Dionne Warwick - Uit het leven gegrepen

Een iconische figuur die de tand des tijds heeft doorstaan … Een dame die nog steeds ijzersterk in haar schoenen staat. Dat kunnen we zeggen van het optreden van de Amerikaanse legendarische zangeres Dionne Warwick (***).
We wisten dat het geen normaal concert ging worden, maar eerder een documentaire rond haar leven, met een rits songs die ze live bracht met een verdomd goed spelende band rond haar.
Het begon met een video met enkele bekende muzikanten als Elton John en Carlos Santana, die hun lof uitspraken over Dionne Warwick.
In een interview met haar jongste zoon Damon werd haar leven meer dan drie kwartier lang uit de doeken gedaan; met beelden op het scherm, over haar verleden als go-spel zangeres, de sterke familieband en hoe ze als zwarte vrouw, wat in die tijden niet evident was, toch haar stempel wist te drukken.
In het eerste deel van de set werden amper twee nummers gebracht, “Don't make me over” in het begin van de set en op het einde “I Say a Little prayer”, met de sublieme vocale support van haar oudste zoon David. Het viel op hoe al vóór de pauze heel wat mensen de zaal verlieten. Zij die gekomen waren voor een muzikale avond met enkele hits, waren er al  aan voor de moeite. Het traag gebabbel over het verleden was een beetje teveel van het goede om te blijven boeien.

In het tweede deel van de set leek alles wat op hetzelfde elan door te gaan, ondanks het treurige verhaal rond haar nichtje Whitney Houston , met enkele beelden rond de zangeres zelf en haar begrafenis, die de gevoelige snaar raakte.
Ook haar introductie met Snoop Dogg zorgde voor heel wat hilariteit. In die gesprekken en de beelden zat zeker wel een boeiend verhaal, we zagen een ijzersterke grand dame, die heel wat respect afdwingt.
Meer nog, we waren al langer fan van deze ondertussen  84 jarige zangeres, en na deze documentaire is ons respect voor haar zelfs nog gegroeid.
We kwamen echter  ook voor de muzikale omlijsting, die ontbeerden we toch tot op het laatste moment - toen waren er al meer dan twee uur verstreken.
In de laatste rechte lijn kregen we eindelijk haar stem te horen, de hoge noten haalt ze niet meer maar de oprechte emoties op “Never Love this way again” en “Heartbreaker” raakten ons hart. Ze wist ons muzikaal ook diep te ontroeren. Het mooiste moment kwam met het magisch mooie “Alfie”, “What the world needs now is Love” en het samen met haar zoons gebrachte “That's What Friends are for”, de apotheose van de avond . Eerlijk gezegd , het mocht iets meer zijn van dit …

Het was bijzonder fijn om de charismatische persoon Dionne Warwick nog aan het werk te zien. De gesprekken, beelden en anekdotes brachten heel wat gevoelens, emoties los. Zeker hoe ze steeds is blijven strijden, en oog had voor nieuwe strekkingen als disco (zie o.m. haar samenwerking met Barry Gibb van The Bee Gees) en rap (o.m. met een Snoop Dogg).
Familie is belangrijk voor haar , dat hoorden we ook. Haar zoons kunnen vocaal tornen aan haar; de appel valt dus niet ver van de boom. Ook haar kleindochter Cheyenne Elliot bleek uit hetzelfde bijzondere hout gesneden te zijn.
Dit optreden van Dionne Warwick mocht iets meer zijn in de muzikale omlijsting. Ze heeft zestig jaar aan hits, nu bleef het beperkt tot amper acht songs. De verhalenlijn, die wel boeiend was , was toch iets te lang, wat de aandacht deed verslappen. Iets meer muzikale pit en dynamiek was dus graag meegenomen. Hoedanook, diep respect voor deze Grand Dame van de Amerikaanse soul muziek, uit het  leven gegrepen!

Set I: Intro //(Video Introduction) Don't Make Me Over (Burt Bacharach cover) Interlude (Part I 45 minute interview with her son Damon, with videos on screen) //I Say a Little Prayer  (Burt Bacharach cover) (With her oldest son David)
Set II: Interlude (Part II 40 minute interview with her son Damon, with videos on screen) Walk On By (Burt Bacharach cover) //I'll Never Love This Way Again (Richard Kerr cover) //Heartbreaker (Bee Gees cover) //Do You Know the Way to San Jose?  (Burt Bacharach cover) (Followed by band introductions) Alfie  (Burt Bacharach cover)   //What the World Needs Now Is Love  (Burt Bacharach cover) //That's What Friends Are For  (Burt Bacharach cover) (With her sons)

Organisatie: Greenhouse Talent

Laurence Cousseau & Clément Cerovecki -  Milde botsing van uitersten

We citeren even uit de bio ‘Fluitiste Laurence Cousseau en pianist Clément Cerovecki vormen een muzikaal duo dat klassieke muziek en jazz organisch in elkaar laten overvloeien. In september 2022 brachten ze het album ‘Crépuscule à bascule’ uit, waarin ze werk van componisten zoals Sergej Prokofjev, Claude Debussy en Olivier Messiaen interpreteren en combineren met eigen composities. Andere liedjes zijn gebaseerd op bestaande gedichten, waarbij ze zich eerder laten inspireren door de textuur van woorden dan door de letterlijke betekenis’.
De Lokerse Jazzklub was de 'place to be' om het unieke duo te ontdekken …

Belangvol doorheen de set van Laurence Cousseau & Clément Cerovecki (****) was de verbinding maken tussen jazz en klassieke muziek als een milde botsing van uitersten doen ontstaan. De zwevende fluitklank botste tegen de gevleugelde piano sound aan. In de instrumentatie klonk het uiterst genietbaar en ging het tegen elkaar op. Improvisatie maakte het nog heerlijker.
Composities van bekende en minder bekende grootmeesters passeren de revue, in een ingetogen, intiem kader. Een bijzondere sfeer wordt gecreëerd. Het publiek genoot van deze twee.
Na twee sets, met een pauze tussenin, kwam het duo nog eens terug. Improvisatie ten top hier. De meest opvallende composities waren deze van Russische makelij, o.m. van Sergej Prokofjev, die je in onze contreien niet zo vaak tegenkomt. De vibe is bij deze composities heel anders, gedrevener, energieker dan bij Westerse collega's; althans die indruk kregen we. Het duo gaf er verrassende, boeiende wendingen aan, wat het concert een unieke beleving maakte .
Door deze diversiteit werd de jazz- als de klassieke muziek liefhebber gecharmeerd.
Het avontuur en de creativiteit die de twee speelden, werd geapprecieerd door het doorsnee publiek die naar de Lokerse Jazzklub afzakt. De organisatie houdt van artiesten en muzikanten, die hun grenzen aftasten en durven verleggen in het genre.
Laurence Cousseau & Clément Cerovecki waren een mooi voorbeeld, die de composities wisten uit te kleden, met respect voor het originele. Een bevestiging van die milde botsing van uitersten!

Check gerust de site van de puike initiatieven van de organisatie https://www.lokersejazzklub.be/concertagenda  

Organisatie: Lokerse Jazzklub, Lokeren

N.E.L. & J.P – Poëtisch met een lach en een traan

Luminous Dash slaat de handen in elkaar met Den Trap voor een reeks concerten onder de noemer 'Luminous Fest'. Voor de eerste editie werd het duo  NEL & JP (*****) uitgenodigd. Ze brengen een sound die wat doet terugdenken aan de wave stijl uit de jaren '80, maar klinkt verre van gedateerd. Integendeel zelfs. Hun teksten in het Nederlands maken hen een unieke parel binnen de scene.
De EP 'Honger' (2023) bracht al een tipje van de sluier poëtisch op zoek naar de juiste insteek. Ook live zondermeer. Met het full album 'Waarom niet? ' bevestigen ze overduidelijk. In Den Trap, Kortrijk, letterlijk een zaaltje in een soort kelder met de trap naar beneden, plaatst het duo - aangesterkt met een strak spelende drummer - de puntjes op de 'i'. Hier hebben we muzikaal een compleet duister plaatje van pure poëzie in de Nederlandse taal.

Bands als Noordkaap, Gorki zorgden voor een heropleving van de Nederlandse taal in de Belgische scene . Verder terug in de tijd, in de jaren '80 hadden we een Aroma Di Amore, wat door een alternatief publiek moeiteloos werd aanvaard. Maar soms werd al te vaak de neus ook opgehaald voor artiesten die in het Nederlands zongen. Die tijden zijn nu zeker definitief voorbij. In je eigen taal zingen is zelfs 'bon ton' geworden tegenwoordig. Sommige artiesten kopen er zelfs grote zalen mee uit, of zijn headliner op grotere festivals.
Nu, los daarvan, brengen NEL & JP iets uniek binnen de New wave/punk stijl waarop ze in de eigen taal zingen, en het een unicum is en blijft. In een lichte macabere sfeer, die ons kon bekoren, zit er wat humor verstopt in tekst en zang, met een zekere zelfrelativering.
Songs als “Donderende Anarchie” en “Helaasheid der dingen” zijn er twee voorbeelden van. Een walm van donkere gedachtes borrelen op, maar er is ook een glimlach mee verbonden Je kan er zelfs lekker op dansen.
NEL & JP blijven op dit elan doorgaan in de set. “Black & Wine” en verder opzwepende kleppers “Waarom niet?”, “Tweelingsvlam” en “Zebra” doen ons zweven. Ingetogen groovy klinkt een “Zelfbeeld van den Aldi”, wat ons kippenvel bezorgt.
NEL & JP klinken poëtisch met een lach en een traan. Die insteek overtuigt ons op plaat als live.
Waren er voorheen twijfels - lees gerust   , dan zien we drie jaar later een duo dat elkander speels blindelings aanvoelt en kent. Het verhaal en de vocals van NEL staan op het voorplan, JP kan zich uitleven op gitaar en tot slot de drummer maakt de ritmesectie compleet. Er is ruimte voor improvisatie . Een emotioneel beladen , groovy, aanstekelijke set kregen we, met een vleugje humor bovenop. Die muzikale creativiteit werd live als in het songmateriaal gewaardeerd. In het oog te houden dus!

Het album 'Waarom Niet?' is nog steeds te koop via volgende link: https://neljp.bandcamp.com/album/waarom-niet-full-album

Pics homepag @Herman Vercammen

Organisatie: Luminous Dash + Den Trap, Kortrijk

Michaela Turcerová - Ik heb een object, dat mijn instrument is, en de muziek komt voort uit een visie om dit object vanuit meerdere hoeken en standpunten tegelijk weer te geven, als een soort surrealistische sonische microfotografie

Het geluid van een instrument - of het nu een gitaar, een piano of in dit geval een saxofoon was - roept gevoelens, emoties en herinneringen op. De klank van het instrument wordt vervormd, en brengt de luisteraar in een andere wereld. Dat is wat de in Kopenhagen gevestigde Slovaakse saxofoniste en componiste Michaela Turcerová  op haar album 'Alene Et’ - uitgebracht in november 2024 - doet. En dus ook live op het KRAAK Festival. Vibrerende klanken brachten ons vanaf begin tot eind terug naar de essentie van het bestaan. De indringende geluiden en de donkere walm balanceerde van een sprookjesachtige wereld tot de hel. Michaela Turcerova wist met haar sax grenzen te verleggen. In die sax hoorden we heldere, scherpe toon en ademhaling; alsof de sax zinnen uitsprak of zong. Indrukwekkende set van contrasten. 
We hadden naar aanleiding van dit magisch optreden en de release een mooie babbel met Michaela en polsten ook naar de ambities en toekomst plannen en ambities.

Vertel eens wat meer over jezelf? Hoe is het allemaal begonnen en waarom de saxofoon?
Muziek was een van mijn interesses van jongs af aan. Ik begon met zingen in een kinderkoor en met blokfluit spelen op 6-jarige leeftijd. Na een aantal jaren werd me gevraagd naar welk “verder gevorderd” blaasinstrument ik zou willen overstappen, en de reden om voor de saxofoon te kiezen was, om eerlijk te zijn, helemaal niet gebaseerd op geluidsfascinatie. Ook al had ik de neiging om door te gaan met dwarsfluit of zelfs over te stappen op een heel ander instrument, ik wilde gewoon leerling blijven van mijn leraar Martin, die alleen les gaf in klarinet en saxofoon. Dat is het, pure emotionele binding. Achteraf denk ik ook dat dat de reden is dat het heel lang heeft geduurd voordat ik echt stopte met vechten met het instrument en er iets van mezelf in vond.

Je hebt je debuut uitgebracht, 'Alene Et'; hoe waren de eerste reacties?
Ik ben nog steeds verbaasd hoe warm de reacties waren. Ook al hield ik van het creatieproces en het materiaal zelf, toch was er een kleine twijfel in me, die me vertelde dat deze muziek te abstract of te niche was. Maar het lijkt erop dat er iets verborgen zit waardoor mensen nieuwsgierig luisteren, wat ik als een waardevol resultaat beschouw.

Het album was op KRAAK festival volledig uitverkocht dacht ik, had je dit succes verwacht?
Ik was overweldigd door het publiek van de KRAAK en hun diepe betrokkenheid bij mijn muziek en ook alle andere optredens. Ik kreeg zoveel berichten en had zoveel inspirerende gesprekken na het concert met zowel andere artiesten als het publiek. Prachtig.

Het balanceren tussen intimiteit en harde geluiden, het experimenteren … Is het een bewuste manier van werken? Hoe ben je op dat idee gekomen?

In het lange formaat, zoals bijvoorbeeld live performance is, denk ik veel na over structuur en bepaalde onderliggende (en abstracte) verhaallijnen. Sonisch gezien bestrijk ik graag een breed en contrastrijk scala aan werelden en “de verschuivingen” helpen me om aanwezig en gefocust te blijven op de kleinste microscopische details.

Waar haal je de inspiratie? Ik hoor vaak geluiden uit de natuur.... Of is dit net mijn fantasie?
Mijn muziek is geen directe vertaling van een bepaald geluidsfenomeen of iets dergelijks. De kern ervan ligt in de lichamelijkheid van het instrument en de aanpassingen, dus mijn grootste inspiratie komt van het vinden van onbekende gebieden van het instrument waar ik al zoveel jaren mee verbonden ben. En als die gebieden iemands verbeelding triggeren, is dat een extra waarde waar ik alleen maar blij om kan zijn.

De structuur van de nummers hebben allemaal een duur van maximaal drie minuten, ergens voelt het aan als één lang verhaal in verschillende kleine afleveringen … Wat vind je zelf? Was het een onderliggende bedoeling om een verhaal te vertellen?
Ik heb een object, dat mijn instrument is, en de muziek komt voort uit een visie om dit object vanuit meerdere hoeken en standpunten tegelijk weer te geven, als een soort surrealistische sonische microfotografie. In ieder geval toen ik het album alene et opnam, werd ik geïnspireerd door de reductionistische benadering, terwijl ik niet probeerde om het materiaal in een geconstrueerde lange vorm te gieten, maar eerder om deze afzonderlijke in flux kristallen te creëren. Dus op deze manier kan het worden gezien als een niet-lineair verhaal vertellen, ja.

Ik ben een fervent fan van het instrument saxofoon. Ik zag verschillende muzikanten grenzen verleggen, jij laat je instrument spreken en schreeuwen, ahw een schreeuw van pijn. Is het een manier om ‘pijn’ of ‘frustratie’ uit te beelden in sommige nummers? Emoties komen los … op een gegeven moment hoorde ik live op het KRAAKfestival een soort gefluister vanuit de duisternis … zit hier een persoonlijk verhaal achter?
Deze muziek vertegenwoordigt geen specifieke verhaallijn of expliciete emoties en probeert die ook niet direct over te brengen. Ik vind het fascinerend dat een luisteraar wordt geconfronteerd met puur geluid, zonder specifieke eisen voor interpretatie of begrip. Een van de essentiële informatie die je in alle boeken over het beheersen van een instrument krijgt, is dat elk blaasinstrument een verlengstuk van je lichaam is. Ik ben me daarvan bewust geworden toen ik verschillende onconventionele, niet-saxofonistische technieken in de muziek introduceerde, zoals adem of stem. En ik kan me voorstellen dat die, zacht gespeeld, radicaal versterkt en vervormd door het lichaam van de saxofoon, zeer intieme, “ingezoomde-op-de-performer” relaties kunnen creëren.

Het geluid van de saxofoon kon je moeiteloos vervormen; je nam de luisteraar mee naar een compleet andere ruimte op het KRAAK festival … Een hypnotiserend meditatief moment. Hoe krijg je die geluiden uit de saxofoon? Wat is je geheim?
Wat me bij het creëren houdt is speelsheid, geduld, aandacht voor en waardering van details.

Hoe heb je het festival en je verblijf in België ervaren? Want je trad ook op in Brussel Het innerlijke leven en de DIY cultuur van nieuwe steden ervaren is altijd zo bevredigend. De muziekscene rond Antwerpen en Brussel leren kennen was echt inspirerend, dankzij heartfelt d'incise & Mona, KRAAK en Q-O2.

Je debuut is een experimenteel pareltje... Is dit het verloop naar de toekomst toe, of hoe zie je het zelf?
Als ik de categorie experimentele muziek opvat als een creatie geleid door nieuwsgierigheid, dan ja. Ik zie mezelf in de toekomst als een constant lerend wezen en ik wil open blijven.

Wat zijn je verdere plannen?
Ik heb dit jaar gewijd aan de ontwikkeling van de live uitvoering van mijn soloset, waarbij ik werk met microfoons, een geluidstechnicus en voortdurend onderzoek doe naar het materiaal. Daarnaast richt ik me op het opnemen van een album met mijn ensemble ŠUMUM - een septet bestaande uit drie blazers, zang, contrabas, twee percussionisten en analoge elektronica (reel-to-reel en tapes). Vroeger werkte ik met dit ensemble op een manier die de fysieke ruimte actief integreerde - door de ruimtelijke plaatsing van musici en luidsprekers, die ook de structurele organisatie van de compositie beïnvloedde - en nu onderzoek ik hoe ik de muziek kan aanpassen aan het opgenomen formaat.

Wat zijn je grote ambities; is er een soort ‘doel’ dat je voor ogen hebt of ben je daar niet mee bezig?
Ik droom ervan om een nieuw blaasinstrument na te bouwen, of zelfs helemaal opnieuw te bouwen, een soort volgend ontwikkelingspunt van wat ik nu aan het doen ben met de body van de saxofoon, dat een veel complexer toetsensysteem zou kunnen hebben, met meer mogelijkheden om microfoons te plaatsen en meer klankkleuren te laten horen. Daarnaast heb ik ook eenvoudigere wensen voor de toekomst, zoals meer oefenen op mijn instrumenten, meer componeren, en bijdragen aan de opbouw van een sterkere lokale scene en klankgemeenschap in de plaats waar ik me ga vestigen.

Links welkom
https://mappa.bandcamp.com/album/alene-et
https://michaelaturcerova.com

Pics homepag @Emilia Jasmin

Bedankt voor dit fijne gesprek

Diederik Nomden - Hoe ouder je wordt, hoe meer verleden je krijgt. Je hebt erdoor een schat aan verhalen om naar terug te grijpen

Sinds 2014 maakt Diederik Nomden deel uit van de veelgeprezen tributebands The Analogues en Her Majesty, met wie hij de muziek van The Beatles en Crosby, Stills, Nash and Young levend houdt. Hij besloot om in zijn vrije uren energie, te stoppen in het schrijven van nieuwe muziek met als klinkend resultaat, het debuut ‘Wingman Returns’. Na zijn lovend ontvangen debuut bracht hij in 2021 ‘Parallel Universe’ uit.
Nomden heeft ondertussen niet stil gezeten. The Analogues lijkt een (voorlopig) afgesloten hoofdstuk. En nu is er een nieuwe solo plaat ‘Sooner/Later’.
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijne babbel met Diederik. Niet alleen namen we de schijf onder de loep, we praten over de ambities en de toekomst.

Diederik ik heb je leren kennen via je werk bij The Analogues; is dit project nu einde verhaal? Of heb ik dat verkeerd gelezen/gehoord?
Ja, dat is klaar. Ik speelde daar wel in maar was niet de leider of zo. Het einde van de cyclus was een beetje bereikt met dat project. Alle albums die we wilden spelen, hebben we gespeeld. Er viel niets meer of minder meer aan toe te voegen. Mensen hebben het gezien in Nederland, in het buitenland was het ook leuk maar niet rendabel genoeg. Je weet nooit wat er in de toekomst gaat gebeuren, maar voor nu is het goed zo.

Ons vorig interview was in 2019
Lees gerust 
Er is intussen veel gebeurd, graag een klein overzichtje …
Naast het werk met de Analogues, bracht ik twee platen uit en nu is er ‘Sooner/later’, een persoonlijke plaat die gaat over mijn leven, en het bepalen van mijn eigen koers. Het is ook een DIY ding waar mijn platen altijd voor staan. Met deze nieuwe plaat heb ik wel meer met mensen samengewerkt, omdat het zo voelde. Laat ons stellen dat de laatste zes jaar draaide rond een vestigen van mijn eigen artistieke carrière. Ik merk, dat er sinds ik solo speel veel behoefte en er vraag naar is in Nederland. Er zitten steeds tussen de 80 tot 150 man in theaterzalen waar ik optreed. Dat is een mooi parcours, ik ben wel redelijk laat begonnen zeg maar. En kan, met de inspiratie die er nog is, gerust nog een jaar of tien a vijftien door
roeien. Het ziet er goed uit.

De gloednieuwe parel ‘Sooner/Later’ is uit, een erg weemoedige plaat vind ik. Het lijkt ook een persoonlijke weergave van wat je bezighoudt in het leven? Hoe zien we ‘t best?
Weemoedigheid is bij mij altijd wel een rode draad. Werk van bijvoorbeeld Nick Drake spreekt me enorm aan. Behalve de zonnige kant van The Beatles, maar wat de singer-songwriter kant betreft hou ik wel van dat deemoedige. Die weemoed  is  een soort verlangen naar wat voorbij is, vergane dingen uit het verleden waar je op terugkijkt. Met een fijn gevoel terugdenken aan keuzes die je hebt gemaakt, of net niet hebt gemaakt. En ondanks dat dit niet per se droevig is, zit er wel een soort weemoed in. Ik schuw ook niet de pijnlijke onderwerpen. Zo staat er een song op over de moeilijke tijden die mijn zoon heeft doorgemaakt tijdens die, voor jongeren van zijn leeftijd toch wel pijnlijke tijden tijdens covid. Toen werden de klassen gescheiden, de ene helft ging die uren naar school, de andere helft het ander uur. Door puur toeval, want dat gebeurde alfabetisch, werd hij gescheiden van al zijn vrienden.. Voor een jongen van twaalf weegt zoiets best wel een zware last om te dragen. Daaruit is die song ‘Getting Away From It All’ ontstaan

Is die song ook voor hem een troost geweest?
Ik weet niet of hij dat echt door had, hij is ondertussen zestien en aan het puberen en dus met andere dingen bezig dan naar pa zijn plaat te luisteren. (haha). Maar als hij het zal horen zal hij wel weten dat het daarover gaat.

Je kan door je bijzondere stem niet voorbij de invloed van The Beatles; je stem lijkt veel op Paul McCartney … o.a. op “Getting Away From It All” valt het enorm op. Bewust?
Mijn muzikale vorming komt van de muziek uit de jaren ’60 en ‘70. McCartney is  een groot voorbeeld omdat hij een enorm groot bereik heeft met zijn stem. Ik zal nooit een even goede zanger worden als Paul McCartney zelf, maar het is zeker geen toeval dat mijn stemkleur neigt naar zijn stem, zeker niet. En ook in mijn schrijfstijl, ik ben gewoonweg gevormd door die man.

Het is dus niet zo dat je die voortdurende ‘link’ die mensen ernaar leggen probeert weg te duwen door eens iets anders te gaan proberen…
Nee, want dat zou niet eerlijk zijn tegenover mezelf. Het komt er gewoon uit zoals ik het aanvoel, je kunt je gevoel nooit bewust uit de weg gaan. Als je dat doet wordt het minder krachtig. En dan komt het ook minder goed over naar de luisteraar toe. Je moet gewoon omarmen wat je gevormd heeft, en er komt wel een fase in je leven dat je dat uit de weg probeert te gaan. Maar op het einde van de rit, grijp je gewoon terug naar wat je echt heeft gevormd. Dat zal altijd zo blijven.

Met”Little child” en “Return Of The Child” grijp je terug naar je kindertijd? Of hoe moet ik dat zien?
Teruggrijpen naar kindertijd heeft er eigenlijk niets mee te maken. ‘Return Of The Child’ gaat wel over iemand waarmee ik mijn tienerjaren bevriend was. En die was een Kate Bush fan. Een bepaald voorval deed me denken aan die tijd van toen, en dat heb ik dus als ode geschreven aan die tijd. Het is ook een link naar ‘The Man With The Child In His Eyes’ van Kate Bush. ‘Little Child’ is een beetje, in het begin van een lied, klanken die passen. In het begin van dat liedje was het er al. Het verhaal dat zich daar ontwikkeld gaat over een dame die alles op de rails leek te hebben, maar toch zichzelf verloor in een affaire die niet goed voor haar is uitgedraaid.

Iemand vertelde me ‘gooi het kind in jezelf nooit weg’ ; kijk je met weemoed terug naar wat voorbij is, of heeft het er niets mee te maken? Een beetje?
Dat zie je ook een beetje aan de hoes van de plaat met dat jongetje aan de voorkant, en de andere kant die man. Die connectie met je kindertijd blijft er altijd. En ook, hoe ouder je wordt hoe meer verleden je krijgt. Je hebt gewoonweg een schat aan verhalen om naar terug te  grijpen. Je tienertijd is de periode dat je het meest gevormd wordt. Heel veel in je later leven refereert dan ook naar die tijd van toen.

Het is ook opvallend hoe je de te zeemzoetige aanpak weet te omzeilen door een soort weemoedig in te verbergen, die deels de alternatieve muziek fan weet aan te spreken; o.m. “Help Me Stand” is er een mooi voorbeeld van. The Beatles waren grootmeesters om dit te doen; een bewuste aanpak of is het iets dat naturel groeit?
Dat is ook iets wat het voor mij moeilijk maakt om echt ‘door te breken’. Toen ik zestien was, dat was de tijd van de Grunge en gitaarbands, was dat voor mij net iets te heavy. Maar de echt pure pop muziek was me dan weer te glad. Daardoor, ook binnen mijn eigen muziek, terecht op een soort binnenpad. En je weet hoe mensen zijn. Ze willen muziek duiden of er een label op kleven, zeker als je op de radio wil gedraaid worden. Het is gemakkelijker als je ofwel underground bent, ofwel een pop artiest. Daar zit, qua verkoopbaarheid, dus een beetje de moeilijkheid bij mij. Als ik mijn muziek op Spotify zet, om maar een voorbeeld te geven, moet ik ‘genre’ kiezen. Weet ik veel welk genre ik doe (haha). Het is dus best lastig, maar het is geen bewuste  keuze, het is gewoon wie ik ben. Moest iemand me vertellen je verkoopt gegarandeerd één miljoen platen als je zus of zo doet? Dan denk ik dat ik het wel doe. Maar niemand kan me dat garanderen. Om het hard te zeggen, kun je beter met je eigen visie ‘ten onder gaan’ dan het volgen van een slappe visie van iemand anders die er uiteindelijk geen verantwoordelijkheid voor neemt. Maar dat moment komt niet, want niemand heeft helemaal de wijsheid in pacht. Dus blijft ik gewoon doorgaan op deze wijze.

Mocht je die raad opvolgen, loop je toch de kans je eigen identiteit te verliezen? Wat an sich ook niet zo goed is …
Een dikke portemonnee en wat Wereldhits maken zou ook wel leuk zijn. Je moet je eigenheid blijven bewaren daarin, dat is een feit. Maar er zijn voldoende voorbeelden van artiesten die wel toegevingen hebben gedaan, zonder zichzelf compleet te verloochenen. En die in een formule terecht komen die heel goed werkt. En die dan, met die hits onder de arm, heel lang muziek kunnen maken op hun eigen voorwaarde. En dat is een model dat ik wel zou kunnen aanvaarden. Maar dat kan ik dus alleen, als men mij 100% de garantie zou kunnen geven dat dit daadwerkelijk ook gaat lukken.

Je bent een ware verteller, die een gevoelige snaar kan raken, zoals enkel een grootmeester als Paul McCartney dat kan …
Waar blijf je die inspiratie vandaan halen om telkens weer te verrassen?
Mijn eigen leven is best wel stabiel. Ik heb fijne kinderen, en een fijne vrouw. Ik heb weinig stress en trauma’s. Mijn inspiratie komt vaak van situaties met mensen om me heen. Zoals ‘Help Me Stand’ dat is geïnspireerd door wat vrienden doormaakten. ‘Save Me’ gaat dan weer over iemand die ergens in het begin van zijn leven liefde heeft gemist, en daar op ver gevorderde leeftijd nog steeds de gevolgen van draagt en hulp vraagt: ‘red mij, hou van mij’. Ik ben heel gevoelig voor zulke dingen die ik dan hoor, zie of lees. Het gaat dus niet zozeer over mezelf, het gaat meestal over iemand die ik ken. Mensen die het moeilijk hebben om het geluk uit zichzelf te halen. Het kan dus van alles zijn eigenlijk..

Ik zie ietwat dezelfde mooie lijn doorheen al die platen; wat is volgens jou echter het grote verschil tussen deze plaat en de vorige?
Dat is een goede vraag, want eigenlijk omschrijven de drie platen het verhaal over mijn muzikale en mijn echte leven. En vaak over het nadenken van wat ga ik nu doen.  Ik ben, terloops, erover aan het nadenken om een helemaal Nederlandstalige plaat te gaan maken. Om terug te komen op uw vraag. De vorige plaat ‘Parallel Universe’ was een fase uit mijn leven waar ik nadacht over ‘wat als ik op die of deze moment links was gegaan en niet rechts’ om het zo uit te drukken. Ik zou het niet meteen een midlife crisis durven noemen. Maar nadenken over ‘wat als’ staat centraal op die ‘Parallel Universe’. ‘Wigman Reurns’  ging meer over de directe relaties in mijn leven toen. En bij deze ‘Sooner /Later’ haal ik mijn inspiratie minder uit mijn persoonlijke leven en bevindingen. Maar meer over om wat ik om me heen zie. En uiteraard zitten er nog wel wat persoonlijks in. Laat me stellen, er zijn liedjes die niet op de vorige passen, andere dan weer wel. De drie samen vormen een soort verhaal, dat af is.

Als het verhaal af is, wat is dan de volgende stap?
Dat is het mooie eraan, ik heb ooit een lied geschreven – zes jaar geleden – in eigen taal over de streek waar ik ben opgegroeid. Dat is een lied dat blijft hangen, ik speel het ook in mijn theater shows. Vaak vertellen mensen me, ‘’ het was een heel leuke show, maar dat nummer in het Nederlands was toch iets bijzonders’’ dus ik zat te denken, misschien zit daar nog een helemaal nieuw te veroveren gebied? Door in het Nederlands te zingen, merk ik wel dat ik stilistisch meer in de Franse chansontraditie terecht kom. Het is een heel andere weg dan wat ik nu doe. Dat zal de komende jaren een voor mijn te ontdekken gebied zal worden, in mijn eigen Nederlandse taal muziek uitbrengen.

De tijd dat in het Nederlands zingen ‘fout’ was, ligt ook achter ons. Ook nu dankzij Nederlandse voorbeelden Joost klein, Froukje, Merol en Goldband. Er is een publiek voor …
Absoluut. In mijn jonge tijd, meer in Nederland dan in Vlaanderen, was het niet ‘cool’ om in het Nederlands te zingen. We zijn heel gefocust op de Angelsaksische markt, alles wat uit Amerika komt gebeurd hier tien jaar later ook. Vlaanderen heeft meer zijn eigen identiteit. In  Nederland, zeker als ik begon met muziek maken, dacht men veel in ‘’ om de wereld te veroveren moet je in het Engels zingen’’. Het is voor mij gewoon een nieuw te verkennen gebied, en in de huidige tijdsgeest past in Nederlands zingen zeker beter..

Ik heb al lovende recensies gelezen; hoe waren de algemene reacties op deze plaat?
Heel goed. Sommige mensen uit mijn intieme kring, de bassist die op deze plaat heeft gespeeld is mijn zwager, vinden het de beste  van de drie. ‘Je hoeft niets te bewijzen, en dat hoor je heel duidelijk’,  zei hij me. Het is een heel ontspannen plaat, er zit diepgang in. maar ook mensen die mijn muziek kennen zijn euforisch, ik heb nog geen wanklank gehoord dus..

Door al die positieve elementen zou je een ruim publiek kunnen bereiken, zowel in Sportpaleis kunnen staan, maar ook de clubs plat spelen. Optie? Of wat gaat er ‘mis’ dan? Of zie je dat niet zo …
Het begint al met mis gaan bij mezelf waarschijnlijk. Ik heb geen platenmaatschappij of boeker. Ik heb ook geen budget om heel hard te trekken aan die promotie. Muziek heeft vaak te maken met op het juiste moment de juiste mensen tegen komen en kennen. Sportpaleis of Ahoy lijkt me te gek, laat ons beginnen met Paradiso… ik zou heel graag in die grote stadium spelen, maar dan zit je in een andere divisie als het ware. Er gaat veel meer geld om en zo, dat budget is er gewoonweg niet. Wat me langs de andere kant heel goed bevalt is kunnen spelen voor circa 150 mensen die ik recht in de ogen kan kijken. Waarmee ik een rechtstreeks interactie heb.  Wat belangrijk is, om die doorbraak te forceren, is drie dingen. Een platenlabel, een boeker en promotie. Als een van die drie dingen er niet is, dan zeggen die andere twee ‘dat kan niet want die derde is niet in orde’ en dat is bij mij dus bij alle 3 het geval, helaas… Op het moment lukt het niet om iemand te vinden die me wil lanceren… dus doen we gewoon rustig verder.

Iets anders. De sociale media, het voortdurend streamen en andere Tik-Tok elementen  hebben een negatieve invloed op de creativiteit van artiesten, maar toch blijf je fysieke platen uitbrengen, waarom?
Ik ben niet per se een romanticus. Maar ik besef de waarde van een echte fysieke plaat nog steeds. Dat is met weinig te vergelijken en gelukkig zijn er veel mensen die dat  met mij vinden, ook bij de jongere generatie. Streamingdiensten als spotify zijn er gewoon op gericht om grote artiesten en platenmaatschappijen tot dienst te zijn. Het is niet zo dat elke artiest die daarop zit groot kan worden, zo zit dat model niet in elkaar. Eén CD of LP verkopen is zoveel meer waard dan tienduizend streams  op Spotify. Dat vertel ik mijn publiek ook. Dus voor een artiest als ik, en zo zijn er heel veel, is dat nog steeds belangrijker om fysieke platen uit te brengen.

We hadden het in ons vorig interview ook over ambities en waar je jezelf ziet binnen tien jaar, je zei ‘10 Jaar gaat sneller dan we willen, inmiddels... Over 10 jaar ben ik 53, en dan hoop dat ik zelf nog een stuk of 3 à 4 soloplaten zal hebben uitgebracht, met talentvolle mensen nog meer mooie platen, en met The Analogues de wereld rondtouren.’
Zijn die doelen tot nu toe bereikt? Of zijn er andere doelen bij gekomen…
Wat de solo platen betreft, daar zijn we aardig mee bezig. Met The Analogues is het goed gelukt, niet wereldwijd, maar ok. Wat met talentvolle mensen werken betreft? Dat doe ik zeker. Onlangs kwam nog een jonge talentvolle muzikant van een jaar of 17 langs, of hij eens met mij mocht samenwerken voor zijn muziek. Toen ik zo jong was, had ik niemand die me wilde of kon begeleiden. Die jongen heeft ondertussen zijn eerst plaat uitgebracht. Ik zet me dus in voor jonge mensen, en werk zeker samen met enorm talentvolle. Dus we zijn aardig op weg om die doelen te gaan bereiken. Het is een dooddoener. Maar als je gelukkig bent in je gezin en je familie, dan is alles wat niet zo goed lijkt te lukken in je professionele leven, bijzaak. En kun je dat allemaal meer relativeren. Dus wat andere doelen betreft? We zien wel wat het wordt, voorlopig ben ik een tevreden mens.

Wat staat er op de planning verder? Op tournee met deze solo plaat (ook in België?)
Live optredens vinden is nog wat moeilijk, als je een lijst hebt van clubs waar ik zou kunnen spelen.. stuur gerust door. Wat we wel gaan doen in het najaar, is met enkele ex-Analogues leden onder de naam Timebox in Nederlandse theaters een hulde brengen aan de Nederlandse beat- en pop- muziek van tussen 1964 en 1974. Bands zoals Shocking Blue, Golden Earring en Sandy Coast. Volgend jaar ga ik een album uitbrengen met de Nederlandse singer-songwriter Bertolf  en in de lente samen een theatertour doen.

Bedankt voor de fijne babbel

The Rising Moon - Willem Heylen – Door het publiek midden de band te zetten, wordt het publiek een soort onderdeel van die band zelf. Dit was de onderliggende bedoeling, om de mensen een soort mediatieve ervaring mee te geven

Op het gelijknamig album 'The Rising Moon' slaat het combo een emotioneel meditatieve weg in die ons sterk raakte. De opstelling – de muzikanten in een magische cirkel omheen het zittende publiek, en tekende voor een bijzondere beleving.
https://www.musiczine.net/index.php/nl/item/98030-the-rising-moon-een-meditatief-totaalbeleven   
In de Ha Concerts, Gent werd zelfs geopteerd voor een ligconcert, met kussens en alles wat erbij hoort , kon het publiek neerliggen op matjes op de vloer. Of je kon als muziekliefhebbers opteren voor zachte zitplaatsen rond het podium heen, opgesteld rondom het liggende en zittende publiek. Lag of zat je neer , de set voelde aan alsof hier een verhalenverteller bezig was vóór slapengaan.
https://www.musiczine.net/index.php/nl/item/98100-the-rising-moon-dromen-zijn-geen-bedrog
Beide avonden boden voer voor een toffe babbel met Willem Heylen. We spraken over de twee optredens, de release en hoe uniek dit concept wel is. Meteen polsten we uiteraard naar de ambities en de verdere toekomstplannen.

Wat is de echte bron rond The Rising Moon?
De echte bron komt nog uit onze studenten tijd. In het begin was dat gewoon solo op mijn kamer meditatieve improvisatie. Later ook samen met Ruben De Maesschalck de bassist van The Rising Moon, waarmee ik toen samenwoonde. We zijn met ons twee dat beginnen doen als jam sessies. Later ook met Jonas Boutsen, de drummer van het project. Dat resulteerde in open sessies in onze living. Waarbij we muzikanten uitnodigen. Ook Stan Maris, die meespeelt in het project, heeft ook eens meegedaan. Op zich was het geen project om als band iets mee te doen. het was gewoon een gezamenlijke experimentele trip. Zes tot zeven jaar later hebben we door middel van Jazzlab Impuls iets meer beginnen doen daarrond, en het kunnen uitwerken to een concretere versie. Het is dus een idee dat al een tijdje bezig was, maar mede dankzij Jazzlab en die mogelijkheid tot ligconcerten, iets meer concreter is naar boven gekomen. Dat is het hele verhaal errond eigenlijk.

Na jullie twee keer live te hebben gezien, is het meest opvallende nog de bijzondere opstelling zowel in HA Concerts (lig concert) als in de Casino (met zittende publiek); hoe ben je op dat idee gekomen?
Ik ben al een tijdje bezig met meditatie en trance muziek. Ik heb bij mezelf gemerkt als ik mij kan overgeven aan een ervaring, ik alles veel sterker kan beleven. Vanuit dat idee ben ik ook gestart met dit project. om met de muzikanten rondom het publiek te staan. Bij gewone concerten , waar de band op het podium staat en het publiek voor hen, creëer je een soort afstand tussen de twee. Door het publiek midden de band te zetten , wordt dat publiek een soort onderdeel van de band zelf. Dat was dus de onderliggende bedoeling, om de mensen een soort meditatieve ervaring mee te geven waarbij ze letterlijk in de muziek zitten of liggen.

Er waren veel uiteenlopende reacties. Er waren mensen – vooral in de Casino toch – die niet echt mee waren in het verhaal. Vooral de jongere generatie , op enkele uitzonderingen, konden zich er precies iets beter in vinden. Is het dan wat generatie gebonden, staan jongeren hier wat meer voor open?
Jongeren worden sowieso al meer blootgesteld aan alternatieve opstellingen en kunstvormen denk ik. Misschien zijn die daar meer vertrouwd mee?  Ik weet het niet. We hebben wel gemerkt dat bij de liggende concerten , zoals in HA concerts, de mensen wel sneller mee zijn. Als je zit krijg je wel het gevoel ‘ik moet naar ergens kijken’ en dan zit je naar je buurman te kijken of enkel naar één muzikant. Waardoor die ervaring iets meer bevreemdend kan overkomen denk ik. Als het liggend is, is iedereen wel sneller mee; Dat is duidelijk.

In de Casino was ik iets te laat binnen gekomen, en ben blijven rechtstaan , ik durfde die magische cirkel tussen jullie vijf niet doorbreken door een zitplaats op te zoeken. Voel je die magie zelf ook tijdens het spelen, tussen jullie?
Een magische cirkel is misschien veel gezegd. Maar je voelt wel dat er een soort focus en delicate sfeer in de lucht hangt. Op het einde van het concert houden we ook altijd even de stilte aan. En dan voel je wel dat ook het publiek in een bepaalde sfeer zit en niet meteen die stilte en magie wil doorbreken. Dat is ook wel iets dat ik bewust in het live concept heb gestoken. Om op het einde nog even in stilte bewust in het moment te blijven.

Het is wel belangrijk om mensen te vinden die je erin volgen maar nog steeds hun eigen ding doen, denk ik zo, daarin ben je goed geslaagd..
Dat klopt. Ik had wel een idee welke muziek ik wilde brengen en welk klankkleuren ik wou gebruiken. En natuurlijk wilde ik mijn mede muzikanten ook de vrijheid geven om vooral hun eigen klankkleuren te kunnen gebruiken.

De rode draad door beide evenementen is het creëren van een persoonlijke droomwereld, iedereen voelt er iets anders bij, maar hoe ervaar je zoiets uniek zelf?
Dat is bij meditatie ook, die ervaring die je voelt in zo een proces is voor iedereen heel anders. Om een voorbeeld te geven, er is een stuk dat meer extremer klinkt zelfs neigt naar Free jazz. Sommige mensen deed het aan de oorlog denken, terwijl andere zeiden dat het leek alsof ze in de garage aan het rommelen waren (haha). Veel mensen hebben verschillende connecties met bepaalde klanken. En dat was dus zeker de bedoeling ja.. het is bijzonder leuk om te zien hoe iedereen dat op zijn eigen wijze ervaart.

De meeste van jullie komen uit de ‘jazz scene’ maar wat jullie doen is niet echt ‘jazz’ niet meer… maar toch worden jullie in dat jazz hokje geduwd, stoort dat of niet?
Ik heb de indruk dat alle bands of projecten die wat ‘buiten de lijntjes kleuren’ nogal gauw in dat jazz hokje worden geduwd. Dat komt bij ons ook door onze achtergrond natuurlijk, we hebben allemaal een jazz opleiding gehad. Er is ook Jazzlab, die die project onder zijn vleugels heeft genomen. De naam zegt genoeg. Die connectie is er wel, maar ik zou het zelf ook niet als jazz omschrijven wat wij doen met The Rising Moon. Hoe ik het dan wel zou omschrijven weet ik ook niet zo goed. Iets van Ambient of drone muziek of zo. maar de connectie met jazz is dus zeker het improviserende karakter. Die spirit van jazz, samen iets creëren en ermee werken, zit er dus zeker in.

Het nadeel , door in dat jazz hokje geduwd te worden, is dat jazz nog steeds een soort niche genre is. Ik denk dat je met die muziek, vol prikkels, zelfs een piepjong publiek , die ervan houden, zou kunnen aanspreken. Maar door in dat ‘jazz keurslijf’ te zitten, lijkt me het moeilijker dat publiek te bereiken? Ervaar je dat ook?
Je kunt hierdoor inderdaad niet elk publiek bereiken, maar we merken wel door die lig concerten te doen dat er een heel ander publiek op afkomt, nu reeds. Als je het aanbiedt als een ‘alternatieve lig ervaring’ dan trek je dat ander publiek toch wel aan, wat in de casino minder het geval bleek.

Een ligconcert heeft een nadeel, de plaatsen zijn een beetje beperkt , in tegenstelling tot bij een staand of zittend publiek. Beperk je jezelf dan ook niet een beetje? In een Sportpaleis lijkt het me moeilijk bijvoorbeeld…
Sportpaleis lijkt me wat moeilijk, maar we hebben het in een kerk gedaan en dat is bijvoorbeeld wel een locatie waar dat goed werkt. Er zit wel een limiet op, eerder voor de muzikanten dan. Als je in een echt heel grote ruimte staat, heb je haast geen connectie meer met elkaar doordat je rondom het publiek staat en dus als muzikanten heel ver van elkaar staat. Maar het kan zeker in grotere ruimtes passen dit concept. Het is dan enkel belangrijk dat je als muzikant die connectie met elkaar kunt behouden.

Over het album ‘The Rising Moon’. De twee songs “Pendulum” en “Flashback“ zitten in de zelfde sfeer, maar ademen ook iets apart uit op zichzelf. Wat is volgens jou het grote verschil tussen beide composities?
De titel van het eerste nummer ‘Pendulum’ verwijst naar de manier waarop de melodie van het stuk wordt gespeeld. Als muzikanten zweven we, zoals een pendulum, om de melodie heen. Zonder super concreet het stuk te spelen, ook al is er eigenlijk wel een melodie. Iedereen speelt fragmenten, maar toch niet weer volledig. Waardoor het lijkt alsof de melodie met een soort eb en vloed langs alle muzikanten passeert. De muzikanten de vrijheid geven om te improviseren hiermee , was het onderliggende idee. ‘Flashback’ is meer een concreet gecomponeerd stuk. Met een melodie, akkoorden die opbouwen naar een climax en uit elkaar vallen in uiteenlopende klanken en texturen. Ook weer met de bedoeling dat elk van de muzikanten er hun eigen ding kunnen mee doen.

Een journalist drukte het zo uit ‘’Een magische ervaring, haast onbeschrijflijk en eigenlijk niet uit te leggen, want je moet die zelf ervaren’’ . We hadden het er al beetje over. Ik kan me daar in vinden, maar live is dat gevoel nog meer dan op plaat, vind ik persoonlijk. Is dat een reactie die je veel krijgt?
Je probeert natuurlijk altijd de magie van ‘live’ op je plaat te krijgen. Als je zelf die plaat beluisterd in het donker of zo, kan je dat gevoel wellicht beter naar boven brengen in je eigen huiskamer. Live is die klankervaring helemaal anders. Je kunt liggen, de mensen rondom jou, de band ook. Dat brengt een heel aparte sfeer met zich mee.  Het is dus logisch dat het live dus nog sterker overkomt.

Is het de bedoeling er in de toekomst meer mee te doen, een full album met tien songs bijvoorbeeld?
We gaan daar zeker nog iets mee doen. Het is muziek die traag evolueert, dan zit je snel aan stukken van tien tot twintig minuten. Een album met tien songs wordt dan een beetje moeilijk, het is de aard van de muziek dat het traag en meditatief evolueert. We willen het project zeker verder zetten, ook live. Zoals op alternatieve plekken in de buitenlucht. In een bos of zo, echt experimenteren met de ruimte.

In open ruimte lijkt me dat moeilijk op een regulair festival of zo, ..
Een traditioneel festival , met een publiek dat ervoor staat? Denk ik eerder niet. In Flagey hebben we dat gedaan, als je dat als een ervaring binnen een festival kan plaatsen , lukt dat perfect. We moeten er echt voor zorgen dat er een publiek op afkomt die naar dit soort ervaring op zoek is. Als je een publiek hebt dat aan de kant een pintje staat te drinken, zou je natuurlijk de waarde en magie van het concept verliezen. We moeten een beetje de balans zoeken, maar er zijn meerdere plekken waar dit zeker mogelijk is  Op alternatieve kunst festivals bijvoorbeeld.

Het heeft allemaal iets heel filmisch, ik zou haast de muziek in een film willen stoppen of gebruiken voor een TV serie? Zijn er plannen of ambities in die richting?£
Met de muziek van The Rising Moon niet direct, maar ik zou het wel leuk vinden om eens muziek te maken voor film. Zeker en vast. Muziek maken rond een bepaalde sfeer of verhaal lijkt me zeker iets tof om te doen. maar dat was niet het idee met dit album.

Je bent er met je talent als muzikant zeker toe in staat … Het brengt me bij iets heel anders. Er lopen ontelbare unieke talenten rond in ons landje, maar als Belg bots je precies op muren die je tegenhouden om echt ‘door te breken’; ervaar je het ook?
Het lijkt inderdaad wel een beetje moeilijker om als Belg echt door te breken in het buitenland. In tegenstelling tot Amerikaanse of sommige andere Europese artiesten. Maar los daarvan, zijn er in België best wel veel zalen en festivals om te spelen binnen de jazz, in vergelijking met sommige van onze buurlanden. Dus het Belgische landschap is op zich wel goed om je als muzikant te ontplooien. Op zich zitten we hier wel goed, denk ik.

Hoe waren de eerste reacties op de plaat en de concerten (ik hoorde verschillende uiteenlopende reacties op beide concerten)… én op de plaat…?
De meeste reacties gaan in de richting dat er een eigen persoonlijke droom ontstaat als ze naar onze muziek luisteren of een concert meemaken. Dat is zo een beetje de rode draad doorheen de reacties eigenlijk. Mensen die totaal andere ervaringen, herinneringen en associaties wanneer ze naar de muziek luisteren. Het is wel leuk dat mensen in hun eigen persoonlijke wereld kunnen kruipen, doorheen de muziek. Bij mensen die eerder uit de jazz traditie komen valt op dat ze niet goed weten wat het echt is, en wat er gebeurd om zich heen. “we wisten niet goed wat het was, maar werden toch meegezogen in de trip, het was iets helemaal anders’ is ook een reactie die veel voorkomt. Het is leuk om mensen, die uit een heel andere achtergrond komen, te kunnen overtuigen. Voor ons als muzikant was het ook leuk dat we op verschillende soort plekken speelden, zoals in een kerk bijvoorbeeld. Waardoor je als muzikant elke keer ook een andere ervaring, klank en ruimte hebt waarmee je moet werken. Dat houdt het voor ons ook fris en inspirerend.

Wat zijn de verdere plannen voor dit jaar? En is dat combineerbaar met de andere projecten?
Het leuke aan zo een jazzlab project, is dat je daar intens op kunt focussen. Uiteindelijk valt alles een beetje binnen een periode van een goede maand. Daardoor valt dat allemaal goed te combineren. Voor de rest speel ik nog met Aki en Cinema Paradiso op Jazz Middelheim en op nog enkele andere festivals en in verschillende zalen de komende maanden. Dus die projecten blijven wel draaien. Ondertussen blijf ik ook mijn eigen muziek en projecten verder creëren verder.

Ook met Rising Moon dus, weet je al welke richting je met dit project wil uitgaan?
Het zal sowieso in het atmosferische blijven, ook live. Als een soort ervaring kunst. Ook in het kader van lig concerten, concerten in het donker. Spelen met de manier waarop mensen luisteren en muziek ervaren. En op bijzondere plekken die mee aanspreken zoals een bos of een grot bijvoorbeeld. Heel concreet, is er zeker nog geen nieuwe muziek of een nieuw album op komst. Maar het is zeker de bedoeling om met dit project verder dingen uit te werken, naar de toekomst toe. Ik had oorspronkelijk ook ideeën met een grotere bezetting , met strijkers en zo. het kan dus nog veel kanten uitgaan, en veel vormen aannemen.

Als je dat met strijkers doet , en dus nog meer muzikanten binnen die kring zet, bestaat dan niet het gevaar dat het al te chaotisch gaat overkomen denk je?
Ik denk dat sowieso in muziek je als muzikant altijd een balans moeten zoeken. Je hoeft niet de hele tijd voluit te spelen. Het gaat eerder om te luisteren naar wat er muzikaal aan het gebeuren en te horen of er ruimte is waarin je iets muzikaal kan toevoegen. Anders ontstaat er inderdaad een brij aan klanken, en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Maar het is, zoals nu bij accordeon en sax, wel leuk om er verschillende klankkleuren te hebben om mee te spelen En een strijker heeft dan bijvoorbeeld weer een andere klankkleur. Zoals nu met deze muzikanten, werken met muzikanten die hun eigen stijl en eigen klank hebben is belangrijk. Dat kan ik dan weer gebruiken als kleur en inspiratie voor mijn composities.

Naast plannen maken, wat is je grote ambitie en is er een soort ‘doel’ dat je voor ogen hebt?
Concreet met met The Rising moon is op een unieke locatie spelen zoals een bos, op een berg, in een grot wel iets dat ik zou willen proberen, zoals ik al had aangeven. Plaatsen waar je een totaalervaring kunt creëren en nog meer kan experimenteren met klanken in een ruimte. Persoonlijk ben ik ook nog met wat solo muziek bezig. Ook dat probeer ik wat meer uit te werken, maar er staat nog niets concreet op de planning wat dat betreft. En ook met Cinema Paradiso en Aki staan er nog albums op het programma. Voor de rest ben ik vooral in mijn tuin bezig met groentjes kweken en zo (haha).

Pics homepag @Daria Miasoedova

Dat is ook een mediatieve bezigheid … in elk geval veel succes verder, en hopelijk zien we jullie (of in een van je andere projecten) live …

LowMad - We laten ons niet vastpinnen op één genre. Niet teveel over nadenken en gewoon doen wat we graag doen, vanuit ons buikgevoel!

De formatie LowMad (*****) is een vrij nieuwe band binnen de scene, toch zijn de verschillende bandleden geen groentjes meer. Tom Fruytier, (gitaar en zang ) en Christof Bessems, (gitaar), die eerder in de punkband Sinners speelden, ontmoetten Kenneth De Schepper - (bas), die toen deel uitmaakte van de bluesy stonerband The Gang Bank op een concert in de Magasin 4 ergens rond 2018. Drummer Philip Couliez  , die binnen de metal scene heel wat ervaring had, maakte het plaatje compleet.
In 2020 bracht LowMad , midden coronatijd, hun debuut uit. Dat is ons niet ontgaan. Nu, vijf jaar later, is er een gloednieuwe plaat 'Lost' , een erg gevarieerde, diverse plaat vol energiebommetjes.
Ze zijn moeilijk in een hokje te duwen. Het tekent hun verdienste. Ook even verdienstelijk was wizard Jonas Nyaarr die achter de knoppen zat om dit album te producen. De speelsheid en hun gretigheid was hun sterkte.
Naar aanleiding van die release hadden we een fijne babbel met Kenneth, Philip en Christof vóór hun optreden in Maboel (Zottegem) .
Uiteraard polsten we ook naar de ambities en de toekomstplannen en ambities.

Ons laatste interview dateert al van 2020, midden coronatijd. Lees gerust 
Hoe is het ondertussen met jullie?
We hebben ondertussen niet stil gezeten, en heel hard gewerkt met de band. Vooral het voorbije jaar was heel intens, ondertussen een nieuw album opgenomen. en alles wat daarbij komt kijken. Het vergt veel  energie, maar het geeft ons ook veel energie terug.

Het is niet zo dat zonder die corona wellicht andere deuren zouden zijn open gegaan? En die periode heeft er (in tegenstelling tot bij sommige bands) niet voor gezorgd dat jullie de handdoek in de ring gooiden?
We hebben tijdens corona gewoon kunnen blijven verder werken, binnen wat kon en mocht. Een leuke periode was het, door die beperktheden en regels, zeker en vast niet. Maar het is bij ons nooit opgekomen om de handdoek in de ring te gooien, integendeel zelfs. We bleven gemotiveerd, en zijn nu , na vijf jaar, zelfs nog meer gemotiveerd. Dat het andere deuren zou kunnen hebben geopend? Dat weten we dus niet..  iedereen lag stil tijdens die twee jaren Corona. We hebben wellicht geen grote stappen gezet, maar zijn  dus wel blijven doorwerken waardoor we kleine stappen voorwaarts konden blijven zetten. Met nu dus die nieuwe plaat ‘Lost’ als kers op de taart. Bovendien , grote stappen zetten is niet altijd evident. Het is net door in die kleine stappen te werk te gaan, dat je als band  kunt blijven groeien.

Ondertussen hebben jullie een nieuwe plaat uit die jullie vanavond voorstellen in Zottegem? Wat is (volgens jullie) het grote verschil tussen de nieuwe plaat en het debuut…
We zijn vooral onszelf gebleven, maar zijn wel meer naar elkaar toegegroeid. Nog meer een hechte vriendschapsband dan voorheen. Dat hoor je dus wel aan die nieuwe plaat, iedereen kijkt meer dan ooit dezelfde kant uit. Het is moeilijk om daar zelf op te antwoorden.. wellicht zal wie naar beide platen luistert daar beter een oordeel kunnen over vellen. Maar we hebben deze plaat samen kunnen opnemen, in de studio, zonder grenzen.

Positief is de ‘volwassener’ sound , en het voortdurend balanceren tussen de sterke energie en een ingetogen sfeer. Is dit een beetje jullie ingesteldheid?
We zijn zeker meer op elkaar ingespeeld, waardoor de sound nog beter is gevormd dan voorheen. Waardoor het wellicht volwassener klinkt. Wat dat ‘voortdurende geschipper betreft tussen ingetogen en overdosis aan energie’  misschien is dit wel ergens  bewust maar dan ook weer niet. We houden wel van in hoogtes en laagtes werken, flatliners is niks voor ons ;-) , maar ik denk dus  eerder dat dit door de individuen komt binnen de band,. Zoals eerder gezegd, iedereen zijn invloed is welkom en dan fixen we dat ook gewoon, Ergens is hoe zotter hoe beter misschien wel een leidraad, zoals het onderdeel ‘Mad’ in onze bandnaam wat aangeeft, Maar het echt bewust zo willen doen?  Niet echt, we love a ‘natural flow’. =Alhoewel  dit voor een buitenstaander misschien  toch niet zo ‘natural ‘ zou kunnen overkomen, voor ons is dat dus wel het geval.

Je hoort op plaat een zekere ‘punk vibe’; met die energieke sound wens je prompt in de pit staan. Worden hier frustraties weggespeeld?
Zeker geen persoonlijke frustraties. Als je zoveel jaren in punk of metal hebt gezeten, een deel van ons zat in de eerste scene en een ander deel in  de andere scene, is dat niet onlogisch dat die ‘vibe’ hier en daar wel eens naar boven komt. We kunnen ons verleden niet verloochenen, het is een onderdeel van onszelf.

Jullie muziek is moeilijk in een hokje te duwen; in deze tijden niet zo evident meer. Uniek zijn is natuurlijk niet mogelijk…
Het is niet onze bedoeling om uniek te zijn. Maar het is wel zo  dat we ons niet in een hokje laten duwen. We zijn dus helemaal niet op zoek naar uniek zijn binnen de muziekwereld. Gewoon wat komt, dat komt wel. Maar we laten ons niet vastpinnen op één genre. Niet teveel over nadenken, en gewoon doen  wat we graag doen, vanuit een buikgevoel.. is onze motto

Ik las in een interview dat jullie live ‘rauwe ongefilterde energie’ willen uitstralen. Geslaagd mag ik zeggen …
Waar die energie op plaat vandaan komt moet je aan Jonas vragen.  Wij hebben de energie gegeven, maar we waren er ons van bewust dat dit niet altijd makkelijk is op dit op plaat te krijgen. Hij heeft de plaat geremixt en geproducet. Jonas Nyaar van ‘Go To Eleven’ zijn inbreng is dan ook  een enorme meerwaarde om tot die ‘live vibe’- sound  te kunnen komen.. door hem klinken we gewoon zoals we zijn en dat was voor ons belangrijk, Jonas is absoluut top in wat hij doet voor bands. Dat bewijst hij voor ons ook . Dat mag toch ook in de verf gezet worden! Wat live beleving  betreft? Hangt van veel factoren af, één daarvan is de energie die je krijgt van je publiek. Als die enthousiast reageren, krijg je daar zelf ook een energie boost van waardoor je de lat nog wat hoger legt.

Jullie hebben al wat watertjes doorzwommen. Blijven doorgaan! Waar haal je de energie?
Onze vriendschap, dat samen kunnen spelen en muziek maken geeft ons nog het meeste energie. Die vriendschapsband is zelfs nog sterker geworden, en automatisch vullen en voelen we elkaar dan ook moeiteloos aan. Die speelsheid is zowel live als op plaat een belangrijke factor, die ons steeds meer energie blijft geven.

Hoe waren de eerste reacties op de nieuwe release en op de shows?
Niet alleen positieve reviews, ook komen mensen ons na de shows positief tegemoet. Dat doet deugd. We zijn dus heel tevreden over de reacties die we al hebben gekregen. En dat is niet enkel de verdienste van ons zelf, maar van alle mensen waarmee we ons laten omringen. Zoals Jonas, of de Tom zijn vriendin, Kim Pots die fotografie doet,   Er was ook nog Alain Vergeylen die onze Artwork gedaan heeft en nog doet. En Ivan Heyninck. Hij ons ons clipje gemaakt. En zeker ook niet te vergeten de redelijk vaste delegatie die toch zeer veel naar onze shows komen. Je laten omringen door een zeer goede entourage is een sleutel tot succes. En deze plaat is dus zeker een succesverhaal, met dank aan iedereen rondom de band. Zonder hen kunnen we dit gewoonweg niet.

Jullie zijn heel actief op sociale media; hoe belangrijk is het voor jullie? Waarom nog fysiek platen uitbrengen?
Als je naambekend wil vergaren, is promotie langs sociale media heel belangrijk. en wat fysieke platen betreft, opteerden we voor een vinyl omdat dit toch nog wordt verkocht

Jullie muzikale projecten voorheen waren top, maar nooit een ‘groot succesverhaal’. Waar is het fout gelopen?
Kan LowMad een succes worden door de energie die jullie uitstralen?
Voor ons is dit moeilijk te zeggen of LowMad  al dan niet een succes verhaal zal worden, voor ons persoonlijk  is dit project echter wel  al redelijk succesvol. We zijn er ons uiteraard ook van bewust dat onze muziek niet voor iedereen in de wieg gelegd is, you love it or you hate it, los daarvan het is  voor jongere bands in deze tijden sowieso moeilijker geworden, de omstandigheden zijn niet altijd even goed zoals dat in onze jonge tijd het geval. Er zijn bijvoorbeeld  ook minder plaatsen om te spelen en repeteren en zo.

Grote podia is geen ambitie , maar kan deze plaat een doorbraak zijn naar een ruimer publiek?
Dat we geen grote podia willen doen moet je beetje nuanceren, ik denk dat iedere band dat wil doen. het is gewoonweg niet onze topprioriteit.. En uiteraard willen we een zo ruim mogelijk publiek aanspreken, maar forceren hierin niets en zien wel wat er op ons afkomt. Trouwens Als je vertrekt vanuit een ambitie om veel geld te verdienen , en snel? Dan is het bij voorbaat een verloren zaak. Langzaam groeien en zien wel waar we uitkomen.. is de boodschap

Over de ‘ambities’ en ‘doelen’ hadden we het al bij ons vorig interview. “Ne vette cd opnemen en op leuke podia staan. Maar vooral ook veel fun maken en andere bands leren kennen”, zeiden jullie. Is dit doel intussen bereikt … of zijn er ondertussen nieuwe?
Een festival als Crammerock – als Waaslanders – of eens op een festival als Desertfest kunnen staan. Maar op zich is het doel dus nog steeds hetzelfde, nog veel mooie albums opnemen, en op mooie podia kunnen spelen. En dat nog veel jaren kunnen blijven doen.

Jullie zijn al wat jaren bezig … Wat is jullie grote advies naar jonge talentvolle beginners?
Vooral jezelf blijven, vaak tegen beter weten in. Is het beste advies dat we kunnen geven. Zo houdt je het ook het langste vol. En ook geduld hebben, heel veel geduld hebben en dan komt er wel eens iets op je af… en ook zeer belangrijk, het spelplezier moet altijd overeind blijven, anders heeft het ook geen zin.

Hoe lang hoop je dit vol te houden, want LowMad vergt wel heel veel energie toch?
Fysiek staat er op muziek maken geen eindpunt, kijk naar The Rolling Stones die treden ook nog steeds op. Als je geen plezier meer vind in wat je doet? Dan houdt het ergens op, maar daar zitten we totaal nog niet, integendeel zelfs. Er is natuurlijk een overaanbod aan bands, de vijver zit vol. Het is een kwestie van daarin staande te houden, maar we hebben wel het gevoel toch altijd een soort underdog te zullen zijn.

Waar zien jullie LowMad binnen het overaanbod? Wat maakt jullie uniek?
Ik Denk dat dit vooral persoonlijk is, of degene die het evenement organiseert open genoeg is en misschien ook wel de ballen heeft ons te vragen of te laten optreden, zoals hiervoor gezegd we zijn zo van ‘take it or leave it “THIS IS LOWMAD” We merken bijvoorbeeld  wel dat het moeilijk is om op een echt metal festival op te treden Omdat we soms niet echt Metal genoeg zijn, en aan de andere kant zijn we ook niet echt een 100%  punk of stoner band, dus we snappen dit wel, misschien  zijn we eerder iets te avontuurlijk. Festivals die daarvan houden mogen ons steeds boeken.

Het moeilijk in een hokje onderbrengen maakt het soms niet makkelijk naar promotors toe?
We proberen daar wel rekening mee te houden, vooral tijdens live optredens op festivals kijken we op welk festival we spelen. En passen onze set aan , en kijken wat we kunnen doen om het plaatje te laten kloppen. We proberen dus altijd een verschillende setlist te brengen. We passen ons daar ‘live dus wel een beetje aan. Maar we willen ons gewoonweg niet in één hokje laten duwen, omdat we nu eenmaal barsten van diversiteiten.

Wat zijn de verdere plannen?
Zeker nog lang voort doen, nog enkele vette albums opnemen, en tussen mooie line ups staan is ook altijd wijs, maar dit heb je als band ook niet altijd in eigen handen.

Bedank voor dit fijne gesprek … Tot een volgende concert /festival
Merci Erik!!! We love you!!! Greetz LowMad

BRDCST 2025 – dag 3 - Wat is jazz heden ten dage?
BRDCST 2025
Ancienne Belgique
Brussel
2025-04-06
Erik Vandamme

De derde dag BRDCST stond in het teken van de jazz. Maar er was meer, want binnen het aanbod van de laatste dag BRDCST zaten uiteraard veel stijlen gerelateerd aan jazz. Curator was saxofoon virtuoos Colin Steson, gekend binnen deze scene. Hij bracht veel moois mee. O.m. Keeley Forsyth en Shida Shabadi, twee ontdekkingen die de moeite waard zijn
In de Club werd een feestje gevierd. Het in Chicago residerende International Anthem label vierde zijn elfde verjaardag, en heeft al vele jaren een mooie band met het BRDCST festival. In de Club genoten we van het prachtige, mooie aanbod, o.m. van de klanken wizard Jermiah Chin en de super formatie - om het zo te noemen - SML.

Voor de tweede dag op rij begonnen we BRDCST festival met een bezoek aan de cinema . Cinema Palace bood deze keer een film uit 1928 aan, de Franse stomme horror film ‘The Fall of the House of Usher' . We citeren volgende info: ‘Roderick Usher roept zijn vriend naar zijn afbrokkelende oude herenhuis op het afgelegen platteland. Usher is geobsedeerd door het schilderen van een portret van zijn stervende vrouw Madeline. Wanneer ze overlijdt, laat Usher haar begraven in de familiecrypte, maar het publiek ontdekt al snel dat Madeline niet echt dood was, dat ze levend begraven was in de tombe. Madeline ontwaakt uit haar catalepsie, verlaat haar kist en keert terug naar haar geschokte echtgenoot.’ (bron: Wikipedia)
Het is vooral die snijdende spanning en de confrontatie met de nakende dood die tot de verbeelding spreekt.

Luitspeler Jozef Van Wissem (****) componeerde muziek rond die film en zorgde voor een nog meer griezelige ondertoon. De cinema zaal was ondanks die mooie zonnige zondag heel aardig vol gelopen. Spannend is het allemaal. Het licht griezelige en grauwe uit de film ziet er dankzij Jozef Van Wissem nog meer angstaanjagend uit. Indrukwekkend beeld en muziek!

Colin Stetson had een heel drukke dag voor de boeg, het zou hem op zijn solo optreden een beetje parten spelen. Tijdens het duo optreden met Francesco Donadello klonk hij nog fris en monter. Onder Colin Stetson x Francesco Donadello (****) bood het duo muzikaal een zachte botsing van sax en elektronische beats/drones die alle kanten uitging. Een walm van intimiteit, grooves en oorverdovende elektronica/dronesounds hoorden we. Wat een klankenspectrum en improvisatie, experiment met jazz als thuisbasis.

We besloten eens een kijkje te nemen in de AB Club. Het duo Booker Stardrum & Gregory Uhlmann (***) viel op door experiment en improvisatie op gitaar en percussie. Een talentrijk duo, die het verder op de avond nog bewees onder SML .. Gregory Uhlmann is een klankentovenaar op gitaar, gewoon onaards.
In z’n totaliteit van de twee klonk het als een ellenlange jamsessie, waardoor de aandacht wat verslapte.

Velen verlieten vroegtijdig de Club …al had dit niet zo zeer te maken met de prestatie van het duo, maar in de Flex stond één van de publiekstrekkers op het podium. De Flex zaal zat overvol voor de Zweeds-Iraanse pianiste Shida Shahabi (*****). Ze heeft een nieuw album uit, 'Living Circle'. Haar pianospel was adembenemend alsook een sprankelende cello, keys en drone sounds. Het sprak tot de verbeelding en hier hing magie in de lucht. Een hemels paradijs, met een deugdzame donkere walm. Op het einde van haar set kwam ook saxofonist en curator Collin Stetson de sfeer en de set naar een hoger niveau tillen. We spraken Shida na het concert nog aan, toen we de LP aankochten, en vertelden haar dat we geen woorden vonden van wat we voelden. Wat een bijzondere trip was ons dat.

In de Club stond een grootmeester in drones, klankenweirdo Jeremiah Chiu (*****). Als een wizard combineerde hij intimiteit met indringende drones. We kregen een boeiende, gevarieerde aanpak. Een ambiente reis, die je tot ‘zen’ bracht. Maar eentje die oorverdovend kon zijn.

Een ander tot de verbeelding sprekend project van Colin Stetson is 10¹? (Colin Stetson x Stian Westerhus x Erland Dahlen ) (*****). Dit trio bestaat uit bijzondere muzikanten, die hun instrumenten laten spreken. Drums met toeters en bellen, de gebruikelijke cimbalen en een gitarist die met zijn emotioneel beladen vocals waanzinnig kan klinken. De onaards klinkende sax van Colin was het unieke sluitstuk voor dit rariteiten trio. 10¹? Deed verschillende emoties (van pijn tot innerlijke vreugde) opborrelen en bracht een rits adrenalinestoten toe..

Een ander absoluut hoogtepunt was toch wel Small Medium Large (feat. Jeremiah Chiu, Gregory Uhlmann, Josh Johnson, Booker Stardrum & Anna Butterss) ofwel SML(*****). Wat dit gezelschap op het podium bracht is meer dan grensverleggend. Ze speelden op elkaar in en onderstrepen hun muzikaal talent. De speelse aanpak sierde en werkte in op het publiek, dat ademloos genoot. Een unieke set door hun virtuositeit, zin voor avontuur en eindeloos improviseren, zonder aan spankracht te verliezen. Dit was puur genieten met een grote 'G'!

In het complete duister bood Keeley Forsyth (*****) ons een dramatische confrontatie van verdriet en vertwijfeling. Al weten we niet of dat nu net haar onderliggende bedoeling was. De spots waren half gericht op haar en op de twee muzikanten; in het donker zag je hen bijna niet. Kippenvel kregen we en een traantje wegpinken we door haar bariton stem. Teksten over verlangen, frustratie, angst en verlies confronteren het publiek met hun innerlijke pijn en vertwijfeling. De tristesse en het sprankeltje hoop stonden hier voorop .
 
Omstreeks 22u bood de zichtbaar vermoeiende Colin Stetson (****) nog een trip door het heelal. Er verschenen in allerlei kleuren beelden van sterren en planeten op het scherm. Het is en klinkt buitenaards met twee saxofoons bij zich (remember Morphine!). Wat een fantasieprikkeling. We voelden ons een astronaut in de ruimte. Een magisch einde van deze editie van BRDCST, zonder meer.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ifv BRDCST)

BRDCST 2025 – dag 2 - De eeuwige zoektocht naar onsterfelijkheid
BRDCST 2025
Ancienne Belgique
Brussel
2025-04-05
Erik Vandamme

Op de tweede festival dag BRDCST was Backxwash curator, en dat was ook te merken aan de line up. De Zambiaans-Canadese rapper en producer Ashanti Mutinta gevestigd in Montreal, Quebec zoekt graag het donkere, (g)rauwe kantje op van de rap/hip-hop. In haar eigen set was dit duidelijk te merken; ook de artiesten die met haar mee waren, dwaalden in de duisternis. We zochten graag de muzikale contrasten op in al z’n muzikale vormen, het werd een eeuwige zoektocht naar onsterfelijkheid.

In 2024 stunt BRDCST nog met het concept film en muziek door een vertoning van de film 'Nosferatu (1922)’ onder muzikale begeleiding van Black metal fenomeen Attila Csihar . Dat concept bleek succesvol te zijn, wat de organisatie deed besluiten twee avonden te starten met een film/muziek concert.
Deze keer mocht saxofoon virtuoos Mattias De Craene een door de tijd vergeten film komen voorstellen, in een eigenzinnig muzikale omlijsting. De film 'The Holy Mountain (1973)’ is een psychedelische, surrealistische film van de Chileens regisseur Alejandro Jodorowsky. Het is de eeuwige zoektocht naar verlichting en onsterfelijkheid, uitgebeeld door spirituele beelden, het is een vereren van goden en afgoden, een reis doorheen het heelal en de confrontatie met andere planeten. De hoofdrolspeler wordt hier als een soort Jezus figuur op de voet gevolgd tijdens die vaak grauwe, barre en op het randje gortige tocht die eindigt op de top van een berg.
De manier hoe Mattias De Craene (*****) de muzikale omlijsting op zich neemt is opmerkelijk, omdat hij zowel de stemmen als de sfeer uitbeeldt in klank; hij gaat hier het confronterende, grauwe kantje niet uit de weg. Hij zorgt ervoor dat deze wellicht vergeten klasse film vanonder het stof wordt gehaald en een nieuwe injectie krijgt. Een zoektocht naar onsterfelijkheid, dat nog steeds brandend actueel is. Soms voeren mensen ervoor soms gruwelijke taferelen uit, om dat doel te bereiken. Zowel het beeld als de muzikale omlijsting spreken tot ieders verbeelding en iedereen kan er zijn eigen gedacht op invullen…

We zetten onze zoektocht verder en komen in de Flex terecht in het pikkedonker. Een lichtje aan het einde van die tunnel werd ons geboden door Morgan Paige (*****) die met zijn onaards klinkende stem, de grauwheid als de warmte van ons bestaan en gedachte uitbeeldt. Het klonk eerst erg intiem en intens voelde haar vocals aan; later als ze plaats neemt aan de piano klinkt het golvend, zachtmoedig oorverdovend, die allerhande emoties doet opborrelen.
Een contrast van zalvende grauwheid; in de donkerte zoeken naar lichtpuntjes is de boodschap. Een bijzondere trip.

Elliot Galvin (****)  neemt een voortrekkersrol aan in de Britse jazz met zijn originele kijk op piano en toetsen. Op het album 'The Ruin' vertelt hij een persoonlijk verhaal, en neemt je mee op zijn levenspad. Het klinkt herkenbaar en bezield. De emoties druipen als het ware van de toetsen. Hij laat zich omringen door klasse muzikanten die hem muzikaal volgen, en improviserend aanvullen. De speelsheid in de verhalenverteller en in de muziek siert. Wat een brede verbeeldingskracht van intieme confrontaties als van beladenheid door het opentrekken van klank en vocals.

Van een heel ander kaliber was LustSickPuppy (***). Wat een contrast met de vorige artiest … Als een soort crimiclown beweegt de jonge dame zich over het podium; wulps vervaarlijk weet ze haar publiek aan te porren; ze schreeuwt haar keel schor. Op de achtergrond zijn er bonkende beats en de beelden doen denken aan een circus act. LustSickPuppy maakt gebruik van het vuile, ruige, confronterende kantje van wat hip hop/punk/rave te bieden heeft. Een muzikale wervelwind waait over ons heen. Muziek met een hoek af. Soms was hetwel overacting, maar het publiek lustte het. Ze ging haar fans persoonlijk opzoeken, die genoten met volle teugen van de decadente, horrorachtige rappunk.

Na deze trip naar de Hel gingen we biechten in de Rijke Klarenkerk. Daar speelde een voor ons ondertussen geen onbekende band. Kabas (*****) zagen we reeds in de Nova Express, Mechelen.
We schreven ‘Kabas tast de grenzen van het genre af en improviseert graag. Het kleurt de sound. Minimalistische escapades worden afgewisseld door meer grillige stukken. Boeiend en spannend allemaal. Het publiek wordt meegesleept mee in die trip. Ook hier wordt de kracht van de stilte mooi uitgewerkt. We werden een beetje 'zen' door die sound.’
Kabas is al tien jaar bezig en stelde dus hun nieuwste plaat 'Sun Dog' voor. Opvallend aan die plaat is de veelkleurige sound en het balanceren tussen een minimalistische klank en de opbouw naar een climax toe, die de grens van het oorverdovende bereikt.
In de Rijke Klarenkerk zorgde dit voor een sacrale insteek. De klank ging alle kanten uit, de weergalm in de kerk zorgde voor een spanning die te snijden was. Kabas werkte naar een climax toe, alle instrumenten kwamen samen op het einde van de trip; wat een rollercoaster!

We bleven nog even in de kerk, want de volgende act Abel Ghekiere (*****) werd aangeraden als '’een niet te missen fenomeen'. De kerk was ondertussen goed vol. We kregen  zonder meer een magisch concert.
Abel Ghekiere is een multi-instrumentalist die zijn inspiratie haalt uit de minimalistische jazz, traditionele folk en field recordings. Op 'Voor het verdwijnt en daarna' beeldt hij verdriet en pijn uit op gevoelige wijze. Live is het een klankenpracht en klinkt het intens. Samen met z’n muzikanten biedt Abel Ghekiere innige troost. O.m. met de blaasinstrumenten en de viool kan worden gemijmerd over het heengaan van geliefden. De mooie momenten, die je met hen hebt doorgebracht, worden stevig omarmd. Een uur lang meegesleept in deze emotionele trip.

De zoektocht naar onsterfelijkheid gaat over vele paden. Een ander pad is er eentje van wulps- en speelsheid, wat doet terugdenken aan onze kindertijd. Althans in de verkleedpartijen en de geschilderde gezichten. Muzikaal vormgegeven door aanstekelijk flutes en opzwepende zangpartijen. Mermaid Chunky (****) weet even de sombere emoties op zij te plaatsen, zonder al te kitsch te klinken. Hun ingenieuze, kleurrijke pop palmt de AB in, een overvolle AB Club zwaait met de handen en doet ons lekker meezingen op de aanstekelijke refreinen. Een sprookjesachtige mooie sound vol van positieve energie.

In de AB Flex ondertussen andere koek met rap fenomeen en publiekstrekker Backxwash (****1/2). We kregen een explosieve confrontatie van de meest gruwelijke demonen. De Zambiaans-Canadese rap artieste brengt een brede sound van rauwe horror rap met elementen subtiele black metal. Een allesvernietigende muzikale wervelstorm volgt in de vocals als in de harde beats met visuele effecten op de achtergrond. Ze haalt daadwerkelijk alles uit de kast, wat een confrontatie met de meest donkere gedachten ... Indrukwekkend slot …

We breien er nog een vervolg aan in de AB Club die weer aardig vol was gelopen met Body Meat (****) We citeren even: ‘Geïnspireerd door de uitgebreide storytelling van games en anime, creëert Chistopher Taylor met Body Meat een multidimensionale wereld vol personages en onstuitbare beweging’. De combinatie van pompende EBM beats, knallende percussie en allerhande experimentjes tekenen een wervelend slot van deze boeiende dag en avond. Het is een soort geordende chaos.

De muzikale confrontaties, het aftasten van de grenzen, het balanceren tussen hemel en hel , het flitste allemaal voorbij in de eeuwige zoektocht naar onsterfelijkheid.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ifv BRDCST)

BRDCST 2025 - dag 1 - Muziek die mensen verbindt
BRDCST 2025
Ancienne Belgique
Brussel
2025-04-04
Erik Vandamme

In tijden waar al te vaak enkel grote festivals en concerten in de schijnwerper staan zou je haast gaan denken dat er geen underground meer bestaat. Sommige festivals bewijzen echter al jaren het tegendeel. Neem nu BRDCST festival, dat doorgaat in de verschillende AB locaties. Elk jaar legt de organisatie de vinger op de pols voor wat leeft in de underground scene, over de landsgrenzen heen.
Naast optredens in de vertrouwde AB gingen er ook dit jaar concerten door in Rijke Klarenkerk maar ook in de Beursschouwburg waren er opties voor de nachtraven onder ons. De eerste festival dag stond in het teken van Anna Von Hausswolf, die niet alleen curator was, maar ook dé publiekstrekker bleek te zijn. Ze bracht een erg emotioneel beladen set. Als artieste en als curator, weet ze muzikaal de mensen met elkaar te verbinden, de rode draad van de avond; wat in tijden van conflict, oorlog en handelsoorlogen hoop geeft voor de toekomst.

Starten deden we in AB Flex met het fenomeen Filip Leyman (****). De Zweedse componist, muzikant en producer werkt aan zowat alle platen van Anna Von Hausswolf mee. Deze veelzijdige wizard staat helemaal alleen achter een mengpaneel knopjes te draaien. Het klonk intiem , dreigend en warm tegen duistere gedachten. De klank en beats waren zalvend als scherp. De algemene ambient sound bracht eerder een gemoedsrust en niet zozeer een pijnlijk beleven. Geen wonder dat de veelzijdige artieste aAnna Von Hausswolff hem zo aanprijst!

Over naar de Rijke Klarenkerk voor een artiest die geen onbekende is voor ons. Lukas De Clerck (****). We leerden de man kennen in 2023 toen hij op BRDCST festival te zien was met het project Bloedneus & de Snuitkever. Lukas verdiepte zich in het hanteren van het instrument aulos, een blaasinstrument uit de oud-Griekse en de oud-Egyptische muziek. De aulos bestaat uit twee van dubbelriet voorziene speelpijpen. De aulos wordt gespeeld met 'circulaire ademhaling': men blaast met bolle wangen en heeft zodoende wat reservelucht, ademt in door de neus en blijft met de wangen blazen. Een verdovend, bedwelmend effect van dit bijzonder instrument, de Aulo is het resultaat en hoe Lukas De Clerck het bespeelt is gewoonweg onaards te noemen. Het effect klinkt misschien wat monotoon, maar de intensiteit verveelt nooit.
In de kerk voelde dit optreden van Lukas De Clerck zelfs aan als een sacraal beleven; het maakt je ‘zen’, je zweeft naar hogere sferen, op een plaats waar het steeds fijn vertoeven is.

We verlieten de kerk echter vroegtijdig. Want het Senegalees duo Lansana Sane x Malick Diebate (****1/2) werd door Anna Von Hausswolff zelf als 'niet te missen' aangeraden. Het duo brengt, door Afrikaanse traditionele instrumenten, ons naar de diepste Afrikaanse oerwouden. Als een Senegalees ritueel voelt het aan. De combinatie tussen West-Afrikaanse harp en Senegalese percussie zorgen voor en ware cultuurschok. Enthousiaste reacties volgden door de bezwerende grooves. Iedereen was onder de indruk.

JFUJI||||||||||TA (****1/2) is ons evenzeer niet onbekend. We zagen hem op het BRDCST festival 2023 optreden. De Japanse orgel virtuoos Yosuke Fujita maakte toen gebruikt van een orgel en de daarbij horende speciale effecten. JFUJI|||||||||||TA bewandelt  een mystiek pad, in een Oosters tintje. Nu stond de man in een overvolle Club. Deze keer maakte hij gebruik van een orgelpijp, een microfoon en een airbrush. Binnen het intieme kader klinkt de spannende klank intens aan. De man zoekt de grens van het oorverdovende op en weet je onder hypnose te brengen naar een fantasierijke wereld.
Het was donker in de club, enkel het lichtgevende orgel scheen op het gezicht van Yosuke. Een speciaal optreden, een speciale broeierige, dreigende klank, geen muzikaal voer voor tere zieltjes …

We verlieten vroegtijdig de club, want in Flex trad de vader van Anna Von Hausswolf aan. CM Von Hausswolff (*****) toonde aan dat de appel niet ver van de boom valt. Een mooi beeld van de zon die ondergaat in de zee, wordt gecombineerd met verdovende, bedwelmende klanken; ze worden vervormd tot oorverdovende dronesounds. Het is filmisch tot de verbeelding sprekende muziek, met de mooie beelden op het scherm. Wat een intensiteit. We waanden ons soms op de mooiste plekken op aarde, maar er waren ahw ook donderslagen te horen. Het balanceren tussen deze uitersten intrigeerden. Het is een klankentovenaar die de unieke kunst van klanken kan vervormen. Een bijzonder componist en muzikant.

Na die oorverdovende sounds , tijd voor wat muzikale rust … Dat bood de Ierse experimentele orgelspeelster Áine O'Dwyer (****) ons in Rijke Klarenkerk aan.
We citeren uit de biografie op de website van BRDCST: 'Haar muziek is geïnspireerd door haar studie van de individuele eigenschappen van pijporgels en het gegeven dat elk orgel nauwkeurig is afgestemd op het gebouw waarin het is gehuisvest, waardoor het een intieme band heeft met de omringende architectuur.
In de Rijke Klarenkerk maakte ze gebruik van het kerkorgel, om er klanken uit te toveren die de Hemelpoorten deden open zwaaien. Een vredig gevoel van welbehagen overviel ons prompt. De spots vanuit alle hoeken in de kerk, brachten een aangenaam rustig gevoel; ahw kwamen engelen uit de hemel in je nabijheid. Het bracht ons naar de essentie van het leven.

Helaas dienden we de kerk vroegtijdig te verlaten, want het was tijd voor de hoofd act van deze eerste festival dag, de afluistende act van deze eerste boeiende avond. Anna Von Hausswolff (*****).
‘Haar muziek bevindt zich op het spannende kruispunt van art pop, drone en postmetal, waarbij de klankkleur van haar (pijp)orgel vaak een prominente rol inneemt. We hoorden hier een boeiende , brede, diverse muzikale aanpak. Ze was omringd van twee drummers, een saxofoon, een rits aan gitaar- en orgelklanken, die naar alle hoeken van de zaal uitgingen. Op het einde van de set ondersteunde de Senegalese percussionist Lansana Sane  die klankkleur. Muzikaal viel er heel wat te beleven. Wat een magie en prikkeling. Daarnaast zijn de unieke vocals van Anna Von Hausswolff iets bijzonders. Haar veelzijdige stem ligt ergens tussen Nico, Diamanda Galás en Kate Bush in. Haar inspiratie haalt ze uit allerhande muziekstijlen. Avontuur en experiment zijn dus belangrijk in haar klankenwereld.
Anna Von Hausswolff tast voortdurend grenzen af. Haar optreden stond dus hoedanook op zijn plaats op BRDCST.

Het plan was om af te sluiten in Club met Dame Area. Dit Catalaans-Italiaanse duo wordt omschreven als een van de meest intense elektronische acts van het moment. Helaas was er geen doorkomen aan … Maar met een goed gevoel vanbinnen, konden we al die onvergetelijke momenten op deze boeiende eerste BRDCST festival dag herbeleven huiswaarts toe.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ifv BRDCST)