logo_musiczine_nl

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Metz
bury_tomorrow_a...
Erik Vandamme

Erik Vandamme

Intergalactic Lovers - Great Gigs in The Park 2024 -  Een kleurrijke trip in het sprookjesbos

Lara Chedraoui werd door een COVID besmetting aan de start van de pandemie ernstig ziek en bleef lange tijd de gevolgen daarvan dragen. Er volgde zelfs een jaar van revalidatie, angst en frustratie. Artsen konden niet garanderen dat haar stem ooit terug de oude zou worden. En toch zette de moedige jongedame door. Er kwam zelfs een nieuwe plaat op de markt 'Liquid Love'. Op Great Gigs in The Park in Sint-Niklaas stond een springlevende band die gretig te werk ging en overtuigend klonk. We voelden ons één met Intergalactic Lovers (*****), die dus tekende voor een kleurrijke trip in het sprookjesbos!

De Nederlandse formatie Donna Blue (****1/2) opende met hun warme, zweverige muziek. Deze band wist meteen het publiek te charmeren, zelfs op de meest intieme momenten. Een sterke prestatie. In het begin van de set al wist ze ons kippenvel te bezorgen. De zangeres, in een opvallende rood kleedje, heeft een breekbare, heldere stem. Ze werd aangevuld met mannelijke vocals, die op hun beurt de integere sound kleurden. Onrechtstreeks durven we het linken aan een geluidje van Joy Division of The Cure. Of misschien is dit te ver gezocht …
We kregen een tot de verbeelding sprekende trip en maakten zelfs een brug over verschillende  decennia heen. Deze Amsterdamse band wist in z’n talrijke variaties hoedanook sterk te boeien. Een perfecte opwarmer dus.

Het fijne aan Intergalactic Lovers is dat ze een vat vol emoties aanbieden. En het wordt vanuit een buikgevoel gebracht. Sjiek! Continu werden we geprikkeld door hun prachtig melodieus materiaal, poprock als noemer, dat gedreven, extravert als integer, gevoelig is. Een aanstekelijke, bezwerende aanpak van Lara en C° in die variërende muzikale omlijsting. Lara onderscheidt zich in haar emo beladen vocals en haar charmerende houding; het publiek wordt nauw betrokken in de songs.
Hun materiaal kent dezelfde spanning en intensiteit; een handvol nummers springen uit, o.m. hits als “Shewolf”, “Bobbi”, No regrets”, “Islands” en “Delay”, die door iedereen werd meegezongen. Hier telt het totaalplaatje van sound en verhaallijn. Magie.
Intergalactic Lovers wist op gemoedelijke wijze het publiek in te pakken met die afwisseling van extravertie en intimiteit. Kortom, een kleurrijke trip in het sprookjesbos …

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Secondhand Saints - Als je schrijft of dingen creëert vanuit iets dat je zelf hebt meegemaakt, komen die ook echter over. Het was dus een bewuste manier van werken. En binnen die context kom je dus zowel vreugde als pijn tegen …

Dat de vaderlandse metalscene volop aan het floreren is, mag je gerust een understatement noemen: daar is Secondhand Saints het bewijs van! Ontstaan uit de assen van de pandemie deelden de metalheads met hun debuut ‘Shattered Floors’ al meteen een zwaar visitekaartje uit. Met daaropvolgende releases als ‘Dying Breath’, ‘Echoes’ en ‘Afterlife’ gingen ze volop door op hun elan.
Op zaterdag 1 juni speelden ze opnieuw een thuismatch en stelden hun gloednieuw album ‘Falling from Grace’ voor. De hoes laat iets grauw en donker zien, de muziek klinkt ook heel emotioneel en duister, maar er zit een humoristisch kantje aan verbonden. Dat bleek ook live tot uiting te komen, lees ons verslag er maar even op na, https://decasino.be/concert/secondhand-saints-invites-temptations-for-the-weak-if-i-may/  Over dat optreden, en die nieuwe plaat hadden we een fijn gesprek met bezieler en frontman Jelle Gysels.

Secondhand Saints is een metalcoreband uit Sint-Niklaas. Het idee om een nieuwe band op te richten ontstond in 2020, kun je wat meer toelichten hoe is alles begonnen en zo?
Voor die periode had ik enkele muzikale projecten. Doorheen de jaren is dat wat verwaterd. Tijdens de COVID periode, toen de meeste van ons noodgedwongen andere bezigheden moesten zoeken, spartelde ik ook op persoonlijk vlak doorheen een moeilijke tijd. Ik wou toch nog eens iets gloednieuw beginnen en ben in mijn omgeving op zoek gegaan naar mensen die interesse hadden om iets nieuw op te starten samen met mij. Het waren geen mensen die ik al voordien kende of zo, maar ik heb toch een paar gelijkgestemden gevonden om dit project op te poten te zetten. En zo werd Secondhand Saints geboren, ook al was dat geen evidentie tijdens de periode waar je zelfs niet met twee buiten op hetzelfde bankje mocht gaan zitten. We hebben lang zelfs niet fysiek kunnen repeteren in dezelfde ruimte, maar toch veel ideeën kunnen uitwisselen en al wat zaken kunnen uitwerken via online platformen.

Ik heb in die periode enorm veel streaming concerten gezien, een mooi alternatief voor live concerten maar niet hetzelfde. Maar toch dingen ‘ontdekt’ die waarschijnlijk aan mij waren voorbij gegaan in ‘normale omstandigheden’. Hebben jullie van die medi ageen gebruik gemaakt om een publiek te vinden?
Nee, om de eenvoudige reden dat we in 2020 nog niets van materiaal hadden om voor te stellen, als je zoiets doet moet je toch al wat songs kunnen voorstellen anders heeft dat weinig tot geen zin in mijn ogen. We zijn pas echt beginnen optreden in de loop van 2022 omdat we toen al wat materiaal hadden, maar voordien dus nog niet. We zijn dus nu een jaar of twee aan het optreden.

Dat verklaart veel, ik zag jullie vorig jaar in het voorprogramma van Bizkit Park (januari 2023) en was nog niet volledig overtuigd, terwijl jullie me een jaar later wel compleet van de sokken hebben geblazen .. Hoe moeten we dit zien? Meer podiumervaring?
Het optreden in het voorprogramma van Bizkit Park was een uitgelezen kans om ons te tonen aan een groter publiek in onze thuisstad Sint-Niklaas. Dat was een ongelooflijke ervaring voor een band die tot dan misschien 6-7 optredens achter de kiezen had en waar we Bizkit Park tot op vandaag nog steeds zeer dankbaar voor zijn. Ik denk dat het niet helemaal onlogisch is om te stellen dat we toen nog wat podiumervaring en volwassenheid misten. We brengen nu een veel strakkere show dan toen, met alles erop en eraan ook.. We hebben ondertussen ook een ijzersterke entourage opgebouwd, mensen die elke dag voor ons klaarstaan, 100% in ons geloven en waar we veel aan te danken hebben ook hebben we nu een pak meer materiaal om live te laten zien, hebben we ook veel meer maturiteit opgebouwd in een goed jaar tijd en staan dus nu een pak verder dan toen...

Jullie optreden: Wat een energie met onderliggend het donkere kantje. Ook wat lichtvoetigheid horen we live als op plaat, al is het hier wat subtieler. Live herinner ik verder al die strandballen in het publiek en de waves enz. Een bewuste manier van werken, die licht en donker samenbrengen?
Dat klopt en ik vind het fijn dat dat je niet ontgaan is. We zitten bijvoorbeeld ook met twee zangers, ikzelf en Laszlo en er is steeds die wisselwerking tussen ons twee. Dat zorgt sowieso al voor een gevoelig verschil tussen licht en donker. Ook dragen we de publieksbeleving zeer hoog in het vaandel want als je naar een optreden komt mag je toch wel iets meer verwachten dan een band die gewoon zijn cd afhaspelt? Je mag dat toch wat aankleden voor je publiek met een laagje show-gehalte? En wij doen dat inderdaad met af en toe een dosis humor en feestelijkheid aan toe te voegen, met strandballen en waves enzovoort. We steken er een show aspect in om het ook voor het publiek zo aantrekkelijk mogelijk te maken. Dus bewust? Zeker!

De soort Metalcore die jullie brengen, heeft opvallend veel bijval op de jongere metal fans. Verklaring?
Ik kan niet spreken voor andere bands of genres, maar de verklaring die ik daar persoonlijk aan geef is dat wij niet echt pure metalcore maar een mix van verschillende genres brengen. Waar onze muziek zeer hard kan zijn, kunnen we even goed invloeden gebruiken van pop, punkrock, of zelfs techno. Lichtvoetigere aspecten als het ware die niet te zwaar op de maag liggen en breken met het ‘traditionele’. We mixen dan die uiteenlopende genres om tot een eigen stijl te komen. En in de metal scene is dat niet altijd even evident, want je stuit dan al eens snel op commentaren in de trend van ‘dit is geen echte metal’. Daar houden we ons niet mee bezig, we doen gewoon ons eigen ding. En je merkt dat er ook een publiek voor is als je kijkt over de genres heen in de hedendaagse metal. Kijk bijvoorbeeld naar Electric Callboy die dit weekend voor een volle weide op de mainstage van Graspop gestaan hebben, of pakweg Bring Me The Horizon die met hun eigen samensmelting tussen zoveel verschillende genres ook diezelfde weide een dag later hebben plat gespeeld. Twee bands die ook nog eens miljoenen luisteraars hebben op Spotify. Niet dat we ons daarmee vergelijken, maar we willen datzelfde denkpatroon doortrekken. En dat heeft zijn plaats, in de Belgische scene, en ook hopelijk in het buitenland maar dat zal de toekomst moeten uitwijzen.

Electric Callboy … Inderdaad, toen ik jullie live zag, was dit het eerste dat in me opkwam. Het is wel zo dat de ‘iets oudere metalheads’ er soms wat meewarrig naar opkijken, niet?
Dat is inderdaad helaas zo, en dat is jammer want metal is een genre dat mensen in de eerste plaats verbindt. Dat elitaire gedoe over wat nu metal is en wat niet mag voor mij zeker stoppen. Er is een hele nieuwe generatie metalheads die klaar staan, die die ‘fusion’ tussen verschillende stijlen makkelijker zullen accepteren, alhoewel wij een publiek van uiteenlopende generaties op onze concerten zien verschijnen, we mogen absoluut niet klagen. Het is een evolutie waar je niet aan voorbij kunt. Als band moet je daar minder mee bezig zijn vind ik persoonlijk en gewoon doen en spelen wat je graag doet en speelt. En dan is er altijd wel voor ieder wat wils en als het niet voor jou is, dan vind ik dat ook best ok. Wij doen gewoon ons ding, we amuseren ons er enorm mee, en de mensen die ons volgen ook, zo blijkt! (knipoog)

Ondertussen brachten jullie al enkele singles uit, en nu een eerste album ‘Falling From Grace’. Ik ervaar veel emoties van pijn tot woede, licht en donker. Schuilt er een verhaal of hoe moet ik het zien?
De hoes is ook prachtig, heeft deze een bepaalde betekenis?
Muziek is voor veel mensen een uitlaatklep om emoties te kunnen ventileren. Ook voor ons. Alles waar ik over schrijf, zijn dingen die ik of andere bandleden ook echt hebben meegemaakt. Als je schrijft of dingen creëert vanuit iets dat je zelf hebt meegemaakt, komen die ook échter en oprechter over. Binnen die context kom je dus zowel vreugde als pijn tegen, licht en donker, up en down. Dat is niet alleen bij muziek zo, dat geldt voor zoveel andere kunstvormen. En dat is dus ook bij ‘Falling From Grace’ zo, een belichaming van dingen die we in ons persoonlijk leven allemaal hebben meegemaakt. Het is dan ook een voorstelling hoe het leven echt is, met al die ups en downs. We hebben ook zoveel mogelijk van ons dagelijks leven, en de zaken waar we dagelijks mee worden geconfronteerd, proberen in onze muziek uit te beelden. En ook de hoes, die geeft mooi dat beeld van licht naar donker weer… Allemaal heel bewust dus, zeker en vast!

Ik herken mijn eigen verhaal in jullie songs; ik veronderstel dat dit ook de bedoeling is, dat de luisteraar zichzelf er kan in herkennen?
Dat is inderdaad de bedoeling als je die songs schrijft, en is een mooi compliment naar de schrijver als dat ook daadwerkelijk lukt. Dat mensen zichzelf er zouden in herkennen. Ik heb dat zelf ook soms dat ik naar muziek luister en denk: ‘het lijkt alsof die artiest over mijn schouder heeft mee gekeken naar mijn leven’ Als mensen je dan aanspreken over stukken tekst of riffs die hen ontroeren, dat is het mooiste compliment dat je als artiest kunt krijgen, dat het ook echt is binnen gekomen bij anderen.

Hoe ervaar je ‘voet aan de grond krijgen muzikaal’ in België? Of is het beter een ‘auslander’ te zijn om door te breken?
Helemaal niet, vind ik. Dat gold misschien een aantal jaren geleden, maar sinds een aantal jaren zie je toch een grote verandering. Bijvoorbeeld in het EDM genre zie je dat mensen geniale muziek maken vanuit hun slaapkamer en daar vervolgens een heel groot publiekkunnen bereiken. Via platformen als YouTube, Spotify en dergelijke meer kunnen ze duizenden mensen over heel de wereld in één ‘klik’ bereiken. Er zijn gewoonweg zoveel tools ter beschikking om iemand aan de andere kant van de wereld ook je muziek te laten ontdekken, en dat tegen een relatief lage distributiekost. Die rond-de-kerktoren mentaliteit is dan ook wat verdwenen..

Over dat ‘online iedereen kunnen bereiken’, is het nog interessant om fysiek platen uit te brengen?
Eén van de enige redenen waarom we dit album hebben uitgebracht, is omdat er nog steeds mensen zijn die graag iets fysiek in handen hebben. Wat onze eigen werkwijze betreft? Vier of vijf van de nummers op deze plaat zijn eerder uitgebracht op single. Om de eenvoudige reden dan je momentum creëert door telkens een single uit te brengen. Zo surf je van de ene wave op de andere, terwijl als je om de twee jaar een plaat uitbrengt krijg je op dat moment veel tractie en dan ligt het dus twee jaar stil. De uiteindelijke distributiekost om materiaal uit te brengen is vandaag de dag quasi nul. Het kost ons bijna niets om een single uit te brengen, daarom is het interessanter om op regelmatige basis materiaal uit te brengen in zo ‘in the picture’ te blijven. Dat doen grote bands tegenwoordig ook… om dat monumenten levendig te houden. Om terug te komen op de vraag of albums uitbrengen nog nodig is? Het is een beetje verleden tijd, maar er is en blijft een publiek voor… daarvoor doen we het.

Een statement waar ik me kan in vinden, ik koop ook nog steeds vinyl en zie het jongeren ook nog steeds doen.
Wat zijn de verdere plannen?
We hebben een zeer interessante zomer, we staan op Jera On Air, als één van de weinige Belgische bands. We doen nog wat shows in Nederland om daarna op zaterdag 10 augustus op Alcatraz Metal Fest te staan, een persoonlijke kinderdroom van mij. Daarna, in het najaar, komen wellicht nog wat mooie shows waar we nu nog maar weinig over kunnen vertellen. En dan zal het vooral tijd spenderen worden aan het creatieve schrijfproces. Om tegen het einde van 2024 of het voorjaar van 2025 wat nieuw materiaal uit te brengen. Dat is allemaal heel stapsgewijs. Als mensen ons vragen wat zijn je ambities of waar zie je jezelf binnen vijf jaar, heb ik daar niet echt een antwoord op. Het voornaamste is dat we een groep vrienden zijn die enorm veel plezier aan beleven om in de weekends samen te repeteren, en om die shows te spelen. En alles dat we op onze weg tegen komen, pakken we met open armen aan. We groeien gestaag en zien wel waar we uitkomen… alles op zijn tijd. We kunnen enkel zeggen dat we tot op heden al heel veel plezier hebben gehad aan wat we doen met Secondhand Saints en hopen daar nog lang plezier te kunnen aan beleven. Wat er ook op ons pad komt…

Sportpaleis uitverkopen of eerder een naam in club circuit zijn … Wat is jullie ambitie zelf?
Als we die kans krijgen, om in een sportpaleis te staan of op de mainstage van Graspop gaan we dat zeker niet laten liggen! Dat we nu op Jera On Air en Alcatraz staan hadden we twee jaar geleden niet kunnen dromen. We blijven gewoon hongerig voor het volgende dat op ons pad komt, en waarmee we kunnen groeien.

Is er dan ook niet iets als een ‘einddoel’ tot waar wil je graag groeien, als muzikant en band?
Dat is een goede vraag. Dat is iets waar ik eigenlijk eens diep moet over nadenken, en ik nu dus geen pasklaar antwoord op heb. Zelf heb ik eigenlijk niet echt een einddoel voor ogen.. Er is niemand die zegt ‘’nu hebben we dit of dat gedaan en nu kunnen we vredig stoppen.’; Ooit wil ik wel eens op die mainstage van Graspop gestaan hebben. , hoewel we daar naar mijn gevoel nu nog niet thuis horen, eerder op de Jupiler stage of in de Metaldome (knipoogt). Veel shows, groeien, grote shows willen spelen en evenveel plezier beleven aan de kleinere shows, maar ons doel en ambitie is en blijft ‘the sky is the limit’ en wat er ook op ons pad komt, we genieten van elk moment omdat we kunnen doen waar we het liefst mee bezig zijn, muziek maken en spelen.

Dankjewel voor jullie openheid, veel succes verder; we blijven jullie activiteiten op de voet volgen uiteraard…

TRÆLS - Tijdens het schrijfproces hebben we simpelweg veel muziek gemaakt waar we ons goed bij voelden. Of we daar nu een breed publiek mee aanspreken of niet, valt nog te bezien. We hebben daar eigenlijk niet zo bij stilgestaan

TRÆLS is een vierkoppige Belgische band die progressieve post-metal verweeft met ingewikkelde melodieën, dynamische ritmes in een rauwe, emotionele energie.
De teksten zijn introspectief en persoonlijk, en verkennen thema's als doorzettingsvermogen, groei en zelfontdekking. De band bestaat uit doorwinterde muzikanten, ze vonden elkander in dit project en brachten recent een eerste album uit ‘The Abyss Within', een gevarieerde plaat waaruit blijkt dat hen in een hokje duwen de band tekort doen is. Maar ze hebben interessante verhalen om even rond de tafel te zitten.
We hadden een fijn gesprek met hen en polsten meteen naar de ambities en plannen.

Kun je dit project even voorstellen, hoe is alles begonnen?
Sven:
Wij zijn dus TRAELS. Een band uit de West-Vlaanderen dat is voortgevloeid uit het korte bestaan van een andere band waar Jason, Korneel en Kristof reeds deel van uitmaakten. Als trio zijn zij beginnen schrijven met oog op het maken van instrumentale muziek. Iets later ben ik de rangen komen vervoegen. Pas in de laatste fase van de pre-productie van het album werd onder "lichte aandrang" van mede-producer Ace Zec beslist dat Jason toch zangpartijen voor zijn rekening zou nemen. Een zeer wijze beslissing, zo blijkt!

Jullie worden ten dele in het ‘metal‘ hokje geduwd (daar is op zich niets mis mee, metal is cool); hoe zou je zelf de muziek van TRAELS omschrijven?
Sven:
Zwaar rustig, of rustig zwaar. Ik vind het persoonlijk moeilijk om er een label op te plakken aangezien er echt veel invloeden inzitten.
Korre: ‘Post-modern-Bryan-Adams-Djent-core’ zou ik het persoonlijk noemen. (haha) Nee, maar serieus, het is niet eenvoudig om er direct een specifieke stijl op te plakken. Onze muziek is duidelijk geïnspireerd door progressieve genres en ik geloof dat er voor iedereen wel iets te vinden is dat hen aanspreekt.

Jullie zijn als muzikanten niet aan jullie proefstuk toe; hoe zou je – los van dit project – je muzikale paden kunnen omschrijven?
Jason
: Sven en ik kennen elkaar van de band DEDICTED waar ze jaren samen speelden. Korneel heeft zijn strepen verdiend bij In-Quest en andere bands.
Kristof speelde bij bands als Spoil Engine, Sentre en Regression. Mits de Belgische scene niet de grootste is kwamen we elkaar wel eens tegen op diverse shows waar we zelf speelden of gewoon als toeschouwer gingen.
Kristof: ik heb het gevoel dat ik nu muzikaal thuis ben gekomen. Van H8000 hardcore, over melodic thrash en nu het progressieve werk. Waar het vroeger vooral luid, hard en snel was, word ik nu ook best wel uitgedaagd om als bassist de lijm te vormen tussen het ritmische, de melodieën van de vocalen en gitaren, de open chord-progressies en vooral, de stiltes. Ik ben altijd gefascineerd geweest hoe muzikanten in andere genres mensen net op het puntje van hun stoel krijgen met rustpuntjes en dynamiek. Ik mag denk ik wel zeggen dat dat gelukt is.

Jullie eerste EP klinkt episch, professioneel, met een duidelijk donker kantje; is dit een uiting van jullie als muzikant?
Sven:
Episch en professioneel … I'll take it! Het mineurkantje zit er inderdaad wel lekker in, al was dat niet op voorhand bepaald ofzo. Dit is gewoon wat er spontaan uit vloeide.
Kristof: Beetje rare periode ook die de mensheid achter de kiezen heeft. Ofwel zit er nog wat vast en moet dat er eerst uit, ofwel is het gas erop en feest. We zweven wat tussenin, denk ik. Maar echt donker is niet een woord dat spontaan bij mezelf al naar boven is gekomen, er zit ook wel wat "licht" in vind ik. Veerkracht is denk ik wel een thema.

Wat is het grote verschil met de andere projecten (hoewel het ook post-metal gerelateerd is)
Sven:
We hebben onszelf geen beperkingen opgelegd qua genre. Dit zorgde ervoor dat we konden putten uit andere genres wat de inspiratie alleen maar bevorderd heeft.
Korre: Het voelt denk ik voor ons allemaal wat als een natuurlijke evolutie.

Even een analyse rond de EP: we horen de bonte variatie, er zijn songs die knallen, en er zijn de erder ingetogen tot dreigende songs, o.m. het prachtige ‘Enigmatic Resonance’. Hoe gaan jullie eigenlijk te werk?
Jason:
We wilden vooral als band nummers maken. Mits onze muzieksmaak dicht bij elkaar ligt maakt dit het net iets makkelijker. We houden allemaal van een stevig nummer, maar we kunnen ook genieten van een zeer ingetogen nummer. Dat is duidelijk aan onze plaat te merken. We wilden ons ook niet vasthechten aan regels. Nummers schrijven als band met een goeie vibe, dat was het belangrijkste.

Jullie balanceren in uitersten, maar het ‘epische’ en ‘donkere’ blijft overeind staan in de songs. Er schuilt een soort verhaal, alsof je naar een film aan het kijken bent. Ik voel de spanningsopbouw … Zit er hier een verhaal achter?
Jason:
Er zit zeker een verhaal achter. Tekstueel heb ik redelijk wat van me af geschreven. Deze plaat met deze mensen heeft voor mij goed gedaan.
Het gaat over ontgoocheling in mensen, progressie maken en dan er gewoon volledig weer voor gaan. Dat donkere kantje zoals je al vermelde maar toch met de bedoeling om het uiteindelijk positief te houden.

Ooit overwogen iets te doen rond films of zo, gezien de filmische component?
Sven:
Nog niet aan gedacht maar is zeker wel een tof idee!

Toegankelijk klinken en durven experimenteren … Klopt die analyse? Is dit hoe je bewust tewerk wil gaan, met de bedoeling een ruim publiek aan te spreken? Of hoe moet ik dat zien?
Sven:
We wilden een plaat maken waar we zelf trots op kunnen zijn, maar natuurlijk is het fijn als meer mensen dit appreciëren. Specifiek met oog op een ruimer publiek, zou ik niet zeggen, maar het is zeker mooi meegenomen.
Korre: Tijdens het schrijfproces hebben we simpelweg veel muziek gemaakt waar we ons goed bij voelden. Om vervolgens een selectie te maken van de nummers die op de plaat zouden komen. Of we daar nu een breed publiek mee aanspreken of niet, valt nog te bezien. We hebben daar eigenlijk niet zo bij stilgestaan.

Hoe waren de eerste reacties tot nu toe?
Sven:
Zeer positief! Ook van mensen die niet uit het metal milieu komen, wat een leuk compliment is!

Los van de EP, wat zijn de verdere plannen met TRAELS?
Sven:
Het muzikale arsenaal verruimen en hopelijk veel shows kunnen spelen.
Korre: Ik denk dat elk van ons de ambitie heeft om met dit project weer een bepaald niveau te bereiken. Hopelijk om ooit weer op festivals te kunnen spelen en vooral veel muziek uit te kunnen brengen.

Hoe zit het met de andere projecten? Valt het allemaal te combineren?
Sven:
Nee, dat is zeker waar. Het is werk, gezin en Traels Traels Traels.
Korre: Voor andere muzikale projecten heb ik niet veel vrije tijd meer over, omdat ik me nu al bezighoud met veel aspecten binnen de band. Ik neem ook het volledige grafische aspect van  de band op mij en ondersteun mijn vrouw die de sociale media van de band beheert.
Kristof:
Ik drum nog in een Stoner / Sludge band uit Gent genaamd Desert Outpost Alpha. Ook daar wel met wat ambitie om ook wat op te nemen en af en toe een show te spelen. Ik vind het ook een enorme meerwaarde om als bassist wat te kunnen drummen. Ik kan niet wat Jason speelt, maar weet wel perfect wat hij doet.
Maar zo is het wel netjes: vrouwtje, 2 hondjes, eigen zaak, 2 bands, …

Is het in tijden van sociale media, Spotify, Youtube en zo nog ‘nodig’ om platen uit te brengen en waarom?
Sven:
Ik denk dat veel mensen en zeker die van onze generatie het fijn vinden om fysiek een plaat vast te kunnen hebben. Ik vind het ook een meerwaarde om het bijbehorende artwork te kunnen bewonderen. Digitaal is dit veel minder.
Korre: Het is waarschijnlijk niet noodzakelijk, maar het geeft wel veel voldoening om na maanden hard werken je plaat in je handen te kunnen houden. Op Spotify ben je als beginnende band slechts een druppel in de oceaan. En dat zal waarschijnlijk niet verbeteren zodra door AI gegenereerde muziek zijn weg vindt naar de streaming platformen. Ik denk dat een fysiek album gewoon iets bijzonders heeft.

Is het de bedoeling om met dit project Sportpaleizen uit te verkopen of heb je liever naam te maken in het club circuit? Wat is het doel en ambitie?
Sven:
Ik denk vooral blijven muziek maken en dat delen met mensen en zo connectie maken.
Kristof: Ik denk dat het belangrijk is dat we ons eigen ding blijven doen en het organisch laten groeien. Er is door de dynamiek een zeker intiem aspect aan de muziek en dat werkt nu eenmaal beter in een club dan in een sportpaleis. Een ambitie van mezelf is dat we tijdens de  rustpuntjes stilte kunnen creëren in het publiek, dat er dan zo toch iemand zen bakkes opentrekt en iemand anders dan "SHHHHHHT" roept … zalig vind ik dat! Dan maak je echt connectie, toch? AmenRa is hier echt een schoolvoorbeeld van.

Waar zie je jezelf en je projecten binnen tien jaar? Is er een soort einddoel?
Jason
: Eerlijk gezegd is TRÆLS voor mij het einddoel. Dit project is het project waar ik binnen 10 jaar nog aan wil werken.
Korre: Ik sluit me aan bij Jason. Dit project is gericht op de lange termijn. Ik hoop mijn
instrument verder te kunnen ontwikkelen en samen met de band te groeien en te evolueren. Muziek, vriendschap en een glas rode wijn tijdens repetities. Dat is toch tijdloos?

Pics homepag @Yulia Moar

Dank voor de fijne babbel, voeg er gerust enkele links aan toe…
https://open.spotify.com/artist/0720iVTO3e0LjqfOaPRuQ6?si=dfHRenBsTrucWz14JsNpmA
https://traels.bandcamp.com
https://www.instagram.com/traels.band/
https://www.facebook.com/traels.band/  


Hippotraktor – Hippotraktor is een creatieve uitlaatklep waarin we ons hart en onze ziel kunnen steken. We behandelen zowel fictieve alsreële thema’s en vertellen verhalen die de muziek versterken

De absolute verrassing  op Headbangers Ball Fest op 4 mei 2024 (hier sloot Paradise Lost af, btw!) was duidelijk Hippotraktor  uit Mechelen. De release van hun knappe album 'Meridian' in 2021, sloeg in als een bom in de progressive postmetal. Sander Rom moest de band helaas onlangs verlaten door aanhoudend medische problemen. Zijn opvolger Kristiof  kweet zich met brio van zijn werk.
Lees gerust https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/94614-headbanger-s-balls-fest-2024-wat-een-diversiteit.html
Ondertussen bracht de band zijn nieuwe plaat ‘Statis’ uit, die ze live kwamen voorstellen in AB op 7 juni 2024, lees gerust https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/94999-cobra-the-impaler-bom-melding-in-brussel.html
hoog tijd om eens een fijne babbel te hebben met Stefan De Graef  en Chiaran Verheyden  over deze plaat, OVER hoe de nummers in elkaar zitten, het optreden in de AB en de verdere ambities en toekomstplannen.

Jullie zijn (dacht ik) sinds 2021 bezig; ik volg jullie sinds die eerste release ‘Meredian’ en toen viel me al op wat een sterk geheel jullie zijn. Heeft de corona tijd een domper gezet, een rem op de groei ? Of hoe is het voor jullie gegaan?
De band bestaat sinds 2017 als een instrumentaal trio, maar in 2019 hebben ik (Stefan) en Sander de band vervoegd. Vanaf dan zijn we aan onze 2e incarnatie begonnen. We waren al zo goed als rond met het schrijfproces toen de pandemie startte, maar hebben wel het hele opnameproces met coronamaatregelen moeten doen. Dat was natuurlijk geen ideale manier van werken, maar de opname van deze plaat was een van de dingen die ons daar wel door heeft gesleurd. Toen ‘Meridian’ gereleaset werd in 2021, hebben we pas onze eerste echte show gespeeld met de nieuwe line-up. We hadden begin 2020 al wel 2 try-outs gedaan in kleinere jeugdhuizen. De eerste echte grote show was dan ook meteen op de Pelagic Night in de grote zaal van Trix, Antwerpen. Een stevig begin :) Na die avond zijn de regels wel opnieuw tijdelijk teruggeschroefd, maar vanaf 2022 zijn we gelijk met volle gas kunnen verdergaan. Zonder corona hadden we wellicht wel wat meer optredens kunnen doen, maar voor de rest heeft dit dus niet echt een grote invloed gehad op het groeiproces.

Live zijn jullie een sterk geoliede machine. Het afscheid van Sander moet zwaar zijn geweest, toch werd de vervanger zeer goed ingepast, chapeau! Hoe zwaar woog dat ‘verlies’? En hoe hebben jullie zo snel de perfecte vervanger gevonden?
Afscheid nemen van een bandlid is nooit makkelijk, zeker niet als het een zanger is. Die vervang je natuurlijk niet zomaar. Voeg daaraan toe dat Sander een vocaal bereik had dat haast ongeëvenaard is, en dat hij ook gitaar speelde en je komt op een miniem percentage van muzikanten die alle vakjes aantikken. Toen Sander aankondigde dat hij helaas de band ging moeten verlaten o.a. door gezondheidsredenen, zijn wij natuurlijk meteen in actie geschoten. We moesten tenslotte zeker zijn dat we onze release show en festivalzomer gingen kunnen spelen. We zijn relatief snel bij Kristof terecht gekomen aangezien we hem kenden van zijn band Mankind  (wiens plaat Chiaran had gemixt). We wisten ook dat hij fan was van HIPPOTRAKTOR dus hebben hem gevraagd om auditie te doen en dat zat meteen helemaal goed. We zijn zeer content om hem erbij te hebben.

Ik heb jullie ondertussen twee keer live gezien, de nieuwe plaat is ook uit. Wat me op de release show in de AB opviel: de nieuwe nummers werden zeker gesmaakt, maar het was vooral bij de oudere nummers dat het publiek volledig mee was.
Kunnen we stellen dat jullie platen ‘groeiplaten’ zijn en jullie muziek wat tijd nodig heeft om tot de mensheid echt door te dringen?
‘Meredian’ is ondertussen drie jaar uit, die nummers zijn over het algemeen gekend door onze fans. Dus ja ergens klopt dat wel. Ik denk dat veel mensen de nieuwe songs nog wat op zich laten afkomen, dat ze inderdaad nog wat moeten groeien. Dat is een logische evolutie, inderdaad.

Ik hield vooral van de diverse aanpak in instrumentatie, de emo vocals zijn een enorme meerwaarde;  is dat een uiting van woede, frustraties, …
Dat zit er zeker in. HIPPOTRAKTOR is een creatieve uitlaatklep waarin we ons hart en onze ziel kunnen steken. We behandelen zowel fictieve als heel reële thema’s en vertellen verhalen die de muziek versterken.
Chiaran: Ik kan niet voor Stefan spreken maar ik denk dat we, wat dat betreft, op één lijn zitten. Voor mij is de plaat geschreven vanuit een zekere frustratie over de straffeloosheid waarin we ons maatschappelijk bevinden. Mensen met veel geld slagen er gemakkelijk in om met hun machtsmisbruik gemakkelijk weg te komen, is daar één van. Die straffeloosheid, tegenover de zwakkeren in de maatschappij die steeds het deksel op de neus krijgen. Wat ons groots zou kunnen maken als mensheid is hetgeen we allemaal samen zouden kunnen verwezenlijk mens zijnde. Moesten we er kunnen in slagen om als één geheel te functioneren, dan gaan we ons doel als mens pas echt kunnen bereiken. En dat dit maar niet lukt , frustreert me enorm en komt dus ook tot uiting in hoe ik muziek schrijf. Ik ben, ondanks die frustratie, gelukkig nog niet klaar om mijn geloof in de mensheid achter mij te laten dus de inspiratie blijft komen…

Er is een soort verhalenlijn in jullie muziek, iets filmisch dat de fantasie prikkelt.  Zijn er ooit plannen of ambities geweest om er iets te doen naar film of tv-series?
Nee, niet echt concrete plannen in die richting nee. Er zijn wel enkele nummers die daar zeker voor geschikt zouden zijn. Zoals het laatste nummer ‘The Waking’. Maar het is nooit geschreven met de intentie om in een serie of Film te worden gebruikt. Maar moest die gelegenheid zich op een of ander manier voordoen? Zou dat heel leuk meegenomen zijn uiteraard.  Ik heb gewoon een voorliefde voor drama, vandaar die link, het komt enorm naar boven in onze manier van songs schrijven.

Het is misschien de reden waarom de songs live nog beter tot hun recht komen dan op plaat?
Dat is ook logisch, studio albums en live shows zijn twee aparte gegevens. Een live show heeft het potentieel om die nummers nog beter tot leven te brengen. Want in een studio ben je wat beperkt. Live kun je meer improviseren., meer lagen toevoegen en kleuren schilderen binnen de songs dan in een studio. Zoveel is zeker. Die nummers echt tot leven brengen, , is het hoofddoel toch van een band, en dat kan pas op een podia. Sowieso

Op 7 juni kwam de nieuwe plaat uit ,‘Stasis’; wat zijn de verwachtingen? Is dit de plaat van de grote doorbraak en welk publiek zou je er graag mee bereiken?
We proberen niet te veel verwachtingen te hebben en gewoon onze muziek en liveshows voor zich te laten spreken. We doen wat we graag doen: muziek maken en die live brengen. Als we hier andere mensen mee kunnen overtuigen is dat geweldig, maar we blijven het voornamelijk voor onszelf doen. Een Hippotraktor show spelen is een enorme catharsis: het is iets waar we ons in kunnen verliezen en dat is beloning genoeg.

Jullie zitten op een sterk label Pelagic Record; kansen naar het buitenland toe?
Het is zeker een kwaliteitsstempel voor veel promotors. Festivals sturen labels als Pelagic tenslotte vaak de vraag om enkele bands voor te stellen voor hun line-up. Op die manier zijn er dus best wat deuren opengegaan voor ons, waar we heel dankbaar voor zijn.

Wordt die doorbraak niet wat vertraagd omdat jullie Belgen zijn? Als Engelsen of Amerikanen waren jullie misschien al wereldberoemd (niet dat dit jullie ambitie is wellicht)
Ik weet niet of dat nog een grote rol speelt. Er is op dit moment tenslotte best wat hype rond de Belgische heavy muziek scene, en terecht.

HIPPOTRAKTOR brengen ingewikkelde melodieën en uitgesponnen riffs die blijven hangen, maar bij een breder metal publiek zal het soms moeilijk te bereiken zijn, of is ook niet jullie ambitie?
Zelfde antwoord: we schrijven de muziek die we zelf graag horen en laten zulke verwachtingen of ambities zo veel mogelijk los. We houden zelf ook van iets ‘minder traditionele’ rock & metal waarin risico’s durven genomen worden, zoals Porcupine Tree, Meshuggah, Tool etc. het is nooit de bedoeling geweest om iets te schrijven specifiek voor een groot publiek. Dat is ook bij de nieuwe plaat, het is afwachten wat het publiek erbij voelt. Maar het is een plaat tijd zal nodig hebben . Ikzelf heb veel moeite moeten doen om die te schrijven, en ik denk dat ons publiek ook moeite zal moeten doen om het te begrijpen. Maar ben er zeker van dat dit zal lukken. als je die moeite doet kun je er gewoon heel veel uithalen, zoveel is zeker.

Hoe waren de eerste reacties op de plaat als de concerten?
We hebben voorlopig al heel positieve reacties gekregen. Zeer veel lovende reacties over zowel de plaat als de live show in AB. Er was veel volk, heel veel sfeer. Meer konden we echt niet verwachten. De reviews zitten in de lijn, van wat hier al is gezegd, zeer positief maar dat het vaak complex is. En wat luisterbeurten nodig heeft om echt van te kunnen genieten. Onze eerste plaats was iets meer toegankelijk.

De release show was erg goed; de plaat is nu ook uit. Betreft platen uitbrengen, is het naar jullie mening eigenlijk nog interessant om platen uit te brengen in tijden van spotify en sociale media?
Chiaran: Ik doe dat gewoon graag platen uitbrengen (haha) als ik maar drie minuten krijg om mijn verhaal te doen, door middel van en single of zo, dan is dat te weinig om mijn heel verhaal uit de doeken te doen. ik vind het een boeiende zoektocht , om iets te vertellen in drie minuten? Dat lukt bij mij gewoon niet, proficiat aan zei die dat wel kunnen. Los daarvan kun je de sociale media niet meer uitschakelen, door die sociale media wordt alles korter omdat die sociale media ons in die richting dwingt. Maar voor mij mag er gewoon iets meer in zitten dan kort en bondig iets vertellen…

Is er ooit een ‘eindpunt’ aan die zoektocht , waar stopt het?
Chiaran: Ik denk niet dat we ooit uitgeschreven gaan zijn. We gaan altijd koppig ons ding gaan doen. dat is ook waarom mensen ons blijven volgen, die zoektocht is , hopelijk, eindeloos.

Wat is het grote verschil tussen de eerste en de nieuwe plaat?
Chiaran: De eerste was meer toegankelijker, de tweede toch een wat moeilijkere zoektocht en niet even leuk om te schrijven. ik heb er enorm op zitten zwoegen en zweten. Het resultaat is perfect hoe ik het bedoelde, maar ik ga het de volgende keer toch anders aanpakken .iets wat meer to the point is, wat ik niet zo goed kan..

Jullie zijn daadwerkelijk één blok… @Stefan: Vertel eens meer over jullie inbreng in dat verhaal?
Stefan: we hebben een systeem dat goed werkt. Charan schrijft instrumentale nummers. Ik schrijf de teksten, en samen kneden we tot het voor ons beide perfect is. Als wij tevreden zijn gaat het naar de rest van de band. Het gebeurt zelden dat er kritiek op komt. Dankzij hun unieke manier van spelen, zullen zij bij het opnemen er een eigen draai aan geven. Lander , onze drummer, is een beest achter zijn drumstel. Lander zijn drumstijl is zelfs de inspiratie geweest voor Hippotraktor. Hij heeft aan Chiaran getoond wat mogelijk is met een drumstel. Chiaran heeft op zijn beurt nummers geschreven die Lander zou kunnen spelen, en toch doet hij er zijn eigen ding mee. Dus op die manier blijft een onderdeel van één groot geheel…

Wat zijn de verdere plannen?
Stefan: Vooral veel van hetzelfde, optreden, optreden. Zoveel meer en zoveel mogelijk. Dat is het voornaamste plan nu. En onze live show verder op punt stellen, om te laten zien wat we kunnen. Dat is allemaal de prioriteit. Chiaran is iemand die graag muziek schrijft, en heel gemotiveerd voor de eventuele derde plaat.

We hadden het over de plaat, jullie optreden, ambities en plannen … Is er ook een doel dat je voor ogen hebt, een soort ‘einddoel’ of ben je daar niet mee bezig?
Stefan: We kijken er vooral naar uit om te ontdekken wat we nog allemaal in onze mars hebben als muzikanten en songwriters. We zijn enorm trots op onze gitarist/songwriter Chiaran, die zichzelf opnieuw heeft overtroffen met deze plaat. Zolang we het gevoel hebben dat we blijven vooruitgaan, zullen we tevreden zijn. Een einddoel bestaat niet voor ons.
Chiaran: het zou leuk zijn moesten we als muzikant of band met uitbrengen van onze muziek ook wat kunnen verdienen. Er wat financiële voordelen uithalen. Momenteel verdienen we helemaal niets, wel veel geld en werk… voor de rest ben ik heel blij dat we dit kunnen doen. zolang er een publiek is , ben ik al tevreden.

Ideeën om Sportpaleizen uit te verkopen, een GMM headliner, een plekje op Alcatraz, of een naam worden binnen het clubcircuit en op die manier kunnen optreden in zalen als de AB, Botanique of Trix, De Casino? Wat geniet je voorkeur?
Klinkt allemaal fantastisch! We gaan binnenkort zeker nog verschijnen in de Belgische clubs, dus doe maar GMM headliner dan. De marquee show in 2023 was onvergetelijk!

Pics homepag @Romain Ballez

Bedankt voor dit fijne gesprek,  hopelijk tot binnenkort eens. Veel succes verder

donderdag 27 juni 2024 15:46

Purity

Johan Marc Baeten, beter bekend onder zijn alter ego Senna JMB, bracht begin februari zijn langverwachte debuutalbum ‘Purity’ uit. Omdat het nooit te laat is om kwalitatief hoogstaande kunstwerken de nodige aandacht te geven, namen we het kleinood onder de loep. We kregen een gevarieerd overtuigende plaat te horen.

Met het alias Senna JMB verwijst Johan Marc Baeten  naar zijn Belgische en Braziliaanse roots, via de referentie naar de gemythologiseerde Formule 1-piloot Ayrton Senna. "Het lot heeft me bij Senna gebracht: mijn Belgische vader was grote fan, de familie van mijn Braziliaanse moeder woonde aan de Ayrton Sennalaan. Met 'senna JMB' verwijs ik dus ook naar mijn Belgisch-Braziliaanse achtergrond.", zegt hij er zelf over.
En ook dat komt tot uiting in zijn muziek. De uiteenlopende muziekstijlen en de cultuur vermenging, -botsingen horen we al op « Weekend », met een persoonlijke touch.
Een persoonlijk dus ook … Een trip doorheen zijn leven van gelukzaligheid én donkere kantjes, zoals op « North Sea' » ; de opzwepende baslijnen daveren.
Evengoed ontroert hij …Spelen met de emoties van het leven.
Een oprechte, puur klinkende,  kleurrijke plaat dus door al die verschillende elementen en emoties.

Tracklist: Weekend 02:27 Chains 03:03 Slap Back 01:49 Genesis 02:08 Bossa Nova 02:46 Lotus 02:40 North Sea 03:06 Retro Green 04:00

Postrock/Experimenteel
Purity
Senna JMB

donderdag 27 juni 2024 15:43

Aquarelles: Celebrating the Inner Child

Lefteris Kordis werd door wijlen Steve Lacy omschreven als een ‘zeldzaam talent’ en heeft zichzelf onderscheiden als een unieke stem in het mediterrane jazzgenre. Geboren in Athene, studeerde hij klassiek, jazz en Griekse folk. Professor aan Berklee College & Ionian University. Trad op in Carnegie Hall, Panama JF, Toronto JF ; met G.Garzone, T.L. Carrington, J. Bergonzi, Steve Lacy, Sheila Jordan, Mikis Theodorakis.
Hij brengt nu een dubbel album uit 'Aquarelles: Celebrating the Inner child'. We lezen: 'De kwaliteit en beweging van Aquarelles (water en kleur) geeft de expansieve aard van de kindergeest - zoals ik die heb ervaren in bepaalde mensen en fenomenen via hun kunst, lessen en prachtige inspiratie - weer als groter dan het leven zelf. 'Deze composities zijn uitdrukkingen van mijn ervaringen met het ontvangen van de gaven van de kracht van de kindergeest om pijn om te zetten in schoonheid, gratie en helende energie.'
(Bron: https://lefteriskordis.bandcamp.com/album/aquarelles-celebrating-the-inner-child-vol-1  + https://lefteriskordis.bandcamp.com/album/aquarelles-celebrating-the-inner-child-vol-2  )

Hij improviseert, experimenteert en gaat speels te werk  Het onderschrijft zijn muzikaal verhaal. Na een korte 'prelude' krijgen we een kleurrijke, sprookjesachtig wereld, met o.m. “A Timeless Cappadokian tale for Despina”, “Hector's Garden”, “Pastor Randy Comin” en “Eva Strange”. We horen diverse wendingen. Het is per luisterbeurt een ontdekkingsreis en klinkt boeiend algemeen.
… 'de kracht van een kindergeest' is eindeloos. Het doet  terugdenken aan je eigen kindertijd, en dan stel je vast dat je veel dingen gewoon bent 'vergeten'; bijzonder jammer soms, want het is naderhand de mooiste tijd van ‘t leven.
De liefdevolle, opgewekte, speelse en positieve nummers op de dubbel CD tonen aan dat Lefteris Kordis een mooie kindertijd heeft gehad. De pijnlijke momenten van de kindertijd werden hierdoor mooi opgevangen.

Lefteris Kordis vertelt een persoonlijk verhaal, en verbindt het aan onze kindertijd; het maakt het plaatje zo bijzonder. Een fantasieprikkelend huzarenstuk dus. Prachtig meesterwerkje.

CD 1:Prelude 01:11 Aquarella 1: A timeless Cappadokian tale; for Despina 07:40 Aquarella 2: 9 y/o Lefteris 05:28 Aquarella 3: Hector's Garden 06:02 Aquarella 4: Danza del Sol 05:45 Aquarella 5: Pastor Randy Coplin 07:15 Episode 02:44 Aquarella 6: Eva Stange 07:26 Coda 00:56
CD 2: Aquarella 7: Yorgos Kalkanis 05:29 Aquarella 8a: Coercion (2019-2021) 02:29 Aquarella 9: Theo Angelopoulos 09:00 Aquarella 10: Mikis Theodorakis 07:21 Aquarella 8b: Healing (2021-2023) 03:11 Aquarella 11: Yannis Vasilopoulos 05:37 Aquarella 12: Homo Luminous 05:24

donderdag 27 juni 2024 15:41

L.A.B -VI

De Nieuw-Zeelandse reggae/soul band L.A.B. is al een tijdje bezig, en groeit uit tot een grotere band in het genre. De grote doorbraak naar een breed publiek aan de andere kant, is nog een moeilijke stap te overbruggen. Eerder dit jaar bracht de band zijn zesde album uit 'L.A.B -VI'.
We hadden een fijn gesprek met de band: https://www.musiczine.net/nl/interviews/item/95115-l-a-b-voor-ons-gaat-het-niet-echt-om-een-bepaald-geluid-of-genre-maar-meer-om-een-gevoel-en-een-vibe.html

L.A.B opent met een toegankelijk en soulvol “Give me the Feeling”. Je voelt al vlug die warmte over je neerdalen. Swingend hungrens aftasten zet L.A.B zijn weg verder. Heupwiegen kun je op “Ocean Demon” en wegdommelen in diepe soulvolle gedachte bij “Follow”. De kleurrijke, gevarieerde aanpak siert. Algemeen heb je de noemer van reggae en Soul, maar er is ook pure funk o.m. “Take it Away”. Die mengelmoes intrigeert.
Het doet denken aan Bob Marley en de typische UB40 vibes. 'L.A.B -VI' klinkt energiek en staat bol van positieve, zonnige vibes. Op het eind hebben we nog het catchy dansbare  “Trying to Catch me”, met enkele fijne uppercuts.
Band die erkenning verdient in Europa , met z’n ontspannende vibes en positieve energie.

Tracklist: Give Me That Feeling 04:14 Casanova 03:38 Ocean Demon 04:20 Oh No (Pt. 2) 04:08 Follow 02:49 Crazy Dream 03:10 Mr Rave Rider 05:26 Signs 03:18 I Believe (feat. Aja) 04:37 Take It Away 03:32 Trying To Catch Me 04:11

Reggae/Soul
L.A.B -VI
L.A.B

Raymond Van Het Groenewoud - Great Gigs in The Park 2024 -  Vlaams volksfeest in een eigenzinnige touch
Raymond van Het Groenewoud
De Casino (Kiosk)
Sint-Niklaas
2024-06-25
Erik Vandamme
Beoordeling: 8

Een icoon van de Vlaamse muziek, da’s Raymond Van Het Groenewoud (*****) zondermeer. Hij heeft een uitgebreid oeuvre aan klassiekers, hij brengt nog steeds platen uit en hij verkent graag nieuwe horizonten. Ondertussen 74 geworden, rust de man nog niet op zijn lauweren. In een goed gevulde De Casino (Kiosk), tijdens Great Gigs in the Park, ontpopt hij zich als een ras verteller pur sang; een lach, een traan en diverse kwinkslagen brengen de mensen aan het lachen, het huilen en het dansen. Tja, van alle markten thuis , zoiets … Kortom een Vlaams volksfeest in een eigenzinnige touch.

De formatie Kaat Van Stralen (****) opende, een ietwat vreemde eend in de bijt. Het publiek stond - op veilige afstand weliswaar - met gefronste wenkbrauwen te kijken naar de beweeglijke en schreeuwerige frontvrouw; op eerder punky wijze stond ze lekker keet te schoppen. Wat een wervelwind. Maar evenzeer klonk het intiem, gevoelig, o.m. met een liefdesbrief waarbij de emoties letterlijk op haar gezicht te lezen stonden.
Een link met het Nederlandse Sophie Straat is dan ook op z’n plaats, met de sound, de thema’s, de knettergekke teksten en soms een smartlap boven halen. Het kon allemaal. Er zijn nog groeimogelijkheden , dit was alvast 'Kleinkunst met een hoek af'.

Raymond Van Het Groenewoud had er duidelijk zin in, nu, was dit ooit anders … Elk optreden is een biografische terugslag met grapjes en grollen. Ook is hij een volleerd chansonnier met die intiemere songs.
Raymond grasduint doorheen z’n uitgebreide oeuvre met gekende en minder bij het groot publiek gekende songs. Geen jukebox dus.
Door zijn natuurlijk charisma heeft hij iedereen al snel mee in zijn muzikaal verhaal. “Maria, Maria ik hou van jou” zat vrij vroeg in de set. Hij schuifelt af en toe aan de piano, biedt een jazzy tune aan het materiaal , laat aan de verbeelding over en weet op die manier het publiek te ontroeren. Verder aan de piano, alleskunner Bram Weijters. Verdiend mocht hij in de picture ook staan, want hij weet Raymond aan te vullen en drijft de set op door zijn ongekende virtuositeit. Hij kan ook een potje zingen.
Raymond Van Het Groenewoud trok natuurlijk de meeste aandacht naar zich toe, maar de inbreng van de band mag niet worden onderschat. Hij laat zich naar goede gewoonte heel goed omringen.Er zijn enkele lekkere solo’s van de band en naast Bram sprong drummer Eric Bosteels in het oog.
“Je veux de l'amour” werd luidkeels meegezongen, “Twee Meisjes”, “Chachacha”, “Het verschil met mijn vriend Jan' en “Ze houdt van vrijen' waren mee hoogtepunten. Al die tempowissels werden even enthousiast onthaald.
Als de band even achter de coulissen verdwijnt, toont Bram in een solo aan, wat een volleerd pianist hij toch wel is. We maakten ons op voor een wervelende finale met het prachtige jazzy getinte “Brussels By Night”, die de chansonnier Raymond naar boven haalt. “Meisjes” was een ode aan alle meisjes en vrouwen, want 'meisjes zijn het mooist op aard' . Mooi. In hilariteit zingt over zijn relatie met zijn “Opblaaspop”, hij doet het hele park schaterlachen. Het aanstekelijke “Liefde voor muziek” besloot het concert met brio.
We kregen een leuke, eigenzinnige set van een volleerd volksmenner en troubadour, die na al die jaren nog steeds voluit gas geeft en nog niet op zijn lauweren rust.
Raymond Van Het Groenewoud is tekenend voor een Vlaams volksfeest, die jong en oud samenbrengt

Setlist: 1. Geef me kracht 2. Maria, Maria, ik hou van jou 3. Stem en schouders 4. Niets heeft nog zin (zonder jou) 5. Nu of nooit 6. Verlaten gebouw 7. Goesting 8. Intimiteit 9. Je veux de l'amour 10. Twee meisjes 11. Chachacha 12. Het verschil met mijn vriend Jan 13. Solidariteit 14. Zij houdt van vrijen 15. Brussels by night 16. Aan de meet 17. Genieten (Hier in je hitte) 18. Meisjes 
Bis: opblaaspop en liefde voor muziek

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim heirbaut
Raymond V/H Groenewoud
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6248-raymond-van-het-groenewoud-25-06-2024.html?Itemid=0
Kaat Van Stralen
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6247-kaat-van-stralen-25-06-2024.html?Itemid=0

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Sylvie Kreusch - Great Gigs in The Park 2024 - Sylvie, Sylvie wat doe je met ons teder hart …

Sylvie Kreusch (*****) is als muzikante, zangeres en entertainster uitgegroeid tot een vaste waarde in het Belgische landschap. De prille dertiger heeft een lang parcours afgelegd, en ze is een soort femme fatale die je harten sneller doet slaan.
We leerden ze kennen in 2018 en schreven toen 'Sylvie, Sylvie wat doe je toch met mijn teder hart'. We blijven steeds onder de indruk van haar muziek, haar tot de verbeelding sprekende vocals, uitstraling en performance. Tijdens een overvolle Great Gigs in the Park in Sint-Niklaas onderstreepte ze dit terug op deze zonovergoten avond. Een 'try-out', met veel nieuwe nummers, die overtuigde. Top concertje alweer!

Opwarmer was het duo Affaire (****). We citeren uit de biografie: ''Uit de assen van Boy Silly (Sound Track) ontstond in 2022 Affaire: het project waarin Michiel Ritzen en Nick Caers dreunende drumcomputers, een assemblage van vintage synths, stuwende gitaren en stuipende vocalen samensmelten tot een heerlijke offbeat-artrock-hybride met een dosis Belgisch surrealisme die refereert aan onder meer de coldwave van Neon Judgement, maar ook aan Talking Heads en het nostalgisch geluid van een Commodore 64.''
Het publiek was afwachtend. Hun aanstekelijke, nostalgische coldwave, de klankentapijtjes, de vurige vocals en de prachtige lightshow kon ons wel bekoren. We kregen enkele lekkere uppercuts, die ons deed terugkeren in die tijd . Maar in z’n totaliteit weinig vernieuwends, en daar knelde het soms. Maar ondanks dat, hun postpunk revival, met een frontman die z’n publiek bij de set betrok, intrigeerde het ons voldoende.

Haar verwondering dat er zoveel volk was komen opdagen voor deze try-out, toont aan dat Sylvie Kreusch ondanks haar succes voet aan de grond houdt, en het siert haar. De nieuwe songs werden enthousiasme onthaald, net als de oudere, bekende songs. De pas verschenen nieuwe single werd zelfs sterk onthaald. Mooi.
Sylvie kronkelt over het podium als een lenige sfinx die haar prooi dreigt op te peuzelen, het vuur in de ogen. Ze heeft een sterke indringende stem die ons inpalmt en ontroert. De variatie in sound en in vocals maken nu net het verschil, en ze heeft hier dan ook een sterke band achter zich , die goed op elkaar is ingespeeld. Ze worden ook voldoende in de spotlight geplaatst , o.m. met de verbluffend gitaarsoli of het versmelten van stem en intiem, pakkend pianospel.
De charismatische Sylvie Kreusch balanceert tussen sensualiteit en emotioneel harten raken. Ze zoekt haar publiek op. Wat een hemelse performance die een mum van tijd voorbij was.
In een volgepakt Park was ze haar bekoorlijkheid zelve, tja, 'Sylvie, Sylvie wat doe je toch met ons teder hart' , kunnen we maar opnieuw onderlijnen!

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Les Negresses Vertes - Great Gigs in The Park 2024 - Wereldmuziek met een ferme hoek af

We hebben er lang moeten achter wachten, maar dit weekend scheen de zon uitbundig en konden we rekenen op een eerst echt zomers weekend. Net op tijd want op Great Gigs in The Park stond een band die de zomer 'vibes' nodig heeft om nog meer boven zichzelf uit te stijgen. (Wereld)Punkers in kostuum die met hun mix van rock, chanson en wereldmuziek festivalweides en concertzalen graag doen ontploffen. Les Negresses Vertes (****1/2) staan al jaren garant voor een wervelend, folkloristisch dansfeest, en trekken zich nog steeds geen bal aan van wat de goegemeente daarvan denkt, zo hoort dat ook. Het overvolle Park danste, zong, genoot en ging dan ook compleet uit de bol.

De openingsacts op deze Great Gigs in The Park hebben het duidelijk moeilijker om het publiek mee te krijgen, ook al doen ze allemaal een enorme inspanning. Er is eerder een afwachtende houding, zo te zien …
"Rumbaristas blaast een frisse wind door het peloton van de Europese wereldmuziek en wil mensen glimlachend laten heupwiegen. Ergens tussen Borgerhout, Barcelona, Catalonië en Calais, creëert deze band zomerse sferen op basis van rumba, tarantella en andere Zuiderse ritmes.", lezen we in de biografie. Het bleek al vrij duidelijk dat Rumbaristas (****) hier niet was gekomen om op te warmen, nee, de band duwde, trok, ging wild tekeer en de frontman sprak zijn publiek voortdurend aan. De aanstekelijke klankentapijtjes stapelden zich op, tot het publiek uiteindelijk toch wat begon te heupwiegen.
In een wervelende finale , waarbij dat gaspedaal werd ingedrukt, ging het dak er alsnog finaal af. Rumbaristas was het levende bewijs dat hard werken loont! Respect!

Het publiek schoof wat dichterbij, en Les Negresses Vertes werd, nog voor ze een noot hadden gespeeld, ontvangen op een daverend applaus. Het publiek had er dus zin in, en de band gelukkig ook. Les Negresses Vertes hebben het na het overlijden van hun tot de verbeelding sprekende frontman Helno 'Noël' Rota in 1993 zeker niet makkelijk gehad, maar ze staan er weer, als één brok energie, en die zich van niets of niemand iets aantrekt.
Hun muziek kun je ook niet in een hokje duwen, ondanks de folkse sfeer, die de brug slaat naar punk en wereldmuziek. Meteen kwamen we in die kenmerkende sfeer met het zwierige “La Valse”. De spraakzame frontman/gitarist Stefane Melino is een volksmenner en heeft een indringende, heldere stem. Een meerwaarde , naast de gitaarvirtuositeit.
Geruggesteund door blazers, gitaar, percussie/drums, en een aanstekelijke accordeon worden we al heel vlug meegezogen in een leuk, gevarieerd, kleurrijk feestje.
"La Danse des Négresses Vertes” luidt een eerste echt hoogtepunt in; even voordien wist de band ons al  te intrigeren. Er zouden nog vele mokerslagen volgen. Je verveelt je met deze Franse wereldbestormers geen seconde. “Les Yeux de ton Pére” was er weer zo eentje die aan de ribben kleefde. Als Iza Mellino de zang overnam, kwam het punkachtige binnen de band wat meer op het voorplan; wat een gebalde sound dito brulteksten.
Op het einde van de set gaan enkele bandleden het publiek letterlijk opzoeken, waardoor het hek compleet van de dam is. Schitterend!
Les Negresses Vertes staan garant voor een portie wereldmuziek met een ferme hoek af.  Een uitverkocht Great Gigs in The Park toont dat deze Franse feestelijkeband er nog steeds staat! Fijn optreden.

Setlist: La valse - C'est pas la mer à boire - Voilà l'été - Orane - L'homme des marais - Hey Maria - La faim des haricots - La danse des Négresses Vertes - Zobi la mouche - Famille heureuse - Les mégots - Les yeux de ton père - 200 ans d'hypocrisie - Les rablablas les roubliblis
Encore: Face à la mer - Hasta llegar - La Bodega 

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas  

Pagina 11 van 178