen was meteen mee. In een mum van tijd hebben we het nummer uitgewerkt. Ik weet niet door wie of door wat, maar in mijn hoofd hoorde ik er strijkers bij. De eerste dag dat we studio in gingen heb ik dan ook tegen onze producer gezegd dat we strijkers wilden. Hij antwoordde heel cool, “Ok, geen probleem, maar dan moeten het echte zijn (geen synths) en moeten ze door een topper gespeeld worden”. Enter Red dus, want hij is me wel een absolute topper in zijn vak, ja. Hij heeft onder andere nog bij Hooverphonic, Vaya Con Dios en Bjork heeft gespeeld en hij was toch niet te beroerd om een paar viooltracks voor een Leuvense rockband te komen inspelen. 102 sporen om precies te zijn. Ik kreeg er letterlijk de tranen van in mijn ogen om hem bezig te zien…zo doorleefd zo echt. Zijn viool heeft het nummer ongetwijfeld een grote meerwaarde gegeven.
Stephane: Wie wil er nu niet een ballad schrijven en met een heel orkest aan strijkers? Kom, dat zijn de soort dingen die je moet doen als je de kans krijgt.

Je durft buiten de lijntjes te kleuren muzikaal, maar blijven subtiel jullie roots trouw. Is het de juiste omschrijving?
Bruno: Zeker. Maar nogmaals, dat is geen bewuste keuze. We zijn niet te beschaamd om iets nieuws of anders te proberen. Why the F*** not?! We hebben maar 1 leven, we willen er alles uithalen, op alle vlakken, dus ook met onze muziek.
Stef: Ik vind dat zeker een goede omschrijving. Dit is wel absoluut geen bewuste keuze maar iets waar we op natuurlijke wijze onze weg in vinden.
Stephane: Ik denk dat dit ook komt omdat we alle 4 wel wat gemeenschappelijke invloeden hebben. Maar daarnaast zijn er ook heel veel verschillende smaken en interesses.

Hoe waren de reacties?
Bruno: We hebben eerlijk gezegd alleen maar positieve reacties gekregen. Hout vasthouden! Waaronder ook een 9/10 in de Rock Tribune. Heel fijn om dat te lezen. Nu nog hopen dat de muzieksamenstellers en programmators die reviews oppikken ef ze minstens interessant genoeg vinden om ons een kans geven.
Stef: Over het algemeen zeer positief wat absoluut geweldig is!

De twee platen tonen jullie unieke karakter binnen de scene. Maar een grote doorbraak lijkt moeilijk. Heb je er een verklaring voor?
Bruno: Bedankt voor het compliment! We hebben er een beetje het raden naar om exact te weten wat er nodig is voor helemaal door te breken. Iedereen die ons live heeft gezien is altijd laaiend enthousiast. Maar we moeten eerst wel de kans krijgen om ons te bewijzen natuurlijk. Misschien moeten we wat meer aandacht besteden aan de social media-platformen van deze tijd, want veel volgers hebben is blijkbaar wel een troef…als je kijkt naar de line-up van veel festivals. Ach ja, je moet gewoon ook een beetje geluk hebben zeker? En ondertussen in onszelf blijven geloven, er blijven voor gaan…en hopelijk toch de juiste mensen op de juiste plek tegenkomen die evenveel in ons geloven en ons een kans willen geven, omwille van wie we zijn en de sound die we maken.
Stef: Zoals ik hier hoger al zei, veel te weinig ondersteuning en podia voor lokale bands. Iedereen legt z’n focus op “De Nieuwe Lichting” of “Humo’s Rock Rally” waardoor die bands alle support krijgen van de weinige managements en promotoren in ons land. Tot mijn grote spijt is er blijkbaar geen plek in België voor stel oudere rockers die op elke show alles geven. Voor alle duidelijkheid, een grote doorbraak is absoluut onze ambitie niet, verre van. Wij willen als band gewoon onze muziek spelen voor een publiek … gewoon lekker live knallen, dat doen we het liefst!

Speelt het Belg zijn in jullie nadeel, denk je?
Bruno: Dat denk ik niet. Alles is toch veel internationaler geworden en er wordt veel meer over de landsgrenzen gekeken. Met platforms als Spotify kan iedereen van over de hele wereld je horen. Ze hebben ons nummer bijvoorbeeld al gespeeld op de Argentijnse radio! België heeft op zich een zeer levendige muziekscene, met talloze festivals, zalen… Het is gewoon niet makkelijk om een kans te krijgen. Op dat vlak ontbreekt het lef soms. Er wordt vaak rond gekeken en copy-paste gedaan als er een selectie moet worden gemaakt of er wordt gekeken naar externe factoren die op zich niks met de muziekkwaliteit te maken hebben , zoals het aantal volgers op Tiktok bvb ? . Hopelijk blijven er dus mannen en vrouwen met ‘ballen’ rondlopen die nieuwgierig zijn naar lokaal onbekend talent.
Stef: Neen, dat denk ik niet. België produceert enorm veel goede bands, maar je vandaag al “viraal” gaan om er iets van te maken. Playlists van StuBru en Willy zijn er ook precies enkel voor bands die support krijgen van een groot label. Ik ben hier misschien behoorlijk cynisch in geworden, maar ik vind het spijtig.

Wordt ‘El Paso’ de plaat van de grote doorbraak? Wat hoop je te bereiken met de nieuwe plaat, en de deels nieuwe muzikale weg?
Bruno: We hopen zeker dat heel veel mensen de plaat beluisteren en zo hopelijk op wat grotere podia of festivals te kunnen spelen. We smijten ons bij elk optreden voor de volle 100%, maar soms vragen we ons toch af “Hoe zijn we hier in godsnaam terecht gekomen?” als we weer compleet loos gegaan zijn, voor een bijzonder enthousiast maar toch ook …bijzonder klein publiek Pas op, kleine gigs zijn zeker charmant .Maar bij de officiële release hebben we bijvoorbeeld mogen ervaren hoe het voelt om honderden mensen uit hun dak te zien gaan op jouw muziek minutenlang te zien en horen applaudisseren om een nummer dat je zelf hebt geschreven…Jaaa, dat smaakt wel naar meer hoor!
Stef: Mocht het nog niet duidelijk zijn, IK WIL LIVE SHOWS SPELEN! :-D En uiteraard, ik denk dat we als band sowieso al willen denken richting een 3e plaat … we gaan zeker geen 6 jaar wachten deze keer.
Stephane: Ik hoop een zo groot mogelijk publiek te kunnen bereiken. Zowel met de songs als met de live shows. De grote doorbraak? Zullen we zien, het is gewoon stap voor stap. Fan per fan. Ik ben sowieso al fan van onze plaat!

Wat zijn de verdere plannen? Moeten we weer zes jaar wachten op een nieuwe plaat?!
Bruno: Toch eerst zien wat er met deze gebeurt ? We blijven elke week repeteren en daar zullen wel nieuwe nummers blijven uitkomen… We gaan wel voor kwaliteit, niet voor kwantiteit. Maar een enthousiaste ontvangst van dit album zou ons ongetwijfeld nog meer goesting doen geven om er nóg meer voor te blijven gaan.
Stephane: Eerst zoveel mogelijk deze plaat pushen. Liefst zoveel mogelijk shows. En vooral ons blijven amuseren! Van de simpelste repetitie tot de gekste optredens! En mocht er dan een volgende plaat aankomen, wil ik er zelf ook geen 6 jaar op wachten.

We hadden het al over de ‘ambities’; zijn er doelen of ambities die jullie nastreven? De wereld veroveren begint afgezaagd te klinken …
Bruno : Weet je, we spelen muziek omdat we dat graag doen en omdat we muzikanten zijn in hart en nieren. Een plaat maken is daar dan gewoon een gevolg van. Dus we zijn al blij dat we zover geraakt zijn en dat we zoveel positieve reacties krijgen op onze plaat. Wat airplay en wat grotere optredens zou leuk zijn.
Als je het muzikale landschap nu bekijkt denken we dat hoog tijd is voor terug wat eerlijke en doorleefde Rock N Roll. Ik denk dat dat misschien wel de ambitie is: terug Rock N Roll naar de massa brengen. Iedereen doen inzien dat er meer is dan Pommelien Thijs of DJ Viktor Verhulst. Zij mogen er uiteraard ook zijn, maar er is zeker nog een (latent) publiek voor onversneden rock.
Stef : Podia veroveren, leuke supports spelen zoals we in het verleden reeds konden doen met Tangled Horns, Rhea en Sloper, en op die manier steeds proberen zieltjes te winnen die zich kunnen vinden in onze sound en wat we live doen.
Stephane : Er zijn nog wel een paar festivals die ik graag zou spelen natuurlijk, zoals iedereen. Gezonde ambitie, iets om naar uit te kijken als muzikant maar ook als muziekliefhebber.

Dankjewel voor deze fijne babbel, veel succes in alles wat jullie nog ondernemen, en hopelijk tot binnenkort…

Beyond The Labyrinth - Johan Lotigiers (BTL) – ‘Ik geef toe, het is de eerste keer in mijn leven dat ik zonder al teveel stress op het podium sta’

Beyond The Labyrinth bewandelt sinds 1996 die dunne lijn tussen hardrock en melodieuze metal. Sinds het najaar van 2024 doen ze dat met een nieuwe frontman: Johan Lotigiers, nog beter bekend als ‘de broer van Helmut Lotti’. Zijn stem is intussen al te horen op “Fear’s The Killer”, een heropname van een nummer uit 2011. Intussen kwam ook een single op de markt “My Favorite Mistake” én bovendien laat de band zich tegenwoordig gewoon BTL noemen.
Over dit alles hadden we met Johan Lotigiers, een wandelende muziek encyclopedie, een heel fijne babbel, waarbij we ook polsten naar zijn persoonlijk parcours binnen de scene, hoe hij broer Helmut heeft gemotiveerd om zijn ‘hardrock ‘plaat uit te brengen alsook de doelstellingen en ambities met BTL; ook zijn persoonlijke doelen kwamen aan bod… place to be? Een gezellig terras in The Fox, Lokeren…

Waar komt de voorliefde van het ‘hardere genre’ vandaan? In tegenstelling tot je broer dacht ik…
‘als het goede muziek is, is het goede muziek’ is altijd ons motto geweest. Wij houden niet van hokjes denken. Ikzelf ben wel een liefhebber van hardrock maar evenzeer van jazz, swing, pop of andere genres.

Je broer is dankzij jouw hardrocksmaak ook in het genre getuimeld…
Hij werd heel zijn kinder-, en puberteit geconfronteerd met platen van AC/DC, Van Halen, Kiss, Saxon, Iron Maiden, etcetera. De heavy metal van de jaren ’80.

Geen Led Zeppelin, Black Sabbath of Deep purple?
Dat is op latere leeftijd pas boven gekomen, toen ik op zoek ging naar de oorsprong . Als je jong bent dan hou je vast aan bands van het moment zelf, het is pas later dat ik teruggekeerd ben naar het verleden. De eerste platen die ik zelf echt gekocht heb op 11-jarige leeftijd waren AC/DC ‘Dirty Deeds Done Dirt Cheap’, Kiss ‘Killers’, een verzamelalbum met vier nieuwe nummers, Saxon ‘Power and the Glory’ en Iron Maiden ‘Number of the Beast’. Ik heb daar veel mijn moeder haar werkcamionette voor moeten wassen ?

Je hebt ook een verleden in de muziek?
Ik zat als puber in het playbackmilieu, daarna deed ik voornamelijk soundmixshows. Als zijnde ‘de slechtste imitatie van Tom Jones’ (haha). Rond mijn 18de kreeg ik telefoon van een producer en voor ik het wist zat ik met management aan tafel. 2 maand later stond ik in Tien Om te zien. Het is toen allemaal zeer snel gegaan. Ik heb toen een tweetal jaar als zelfstandig zanger in het Vlaamse circuit  gezeten. Ik heb toen zelfs mijn eerste en enige Vlaamse album uitgebracht. Daar kan ik nu niet meer echt naar luisteren. Als je jong bent heb je geen eigen identiteit in je stem.  Het is allemaal nogal onnatuurlijk gezongen, dik opgezwollen. Mijn broer had dat ook een beetje in het begin.  Overacting is  beetje typisch als je wat jonger bent.

Je broer heeft een hele gevarieerde carrière uitgewerkt; hoe komt het bij jou niet echt lukte toen?
Onder andere omdat ik met mensen samenwerkten die achteraf gezien niet goed wisten hoe me te begeleiden; Ik was toen al iets te ‘frank’, teveel eigenheid en te weinig plooibaar.  Achteraf bekeken ben ik blij dat ik er bewust mee ben opgehouden. Omdat ik het gevoel had naast mijn eigen kwestie te zingen. Ik wou altijd wel in een band zitten, en deed dingen die ik absoluut niet wou doen.

Je broer is dan wel in dat wereldje ingestapt …
Hij heeft aan het begin van zijn carrière in het Nederlands gezongen, in die periode van Tien om Te zien kon hij eigenlijk niet anders. Ze hebben de songs , die reeds in het Engels geschreven waren, gewoon Vervlaamst. In die periode was het de enige manier om ergens door te breken.

Je broer doet het zeer goed met zijn nieuwste plaat, ik zie uit naar zijn optreden op de Fonnefeesten, je werkte (of werkt) ook met hem samen?
Samenwerken is een groot woord. Hij heeft me gevraagd om op zijn nieuw album ‘Breaking The Law’ in duet te zingen en op sommige van zijn optredens durf ik daarvoor eens op het podium springen. Samenwerken is niet altijd even simpel. Hij zit ook vast aan een bepaald circuit, waar je dan in moet meegaan. En dat kan ik met mijn werk en BTL moeilijk combineren. Dat is ook de enige reden waarom dat moeilijk lukt.

Hoe vind je zijn plaat eigenlijk?
Hij heeft er veel mensen aangenaam mee verrast. Zeker binnen de hardrock scene , met die Classics heeft hij indertijd ook veel mensen verrast eigenlijk. Qua productie vind ik zijn plaat heel geslaagd. Op mijn broer zijn zangkwaliteiten valt sowieso niks aan te merken, hij staat als het gaat over stemtechniek op eenzame hoogte, zelfs al ben je geen Helmut-fan kan je dat alleen maar beamen. Grappig, ik vind het beste nummer op zijn Heart Rock-album de live-versie van ‘Que Je T’ Aime’ van Johnny Hallyday. Ik heb Johnny nog gezien in het Koning Boudewijnstadium in 2003.  Een groot zanger, een geweldige show.

Je zit nu bij een band die ik al veel jaren volg, Beyond The Labyrinth. Wat trok je zo aan bij hen, om voor hen te kiezen ?
Ik wou iets doen, maar iets van nul helemaal alleen uit de grond stampen, daar had ik noch de goesting, noch de energie voor . Geert is op dat vlak een lopende trein, die is daar zeer gedreven in, omdat hij al jaren de BTL-kar trekt. Voor ik bij de band begon te zingen heb ik wat dingen beluisterd op Spotify. Het nummer dat me over de streep heeft getrokken om me bij  BTL te vervoegen was ‘Wings’. Ik was zelfs licht geëmotioneerd door die song, die zit verdomd goed in elkaar.

Waarom zijn Belgische bands zoals o.a. Beyond the Labyrinth die ik een fantastische band vind, zo onderschat in eigen land, op de radio hoor je hen ook amper … Heb je er een verklaring voor?
Ik heb daar ook niet echt een verklaring voor. Wat wel een feit is, er is teveel te doen overal in ons klein landje, de markt is oververzadigd. Ze zijn al jaren bezig met een concurrentieslag onder elkander. Sommige zeggen ‘rock-’n-roll is dood’, maar daar ben ik niet van overtuigd.  Neem een band als Ghost, een band die onder de radar  maar ondertussen grote podia speelt en er ook is in geslaagd nummer 1 in de Amerikaanse Bilboard Top 100 te bereiken, dat is een band die bewijst dat rock-‘n-roll verre van dood is, en zo zijn er nog veel. Over Rock n’ Roll die verre van dood is heb ik trouwens een party-anthem voor ons nieuw album geschreven.

Beyond the Labyrinth heeft veel wissels gekend; geen probleem om ‘echt door te breken’ denk je?
Weet je wanneer een band echt bij elkaar blijft? Als het geld met pakken binnen stroomt en blijft binnen stromen. Je hebt morele verplichtingen, en financiële overwegingen. En anders is dat een komen en een gaan, wat ook opvalt in het gehele hardrock en metalcircuit? Iedereen heeft wel eens met of bij elkaars band gespeeld.

Jullie laten zich tegenwoordig gewoon ‘BTL’  noemen, is er een reden voor?
Die inkorting heeft inderdaad een doel, ik zou persoonlijk wat meer mensen uit de mainstream willen aantrekken. Dat kun je enkel bereiken door wat meer toegankelijk te zijn. En dat begint al met een bandnaam. Als mijn moeder vraagt  “hoe noemt jouw band nu terug,”… dan begrijp je waarom BTL beter in het hoofd blijft zitten dan Beyond the Labyrinth. Beyond The Labyrinth, dat staat en klinkt dan wel mooi en intrigerend in metalkringen, maar dan zit je vast. De bekende namen binnen de scene hebben allemaal korte namen.. Kiss, AC/DC, en ook in de Thrash , Slayer, noem maar op. Daar begint het dus al mee, daarom die afkorting naar BTL.

Als ik het goed begrijp is het de ambitie met BTL dus meer de mainstream toer op te gaan?
Of we mainstream gaan worden? Naar mijn gevoel bewandeld BTL al jaren die dunne lijn, maar straalden ze dat niet echt uit. Tenslotte is BTL altijd wel een zeer diverse band geweest met invloeden uit zowel pop, classic rock en melodieuze metal.. er zijn zoveel genres binnen deze band. Geert is ook beïnvloed door Savatage. Er zit ook een beetje Deep Purple of Rainbow in de muziek. En voor veel Metalfreaks binnen alle generaties na ons is de muziek van de daarnet vernoemde bands mainstream. BTL gaat vooral voor melodie, geen bruut geweld.Anders: Als Journey mainstream is, dan BTL ook, graag zelfs.

De band is weer druk bezig. Vorig jaar was er al een herwerkte single uit 2011 “Fear’s The Killer” 
Dat is een beetje een toevallig en grappig verhaal. Radio Classic 21 zend 1 keer per jaar een programma uit dat in het teken van Belgische Metalbands staat en naar jaarlijkse gewoonte wou Geert daarvoor een nummer  inzenden maar ik was nog maar net aan boord, er was dus geen enkele opname met BTL’s nieuwe zanger. Ik ben zelf op zoek gegaan naar iets dat bij mijn stem pastte, en naar mijn gevoel ons meest Metalklinkende nummer was. ‘Fear’s The Killer’ beantwoordde daar in mijn optiek aan, dat is het dus geworden. Het nummer is dus opnieuw ingezongen en hermixt in de studio.  En ook uitgezonden, want op wonderbaarlijke wijze, na talloze mislukte pogingen van Geert alle voorafgaande jaren, zaten we plots bij de 10 nummers die Radio 21 ‘uitzendwaardig’ vond.

Er is een nieuwe single uit “My favorite mistake”, het lijkt me precies jouw speelveld …
Dat is een nummer dat Geert en ik hebben uitgewerkt naar een basisidee, dat ik op een ochtend ingezongen had in mijn garage op mijn GSM. Geert en ik hebben het volledige nieuwe album zo goed als volledig geschreven trouwens.  Behalve één nummer van onze toetsenist, wat trouwens een puik nummer is. Geert zegt dat mijn schrijfsels allemaal bluesy klinken  –ik schrijf blijkbaar alles binnen een Bluescontext. Ik wist dat zelf niet.

Er komt dus een nieuwe plaat uit? Wanneer?
Inderdaad, met een negental nieuwe nummers.  En de nieuwe versie van ‘Fear’s the Killer’ zal er ook opstaan. We zijn aan het nadenken om er nog iets speciaal op te zetten, maar zijn er nog niet volledig uit. Oude nummers akoestisch uitbrengen. Ik moet volgende maand alles gaan inzingen. Wanneer die uitkomt? Op 22 november zal de albumvoorstelling doorgaan in de Crossover Music Pub in Langerbrugge (Gent). Het zal opnieuw een zeer gevarieerd werkje worden.

Het valt me op, in tegenstelling tot vroeger, dat steeds meer bands eerst met mondjesmaat singles uitbrengen, al dan niet fysieke; zit hier een strategie achter, denk je?
Voor veel bands en artiesten is een volledig album verloren geld. Dit komt vooral door Spotify waar elke abonnee zijn eigen playlists op samenstelt. Een volledig album wordt daar dus door pakweg 80% van de luisteraars nooit in zijn totaliteit afgespeeld/beluisterd. De wijze waarop mensen heden ten dage met muziek omgaan is helemaal anders ten overstaan van in mijn (en jouw) jonge jaren. Gelukkig zitten wij in een circuit waar veel geïnteresseerden graag een fysiek exemplaar kopen (CD of Vinyl) en gebeurt dat veelal op optredens aan de Merch-stand.  In een heel ander genre: Niels De Stadsbader heeft zelf aangekondigd dat hij enkel nog single’s maakt omdat een full album voor hem zinloos lijkt/is. Almaar meer artiesten en platenfirma’s vinden dat dus een verloren investering

BTL is een band die ondanks alles wat ‘ter plaatse’ is blijven trappelen, ze zijn niet de enige; heb je een verklaring?
Dat die doorbraak er nooit echt is gekomen? Ik wijd daar niet zo graag over uit, ik was er ook niet bij al die jaren dat Geert aan de weg timmerde. Maar ik wil wel zo goed als letterlijk citeren wat ik tegen Geert zei toen ik, net aangenomen, naar nummers van alle vorige jaren luisterde :“Verkeerde zangers voor de nummers, te weinig levendig gezongen, in veel nummers veel teveel overbodig symfonisch ‘tapijtjeswerk’ en het drumgeluid lijkt nergens op. Maar op de composities zelf valt weinig aan te merken, het is dus louter de verpakking waar ik problemen mee heb”. Ik moet vooral iets voelen bij de zang, los van eender welk genre. Dat is belangrijk.  Een voorbeeld daarvan is Nick Cave. Die vertelt een verhaal, dat je raakt. Dat vind ik belangrijk bij een zanger.

Jullie hebben nog niet zoveel opgetreden in deze bezetting? Wt zijn de ambities met het nieuwe album?
We zijn voornamelijk bezig geweest in de studio om te werken aan dat nieuwe album, en daarna volgen hopelijk wel optredens daarrond. We hebben geen platenfirma, en dat is en blijft een probleem als je echt door wilt breken. Wat ik enorm onderschat heb is de impact van sociale media, ik kan daar niet mee overweg. Maar het is de toegang naar een algemeen publiek. Onze ambitie is vooral van meer op te treden door dit album, maar dat hangt natuurlijk samen met hoe het zal ontvangen worden.

Alcatraz trekt de Belgische kaart, Graspop met mondjesmaat … In de metalfestivals, wat verkies je?
Dan verkies ik toch Alcatraz, een zeer gezellig festival. Ik ga voor het eerst drie dagen, al moet ik zeggen dat veel bands op de affiche mij onbekend zijn. Hopelijk niet teveel Metalcore bands want dat is een genre dat ik niet echt begrijp en waar ik niet echt voor gewonnen ben.

Kunnen we het doortrekken naar andere festivals, waar zou je graag eens optreden ? Kamping Kitsch, het Shlagerfestival….. hahahahaha
Uiteindelijk maakt het ons niet uit op welk festival we spelen, hoewel we Classic Rock spelen zijn veel van ons nummers heel toegankelijk en daarom denk ik dat er plaats voor ons moet zijn buiten het zogeheten Metalcircuit op eender welk festival. We staan volgende maand trouwens op Woodrock, wat een gezellig familiefestival is in Wondelgem (Gent), dat bewijst dat onze muziek zich ook leent voor dergelijke festivals.

Zijn er na al die jaren nog doelen of ambities ?
Op het podium heb ik niet langer onnodig stress en als ik er al heb is het positieve stress. Ik kan me, net zoals mijn moeder, wel snel boos maken als er dingen verkeerd lopen, maar bij BTL voel ik me zeer comfortabel.
Grootse ambities heb ik niet echt, ik ben gezien mijn leeftijd niet langer de dromer die ik vroeger was. De tijden zijn ook anders, het muzikale landschap is ook helemaal veranderd, ik ben daar heel realistisch in. En we zijn in de ogen van nieuwe jeugdige potentiële fans een bende ouwe bokken ?
Ik heb ook nog andere dingen buiten muziek waar ik mezelf in kwijt kan, ik ben bijvoorbeeld een beetje van een BoardGameGeek, ik heb een 120-tal spellen in mijn collectie en er gaat geen dag voorbij dat ik daar niet mee bezig ben.
Ik werk als animator in de psychiatrie, we hebben daar ook een spellenclub uit de grond gestampt waar een 15-tal fanatieke bewoners elke donderdag bij aansluiten en op afdelingen speel ik ook bijna wekelijks in groep één of ander bordspel.
Dus het is niet zo dat ik zonder muziek in een ontiegelijk zwart gat val, ik heb jaren in mijn leven gehad dat ik helemaal niet met muziek bezig was. Ik heb lang een haat/liefdeverhouding met het medium gehad.
Maar als je deze vraag aan Geert stelt, krijg je een heel ander antwoord, hoor!

Bedankt voor deze heel toffe babbel. We zien uit naar het nieuwe album

Werchter Boutique 2025 - Spreekt tot de verbeelding, in een dosis voorspelbaarheid
Werchter Boutique 2025
Festivalterrein
Werchter
2025-07-12
Erik Vandamme

We kregen volgende Werchter festival reeds voor de kiezen: Het nostalgische TW Classic hier + Het jubilee van 50 jaar Rock Werchter 'met een verjongingskuur' hier   
Het tweede familie festival voor de popliefhebbers was Werchter Boutique, met als headliner Imagine Dragons die hier de publiekstrekker zijn. Het festival was ook compleet uitverkocht. Over de hele dag heerste een gemoedelijke picknicksfeer met de muziek op de achtergrond, sfeermakers tot de hoofd act.
Er was maar één band die deze barrière wat kon doorbreken, Bazart.
Ons verslag

We gingen vooraan om Emma Bale (****) te zien, een zangeres die we al vanaf het begin volgen, en die duidelijk volwassen is geworden. Als opener probeerde ze de aandacht naar zich toe te trekken  door haar popsound en haar dromerige stem. Naast de vaste muzikanten, viel de blazerssectie op. Ze ging er volledig op het nieuwe materiaal van de recente plaat '333', of ze liet zich bijstaan door twee kleppers, Mathieu Terryn, die kwam meezingen op "Kompas", en blackwave. op “Peace of mind”.
Aan enthousiasme geen gebrek bij Emma Bale; de inzet, de speelsheid en het mooie afwisselende materiaal, dat balanceerde tussen tussen dynamiek en intimiteit, het raakte allemaal. We kregen verder “Young Heart's” en “Run”. We zagen een zelfverzekerde jongedame op het podium, die niet enkel volwassen is geworden, maar die veel meer erkenning verdient …
Setlist: Lips Like Wine - Orange Tree - Disbalans - Kompas (with Mathieu Terryn) - All I Want (Kodaline cover) - The Circle - Lavender Salt - Peace of Mind (with blackwave.) - Young Hearts - Run

Nog zo’n artieste die we al jaren zien groeien is Meau (*****). We zagen haar in 2022 in de AB Club en stelden toen reeds vast hoe groots ze wel kan uitpakken. Was Emma Bale nog wat zoekende op dat podium, dan pakte Meau alles en iedereen in op gracieuze wijze. Songs als “Terug in m’n armen” en “Onbereikbaar” kwamen binnen. Moeiteloos wist ze iedereen in te pakken, zelfverzekerd stond ze op het podium. Het zingen in de Nederlandse taal is ‘in, en Meau speelt het perfect uit. Het publiek brulde de teksten uit volle borst mee. Ze heeft dus meer te bieden dan haar hit “Dit heb jij gedaan”. Meau is een publiekslieveling met haar emo gevoelige teksten en muziek. Na haar optreden zagen we haar met een brede glimlach handtekeningen uitdelen, het siert haar! Een diepe buiging maken we voor deze artieste.
Setlist: 22 - Terug in m'n armen - Onbereikbaar - Stukje van mij - Blijven rijden - Nergens liever - Hou me vast - Dat heb jij gedaan - Een nacht als deze - Proosten - Het Midden

Declan McKenna (****) was eerder een vreemde naam op deze popaffiche, maar hij trekt mme op tour als support van Imagine Dragons, dus een logische toevoeging aan de affiche. Op strakke, doch speelse wijze opent hij en raakt hij gevoelig met z’n muziek, hoewel de registers live worden opengetrokken en prikkelt hij met z’n band de dasspieren. Hier genoot het publiek van mans muziek. Hij probeert het publiek te entertainen en aan te porren op de soms minder toegankelijke sound. Lekker opzwepend klonken “Isomhard” en “British Bombs”. Hij proàfileerde zich hier als een doorzetter.
Setlist: Beautiful Faces - Elevator Hum - Mulholland's Dinner and Wine - Listen to Your Friends (Tour debut) - Mezzanine - Isombard - The Key to Life on Earth - Nothing Works - Be an Astronaut – Champagne - Brazil - British Bombs

En dan was het tijd voor een eerste echte hoogtepunt, … Bazart (*****). Persoonlijk ervaar ik hen als een doorsnee Nederlandstalige popband. Maar het is het live aspect die hen onderscheidt, door de gretigheid op het podium, en hoe Bazart iedereen met zijn teksten persoonlijk lijkt aan te spreken. Het werkt alvast.
Werchter Boutique ging ervoor, de fans voor- en achteraan brulden de teksten mee, met de armen in lucht op “Anders” en “Maanlicht”.
In 2026 komt een nieuwe plaat uit en we kregen een nummer eruit te horen, “Nog een Keer”. Soms gingen ze even op de rem staan, de momenten van intimiteit band-publiek zorgde voor een golf melancholie en weemoed. Op “Goud” konden alle registers worden opengezet. “Denk maar niet aan morgen” luidde een finale in, danspasjes, meezingen en handjeszwaaien stonden hier centraal.
Mathieu Terryn  mag zich profileren als een volksmenner pur sang, wat een charisma. De band is goed op elkaar ingespeeld en elk heeft z’n kwaliteiten, die de songs naar een hoger niveau tillen. Een bommetje boven Werchter dus!
Setlist: Exit - Hou mij vast - Anders - Geef mij alles - Blijf nog even hier – Maanlicht - Telkens als je gaat - Chaos - Grip (Omarm me) - Goud - Nog een keer - Denk maar niet aan morgen

Geprangd tussen de wervelstorm Bazart en de hoofd act van de dag stond Jorja Smith (***1/2) er wat onwennig bij. Het overgrote deel van het publiek ging in het gras zitten, keuvelend, even een pintje halen of eten aan de foodtrucks. Niet makkelijk om het publiek in te palmen met r&b/soulpop die muzikaal als een kabbelende beekje klonk. Aan bindteksten deed Jorja Smith niet echt, ze liet de muziek en haar prachtige stem voor zich spreken, geruggesteund door haar muzikanten, waarbij de percussie het meest in het oog sprong.
Songs als “Teenage Fantasy", "Be Honest", "On My Mind" en "Little Things" zorgden voor wat meer sfeer.
An sich zit het materiaal goed in elkaar, in prestatie en klasse geen probleem, hier op Werchter Boutique is het gewoonweg een ander verhaal openlucht en op de mainstage. In het clubcircuit zeker geen probleem.
Setlist: Try Me - Blue Lights - Addicted - Feelings - Greatest Gift - Broken is the man - Where Did I Go? - falling or flying - GO GO GO - The One - Tomorrow - Come Over - With You - The Way I Love You - Teenage Fantasy - Be Honest - On My Mind - Little Things 

En toen stond iedereen plots recht en schoof iedereen dichter bij het podium voor podiumbeesten Imagine Dragons (****) die eerder met een vrij voorspelbare set, iedereen inpakten. De band profileert zich als een stadionband en dan horen er attributen als confetti, kanonnen, vuurwerk en grote strandballen erbij, o.m. op “Take me to the beach”. De band heeft een hele rits hits uit.
We kregen in de beginfase al “Thunder”, wat laaiend enthousiast werd onthaald. Het boegbeeld bij Imagine Dragons is de charismatische frontman Dan Reynolds die, in ontblootte bast, het publiek voortdurend ging opzoeken.
In eerste instantie vuurde de band, letterlijk en figuurlijk, de ene vuurpijl na de andere op het publiek af. De weide daverde.
Een wervelend festivalgevoel overviel ons, en ook wij gingen gretig in op de uitnodiging tot hevig mee brullen en dansen. Een intiem moment volgde toen de band op de catwalk plaats nam en enkele songs akoestisch bracht, “Next to me” en “I bet my live”. Het bood een grote verbondenheid tussen band en publiek. Imagine Dragons is een band voor z’n publiek, hen letterlijk aanvoelt en inspeelt op de emoties.
De fans beleefden the time of their life bij deze closing-act. Imagine Dragons laat de speelsheid primeren en heeft intussen al een succesvol parcours afgelegd; ook al was er wel een waas van voorspelbaarheid. Een knetterende finale kregen we met “Believer”;
Imagine Dragons - Het ultieme pop concert, met een rock-'n-roll link. Vuurwerk en confetti. Een sterk overtuigende afsluiter van drie weken ‘Werchter Live en Life’. Dankjewel, Imagine Dragons.

Setlist: Fire in These Hills - Thunder - Bones - Take Me to the Beach - Shots (Broiler Remix) - I'm So Sorry - Whatever It Takes - Acoustic Next to Me - I Bet My Life - Bad Liar - Wake Up - Radioactive (drum battle outro) - Demons - Natural - Walking the Wire - Sharks - Enemy - In Your Corner - Birds - Believer

Organisatie: Live Nation – TW Classic – Rock Werchter – Werchter Boutique

Sheila E - Great Gigs in The Park 2025 – Een innemend, groovy funky feestje in een pittoresk kader

Hoeft Sheila E (***1/2) nog voorgesteld te worden? Ze werd vooral bekend door haar connectie met Prince, met wie ze op en naast het podium een bijzondere relatie onderhield.  Het is Prince die haar de naam Sheila E. gaf en ook een relatie met haar had. In 1987 vroeg hij haar zelfs tijdens een concert ten huwelijk, ze zegt ja maar tot een bruiloft kwam het echter nooit. Die samenwerking heeft haar geen windeieren gelegd, want ondertussen wordt ze geprezen als één van de grootste percussionisten ter wereld.
Naast Prince heeft ze met nog veel artiesten gespeeld, maar ook solo bracht ze enkele parels van platen uit.
In een uitverkochte Great Gigs In The Park werd haar optreden een innemend, aanstekelijk funky feestje in een pittoresk kader.
Goed zondermeer het optreden maar niet echt verrassend …

Het begon nochtans uitstekend met een opwindend "Come Together", de handjes in de lucht, de sfeer zat meteen goed. Sheila E en haar band hadden er duidelijk zin in en zetten alles op alles in de beginfase. Funksoulpop, die de dansspieren prikkelt. Sheila onderhoudt een nauw contact met haar publiek. Ze zoekt de fans persoonlijk op, zelfs tot aan de PA, met gitaar omgord en met haar indringende soulvolle stem, weet ze het publiek in te palmen.
Toegegeven, haar vocals waren niet steeds even sterk, maar harten breken deed ze nog altijd. En de band is goed op haar afgestemd.
"The Belle of St. Mark" en "17 days" zorgden voor een wervelend dansfeestje. Ook de uit de nieuwste plaat afkomstige "Bailar" kon op bijval rekenen.
Emoties borrelden op en de intimiteit stijgt als Sheila vraag om de onbekende naast ons te omarmen, het publiek ging er wel gretig op in. Een magisch moment van samenhorigheid.
Maar in deze tijden merk je wel hoe mensen het moeilijk vinden om een compleet onbekend persoon 'aan te spreken', zelfs op dit moment waar gelijkgezinden aanwezig zijn. Het was een sterke prestatie van Sheila, die in haar opzet slaagde.
De soul kwam nog meer boven in de ingetogen momenten. We kregen een verbluffende solo, naar het einde van de set; op haar percussie bewees Sheila E wat voor een drum talent ze wel is. 'The Queen of Percussion' is een terechte titel.  Op diezelfde solo vervoegde een tweede drummer haar. Sjiek.

Sheila E is een charismatisch performer op percussie en met haar soulvolle stem. Ze is een klasse entertainer, en ze is omringd van een goed geoliede band. Soul, r&b, funk en afro zijn belangvolle elementen. We ervaarden een overwegend gezapig sfeertje. Naar het einde toe twinkelde en sprankelde het meer met funky tunes door "The Glamourous Life".
Sheila E raakte en zorgde voor een aanstekelijk, wervelende dansfeestje. Een innemende groove in dit pittoresk kader.

Pics homepage @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Ray Collins' Hot Club + Thee Andrew Surfers - Great Gigs in The Park 2025 - Swingende slotavond
Ray Collins' Hot Club

Na drie zonnige weken, met temperaturen rond de dertig graden, was het op de slotdag van Great Gigs in The Park iets minder warm. Echter zouden de afsluiters van dit bijzonder fijne event, ervoor zorgen dat de temperatuur tot een kookpunt steeg. Ray Collins' Hot Club (****) deed dit op een swingende, opwindende wijze. Echter was het naderhand het voorprogramma Thee Andrew Surfers (*****) die met hun geestige set het meest tot de verbeelding sprak …

In strak pak, om een uur of half tien, zet Ray Collins' Hot Club zijn set spannend in. We kregen sax- en trompetgeschal, een aanstekelijke sound en vocals die doen terugdenken aan de hoogdagen van de swing. Meteen waren de mensen aan het dansen, al dan niet met hun partner. Het was leuk ontspannend avondje gratis genieten, en ondanks het iets mindere zonnige weer, was er nogal wat volk komen opdagen. 
Ray Collins' Hot Club zorgt voor sfeer en ambiance ; er is geen setlist, geen script. De Duitse band ademt de sfeer van de jaren veertig en staat garant voor een authentieke, directe, speelse concertervaring. Het orkest concerteerde al overal ter wereld (New York, Las Vegas, Parijs, Londen, …) en met die ervaring spelen ze een uitgekiende set op GGITP.
Gemoedelijk een aanstekelijke jamsessie met een spraakzame frontman die zich profileert als een groots entertainer en een band die op speelse wijze zijn publiek aftast en bespeelt om er een swingend feestje van te maken. Het publiek had er zin in.
Kortom, swing en dynamiek. Een feestelijke avond zondermeer.

Eerder had het trio Thee Andrew Surfers de lont aan het vuur gestoken. Ze konden moeiteloos concurreren met hun swingende Duitse vrienden. Het trio bestaat uit doorwinterde muzikanten. Jens De Waele en C° spelen ook bij het Gentse Fifty Foot Combo. We kregen een portie doorleefde, vurige en vunzige mix van garage, surf en moddervette rock. Het publiek ging voor wat het instrumentale trio bood.
Eerst waren ze te zien in de Kiosk , dan bij het publiek … de drummer plaatste zijn drumstel, tot jolijt van de omstaanders, tussen het publiek in. De beide gitaristen gingen mee en het trio zorgde voor een wervelende set tussen de fans.
Wat een energie hier waarbij het publiek zo dicht mogelijk bij het trio aan kroop en hen zelfs van drank voorzag.
Een feestelijke stemming en een opzwepend, wervelend rock feestje.

Dit was een avond van twee bijzondere leuke, swingende acts.
Kortom , een schitterende closing final!

Pics homepage @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

High Hi - Great Gigs in The Park 2025 – De stap van veelbelovende band naar de Grote Doorbraak

In de laatste rechte lijn biedt de organisatie van Great Gigs in The Park ook een podium voor bands die groeien en kunnen doorbreken. Neem nu High Hi (*****) die ons in 2022 op de Lokerse Feesten doorheen schudde in de Club om de avond af te sluiten. "De samenzang tussen drummer Dieter 'Didi' Beerten en gitariste Anne-Sophie Ooghe, en hoe ze elkaar aanvullen was gewoon magistraal. Ook de snedige riffs van Koen Weverbergh waren de moeite.  High Hi is, net als ILA, een band die z'n songmateriaal in de set mooi weet op te bouwen en die verschroeiend kan uithalen. Die variërende aanpak siert en overtuigt. Te koesteren , deze beloftevolle band." , schreven we toen.
Ondertussen is er heel wat water door de Durme gevloeid. In het gezellige park van De Casino zagen we een band die niet alleen is gegroeid in aantal bandleden, maar de stap heeft gezet van veelbelovende band naar de Grote Doorbraak!

Er was op deze zondag niet zoveel volk komen opdagen, maar vanavond was het terug de moeite. Wat High Hi deed, is niet alleen van muzikaal en vocaal hoogstaand niveau, ook in entertainmentgehalte overtuigden ze. In die context zijn de twee meest spraakzame muzikanten wellicht Anne-Sophie en drummer Dieter.
Ze geven hun instrumenten voldoende ruimte, we zien vooral een sterk geoliede band, goed op elkaar ingespeeld. De twee extra bandleden zijn een enorme meerwaarde.
De grappige bindteksten en hun verbluffende spel tillen de dromerige sound naar een hoger niveau en spreekt de dansspieren aan. Het toont hoe High Hi is gegroeid intussen.
In de try-out dan worden veel nieuwe nummers voorgesteld. Het opwindende karakter in hun sound onderstreept dat ze nogal wat in hun mars hebben.
De ietwat oudere songs kregen ook een plaats in hun korte set van een uur. In een intiemer moment gaat Anne Sophie haar publiek persoonlijk opzoeken.
High Hi klinkt zelfverzekerd. In de bis worden de registers nog eens opengetrokken. Het eindigt in een muzikale wervelstorm van dromerige, groovy, snedige soundscapes.
High Hi is  klaar voor het grotere werk en podia. Op Great Gigs In The Park verbaasden en overtuigden ze ons met een dromerige , broeierige, opzwepende mooie set, die wat melancholie en weemoed omfloerst. Uitbundig , opwindend als integer, intiem.

Ciska Ciska (****) is het project rond singer-songwriter Ciska Dhaenens en wordt aanzien als ‘één van de hypes van 2025’. De single “Biotope” klinkt mooi. In Sint-Niklaas stonden ze met twee op het podium. "Maak je klaar voor een lach en een traan, want deze vrouw laat niemand onberoerd.", lezen we. Ciska Ciska bewandelt die dunne lijn tussen humor en bittere, uitbundig als intiem. We duimen op een beloftevolle toekomst.

Pics homepag @Tim Vermoens

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas