Hunter - Klasbakken met veel charisma
Hunter + Witchlords

De Belgische heavymetalband Hunter trok voor de releaseconcert van het nieuwe album ‘Rebel Angels Rise’ naar de Asgaard in Gentbrugge. Met misschien minder volk voor het podium dan toen ze vorige maand op Alcatraz speelden, maar de fans waren met genoeg om er een zweterig feestje van te maken.

Witchlords mocht openen op deze albumreleaseshow. De bands zitten muzikaal bij elkaar in de buurt dus voor het publiek was dit zeker een goede opwarmer. Witchlords verraste ons in 2019 door vanuit het niets het prima album ‘Demons In The Dark’ uit te brengen, met prima klassieke powermetal. Inmiddels zijn we een coronapandemie verder en werkt de band reeds aan nieuw materiaal, maar dat kregen we nog niet te horen.
Live is zanger Kristof de master of ceremonies bij Witchlords. Hij beschikt over een zangtechniek die flink wat bekende Vlaamse metalzangers in de schaduw zet.  En de band heeft voorts vooral prima songs. De leukste nummers in de set waren “Blood For The Bloodgod”, “Chaos” en “Demons In The Dark”. Het publiek in de Asgaard wist het allemaal wel te smaken en de vuisten gingen massaal de lucht in tussen de nummers. Dat de bindteksten nu eens in het Engels waren en dan weer in het Nederlands, daar vallen we niet echt over. Deze band moet nog wat groeien inzake de attitude op het podium, en aan de poses en de looks kan nog wat gesleuteld worden. Ondertussen laten we dit getalenteerde viertal in alle rust werken aan dat tweede album en we hebben er nu al alle vertrouwen in dat dat goed komt.
Tomb Kings / The Horde / The Sorcerer’s Spell / Hero’s Fate / Blood For The Bloodgod / Master Of Fear / Green Menace / Chaos / Demons In The Dark

Na hun passage op Alcatraz (als vervanger van Fifth Angel) in Kortrijk en de lovende kritieken die ze daarvoor kregen hebben ze bij Hunter voldoende vertrouwen getankt om op volle kracht door te zetten met de promotie van hun nieuwe album ‘Rebel Angels Rise’.
Zanger David komt op met de hoed die nog verwijst naar het artwork van het vorige album en met twee songs (“Dominion” en “Infiltrator”) van dat vorige album - die zelfs van de nog oudere EP ‘Death Shall Have Dominion” stonden - als openers van de live-set in de Asgaard beginnen we ons af te vragen of we wel op het juiste releaseconcert beland zijn. Het zou toch over dat nieuwe album moeten gaan op zo’n avond? “Dominion” staat in een heropgenomen versie als extraatje op het nieuwe album, dus dat klopt dan toch wel. En als Hunter als derde nummer de nieuwe single “Wicked” inzet, krijgen de fans waarvoor ze gekomen zijn.
Misschien was de start met de oude nummers een strategische keuze. Een releaseconcert brengt toch wat stress met zich mee en als je dan kan terugvallen op nummers die je goed in de vingers hebt, dan brengt dat waarschijnlijk een zekere rust. Tegelijk begeef je je als band met de fans op vertrouwd terrein, want ook de fans moeten nog wennen aan het nieuwe materiaal. Zo bekeken kunnen we enkel bewondering hebben voor het doorzicht dat ze hebben bij Hunter.
Eens de hoed aan de kant gaat, zien we dat zanger David niet enkel vocaal maar ook visueel gelijkenissen vertoont met Rob Halford van Judas Priest. Misschien zijn we wat misleid door het lederen jasje met de kettingen en spikes, de bril, het baardje, de zich terugtrekkende haarlijn,  … maar dat zijn elementen die al lang niet meer uitsluitend aan Halford toe te schrijven zijn. Vocaal is David geen Rob Halford, maar met misschien meer ervaring dan techniek laat hij mooie dingen horen.
Alle vijf de bandleden stonden met veel goesting en overtuigingsdrang op het relatief kleine podium van de Asgaard: het publiek in de ogen kijkend, de rand van het podium opzoekend, een paar synchrone moves, duels waarin de gitaristen het wijdbeens tegen elkaar opnemen, …
Het showgehalte is bij Hunter al net zo hoog als de muzikale techniek. De Asgaard is bovendien zo beperkt in oppervlakte dat je ook perfect kan zien wat de drummer doet. Dat is al net zo’n volksmenner als de rest van de band. Bij “Requiem”, de afsluiter van de reguliere set, krult hij na elke slag op de snare zijn drumstok sierlijk langs zijn hoofd en is dan net op tijd om voor de volgende slag. Als je daar op het einde van een kolkende set nog aan denkt, dan ben je goed bezig.
De set was een mix van alle nieuw en wat ouder werk, waarbij “The Knight Of The Black Rose Part 1” (van het debuut) naadloos overliep in”Part 2” (van ‘Rebel Angels Rise’). Volgens David volgt de ontknoping van het verhaal in de lyrics - voor wie drie jaar wil wachten – in “Part 3”. Voor de fans was dit releaseconcert een feestje en je zag dat ook de band stond te genieten op het podium. Zelfs de doorgaans ietwat nors kijkende gitarist Joost stond met een kleine glimlach te genieten. De obligate bisronde bestond uit de oudjes – noem het maar ‘klassiekers’ - “Then Comes The Night” en “Glorious”.
Hunter bewees in de Asgaard dat ze niet enkel een album van internationale allure uit hebben, hun concerten voldoen aan dezelfde hoge standaard.

Dominion / Infiltrator / Wicked / Morior Invictus / Underground / The Forge / Rebel Angels Rise / Suffocate / No Man’s Land / The Knight Of The Black Rose – Part 1 / The Knight Of The Black Rose – Part 2 / Requiem / Then Comes The Night / Glorious

Organisatie: Asgaard, Gentbrugge (ism Grimm)

De Belgische band Hunter mocht eerder deze maand op Alcatraz invallen voor de Amerikanen van Fifth Angel die pas last minute doorhadden dat ze de verplaatsing naar de Europese festivals financieel niet aankonden.
Bij Hunter zijn grote festivals misschien geen routine, maar ze hebben wel de ervaring. Drie van de vijf bandleden van Hunter stonden met hun vorige band (Monster Joe) al op Wacken, zowat het grootste metalfestival ter wereld. Met dat op je curriculum heb je toch al wat meer vertrouwen als je het podium in Kortrijk opstapt. Hunter maakte van de gelegenheid dankbaar gebruik om het Alcatraz-publiek kennis te laten maken met hun nieuwe album: ‘Rebel Angels Rise’.
‘Rebel Angels Rise’ is hun tweede full album en het is opnieuw eerder klassieke heavy metal, met wat elementen van thrash en powermetal. Heavy metal kan je zo makkelijk of zo moeilijk maken als je zelf wil. Hunter kiest niet voor de makkelijkste weg. De songopbouw, de riffs, de melodielijnen, de solo’s, de lyrics, de mix, … bij niet één van die aspecten werd over één nacht ijs gegaan. Maar dan heb je ook een album bij elkaar dat je zonder schroom naast dat van andere, ‘grotere’ bands kan zetten.
Geen gedoe met instrumentale intro’s of andere sfeerstukje bij Hunter. Het album opent meteen met een volwaardige track, “Wicked”. Met degelijke lyrics over hoe diegenen die het niet goed voor hebben met de anderen en misbruik maken van zwakkeren toch zelf een beter leven leiden. Lekker tempo, knappe solo’s, sterke vocalen, mooie songstructuur met wat progelementen, … De sound en de songopbouw geven deze song wel een oldschool-jasje.
Ook de intro van “The Forge” klinkt wat oldschool, zoals de vroege Black Sabbath en vroege Judas Priest. Goeie lyrics opnieuw, met een meezingbaar refrein en straffe cleane vocalen. De lange gitaarsolo breekt het leuke tempo en daarna komt er wat doom.
“Rebel Angels Rise” is de titeltrack en heeft ook al een knappe intro. Catchy, meeslepend, met intrigerende lyrics over het niet aanvaarden van je lot bij tegenslag, opnieuw enkele knappe vocale uithalen, een sterke outro, minder oldschool dan de eerste tracks, … Een track van internationale klasse.
“Requiem” gaat over een man die te laat beseft dat er toch leven is na de dood. Deze track davert op een galopperend ritme, met guitige breaks en veel en lange solo’s. Echt een topsong.
“The Knight Of The Black Rose – Part 2” is zoals de songtitel het aangeeft een vervolg op de song met dezelfde songtitel op het debuutalbum van Hunter. Deze song klinkt een stuk agressiever, harder en minder melodieus dan wat voorafging op dit album. “Suffocate” heeft dan weer het snelste ritme van dit album. De cleane vocalen klinken hier alsof ze uitgespuwd worden en hebben het gezelschap gekregen van grunts. Ook deze track loopt over van agressie en ondanks de snelheid boet de gitaarsolo niet in aan techniciteit. Knap gedaan.
Met “Morior Invictus” keert Hunter terug naar de melodie en de meer oldschool-sound van het begin van het album. Als bonus-track is er de heropgenomen versie van “Dominion”, een nummer van het debuutalbum. Er zijn wat verschillen en de opname klinkt beter, maar het is en blijft vooral een sterk nummer.
In 2019 stond Hunter in de finale van de Belgische Wacken Battle, maar daar moesten ze de duimen leggen voor Primal Creation. Met Hunter kunnen spelen had toen een vliegende start kunnen zijn voor deze band, maar ook met tijd en geduld kan je veel bereiken. ‘Rebel Angels Rise’ kan, moet de poort openbeuken naar de grote festivals in Europa.

De Belgische stoners van Fire Down Below kregen met hun in eigen beheer uitgebrachte debuutalbum de aandacht van Ripple Music, één van de toonaangevende labels in het genre. Hun tweede album – onder de vleugels van Ripple – opende de deuren naar de concertzalen en festivalpodia in Europa. ‘Low Desert Surf Club’, het derde album van Fire Down Below, is muzikaal opnieuw een hele stap vooruit. Benieuwd of dit album hun muziek nog verder brengt.
De opener van ‘Low Desert Surf Club’ is “Cocaine Hippo” en deze track heeft een hitsig drumritme en geile riffs. Hoe de cocaïne en de neushoorn in het verhaal passen is mij na een paar luisterbeurten nog niet duidelijk geworden, maar wat een vette openingstrack is dit? De intro zet je ook al een paar keer op het verkeerde been: net als je denkt dat de hel zal losbarsten beginnen ze nog eens opnieuw. Sterk. En goed gedaan.
“California”, de eerste single van dit album, swingt. Voor zover stoner kan swingen uiteraard. Deze track straalt al net zo veel passie uit als de openingstrack en toont tegelijk het ‘métier’ dat dit viertal opgebouwd heeft inzake songopbouw en techniek. Het zou jammer zijn mochten ze die kennis en ervaring na drie albums niet hebben, maar het is wel zo leuk dat ze laten horen dat ze ‘het’ inderdaad allemaal in de vingers hebben.
“Airwolf” – de tweede single – start met een leuke baslijn en die wordt de hele track door aangehouden. Fire Down Below speelt heel handig met de spanningsboog in deze track, nu eens wordt het gaspedaal gelost, dan weer wordt het hard ingeduwd. Een killer.
“Surf Queen” begint met een typische surfrocksound. Daarop vallen een fuzzy bas en gitaar in. Die beweging wordt een paar keer herhaald voor deze track het zandstrand verlaat en doorreist naar het zand van de desertrock. Deze track zit al even in de liveset van Fire Down Below en zet het publiek al eens op het verkeerde been. De verbaasde blikken bij het inzetten met surfrock zijn goud waard. De Gentse band rekt het begrip grensoverschrijdend in deze track nog wat verder op door ook nog wat spacerock toe te voegen. Een bijzonder knappe track en ondanks een speelduur van ruim zeven minuten zou dit wel eens de volgende single kunnen zijn.
“Dune Buggy” is geen cover van The Presidents Of The USA, al deelt dit nummer uiteraard dezelfde setting. Dit nummer heeft een paar heerlijk gitaarsolo’s met flink wat fuzz en zelfs wat noise. Die komen bovenop een rollend, bulderend ritme.
Fire Down Below heeft voor de productie en mix deze keer een beroep gedaan op Nick DiSalvo, de in Duitsland residerende Amerikaan van de band Elder, en niet langer op Tim De Gieter die op hun eerste albums mee in de studio zat. Voor DiSalvo is het zowat zijn debuut als producer, al heeft hij dan wel al talloze opnames gedaan met zijn eigen band. De sound van Fire Down Below klinkt hier nog massiever, dikker, zwaarder, met meer aandacht voor de groove, lijkt het toch.
“Here Comes The Flood” is heeft een beetje een creepy, trage intro, ook doordat de vocalen van Jeroen vervormd werden, en dat ongemakkelijke gevoel wordt lang aangehouden. Je moet hier wat geduld oefenen, maar aan het eind van deze track word je beloond met prachtige slepende riffs en ritmes.
Rustig, bijna akoestisch gitaargetokkel luidt het begin in van het instrumentale en bij momenten fluwelen aanvoelende “Hazy Snake”. Hier krijgen we opnieuw wat space en progressieve elementen. Ondanks de titel sluit deze track eerder aan op debuutalbum ‘Viper Vixen Goddess Saint’ dan op ‘Hymn Of The Cosmic Man’. Misschien komt door de songopbouw.
Daarna wordt het gaspedaal opnieuw diep ingeduwd met “The Last Cowboy”. Een furieuze uptempo banger met een hoog octaan- en testosteron-gehalte. Afsluiter “Mantra” heeft een filmische, U2-achtige intro en ook de riffs die daarop volgen doen mij aan The Edge (ten tijde van ‘The Joshua Tree’) denken. Strikt genomen is het geen mantra. Het ritme van bas en drum blijft wel constant terugkomen, maar de gitaar gaat hier helemaal zijn eigen weg. Het lijkt wel een jamsessie waarbij gitarist Kevin aan de anderen in de band gevraagd heeft om even dat ritme aan te houden zodat hij daar over heen kan improviseren. Na een minuut of zeven volgt een break, valt het mantra-ritme van drum en bas weg en vervelt deze track van instrumentaal naar gezongen. Vanaf dan begint het ritme mee te improviseren … Zo verandert deze track nog een paar keer van gezicht, terwijl de jam/impro-vibe blijft overheersen. Deze track klokt af op enkele seconden meer dan zestien minuten maar is absoluut het pièce de résistance van ‘Low Desert Surf Club’. Dit is genieten met al je zintuigen tegelijk.

‘Low Desert Surf Club’ is een heel gevarieerd album dat toch op alle tracks onmiskenbaar stoner en desert als gemeenschappelijke noemer heeft. Als ‘Hymn Of The Cosmic Man’ de kwalificatie voor de Europacup was, dan is ‘Low Desert Surf Club’ voor Fire Down Below de Champions League.

https://www.facebook.com/firedownbelow/videos/792209615924056/
https://www.youtube.com/watch?v=V3zaG6-N-OQ

Yee Loi is een Brits punkbandje dat bestaat uit twee tienerzusjes, soms aangevuld met hun broer. Doorgaans brengen ze covers van The Ramones of andere bekende punkbands, op Youtube en bandcamp, en af en toe schrijven ze ook eens een paar eigen nummers.
Hun nieuwe single is zo’n eigen nummer. “Dad’s Money” is een ietwat opmerkelijk statement van de tienerzusjes. De boodschap is kort en duidelijk: Ja, de papa verdient veel geld. Als dat de enige reden is waarom je onze muziek niet goed vindt, ‘go f*ck yourself’. Maar dan op een beleefde manier in een nette rijm gegoten. Het is een boodschap die we kunnen onderschrijven. Afkomst, huidskleur, het geld op je bankrekening, gender of wat dan ook, het maakt allemaal niet uit. Als de muziek maar goed is.
Het is een moedig statement, maar hey, het is dan ook punkrock. Wie stelt dat rijke mensen geen punkrock kunnen maken, moet terugkijken naar de begindagen. Eén van de uitgangspunten was dat er geen regels waren en dat punk er voor iedereen was, zelfs voor die artiesten die maar een half akkoord konden spelen.

https://www.youtube.com/watch?v=Xv_HLidk6MA

Vikingmetalband Amon Amarth bracht zopas de digitale EP ‘Heidrun’ uit. Dat nummer stond al op het album ‘The Great Heathen Army’ van vorig jaar. Voor deze EP kreeg het een 2023-remix die op het eerste gehoor weinig verschilt van die van het album. Goed dat de band met deze EP dit nummer nog eens onder de aandacht brengt.
Het leuke aan deze digitale EP zijn de extra’s: we krijgen ook nog eens “Heidrun” zoals Amon Amarth dat op Graspop van dit jaar speelde. En van “Put Your Back In To The Oar” krijgen we de live-versie van op Hellfest van dit jaar. Dit nummer staat op geen enkel regulier album van de band, maar werd vorig jaar op vinyl verkocht (picture disc met enkel een A-kant) en stond vorig jaar op de verzamelaar ‘Heathen Hammer’. Twee knappe liveversies, maar dat Amon Amarth een band is die live zeker overeind blijft, wisten we eigenlijk al.
Als vierde nummer op deze digitale EP is er de Goat Remix van “Heidrun”. In een poging tot humor hebben ze alle zangstukken vervangen door het blaten van enkele geiten (Heidrun is de geit van Odin in de Noordse mythologie). Goh. Nog voor het nummer halfweg was, had ik al een gigantische aandrang om het te skippen. Humor of niet, dit is niet het niveau dat we associëren met Amon Amarth, maar eerder bij de lolbroeken van Alestorm. Helemaal op het einde zitten er nog wat ‘menselijke’ vocalen, maar dat kan de zaak niet redden. Ook in de zopas uitgebrachte video bij “Heidrun” doet de band een niet bijzonder geslaagde poging tot humor, met een intro waarin een nieuwslezer aankondigt dat de band dood is door een ongeval met de pyro op het podium. Als je humor gebruikt, zorg dan dat de grap geslaagd is.

Een fysieke uitgave van deze EP lijkt op het eerste zicht niet beschikbaar. Voor mij hoeft het niet, ook al hadden de Belgische fans dat misschien graag gehad vanwege de Graspop-versie van Heidrun. We eindigen met een positieve noot: er bestaan dus professionele opnames van het concert van Amon Amarth op Graspop. Misschien komt daar ooit nog wel een volwaardig live-album van uit.

Wim Guillemyn was van 2020 tot 2023 bassist en (mede) componist bij de verrezen postpunkband Sygo Cries. Na twee knappe EP-releases trekt Wim daar nu de deur achter zich dicht en dat is misschien al de verklaring voor de titel van de eerste digitale single en de bandnaam van zijn nieuwe project In Search For Embers. Na een ontgoocheling zoekt hij naar de gloeiende kooltjes van het vuur in de hoop dat dat bijna uitgebluste vuurtje opnieuw kan groeien tot een indrukwekkend, hoog oplaaiend (muzikaal) vuur.
Voor de vocalen deed Wim met In Search For Embers een beroep op EmRa, de zanger van sensitive rockband The Other Intern, waar Guillemyn wel nog steeds deel van uitmaakt. De gesproken lyrics komen binnen als een persoonlijke boodschap. Niet echt dreigend, maar met een moeilijk te duiden ongemakkelijk gevoel. De woorden lijken geboren uit Wim’s persoonlijke ontgoocheling, maar universeel te interpreteren door elke luisteraar naar zowat elke ontgoocheling in interpersoonlijk contact.
Muzikaal missen we hier de volle, diepe, glooiende baslijnen die zo herkenbaar zijn voor Guillemyn. We moeten het stellen met zuinig, ingetogen repetitief gitaargetokkel en wat piano/synth. Pas helemaal op het einde valt zachtjes/op de achtergrond een drumcomputer in. Had die drumcomputer eerder ingevallen en prominenter aanwezig geweest in de sound, dan had die dit nummer naar de ‘oude’ Anne Clark-sound/aanpak (of de nieuwere Nel & J.P) kunnen trekken. Dat zou makkelijker meer fans over de streep getrokken hebben, maar vermoedelijk is “Desillusions” vooral een boodschap die er eerst eens uit moest. Samengevat is dit een sintel die we met plezier helpen aanblazen.
De komende maanden zal In Search For Embers nog meer nummers lossen die later op het album ‘Fragments Of The Innerspace’ zullen gebundeld worden. Dat album is inmiddels zo goed als klaar. Enkel enkele tracks moeten nog ingezongen worden. Er wordt met verschillende vocalisten gewerkt. Het project is voorlopig een studioproject. Enkel bij de release van het album zal er éénmalig een toonmoment (geen ‘echt’ concert) zijn, waar de songs met videoclips getoond zullen worden.

https://insearchforembers.bandcamp.com/track/desillusion-feat-emra-on-vocals

Yvan Guilini is een stukje erfgoed van de Belgische popgeschiedenis. In 1977 scoorde hij een Europese hit met het instrumentale synth-nummer “Winter Memories”. Wie ouder is dan 40 en dat nummer vindt op YouTube, zal het vast ook meteen herkennen. Toen dergelijke instrumentale synth-muziek minder populair werd, vervaagde ook de sterrenstatus van Guilini beetje bij beetje.
Sinds 2020 werkt de nu 77-jarige Guilini aan een comeback. Zijn dochter Carolina – die in de jaren ’90 succes oogstte als manager, producer en platenbaas van onder meer Def Dames Dope – heeft van Yvan eindelijk een dancetrack gekregen en die brengt ze nu uit op haar opnieuw gelanceerde dance-label Game Records.
Op “Fata Morgana” krijgen we een catchy synth-melodie met wat Spaanse gitaar en dance beats. Op zich niets mis mee, maar de aanpak van de beats had wat indrukwekkender gemogen door er misschien een externe producer/remixer bij te halen. Nu is dit heel brave, ietwat gedateerde dance die maar moeilijk kan overtuigen. We hebben veel respect voor een gevestigde waarde die op die leeftijd nog zijn grenzen wil/durft te verleggen, maar deze single is misschien niet het slotakkoord waarop de Belpop-fanaten zaten te wachten.

Elektro/Dance
Fata Morgana -single-
Yvan Guilini

 

Forbidden is terug en maakt meteen indruk

De Amerikaanse thrashmetalband Forbidden groeide eind jaren ’80 van vorige eeuw mee met de andere, vandaag nog bekendere Bay Area-thrashmetalbands. Forbidden houdt van de Lage Landen. Hun eerste Europese concert was in 1989 op Dynamo Open Air in Nederland. Door verschillende wissels in de band was er een eerste pauze als band in 1997. In 2008 nam Forbidden een nieuwe start en speelden ze op Graspop. Dat tweede leven duurde tot 2012. Omdat zanger en stichtend bandlid Russ Anderson kampte met stem- en alcoholproblemen leek Forbidden sindsdien voor eeuwig in de koelkast te zitten. En dit jaar staan ze er plots terug. En maken ze meteen indruk

De kiem voor deze derde versie van Forbidden werd vorig jaar gelegd. Toen stond Craig Locicero – één van de oprichters van Forbidden - met de gelegenheidsband Bay Area Interthrashionals op Dynamo. Norman Skinner kwam onverwacht de gelegenheidsband op die show versterken en blaast Locicero van zijn sokken. Later doet Skinner dat nog eens als hij met Warbringer de Forbidden-klassieker “Chalice Of Blood” brengt. Locicero kan met deze zanger zowat de volledige band (in zijn laatste vorm) motiveren om te herbeginnen. Enkel nog een drummer ontbreekt. Forbidden heeft altijd uitzonderlijk goede drummers gehad. Deze keer wordt het Chris Kontos, bekend van Machine Head, Exodus, Testament, Death Angel, ….
In die nieuwe samenstelling speelde Forbidden al één concert in de Verenigde Staten. Speciaal voor Alcatraz Open Air stapt de Amerikaanse band deze zomer op het vliegtuig naar ons land. Alctraz was in 2011 – toen nog in Deinze – één van de laatste Europese concerten voor Forbidden.
Op 9 augustus maakte de band de cirkel rond met het eerste Europese concert met de herboren Forbidden opnieuw in Deinze. Deze keer niet in de Brielpoort, wel in de veel kleinere Elpee, voor een pre-party/opwarmronde voor hun show op Alcatraz een paar dagen later. Uiteraard was deze clubshow meteen uitverkocht.
De zenuwen stonden gespannen bij de band en hun entourage. Er hing dan ook heel wat van af. Als dit ene Europese festivalconcert een schot in de roos is, kan de hele Forbidden-trein opnieuw op de rails gezet worden.

Nog meer gespannen zenuwen waren er bij de lokale band Scarificator. Misschien niet zozeer omdat ze mogen openen voor hun helden, maar misschien vooral omdat ze – door een ellenlange soundcheck van de Amerikanen – zelf nauwelijks een kwartier krijgen om op te stellen en te soundchecken. Ze laten dat evenwel niet aan hun hart komen en gaan er volledig voor.
Scarificator is een relatief jonge band uit Gent (uit de Bronx van Ledeberg) die thrash mengt met death. Om het met de woorden van Kat van de Elpee te zeggen: ze zijn jong, wild en goed. En ook belangrijk: ze slaan geen stappen over. In 2020 brachten ze hun demo met drie tracks uit (die daarna heruitgebracht werd door Screaming Skull Records) en ze speelden een paar band battles en heel wat supports voor lokale en internationale bands. Hun debuutalbum is klaar. Het moet enkel nog opgenomen worden en dan volgend jaar mogen we dat met z’n allen beluisteren.
In de Elpee speelde Scarificator alle nummers van de demo en dan de nieuwe nummers van het album (één nummer had zelfs nog gewoon de werktitel ‘Nee’, maar toch krijgt hij van mij een dikke ‘Ja’).
Scarificator stond met veel enthousiasme en vertrouwen op het podium van de Elpee. Zanger Wietse is heel podiumvast, maar de tijger met de coolste poses en moves is toch bassist Wouter. Gitarist Emile-Arthur heeft het voordeel dat hij in nog wat andere bands speelt of gespeeld heeft. Ondanks hun relatief jonge leeftijd en de weinige jaren op de teller als band straalt Scarificator live vooral maturiteit uit. Ze spelen strak en snel, met een mooi evenwicht tussen agressie en melodie. Als ik een top 3 moet maken van hun set in de Elpee, dan zet ik “Tantalising Purgatory” op 1 met “Anthropocene” en “State Of Paralysation” op twee en drie.
Het Forbidden-publiek sloot dit Gentse vijftal meteen in de armen met enthousiast applaus en vuisten die spontaan de lucht ingingen. Dit is toch wel een band om in de gaten te houden.

Forbidden had zoveel roadies, tourmanagers, technici en vriendinnen mee dat die niet allemaal in de backstage van de Elpee pasten. Dus werd de nabijgelegen platenwinkel (Coffee, Beer & Vinyl) van Steven opgevorderd. Ook paste niet al het materiaal van de Amerikaanse band op het podium. Ondanks die logistieke hindernissen was bij de Forbidden-familie heel gefocust. Het vervangen van de zanger van een band is altijd een risico. Zelfs als die heel goed is, moet die nog altijd het vertrouwen krijgen van de fans.
In de Elpee stond een kritisch publiek – met hun oude Forbidden-shirts – die er geen moeite mee zouden hebben om zich om te draaien en de deur uit te lopen als ze het niet goed vonden. Dat was gelukkig niet nodig. Skinner is een getalenteerde zanger die prima past in het Forbidden-verhaal. Hij heeft een iets andere klankkleur, bereik en volume dan Anderson en op een podium etaleert hij een andere persoonlijkheid, maar hij past perfect in het plaatje.
Het is natuurlijk een goede strategische zet van Forbidden om de Reborn-versie van de band aan het publiek te introduceren met uitsluitend oude nummers. De set in de Elpee hangt op aan het album ‘Forbidden Evil’ dat dit jaar 35 jaar oud is, aangevuld met de klassiekers “Twisted Into Form” en het aan Anderson opgedragen “Step By Step”. Nog een slimme zet: Skinner stapt het podium op met een T-shirt aan van de Belgische thrashmetalband Sanity’s Rage. En dat shirt zat blijkbaar al in zijn reiskoffer bij het vertrek in de Verenigde Staten. Dan scoor je wel bij het publiek in Vlaanderen.
Van bij het eerste nummer – “Follow Me” – is het publiek in de Elpee helemaal mee met Forbidden. Het helpt dat Skinner zich dankbaar en bescheiden opstelt en niet zo arrogant als we van veel Amerikaanse frontmannen in de metal gewoon zijn. Hij geniet er gewoon zichtbaar van dat hij nu mag zingen bij de band waar hij als tiener naar op keek en ook nog eens meekan op tournee.
De oudgedienden van Forbidden (Camacho, Locicero en Smyth) stonden in Deinze te shredden alsof de band nooit gestopt was: foutloos, retestrak, gretig, vaak de rand van het podium opzoekend, veel oogcontact met het publiek, vuistjes uitdelen, … en dan nog tijd hebben om gekke bekken te trekken. De nieuwe drummer Kontos deed zijn job meer dan degelijk.
In de bindteksten zijn Locicero en Skinner vol eerbied voor het Belgische publiek, gewoon al omdat ze daar meteen bij de nieuwe start de kans krijgen om op Alcatraz hun ding te doen. Het publiek gaat in Deinze meteen los, brult mee, zet het op een headbangen en de vuisten en hoorns gaan massaal de lucht in. De energie van het publiek wordt op het podium omgezet in nog meer energie en adrenaline bij de band.
Als de laatste noten van “Chalice Of Blood” uitsterven (de band heeft nog niet de tijd gehad om een bisronde in te studeren) beseft iedereen dat de heropstanding van Forbidden een feit is.
Een verrijzenis met Bijbelse proporties. Van Forbidden hebben we het laatste nog niet gezien.

Organisatie: Elpee, Deinze

Dat Helmutt Lotti als Hellmut Lotti (met een extra ‘l’) op Graspop stond, dat zal jullie wel niet ontgaan zijn. Dat nieuws werd nationaal breed opgepikt in alle media. De reacties in de Belgische metalscene zijn evenwel niet eensluidend positief. De grootste groep verwelkomt Lotti met open armen en geeft een duim omhoog voor zijn durf om dit te willen proberen. Dat dit een grote groep is, merk je ook aan de vele uitverkochte zaalshows. Een kleine groep blijft erbij dat dit op de keper beschouwd een ‘matig coverbandje’ is dat het vooral moet hebben van een uitgekiende marketingcampagne.
Dat van die marketingcampagne kan kloppen. Zowat negen maanden geleden nam Lotti voor radiozender Willy zijn versie op van “Run To The Hills” van Iron Maiden. Dankzij de vele lovende reacties daarop werden de zanger en zijn band uitgenodigd voor Graspop voor een set met nog meer covers. Zogezegd om eens te testen of daar een publiek voor bestaat. De keuze voor de Metal Dome op Graspop zal wel strategisch geweest zijn. Het is de kleinste tent op het grootste Belgische metalfestival en het was dan ook te verwachten dat dat tentje meteen ‘te klein’ zou zijn voor alle toeschouwers. De beelden van de honderden, misschien wel duizenden mensen die buiten aan de Metal Dome proberen een glimp op te vangen van wat er op het podium gebeurde, zijn inzake marketing van goudwaarde. Die kaart hebben ze alvast goed uitgespeeld.
Dat het concert op Graspop ‘maar om te testen’ zou geweest zijn, die ballon is makkelijk te doorprikken. Nog geen week na Graspop werden al de eerste zaalshows aangekondigd. En van het optreden op Graspop werden meteen opnames gemaakt die binnenkort op vinyl uitkomen. Elke andere artiest die binnen enkele maanden een vinyl wil laten persen staat in een maanden- tot zelfs jarenlange wachtrij. En ook zijn alle rechten voor al die covers op dat album verbazend snel geregeld.
De eerste single van het Lotti Goes Metal op Graspop-album is “Still Loving You” van The Scorpions. Het is als single het perfecte visitekaartje voor de set op Graspop: een heel oud en een heel bekend nummer, nagenoeg perfect nagespeeld en nagezongen. Klaus Meine is niet de naam die vaak spontaan valt als mensen het hebben over de beste zangers in de metal, maar tegelijk heb ik ook nog maar weinig beter gezongen covers van dit nummer gehoord. De toegevoegde waarde is evenwel beperkt. Je hoort dat het Helmut is die zingt en je hoort dat dit nog net binnen zijn bereik en volume zitten. Maar het is niet dat hij het nummer volledig naar zijn hand zet. Enkel op het einde wordt er vaag wat afgeweken van het origineel. Stemtechnisch is dit prima, maar er zit weinig passie in, weinig liefde voor de song, de band of het genre, weinig van zichzelf. Als iemand het origineel wil horen, dan zal die wel het origineel opzetten.
Misschien zijn we wat streng in deze beoordeling. Op Graspop speelden Lotti en zijn band ook nog “Darkness”, een eigen of voor hem gecomponeerd nummer. Als dat er boenk op is, krijgt dit project onmiddellijk meer krediet.

Still Loving You (Live at Graspop Metal Meeting) - YouTube

Anohni & the Johnsons 

Anohni and the Johnsons is een band uit New York met zangeres/componiste Anohni die voormalig bekendstond als Antony Hegarty. De bijzondere falset van Anohni is bepalend voor het geluid van de band. Ze braken in 2005 door met hun album ‘I Am A Bird Now’. Als Antony and the Johnsons maakte de band vooral soulvolle ballads met strijkers en houtblazers.
De laatste band-release als – toen nog – Antony and the Johnsons dateert van 2014. Daarna was er de outing van Antony als Anohni en twee solo-releases in de elektro/dancepop-sfeer. ‘My Back Was A Bridge For You To Cross’ is een onverwachte terugkeer als band, want solo had Anohni best wel succes en erkenning. Dat dit album uitgebracht wordt als een band-album is misschien niet helemaal terecht. De band werd bij elkaar gezocht door producer Jimmy Hogarth (Amy Winehouse, Duffy, Tina Turner). Hij speelt zelf gitaar op het album. Van de vroegere ‘and the Johnsons’ werd enkel string arranger Rob Moose opgevist. Prima studiomuzikanten heeft Hogarth gevonden, maar misschien niet echt een band om ook live mee te gaan touren.
“It Must Change” is een prachtige soulballad, bedoeld als steun voor iedereen die erkenning zoekt in een zoektocht naar het juiste geslacht. Op deze single doet Anohni mij vocaal denken aan Brittany Howard (van Alabama Shakes), terwijl de heel oprechte en militante tekst op het repertoire van Marvin Gaye had kunnen staan.
“Go Ahead” is een gelukkig korte miskleun met dissonante noise. “Sliver Of Ice” raakt wel enkele gevoelige snaren. Met een heel zuinige bandbezetting en dat breekbare komt terug aan het begin van “Can’t”. “Scapegoat” is wat experimenteel en heeft daardoor wat moeite om ‘binnen’ te komen. “It”s My Fault” drijft op lyrics die bij de eerste luisterbeurt wat kinderlijk aanvoelen en heeft ook die breekbare, minimale bezetting zoals meerdere songs op de eerste helft.
“Rest” is dan wel heel compleet uitgewerkt in structuur, lengte, lyrics en arrangementen. Het is een verademing. Want hoewel Anohni vocaal en innerlijk haar stem gevonden heeft, werkt die stem het beste bij een volle bezetting en verpakt in een veel groter geheel. Pas hier hoor je dat er een ‘and the Johnsons’ meegewerkt hebben aan het album. Als er nog meer singles uit dit album moeten komen, dan lijkt “Rest” mij wel een geschikte kandidaat, ondanks een speelduur van bijna zes minuten (en dan is er nog een fade out die veel te vroeg komt, want de gitarist begon pas net op dreef te komen in de outro-solo).
Na “Rest” volgen dan weer breekbare nummers met een beperkt bezetting: “There Wasn’t Enough” en de tweede single “Why Am I Alive Now”. Deze laatste swingt/schuifelt op wat zuinige percussie, maar heeft in de lyrics niet de impact van een “It Must Change”. Een knap nummer met een gedurfde productie, maar een speelduur van zes minuten is niet gerechtvaardigd. Dan heeft het veel kortere “You Be Free” in al zijn compactheid een grotere overtuigingskracht.
‘My Back Was A Bridge For You To Cross’ was waarschijnlijk geen ei dat zo maar even makkelijk gelegd kon worden. Muzikaal kunnen we ons hart ophalen aan drie heel sterke songs, in de lyrics valt er veel meer te rapen.

https://www.youtube.com/watch?v=F2cF9o7FuU4