Goera Rock Metalfest 2025 - Rock-'n-roll in de Geest van Lemmy!
Goera Rock Metalfest 2025
Scoutsterrein
Mol-Sluis
2025-05-10
Erik Vandamme

Om in de wildgroei aan het festivals in ons land die ene uitzonderlijke parel te vinden, is het soms zoeken naar een speld in een hooiberg. Letterlijk zelfs. Want mooi verstopt in de bossen van Mol gaat al enkele jaren het klein en super gezellige festival Goera Rock Metalfest door. Op de affiche allemaal Belgische bands, die één voor één bewijzen wat voor een talenten hier rondlopen in ons kleine landje. Opvallende vaststelling naderhand, het leek alsof de geest van niemand minder dan Lemmy en Motörhead de gehele dag en avond over de weide waaide. Gewoonweg, puur, rock-'n-roll zonder te veel franjes, energie in overschot en knallen … op diezelfde wijze zoals Lemmy dat ook deed. Het was de rode draad doorheen deze boeiende dag in de diepste bossen van Mol.

Openingsact zijn op een festival is altijd een moeilijke taak. Zeker op een zonovergoten dag wanneer mensen de schaduw aan de bar gaan opzoeken en er nog niet veel volk is komen opdagen. Unravel  (****) liet dit niet aan hun hart komen en speelden als hongerige wolven. Ijzersterke riffs, verpletterende drums gecombineerd met een vocale engelenstem en een weerbarstige tegenhanger, zorgen voor de eerste mokerslagen. Emoties en energiebommen vlogen in een razend snel tempo over de hoofden heen. De aanwezigen stonden lekker te headbangen, en de band ontving gemeend applaus maar in die omstandigheden is het gewoonweg onmogelijk om dat dak er compleet af te krijgen. Unravel heeft in Mol zeker wat zieltjes bij gewonnen, dat hoorden we aan de reacties achteraf. De onze hoefden ze al niet meer te veroveren, we waren zelfs speciaal voor hen wat vroeger afgereisd naar het verre Mol, en op Goera Rock Metalfest bevestigden ze dan ook waarom we fan zijn van het eerste uur …

Hoe divers het aanbod is op Goera Rock Metalfest wel is, bewijst de daarop volgende Crownless King (****) die op wat meer publieke belangstelling kon rekenen. Crownless King, eind '22 opgericht door Pepijn Luyten, is een metalcore vijftal dat melodie combineert met rake breakdowns en elk lid brengt zijn eigen muzikale invloed mee, afkomstig van hun eigen kostbare en nog steeds actieve projecten. Op hun verpletterende metalcore set, kun je gewoonweg niet stil staan. De ervaring in het vak combineren de heren met een verbluffende grauwheid en snedige riffs. Komt daarbij dat een bulderende stem uit de duisternis, je ziel uiteindelijk compleet verbrijzelt. In een razendsnel tempo doet Crownless King de gensters naar alle hoeken van de wei vliegen. Er waren nog niet direct moshpits, maar het publiek genoot  ingetogen maar duidelijk geamuseerd van wat ze te horen kregen. Crownless King deed de grond een eerste keer daveren op zijn grondvesten in de bossen van Mol.

Binnen het thrash genre hebben we ondertussen al een beetje alles gezien en gehoord. Of het nu thrash uit ons land is, Amerika of Duitsland, om ons nog compleet van de sokken te blazen moet je wel uit heel speciaal hout gesneden zijn. Het uit Antwerpen afkomstige Axident, ontstaan in 2022, ontpopte zich op Goera Rock Metalfest tot ‘de ontdekking van de dag’. Hun riffs zijn messcherp, oorverdovende, gevarieerde drum salvo’s volgen en er is een frontman die zijn stem schor schreeuwt tot niemand meer stil staat. Axident (*****) durft grenzen verleggen in dit genre. Verbluffend hoe de heren op technisch heel hoog niveau staan te soleren, maar ook hun pittige speelsheid valt op.
Was het publiek bij de eerste twee bands nog rustig, dan kreeg Axident eindelijk wat beweging vooraan. In het voetspoor van internationale grootheden binnen de scene en binnen Belgische thrash parels als Objector en Evil Invaders, om maar twee voorbeelden te geven, moet deze band totaal niet onderdoen voor die grotere namen binnen de scene.
Kortom: met hun debuut 'Endless Devastation' zette Axident zichzelf stevig op de kaart van de betere thrash bands in de Lage Landen. Ook live bevestigden ze!

Publiekstrekker van de dag bleek naderhand Fatal Move. De band stak de lont aan het vuur door ‘HC’ bommetjes te laten ontploffen. Lees iets verder …

Maar in hetzelfde ‘HC’ genre viel Becoming A.D. (****1/2) ook op. Becoming A.D. is een crossoverband die verschillende stijlen combineert met harde breaks en heerlijke trash metal riffs. Na een paar line-up wissels, perikelen over de band naam en andere obstakels op hun weg is Becoming A.D. eindelijk uitgegroeid tot een robuuste, standvastige formatie, die lekkere ‘in your face’ metalcore aflevert.
Hun nieuwe release, de EP 'Shattered Hope', is het levende bewijs dat nooit opgeven loont. Met een niet aflatende werklust, knallen de heren ook op het podium. Al gauw ontstaan enkele pits. De band voelde wel aan dat ze hun publiek mee hadden. Wat een denderende rollercoaster. Binnen die ‘HC’ scene is Becoming A.D. een fijne ontdekking.

Stung (****) is een thrash / hardcore / crossover / metal band bestaande uit ex-bandleden van o.a. Leave Scars, Soultaker and Meantime en is sinds 2022 bezig. Met die mix van hardcore, thrash metal en crossover spreken ze een ruim publiek aan. Op Goera Rock Metalfest komt de technische verfijnde kant vaak naar boven, maar gelukkig blijft ook de speelsheid overeind staan. De heren etaleren daneen zelden geziene virtuositeit, een muzikale splijtbom. Een muur aan riffs horen we. Nog geen echte mosh pit, maar het publiek inpalmen wel … Wat een klankenspectrum en wat een muzikale wervelstorm creëert Stung toch, met hun opwindende, krachtige, gevarieerde aanpak. Mooi.

We schreven het al, de publiekstrekker van de dag bleek toch Fatal Move. Niet zo verwonderlijk, deze band zorgt voor het ultieme HC feestje, waarbij geen doorkomen mogelijk is. Fatal Move, afkomstig uit Merksem (Antwerpen), begon in 2009 en stond vanaf het begin bekend om zijn snoeiharde hardcore en z’n gepassioneerde zang. "Fatal Move staat voor keiharde hardcore met teksten over wat hen boos maakt in deze soms fucked up wereld. Ze brengen hun muziek met passie en een energieke performance op het podium.", staat te lezen op hun vi.be pagina, en dat is niet uit de lucht gegrepen. Vanaf de eerste minuut grijpt de band iedereen bij de strot, en dat zorgt voor enkele stage divers en een moshpit links en rechts. Fatal Move (*****) gaat over de hele lijn tekeer als een losgeslagen bulldozer die alles om zich heen verplettert. Niet alleen muzikaal, maar ook het publiek entertainen; deze band is op hoog niveau bezig.
Zanger Ziggy ging als een wildeman tekeer, en de gitarist ging het publiek zelfs letterlijk op zoeken. Fatal Move zorgde voor een muzikale wervelwind en was in zijn opzet geslaagd, Fatal Move was de kers op de taart van een broeiende dag en avond en deed de Molse bossen nog één keer op z(n grondvesten daveren …

Voor wie er nog niet genoeg van kreeg, was er nog een Iron Maiden tribute band, Flight 666 (***). Iets later gestart dan gepland bouwde de band een ondoordringbare geluidsmuur op, net als hun voorbeelden. Vocaal vielen ze echter een beetje door de mand. Nu, de stem van Bruce Dickinson is uiteraard heel uniek binnen de scene. Weinigen, buiten een icoon als Dio, kunnen zo vermorzelend uithalen als hij. Aan die hoge verwachtingen kon Flight 666 naar onze mening helaas niet voldoen. Maar, tonnen speelplezier etaleren ze met bekende kleppers en mindere Iron Maiden parels. Goera Rock Metalfest kon met een knal afgesloten worden.

dank aan Musika (www.musika.be)

Organisatie: Goera Rock MetalFest

Dank aan MUSIKA

Steven Troch - Ik zit nog vol ideeën in mijn hoofd, die ik dan opneem en eruit moeten komen. Zolang dat gebeurt, blijf ik gewoon doorgaan, denk ik


Steven Troch is een gevestigde naam, een meester op de mondharmonica, een begenadigd sing/songwriter. Hij heeft zijn sporen verdiend via diverse samenwerkingen met een indrukwekkende lijst van artiesten, waaronder Tiny Legs Tim, Gene Taylor, Ina Forsman, Lon Eldridge, Little Victor, Big Creek Slim, Gerald Clark, Roland Van Campenhout, Guy Verlinde en vele anderen.
 'The Dawning', het vierde album van de Steven Troch Band, presenteert een breed scala aan invloeden, waaronder blues, country, swing en R&B, allemaal verweven in een eigen kenmerkende stijl. Het album toont de evolutie van de band, terwijl ze trouw blijven aan hun geluid. Ze verkennen nieuwe sonische landschappen, wat diepte toevoegt aan de nummers, waarbij de verhalen vaak centraal staan.
De sterke chemie tussen de muzikanten is voelbaar en hun vermogen om genres te mengen is ronduit opmerkelijk.  Check gerust https://steventroch.bandcamp.com/album/the-dawning

Sinds 2015 laat Troch zich omringen door drie uitzonderlijke muzikanten. Gitarist Matti De Rijcke speelt met onmiskenbare flair, altijd op het scherpst van de snee. Powerhouse Liesbeth Sprangers legt de vetste basgrooves neer en drummer Dennis de Gier schudt een variatie aan solide ritmes uit zijn polsen. Samen creëren ze een dynamische en energieke sound, diep geworteld in Amerikaanse rootsmuziek maar met een eigen, originele draai.
De band heeft een breder geluid dan voorheen en de nummers balanceren tussen ruw en gepolijst. Over die plaat, over het evolueren binnen de sound, en over hoe het hem is vergaan gedurende die dertig jaar in de scene.
We hadden een fijne babbel met Steven Troch. We polsten naar de verdere plannen en ambities.

Ik las dat je al dertig jaar in de muziekwereld zit, je hebt die wereld dan ook zien veranderen. wat zijn de positieve en negatieve veranderingen? vind je?
Toen wij begonnen met een bandje was je meteen klaar om optredens te doen, en om iets op te menen. We hadden in het begin cassettes die we opsturen of in cafés gingen afgeven. Om onszelf wat te verkopen. Later is de CD er gekomen, en deden we dat met cd’s, het land doorkruisen om ons product aan te prijzen. Ondertussen is alles digitaal geworden. Alles wordt nu gewoon door gestuurd per mail. Dat is deels een positieve verandering, maar er hangt ook een wat minder positief kantje aan. Het grote voordeel? Je kunt thuis heel veel zelf doen. met een investering van een kleine 1000 euro kun je al een mooie hom studio instaleren, en je muziek zelf opnemen. Vroeger werd dat opgenomen in een repetitie kot met een cassettespeler en dan stond die bijvoorbeeld te dicht bij de drum, waardoor je enkel de cimbalen hoorde (haha) op dat vlak is dat allemaal wel veel verbeterd. Wat ook veranderd is, alles is veel professioneler geworden.   Maar ook dat heeft zijn voor en nadelen, de rock-’n-roll is een beetje verdwenen daardoor. Je merkt dat op festivals, de sfeer backstage was heel anders. Je mocht een pintje teveel ophebben, dat kon allemaal. Dat is allemaal veel strikter en binnen bepaalde regels geworden.

Is het sinds Corona vijf jaar geleden niet wat moeilijker geworden voor artiesten (vooral Belgisch), denk je ?
Als ik twintiger was speelden we gemiddeld een zestigtal optredens per jaar, dat lukte gemakkelijk. Ik heb dat zelfs lang kunnen volhouden met piek en dalen. Sinds corona is dat toch wel veranderd. Neem nu bij voorbeeld nu. voor de release van de plaat had ik in drie maanden geen optredens staan. Dat was de eerste keer in twintig jaar dat dit is gebeurd. Ook nog zoiets, de release shows. We hebben er zes, vroeger waren dat er minstens twaalf. Dus ja, we merken wel dat het sinds corona moeilijker is geworden om podium kansen te krijgen, binnen dat overaanbod dat er nu ook is. Terwijl er minder zalen ter beschikking zijn dan vroeger.

Bij sommige artiesten zorgde die periode voor inspiratie en het schrijven van een nieuwe plaat, bij jou ook?
In het begin, de eerste weken, vond ik die corona tijden zelfs plezant. Ik heb in die periode feel Netflix gekeken. Ik liep vooral verveeld rond, omdat je geen muziek kunt maken. Je kunt wel oefenen, maar dat is niet hetzelfde. Over muziek schrijven thuis is anders dan een concert beleving. Wat je vraag betreft. De vorige plaat ‘The Call’ is opgenomen in februari 2020. Ook al had ik er de tijd voor, ik heb in die coronatijden heel weinig geschreven. En de plaat is uiteindelijk uitgekomen op het einde van de corona periode in 2022.

Dit interview draait vooral rond je nieuwste release ‘The Drawning’, intussen het vierde album. Ik citeer 'The Dawning', het vierde album van de Steven Troch Band, presenteert een veelzijdigheid aan invloeden, waaronder blues, country, swing en R&B, allemaal verweven in een eigen kenmerkende stijl.’
Het toont een zekere evolutie … Klopt dit? Waar blijf je de inspiratie halen?
De inspiratie haal ik uit mijn platencollectie eigenlijk. Daar zit veel Blues in, maar dat is veel breder dan dat alleen. Met Blues zit je in een vakje, en dat is ergens wel fijn. Maar langs de andere kant wil je als muzikant toch ook een beetje evolueren daarin. Ik heb traditionele blues platen gemaakt. Na een tijdje zie je steeds diezelfde riffs terugkomen, en ik wilde eens wat anders proberen. En iets breder gaan. Dat is altijd interessant, maar kan ook gevaarlijk zijn.

In het geval van ‘The Drawning’ verlaat je bewust de comfortzone van blues. ‘The Drawning’ ademt iets warms en zachts uit; het is een soort kampvuurgevoel ; is dat het ‘gevoel’ dat je me wou meegeven?
Eigenlijk was de vorige plaat ‘The Call’ al een aanzet naar die richting toe. We zijn toen die weg ingeslagen, en hebben dat nu gewoon verder gezet op ‘The Drawing’ eigenlijk. Het was toen de vraag of we terug zouden gaan naar onze roots of gaan we de weg die we met ‘The Call’ zijn ingeslagen verder volgen? het is de tweede optie geworden. Maar ondanks dat blijft het toch in die warme Blues sfeer, het is niet dat we plots een techno plaat gaan uitbrengen. (haha).

De vorige plaat werd goed ontvangen … Je gaat dezelfde weg uit met deze plaat? Of niet?
Er zijn altijd wel negatieve reacties, dat is normaal als je risico’s neemt. Maar over het algemeen waren de reacties inderdaad wel positief. Het is natuurlijk zo, dat is bij veel bands, dat er mensen zijn die nog steeds zullen teruggrijpen naar die eerste plaat. Maar we merken dat de meeste fans meegaan in het verhaal.

Sommige bands zijn een weg ingeslagen waardoor ze nu grote podia uitverkopen; zou je zelf een plaat uitbrengen om dat doel te bereiken? Is het kiezen voor een totaal meer commerciëlere weg of niet? En waarom?
Tussen willen en kunnen ligt een grote kloof. Ik heb wel eens proberen analyseren hoe je als muzikant die ene doorbraak single of plaat maken die je lanceert om op die grote podia te geraken? Ik denk dat ik daarvoor gewoon niet in de wieg gelegd ben, om die ene  pop klassieker te maken die me op die grote podia brengt. Dat is bij mij ook nooit de drijfveer geweest om muziek te maken, eerlijk gezegd.  Langs de andere kant. Als dat er toch bij moest zijn door omstandigheden, is dat uiteraard mooi meegenomen.

Het is nu ook niet dat je niets hebt bereikt, je hebt met enorm veel muzikanten samengewerkt;  we kunnen stellen dat de naam Steven Troch en ook Steven Trock Band is uitgegroeid tot een gevestigde waarde binnen de scene …
Dat klopt we hebben op heel veel podia gespeeld en ik ben zeer tevreden over het parcours dat ik tot nu toe heb afgelegd. En dat blijft ook nu nog duren, ook die fijne samenwerkingen. Dus dat is zeker positief.

Na dertig jaar kun je soms op eigen grenzen botsen. Ik heb onlangs nog naar een afscheidsconcert geweest, maar die grens is bij jou nog steeds niet bereikt (gelukkig maar). Maar wanneer stopt het naar jou mening?
Er zijn nog wel plannen. Dingen die ik absoluut nog wil doen. meer gyspsy/swing platen maken bijvoorbeeld. Iets meer instrumentale mondharmonica platen uitbrengen. Los van Steven Troch band dan. Ik zit nog boordevol ideeën in mijn hoofd, die ik dan opneem en die eruit moeten komen. Zolang dat gebeurd, blijf ik gewoon doorgaan denk ik.

‘Ik hou enorm van dat lekker opzwepende als op “Deleted scene”; het klinkt gevoelig dansbaar; is het een bewuste manier van werken of groeit zoiets naturel?
Er zit niet echt een persoonlijk verhaal achter, het is verzonnen. Er zitten wel veel clichés in verwerkt in de muziek.  Het verhaal gaat eigenlijk over een Film noire van. Het gaat over iemand die meewerkt aan zo een film, en gefrustreerd is over bepaalde scenes in die film, en natuurlijk zit er wel een idee achter over de echte wereld om ons heen. Sommige dingen die nu gebeuren zijn ongeloofwaardig, en toch zijn er mensen die het toch geloven. De tijd waar valse informatie over ons heen komt, en als echt wordt aanzien of visa versa. Het internet zit er vol van. Daar gaat die song dus ook over. Het teveel in scene gezette dat dagelijks voorbij komt, en die frustratie daar een beetje rond ‘deleted scene’ dus.

Op “God pulls the string” hoor je de aanstekelijk blues. Prachtig. Maar vooral mooi hoe Blues nog steeds leeft?
Dankzij Missy Sippy Blues & Roots Club is Blues in Gent springlevend. Veel jonge muzikanten, of muzikanten die tien jaar geleden tieners waren. Groeien uit naar straffe muzikanten die enorm veel speelkansen krijgen. In Gent leeft Blues dus zeker, en ook bij jongeren. In de rest van Vlaanderen , en België, is het toch een beetje aan het uitsterven. Het publiek wordt ouder. De gemiddelde leeftijd ligt tussen 65 tot 70. Je voelt toch dat het wat aan het verdwijnen , maar kan altijd terugkomen.

‘De albumcover, een schilderij van Iris Van Der Kerken, vangt de dageraad en is een hint naar de band die nieuwe muzikale paden inslaat’, lees ik. Wil dit zeggen dat er een zekere verhalenlijn in de plaat verscholen zit, of hoe moet ik dat zien?
Ik heb met Iris in de klas gezeten, enkele jaren geleden; ik heb dus kunsthumaniora gedaan, ook schilderen, maar daar nooit echt iets mee gedaan. Ze woont ook in mijn buurt, en zo ben ik op haar schilderijen terecht gekomen. Dit schilderij sprak me enorm aan, en paste perfect in waar ‘The Drawning ‘ voor staat. Die link, die nieuwe dagenraad op de hoes, is inderdaad ook een link naar die nieuwe wegen die we inslaan op deze plaat.

Naast je stem, is die prachtige mondharmonica bepalend; hoe ben je erbij terecht gekomen? En bij een mondharmonica denk ik prompt aan Toots Thielemans… die toch gezorgd heeft dat mondharmonica beter aanvaard is door een groot publiek …En ohja,  waarom mondharmonica en niet gitaar, o.a.?
Omdat ik gitaar geprobeerd heb, en iedereen is beter dan ik op gitaar (haha). En mondharmonica zag me er iets gemakkelijk uit, dat is iets klein dat zal wel lukken. uiteindelijk was het niet zo gemakkelijk. Wat Toots Thielemans betreft, wordt in België onderschat wat voor een grote internationale invloed hij heeft gehad als mondharmonica speler op de complete jazz scene bijvoorbeeld. Ik heb boeken gelezen over mondharmonica spelers en daar is een volledig hoofdstuk gewijd aan enkel Toots Thielemans. Hij is gewoonweg de grondlegger van mondharmonica binnen jazz. Ik heb een enorme bewondering voor Toots Thielemans, maar hij heeft me niet beïnvloed.  Ik heb een heel andere sound, en heb ook bewust niet willen klinken als Toots .

Zijn er na al die jaren ‘on the road’ nog ambities of doelen?
Ik ben wel aan het denken over een paar dingen met de band. Op deze plaat staat één cover, ik zou wel eens iets willen maken met enkel en alleen covers bijvoorbeeld. Daarom niet een volledige plaat, maar toch. Dat is een ambitie.

Jonge muzikanten die mondharmonica of blues/roots wensen te kiezen, wat is je grote advies?
De muziekstijl die je wil spelen, luister daar zoveel mogelijk naar. Je ziet soms ‘leer blues mondharmonica spelen in tien lessen’ zo werkt het niet. Het is belangrijk dat je de stijl die je wil doen, doorleeft en jezelf erin vindt. Laat je ook niet ontmoedigen door iemand uit je buurt die veel sneller doorbreekt, ondanks dat je al zoveel inspanningen hebt geleverd. Als je blijft doorbijten zal je er vroeg of laat wel geraken. Ik ken zelf spelers die , toen ik twintig jaar, veel beter waren dan mij maar op hun 25^ste al opgebrand waren. Muziek is geen top sport, gewoon blijven doorbijten en dan komt het wel goed is mijn beste advies.

Pics homepag @Dennis de Gier

Een mooi statement om dit gesprek af te sluiten

Ow Zekers! 2025 - Lokerse invasie - Parels uit Lokeren om te koesteren
Ow Zekers! 2025
De Casino
Sint-Niklaas
2025-05-03
Erik Vandamme

In onze zoektocht naar nieuwe parels dweilen we soms heel het land af, van de Westhoek naar de Oostkantons over Brusselse straten tot Gentse en Antwerpse pleinen; waardoor we onontgonnen diamanten in onze eigen geboortestad aan ons durven laten voorbij gaan.
Onder de noemer Ow Zekers! bood De Casino een inkijk op wat Lokeren te bieden heeft op muzikaal vlak.
Het werd een bonte avond van leuke artiesten en bands, met als absoluut sluitstuk één van de mooiste Lokerse parels, Quantum Fantay.

Er was nog niet zoveel volk voor de eerste band Cuttermess (****). De band bracht in 2020 een heel sterk debuut uit, en leek op weg door te gaan breken. In 2024 overleed helaas bandlid en bassist Tijl Geirnaert; hij zou tijdens dit optreden worden geëerd. De mooiste eer is en blijft echter niet opgeven … Cuttermess is ondertussen bezig met een nieuw album voor te bereiden. Alle registers werden hier op gegooid. Naast de sublieme ritmesessie valt de spring-in-het-veld charismatische frontman op , die met badmantel het podium opstormt en over een prachtige stem beschikt. Hij stuift als een wildeman over het podium en port telkens het aanwezige publiek op om lekker loos te gaan in de muzikale absurditeit. Cuttermess flirt met stijlen als thrash metal, heavy metal en punk. Eentje met een hoek af. Klasse!

We leerden de dames van Waterproov vorig jaar kennen, en hadden in het voorjaar van 2024 zelfs een fijne babbel met hen .
Lees gerust.  De rustigste band op de affiche'. liet het duo Waterproov (****) optekenen. Hoedanook boedie hun integere sound. De zaal compleet stil krijgen lukte niet altijd even goed, maar de enkele covers van één van hun grote voorbeelden Froukje en enkele eigen nummers wist iedereen voldoende te ontroeren.
‘Waterproov brengt een brede muzikale weg op sprookjesachtige wijze, van weemoed tot een sprankelende sfeer, die beklijft of je lichtjes doet zweven’, schreven we over hun optreden in CC in Lokeren, vorig jaar. In een sobere bezetting en binnen een intiem kader raakt het duo ons ook nu weer. Een sprankelende songs als “Oorsprong”, (een song waar ieder van ons zichzelf  kan in herkennen), plaatste het in de verf.

Terug de trappen op, voor Dalver (*****), die met een mix van post-metal en sferische stoner, ons compleet omver blies. Waanzinnige drumlijnen, verschroeiende riffs van bas en gitaar vormden de basis van een allesvernietigende trip in een losgeslagen rollercoaster. Enkel de zalvende, maar niet minder krachtige stem van gitarist/zanger Marijn Aper zorgt voor wat licht en verzucht in de duisternis. Dalver bracht je in een sinister aanvoelende, soms dreigende hypnose. Ze klonken als een heus combo , maar zijn maar met drie. Wat een overweldigende sound, door die ondoordringbare geluidsmuur, zonder de melodie uit het oog te verliezen. Klasse band zondermeer

When We Met (****) is een een andere Lokerse alternatieve rockband, ontstaan in 2023. Geïnspireerd door artiesten als Radiohead, The National, M83 en Bon Iver, creëren Dries Bessemans (zang/gitaar), Brikke Wevers (toetsen) en Stef Hesters (drums) muziek die diep weet te raken. Hun nummers brengen sfeer en emotie, met teksten die thema's als slapeloosheid, prestatiedruk en het verlies van controle verkennen, lezen we in de biografie op hun vi.be pagina.
In de Casino Café wisten ze door toegankelijke, aanstekelijke songs harten te breken, ondersteund van de kristalheldere stem van Dries. Ook de dansspieren worden aangesproken.   When We Met balanceert mooi op die dunne lijn tussen toegankelijkheid en lichtjes experimenteel uitpakken, waardoor ze een ruim publiek kunnen bereiken. Hun frisse aanpak overtuigde. Interessant bandje dus.

De publiekstrekker bleek naderhand niet zozeer afsluiter Quantum Fantay te zijn. De bovenzaal stond eerder compleet vol voor Mortel (****1/2), die al een hele weg heeft afgelegd en al wat podiumervaring heeft. Meer dan voldoende alvast voor hun thuismatch. Met invloeden van stoner, rock en blues sleurt Mortel je mee in een bezwerende trip van voodoo aanvoelende vibes. Het knotsgekke gezelschap brengt de nodige adrenalinestoten toe. Een leuke, groovende trip … Op 7 augustus staan ze op de Fonnefeesten, meteen een dikke aanrader!

Afsluiter in de Casino Café was Karavan (****) die een emotioneel pad op doordacht, uitgekiende wijze bewandelt. De vijfkoppige band brengt ons een potje intense post-krautrock. Hun aanstekelijke, zwevende riffs intrigeren.  Ze weten ons te boeien. Evenzeer boeiend is die gevoelig beladen stem van zanger Vince De Leenheer. Het zorgt voor kippenvelmomenten. Karavan bespeelt zijn publiek met een zekere muzikale drive. In hun duisternis word je meegevoerd naar verre oorden , waar het toch nog fijn vertoeven kan zijn …
Opvallend minder publiek op de bovenverdieping voor Quantum Fantay (*****), wat ons verwonderde, gezien de staat van dienst van deze band en de muzikanten binnen de band.
De band zet hun set in met het magisch mooie “Flight into Hive Mind” met dans en theater; de toon van de avond is gezet. Puur muzikaal hebben we hier te maken met virtuoze muzikanten.
Wie hier zweeft en danst is een man met een grote hoed, die ook wat zeepbellen blaast en humor verbindt met wat goochelkunsten. En met twee danseressen met verlicht pak erbovenop, als engelen uit de Hemel, kan iedereen totaal loos gaan! Oog- en oorstrelend allemaal.
Het spreekt tot de verbeelding in sound en act. O.m. “Azu Kéné” met een danseres, iets later een lichtgevende draak, en tot slot twee danseressen als vlinders van de nacht op het podium.
Psychedelische klanken en beelden borrelen op in onze soms harde realiteit. Het theatrale is bij Quantum Fantay dus even belangrijk. In een wervelende finale komt alles samen en worden de registers opengedraaid.! Een magisch mooi afsluiten. Een cultureel totaalbeleven op ‘Ow Zekers!

Deze eerste editie van Ow Zekers! was een schot in de roos, de zaal was goed vol gelopen, en de organisatie bewees dat er nood is aan podiumkansen voor lokale helden. We hopen dat dit concept kan worden verder gezet. Er zijn nog genoeg bands in Lokeren, meteen ook het Waasland op zich, die behoren tot een krans van bijzondere muzikale parels binnen deze brede musiscene. De eerste editie bewees het alvast!

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

House of Wu Fei - Vertoeven in Oosterse sferen

Dankzij sociale media en internet is de wereld om ons heen veel kleiner geworden. In een paar minuten maak je een reis naar de andere kant van de wereld en ontdek je nieuwe culturen. En toch zijn er culturen die maar met mondjesmaat onze westerse wereld binnen sijpelen … O.m. Afrikaanse klanken of de Oosterse cultuur uit Japan, China of Korea. Hoedanook, het blijft eerder bestemd voor een beperkt publiek binnen een alternatieve kring. Neem nu een artieste als Wu Fei. Dit is een  componiste, performer en improvisatie-artieste uit Peking, China. Ze speelt hoofdzakelijk op een Chinese zither genaamd ‘guzheng’, de Chinese variant van de Japanse koto. Daarnaast is ze ook actief als zangeres. Ze reist de wereld rond, een talent zondermeer.
Onder de naam House Of Wu Fei (****) laat ze zich omringen door muzikanten die improvisatie, experiment en het ontdekken van culturen hoog in het vaandel dragen.
In een goed gevulde HA Concerts, Gent, liet ‘Houz’ Of Wu Fei’ ons vertoeven in Oosterse sferen.

Dijf Sanders (electronics), Simon Segers (drums), Louise van den Heuvel (bas) zijn geen onbekenden als combo binnen dit project. Ze zijn een meerwaarde en zorgen voor een zachtmoedige botsing tussen de Westerse en Oosterse cultuur. Het voelde aan als het samenbrengen van die verschillende, brede, uiteenlopende culturen.
De muzikanten beheersen perfect hun instrumenten. Ze vullen elkaar blindelings aan en muzikale grenzen vervagen. We horen een intense intimiteit als een nietsontziende wervelstorm, waarbij telkens een gemoedsrust terugkeert.
We citeren: ''Met oeroude Chinese poëzie en de golven als leidraad maken ze hun eigen sonische gedicht om samen met het publiek te ervaren. Een heel persoonlijke krachtmeting in eeuwig voortstuwende beweging. ''
In die opzet slaagt het gezelschap met brio. In de perfecte beheersing, de improvisatie als het klankexperiment krijgt het poëtische verhaal van Wu Fei voldoende ademruimte en blijft overeind in het geheel. Het is een fantasieprikkelende, kleurrijke, gevarieerde sound, die door het publiek persoonlijk wordt ingevuld. Wat primeert is die typisch Oosterse sfeer in een warme gloed.
De staande ovatie toonde aan hoe iedereen onder de indruk was van deze bijzondere trip. Een Een magische totaalbeleving, met die Oosterse tint. Schitterend!

Organisatie: HA Concerts, Gent

Fractured Insanity - Tussen rauwe duisternis en feestelijke uitbundigheid

In ons kleine landje hebben we een vloed aan toffe bands en artiesten. Eentje is nauw aan ons hart verbonden sinds hun prille begin (2004). Ze brachten recent hun vijfde album uit, 'Age of Manipulation'.
Check gerust https://xtreemmusic.bandcamp.com/album/age-of-manipulation, een overtuigende death metal plaat.
In het Muziekcafé Elpee kregen we een energiek optreden tussen rauwe duisternis en feestelijke uitbundigheid, die Deinze deed daveren op zijn grondvesten.

Eerst trad de Nederlandse formatie Written in Blood (****) op. Het is de band rond ex-God Dethroned-bassist Bert ‘Beef’ Hoving, die met enkele muzikanten puike melodieuze death metal brengt. Een getalenteerd gezelschap. We krijgen een ondoordringbare muur van gitaarriedels. Verder waren er de agressieve drums, fraaie baslijnen onder veelzijdige screams, grunts en growls. Messcherp klinkt het. We misten toch enige variatie door die eenvormigheid. Hoedanook, hun intensiteit en dynamiek behield de spanning en kon ons ‘demonisch’ voldoende overtuigen.

Fractured Insanity (*****) zit binnen diezelfde death metal scene, maar brengt variatie en spanning aan, waardoor je blijft dwalen tussen grauwe duisternis en fel licht. Een interessante bijzondere parel binnen de scene.
Een meesterlijke intro en een verschroeiende start met “Exaltation of A Fallen”. In de omgang zijn het super sympathieke muzikanten, maar op dat podium ontpoppen ze zich als demonische wezens. In een razendsnel tempo, weinig rust tussenin, kregen we hun materiaal te horen. “Age of Manipulation” en “Hell of No Mans land” schitterden. Demonisch menselijk klonk het.
Zelfs een klein technisch euvel kon hen niet deren, het werd met de nodige kwinkslagen opgelost. En humor is belangrijk in hun muziek, het biedt ruimte tot zelfrelativering.
En … Je mag feesten op hun muziek. Hoe verder in de set, hoe meer de boel los gaat, met een rits moshpits. “Forced to Rome” en “Bezoar” is de aanzet naar een wervelende finale. Niemand staat nog stil op “Slumber in the Deep” en “All Shall Fad”. Fractured Insanity eindigt met “Man Made Hell” , onze persoonlijke favoriet. Het is een song die de lading dekt die de menselijkheid verbindt met het grauw demonisch.
Een uur lang bood de band ons een verschroeiende trip, tussen rauwe duisternis en feestelijke uitbundigheid!

Organisatie: Elpee, Deinze

Bodem - Muziek die je moet ondergaan om het verhaal echt te begrijpen.

Bodem (****) is een trio rond saxofonist Adia Vanheerentals, gitarist Willem Malfliet en drummer Anke Verslype. De vrij jonge formatie liet het eerst van zich horen met het album 'Kleine Mars' in 2023, met een sterke respons tot gevolg.
Voor ons was Bodem  één van de ontdekkingen van het voorbije jaar. Over hun optreden op 'European Jazz Conference in De Centrale, Gent schreven we: "Op het podium voelen we de speelsheid en is er de zin voor improvisatie. We krijgen variaties en verrassende wendingen, die het allemaal spannend houden."
Lees gerust  .

Met hun nieuwste worp 'Lush And Alive' blijft Bodem een boeiende sound brengen, waarbij de vrije improvisatie centraal staat. We bleven echter met nog wat onbeantwoorde vragen zitten, want Bodem is een band die ook nu weer niet te snel in z’n kaarten laat kijken.
"Het basisidee van mijn nummers is vaak vrij rustig, maar tijdens het improviseren kan het wel eens wilder worden.", vertelde Adia ons in een interview begin dit jaar.  Dat is ook hoe we het optreden beleefden …
In eerste instantie bleek alles op een milde toon uit te draaien, van enige uitspattingen zou je Bodem bezwaarlijk kunnen betichten. De verrassende wendingen volgen echter op onverwachtse momenten. Een spanningsveld wordt opgebouwd, het gaat verschillende richtingen uit en gaat tot een zekere climax. Je wordt stapsgewijs meegesleept in hun muzikaal verhaal, die heel wat verrassingen biedt dus; want onder die ogenschijnlijke eenvoud in aanpak, zijn er zoveel laagjes, die een inspanning vergen.
De experimentjes in klank, de toon en de melodie vormen de voornaamste exponenten. Het sprankelende “Slaapwandel” van het trio was een mooi voorbeeld.
'Lush and alive' is een echt plaatje om te ontdekken. Op speelse wijze een puur geluid creëren, met ruimte voor klankexperiment en talloze verrassende wendingen op je buikgevoel. Het siert hen! Een inspanning de moeite waard.
Check gerust Bodem op https://bodem.bandcamp.com/album/lush-and-alive  

Organisatie: HA Concerts, Gent ism JazzLab

La Muerte - Afscheidsconcerten langs een helse poort

Afscheid nemen in de muziekscene doet de artiest/band elk op z’n manier; o.m. je kan doorgaan tot je bent verwelkt, een parodie wordt op jezelf, én er soms mee weg komt door de horde fans die je blindelings op de voet blijven volgen. Of je kunt stoppen op een zeker hoogtepunt, en je fans meesleuren op een razendsnelle trip, een losgelagen rollercoaster, en op die manier afscheid kan nemen langs een helse poort.
La Muerte (*****) ging voor de tweede optie in een goed vol gelopen De Casino. Eerder bewees de band al in de 4AD, Diksmuide dat er nog geen sleet staat op de band, lees gerust. In De Casino zette La Muerte eveneens de puntjes op de 'i'.

Cyclone (*****) opende de avond. Ze hadden ook hun eigen schare fans mee. Niet zo verwonderlijk, want deze band kan eigenlijk wel de zaal vullen. Iedereen was meteen mee in hun muzikaal verhaal en amuseerde zich. leunen. Ze drukten het gaspedaal telkens in; wat een kracht, wat een energie. De charismatische zanger porde nog wat meer het publiek aan. We genoten van de verbluffende gitaar solo'. Cyclone profileerde zich als de evenknie van de hoofd act deze avond, want eigenlijk ook hier stond de poort van de hel prompt open!

La Muerte werd in 1983 opgericht door zanger Marc Du Marais en Gitarist Didier 'dee-j' Moens. Doorheen de jaren bouwde La Muerte een internationale cultstatus op met stomende liveshows en straffe en toch vooral enkele tijdloze platen. Doorheen de jaren zagen we hen aan het werk , waarbij ze een ondoordringbare geluidsmuur optrokken.
Hun concerten waren gedrenkt in een poel van de Hel; bij elk optreden kwamen ahw demonen tevoorschijn.
Na meer dan veertig jaar, blijkt dat nog steeds het geval, hoewel we in het begin het gevoel kregen dat de motor nog wat warm moest draaien, maar eens het Hellevuur brandde, knetterde het muzikaal!
Met twee opvallende omgekeerde kruisen op het podium badend in een bloedrood licht, opende het combo met een dreigende intro van 'Ennio Morricone’s’ “Navajo Joe”. Het donderde, kletterde meteen op songs “Evil Land” en “Coteau dans l'eau”; filmische beelden borrelden op, die ons naar adem deden snakken.
Even leek het wat allemaal dezelfde lijn uit te gaan, maar met een verschroeiende “Snake in my hand” ging naar een climax. Een helse duisternis daalde over ons heen. Op een “Black God, White Devil” en “Shoot in Your Back”, waren er geen lichtpuntjes meer te bespeuren. Het verschroeiende tempo blijft, alsof je onder hypnose meedanst met de Duivel en zijn Discipelen.
Het is een ritueel aanvoelende trip van La Muerte, meegesleurd in een Poel des Verderf. Er waren moshpits, mensen die in een donkere walm headbangden, de demonen strak in de ogen; een hels pad vol vuurtongen. “Ecoute cette Priére”, “I would Di Faster” en het gekende “Lucifer Sam” volgden.
In een wervelende, duivelse finale volgde een apocalyptisch aanvoelend tafereel, tot iedereen verweesd achterbleef. De registers werden dus nog eens opengetrokken met “Burst my soul” en “Wild Thing”.

We willen meegeven dat La Muerte toch invloedrijk was, want Wiegedood, AmenRa en andere Belgische parels hebben toch zekere raakpunten qua intensiteit en spanning.
Ze waren pioniers van donkere metal/punk of hoe je het ook wil noemen.
La Muerte pakte nog eens stevig uit , een ‘afscheidstour en grandeur’ langs een helse poort.

Setlist: Intro (Ennio Morricone - Navajo Joe) - Evil Land - Couteau dans l'eau - She Did It for Lust - Snake in my Hand - Whack This Guy - I Lost My Hand - Lost - Black God, White Devil - Shoot in Your Back - Kustom Kar Kompetition - Écoute cette prière - I Would Die Faster - Lucifer Sam (Pink Floyd cover) - Kung Fu Fighting (Carl Douglas cover) - Burst My Soul - Wild Thing  (Chip Taylor cover)

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
La Muerte
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/7463-la-muerte-26-04-2025?Itemid=0
Cyclone
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/7464-cyclone-26-04-2025?Itemid=0

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

N.E.L. & J.P - De teksten zijn als een soort spiegel bedoeld. Op live optredens staat er dan ook altijd een spiegeltje op het podium, als symbolische verwijzing

NEL & JP - Ze brengen een sound die wat doet terugdenken aan de wave stijl uit de jaren '80, maar klinkt verre van gedateerd. Integendeel zelfs. Hun teksten in het Nederlands maken hen een unieke parel binnen de scene.
De EP 'Honger' (2023) bracht al een tipje van de sluier, poëtisch op zoek naar de juiste insteek. Ook live zondermeer. Met het full album 'Waarom niet? ' bevestigen ze overduidelijk. In Den Trap, Kortrijk, letterlijk een zaaltje in een soort kelder met de trap naar beneden, plaatst het duo - aangesterkt met een strak spelende drummer - de puntjes op de 'i'. Hier hebben we muzikaal een compleet duister plaatje van pure poëzie in de Nederlandse taal.
Naderhand hadden we een toffe babbel met Nel en JP (Jean-Paul) over het concert, de nieuwe plaat en of ze nog in den Aldi binnen mogen. Uiteraard polsten we ook naar de plannen en ambities.
Lees het live verslag intussen van 10 april 2025  N.E.L. & J.P – Poëtisch met een lach en een traan

Jullie zijn al enkele jaren bezig met dit project , ik dacht 2022(?); sinds de EP ‘Honger’ is er veel gebeurd, graag een overzichtje
We zijn met dit project begonnen in november 2022. We hebben op uitnodiging van Fragment al vrij vlug een eerste optreden gespeeld. Ook een paar singles uitgebracht en inderdaad onze EP ‘Honger’ in 2023. Eigenlijk hebben we in dat eerste jaar vrij veel optredens kunnen versieren. We zijn ondertussen nieuwe nummers blijven schrijven en na een jaar hadden we ons full album ‘Waarom niet?’ klaar. Die plaat verscheen dan in november/december vorig jaar. En ondertussen blijven we verder groeien en verder optreden… het stopt niet.

Mijn collega zag jullie kort voor de release van ‘Honger’ live en schreef: “Wel is er live geen marge voor zijsprongetjes of improvisatie, door de loops die moeten gevolgd worden.” Ik vond dat jullie nu wel meer konden improviseren, is dit door de opgedane ervaring? Of door inbreng van drums (een meerwaarde!); bewust gekozen?
JP: Die kritiek was terecht, er is een groot verschil als je met of zonder drummer speelt. Wijzelf merken dat ook. Met drummer krijg je veel meer energie op het podium. Dat zorgt voor een heel andere ervaring dan met ons twee staan spelen, sowieso.
Nel: Het feit dat we met twee verschillend drummers werken zorgt voor bij elke ander optreden voor een heel andere insteek en energie. Ik merk ook bij mezelf dat ik daar enorm door gestuurd wordt. Ik kan, dankzij die energie van die drum, in mijn teksten veel meer emoties leggen. De kritiek van Filip is zeker een stukje terecht, we zitten met een backingtrack waarop inderdaad niet veel speling zit. Daar kan onze drummer wel zijn ding mee doen, en ook JP op bas. Maar die backingtrack blijft wel onze leidraad.

Soms spelen jullie ook met vier, (met viool dacht ik), dan weer met twee en nu dus met drie… Ik veronderstel dat het afhangt van de setting? Van wat hangt de beslissing af?
Nel: Welk podium maakt ons weinig uit om dat te doen met al dan niet viool . We hebben in De Loge gespeeld, een mini podium en daar was de violist er ook bij; Het hangt gewoon af van wie vrij is om op dat moment mee te gaan of niet. Uiteraard, hoe groter het podium hoe liever we hebben dat we met vier op het podium staan. Omdat we ook weten dat iedere muzikant die aansluit zijn eigen input heeft, en dat is altijd een voordeel. Op klein podia of poëzie evenement gaan we eerder met ons twee op het podia staan, afhankelijk van wat technisch mogelijk is. Liefst van al spelen we met live drummer én Dirk erbij op Viool. Maar Dirk heeft ook andere projecten waar hij druk mee bezig is. Het hangt van allerlei zaken af, maar dat maakt het ook wel leuk. Omdat elk live optreden daardoor anders gaat klinken.

Los van de muzikale inbreng van natuurlijk JP vond ik jouw stem (Nel) een beetje een wilde combinatie zijn van Siouxie en Anne Clark. En het samenspel klopte hoedanook. Zijn  jullie zoals het nu is ‘een afgewerkt product’ of zijn er nog groeimogelijkheden?
JP: het zal nooit een echt afgewerkt product zijn, er zijn altijd wel groeimogelijkheden. De nieuwe nummers waar we mee bezig zijn, zijn helemaal anders. Ik hou er niet van mezelf telkens te herhalen. Ik hoop alleen dat iedereen een beetje meegaat in dat groeiproces. Wij maken geen standaard new wave, wij maken geen standaard, wij doen gewoon andere dingen. En blijven dus groeien.. dat is belangrijk voor ons. Het moet boeiend blijven, dus er zal altijd wel een nieuwe of andere input zijn binnen dit project.
NEL: We hebben tot op heden nog nooit een voorbeeld gehad van ‘we willen klinken zoals’. We willen vooral klinken als NEL & JP en onze eigen zin blijven doen. We weten heel goed wat we niet willen maken. Wat we wel willen maken weten we niet, bij het schrijven van een nieuw nummer komen er nieuwe ideeën naar boven. Dat is ook het leuke, dat het helemaal anders kan uitdraaien en we willen vooral blijven groeien.

In het Nederlands zingen, altijd wel fijn … Het mooiste voorbeeld van wat jullie doen is toch wel Amora di Amore , maar ik herinner me een periode dat de neus ervoor werd opgehaald. Nu zijn er Nederlandstalige artiesten die Sportpaleizen uitverkopen.
Is er bewust voor het Nederlands gekozen omdat het nu bon ton is; hoe moet ik het zien?
JP: op het moment is er zeker en vast plaats voor Nederlandstalige muziek. Voor mij is het wel iets nieuw, tot twee of drie jaar geleden was ik daar eigenlijk niet mee bezig. Door wat ik doe in co producties en met NEL nu merkte ik wel dat het iets heel leuk is om te doen, en dat er ook een publiek voor is. Het is ook iets heel boeiend in eigen taal nummers brengen.
NEL:  Er is zeker bewust voor gekozen. Maar niet om commerciële redenen. Ik kan communiceren in andere talen, zoals Frans, Engels, Duits… maar ik kan met niet uitdrukken. Dat is een groot verschil. Dat lukt enkel in mijn moedertaal. Ik denk ook dat er wel altijd plaats geweest is om in eigen moedertaal te zingen; maar muzikanten hebben tot op heden het niet altijd aangedurfd om hun ding in het Nederlands te doen. Dat is dan weer wel veranderd in deze tijden. als ik denk aan bands als Maria Iskariot, Kleinpunk, Kaat Van Stralen, Chibi Ichigo… Uiteindelijk is dat in andere landen wel altijd het geval geweest. Ik ben al jaren fan van Kaelan Mikla uit IJsland, die in hun eigen taal zingen. Of het Turkse She Past Away, al die prachtige Scandinavische metal… Ik begrijp er niets van. Dat is vaak ook gewoon het geval bij metal bands die in Engels of Nederlands brullen. En toch raakt het. Er is dus altijd wel ergens een plek voor geweest, maar het Nederlands als taal, ook bij alternatievere muziek, wordt nu meer gehoord.
JP: Om een voorbeeld te geven: moest je 15 jaar geleden gezegd hebben dat een band als AmenRa hun muziek in Nederlands zou brengen, zou niemand je geloven.

Nu het algemeen aanvaard is, zijn er voor jullie ook deuren opengegaan? Grotere podia? Of zit jullie muziek te vaak in de ‘niche’?
JP: Ik werk veel samen met heel jonge mensen en wat me opvalt als mensen je echt leren kennen, dat ze je muziek wel de max vinden. Om een bepaald publiek te bereiken, zitten we wellicht niet op de juiste forums op het moment. Dat er moeilijker deuren naar grote podia open gaan, ligt dus aan het feit dat ze de muziek niet kennen. We worden nog al te vaak in dat hokje ‘wave’ geduwd.
NEL: We hopen dat we niet in die niche belanden of blijven hangen. Gelukkig hebben we af en toe al optredens die buiten die new wave en gothic wereld liggen, en we hopen dat dit zo gaat blijven. We krijgen wel goede respons, ook in Nederland merken we dat we op andere podia onze kansen krijgen. In Venlo spelen we binnenkort op de Zomerparkfeesten. Daar zijn we wellicht de donkerste band op de affiche. Ik hoop dus dat we heel gevarieerde podia kunnen blijven aanspreken.

Het ‘hokjes denken’ is er, zeker bij de jeugd vind ik, wat uit …
NEL: Ja, je merkt dat ook in programmatie op festivals en zo, dat dit inderdaad wel aan het veranderen is en dat hokjes denken er uitgaat.

Waar ik het meest van hou in de muziek is die poëtische ondertoon; de dunne lijn van een lach en een traan, alsook het ironische en het relativerende. Wat denk je zelf?
JP: Het NEL-syndroom (haha).
NEL: (haha) Dat is een heel mooi omschrijving, JP! Het is gewoon typerend aan mijn karakter. Ik heb wel een ironisch kantje aan en ik schrijf al zolang ik leef, bij wijze van spreken. Ik wou al leren schrijven in de kleuterklas. Op mijn zes jaar was ik gedichtjes aan het schrijven. Rijmpjes. Op mijn twaalf jaar vond ik dat stom en ben iets anders beginnen schrijven. Toen mijn eerste poëziebundel uitkwam omschreven ze het als ‘punkpoëzie’  omdat het inderdaad niet gaat over kabbelende beekjes en weidse landschappen en nooit aan de schrijfregels over cadans, ritme, rijm,... voldoen. Mijn teksten gaan over het leven, alle onrecht, alle miserie en wat mis gaat in de maatschappij. Alle liefdesverdriet en ego’s waarmee je geconfronteerd wordt. Maar wel allemaal met een zeker relativerend kantje daaraan verbonden. Omdat het anders al te somber is. Dat is hoe ik het leven sta en dat wil ik ook meegeven. Maar los daarvan vind ik het ook belangrijk om de realiteit te benoemen in de teksten die ik schrijf. Ik wil alleen niet vervallen in die zeemzoete, melancholische somberheid.

Een topper vind ik “Zelfbeeld van DenAldie”, een beetje cynisch maar het raakt. Is het de grondslag van het verhaal ook, cynisme? En mag je nog binnen in de Aldi?
NEL: We mogen nog binnen in den Aldi (haha), ook al hebben we de videoclip in de Carefour opgenomen. Zit er een persoonlijk verhaal achter? Als het over een zelfbeeld gaat, zit er bij iedereen een persoonlijk verhaal achter. ‘Zelfbeeld van DenAldie’ gaat daarover, iedereen heeft wel eens zo momenten. Ik heb er ook enkele zware clichés in verstopt.  Iemand die een laag zelfbeeld heeft en dat probeert te compenseren door overconsumptie. Het is dus niet per se een persoonlijk verhaal van mij, maar tegelijkertijd wel voor iédereen een persoonlijk verhaal. Dat komt eigenlijk in veel van onze nummers voor eigenlijk. Ik heb een nummer geschreven ‘Zebra’ over zelfdoding. Ik ben daar al een paar keer hard mee geconfronteerd geweest. Maar ook dat geldt voor iedereen. Ik denk dat in elk nummer wel iets zit waarin men zichzelf kan herkennen. Op live optredens staat er ook altijd een spiegeltje op het podium, als een symbolische verwijzing daarnaar. De teksten zijn dan ook als spiegel bedoeld.
JP: Veel teksten van Nel zijn fotomomenten, waarin je beseft dat het iets is dat je zelf wel ooit eens hebt meegemaakt. Heel herkenbare situaties. En dat komt dan ook binnen, telkens opnieuw.

Ook het dansbare, lichtjes macabere en de dosis humor vind ik zowel op plaat als live. Zijn jullie met de plaat ‘Waarom Niet?’ wat meer gegroeid in vergelijking met de EP ‘Honger’?
JP: We hadden het er inderdaad al over, het is een continue groeiproces. Maar bij de eerste plaat hebben we op twee maand tijd in elkaar gebokst. We ondervonden dat we heel snel iets heel mooi konden doen, op zo korte tijd. Wat heel leuk is uiteraard. Als je dit kan doen, op twee maand een set in elkaar steken, dan weet je dat je iets in je handen hebt dat goed zit.
NEL: Er was inderdaad, vanaf het begin, een heel goede klik tussen ons. Het is heel gemakkelijk om tegen elkaar te zeggen ‘nee dat vind ik niets, we doen dat niet’. We aanvaarden dat ook van elkaar. We moeten het allebei goed vinden, is dat niet zo dan doen we het gewoon niet. Doordat we elkaar aanvaarden op alle vlakken, maakt het gemakkelijk om samen te werken. Waardoor we gemakkelijk een drive vinden om heel snel iets te realiseren.

Komt het dat jullie uit dezelfde scene komen of heeft het er niets mee te zien?
NEL: Ons enige raakpunt muzikaal is Tool en Nine Inch Nails (NIN) eigenlijk. Oorspronkelijk kom ik niet uit de gothic-/ newwave- scene maar uit de metalscene. Ondertussen is die newwavewereld wel mijn wereld geworden. Ik luister , los daarvan, naar zoveel andere dingen. Ik ben daarjuist nog naar een singer-songwriter gaan kijken, begeleid op piano, sax en klarinet. Ik geniet daar even veel van.
JP: Bij mij is het ook wel eclectisch , maar mijn smaken liggen meer bij soundtrack en cinematografische dingen. Ik hou ook van heel dansbare muziek. NIN, maar o.a. ook drum&bass. Het is leuk dat je al die invloeden kunt samen brengen, waardoor het zweverig én dansbaar kan zijn. Dus wat scene betreft zaten we eerder niet in datzelfde water, maar ergens hebben we elkaar wel gevonden.

Hoe waren de reacties tot nu toe?
JP: De meest opvallend reactie is het grote hoeveelheid winkels die ons aanspreken om onze plaat ook bij hen te koop aan te bieden.
NEL: We merken wel dat sinds de album release show, er vanuit andere onverwachte plekken reacties komen. Ook om op te treden. Waar we ons niet van bewust waren is dat we ook in het buitenland op heel wat Spotify lijsten opduiken. De release van deze plaat heeft dus zeker iets gedaan, waar we nog niet echt zicht op hebben wàt juist. Maar er beweegt iets, zoveel is zeker. Je voelt dat het leeft en bruist en dat is enorm fijn!

‘een vrouw als frontvrouw’, mooi dat we het dikwijls kunnen lezen in interviews; ik krijg de indruk dat de muziek business, buiten de populaire pop muziek wellicht, nog steeds een mannenbastion is? Of zie je een kentering?
JP: Nee zeker niet, ik zie toch opvallend veel vrouwen opduiken binnen gelijk welke muziekscene.
NEL: Als we optreden zien we even veel femalfronted bands of vrouwen achter de drums, de toetsen, op bas... Ze worden duidelijk meer gezien en gehoord dan vroeger, dat wel. Ook de pers heeft er wat meer aandacht voor dan vroeger. Kijk naar De Nieuwe Lichting, die is gewonnen door drie vrouwen. Dat is nog nooit voorgevallen, denk ik. Ze krijgen meer dan terecht hun plek in de schijnwerper. Er zijn altijd al vrouwen geweest die muziek maakten, maar ik denk dat er nu gewoon meer oog voor is. Dat mannenbastion is dus zeker doorbroken.
JP: Het is zelfs zover gekomen dat je als puur en alleen mannenband er nog moeilijk geraakt. Zover is het zelfs gekomen…

Jullie zijn nu volop bezig met ‘Waarom niet?’ te promoten. Wat zijn de verdere plannen … buiten de wereld veroveren?
NEL: De wereld veroveren is een mooi doel.. haha. We hebben zeker nog plannen. We gaan dit jaar nog een single uitbrengen. Nog een paar remixen. Er staan al enkele leuke optredens gepland deze zomer, o.a. op Gentse Feesten.
JP: Deze zomer, het najaar en volgend jaar.. komen er zeker nog veel mooie dingen aan, absoluut!

Wat is de voornaamste ambitie, is er een soort einddoel dat je voor ogen hebt?
NEL: Een einddoel? We zullen nooit een einddoel hebben. Eens je een einddoel hebt, is de motivatie weg. We willen groeien, meer plezier maken, meer podia, eventueel grote podia. Iedere muzikant droomt van grote festivals of podia. We moeten met beide voetjes op de grond blijven, maar dromen mag natuurlijk. Op het moment hebben we al op kleine podia gestaan waar het zo leuk is en een publiek is dat ons totaal niet kent. Soms is dat zelfs veel leuker dan grote podia, met allemaal mensen die je kent. Onze bedoeling is dat onze muziek verspreid geraakt en dat het mensen met elkaar verbindt. En natuurlijk willen we groeien en naar die grote podia, omdat het leuk is. Maar een einddoel wil ik niet hebben, want dan heb je niets meer om over te dromen. We willen niet stoppen met dromen.

Pics homepag @Herman Vercammen

Een mooie ingesteldheid alvast! Nog veel succes gewenst

Facebook: https://www.facebook.com/NELENJP/
Bandcamp: https://neljp.bandcamp.com/
Instagram: https://www.instagram.com/nelenjp/
TikTok: https://www.tiktok.com/@neljp7
Bluesky: https://bsky.app/profile/nelenjp.bsky.social
VI.BE: https://vi.be/platform/NELJP  

The Easywood Killers - Een filmisch totaalbeleven

The Easywood Killers  (****) is het  soloproject rond Bjorn Eriksson (zie Eriksson Delcroix, The Broken Circle Breakdown Band, Les Blauwd) dat is uitgegroeid tot een heuse all star- band, Bjorn Eriksson (gitaar), Tomas De Smet (contrabas), Jeroen Stevens (drums), Roel Poriau (vibrafoon &drums), Sander Smeets (toetsen), Peppie Pepermans (saxofoon) en Alain Rylant (geluid). 
Een uitzonderlijk tof getalenteerd gezelschap die aan de haal gaan met zowat alles tussen jazz, roots- en filmmuziek in een knetterende vitaliteit, muzikale gretigheid en enorme verbeeldingskracht. We hoorden het reeds op het prachtige album 'The Easywood Killers'. Ook live was het meer dan de moeite … 'Breedbeeldcinema op het podium! ', staat te lezen in de biografie.
In de Casino, Sint-Niklaas kwam het gezelschap dit project voorstellen in het kader van 'Welcom to the jazzclub' . We kregen een filmisch totaalbeleven.

Vanaf de eerste tune hangen borrelde de sfeer van de Westerns op met aanstekelijke roots/jazz. Met een beetje verbeeldingskracht voelde je de rit doorheen woestijnlandschappen en/of over dorre vlaktes, de ondergaande zon tegemoet.
Het mooiste hier is dat je zelf die beelden kunt invullen en dat ze inruilbaar zijn welke fantasie ook.
We kregen dus een Western sfeertje én als alle registers werden open getrokken - kwam je in een soort zombie Apocalyps terecht. Elk voelt het aan op z’n eigen manier. Een overtuigend samenspel van gitaar, drum, percussie, saxofoon en contrabas; deze muzikanten voelen elkander blindelings aan in een ordening en chaos van filmische prikkeling en improvisatie. Je wordt moeiteloos meegevoerd naar de cinema, zonder dat er maar beelden verschijnen op het scherm.
De band staat trouwens mooi naast elkaar opgesteld, in één rij. Bjorn Eriksson neemt hier wel het voortouw en spreekt het publiek aan.
De aanstekelijke, opzwepende sound spreekt de heupspieren aan. Op het einde van de set, in de bis, laat Bjorn horen hoe vocaal sterk hij wel is.  Zijn warme stem, doet je wegdromen naar lange avonden rond het kampvuur. Een bijkomende filmische insteek.

Het is vooral opmerkelijk hoe Bjorn Eriksson en zijn The Easywood Killers beelden kunnen  oproepen, en op die verbeelding inwerken, zonder gebruik te maken van visuele effecten. In hun instrumentatie slagen ze anderhalf uur langs in een magisch, filmisch totaalbeleven.

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas i.s.m. Jazzlab en CC Sint-Niklaas

Jerry Fish - Een 'Celebrate' van het leven

Jerry Fish (*****), de frontman van An Emotional Fish , scoorde in de jaren 90 een nu nog steeds veel gehoorde indie hit, “Celebrate”. Sindsdien was het hier stil rond deze artiest … Nochtans heeft hij allesbehalve stil gezeten. Sinds 2020 organiseren Jerry Fish en MayKay 'Hi, How Are You Day' in Dublin, Ierland, een viering van het leven, de muziek en de erfenis van Daniel Johnston. 'Dreaming of Daniel' is een studioalbum en een waar liefdeswerk, geproduceerd door Jerry Fish en Cian Boylan, opgenomen in de Camden Studios Dublin.
In het gezellige en goed vol gelopen Djingel Djangel in Antwerpen presenteerde Jerry Fish in een breed palet zijn 'Celebrate' van het leven.

Jerry Fish is een charismatische klasse entertainer die zijn publiek letterlijk mee neemt in zijn verhaal. Uiteraard wordt teruggegrepen naar het album 'Dreaming of Daniel', waarbij je die geest van Daniel Johnston ziet boven komen. Ook ander werk komt aan bod.
Hij wordt geruggesteund door zijn meesterlijk solerende pianist en mede kompaan Cian Boylan. Hij zorgt voor een danspartijtje en zwaait met de armen rond, als de golven van de zee; of hij nodigt koppels uit tot een slow bij een ballad.
Het toont aan hoe Jerry zijn publiek voortdurend triggert en hen, maar ook zichzelf, geen seconde rust gunt. Opvallend toch.
Het komt al te vaak voor als een artiest, die veel mensen kennen door zijn werk bij een bekende band, een solo optreden brengt, de fans staan te wachten op die ene hit van hun favoriete band. Hier reageerde het publiek op elke song even enthousiast, wat natuurlijk mede ligt aan het niet aflatende charisma van Jerry zelf.
Wat binnen die context ook boven komt, is die typische Ierse mentaliteit, wat zorgt op zijn beurt voor een tot de verbeelding sprekende volks sfeertje, dat deugd doet aan je hart, en waarop je doodgewoon niet stil kunt blijven staan. 
Jerry Fish profileerde zich in Djingel Djangel als een top gastheer, die zijn publiek continu betrekt bij de set en het ook vaak gaat opzoeken. Ook al passeren er wel songs van An Emotional Fish, en was “Celebrate” een zekere apotheose binnen de set.
Het was een emotionele en feestelijke avond van Jerry-Cian in een venijnig klinkend sausje.

De dierbare geliefden van Jerry Fish worden gerespecteerd en weet iedereen persoonlijk aan te spreken. Want ondanks pijn en smart is de beste manier om met verlies om te gaan, voluit genieten van wat het leven je te bieden heeft. Een 'Celebrate' van het leven, in alle vormen, negentig minuten lang. Klasse zondermeer!

Pics homepag @Wendy Vanleeuw

Organisatie: Djingel Djangel, Antwerpen + JAMUZZI vzw