Primal Fear - Powermetal die uppercuts uitdeelt in de buikstreek

Waardig ouder worden kun je op verschillende manieren. Het voornaamste is dat je binnen die context vooral het kind niet met het badwater buiten gooit. De speelsheid blijven omarmen, binnen de mogelijkheden die fysiek mogelijk zijn is heel belangrijk. Het is ook wat een band als Primal Fear deze dagen dus doet.
Ooit, op Graspop 99, zagen we hen een razendsnelle set afleveren, als een nietsontziende wervelstorm gingen ze tekeer. In 2025 nu doen ze dat nog steeds, maar een versnelling lager weliswaar.
In een vol gelopen De Casino kregen we een powermetal die uppercuts uitdeelt in de buikstreek.

Ook het voorprogramma trok heel wat publiek. De Zweedse band Eleine (****), rond de bekoorlijke nachtegaal Madeleine Liljestam ontstond in 2014 en heeft ondertussen een mooi parcours afgelegd. De band stond met veel goesting en vuurkracht op het podium. Vanaf het begin greep de band iedereen vast, met de daarbijhorende clichés, maar die storen allerminst. De handen gingen op elkaar, en iedereen genoot van de pure energie die Eleine uitstraalt.
Het zou de muzikanten tekort doen zijn om enkel de zangeres te bewieroken, maar haar bijzonder indringend en hoog stembereik intrigeerde.
De band viel op met hun diversiteit in het genre. Een Zweedse bulldozer, een stomend geheel.

Primal Fear  (****1/2) legde met een sublieme “Destroyer” en “ I Am the Primal Fear” meteen de lat erg hoog. Ze worden geprezen om hun evenwichtige mix van nieuw materiaal en geliefde klassiekers, waarbij ze het publiek aanzetten tot meezingen van anthems als ‘Metal Is Forever’ en ‘The End Is Near’.
De algemene consensus is dat Primal Fear een indrukwekkend en plezierig optreden neerzet. De mix van klassiekers en songs uit hun recente plaat 'Domination' overtuigt.
De beweeglijke en de sterk bij stem zijnde Ralf Scheepers straalt als prille zestiger veel energie en charisma uit. De band ging bijzonder speels tekeer op het podium, wat tekende voor een even enthousiast publiek. Met kleppers als “Nuclear Fire” en de aanstekelijke “Fighting the Darkeness” -songs, krijgen ze de handen moeiteloos op elkaar.
Geen enkel rustpunt noteerden we, ook al wordt vaak wel wat gas terug genomen, in een intiem moment; er is haast een acapella gebracht moment , waarbij sommige bandleden hun vocale virtuositeit konden botvieren.
Gitaristen Magnus Karlsson en nieuwkomer Thalìa Bellazecca  konden met hun uitstekende riffs en solo's nieuwe energie brengen. Het siert de mix van traditionele en moderne metal. “Running in the Dust” besloot vuurkrachtig de set.
Primal Fear bezorgde een zondagavond om van te snoepen , powermetal die uppercuts uitdeelde in de buikstreek. Ze hebben nog niks aan intensiteit en dynamiek ingeboet. Wat een muzikaal genot!

Setlist
Intro (With Part of 'We Walk Without Fear') - Destroyer - I Am the Primal Fear - Final Embrace - Nuclear Fire - Seven Seals - The Hunter - Tears of Fire - King of Madness - The End Is Near – Hallucinations
Fighting the Darkness: A. Fighting the Darkness / Fighting the Darkness - B. The Darkness   / Fighting the Darkness - C. Reprise 
Chainbreaker - Metal Is Forever - Hands of Time (abridged) - Running in the Dust

(Met dank aan Musika.be)

Neem gerust een kijkje naar de pics
Primal Fear
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8605-primal-fear-21-09-2025?Itemid=0

Eleine
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8604-eleine-21-09-2025?Itemid=0

Organisatie: Biebob ism De Casino, Sint-Niklaas

Svarthart - Wat we nu doen is onze grootste ambitie, met name in die underground een vaste waarde kunnen blijven én iets meer groeien …

Svarthart  bestaat uit doorwinterede muzikanten die het Doom gevoel hoog in het vaandel dragen. De band ontstond medio 2011 en heeft ondertussen een heel parcours afgelegd, maar ook veel personeelswissels gekend.
Begin dit jaar zagen we hen nog optreden op het festival ‘Sterk IJzer’ in de Asgaard (Gentbrugge) waarover we schreven: ’ De bijzonder fantasieprikkelende muziek, neemt je inderdaad mee naar het donkerste in het onderbewustzijn, waar ergens demonische wezens je tegemoet komen. Soms klinkt het intiemer, spaarzamer en mis je net wel die dreigende drums. Maar eens alle registers open van instrumentatie en vocals, overweldigt Svarthart ons.’’ https://www.musiczine.net/index.php/nl/festivals/item/97810-sterk-ijzer-2025-vierde-editie-sterk-ijzer-voedt-de-donkere-ziel  
Ondertussen bracht Svarthart een nieuwe EP uit ‘The Soul’s Eclipse’, en heeft de zanger de band verlaten. In een  geheel nieuwe line-up zien ze uit naar de toekomst. Over die release, de nieuwe line-up, de ambities en de verdere toekomstplannen hadden we een fijne babbel met gitarist en medeoprichter Tom Mesens.

De band timmert al sinds (dacht ik ) 2011 aan de weg, heeft al wat doorstaan, ook wel veel personeelswissels. Een kort overzicht? Hebben die vele personeelswissels ervoor gezorgd dat die ‘grote doorbraak’ er nooit echt is gekomen?
In het begin hebben we niet echt veel optredens gedaan. Wat personeelswissels betreft? Je moet altijd een beetje opnieuw beginnen. Maar op zich heb ik ondanks dat het gevoel dat we erop vooruit zijn gegaan.  En ook met de nieuwe zanger en drummer die er nu bij zijn gekomen, heb ik dat gevoel.

Nu is ook de zanger gestopt, die met zijn stem toch een bijzondere inbreng had; gaan ondanks die personeelswissels de geplande optredens in de UK nog door dan?
Dempsey heeft enorm veel gedaan voor de band, maar er kwam een moment dat hij moest kiezen tussen zijn privé , huishoudelijk leven en de band  Daardoor werd het allemaal een beetje teveel. Ondertussen hebben we twee nieuwe bandleden gevonden, het is dus zeker de bedoeling om daarmee te gaan optreden in UK. Die optredens in UK gaan dus  zeker door.

Kun je de nieuwe bandleden even in het kort voorstellen?
We hebben Kenneth op drums en Robbin op zang.
Dan uiteraard mezelf op gitaar en Sven op basgitaar, wij zijn de enige 2 originele leden binnen de band.

De nieuwe plaat bewijst dat jullie een band zijn die niet moet onderdoen voor de grotere namen binnen de scene. Of zitten jullie iets teveel in een niche binnen die scene denk je zelf?
Het is sowieso een doel om hoger te mikken, wat optredens betreft. Maar enkel binnen het genre dat we willen spelen. En we zijn een Doomband. Hier in ons land zijn er niet zoveel Doombands eigenlijk, en dat maakt ons binnen de scene wel redelijk uniek. Binnen thrash en Heavy Metal bijvoorbeeld is er een overaanbod. Dat kan in ons voordeel uitdraaien.

Het is wellicht moeilijker om vanuit het binnenland door te breken,  is het de bedoeling met die optredens in UK om het vanuit het buitenland te proberen?
Het genre is in andere landen sowieso iets groter dan in België.  Dat we naar het buitenland gaan komt ook doordat we het gevoel krijgen steeds op dezelfde plaatsen terecht te komen. Maar dat geldt niet alleen voor ons. We willen andere horizonten verkennen, daar doen we het voor eigenlijk.

Ik zag jullie begin van het jaar in Asgaard, Gentbrugge en schreef  er een verslag over. Klopt die omschrijving  uit dat verslag of hoe zien jullie dat zelf?  helaas zonder drummer.. hoe zit het nu?
Ik heb de review ook gelezen (haha). Ja, onze drummer was gestopt en we vonden niet direct een ander. We besloten verder te gaan met drum samples, we hebben daar een degelijk programma gevonden. We hebben nu dus wel een nieuwe drummer. Het was gewoon een tussenoplossing, meer niet..

Optreden op een mooi festival Sterk IJzer en ook Asgaard als locatie, heeft dat nieuwe deuren geopend?
We hebben door de jaren heen zeker en vast connecties gelegd. Vooral met buitenlandse bands. We hebben een afspraak met een Engelse band, Phantom Droid, die met hetzelfde probleem zitten als wij en een beetje vast zitten in Engeland. We hebben een wisselwerking gedaan. Wij organiseren iets voor hen hier, en zij organiseren iets voor ons in UK.
Ze komen dus naar hier in oktober in Antwerp music City op 16 oktober: https://www.facebook.com/events/1760515804844198 en ook Club  Hell in Diest. 17 oktober: https://www.facebook.com/events/1054573849599366 en op 18 oktober in Twilight (Oostende) we hebben dus een heel weekend ingepland voor hen hier. En treden dankzij hen dus ook op in UK.

Club Hell Diest en Antwerp Music City zijn prachtige locaties, heel dicht bij het publiek. Is het geen ambitie om ook grote festivals te doen?
Op zich is dat onze ambitie niet, als we het aangeboden krijgen gaan we dat uiteraard  ook niet weigeren. Wat we nu doen is onze ambitie, in die underground een vaste waarde kunnen blijven, en iets meer groeien eventueel. We vinden het gewoonweg leuk om zelf tussen ons publiek te staan, zelf aan de merchandise .. we zijn een DIY zelf band en willen dat gewoon blijven.

Ondertussen is er de nieuwste EP ‘The Soul’s Eclipse’, die ademt nog meer dan ooit die Doom sfeer uit; is het een optie te blijven volgen of is er nog een andere evolutie mogelijk?
We blijven gewoonweg het genre trouw dat we altijd speelden. Hoewel dat er nieuwe factoren inzitten zoals het nummer 'imprisoned' een meer uptempo nummer met meer gitaar shots binnenin. Iets dat we in het verleden niet hadden. Dempsey heeft met zijn stem wel wat fantasie erin gestopt. Tussen clean en spoken word in. het zijn subtiele verschillen, maar het bewijst dat we evolueren.

Maar in de nieuwe line-up is Dempsey er niet meer bij, vormt dit dan geen probleem voor die vocale inbreng?
Onze nieuwe zanger zal er zijn eigen stijl in stoppen, dat is ook de bedoeling. We gaan niemand forceren om in een of andere richting in te gaan, iedereen moet zich goed bij voelen. Dus zijn inbreng zal iets anders zijn.

Op “Almost Alive” zijn er ook een vrouwelijke vocals; is het de bedoeling er meer mee te doen in de toekomst (want het is wel een schot in de roos)
Het is al een best wat oud nummer, het was geschreven met het idee van twee stemmen. Via, via hebben we Stefanie gevonden en die heeft dat in één keer ingezongen, ze heeft het prachtig gedaan. Er is niets aan veranderd, dat is zeer opmerkelijk. Maar voorlopig zijn er geen plannen om daar meer mee te doen. we hebben er heel lang aan gewerkt, het nummer heeft zijn eigen leven beginnen leiden..

Ik meende inderdaad  een verhalenlijn te ontdekken in de nummer; is er op de gehele een verhaal te vinden? Zo ja welke?
Elk nummer heeft zijn eigen verhaal. Dempsey heeft er ook zijn persoonlijk verhaal in gestopt. Dat iets persoonlijk erin steken, hoort er gewoon bij.

We hadden het er al even over… Ondanks alles merk ik dat ook deze schijf in verlengede ligt van de vorige … Of ontgaat me iets? Wat is het grote verschil met de vorige releases?
Het ligt gewoon in verlengde van de vorige, we blijven onze Doom sound sowieso trouw. Maar die subtiele verschillen, zoals hierboven aangehaald, zitten er subtiel dus wel in. het verhaal wordt verteld op een andere manier, daardoor wordt het een geheel ander verhaal. Dat is gewoon de opsteek.

Een band als AC/DC doen dat al meer dan veertig jaar, en komen  ermee weg. Er is niets verkeerd mee, om vast te houden eraan. Het Doom genre leeft, toch?
Er zijn nog steeds grotere evenementen zoals bijvoorbeeld :
- Little Devil Doom Days in Tilburg
- Haunting the Castle in Luik, georganiseerd door de band Fading Bliss
- Darken the Moon in Mechelen georganiseerd door Marche funèbre
Evenementen die één voor één successen boeken.

Maar om op een festival als Graspop of Alcatraz te staan lijkt het wat moeilijker, of speelt het ‘Belg’ zijn in jullie nadeel wat dat betreft?
Dat vind ik een moeilijke vraag om te beantwoorden. De juiste connecties helpt altijd, misschien krijg je in Duitsland of Engeland wat dat betreft meer mogelijkheden? Ik weet het niet.

Wat connecties betreft, moest je een voorstel krijgen van een groot label om door te breken op voorwaarde dat je van stijl verandert, in die zin naar het eerder populaire sludge in de stijl van AmenRa bijvoorbeeld, zou je dat doen?
Ik zou dat niet zien zitten om meer commercieel te worden, puur om op grotere podia te kunnen staan. We zijn een, zoals ik eerder aangaf, DIY band. En doen alles graag zelf, en als je dat doet dan moet je alles uit handen geven en ben je uzelf niet meer. En dat is dus geen optie.

Zijn er al reacties op de nieuwe plaat? En wat zijn de verwachtingen hiervan?
Reacties zijn er nog niet veel, de plaat is nog niet zo lang uit. We hopen gewoon dat we door deze EP op die elan kunnen doorgaan, en nog meer connecties kunnen krijgen om die weg te kunnen blijven volgen. Dat is de verwachting van deze EP

Wat me ook opvalt ‘weer een EP’ , is het een bewuste strategie om eerst singles of EP’s uit te brengen bij jullie, naar streaming toe? En komt er ook een full album ooit?
Niet bewust daar naartoe, we hadden nummers klaar liggen. En wilden die uitbrengen, de opsteek is om dat ook te doen met de nieuwe line-up. Doordat we veel zelf doen duurt het ook langer om een nieuwe EP uit te brengen, maar ooit een full album uitbrengen is zeker een doel.

Wat zijn de plannen verder?
Naast voornoemde optredens, zijn er geen verdere plannen nee. We verkiezen kwaliteit boven kwantiteit. Het is geen rush om zoveel mogelijk optredens op een maand te doen. het zal eerder naar volgend jaar toe zijn om meer te doen met de nieuwe line-up. De rest zien we wel wat op ons afkomt.

Als je al die jaren overloopt zijn er zaken die je anders zou aanpakken nu? Of ben je tevreden over het parcours dat je hebt afgelegd?
We willen gewoon het gevoel hebben dat we erop vooruit gaan. En dat is tot op heden goed gelukt, het is een mooi hobby. Creatief bezig zijn en blijven is het voornaamste doel. En dat hebben we altijd gedaan. Dus , ik ben heel tevreden over het parcours dat we tot nu toe hebben afgelegd.

Ivm ‘doel’ en ‘ambities’ , wat is het eindpunt? Waar houdt het op voor jou als muzikant denk je zelf?
Met mijn ander project ben ik gestopt omdat ik het gevoel had  dat het doel is bereikt, dat er niets meer toe te voegen valt. En dat is met Svarthart nog niet het geval, totaal niet zelfs. Als het meer als een sleur aanvoelt dan stopt het. Maar ik denk dat dit gevoel er nooit echt zal komen, maar blijven slabakken heeft gewoonweg geen zin.

In een ander interview kwam het ook ter sprake en kreeg ik als antwoord dat veel bands samen blijven ‘om het geld’, dat is bij jullie niet het geval…
Ik merk wel dat bij veel bands die ik ken, er ook veel personeelswissels zijn. als er een financieel plaatje aan hangt kan dat zijn dat een band samen blijft, als er een gezin, werk en privé leven aan vasthangt en je financieel niet afhankelijk bent van ‘muziek spelen’ krijg je een heel ander verhaal.. dus die stelling kan wel kloppen.

Zal je gewoonweg blij zijn als je dit niveau nog veel jaren kan volhouden, en kan blijven groeien?
Dat is gewoonweg de insteek ja, gewoon op deze DIY wijze blijven doorgaan is het belangrijkste   En het gevoel hebben dat we er blijven op vooruit gaan. Dat is ons voornaamste doel voor dit en komende jaren.

Dat lijkt me een fijne ingesteldheid, om deze babbel af te sluiten. Veel succes met jullie nieuwe EP en tour in UK en eigen land in Oktober. We komen zeker eens af…
The Soul’s Eclipse op Spotify: https://open.spotify.com/album/3SVLoweAE0FA81ikrg4UuL?fbclid=IwY2xjawLhfURleHRuA2FlbQIxMABicmlkETFxV3RlRnpoQ3FscU93R3F2AR6io2hpNHSZEICoLwFJfUhAzA13XlivOaGMNY-buv94fwJUSU0E5rSyJB2oVg_aem_XYhvO_VtEKXv3My0hXpIDQ

KrashKarma + Behind The Veil - A match made in Heaven or Hell

DVG Club bood het scenario voor 'A Match made in Heaven ' of was het nu ‘Hell’?! Met twee bands die als een sterk geoliede machine beide kanten laat horen en zien.
Je kreeg de speelse lichtvoetige kant , met een dosis humor én een duistere, verstikkende walm van de donkerte.
Opvallend naderhand, zowel bij Behind The Veil als bij KrashKarma is elke schakel binnen de band even belangrijk, wat zorgt voor een magisch geheel.

Behind The Veil (*****) volgen we al sinds hun overwinning op Metalworkfest Battle in 2022. Door de vele wissels en andere beslommeringen, bleef de band helaas een beetje slabakken. Onlangs kwam zangeres Delphine De Vusser erbij, wat zorgde voor twee vocalistes, met Sofie Foster. Delphine is binnen de metal scene geen onbekende, o.m. als zangeres bij Bone Of Elk. De sympathieke dame die we spraken vóór haar optreden, ontpopte zich op het podium tot een demonische figuur die iedereen leek te verscheuren met haar rauwe, dreigende stem.  Net het contrast met de eerder zalvende vocals van Sofie, zorgde voor een unieke insteek. We wisten  daardoor soms niet goed of we nu in de hemel of in de hel waren aanbeland. De band speelde op zijn beurt verbluffende riffs en drums. En iedereen voelde en vulde elkaar aan, zelfs als de band het ietwat liet afweten tijdens een technisch probleem met de bas.
In een wervelende finale bewees Behind The Veil  dat ze eindelijk klaar zijn voor die grote stap voorwaarts!
We vernamen dat ze in de studio zitten, en dat er volgende jaar wellicht een plaat zou uitkomen. Ook iets om naar uit te kijken als je dit concert zag.

Ook KrashKarma (*****) omarmt zowel de duisternis als het licht. Het duo kwam  met veel show van achter het publiek, met trommel en een luidspreker, in fel licht. Een feestelijke intrede, die ze verder zetten op het podium.
Het duo wordt soms in één adem genoemd met Lacuna Coil, Amaranthe en Slipknot. KrashKarma brengt inderdaad die invloeden samen maar beschikt vooral over een eigen smoel. In elk geval etaleert het duo Niki Skistimas, op drums, en Ralf Dietel, op bas/gitaar, nogal wat muziekstijlen. Een verbluffende sound is het resultaat, alsof hier een ganse band staat. De twee gaan nogal tekeer op hun instrumenten, pure waanzin soms. Ook vocaal sterk overtuigend. Ralf springt op en over het drumstel, terwijl Niki haar drumvellen gor mept  en huivert met haar bijzondere stem. Wat een bezetenheid hier!
KrashKarma balanceert tussen licht en donker, speels, grauw én met een vleugje humor.  Het pedaal werd telkens fors ingedrukt. Uppercuts worden uitgedeeld. Wat een muzikaal waanzinnige rollercoaster.
Hemel of Hel, telkens word je verweesd achtergelaten. Een wervelend, energiek optreden van het duo, zondermeer. KrashKarma is in ons geheugen gegrift.

Pics homepage @ Virginie Sayoen (V’s Metal Media)

Organisatie: DVG Club, Kortrijk

Mini Metal Fest 2025 - Stomende concerten, in een walm van pure rock-'n-roll
Mini Metal Fest 2025
Bouckenborghpark
Merksem (Antwerpen)
Erik Vandamme
2025-09-06

Antwerp Metal Fest vierde in mei dit jaar zijn 10ste verjaardag. Het festival gaat tegenwoordig door in Fort Merksem. In het najaar keert Antwerp Metal Fest echter traditioneel  terug naar Bouckenborghpark voor Mini Metal Fest. Een klein podia vlakbij het jeugdhuis, binnen het intieme kader  die  de typische 'old school vibe'  van underground metal concerten uitademt.  En er is vooral die gemoedelijke gezelligheid die AMF een bijzonder festivalgebeuren maakt. We waren aanwezig voor de drie laatste optredens. Het werden stomende concerten, in een walm van de meest pure rock-'n-roll.

Rosmotor en KA'UNA hadden we helaas gemist. We waren echter wel net op tijd voor Minus 45 Degrees (****). De band is ontstaan medio 1999/2000 en bevat enkele topmuzikanten die al heel wat watertjes hebben doorzwommen. De band wordt in sommige media omschreven als moderne hardcore/metalcore en dat is zeker niet ver gezocht. We geven toe. Toen we top gitarist Jeroen De Vriese op het podium zagen staan, waren we er al gerust in. Dat ging sowieso vuurwerk worden. Zonder afbreuk te doen aan de overige virtuozen en springerige zanger/frontman John Tai uiteraard.
Na hun debuut 'Mute' in 2005 werd het stil rond de band, in 2023 namen ze de gitaren terug op en op Mini Metal Fest kwamen ze de twintigste verjaardag vieren van hun debuut. Met mokerslagen, oog voor experimen, diversiteit en naast die typische metalcore ook een melodieus kader, zorgde Minus 45 Degrees voor een gevarieerde set, die toch wat inspanning vergde om te blijven volgen tot het eind. Eén ding is zeker, de jongens zijn heren geworden, de aanstekelijke speelsheid van in de prille dagen is nu nog steeds overeind gebleven. Dit smaakte naar meer!

Fire Down Below (*****) is binnen typische stoner uitgegroeid tot één van onze absolute favorieten. Meermaals zagen we hen optreden, telkens stellen we vast dat deze band totaal niet moet onderdoen voor de grote bands binnen de scene. Met typische stoner riffs legt Fire Down Below de lat ook op Mini Metal Fest al vanaf de eerst gitaarlick torenhoog. Terwijl zanger/gitarist Jeroen zijn stem schor schreeuwt, maken we ons op voor een trip doorheen het woestijnlandschap. Althans, de zinnenprikkelende klanken en zang, spreken naar goede gewoonte tot de verbeelding.
Bij het vallen van de duisternis wordt het wat frisser in september, maar de intens warme sound deed de temperatuur naar een kookpunt stijgen. De band blijft uppercuts uitdelen en dan moet de apotheose nog volgen, als bassist Bert Wynsberghe gewoon vooraan bij het publiek gaat staan, met bas maar ook drummer Tom waarop hij enkele maten slaat met drum sticks.
Alle registers worden compleet open getrokken in een wervelstorm aan riffs en drums. Fire Down Below brengt na al die jaren nog steeds de meest pure stoner, en laat Mini Metal Fest in vuur een vlam achter, zoals dat hoort binnen het genre. Klasse!

Afsluiten deden we met een potje onvervalste rock-'n-roll van het duo TankZilla (*****). Nadat Peter Pan Speedrock definitief de plug eruit trok, stuitte zanger-gitarist Peter van Elderen op voormalig Wolfskop-drummer Marcin Hurkmans en de rest is geschiedenis. Het duo gaat al vanaf de eerste noot als twee wildemannen tekeer op dat podium, een beetje in de geest van een band als Peter Pan Speedrock dus maar duidelijk met een eigen smoel en een hoek af.
De ferme stompen volgen elkaar in een razendsnel tempo op, er viel nergens een speld tussen te krijgen. De basis van TankZilla is gewoonweg steengoede rock ’n roll, heftig drumwerk, krachtige gitaarriffs en een ruige strot. Meer is er niet nodig om te overtuigen.
Het is opvallend hoe dit duo, twee doorwinterde muzikanten, elkaar als een sterk geoliede machine, blindelings vinden en zelfs verder aanvullen.
In een speels, aanstekelijk kader deelde het duo ferme uppercuts en mokerslagen uit.
Bij het vallen van de nacht zorgde TankZilla dan ook voor het perfecte rock feestje om deze wederom geweldige editie van Mini Metal Fest met een knetterende knal af te sluiten!

Organisatie: Antwerp Metal Fest

Pukkelpop 2025 - Een weekend vol ontdekkingen, met Queens of The Stone Age als afsluiter
Pukkelpop 2025
Datum: 2025-08-16 + 17
Festivalterrein
Hasselt-Kiewit
Erik Vandamme

Pukkelpop vierde in 2025 zijn veertigste verjaardag, terwijl wij dit jaar zestig jaar oud worden ... Twee mijlpalen die ons motiveren om na tien jaar afwezigheid weer te keren naar een festival dat ons altijd bijzonder heeft aangetrokken. We waren op zaterdag 16 en zondag 17 augustus aanwezig.
Het was een weekend vol plezierige ontdekkingen, met Queens of the Stone Age als ultieme afsluiter!

zaterdag 16 augustus 2025 - IDLES wint de hoofdprijs
We bezochten het meest frequent podia zoals Lift, Backyard en Club. Op deze zaterdag begonnen we daar met ISAï (***1/2), die ons het meest kon bekoren toen hij achter zijn drumstel plaatsnam, om de percussieklankentapijtjes nog meer tot hun recht te laten komen. Daarnaast beschikt  de man over een zeer soulvolle stem die harten raakt. Hij profileert zich voornamelijk ook als een divers performer.

We kregen de aanbeveling om even poolshoogte te nemen in Marquee, waar The Atomic Orchestra (*****) klassieke muziek combineert met pop en rock. Al vorig jaar deden ze dat trucje op Pukkelpop, en dat ging opmerkelijk goed. Deze keer zorgde dit voor een indrukwekkende prestatie waar je stil van werd, zoals bij de krakende prachtige stem van ISE, die ons deed wegzweven. Of neem nu de rasse poëet Brihang, die wist te raken. AmenRa maakte de confrontatie met de donkere gedachten zelfs nog intenser met de ondersteuning van dat Klassieke orkest. Zelfs Goldband, waarvan we persoonlijk geen grote fan zijn, klonk opmerkelijk warmer en poëtischer, met de klassieke muziek. Voordien ontroerde Gabriel Rios, Bajoli en J. Bernardt.

Een van de hoogtepunten was Dressed Like Boys (*****), die ons al tijdens les Nuits Botanique eerder dit jaar, kon bekoren. Dressed Like Boys  is het project rondom DIRK. zanger Jelle Denturck.
Tijdens een aangenaam gesprek onthulde hij onlangs waar het daadwerkelijk om draait. https://www.musiczine.net/index.php/nl/item/99241-dressed-like-boys-jelle-denturck-ik-hoop-dat-mijn-plaat-een-soort-rimpel-effect-teweegbrengt-dat-het-iets-los-maakt-bij-mensen-mensen-een-beetje-zachter-kan-maken-zodat-we-wat-meer-genuanceerd-naar-elkaar-kunnen-kijken-en-met-elkaar-omgaan  
Jens kreeg op Pukkelpop  ondersteuning van de Antwerp Queer Choir. En aanzienlijke meerwaarde. Hij slaagde erin om de mensen tot tranen toe te bedwingen op een aangrijpende, intieme en emotionele wijze; zo een moment was tijdens  'Jaouad', een eerbetoon aan Jaouad Alloul, een theatermaker, schrijver, zanger, muzikant en voorvechter van de rechten van queers. Er zouden nog meerdere momenten volgen.
Het meest opvallende was echter de finale van 'Stonewall Riots Forever', waar Jelle samen met een koor van twintig leden uit volle borst de strofe song uitvoerde, terwijl ze gehuld waren in een podiumlicht van alle kleuren van de regenboog. De hele club zong de tekst mee, wat leidde tot een geweldige afsluiter die we niet snel zullen vergeten. Indrukwekkend!  Op 30 oktober stelt Dressed Like Boys zijn debuut plaat voor in de AB, een aanrader dus van formaat!

Na deze twee vroege hoogtepunten gingen we naar Zinadelphia (****), die onze aandacht trok door een subtiele mix van soul en pop, naar Soapbox (****) die op de Backyard stage lekker keet schopte, zoals gebruikelijk bij punk. Om opnieuw te belanden in Club met Being Dead (****), indierockers uit Texas die op lekker chaotische, spannende wijze het publiek en  elkaar in de war brachten. Af en toe verliep het zelfs iets te chaotisch, maar het herstelde zich telkens toen de zangeres/gitariste achter het drumstel plaatsnam en de drummer de zang en gitaar overnam.
Een trio met veel potentieel binnen de lo-fi en indierock.

Het is altijd moeilijk kiezen door de overlappingen , maar kijk, met Man/Woman/Chainsaw (*****) was er een interessant pareltje. Deze zeskoppige, experimentele gitaarband uit Londen, met wortels in de Windmill-scene, lieten ons totaal verweesd, door hun psychedelische klankenpracht, met oorstrelende violen. Een spookachtige gewaarwording alvast.
We bleven even staan, want men had ons medegedeeld dat er ''een verrassingsactie aankomt aan de PKP bus'' die stond opgesteld vlakbij de lift. Max Colombie (****) - Oscar And The Wolf - zorgde boven op de bus voor een kort maar krachtig dansfeestje. Al zal de doorwinterde REM liefhebber de wenkbrauwen hebben gefronst bij de versie van 'Losing My Religion'. Hoedanook, iedereen content.

The Last Dinner Party (***1/2) op de mainstage speelde een aanstekelijke indierock show, met een bijzondere zangeres die over voldoende charisma en power beschikt  om iedereen te ontroeren. Op gezapige en energieke wijze deed The Last Dinner Party ons heupwiegen. Ook de situatie rond Gaza, Palestina werd aangehaald, dit keer zelfs met een QR-code die opriep om te doneren voor medische hulp  en voedselverlening aan de getroffen mensen.
Een leuke band, maar persoonlijk zien we hen liever optreden in de clubs i.p.v. op een groot podium op de mainstage.

In de Marquee ondertussen RY X (****1/2), een sing/songwriter die evenzeer weet te ontroeren. De vorige keer zagen we em echter in het intieme kader van een concertzaal. Ook in de Marquee wist hij ons in te pakken met zijn weemoedige, donkere songs en mooie vocals.
De elektronica zorgde ervoor dat de dansspieren werden aangesproken. Wat een intensiteit en beklijvend concert.

Een andere ontdekking bleek Yard Act (****) in de Club. Vorig jaar konden ze ons nog overtuigen op Rock Herk en Rock Werchter . Lees gerust: “Het zit goed in elkaar en hun wisselend groovy songmateriaal krijgt kleur door hoekige, strakke ritmes, de keys en een verdwaalde jazzy blazer; de danseressen/backing vocalistes en de praatzang en act van Smith doen de rest.''
Hier klonk het even energiek en opwindend, met de niet aflatende beweeglijkheid extravertie van de frontman. Wat veen uppercuts. Yard Act overtuigde zondermeer. Wat een (Yard) act!

Tik-tok fenomeen Sofia Isella (***1/2) probeerde met haar mooie fluisterpop iedereen in de lift te ontroeren maar slaagde daar niet compleet in. Technische problemen , en ook het feit dat haar microfoon redelijk stil stond bij de eerste nummers, maakten het er niet beter op. Nochtans deed Sofia wel degelijk haar best, en ergens triggerde haar breekbare stem en uitstraling ons wel.

Het contrast met Get Up Kids (****) op Backyard Stagewas groot. De band was bezig met een jubileum van hun plaat 'Something to write home about'. De band behaalde zijn grootste succes ten tijde van Groezrock en de Shelter stage. Hoogdagen van de punkrock scene dus. Momenteel kregen we een fijn concertje van pure punkrock.

We waren van plan naar Obongjayar in de Club te gaan zien, maar we besloten te blijven aan de mainstage voor IDLES (*****).Een muzikale tsunami met een sterk maatschappijkritische toon. De vervaarlijk molenwieken frontman, gebruikte zijn hele lijf en rauwe stem om iedereen bij de leest te houden. Ook de bandleden stormden als losgeslagen wilden over het podium. Het publiek werd uitzinnig. De gitarist ging het publiek zelfs letterlijk opzoeken. Beukend tegen de poorten van onrechtvaardigheid.
Wat een pletwals. Onvermoeibaar bleef de band door hameren naar een wervelende finale van “Danny Nedelko”. Schitterend . Deen absolute must-to-see

Het punkfeestje bleef nog even doorgaan met The Chats (****) die op gedreven, doordachte wijzespeelden. Gewoonweg lekker knallen en knetteren na die wervelstorm van IDLES. Een onvervalst punkfeest.

We eindigen onze eerste dag in Lift met Deadletter (****1/2). Intense trancy groovende Postpunk, vol gruizige melodieën. Puik werk.

zondag 17 augustus 2025 - Een vliegende start met Lézard en een mooi landing met Queens of The Stone Age
Opniewu een erg interessante festivaldag … in het begin met de trip van Lézard (*****)die ons reeds op de op Humo's Rock Rally omver blies, en verder o.a. op Gent Jazz. In die korte tijd is deze band volwassener geworden, hun sound is robuuster en krachtiger. Er zijn vergelijkingen met Talking Heads , maar binnen die 'funky' stijl is er ook een beetje Prince te herkennen.
In elk geval leverde Lézard een opzwepende mooie set met dans, spektakel en fleurigheid zonder echt kitsch te klinken. Er werd ook een gloednieuwe song gespeeld, met meer rock gehalte. We noteren alvast de bijzondere wisselwerking tussen Neil Claes en Myrthe Asta. Een zeldzaam Belgisch pareltje …

Even verpozen in de Club bij The Joy (****). Het kwintet uit Zuid-Afrika heeft maar één instrument mee, hun stem. Of de meerstemmigheid. Ze vullen elkaar vocaal aan, en blijven de aandacht scherp houden door een typische Afro stijl, die je prompt doet mee neuriën. De aanstekelijke aanpak werkte zelfs lichtjes op de dansspieren. Een gevoel van rust en welbehagen door deze mooie trip naar het verre Afrikaanse gebergte. Mooi.

HEISA (****1/2) zorgde voor een kletterend gitaarfeest. We kregen een lekker potje herrie en chaos op het podium van de Backyard, met enorm veel speelsheid en Humor. Wat een mokerslagen en geluidsmuur.
HEISA staat op 13 september ook op het indoor festival Zingem Beeft: https://www.zingembeeft.be/ Allen daarheen!

We leerden Ão (*****) kennen via het festival Fifty Lab in Brussel . Een integrerende mooie set, met een zekere experimenteerdrift in klank en vocals. Hun debuutplaat 'Ao Mar' is een overweldigend mooie parel.
Ão is klaar voor een nieuw hoofdstuk, zo te horen op het nieuwe materiaal door de fijne melodieën, de subtiele wissels , de soundscapes en de bevreemdend mooie vocalen. We werden meegesleept in hun intens mooie sound. Check hen verder, o.m. in de AB op 26 maart 2026.

"Sylvie, Sylvie wat doe je met mijn zwakke hart'' schreven we ooit in een concert verslag. Sylvie Kreusch (*****) pakte ons al verschillende kere nin met haar muziek, de danspassen, haar bezwerende stem en haar 'vamp' uitstraling. Telkens troont ze ons mee naar haar wereld, waarbij ze zacht zalvend je hart verwarmt maar evengoed de indruk geeft je op te smullen …
Muzikale contrasten die haar sieren.
De band is sterk op elkaar ingespeeld. Een bijna tongkus met een vrouwelijke fan, op het scherm te zien, bewees wat voor een bijzonder iemand het is .
Mijn compagnie vertelde me ''Dit is niet mijn muziek, maar toch slaagt Sylvie er door haar bijzonder act in me compleet omver te blazen''. Het is haar grote sterkte. Wat een uitstraling, charisma en betovering.

De Brits-Colombiaanse zangeres Sasha Keable (***1/2) is een rijzende ster binnen de R&B die een arte stem heeft , die breed durft te gaan. Interessante sound en een artieste die van aanpak weet binnen het gere.

Van boterzacht naar spijkerhard …. Nasty (***1/2) heeft zijn naam niet gestolen. De metalcore/hardcore band drijft het tempo op. Ze trekken een ondoordringbare geluidsmuur op, met moshpits tot gevolg. Een bonte mix van beatdown hardcore, metal en punk. Wat een oorverdovende mokerslagen 'into the face', maar weggeblazen werden we niet …

Tijd voor een streepje Brit-pop met de UK afkomstige band Good Neighbours (***1/2) met hun aanstekelijke muziek. Een fijne ontdekking.

Uitkijken naar August Burns Red (****) met hun spijkerharde,  razend snelle metalcore. Terug iets om vollen bak in een moshpit te gaan, of crowdsurfend de boel af te breken. Een energiek opwindend concertje.

Verder was er Keo (****) die de postpunkers van Maruja vervingen. De band durft interessant, divers, alternatief, boeiend, avontuurlijk te klinken, met kristalheldere klankentapijtjes, Keo werkt naar een climax toe.Wat een uppercuts, geraleerd aan het postrockgenre.

De Club stond aardig vol voor The Murder Capital (***1/2) die het publiek moeiteloos wist in te pakken. Bovendien blijven ze een beetje gehuld in het donker, die het mysterieuze bin hun muziek overeind houdt. Een broeierige hitsende en integere klankenpracht.

Tijd voor de afsluiters …We starten in de Marquee met Papa Roach (*****). De band haalt als afsluiter in de Marquee alles uit de kast om het publiek uit de bol te laten gaan. Met stevige walls of death en moshpits , drijft de band het tempo op.
Papa Roach viert dit jaar de 25e verjaardag van doorbraakplaat ‘INFEST’ , een nostalgietrip uit de jaren '90. Ze weten het publiek aan te porren en de speelsheid siert.
Een emotionele “The End” van Linkin Park werd het hoogtepunt en er was ook de boodschap te praten over zelfmoordgedachten als dit in je gedachte speelt; een zee aan GSM lichtjes  ging aan. Een mooi gebaar.
De band eindigde in een wervelstorm aan verbrijzelende songs. Papa Roach deed de Marquee daveren.

We namen nog even polshoogte in Lift bij Good Kid (****) die thema's rond angst en vertwijfeling sprankelend mooi brengen, waarbij je prompt elke tegenslag in het leven weer aankan. Die positieve energie uit de gitaren, werkt inderdaad zeer opbeurend.
We bleven niet te lang hangen, maar deze Good Kid kon ons bekoren.

Queens of the Stone Age (***1/2) was de ultieme afsluiter … Negentig minuten pure rock'n'roll zonder al teveel franjes. De band rond Josh Homme heeft een rits aan hits, tonnen ervaring en een frontman die een stoere uitstraling en een heldere stem heeft. De melodieuze soms loodzware riffs en de mokerslagen van drums zijn het sterkte punt.
De gitaarfans genoten, smulden met volle teugen. Queens of the Stone Age laten de muziek voor zich spreken, en bewezen dat rock muziek nog steeds springlevend is.
Ze overtuigden zondermeer maar er vielen zwaktes te noteren in de nieuwere songs, die minder spannend zijn, en waarbij de eentonigheid de kop durfde op te steken.
 Hoedanook een mooie afsluiter van deze jubileumeditie

Neem gerust een kijkje naar de pics van Lowlands, hetzelfde weekend van Pukelpop @Wim Heirbaut
Lowlands 2025 - van 15 augustus t-m 17 augustus 2025 – Pics

Organisatie: Pukkelpop

FinFactor Jazz Damme 2025 – Tussen vernieuwing en traditie
FinFactor Jazz Damme 2025
De Zustertuin
Damme
2025-08-31
Erik Vandamme

In de eeuwenlange geschiedenis spreekt het pittoreske Damme tot ieders verbeelding. Van binnen- en buitenland komen mensen dit mooie dorpje nabij Brugge en de Damse Vaart bezoeken.
Voor de vierde keer ging het festival FinFactor Jazz Damme door op zaterdag 30 en zondag 31 augustus. Wij waren aanwezig op zondag 31 augustus.
In het intieme kader, stonden zowel gerenommeerde als jonge talentvolle jazz muzikanten gezamenlijk op het podium. Een festival tussen traditie en vernieuwing.

Tieme Reynaert Quartet & friends (****1/2) - Jazz Damme heeft oog voor opkomend talent. Het collectief Tieme Reynaert Quartet & Friends mocht de tweede festival dag openen.  De band bestaat, naast Tieme zelf op saxofoon, uit Matteo Vervenne op piano, Maxim Poppe (Bas) en Oskar Slabbinck (Drums). Twee bevriende muzikanten Cyriel Vanhoutte (trompet) en Emiel Bas (Elektrische gitaar) vulden op Jazz Damme het kwartet aan.
In maart dit jaar won de band de Dragon Jazz Contest in de categorie 'bands' , een wedstrijd voor jong talent uit het secundaire onderwijs met niemand minder als Jef Neve. Erg interessant, gezien Neve nu net de man is die binnen zijn muziek de perfecte lijn trekt tussen pop en jazz, en graag improviseert en experimenteert.
Tieme Reynaert Quartet & friends doen dit ook. Ideaal dus … Het gezelschap brengt heel wat diversiteit aan in hun stijl. Ze voegen er een funky klankentapijt aan toe. De sound spreekt tot de verbeelding. Het klinkt speels en er is de zin voor improvisatie. Het kleurt het geheel.
De muzikanten spelen dus bewust buiten de jazz lijntjes, maar blijven het genre subtiel trouw. Elk heeft een belangvolle rol, ondanks de bevoorrechte positie van trompet en sax. Een groovy bas, een zwevende gitaar, de bezwerende percussie en de mooie pianoklank vullen mooi aan. Mooi als ontdekking.

Jef Neve & Teus Nobel (*****) - We zagen Jef Neve & Teus Nobel eerder dit jaar aan het werk in de Roma en wisten dus al min of meer waar we ons aan konden verwachten.
Lees gerust: https://www.musiczine.net/index.php/nl/item/98370-jef-neve-teus-nobel-hoe-klassiek-en-jazz-elkaar-ontmoeten-en-vinden
Het duo kreeg het meeste publiek voor zich. Niet verwonderlijk, gezien de reputatie van de twee. Het begon met “Bluesette” van Toots Thielemans, iedereen is mee in hun muzikaal verhaal.
Teus spreekt het publiek aan, en spreekt zijn waardering voor Jef uit. Het respect is trouwens wederzijds. Jef Neve & Teus Nobel gaan steeds tot het uiterste, en zoeken elkanders muzikale grens op. De piano stukjes van Neve zijn zonder meer magistraal. Nobel vult aan met trompet geschal. Wat een magische, ademloze set van deze twee, een milde botsing tussen jazz en klassiek, tussen improvisatie en pop.

Chris Cheek - Rembrandt Frerichs - Mark Haanstra - Jorge Rossy (****) - In de bio wordt het kwartet Chris Cheek - Rembrandt Frerichs - Mark Haanstra - Jorge Rossy omschreven als een 'supergroep'. We zijn benieuwd.
Elk van hen heeft wel ergens zijn stempel gedrukt op de muziekwereld. Chris van zijn kant is een saxofonist, van alle markten thuis, hij kan alle toonaarden aan en improviseert tot het oneindige. Zijn medemuzikanten tappen uit hetzelfde vaatje. Een veelkleurig muzikaal kleurenpalet ontstaat.
Hoedanook, een spannende, harmonieus kleurrijke set vol weerhaakjes is het resultaat. Vindingrijk. Soms dreigt het wat chaotisch te worden, het stoort allerminst de doorwinterde jazzliefhebber. Een daverend warm applaus steeds deed het kwartet deugd.

Tutu Puoane - 'Wrapped In Rhythm' (*****) - Met Tutu Puaone stond een zangeres op het podium die een streepje Afro-Jazz naar Damme bracht. Het project 'Wrapped in Rhythm' draait rond de poëzie van Lebo Mashile. In 2015 ontmoette Tutu de poëet Mashile die haar toestemming gaf de teksten op muziek te zetten. Samen met Ewout Pierrieux schreef Puoane de muziek. Intussen is er een deel twee van deze samenwerking met het Metropole Orkest en met arrangementen van Bert Joris. Het project werd bekroond met drie South African Jazz Awards. Verdiend kun je achterna zeggen …
Het klinkt allemaal erg gevoelig. Tutu laat zich omringen door muzikanten die hun instrument perfect beheersen, met een kleurrijke klankentapijt als overtuigend resultaat.
We kregen muziek van hun ‘Volume I’, alsook van de nieuwe schijf. Hoogtepunt was o.m. “Song For Kedi”, een aanklacht tegen de uitbuiting van de Afrikaanse vrouwen.
Prachtig poëtische meesterwerkjes waren “Land of Broken Mirror”, “Dawn” en “Find the Path”. Tutu Puoane wist met haar virtuoze muzikanten de temperatuur te doen stijgen  laat op de avond. Intiem, ingenieus, boeiend in de sound en in intense mooie hartverwarmende woorden …Het vormde het perfecte slot van een gezellige dag, balancerend tussen vernieuwing en traditie in het genre. Mooi!

Organisatie: FinFactor Jazz Damme + vzw22

Razernij 2025: Beerdrinkers & Hellraisers 2025 – Een blij weerzien en gezelligheid op dit folkloristisch punk feestje
Razernij 2025: Beerdrinkers & Hellraisers 2025
Sleutelhof
Rumst
Erik Vandamme
2025-08-23

Tradities dienen in ere gehouden te worden. Na een drukke festivalzomer, doen we voor het begin van het schooljaar nog even een tussenstop in Rumst voor Razernij: Beerdrinkers & Hellraisers.
Naast het proeven van verschillende bieren (tip: het donkere biertje van 11% op basis van Whiskey was een pareltje, cheers!), is er natuurlijk ook de muziek. Een blij weerzien en gezelligheid op dit folkloristisch punk feestje.

We arriveerden net op tijd om Wölf (****) met een muilpeer van jewelste de avond te openen. Er stond al heel wat volk te kijken, het zonnetje scheen uitbundig en dat is uiteraard altijd uitnodigend. Wölf bestaat uit doorwinterde muzikanten. Ook de interactie naar het publiek toe was goed. De band, ontstaan in 1996, heeft een hobbelig parcours achter de rug, en staat anno 2025 weer als een huis. Aanstekelijke poppunk die wist te overtuigen

Iets harder, maar daarom niet minder feestelijker, ging het eraan toe met Eleven-o-Seven (****). Ze zijn afkomstig uit de regio van Aalst en zijn  al van 2007 bezig. De brede, diverse aanpak is de sterkte van de band. Een snuifje punkrock, de nodige screams en de nu metal invloed zijn  in een hels tempo. Melodieus daverend. Het publiek genoot, maar het was blijkbaar nog een beetje te vroeg voor een deftige moshpit. Wat een energiebommetjes.

Na deze twee knallers, volgde een rustpunt …hoewel … Skool's Out (***) brengt catchy punkrock, met wat humor. Leuk. Alles bleef een beetje in dezelfde gezapige sfeer, wat de aandacht deels verslapte. Skool's Out bracht ons een 'old school' punk rock feestje. Mooi.


Een eerste absoluut hoogtepunt volgde met Charlie Bit My Finger (*****) een band die we leerden kennen in 2016. We waren onder de indruk van hun uitgebrachte plaat 'Trapped Inside' toen. We hadden ook een fijn interview en zagen hen ook live aan het werk. Ondertussen is de band volwassener geworden, de speelsheid en de absurde aanpak in momenten blijven overeind.
Humor is de rode draad doorheen dit concert, ook al stampt Charlie Bit my Finger graag in het rond. Een muzikaal tof feestje alvast, die het publiek echt dichter tegen het podium krijgt. Zelfs een falende microfoon kon het feest niet temperen. Het publiek ging gretig op de uitnodiging van de zeer beweeglijke band in en danste lekker mee.
‘Highschool Party Poppunk' staat de lezen op hun vi.be pagina. Live hebben we nog steeds hetzelfde gevoel.

We zagen redelijk wat T-shirts van Dropkick Murphy's om ons heen , niet onlogisch op zo’n avondje als dit. Maar ook deels door The Cloverhearts (*****). Dit is een Australische Celtic ska punk band die folk(lore) in hun punk brengen, wat we dus ook terugvinden bij bands als Floggin Molly en inderdaad Dropkick Murphys.
Een leuk , zwierig, opzwepend, aanstekelijk klankentapijt hoorden we, o.m. door de  doedelzak. De beweeglijke frontman – die het podium afstruinde om zijn publiek te entertainen - - speelt in op zijn publiek alsof hij voor een complete festivalweide staat te spelen.
The Cloverhearts drukten het pedaal stevig en trokken het publiek mee in een wild punkfolk feestje. Die tin whistle en die doedelzak deden het ‘em in de instrumentatie.
Het bier vloeide overvloedig. Een wervelende set in het genre. Wat een knaller.

We hadden met Charlie Bite My Finger al een eerste blij weerzien gehad; ook de band waarvoor we persoonlijk naar Rumst afzakten, was toch The Wolfbanes (****1/2).
In de jaren '90 zagen we deze legendarische band verschillende keren, o.a. Via Rock waar ze het podium deelden met Buzzcocks, Nick Cave & The Bad Seeds en Siouxie and the Banshees. Ze moesten toen zelfs niet voor onderdoen. De energieke postpunk bommetjes zijn ons bijgebleven. Het zorgde ervoor dat we na meer dan dertig jaar nog steeds fan zijn.
We kregen een broeierige set van hun materiaal en gekende nummers als “Fire in the woods”, “Miles away from here” en “As the bottle runs dry”. Als jonge wolven gingen ze tekeer en bleven ze steeds overeind. Wat een gedrevenheid alsook van zanger Wimpie Punk, die zijn publiek aanport. Een pracht van een afsluiter voor dit festival…

Organisatie: Razernij, Beerdrinkers & Hellraisers 2025

Metal/Prog/Noise
Steegmoord – ‘Ik luister ook vaak naar bands als Mastadon, Tool, Amenra, Pink Floyd Of Queen. Dat zijn bands waarbij de instrumentatie een belangrijke rol speelt. Het is alvast iets die m’n publiek kan aanspreken. Mensen die de instrumentatie van een band omarmen en naar waarde schatten‘
Steegmoord
2025-08-10
Erik Vandamme

Steegmoord is een grensverleggende instrumentale metalband die de rauwe intensiteit van thrash combineert met de sferische diepgang van progressive en stoner metal. Met een geluid dat zowel technisch complex als emotioneel geladen is, creëert Steegmoord een meeslepende muzikale reis , die tot de verbeelding spreekt.
Geïnspireerd door genre-bepalende acts als Mastodon, Opeth, In Flames, Dorje, Rabea Massaad en Toska, speelt Steegmoord verpletterende riffs in dynamische ritmes en uitgestrekte texturen. Een uniek geluid.
Hun muziek is een krachtige verkenning van contrasten, waarbij de agressie wordt afgewogen met melodie, gecontroleerde chaos en beklijvende schoonheid.
We leerden dit project rond alleskunner Maarten Doumen kennen in 2021 – het interview kun je hier nog eens nalezen - https://www.musiczine.net/index.php/nl/item/81545-steegmoord-maarten-doumen-steegmoord-als-er-meer-zicht-op-de-toekomst-komt-had-ik-steegmoord-zeer-graag-uitgebouwd-naar-een-volwaardige-band-waarmee-we-in-2022-de-zomerfestivals-gaan-afschuimen
Nu is er dus die nieuwe plaat ‘Mandatory’ die nu op de markt komt. We polsten even hoe het hem ondertussen is vergaan, praten over ambities en doelen, en analyseerden die nieuwe plaat even. Het werd een tof en onbedwongen babbel…

Ons laatste interview was in 2021. Hoe is alles ondertussen verlopen?
Ik heb ondertussen zeker niet stil gezeten, zoals je wel al gemerkt hebt op sociale media, 2021 was met de demo. In 2022 is dan nog het album ‘Trepidation’ op de markt gekomen. En in augustus dit jaar komt een nieuwe plaat uit ‘Mandatory’. Ik ben dus sinds ons laatste interview blijven schrijven aan muziek. Zolang we inspiratie hebben, zal ik dat ook blijven doen.

Waar blijft die inspiratie vandaan komen? Je doet alles alleen en kunt niet terugvallen op andere muzikanten binnen dit project
Steegmoord is ontstaan uit flarden en nummers die bij andere projecten niet aan bod kwamen. Anderen vonden het niet goed, of konden zich er niet in vinden. Die nummers zijn blijven liggen tot ik er zelf iets mee kon doen, voor mijn persoonlijk project. En dat is ook de manier waarop ik tot op heden ben blijven werken. Ondertussen ben ik wel op een punt gekomen waar ik weet ‘dit kan ik gebruiken voor Steegmoord’ of ‘dit is iets meer voor een ander project , met ook vocale inbreng’. M.a.w. als ik muziek schrijf met het idee, daar hoort geen zang bij, is het meestal voor Steegmoord. Als ik een nummer schrijf waar ik het gevoel krijg dat daar wel zang bij hoort, gebruik het voor andere projecten waar ik mee bezig ben. En dn nog is er een wisselwerking, afhankelijk of mijn medemuzikanten het al dan niet goed vinden.

Jij hebt dus ook nog andere projecten? Vertel er eens wat meer over; hoe blijf je het combineren?
Ja, er is Far Beyond, waar ik met andere muzikanten heel hard mee bezig ben. We brachten onlangs nog een nieuwe single uit: https://www.youtube.com/watch?v=z6n_IQsNCvw Steegmoord is mijn eigen uitlaatklep, waar ik dus puur mijn eigen verhaal kwijt kan. En dat blijven combineren, kwestie van de juiste afspraken maken..

Op 22 augustus verschijnt dus de nieuwe plaat ‘Mandatory’. Wat zijn de verwachtingen?
De wereld veroveren niet direct (haha) maar wel zoveel mogelijk mensen hiermee bereiken. Het is een beetje een niche genre, zonder vocale inbreng. Het is niet gemakkelijk om er een publiek voor te vinden, maar op zich vind ik het wel leuk dat mensen er hun eigen inspiratie in vinden en interpretatie  aan geven. Ik schrijf mijn muziek vanuit een oogpunt dat mensen daar hun eigen verhaal kunnen  in vinden, dus zoveel mogelijk mensen ermee beereiken is het doel dat ik voor ogen heb.

“Een sonische reis door het proces van loslaten en doorgaan” werd reeds geschreven over de single. Zelf ontdek ik het ook. Mee eens?
Loslaten en doorgaan is voor iedereen anders. Voor mij persoonlijk is het dat ik gewoon het moeilijk heb om dingen los te laten, en met Steegmoord heb ik een uitlaatklep gevonden om die gevoelens van mij af te schrijven. dat is een proces dat al jaren bezig. De demo heb ik flarden opgenomen, en het vorige album in één keer opgenomen. en zo blijf ik gewoonweg manieren vinden om dingen los te laten en een plek te geven, waar ik dat binnen andere projecten niet of moeilijk kan.  En zoals ik zei, loslaten is voor iedereen anders, daarom is het ook leuk dat iedereen een ander gevoel kan hebben bij dat loslaten, tijdens het beluisteren van mijn muziek. Pas dan ben ik in mijn opzet geslaagd.

De vorige plaat heb je in een ruk opgenomen; deze iets langer … Is dit het verschil?
Ook deze is in één keer opgenomen, en herwerkt. Het is enkel de Demo die in stukken is opgenomen in 2021. Dus op dat vlak is er geen verschil. Het grote verschil? ‘Mandatory’ is geschreven vanuit een oogpunt van drie muzikanten bas-drum-gitaar. Ik probeerde op deze plaat  zo weinig mogelijk met samples te werken, en zoveel mogelijk een wisselwerking te creëren tussen basgitaar en gitaar.  Muzikaal en wat gevoel betreft is dus alles hetzelfde gebleven, maar deze keer dus bewust vanuit een oogpunt van drie verschillende muzikanten tegenover het vorige album dat berustte op twee gitaristen gecombineerd met sample tracks. Dat is dus het grote verschil met de vorige plaat.

Het smeekt dus naar een live uitvoering? Dat is nog niet gebeurd?
Nee Steegmoord is nog niet live gebracht, dat is een drempel waar ik nog over moet. Als ik het live breng moet het gewoonweg met een bassist en drummer zijn, niet op mijn eentje met samples. Er is niets mis aan, aan op je eentje staat. Maar als je muziek brengt vanuit het oogpunt van ‘een band’ moet je daar, naar mijn mening, ook letterlijk als band staan. Het is ook gewoonweg leuker om je muziek te brengen samen met andere mensen. Dus zodra die drempel is genomen, en ik mensen vind om mee samen op het podium te staan? Dan zal ik wellicht overwegen mijn muziek ook live te brengen, ja.

Ik voel een zekere frustratie terugkeren; is deze plaat een aanklacht tegen alles wat beetje mis loopt in onze maatschappij tegenwoordig, of zit er meer/minder achter?
Het heeft er zeker mee te maken, maar niet in die mate dat het de plaat leidt.  De titel ‘Mandatory’ verwijst naar ‘verplichting’ en het gevoel dat tegenwoordig alles een verplichting is. Ludiek bedoeld is de boodschap ook ‘het is een verplichting , luister naar mijn plaat’ ook dat verwijst naar de titel van de plaat. ‘verplichting’ en hoe daarmee omgaan is de rode draad die, wellicht als ‘frustratie’ kan overkomen.

Een filmische ondertoon en concept horen we. Je inspiratie blijft eindeloos. Is filmmuziek een ambitie?
Nee , nog niet. Maar ik ben er zelf ook niet echt mee bezig moet ik toegeven. Filmmakers mogen me altijd contacteren. Als er een optie van die kant uit op me afkomt? Zal ik daar zeker op ingaan. Ik zie me eerder die muziek brengen op een festival, waar mensen op afkomen die mijn muziek graag horen en in dat verhaal mee gaan. Je wil uiteindelijk dat je muziek gehoord wordt, als dat in een film kan? Graag uiteraard.

Je brengt de plaat ook fysiek uit, wat is de drijfveer of de reden ?
Alles is digitaal uitgebracht, of komt sowieso digitaal uit. Ik heb echter zelf een platen collectie, en het is mijn grote droom om mijn muziek ook op plaat uit te brengen. Dat is de voornaamste drijfveer om dat dus ook te doen. ik heb een website gevonden https://elasticstage.com/ via die website heb ik een manier gevonden waardoor mensen mijn plaat kunnen kopen. Zij doen gewoon alles, als band lever je alles aan qua artwork-muziek-data, en ik krijg er wel een percent op. Het voordeel is dat ik er geen 2000 euro moet instoppen om die vinyl te laten uitbrengen. Ik ben heel blij dat ik die website heb leren kennen en op die manier mijn plaat ook fysiek kan uitbrengen.

Opvallend is dat je al enkele singles hebt uitgebracht. Is het uitbrengen van een single an en toe een soort strategische zet?
Strategie is een groot woord. Tegenwoordig moet je wat kort op de bal spelen. Vooral op sociale media. Als je eenmalig een album uitbrengt, dan heb je twee weken en daarna hoop je dat het iets doet. Als je maandelijks iets uitbrengt creëer je een soort momentum. En ook, doordat ik niet optreed of zo, heb ik  geen live beelden of video’s van live concerten, en als je niets anders kan posten op sociale media is het wel leuk dat je van tijd tot tijd een single lanceert zodat mensen zien dat je actief bent als muzikant of band. Naar aanloop van het eigenlijke album. Dat is de eigenlijke strategie hierachter…

Ik lees al heel wat positieve reacties op de singles, ikzelf ook; hoe waren de algemene reacties?
De reacties zijn over het algemeen goed. De singles worden goed ontvangen, er zijn wel mensen die me zeggen dat ze er toch een vocale inbreng zouden aan toevoegen. Dat kan ik ergens wel begrijpen. Maar zo zat het niet in mijn hoofd. Ik ben heel blij met de reacties. Een collega op het werk heeft dat in zijn playlist gestoken, een andere collega zegt dat hij liever naar instrumentale muziek luistert tijdens het werk omdat vocals hem afleiden. Zulke reacties zijn leuk.

Je bent één van die weinige instrumentale muzikanten, die nu met z’n muziek veel zaken uitspreekt …
Het was niet echt de bedoeling, maar wel leuk dat het zo overkomt… dan ben ik in mijn opzet geslaagd.

Wat zijn de verdere plannen rond deze release? Festivals? Lonkt het buitenland? Vertel eens
Live spelen zit nog niet in de planning, maar het zit in mijn hoofd daar zeker iets mee te gaan doen. er is nog steeds een bepaalde drempel, om de juiste mensen te vinden om dit project ook daadwerkelijk live uit te voeren. Er zijn dus zeker ideeën om het live te brengen…
Ondertussen schrijf ik uiteraard verder. Enkele nieuwe nummers zijn reeds geschreven. Er zal nog wel wat tijd over gaan. Maar ik ben nog niet uitgeschreven. Dus er mag zeker nog een vervolg na Mandatory verwacht worden.

Is Dunk!festival een optie live … of op wel festival zou je graag willen spelen?
Mijn ultieme droom is op Graspop mogen spelen. Dunk!festival is zeker een optie. Maar als ik ooit live ga spelen, wil ik eigenlijk overal wel staan. Graspop is bij iedere Belgische band een ultieme droom denk ik.

Je zit dan wel met een probleem… Met instrumentale muziek zit je nogal snel gevangen in een niche , je hebt al een stempel gedrukt met je werk. Welk publiek zou je nog willen bereiken met dit project?
Ik ben me ervan bewust dat ik gekneld zit in een soort niche met deze instrumentale muziek. Ik ben opgegroeid met gitaar muziek, als ik muziek beluister luister ik eerst naar de gitaarlijnen. Ik luister ook vaak naar bands als Mastadon, Tool , Amenra tot Pink Floyd. Of Queen. Dat zijn bands waarbij de instrumentale inbreng een belangrijke rol speelt. En dat is dus ook het publiek dat ik zou willen aanspreken. Mensen die het instrumentale gedeelde van een band omarmen en naar waarde schatten.  Een band als AmenRa op Graspop bewees dat, daar is de zang uiteraard belangrijk, maar het instrumentale gedeelde minstens even toonaangevend. Dat zit er bij mij ook in, en die mensen wil ik zeer graag aanspreken.

Nu zijn we bij de ambities aanbeland, wat kan 2025 betekenen voor jou?
Mijn ambities? De plaat komt uit op 22 augustus. De grootste ambitie is en blijft zoveel mogelijk luisteraars bereiken. Volgers bereiken. Dat is dan richting het internet gebeuren. Mensen vinden die blijven luisteren naar mijn muziek. Mijn album komt ook fysiek uit, als dat album goed verkoopt is ook dat doel bereikt. En, waar we het over hadden, het is en blijft een ambitie om dit ooit eens live te brengen. Dat zal wellicht niet meer voor dit jaar zijn, meer iets voor 2026. Maar als ik dat doe moet het allemaal perfect zijn, ik wil er iets bijzonder mee doen als ik dit live breng. Er iets van maken.. het moet kloppen in mijn hoofd. En daarvoor moet ik echt de juiste personen op de juiste plaats vinden.

Indien je de kans krijgt via een label, om door te breken naar een breder, ruimer publiek, toegevingen doen met evt een zanger erbij, zou je het doen en waarom (niet)?
Ik wil zeker en vast veel toegevingen doen , maar de muziek moet blijven zoals het in mijn hoofd zit. Als dat niet het geval is, dan haak ik af. En als ik zonder zang in mijn hoofd zit, zal het zonder zang zijn. als er een label op mijn pad komt die deze piste wil volgen, en mijn visie daarin wil volgen graag? Maar er per se een zanger insteken om ‘toch ergens te geraken’ nee, die piste wil ik niet volgen. het klinkt crue, maar als het niet loopt zoals ik het zelf wil brengen? Dan hoeft het niet voor mij…

Een soort ‘einddoel’ heb je niet voor ogen?
Een doel verandert constant, als je einddoel is ‘ik wil albums verkopen’ en dat doel is bereikt – met de piste die ik nu volg zou dat zelfs kunnen lukken. als dat doel bereikt is , wat dan? Ik probeer altijd  de lat heel hoog te leggen, om dan tevreden daar ergens tussenin te eindigen. Een doel verplaatst zich altijd… een van mijn doelen was een plaat op vinyl uitbrengen, dat doel is bijna bereikt. Mijn ander doel is live spelen, en dan moet je weer je ‘doel’ verleggen. Ik kijk naar een band als AmenRa ,  die spelen, op grote festivals. gaan we dat doel bereiken? Vermoedelijk niet, maar het kan wel..  wie weet.. Kijk. Mijn doel is en blijft me amuseren met muziek maken en daar zoveel mogelijk mensen mee bereiken en gaandeweg meer en meer mensen bereiken en dan zien we wel verder…

Bedankt voor de fijne babbel. Heel veel succes met de nieuwe release, ik hoop je toch ooit ermee eens live te zien.

Het album Mandatory is te vinden via volgende link
https://elasticstage.com/steegmoordonvinyl
Meer info over Steegmoord
https://vi.be/platform/steegmoord

Lokerse Feesten 2025 - DAG 8 – Met Smashing Pumpkins, veel meer dan een nostalgietrip naar de jaren '90!
Lokerse Feesten 2025
Grote Kaai
Lokeren
2025-08-08
Erik Vandamme

De 8ste avond van de Lokerse Feesten was volledig uitverkocht, en dat hoeft niet te verwonderen. Want op de affiche stond The Smashing Pumpkins, een band die een leidraad vormde voor een hele generatie muziekliefhebbers in de jaren '90. Dat was ook te merken aan de gemiddelde bezoeker. Prille veertigers, maar ook opvallend veel jongeren die de jaren '90 hebben meegekregen.
Het werd niet zomaar een nostalgisch avondje naar die tijd, The Smashing Pumpkins brachten een eigenzinnige set, bespeelden hun publiek en lieten ons ruimschoots negentig minuten wegdromen. Magie in de lucht dus!

We starten de dag echter met een band die eveneens in diezelfde jaren '90 hoge ogen gooide. Metal Molly (****). Het trio rond Pascal Deweze viert dit jaar de dertigste verjaardag van het debuut 'Surgery For Zebra'. Die plaat werd dus het meest in de kijker gezet. Op strakke, aanstekelijke en vooral speelse wijze speelde de band songs die ergens wel een belletje deden rinkelen bij het publiek. De band kreeg de handen moeiteloos op elkaar alsof die jaren '90 nog steeds bezig waren. En schakelde in een wervelende finale van een vrij korte set, nog een versnelling hoger.
Metal Molly, uitgegroeid tot een van de gevestigde waarden binnen het Belgische muzieklandschap, zorgde voor een rollercoaster aan aanstekelijke uppercuts met prachtige songs als “Flipper”, “Happiness”, “PVC”, “Silver” en “Orange”, hun grootste hit. Alleen maar blije gezichten hier …

Over naar de Club, waar Kaat Van Stralen (****) ons onderdompelde in een badje absurditeit, met een knipoog naar kleinkunst en punk. Een hyperkinetische frontvrouw schreeuwde haar stem schor. Met teksten die over van alles en niets gaan, met toch een maatschappijkritische inslag.
In januari lanceerde Kaat Van Stralen haar debuutsingle “Stop Met Wenen”: een rauw, Vlaams punkrockanthem dat vrouwen, buitenbeentjes en voelers een stem geeft. Het zorgde voor een hoge notering in De Afrekening op Studio Brussel. De winnares van De Nieuwe lichting 2025 zorgde dan ook voor een overvolle Club tot helemaal bovenaan de trappen. De maatschappij en het systeem kregen zeker een veeg uit de band, maar alles werd toegedekt met de nodige humor. Net omdat je door Humor dat systeem nog het best kunt ontwrichten. Hoedanook, Kaat Van Stralen slaagde erin iedereen een spiegel voor te houden, je een geweten te schoppen maar ook een glimlach toveren. Klasse!

Terug naar het hoofdpodium voor een potje shoegaze in volle zon … Een niet makkelijke opdracht. DIIV (***1/2) trokken een geluidsmuur op. Hun niet toegankelijke sound intrigeerde wel, de band zond regelmatig boodschappen en statements uit. Op het scherm verschenen o.m. ‘America is The Satan' of 'Free Palastina'.
een allesverzengende, verpletterende sound … DIIV bleef monotoon, repetitief het gaspedaal ingedrukt houden. Hun vrij statische houding zorgde ervoor dat de aandacht een beetje verslapte.
Puur kwalitatief was DIIV sterk, schudde het publiek door elkaar, en dompelde hen onder in sombere gedachte. Het was balanceren tussen een ingehouden intensiteit en delicatesse. Deze aanpak kwam beter tot zijn recht in de Club of in de donkerte.

Hinds (****) is een Spaanse indierockband uit Madrid, opgericht in 2011 door Carlotta Cosials en Ana García Perrote. De oorspronkelijke naam van de band was Deers, maar deze werd eind 2014 gewijzigd na een dreiging van juridische stappen van de gelijknamige band The Dears.
Het duo is intussen uitgegroeid tot een kwartet en is duidelijk volwassen geworden. Ook al blijft het poppy, kinderlijk mooi en aanstekelij klinken.
Hinds levert energieke, vrolijke liveoptredens, zonder al te kitsch te klinken. Het klinkt goed, opzwepend. Het publiek genoot ervan.

Bittere ernst, min of meer, kregen we met The Haunted Youth (*****) een band waar we in ons landje heel trots mogen op zijn. Het succesverhaal begon in 2021 met het album ‘Dawn of the freak” en de single “Teen Rebel”. De band is blijven groeien. Niet alleen vergaarden ze bekendheid als winnaars van De Nieuwe Lichting op Studio Brussel, ze vielen ook in de prijzen bij de Mia's.
De band rond Joachim Liebens is er eentje van creativiteit, die elke club of (groot) festival aankan. Op een uitverkochte Lokerse Feesten wisten ze iedereen in te nemen. “Broken” legde meteen de toon. “Teen Rebel” volgde snel en zorgde voor een eerste apotheose en meezing moment. En dan kregen we die andere topper “I Feel like shit and I Wanne Die”.
De band was op zich vrij statisch , maar hier sprak de muziek voor zich. Je voelde de adrenalinestoten. De nieuwe songs “Emo Song” en “In My Head” zijn veelbelovend en emotioneel beladen.
The Haunted Youth houdt z’n publiek bij de leest. ‘Don't kill yourself, love yourself’ is een duidelijke boodschap die op het scherm verscheen op het instrumentale “Falling into pieces”, dat neigt naar postmetal. Waarna The Haunted Youth hun set besloot met het wondermooie “Coming Home”. Wat een set.

Er stond in eerste instantie heel wat publiek bij Mclusky (***1/2), flamboyante alleskunners uit Cardiff. De band in de Club had wat af te rekenen met kleine technische mankementen eer ze aan hun set konden beginnen, maar trokken al vrij snel de registers open. De spraakzame frontman van Mclusky ontpopte zich tot een charismatische entertainer, maar kreeg spijtig genoeg het publiek niet altijd volledig mee.
Ook begonnen mensen uit te kijken naar de mainact op het hoofdpodium en verlieten de Club dus … Geheel overtuigen deed Mclusky niet over de hele lijn, het sputterde iets teveel Pas naar het eind waren ze onder stoom.

The Smashing Pumpkins (*****) zijn uitgegroeid tot ware jaren '90 iconen dankzij het album 'Mellon Collie and the Infinite Sadness'. De band rond Billy Corgan is altijd een beetje eigenzinnig zijn ding blijven doen binnen de alternatieve rock scene. Aan visuele effecten, met reuzengrote lichtgevende poppen, geen gebrek. De muzikanten haalden alles uit de kast in hun nostalgie trip. Geweten is dat de bindteksten eerder bescheiden zijn, maar de stralende glimlach van Corgan sprak boekdelen. Zijn vertrouwde gitarist James Iha is sinds 2018 terug bij de band en dat doet hem zichtbaar deugd.
We kregen schitterende gitaarriedels en Iha spreekt het publiek aan. Drummer Jimmy Chamberlain mept zijn drumvellen gor. De springerige Kiki Wong deed ons ook naar adem happen met kletterende riffs.
The Smashing  Pumkins hadden er duidelijk zin in , en dienden mokerslagen toe, '"Where Boys Fear to Tread" straalde een enorme speelsheid uit.
De band heeft trouwens een nieuwe plaat uit, 'Aghori Mhori Mei'. De songs uit dat album gingen er eveneens in als zoete broodjes. De band kreeg de handen moeiteloos op elkaar op “Pentagrams”, nochtans geen makkelijk in het gehoor liggende song. Met classics “Today”, “Bullet with butterfly Wings” en “1979”  was iedereen omarmd van de band. Een rollercoaster aan emoties en vuurwerk. Berlins' “Take my Breath away” was een overbodig misstapje. Met “999”, “Disarm” en “Cherub Rock” ontplofte het vat. De temperatuur steeg naar het kookpunt op “Ava Adore” en “Zero”.
The Smashing Pumpkins klonk toegankelijk alternatief. Het was meer dan een nostalgie trip, het siert hen. De speels, strakke, vuurkrachtige, intense trip werd door iedereen sterk gewaardeerd.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8159-lokerse-feesten-2025?ltemid=0

Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren

Lokerse Feesten 2025 - DAG 6 - Sing-songwriteravond …én een dansfeest met Bicep
Lokerse Feesten 2025
Grote Kaai
Lokeren
2025-08-06
Erik Vandamme

Op deze avond was er opvallend minder volk, ondanks het stralende mooie weer. Op de affiche stonden enkele artiesten die nogal vaak in het hokje 'singer-songwriter' worden geduwd. Met twee leden van Balthazar, met hun eigen projecten, en Nederlands icoon Eefje De Visser werd het in elk geval een avond van emotionele geladenheid die de dansspieren durfde te prikkelen.
De avond werd besloten met een visueel dansfeest van Bicep.

J. Bernardt (****) is het project rond Jinte Deprez. We schreven reeds "Hij balanceert tussen toegankelijkheid en alternatief, net als Balthazar. Het klinkt doorleefd, maar solo maakt hij het persoonlijker" over het optreden op Great Gigs in the Park vorig jaar in De Casino,, Sint-Niklaas. Het persoonlijke kantje is belangvol, omdat de emoties die hij samen met zijn band op het podium brengt aanvoelen als echte verhalen, uit het leven gegrepen. “Taxi”, “Remedy” en het wondermooie “Calm down” zetten de toon. We voelen de weemoed en melancholie in een aanstekelijke groove.
Jinte raakt met z’n doorleefde, indringende vocals. Op “Last Waltz” werd hij bijgestaan door Eefje De Vissers fluwelen stem. Waarna de apotheose volgde met o.a. het wonderbaarlijke “'I'm the ghost you forgot” en “Keeps going on”. Wat een emotionaliteit. Puik werk.

Die aanstekelijke groove van weemoed en melancholie hadden we ook bij het optreden van Eefje De Visser (****). Het unieke aan Eefje De Visser is hoe ze dans, theater en zang perfect combineert. En de teksten in het Nederlands brengt. Ze is muzikaal goed omringd door haar muzikanten en dansers die haar muziek theatraal aanvullen.
Songs als “Onomkeerbaar”, “Startshot” en “Stilstand” maken iets los bij een mens. "De muzikale diversiteit van Eefje De Visser bracht je naar een wereld die tot de verbeelding sprak én je het mooie toonde van een sprookjesachtige wereld.", schreven we over haar optreden in de Roma eerder dit jaar.
Zinnenprikkelend was haar set op Lokerse Feesten, al leek het wat moeilijker om hetzelfde niveau als in de Roma te evenaren op een festivalplein. Eefje gooide echter al haar superlatieven in de strijd, inclusief haar fluwelen ontroerende stem.
Samen met haar muzikanten probeert ze de songs naar een hoger niveau te tillen, ergens tussen pop en alternatief, vleit Eefje zich samen met haar fans gezellig neer en prikkelt ze de dasspieren.

Twee mooie optredens, die konden beklijven alleszins, maar het absolute hoogtepunt op deze avond was toch Warhaus (*****). Een grensverleggende band zondermeer, die Warhaus. Maarten Devoldere is een klasse entertainer, we zagen het reeds bij Balthazar. Met Warhaus leeft hij zich nog meer uit. Soms laat hij de crooner in zichzelf los, we dachten hier de spirit  van Leonard Cohen te horen en te ontdekken  op het podium. Later laat hij al zijn demonen los, samen met de even speels solerende muzikanten. Vioolpartijen en trompetgeschal spelen een voorname rol.
Een brede, diverse aanpak kreeg je bij Warhaus, die je moeilijk in een hokje kon duwen. Hij maakte het publiek niet gemakkelijk, de onverwachte wendingen waren inspannend. We werden in die aparte wereld van Warhaus gezogen door het speelse, improviserende.
Binnenkoppers waren “I want more” en het prachtige “Popcorn”. Hartenbreker Maarten heeft niet alleen een prachtige stem, ook zijn charisma en het entertainment zijn belangrijk. Hij stoeit met zijn muzikanten op het podium, én met zijn publiek.
We kregen aanstekelijke, kleurrijke vuurballetjes met “Love's a Stranger”, “Zero one code” en “Where the names are real”. Echt rustpunten werden ons niet gegund.
Het absolute orgelpunt van dit optreden volgde met een Karaoke waarbij Maarten , samen met J. Bernardt de Rob De Nijs song “Het werd zomer” bracht, dat uit volle borst werd meegeschreeuwd. Een wervelstorm aan emoties borrelden op. We zijn er zeker van dat Rob hierboven ook heeft genoten. Een mooiere ode als dit kon hij alvast niet krijgen.
Met “Mad World”  en “Open Window” sloot Warhaus het sublieme concert op meesterlijke wijze af. Wat een groovy, emotionele creativiteit en diversiteit.

We besloten nog even verder te dansen met Bicep present ‘CHROMA’ (****). We citeren hier even de bio op de website van de Lokerse Feesten: 'Bicep presenteert CHROMA AV/DJ, de nieuwe show die de visuele samenwerking met Zak Norman / Black Box Echo voortzet. Deze audiovisuele show combineert nieuwe muziek met hoogtepunten uit de backcatalogue van de band.'
BICEP zomaar een DJ act noemen klopt niet, er is hier nogal wat prikkeling, met een visueel kantje dat het optreden bijzonder maakt. Bonkende beats en verbluffende drums daveren. De flitsende beelden op het scherm zorgen voor een zinnenprikkelende hypnotiserende totaalbeleving.
We sloten af met een overtuigend dansfeestje van Bicep met talrijke “Chroma’s” en het gekende “Glue”.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8159-lokerse-feesten-2025?ltemid=0

Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren