Johan Dupont Trio - Een gebogen lijn is ook een lijn
Ook in het najaar gaan er in De Casino enkele 'jazz matinee ' zondagen door. We waren op die manier al aanwezig op het optreden van Desert Voodoo.
Lees gerust https://www.musiczine.net/index.php/nl/item/100260-desert-voodoo-improvisatiesessie-als-kunst
Met Johan Dupont Trio (****) stond een trio op het podium die houden van improviseren, en je in de ban houden hiervan in golvende lijn. Bijgevolg een aangenaam concert.
Johan Dupont wordt gezien als een van de beste pianisten in België. Hij bracht recent een album uit in trio, met op bas Bo Waterschoot en op drums en percussie Stephan Pougin.
Johan Dupont componeerde dit album voor zijn dochtertje, een engeltje dat te vroeg is heengegaan, en die emoties hoor je dus ook terug in de muziek.
De intieme momenten, alleen aan zijn piano bezorgde iedereen kippenvel. Als de baslijnen invallen, en de percussieklank overheersen en barsten de emoties nog meer los in een soort wervelstorm. Het zijn trouwens net die momenten, als de drie muzikanten compleet los gaan, die ons het meest raakten.
Drievirtuozen aan het werk, kan je zeggen. Bijna elke song krijgt diezelfde opbouw, een pingelende piano lijn zwelt aan, en de drums en bas vullen mooi aan. De verrassende wendingen van alle drie , maakt het spannend. Er ontstaat ahw een intieme dialoog tussen de drie muzikanten, door het vloeiende contrabaswerk van Bo Waterschoot en de veelzijdige percussie van Stephan Pougin met de vervormde pianoklanken van Johan Dupont als basis. Johan Dupont Trio tast dus de grenzen af. Je zou haast kunnen spreken van een ellenlange jamsessie.
Johan spreekt zijn publiek aan, en hij zorgt ervoor dat het publiek meegetrokken is in het verhaal. Een laaiend enthousiast applaus volgt. De bis is er zelfs eentje om van te snoepen door die boeiende variaties die de drie aanwenden.
De muziek van Johan Dupont Trio wordt vaak omschreven als filmisch, intiem en vrij. Het trio verkent inderdaad een klankwereld die melancholie, nostalgie, vreugde, tederheid en avontuur combineert. Het trio is muzikaal voortdurend in beweging, en weten het publiek er steeds bij te betrekken. Een veelzijdige en kleurrijke emotionele aanpak die intrigeert.
Volgende concerten 'Welcome to the Jazzclub':
Dishwasher_ 23 november 2025
Abel Ghekiere - 14 december 2025
Pics homepag @Sven Dullaert
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Blues Town 2025 - Duke Robillard - Swinging Saturday!
Duke Robillard + Guy Verlinde & Tom Eylenbosch
De derde en laatste avond 'Blues Town' in de Casino zou een 'Swinging Saturday!' worden. De zaal was goed vol gelopen, de gordijnen achteraan dicht, wat zorgde voor een gezellige, glossy sfeer die perfect paste bij zo’n bluesclub concerten in een donkere kroeg.
Het was vooral uitzien naar grootmeester Duke Robillard maar in het voorprogramma stonden twee ware blues tenoren, met name Guy Verlinde & Tom Eylenbosch.
Guy Verlinde & Tom Eylenbosch (*****) mochten de derde avond met een knal openen. In 2024 werden Guy Verlinde en Tom Eylenbosch geëerd met de Belgian Blues Award als Beste Duo. De erkenning was een belangrijke mijlpaal in hun muzikale reis. Met het album 'Promised Land Blues' verkent het duo de wegen van traditionele blues maar voegt er eigenzinnige elementen en een zekere verhalenlijn aan toe. Op het podium resulteert het in een show die lekker swingt, de gitaar en piano klinken aanstekelijk.
Guy is ook een klasse verteller, en kleedt zijn songs zodanig in aan dat je snel begrijpt waarover hij het heeft, o.m. op “Karma's gonna kick you ass”.
Het duo stampt graag tegen heilige huisjes, wat we waarderen. Het brengt een beetje een sort 'punk attitude' naar boven in de Blues muziek. De maatschappij kritiek is van belang alsook de droge humor. Op het eind volgde nog een mooie ode aan de te vroeg overleden vriend Tiny Legs Tim, met de song “You Can't Win the All”.
Guy Verlinde & Tom Eylenbosch gaven een swingend setje vol positieve energie, om er weer tegenaan te kunnen gaan en alle problemen in het leven een plaats te geven. Mooi.
Duke Robillard (*****) is een gedreven muzikant die niet houdt van hokjes denken; Muzikaal verlaat hij de Blues, gaat een swingende rock tour op of voegt er verrassende wendingen aan toe.
Duke is uiteraard een begenadigde gitarist. Zijn dynamisch, vaardig gitaarspel, zijn hechte band en beheersing van Jump blues, swing en R&B, en het oeverloze vermogen om solo's met smaak en terughoudendheid op te bouwen zijn een streling.
Hij heeft een soulvolle, warme stem, en is een klasse entertainer die zijn muzikanten en het publiek voortdurend aanport. Damien Daigneau, Franck Mottin, Matthieu Gastaldi, David Cayrou, Matteo Giannetti zijn sublieme instrumentalisten, die de muziek van Duke Robillard naar een hoger niveau tillen.
Iedereen is even belangrijk , maar persoonlijk waren we sterk onder de indruk van de blazersectie.
Met een mooie mix van oude en nieuwere songs, wist Duke Robillard iedereen bijna twee uur lang in de ban te houden en letterlijk te doen swingen.
Enkele hoogtepunten: Het prachtige “Midnight Cannonball”, “Jump the Blues for you” en het aanstekelijke “Shoula, Coulda, Woulda”.
Duke vertelde tussen de songs enkele gezapige verhalen, van o.m. interessante ontmoetingen. En tussen in de nodige maatschappijkritiek ook.
Muzikaal boeiend en kleurrijk klonk het . Het combo bleef maar doorspelen van “You don't love me”, “High Cost of Lovin” tot “Blue coat ma”. Toen de lichten aanfloepten, voegde Duke en C° er nog een bis aan toe. “Make it Rain” swingde. Wat een riffs, die iedereen in de ban hield.
De ongedwongen speelsheid intrigeerde. Het sierde Duke en zijn band. Een 'Swingende Saturday' dus, een mooi slot van een 'Blues Town' driedaagse, voor herhaling vatbaar.
Lees gerust de twee andere reviews, 'Blues Town'
Dag 1
Dom Martin
https://www.musiczine.net/index.php/nl/item/100478-blues-town-2025-dom-martin-the-bluesbones-als-gitaren-konden-praten
Dag 2
Roland
https://www.musiczine.net/index.php/nl/item/100493-blues-town-2025-roland-van-campenhout-putting-some-soul-into-the-blues
Pics homepag @Sven Dullaert
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Bodybeats presenteert BIMFEST XXIII, De Casino, Sint-Niklaas op 19 & 20 december 2025 – Preview
Op 19 & 20 december gaat voor de 23ste keer BIMFest door, een festival op maat voor de elektronische muziekliefhebbers. Plaats van het gebeuren, De Casino, Sint-Niklaas.
Een overzicht
Dag 1 – vrijdag 19 december 2025
20:00 CRYPTOCHROMA - Met zijn projecten Cluster M13, Cape Sidereal en Messier 39.gooide alleskunner Jan Vinoelst in de jaren ’90 reeds hoge ogen binnen de scene. Met zijn solo project Cryptochroma bracht hij in 2020 het prachtige debuut ‘Numb’ uit dat heel goed werd ontvangen; Ook ‘Ominous Clouds’ (2023), vol koude tot obscure klankentapijtjes, klonk spannend. Met zoveel ervaring in het vak, en een oog voor scheppen van donkere en mystieke sferen, lijkt dit een niet te missen act.
21:00 NORDARR - Nordarr is een EBM-groep uit Duitsland, opgericht in 2008 door André Schitteck en Christoph Lemke (ook bekend als Chris Dupont). Echte analoge baslijnen ontmoeten EBM-variaties. Nordarr biedt diversiteiten aan binnen de donkere elektronische muziek en is live ook niet vies van enig duister theater. De oldschool EBM liefhebber zal binnen deze Duitse grootmeester zeker zijn gading vinden.
22:05 ZWEITE JUGEND - Zweite Jugend is een EBM-band uit Osnabrück, die in de zomer van 2015 werd opgericht door drummer Marcel Lüke en frontman Eli van Vegas. De band omschrijft haar muzikale stijl zelf als “Elektronische Körpermusik”.
Marcel, sinds 2015 ook bekend door zijn live-deelname aan de drums bij Jäger 90, trad in de winter van 2012 toe tot Elis band Combat Company als drummer. Na een tijdelijke ontbinding in 2015 besloten beiden om samen verder te werken in een andere band met een nieuw concept. Voornamelijk beïnvloed door DAF en het vroege werk van Nitzer Ebb, wilden ze minimalistische en puur analoog EBM nummers schrijven. Ondertussen wist het duo voldoende zijn stempel te drukken, zowel op als naast het podium, en is uitgegroeid tot een vaste waarde binnen de scene.
23:15 EMPATHY TEST - Empathy Test bestaat uit jeugdvrienden Isaac Howlett en Adam Relf. Geïnspireerd door gitaarbands uit de jaren 90, underground dance muziek en sci-fi soundtracks uit de jaren 80, combineert het in Londen gevestigde duo een talent voor het schrijven van direct memorabele pop hooks met analoge synthesizersamples uit de jaren 80 en complexe, filmische soundscapes. “Met hun unieke mix van emotie en sfeer belooft de tournee van Empathy Test in 2025 hun meest ambitieuze tot nu toe te worden – een must voor fans van synthpop, darkwave en elektronische muziek overal ter wereld.”, lezen we in de biografie op BodyBeats.
00.30 W.Y.H.I.W.Y.G. with DJ BORG - Een onvergetelijk WAVE feestje, om alvast het nakende einde van 2025 te vieren? Dat kan. Voor wie er nog niet genoeg van heeft duikt DJ Borg tot de vroege uurtjes in de archieven van wat new wave, EBM en andere elektronische muziek ook nu nog steeds te bieden heeft. Hij doet dat tot circa half drie s ’nachts. Ook op de tweede festival dag zal dat het geval zijn.
Dag 2 – zaterdag 20 december 2025
15:30 EUFORIC EXISTENCE - Euforic Existence is een ‘ hard-hitting’ EBM- en Industrial-band uit Antwerpen, België. De band staat bekend om zijn energieke liveoptredens en werd in 2025 bekroond tot een van de beste acts van de Dark Demo(n)s-avond. Ze leveren muziek met harde elektronische geluiden, agressieve beats en krachtige zang. Begonnen als een soloproject van Koen Van Dappernest in 2000 is Euforic Existence tot een gevestigde waarde binnen de scene.
16:30 THEY FEEL NOTHING - Met het darkwave-/ EBM-project They Feel Nothing, zoekt Kevin Van Volcem (We Are Ooh People) de grenzen van pure duisternis voortdurend op. Hij biedt een ongeziene diversiteit aan klanken, waardoor een ruim publiek van donkere elektronische muziek kan worden aangesproken. Vervormde klanken en vocalen vormen de rode draad doorheen zijn muziek. Zijn veelzijdigheid siert hem.
17:30 AKALOTZ - Akalotz is actief sinds 2007, maar de band kwam pas echt in een stroomversnelling toen Nico Klenner zich bij Thorsten Haury voegde en ze hun debuutalbum ‘Shift To Evil’ (2014, Electro Arc) uitbrachten. Hun sound is duidelijk beïnvloed door EBM, wat ook terug te horen is op hun opvolger ‘Confront’ uit 2017, uitgebracht door Electro Aggression Records. Zeven jaar later keert Akalotz terug onder Scanner (Dark Dimensions labelgroep) met een nieuw geluid, dat ze zelf omschrijven als ‘dark body music’, op hun album “Angry Body Machine”.(2024).
Deze release vangt de geest van de gouden dagen van Electro: dreigend, donker en dansbaar, maar toch gevarieerd en goed geconstrueerd.
18:30 FRETT - Frett is het soloproject van Maciej Frett, bekend van de groepen Job Karma en 7JK (opgericht met Matt Howden), curator en hoofd van het Wroclaw Industrial Festival, en sinds de jaren negentig actief in de onafhankelijke scene van Wroclaw. Op het album ‘The World as a Hologram’, uitgebracht in 2020, botst de ‘old school ‘ Industrial frontaal met IDM- en techno stijlen, waardoor een rauw palet van analoge geluiden ontstaat op basis van industriële tribale dansritmes, en de zangpartijen.
Frett wijkt af van de tranceachtige ambient die kenmerkend is voor Job Karma en geeft veel van zijn composities een bijna popachtige structuur. Met retro futuristische synthesizermelodieën en krachtige ritmes, gegroeid uit z’n postpunkachtergrond, werken ze ook goed op de dansvloer.
19:30 MAJESTOLUX - Het solo project van de Zweedse artiest Conny Fornbäck Majestolux is een voorbeeld van minimalistische elektronische muziek met pompende beats en experimentjes, die een bedwelmende invloed hebben op je gemoed. Je zult onder hypnose dansen over donkere wolken.
20:30 PROJECT-X - Ook het eveneens uit Zweden afkomstige Project-X is een bijzondere parel binnen EBM gerelateerde muziek. De Zweedse cultformatie Project-X had vele jaren geleden haar activiteiten stopgezet. Frontman Torny Gottberg speelde daarna bij Cryo en richtte het label Progress Productions op. In 2023 vierde het album ‘Modus Operandi’ van Project-X zijn 20-jarig bestaan en werd het door Energy Rekords opnieuw uitgebracht op vinyl.
Project-X keerde daarom terug, in eerste instantie voor één enkel optreden in Duitsland. Maar ze staan er in 2025 nog steeds. Een niet te missen cult grootheid binnen de EBM scene op BIMFEST.
21:40 HAUJOBB - Haujobb is een Duits elektronisch muzikaal project, van elektro-industrial tot ambient en techno. Ze zijn een belangrijke crossover-act geworden en brengen de verschillende electrosounds in een mainstream geluid.
Haujobb werd opgericht in 1993 door Dejan Samardzic en Daniel Myer. De band staat bekend om zijn experimenteel, innovatief geluid. Vorig jaar veerscheen nog, ‘The machine in the Ghost’. Sterk!
23:00 CAT RAPES DOG - Cat Rapes Dog is een Zweedse electropunk-, EBM- en heavy metalband, opgericht in 1988 door Joel Rydström en Magnus Fransson. Aanvankelijk bracht de band een aantal albums op cassette uit in eigen beheer plus een cassettealbum en vinylsingles op het Zweedse label Front Music Production. Tussen 1989 en 1991 bracht Cat Rapes Dog drie studioalbums uit op KK Records. Meerdere albums van Cat Rapes Dog werden later uitgebracht op de Zweedse onafhankelijke labels Energy Rekords en Subspace Communications, en in 2013 op Artoffact Records uit Toronto, Canada. Daarnaast zijn er door bovengenoemde labels ook retrospectieve compilaties uitgebracht.
Op International EBM day 2024 wisten ze nog iedereen compleet van de sokken te blazen, ze zijn dan ook de gedroomde afsluiter van deze 23ste editie van BIMFEST!
00.30 W.Y.H.I.W.Y.G. with DJ BORG -
Programma, tickets en aanbod www.decasino.be en www.bodybeats.be
Frayle – Hoewel ik denk dat het belangrijk is om niet gevangen te blijven in een situatie van pijn, denk ik ook dat het waardevol is om het duistere te verkennen en te begrijpen, ervan te leren en het om te zetten in iets zinvols
Frayle is een doom/post-rock band uit Cleveland, Ohio, opgericht in 2017 door Sean Bilovecky en Gwyn Strang. Ze worden ook wel omschreven als een "female-fronted doom and witch-rock band" met een kenmerkende stijl die doom, triphop, post-metal en stoner-invloeden mixt. Hun muziek wordt beschreven als "Heavy, Low, & Witchy" en kenmerkt zich door zware riffs, hypnotiserende klanken en de etherische zang van Strang, met thema's als verlies en de zoektocht naar betekenis.
Frayle stond deze zomer op Alcatraz, en bracht ondertussen een nieuw album uit ‘Heretics & Lullabies’, een plaat met een sprookjesachtig kantje.
We hadden een fijne babbel met Sean en Gwyn over de plaat, het optreden op Alcatraz, de ambities en de verdere plannen.
cd review Heretics & Lullabies
Het verhaal dat jullie elkaar al kenden in 2015, toen jullie samen in een kledingwinkel werkten, is interessant. Kun je ons misschien kort vertellen hoe het allemaal begon muzikaal?
We hebben elkaar eigenlijk ontmoet toen ik Sean inhuurde om patronen te ontwerpen voor mijn kledinglijn. In 2016 werden we een stel en met Kerstmis gaf ik hem opnamesoftware cadeau. Op dat moment schreef hij nog niet veel muziek, maar nadat hij was gestopt met drinken, werd zijn creativiteit weer aangewakkerd. Hij wilde een project starten dat we samen konden doen, gewoon voor de lol, dus namen we een paar nummers op. We hebben ze geüpload naar Bandcamp, in de hoop elke maand een paar EP's te verkopen om de kosten van de site te dekken. Opmerkelijk genoeg hadden we binnen twee weken een contract getekend bij een platenlabel en binnen zes maanden traden we op op festivals in heel Europa.
Je hebt al een aantal geweldige albums uitgebracht en nu heb je een contract bij Napalm Records en je derde album. Voelt dit als je doorbraakalbum, of meer als een moeilijk derde album?
We zijn erg trots op deze plaat. Ik denk dat we echt gegroeid zijn sinds Skin & Sorrow. Met de toevoeging van Aaron, de producer, vind ik dat ons geluid voller en meer afgerond is. Het voelt niet zozeer als een ‘moeilijk derde album’, maar meer als een statement. Alles wat we in de loop der jaren hebben geleerd, komt op een authentieke en krachtige manier samen.
Ondertussen heb je deze zomer op het Alcatraz Metal Fest in Kortrijk gespeeld. Hoe vond je het... en wat van het Belgische bier?
Alcatraz was mijn favoriete festival deze zomer. De energie was geweldig! Als je de positiviteit van het publiek voelt, is het altijd een geweldige show... Helaas drinken we geen van beiden, dus ik kan geen mening geven over het bier.
Dit interview gaat natuurlijk over het nieuwste album, ‘Heretics & Lullabies’. Het is een doomalbum in de stijl van Black Sabbath. Was die band een bron van inspiratie?
Black Sabbath is een eeuwige inspiratiebron. Ik denk dat iedereen in dit genre echt een knipoog naar hen moet geven. Voor dit album hebben we echter besloten om afstand te nemen van onze inspiratiebronnen en elkaar gewoon te inspireren om grenzen te verkennen en te verleggen. We wilden de geest van wat bands als Sabbath hebben gecreëerd, dat gevoel van zwaarte en sfeer, overnemen, maar het door onze eigen ervaringen kanaliseren.
Ik hoor ook andere ‘donkere’ stijlen. Ik heb gelezen dat Portishead een van je favorieten is?
Ik hoor die invloed ook. Beth Gibbons is altijd een grote vocale inspiratiebron voor mij geweest. Er is iets echt boeiends aan de manier waarop ze zingt. Ze is zo kwetsbaar, emotioneel en onbeschaamd imperfect. Die rauwe eerlijkheid trekt je aan en zorgt ervoor dat elk woord persoonlijk aanvoelt. Voor mij is het diezelfde rauwheid die ervoor zorgt dat muziek op een dieper niveau aanslaat. Het doorbreekt de barrière tussen artiest en luisteraar en creëert een ruimte waar emoties volledig oprecht en gedeeld aanvoelen. Ik heb het gevoel dat ik terugga naar mijn kindertijd.
I think there's something fairy-tale-like about what you do, with elves, demons, and all kinds of evil and sweet creatures wandering around in the dark forest... Is that the intention, or is that a stretch?
I think if that’s what you take away from it that’s wonderful! I love that people can find their own worlds within the music. Whether someone sees it as a fairy tale, a dream, or nightmare, that personal interpretation is part of the magic. I never want to dictate what people should see or feel. I just hope the music invites them to explore.
In een interview zei je: “Als je je in een donkere plek bevindt, blijf daar dan niet. Doe alles wat je kunt om eruit te komen. Ik beloof je dat er morgen een hele nieuwe dag is.”
Duisternis is vaak de enige plek waar ik me op mijn gemak voel. Wat denk je zelf?
Dit is misschien een discussie over semantiek. Een donkere plek is voor mij over het algemeen een toestand van wanhoop of hopeloosheid. Een plek waar je jezelf kunt verliezen als je er te lang blijft. Duisternis, creatief ervaren, is echter niet per se negatief. Het kan rustig, introspectief en zelfs troostend zijn. Dus hoewel ik denk dat het belangrijk is om niet gevangen te blijven in een plek van pijn, denk ik ook dat het waardevol is om de duisternis te verkennen en te begrijpen, ervan te leren en het om te zetten in iets zinvols.
Dat is ook wat ik in jullie muziek heb ontdekt. Duisternis die aanvoelt als een ‘deken tegen donkere gedachten’. Is het een manier om de duisternis te omarmen?
Ik denk dat we onze eigen duisternis moeten omarmen en begrijpen en eraan moeten werken. Je kunt het werk dat gedaan moet worden niet omzeilen, je moet het omarmen.
Over naar de plaat, wat waren de algemene reacties?
De reacties waren overweldigend positief. Ik denk dat we iets magisch hebben gecreëerd en we zijn zo blij dat we het kunnen delen.
Er zijn ook enkele tourplannen, je gaat op tournee met Dogma... Kijk je er naar uit om met hen op tournee te gaan?
We zijn net begonnen met de tournee en we zijn enthousiast dat we eindelijk deze nieuwe nummers live kunnen spelen. We kijken er echt naar uit om contact te maken met onze mede-ketters, te baden in de energie die wordt gecreëerd en mooie herinneringen op te doen.
Is de muziek van Dogma iets wat je in de toekomst wilt voortzetten? Of zijn er andere wegen die je wilt inslaan?
Ik weet niet precies wat je bedoelt met Dogma's muziek nastreven? Ze hebben een heel sterke identiteit en energie die aanstekelijk is. Maar creatief gezien denk ik dat het belangrijk is dat we onze eigen weg blijven verkennen en ons op onze eigen manier blijven ontwikkelen.
Wat zijn de verdere plannen?
Na deze tour spelen we in Detroit op het Krampus Ball. Volgend jaar zijn we van plan om verder te toeren en aan ons vijfde album te werken.
Plannen maken is leuk... Zijn er ambities en doelen die je wilt bereiken?
Ik denk dat het belangrijkste doel voor ons is om zowel creatief als persoonlijk te blijven groeien. We willen onszelf blijven uitdagen en muziek schrijven die eerlijk aanvoelt en persoonlijk resoneert. Natuurlijk zouden we graag meer mensen bereiken, grotere shows spelen en misschien onderweg onverwachte samenwerkingen verkennen.
Ik hoop jullie snel weer in België te zien voor een clubtour. Gefeliciteerd alvast met dit prachtige album... Als jullie nog iets willen zeggen, ga je gang
Bedankt aan iedereen die ons heeft gesteund. Of je nu merchandise hebt gekocht, onze muziek met je vrienden hebt gedeeld of zelfs iets op sociale media hebt geliket of gedeeld, heel erg bedankt. Zonder jullie zouden we hier niet zijn!
Blues Town 2025 - Roland Van Campenhout - Putting some soul into the Blues
Roland Van Campenhout + Black Label
We spreken hier over legendarische Belgische muzikanten binnen een bepaalde muziekstijl … Bij jazz denken we prompt aan een Toots Thielemans of Philip Catherine. Binnen het 'Vlaamse chanson' aan Guido Belcanto en bij kleinkunst aan kleppers als Willem Vermandere. In de Belgische Blues is er een muzikant die al decennia tot de verbeelding spreekt: Roland Van Campenhout (****), intussen de 80 gepasseerd. legde hij in een goed gevulde Casino zijn ziel bloot en trok zijn publiek mee in het verhaal.
Ook Black Label (****) - Remko Van Damme - weet perfect hoe hij z’n ziel kan stoppen in de typische Mississippi Delta-Blues. Naast eigen nummers brengt Black Label interpretaties van bekende klassiekers als “Me and te Devil blues”, “Hellhounds”, “On my trail” en “Crossroads blues”.
Helemaal op zijn eentje met mondharmonica en akoestische gitaar , gedragen door z’n warme stem, zorgt hij voor een gezellig sfeertje van rond-het-kampvuur'. Black Label is een geboren entertainer en trok iedereen mee door handclaps en meezingen. Een sfeervolle set dus in de voetsporen van Roland.
Roland straalde, zoals we het gewoon zijn van hem, enorm veel charisma uit. Met een kwinkslag besteeg hij het podium, zette zich neer en pingelde aan zijn gitaar; hij ging er total voor. In momenten klonk het ietwat routineus, maar door de man zelf kwam hij er moeiteloos mee weg.
De spontaniteit en de manier waarop hij elk nummer anders interpreteert maakt van elk optreden van Roland een unieke totaalbeleving. Op zijn 81ste heeft hij nog steeds die soulvolle stem die muziekstijlen met elkaar verbindt.
Roland is steeds goed omringd. De muzikanten bieden een meerwaarde. Hij blikt terug op het oudere werk en linkt het met nieuwe.
Muziek voor alle leeftijden. De jongere generatie reageerde enthousiast op Rolands oeverloos gepingel. Hij is een bron van inspiratie voor hen, een levende legend.
Erg positieve reacties en uiterst genietbaar dus, deze gezapige soulvolle blues.
'Putting some soul into the Blues' was hoedanook de rode daad van de set. We waren erg blij dat we deze man nog steeds live aan het werk kunnen zien.
Op zijn 81ste blijkt hij nog steeds jong en oud diep te ontroeren. Mooi!
Pics homepag @Sven Dullaert
Organisatie : De Casino, Sint-Niklaas
Blues Town 2025 - Dom Martin, The Bluesbones - Als gitaren konden praten?!
Dom Martin
Onder de noemer 'Blues Town' organiseert De Casino, Sint-Niklaas drie avonden voor de blues liefhebbers pur sang. Warme klanken die we kunnen gebruiken in deze donkere periode.
De eerste avond stond in het teken van de uit Belfast afkomstige grootmeester Dom Martin die op z’n gitaar op virtuoze wijze uitblonk. Hier bonkten de blues harten!
Bij Belgische Blues denkt men prompt aan Roland Van Campenhout, die trouwens de tweede festivalavond zou afsluiten. In deze Belgische Blues ontdekken we heel wat artiesten.
Neem nu de formatie The Bluesbones (****) die na meer dan een decennium uitgegroeid zijn tot een vaste waarde binnen de Europese Blues scene. Doorwinterde heren zijn het intussen, wat we hoorden op de scherpe, snedige gitaar/bas riffs en -licks. Samen met de opzwepende drums en pianotunes, voelden we de ‘blues vibe’ indringen. Frontman Nico komt charismatisch voor de dag, is een volkmenner en overtuigt met z’n warme vocals.
Het zijn gevoelige songs die durven aan te zwellen en je lekker doen headbangen. Op het einde van de set volgde een intiem moment, over iemand die plots is ontvallen en wie je nog zoveel kan vertellen. Een emomoment.
The Bluesbones onderstreepten een pure blues sound, die nog niet gedateerd is en dus springlevend klinkt.
Als de gitaren maar konden praten …, dachten we na het wervelende concert van Dom Martin (*****) die wel kon zingen, maar toch vooral z’n gitaar het werk liet doen. Het ging alle kanten uit en klonk boeiend gevarieerd. Scherp, snedig als de support-act dus.
Hij blies de Casino aan gruzelementen. Hij werd geruggesteund door twee muzikanten die hem perfect aanvoelden.
Dom Martin en C° trokken het publiek naar zich toe. De klankkleur, het werken naar een climax toe en de grimassen op het gezicht, het tekende Martin en de sound. Hij gaat zijn publiek trouwens persoonlijk opzoeken, een extra dimensie binnen de set.
Dom Martin - Wat een gitaarvirtuositeit hoorden we hier met de talloze riffs , surplus z’n charisma … Een emotioneel muzikale verhalenlijn toverde hij uit z’n gitaar.
Hier werd iedere bluesliefhebber op z’n wenken bediend. Wat een warme gloed ervaarden we van deze eerste avond ‘Blues Town’
Pics homepag @Sven Dullaert
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Groundation – Een spirituele viering
De Californische reggaeband Groundation (*****) staat sinds de jaren '90 aan de top van de Amerikaanse reggae. De groep combineert standaard reggae en ska met jazz en dub. In combinatie met de hogere vocals van zanger Harrison Stafford levert dit mysterieuze, spirituele en meeslepende muziek op. De band wordt ook live geprezen om de fusie van genres en tilt het reggae genre naar een hoger niveau. In een zo goed als compleet uitverkochte De Casino kwamen ze hun nieuwste plaat voorstellen, 'Candle Burning'.
Het interessante aan een band als Groundation is inderdaad hoe ze op uitgekiende wijze hun reggae roots trouw blijven, maar dat pad ook durven te verlaten en maar al te graag improviseren. Het zorgde al vanaf de eerste noot voor een wervelend , kleurrijk feestje waarbij serieuze onderwerpen eveneens aan bod kwamen.
Ook al nam Harrison telkens de leiding, hij gaf zijn muzikanten binnen die context de complete vrijheid om zich te ontplooien op dat podium. Prikkelingen van saxofoon, vloeiden samen met aanstekelijke keyboard klanken, en verder met gitaar en drum partijen die al even veelzijdig klonken. Twee uur lang hield Groundation het publiek bij de leest , en kon iedereen meedansen en meezingen … Een toffe spirituele viering.
Groundation creëert over de hele lijn een sfeer van positieve vibes. De virtuositeit van elk bandlid en het charisma van zanger Harrison sierden. Iedereen sprong speels en onbedwongen met elkander en het publiek om . Hoewel de jazz invloeden wat op de achtergrond lijken te zijn verdreven op de nieuwste plaat, is het net die zin tot improviseren en de inbreng van saxofoon en trompet die bewijzen dat de jazz vibe niet compleet verdwenen is.
Aan een ijl tempo rijgen Groundation de verrassende wendingen aan elkaar. Dansen is de positieve boodschap in dit muzikaal verhaal. In de bis krijgen we weliswaar met een magische piano klank als motor - toch nog een intens mooi moment van diepe ontroering te verwerken. ''Houd de liefde levend, houd de hoop levend!”, was de onderliggende boodschap. Het publiek ging grondig op die uitnodiging in en zong de tekst uit volle borst mee, wat zorgde voor een apotheose. Een onvergetelijk moment!
Nog een keer werden alle registers open getrokken en het gastpedaal ingedrukt, om te eindigen in een climax waarbij iedereen op en voor het podium nog éénmaal compleet uit de bol kon gaan .
Groundation zorgde in een volle De Casino, bijna twee uur lang, voor een wervelend rootsreggae feest en liet iedereen op energieke en aanstekelijke wijze dansen. Pijn en smart in het leven werd even vergeten. Wat een spirituele viering.
Pics homepag @Sven Dullaert
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
V's Metal Media 2025 - Metal Sunday – Wat een brede muzikale metal wervelwind
V's Metal Media 2025 - Metal Sunday
DVG Club
Kortrijk
2025-10-12
Erik Vandamme
Onder de noemer 'Metal Sunday' organiseerde V's Metal Media voor het eerst een zondagnamiddag/avond met vijf gerenommeerde bands binnen eigen contreien, en als afsluiter eentje die reeds 15 jaarbezig is én niet elke dag te zien in ons landje.
Dit event heeft nog tijd nodig om te groeien , want helaas was er hier bitter weinig respons… Maar de aanwezigen genoten, net als de bands op het podium zelf. Elke band haalde alles uit de kast We kregen een brede waaier van een muzikale metal wervelwind. Het smaakte naar meer…
De Gentse power metal band Far Beyond (****1/2) zette die brede muzikale wervelwind meteen in de verf. Het gemis van de zich ziek gemelde bassist werd goed opgevangen door de gitaristen. Meteen werd het gaspedaal ingedrukt. Zanger Angelo ging als een waanzinnige tekeer en stond na een kwartier al in ontbloot bovenlijf te brullen. Gitarist Sander ging zelfs het publiek letterlijk opzoeken. Het publiek smulde van deze energieke opener, vooraan stond men voortdurend te headbangen. Far Beyond speelden de puurste rock en metal, sspringlevend van aard! Wat een uppercuts!
Sanity's Rage (****1/2) was even sterk bezig. We kregen een oorverdovende, luide, rauwe aanpak. Wat een massieve, energieke sound in de instrumentatie als in de vocals. Als een bende losgeslagen bulldozers denderden ze over iedereen heen. Mokersalgen ten top.
Cult of Scarecrow (*****) op z’n beurt zit eerder in sombere doom sferen met een metal kantje aan , en met een zanger/frontman die bijzonder theatraal - met hoge hoed op - zijn publiek zowel vocaal als qua uitstraling betovert. Cult Of Scarecrow klinkt iets specialer door de keys. Op Alcatraz klonk de band een beetje verloren maar hier op Metal Sunday, een mooi plaatsje wat hen muzikaal ten goede kwam.
Een mystiek klankentapijt uit die keys, maakten er nog meer een spooky grimmig sfeertje van. En met de gitaren en drums borrelden donkere gedachten op en werd angst en weemoed de balansoverweging.
Mystiek en theater zijn het muzikale houvast van Cult of Scarecrow, een band in wording in dit genre. Een hoogtepunt.
Verder nog muzikale pareltjes … . Neem nu Solitude Within (****), een Belgische symfonische hardrock/metalband, die klassieke muziek combineert met moderne rock en metal, met een sterke focus op de zang van frontvrouw Emmelie Arents.
De band is uitgegroeid tot één van onze absolute favorieten in dit genre. Hun muzikale diversiteit intrigeert en is ergens gelinkt aan een sprookjeskasteel. Het gaat van rauwheid, naar zalvend zacht, tot iets mysterieus en ongrijpbaar. Een veelzijdige emotrip die ons voortdurend wist te prikkelen.
"Een sprankelende, sprookjesachtige performance de rust deed neerdalen in ons hart. Zonder ons in slaap te wiegen echter, maar net door gevoelige snaren op een gevarieerde wijze enorm diep te raken." schreven we over hun optreden op Frietrock in 2018. Na al die jaren blijft dit overweldigend gevoel van welbehagen nog steeds stevig overeind.
SEVI (****), een Bulgaarse band die al zo'n vijftien bezig is, is in hun thuisland razend populair. Ze waren de afsluitende band. Ze gaven er geen barst om dat er nog maar een twintigtal mensen stonden te kijken. Ze gingen er totaal voor.
Na circa 15 jaar weet de band rond zangeres Svetlana ‘Sevi’ Bliznakova van aanpakken. Svetlana schreeuwt haar stem schor, zoekt het donkere hoekje op, en bespeelt aanhoudend haar publiek. Ze wordt ondersteund door voortreffelijke muzikanten die haar capriolen perfect aanvoelen.
SEVI bewandelt eveneens het paadje van sprookjesachtige sferen, maar er zit meer duisternis in. Misschien onderhuids ‘iets’ van de Bulgaarse cultuur. Deze band was alvast een ontdekking van jewelste.
SEVI verbond z’n eigen unieke cultuur met een voortreffelijke sound, bol van mokerslagen.
De laatste aanwezigen stonden als één blok voor het podium , een hart onder de riem voor deze band; én met de handen in de lucht staat iedereen luid mee te brullen en te headbangen. Een verbluffend slot van een meer dan geslaagde Metal Sunday!
V's Metal Media organiseert nog meerdere evenementen:
Eerstvolgend op 8 november in Londerzeel: https://www.vsmetalmedia.com/event-details/vs-metal-fest
Er staat ook al een tweede Metal Sunday op de planning, met name op15 februari 2026: https://www.facebook.com/reel/834449535602106
Voor meer informatie verwijzen we jullie graag door naar de website: https://www.vsmetalmedia.com/event-list
Organisatie: V's Metal Media ism DVG Club, Kortrijk
Sound Track 2025 – Parels voor de toekomst - Eén van de voorrondes Oost-Vlaanderen
Sound Track 2025
2025-10-11
De Casino
Sint-Niklaas
Erik Vandamme
Het Clubcircuit en VI.BE presenteren de vierde editie van Sound Track, hét podium- en kansenparcours voor artiesten met talent en ambitie. Uit een recordaantal inzendingen selecteerde de demojury maar liefst 144 artiesten die doorstoten naar de voorrondes.
Na een voorronde in de N9 (Eeklo) en Club Wintercircus (Gent) was het op 11 oktober de buurt aan De Casino (Sint-Niklaas) voor de derde voorronde van Sound Track, editie Oost-Vlaanderen.
De Gentse formatie Galan Galan (*****) boeide door de vele variaties in de instrumentatie als in de vocals. Het gaat werkelijk alle kanten uit. De zangeres Louise Desmet springt eruit als danseres die ons weet te bedwelemen als met met haar dromerige, ontroerende jazzy stem Naast haar zanger/gitarist Alexander Van Vooren, die eveneens sterk kan uithalen.
De songs ondergaan verrassende wendingen en allerhande emoties, pakkend-wegdromend, met een poëtische ondertoon, borrelen op. Een uitgekiende set is het resultaat.
Louise weet haar teksten soms uit te schreeuwen, eentje zoals enkel een artieste als Anne Clark dat kan. Een avontuurlijk boeiende, bewonderenswaardige set dus.
In de Nederlandse taal zingen is momenteel ‘in’. Veel jonge artiesten pakken hier mee uit. Neem nu Jesse Vandamme (****) een getalenteerde, charmante, charismatische entertainer. Hij benadert kleinkunst op eigenzinnige wijze. Hij bracht songs ‘straight from the heart’ en vertelde verhalen in een glimlach van herkenning. Goed in het gehoor liggend materiaal, dat je zonder problemen kunt meezingen.
Hij treedt in de voetsporen van de betere troubadours en rasse verhalen vertellers in de stijl van Raymond Van het Groenewoud of Willem Vermandere. Hij kan zich ontpoppen tot een ware hartenbreker en ontwijkt de moeilijke onderwerpen niet. Jesse Vandamme straalt een positieve vibe en energie uit die aanstekelijk werkte. In het oog te houden.
Kiki Abels (****1/2) etaleert een veelzijdige aanpak. Op theatrale wijze balanceert ze tussen pijn, vertwijfeling en vreugde, door haar tot de verbeelding sprekende vocals en uitstraling. De muzikanten zijn een bijzondere meerwaarde; onder de indruk waren we van de keys van Lissa Staepels, die met haar zalvende stem intrigeerde. De broeierig, gevoelige sound en de vocals doen je wegzweven naar fantasieprikkelende oorden. Het klinkt boeiend door de talrijke muzikale wendingen. Dit is sing-songwriting op z’n best door die betoverende sound, die een sprookjesachtige wereld opent. Licht en donker worden op magische wijze met elkaar worden verbonden. Mooi, indrukwekkend!
Liar/Liar (****) gooide het over een heel andere boeg met hun korte, straight-forward, krachtige, verpulverende nummers,. Er was niet zoveel interactie met het publiek, de band liet vooral de muziek voor zich spreken. Het tempo was verschroeiend. Goed zondermeer , maar het klonk een beetje teveel 'dertien in dozijn'. Hoedanook, wellicht de 'hardste' band van de avond, eentje die makkelijk geluidsmuren kan verpulveren.
De uit Sint-Niklaas afkomstige FINN (*****) speelde een thuismatch, en er stond dus redelijk wat publiek in de zaal als support voor hen. Ook hier boeiend door de talrijke muzikale variaties en de Nederlandstalige teksten.
De spring-in-het-veld frontdame Finn Teerlinck - amper 18 jaar jong – klinkt zelfverzekerd Ze heeft een indringende, emotievolle stem die vele kanten uitgaat. De songs zijn groovy, dansbaar als innemend, gevoelig. Ze trekt de meeste aandacht naar zich toe.
In de intiemere momenten , als ze keys speelt, deed ze ons denken aan MEAU en andere Nederlandse artiesten. De factor herkenbaarheid is groot.
Deze jonge, beweeglijke, charismatische zangeres wist ons te verbazen …
Helaas stond erna iets minder publiek in de zaal, nochtans volgde een nieuw hoogtepunt, met name Rosie Stuart (*****). Haar vocals zijn rauw-zalvend, die heel wat emoties doen opborrelen. Eerlijk, diepmenselijk weet ze te raken.
We zagen haar in 2023 reeds aan het werk in de AB, in het voorprogramma van Mayorga, en toen al waren we danig onder de indruk van haar. Vanavond zagen we een zelfverzekerde performster die ergens een ‘zwart/wit, donker/licht’ opzocht. Wegglijden in donkere gedachten en muziek met lichtpuntjes ervaarden we. Een rollercoaster aan emoties, warmhartig en gemoedsrust werd aangeboden.
Tomas Casella (****) viel op door z’n Braziliaans/Portugees aanvoelende vocals. De man kan zijn roots niet verstoppen, en trekt dan ook met dit timbre muzikaal die kaart. Een warme sound. De Belgisch/Braziliaanse klemtoon en melancholie deed ons wegdromen en de harten sneller slaan.
Eerst was Tomas solo, met gitaar, te horen. Stem en gitaar , een gouden combinatie alvast. Met band klonk het beduidend breder. Hij behield die sympathieke, charismatische uitstraling.
Een Gabriel Rios en tamino zijn voorname ankerpunten in de Zuiders toegankelijk, warme aanpak.
We konden rond middernacht nog iets meepikken van Lucy Djoanna (****) die evenzeer dat Zuiders temperament met haar vocals hoog in het vaandel droeg. Een stomend setje kregen we van deze beloftevolle band . Spijtig genoeg konden we maar kort iets horen, gezien we op dit uur van de nacht de trein nog moesten halen … Volgende keer beter om de muziek te ondergaan …
Persoonlijke top drie vanavond: Galan Galan, FINN, Rosie Stuart
Ondertussen zijn ook de Sound Track finalisten bekend, we geven ze op een rijtje:
Antwerpen, 13 december – Trix : Aghogho, Amaea Rae, C I M E, Hannah Nollet, Jengman, Kwaku Benson x W9nted, Mixed Waste, Olga
Brussel, 21 december - Ancienne Belgique : All-Turn, Celenges, Edouard van Praet, Marios Bellas, mudawi collective, Nemode, Nuna, Stonks
Limburg, 13 december – Bootstraat : Anthe, Blue Robin, De Twins, Julèn, Lintworm, Max Forage, Otsamo, SUNA
Oost-Vlaanderen, 20 december - HA Concerts : Birame, Finn, Frans Kalf, Jonas De Kesel, Kiki Abels, Nana Osei Twum Barima, Rosie Stuart, Wodiwo
Vlaams-Brabant, 13 december - Het Depot : Blum X, Gender Reveal Atomic Bomb, Gos Rosling, Loïs Grant, Maud Verstraeten, New Trash, SLAGADER, TROY
West-Vlaanderen, 20 december - Muziekclub 4AD : C-Rhyms, Cesar Sun, Frances, Liz, Kimtanq, Sander Boury, Yuma, diln_rachkovsky
Organisatie: Sound Track, Clubcircuit, Vi.be ism De Casino, Sint-Niklaas
Sons of Ra – Vanuit mijn perspectief draait het allemaal om vertrouwen hebben in een proces van ontdekking door middel van experiment, terwijl ik trouw blijf aan mezelf als componist. De muziek zou niet op deze manier tot stand zijn gekomen zonder het pad dat we hebben afgelegd om er te komen
Het album ‘Standard Deviation’ van Sons of Ra is een intense, complexe mix van heavy progressieve rock, jazzfusion, avant-garde en mathrock, geprezen om zijn instrumentale bekwaamheid en creatieve genre-fusie. We benadrukken het unieke geluid van het trio, dat elementen van jazzlegendes en moderne stijlen verwerkt in strak gestructureerde nummers, waardoor een krachtige, experimentele en soms uitdagende luisterervaring ontstaat.
Als liefhebber van experimentele muziek, jazz en alles wat met rock te maken heeft, werden we snel getriggerd.
Tijd voor een fijne babbel over de plaat, het project en de toekomstplannen.
De band is twintig jaar geleden opgericht. Hoe is het project en de keuze voor de naam Sons Of Ra tot stand gekomen?
Erik Oldman: Keith Wakefield (bassist/tenorsaxofonist) en ik werkten samen en jamden op oude jazzstandards en schreven een paar nummers voor akoestische gitaar en bas. We zaten allebei tussen twee projecten in en traden informeel op in bars in de stad. Mijn kamergenoot van toen vroeg me om een groep samen te stellen om te improviseren op een reeks elektronische beats die hij had opgenomen. Hij had op het laatste moment een invaller nodig voor een maandelijkse showcase voor elektronische muziek die hij hier in Chicago produceerde. Dus belde ik Keith en een collega die elektrische viool speelde, die een vergelijkbare interesse en achtergrond had met jazzfusion en improvisatie, om het ensemble voor de show compleet te maken. In die tijd raakte ik echt bekend met het werk van Sun Ra, met name zijn vroegere opnames. Mijn kamergenoot en ik waren op zoek naar een naam voor de groep. Hij stelde deze naam voor en iedereen vond hem goed.
Twintig jaar is een hele tijd. Wat zijn de grootste veranderingen in al die jaren (in positieve en negatieve zin)?
EO: Dit project heeft tijdens zijn actieve fasen veel verschillende bezettingen en richtingen gekend. Het begon eigenlijk meer als een middel voor experiment en improvisatie. Onze eerste live drummer kwam uit de jam band scene, maar speelde ook in jazz- en orkestbands, dus jazz is altijd een constante factor voor ons geweest. Improvisatie is altijd een belangrijk element geweest. Dit was een tijdlang een nevenproject van onze respectievelijke rock- en metalbands, dus de invloed van heavy muziek was altijd aanwezig. Het grootste probleem waar we mee worstelen, is de balans tussen wat we spelen als rockmuzikanten en hoe we denken over het schrijven met onze respectievelijke ervaringen met jazz. Dat is zowel goed als slecht voor ons geweest in die zin dat we vanuit het oogpunt van boekingen en marketing niet volledig tot een van beide genres behoren. Het voordeel van dat paradigma is dat we onderweg een heleboel coole bands hebben ontmoet die ook meerdere genres bespelen. Ik heb het gevoel dat we eindelijk een geluid hebben gevonden met het materiaal dat bestaat uit “Tropic of Cancer” en “Standard Deviation”. Keiths herontdekking van de tenorsaxofoon heeft daar echt een rol in gespeeld, maar voor mij was het andere opvallende aspect dat ik me echt kon verdiepen in het componeren, waarbij ik gebruik maakte van technologieën met synthesizers en looping. Daardoor kunnen we ons geluid aanzienlijk uitbreiden.
Zijn er elementen die je anders zou doen, nu je weet wat je nu weet?
EO: Vanuit mijn perspectief draait het allemaal om vertrouwen hebben in een proces van ontdekking door middel van experimenteren, terwijl ik trouw blijf aan mezelf als componist. De muziek zou niet op deze manier tot stand zijn gekomen zonder het pad dat we hebben afgelegd om daar te komen. Ik weet niet zeker wat een ander resultaat zou zijn, dus ik denk niet dat ik iets anders zou doen.
Michael Rataj: Ik kwam later in beeld in die 20-jarige relatie, dus op een vreemde manier was het feit dat ze nog steeds aan het jammen waren, de reden dat ik bij de band kon komen, ook al wilden ze alles versnellen.
De band is beïnvloed door jazzlegendes als Carla Bley en John Coltrane, maar daarnaast hoor ik ook veel rock en metal in de muziek. Hoe vinden jullie de perfecte combinatie in die stijlen?
EO: Alle stukken van andere componisten die we op dit album hebben geïnterpreteerd, hebben ons als muzikanten echt geïnspireerd. De rock- en metalkant van hoe we schrijven en optreden is intuïtief. We denken er niet echt over na.
MR: Ik heb mijn vaardigheden opgedaan door te drummen in punk- en metalbands, maar ik heb altijd van jazz gehouden. We hadden de juiste groep vrienden nodig die jazz en rock ten volle konden waarderen om die weg in te slaan. Ik heb van nature een zwaardere hand, dus in die zin bepaalt dat het grootste deel van mijn spel, en door de dynamiek daarin te vinden, ontstaan sommige geluiden.
Wie zijn jullie grootste invloeden?
EO: Er zijn zoveel artiesten die mijn manier van componeren en spelen hebben beïnvloed. Het bijzondere aan deze band is dat we allemaal uit verschillende hoeken komen, en dat vertegenwoordigt voor mij echt het idee van wat ‘fusion’ inhoudt. Ik beperk me tot de mensen die mij persoonlijk echt hebben geraakt: Igor Stravinsky, Chick Corea, Miles Davis, Robert Fripp, Sonny Sharrock en Chucho Valdes.
Over het nieuwste album ‘Standard Deviation’ … Er zijn verschillende gastartiesten op het album te horen. Wat hebben zij bijgedragen aan het geluid van dit werk en hoe hebben zij bijgedragen aan de composities?
EO: Ze hebben allemaal een specifieke smaak toegevoegd aan de stukken waarop ze hebben gespeeld. De contrabasdrone van Stephen Reichelt vormt echt de basis voor wat het openingsnummer van ‘Disintegration’ is geworden. Het percussiewerk van Paul Abella paste heel goed bij zijn bijdrage aan ‘Upstart’, ‘Intrepidation’ en ‘Vashkar’. Isaiah Sanderman gaf ons echt een geweldige avant-gardistische referentie voor ‘Upstart’ en een solide, Latijns-Amerikaans geïnspireerde uitvoering voor zijn solo in ‘Intrepidation’.
Hoewel de gitaar het belangrijkste instrument op dit album lijkt te zijn, ervaar ik het mooi samengaan met de andere instrumenten. Hoe zijn jullie op het idee voor dit album gekomen?
EO: Keith en ik wilden teruggaan en de meer jazzy kant van onze roots als muzikanten verkennen, vooral sinds hij met de tenorsaxofoon is gaan spelen. We wilden ook een aantal nummers hebben die we als band met Mike hadden geschreven. Hij wilde wat meer funky dingen toevoegen, en we hebben ook meer naar zijn achtergrond verwezen met meer wiskundige/ruige/hardcore-achtige dingen. Die nummers – “Don't Know Yet” en “Outside Looking In” – zijn echt representatief voor waar onze interesses en capaciteiten liggen. Ik zie dit album dus meer als een showcase.
In sommige nummers als “Don't Know Yet”, is er meer een experimenteel aspect in het begin. Is het een richting die jullie in de toekomst wensen in te slaan, de ‘meer experimentele muziek’?
EO: Het is zeker een facet van wat we doen. We zijn vanaf het begin al experimenteel
geweest.
Ik vind het leuk hoe jullie epische riffs in improvisatie verwerken, wat je alleen in jazz tegenkomt. Een bewuste keuze?
EO: Het is vrij onbewust en een tweede natuur, meer intuïtief dan bewust.
Hoe zijn de reacties op het album tot nu toe?
EO: Het lijkt erop dat mensen het erg leuk vinden! We hebben geweldige recensies gekregen.
Het maken van een instrumentaal album is een risico, omdat je hiermee geen ‘breed’ publiek kunt aanspreken; of heb ik het mis …o f is dat niet jullie ambitie?
EO: Helemaal niet, we maken muziek voor onszelf.
Wat voor publiek wil je echt bereiken met je muziek?
EO: Mensen die graag uitgedaagd worden door de muziek waar ze naar luisteren.
Ik neem aan dat je al een aantal liveoptredens hebt gedaan, zijn er plannen voor toekomstige liveoptredens? (kom aub naar België – het beste bier ter wereld!)
EO: We kunnen kleinere tours doen door het midden en oosten van de Verenigde Staten. Het wordt steeds moeilijker voor bands om te toeren, vooral voor kleinere bands zoals wij. Mijn droom en doel is om in Europa te komen spelen. Als er een promotor is die ons kan helpen met de financiën en logistiek, komen we graag naar Europa! Een paar van ons in de band zijn bierliefhebbers, dus dat zouden we erg leuk vinden!
Wat zijn de verdere plannen?
EO: We hebben nog een paar optredens hier in het middenwesten van de VS om het jaar af te sluiten. Volgend jaar komen we weer naar het oosten van de VS en hopelijk spelen we op een paar festivals. We gaan ook aan het vervolgalbum werken.
Na al die jaren hoef je niets meer te bewijzen, ik denk dat jullie doelen al zijn bereikt... Of zijn er nog ambities of doelen die je na al die jaren wenst te bereiken?
EO: Ik zou graag in Europa, Zuid-Amerika en Japan willen spelen.
Welkadvies zou je jonge artiesten willen geven die muziek maken met geluiden zoals die van jullie?"
EO: Ga er gewoon voor en doe het.
Bedankt voor dit leuke interview. Hopelijk zien we jullie binnenkort in België of Nederland
Nederlands 
Français 
