Zou het nu lukken voor Tien Ton Vuist? Het leukste en gekste rockduo van Oudenaarde is inmiddels een vierspan. Op de nieuwe single “Antisocial” wordt nog stevig gerockt, maar onderhuids zijn de scherpste (gekste) kantjes er een klein beetje afgevijld. De gekte blijft gelukkig wel overeind in de video, altijd al een troef geweest bij Tien Ton Vuist.
“Antisocial” lijkt te gaan over de druk die sociale media op mensen legt. Het is een compacte en energieke garage-rocksong die wat doet denken aan de Equal Idiots en The Romans (van heel lang geleden).
Binnenkort is er een full album van Tien Ton Vuist. De releaseshow is op 22 februari in de Harmonie in Oudenaarde.

https://www.youtube.com/watch?v=9mistLz3WDc

Kim Wilde is een icoon van de pop, rock en synthwave. De Britse bracht haar eerste album uit in 1981 en ze lokt nog steeds volle zalen, zelfs als dat in de Brielpoort in Deinze is. Het publiek komt dan misschien vooral voor de oude hits, maar mevrouw Wilde blijft nieuw werk uitbrengen. Haar vorige studio-album was ‘Here Come The Aliens’ uit 2018 en dus mocht er weer een nieuwe release uitkomen. Dat werd ‘Closer’, een fijn album uit het snijpunt van pop en rock.
Dat er op de recente albums van Kim Wilde nog wereldhits als “Cambodia” of “Kids In America” zullen staan, mag je zelfs als fan niet echt verwachten. Daarvoor is de wereld in het algemeen en de wereld van de muziek te hard veranderd. Wilde probeert ook niet echt de jongste trends achterna te hollen door bijvoorbeeld hippe producers aan te trekken. De meeste nummers van ‘Closer’ hadden met een paar kleine ingreepjes ook op één van haar albums in de jaren ’80 kunnen staan. Het artwork en de albumtitel bouwen mooi voort op het album ‘Close’ uit 1988. Leuk voor wie haar volledige oeuvre in huis heeft. Op dat album uit 1988 stonden onder meer “You Came”, “Never Trust A Stranger” en “Four Letter Word”, nummers die nog regelmatig opduiken in haar live-set. Het nieuwe album wil een soort van antwoord of update zijn op de voorganger, zoals bijvoorbeeld het recentste album van Fisher-Z een sterke verwijzing was naar een veel ouder album.
‘Closer’ opent met “Midnight Train”, ook een single uit het album, en dat is geen cover van het iconische Ozzy Osbourne-nummer. Wel is het een vlot rockende track met hints van de Kim Wilde-sound uit de jaren ’80 en ritme dat aanzet om te dansen of te heupwiegen. Hetzelfde kunnen we zeggen van “Scorpio” en “Rocket To The Moon”. Vintage Kim Wilde-poprocknummers met een kleine update. “Scorpio” mag dan muzikaal het jongere broertje zijn van een “You Came” en “Rocket To The Moon” is op dezelfde manier het zusje van “Never Trust A Stranger”. Of er inhoudelijk connecties zijn, daarvoor is het wachten op de interviews.
“Trail of Destruction” sluit aan op die drie pittige nummers, maar gaat meer naar een Eurodance-ritme. Dit nummer heeft voor Kim Wilde een connectie met “Stone” van het album uit 1988, en met een fragment uit School of Rock, de film met Jack Black. Stone was al een aanklacht tegen het feit dat ‘de mens’ de aardbol overgenomen heeft, maar er niet in slaagt om zijn zaakjes op orde te krijgen. En dat is bijna 40 jaar later nog steeds niet gelukt, integendeel.
“Love Is Love” is een heel duidelijk statement. De slogan wordt al lang gebruikt in LGBTQ+-middens. De electroclash-intro is heel aangenaam, maar daarna verliest deze track wat aan energie en overtuigingskracht.
Op “Sorrow Replaced” komt een andere 80’s-legende kort meezingen: Midge Ure van Ultravox. Op “Hourglass Union” mag Scarlett Wilde mee-schitteren, de zangeres die Kim op al haar concerten steunt om vocaal nog net zo jong te klinken als 40 jaar geleden. Leuk, maar misschien niet de sterkste nummers van het album.
“Lighthouse” is een lange rit om uit te zitten. Dit nummer bekoort mij zeer matig. Dat ze wel kan schitteren in trage songs, toont ze op de introspectieve en ietwat zweverige albumafsluiter “Savasana”.

‘Closer’ is een heel aangenaam album. Oude fans zullen niet schrikken en misschien zijn er wel wat nieuwe, jonge fans mee te winnen, als die samen met de oudere generatie meekomen naar de concerten van Kim Wilde. Niet elke song zal voor elke fan een schot in de roos zijn en toch biedt ‘Closer’ voor iedereen wat.

https://www.youtube.com/watch?v=DP4t0M1W4Ec

De Fixkes zoeken nieuwe wegen op. “Danny & Danny” is een coveralbum met uitsluitend Nederlandstalige covers. Het is een verrassende verzameling geworden.
“Danny” van Kenji Minogue klinkt okselfris en werd behouden in zijn electroclash-jasje. “En Danny” van Gèsman zou perfect gepast hebben in het eigen Fiskes-oeuvre. En zo hebben we meteen al de albumtitel.
“Nattigheid” van De Nooit Moede klinkt hier wat als een update van De Brassers, met een bas die diepe groeven graaft. “Veronica Komt Naar Je Toe” vat mooi de geest van Gorki: beetje smerig, beetje rockend, beetje puisterig onstuimig, … “Ik Zou Je Het liefste In Een Doosje Willen Doen” van Donald Jones vormt samen met “Jennifer Jennings” van Louis Neefs en “Publiciteitsjaren” van Urbanus de bekendste covers van dit album. De knisperend frisse neo-retro-aanpak van “Jennifer Jennings” maakt mij blij. Met een hysterisch orgeltje in een mooie bijrol. De Urbanus-cover is bijzonder leuk, beter dan het origineel wat mij betreft.
Het is niet al goud wat blinkt op dit coveralbum. Wat de Fixkes doen met “Banaan” van Jebroer, met “Klungel Van De Jungle” van Meindert Talma en met “Mor Allee” van Fait d'Anvers kan mij maar matig bekoren. Die laatste zou een Fixkes-klassieker kunnen zijn, maar deze haardvuur/kumbaya-versie mist hier wat bezieling.

Met ‘Danny & Danny’ scoren de Fixkes een paar mooie doelpunten, maar evengoed waaien de voorzetten een paar keer over de goal.

Na het beluisteren van ‘Hits to the Head’, de singles-verzamelaar van Franz Ferdinand, dachten we hetzelfde als bij zovele vergelijkbare verzamelaars: die eerste wereldhits, die ken ik nog wel, maar de meest recente singles, die heb ik blijkbaar zelfs nog niet eerder gehoord. Het typische verval van een band als die maar lang genoeg blijft bestaan.
Met het nieuwe album ‘The Human Fear’ vreesden we even dat deze Britse rockband die graag knipoogt naar de jaren ’80 helemaal zou afglijden naar doorsnee-nummers, maar niets is minder waar.
Een puike single inblikken, dat kunnen ze bij Franz Ferdinand wel. “Audacious” sluit mooi aan op het beste werk van deze band. Misschien een ietsje minder dan een “Take Me Out” of “Matinée”, maar toch op het niveau van een “Do You Want To” of “Michael”. Pittig, herkenbaar, catchy. Hetzelfde kan je zeggen van “The Doctor” dat ook nog eens swingt als een tiet.
Op “Hooked” krijgen electro, synths en een groovy baslijn de absolute hoofdrol. Gitaren hoor je niet. Op papier niet de beste move voor deze band, maar op een manier lijkt het wel te werken. “Build It Up” doet zij naam eer aan. De intro is wat chaotisch, maar van daar bouwt de band mooi op naar een walsend folky en catchy deuntje.
“Night Or Day” en “Bar Lonely” zijn vintage-Franz Ferdinand. De herkenbare sound is misschien wat verrassend. Audrey Tait en Dino Bardot doen op The Human Fear voor het eerst mee op een studio-album van Franz Ferdinand en het is bovendien voor het eerst dat Julian Corrie mee songs schrijft, samen met Alex Kapranos en Bob Hardy. Of misschien zit daar net wel een zekere logica, in die zin dat de nieuwkomers hard hun best doen om niet uit de toon te vallen.
“Black Eyelashes” is het meest verrassende nummer van dit album, met een soort folky Griekse-Mediterraanse vibe. Mij doet het wat denken aan de experimenteerdrift van een Charles et les Lulus. “Cats” en het licht psychedelische “The Birds” hebben hitpotentieel. En zo komen we bij de slotconclusie: op misschien twee of drie nummers na had ‘The Human Fear’ als album gewoon een extra hoofdstuk kunnen zijn op ‘Hits tot the Head’.

https://www.youtube.com/watch?v=21JuGhzLcz0

Vincent Starwaver werkt naar het nieuwe album ‘Godspeed’ toe. Na “Everything Falls Apart” van eind vorig jaar is er nu “Lay Your Head On Me”: opnieuw fijne alternatieve, melodische en diep-melancholische indierock/pop met kleine muzikale weerhaakjes. Een beetje zoals op de vorige single dus en zoals op ‘Goodnight Honeybun’ dus, maar met nog meer aandacht voor de melodie: meer fluwelen klanken en nog mee laagjes. De nieuwe singles vormen een sterk duo en dat belooft voor dat nieuwe album.

‘Godspeed’ verschijnt eind februari en je kan er ‘Goodnight Honeybun’ – het album dat verloren ging in de viruspandemie - ineens bij kopen zodat het een beetje een dubbelalbum wordt. In maart trekt Vincent Starwaver door Vlaanderen voor een clubtournee.  

Lay your head on me

Nicole Selivan was nog maar 20 toen ze twee jaar geleden de oorlog in haar thuisland Oekraïne ontvluchtte en haar nog prille muziekcarrière achterliet. In Brussel ontmoette ze King Viktor-leden Arno De Ros en Tom Stokx (zie ook The Haunted Youth) en onder de magisch mystieke noemer Salvia sloegen ze de muzikale handen in elkaar.
De bandnaam lijkt wel oké. Toch zijn er al op z’n minst een hardrockband in de VS en een Griekse postpunkband met exact dezelfde naam. Het vat met pakkende groepsnamen is niet onuitputtelijk, maar met een beetje moeite zat hier misschien wel een mooie samenstelling met Salvia in.

Maar terug naar de muziek. Een strakke baslijn en pulserende elektronische drums geven Salvia’s muziek een duistere en tegelijk dromerige energie die verwant is aan de dreampop, new wave en gothic. In het promo-praatje vallen dan interessante namen als Boy Harsher, Lebanon Hanover, Current Joys, The Cure, Whispering Sons en The Haunted Youth. Afgaand op debuutsingle ‘Time’ houden wij het op een bruisende mix van Baby’s Berserk en Sylvie Kreusch, of van SX en Dead Astropilots, of van Oorpool en Nel & JP, maar dan in het Engels.
De sombere kant van Selivans muziek en lyrics is naar verluidt terug te voeren naar haar jeugd in Kiev, waar ze opgroeide als kind van begrafenisondernemers. Omringd door smart, verlies en afscheid ontwikkelde ze een onvoorwaardelijk respect voor de dood, vergankelijkheid en de tijd. “De tijd ontziet niemand en stopt niet”, zegt Selivan. “Daarom is het mijn levensdoel om in het nu te leven en mij over te geven aan emoties. Ook mijn muziek staat in het teken van emoties, doorgaans donkere. En ik hoop dat de luisteraar ook zulke emoties toelaat, om even te ontsnappen aan de rauwe ratrace van het moderne leven en gewoon méns te zijn.”

Salvia is met ‘Time’ geselecteerd voor De Nieuwe Lichting van Stubru en wat ons betreft is dit één van de betere deelnemers van deze lichting. Je vindt ‘Time’ nu al op Spotify en straks waarschijnlijk overal op het grote net.

Time - song and lyrics by SALVIA | Spotify

Nikki Roger is vandaag nog altijd de speeltuin van Nikki Kiekens die je misschien beter kent van Tien Ton Vuist, de band die wij al een heel decennium de hemel in prijzen, maar niet dat iemand dat wil horen. Van die band, gegroeid van een duo tot een vierspan, komt er later dit jaar een album uit. Maar ook voor Nikki Roger belooft het een productief jaar te worden, met een nieuw album met dertien nummers.
Onder de nom de plume Nikki Roger lanceerde hij in 2021 al het studioproject Pangolin People en nu is er dus een release als Nikki Roger. Voor wie nog kan volgen: later dit jaar is er de heruitgave van de EP ‘No One Asked For Pangolin People’, met nummers van Pangolin People door Nikki Roger. Je leest er alles over in het interview dat we binnenkort op deze site brengen.

De nieuwe Nikki Roger-track “Just Take A Minute” lag naar verluidt vijf jaar te schimmelen op een harde schijf tot ze hem uit zijn digitale winterslaap rukten. Die ‘ze’ dat zijn behalve Nikki nog Tijl (zijn bandmaatje bij Tien Ton Vuist en van Sly & The Good Guys) en Egon De Mil, nog een veteraan van de scene in Oudenaarde. “Just Take A Minute” is een universele oproep om af en toe eens op de pauzeknop te duwen.
Muzikaal is het gepolijste, catchy, zachte indierock zonder veel complexen en met op het einde een knappe gitaarsolo. Een beetje The The, The Radar Station, The War On Drugs en Coldplay, als die laatste geen ‘verboden’ referentie is. En ook een beetje als Pangolin People.

https://www.youtube.com/watch?v=W9JfRv7NgJQ

Met de release van hun debuutsingle “Bad Habits” eind vorig jaar heeft Het Nieuwe Normaal zijn start niet gemist. Radio Willy pikte het nummer op en benoemde de band in 2024 tot Belofte van december. Ook met hun cover van “Glory Box”, het iconische nummer van Portishead, gooide Het Nieuwe Normaal hoge ogen.
De nieuwe single “In My Mind” schakelt nog een tandje hoger in grungyness en intensiteit en raast verder op het pad dat de band met “Bad Habits” is ingeslagen. De gitaarriffs zijn krachtiger, de sfeer donkerder en het tempo ligt hoger dan ooit. Nirvana ten tijde van ‘Bleach’, of toch bijna. Daarvoor mist het misschien net wat kots en fluimen. Nirvana ten tijde van ‘Nevermind’ dan? Daarvoor wachten we in dit nummer dan weer veel te lang op een refrein of catchphrase die we spontaan kunnen meebrullen. Maar ze komen verdorie wel dicht in de buurt.
“In My Mind” is misschien wel het meest persoonlijke nummer van de aankomende debuut-EP van Het Nieuwe Normaal. Het nummer gaat over verdwalen in de mist van je eigen geest, omgaan met neurodivergentie en trauma, en niet begrijpen waarom je doet wat je doet, over niet weten waar naartoe te gaan als je thuis je geen bescherming biedt. Geïnspireerd door John Lennons oerschreeuw-nummer “Mother” draagt '”n My Mind” een emotioneel gewicht, maar met een stevige popbasis die de luisteraar in zijn greep houdt.
Frontman Maxime Rouquart over de inhoud van het nummer: "Wanneer ik terugkijk op de allereerste nummers die ik schreef als tiener, ben ik verbaasd over de brute eerlijkheid en rauwheid van die teksten. In de loop der jaren schreef ik steeds meer met de handrem op, of bedacht ik fictieve verhalen die fungeerden als filters, waardoor ik me op een veiligere manier kon uiten. Uit angst om kwetsbaar te zijn, censureerde ik eigenlijk een belangrijk deel van mezelf. Verhalen omarmen die mij gevormd hebben, was een beangstigende maar ook bevrijdende stap in mijn evolutie als songwriter. Maar het is vooral het geluid dat de band creëert, zorgvuldig opgebouwd door het gitaar-duo Laurent Honoré en Neal Truyaert, dat me inspireerde om mijn schrijfstijl te veranderen. Ik heb geleerd dat je een veilige ruimte nodig hebt om kwetsbaar te kunnen zijn en Het Nieuwe Normaal biedt mij die ruimte.”

https://www.youtube.com/watch?v=o7oBPal5QeI

Stoner, (cosmic) doom, postmetal, grunge en sludge, het zijn genres die niet zo heel van elkaar liggen. LowMad graast op elk van die weides het mooiste gras weg en slikt dat alles door met nog wat punk. Hun eind vorig jaar uitgebrachte album heet ‘Lost’ en werd opgenomen met Jonas Nyaarr (Growing Horns, Witch Trail, Heisa, Electric Octopus). 
De band bestaat sinds 2018 en bracht in 2021 zijn debuutalbum ‘LowLand’ uit. Monster Magnet, Queens of the Stone Age en desertrock in het algemeen lijken tot de inspiratiebronnen te behoren, net als Gojira, Pentagram, Tool, Stake en Sleep. In hun muzikale zoektocht komen ze vaak op hetzelfde pad uit als bijvoorbeeld Mould, Growing Horns, Slift of NinjaWitch, maar de invloeden van punk en grunge geven er bij LowMad nog wat extra scherpte en diepte aan.
Per track worden er verschillende genre-ingrediënten en tempo’s in de mix gegooid. Sommige luisteraars vinden dat net fantastisch terwijl er ook wel zullen zijn die zich ergeren aan een dergelijke stuurloosheid. In de lyrics gaat het over persoonlijke vrijheid, parallelle universums, valse beloftes, bedrogen worden door politici en verlies in al zijn betekenissen.
Mijn favorieten op dit eclectische album zijn “Knette’s Garden”, “Kaleidoscope Dreams” en “KNAL”. Op het volledige album ligt de lat hoog, behalve misschien de vocalen op “Seems Better Than Nothing”.
Ergens in februari zal Lost ook op vinyl beschikbaar zijn.

https://lowmad.bandcamp.com/album/lost

De Duitse folkmetalband Subway To Sally behoort nog steeds tot de levenden. Het zijn de recentste albumtitels die je misschien op het verkeerde been zetten. Met het vorige album – ‘Himmelfahrt’ – dachten al heel wat fans dat de band de handdoek in de ring wou gooien. Om in het thema te blijven hebben ze het nieuwe album ‘Post Mortem’ gedoopt.
Folkmetal blijft moeilijk te verkopen in België. Nochtans zijn er bands die met bijna dezelfde ingrediënten wel succes hebben. We denken dan zo meteen aan een Amon Amarth of Alestorm. Ja, maar Subway To Sally is met lyrics in het Duits. Bij Subway To Sally is dat blijkbaar een onoverkomelijk probleem, maar bij Rammstein dan weer niet.
Maar genoeg over genre en taal en terug naar het album. Met ‘Himmelfahrt’ had Subway To Sally gepland om na 30 jaar in schoonheid afscheid nemen. Maar de verkoop en de respons bij concerten was zo enthousiast dat het de Duitsers nieuwe wind in de zeilen blies. Surfend op die goede golf hebben ze snel ‘Post Mortem’ geschreven, ingeblikt en uitgebracht. Toch klinkt deze ‘Post Mortem’ niet als haastwerk maar als een doorleefd en netjes uitgewerkt album.
De symboliek zit niet enkel in de albumtitels, maar ook in de songtitels, zoals bij “Phönix”, dat ook wat bombastische powermetal geleend heeft van Powerwolf. Voorts blijft Subway To Sally dicht bij het recept dat ze al 30 jaar volgen: klassieke folkmetal met een goed evenwicht tussen melodie en agressie, en met gastrollen voor ‘oude’ instrumenten als luit, doedelzak, draailier, fluit, viool, … Zoals wel vaker in folkmetal hoor je die het vaakst in de intro’s en kalmere tussenstukken, maar bij Subway To Sally zijn ze niet te beroerd om deze instrumenten ook al eens mee te nemen in de melodie, bovenop of naast de gitaren. Hulde daarvoor.
In de lyrics lijkt Subway To Sally bij de les, door de huidige geopolitieke situatie te vertalen naar flarden uit de geschiedenis, zoals op “Nero”, “Unter Dem Banner” en “Der Erbe Bebt” en vast nog wel een paar tracks. Op “Stahl Auf Stahl” mogen labelgenoten Warkings meespelen en dat levert een heel vermakelijke track op, met nog meer power en bombast dan ze bij Subway To Sally al hebben en wat Engelstalige lyrics. Leuk, maar het is nu ook weer geen samenwerking die ons compleet van onze sokken blaast. Er gebeurt teveel tegelijk in deze track.
De leukste tracks zijn voor mij “Unter Dem Banner”, “Lumpensammler” en “Wunder”. Voorts vind ik “Kummerkind” en “Atlas” meer dan prima, al bevat het album ook een paar nummers die ik liever doorspoel.
Het is best al lang geleden dat Subway To Sally nog eens in Vlaanderen speelde. Dat mag wel eens anders.

https://www.youtube.com/watch?v=RY5UJqiCrSE
https://www.youtube.com/watch?v=RY5UJqiCrSE