Guy Verlinde - ‘Do it yourself’ … wat je zelf doet, doe je beter; ook al zit je te prutsen, prutsen is ook nodig om het licht te zien

Guy Verlinde is een bluesmuzikant die z’n sporen al heeft verdiend. Hij is voornamelijk bekend als solo artiest en als bandleider van The Mighty Gators en The Houserockers. Daarnaast staat hij samen met zijn Blues Brother Tiny Legs Tim aan de wieg van de Gentse blues scene. Tevens treedt hij op in scholen met zijn educatieve muziekvoorstellingen.
Daar houdt het niet mee op. Met ‘Standing in The Light of a Brand New Day’ bracht hij eind augustus zijn nieuwste solo plaat op de markt, wij hadden een fijn gesprek met Guy.

Laten we even terugkeren in de tijd. Je bent voornamelijk bekend als solo artiest en als bandleider van The Mighty Gators en The Houserockers. Hoe is alles begonnen - vertel eens meer over die projecten?
Ik ben begonnen met muziek toen ik 16 a 17 jaar jong was. Ik was al heel snel gepassioneerd door de blues. Zo ben ik van het ene groepje in het andere, het ene al meer succesvol dan het andere , terecht gekomen. Rond mijn 32^ste, op een moment dat je al wat kilometers hebt afgelegd en eveneens op een moment dat je  weet  wat  niet wil, maar ook nog niet wat je wel wilt. Werd, het me al duidelijk dat ik vooral  mijn eigen ding moest doen. Ofwel werd ik een middelmatige blues muzikant die afgeleide koppies maakt van de grote helden; Ofwel  zou ik dus mijn eigen weg volgen, en dat was de eerste stap met The Mighty Gators in 2008. Dat was eigenlijk  onder de naam Lighthnin’ Guy & The Mighty Gators. Daar ben ik begonnen met slide gitaar en harmonica. We brachten een beetje een mix van Chicago Blues en New-Orleans blues. Die band is pijlsnel gegroeid, in ons eerste jaar in 2008 speelden we 32 concerten, waaronder een tour in Oostenrijk en we hadden toen ook een live plaat opgenomen.
Later kwamen de ‘growing pains’ zoals mensen die door omstandigheden de groep verlaten en dergelijke meer. Dat is trouwens een beetje het verhaal van alle bands. In die tien jaar, tussen 2008 en 2018 hebben we een heel mooi parcours afgelegd. Heel mooie platencontracten, de eerste keer in AB en Blues Peer, het zijn enkele hoogtepunten van de vele die we met die band hebben gehad. Die band is dus gaandeweg geëvolueerd van eerder ‘Chicago & New-Orleans blues‘ naar mijn eigen sound en eigen ding.
In 2015 besloot ik mijn eigen naam te gebruiken en werd de band Guy Verlinde & The Mighty Gators. De reden? Lighthnin’ Guy & the Mighty Gators was meer ‘party’ maar wat ik deed werd meer en meer persoonlijk, vandaar die naamverandering. Ik dacht, als Thorbjørn Risager en  Erja Lyytinen bekend kunnen worden met hun eigen naam, dan kan ik dat toch ook als Guy Verlinde.
The Houserockers van de andere kant, was een heel onverwacht succesverhaal. Er werd me gevraagd om op Kwadendamme Blues Festival een ode te doen aan Hound Dog Taylor. Met de bedoeling om dit te beperken tot  één optreden, maar dat viel zodanig goed mee, dat we vonden dat we daar iets moesten mee doen. We besloten ons volgende optreden in The Bordeline in Diest op te nemen en daaruit is de plaat ‘Plays Hound Dog Taylor’ ontstaan. Dat heeft een mooi leven beginnen leiden. Zo stonden we niet alleen terug op Blues Peer, maar speelden we ook in het buitenland zoals Noorwegen. De ode aan Hound Dog Taylor, mijn grote voorbeeld – ruwe slide Blues – was dus zeker een hoogtepunt op zich. In 2018 heb ik dat allemaal een beetje naast mij neergelegd om solo iets uit te bouwen. Omdat ik aanvoelde dat die akoestische muziek belangrijker werd voor mij.
Ik heb de beide projecten op een hoogtepunt neer kunnen leggen. Met The Houserockers heb ik nog een cd ‘How How How’ uitgebracht met nummers in de traditie van Hound Dog Taylor, maar dan eigentijds en met eigen composities. En met The Mighty Gators nam ik nog het album ‘X’ op. We hebben daarmee een tour gedaan, naar aanleiding van onze tiende verjaardag in de eerste helft van 2018. In de tweede helft werd het een ‘Farwell tour’. We hebben daarmee in OLT Rivierenhof, AB, De Roma, Cognac Blues Passions, …  gespeeld. De cirkel was gewoon rond.
In 2019 wou ik wat intiemer,  en van daaruit is mijn eerste solo plaat ‘All is forgiven’ ontstaan. En nu is er dus ‘Standing in the Light of a Brand New Day’.

The Houserockers zijn gesplit dacht ik, niet? En komt er ooit nog iets uit van The Mighty Gators?
The Houserockers zijn niet gesplit, op een bepaald moment moet je kiezen om er echt compleet voor te gaan. En iedereen was ondertussen ook bezig met andere projecten. Het was een mooie rit geweest. En we hebben het gewoon mooi afgerond. Maar is zeker geen split geweest. Het kan goed zijn dat we binnen enkele jaren er terug iets mee doen. Hetzelfde geldt voor The Mighty Gators, we kunnen dus niet zeggen dat we gesplit zijn. Beide projecten staan gewoon even ‘on Hold’. Misschien voor altijd, maar even goed ontspruit er binnen enkele jaren toch iets nieuw met diezelfde projecten.

Samen met Tiny Legs Tim sta je ook aan de wieg van de Gentse Blues scene, die nauw verbonden is aan de bluesclub Missy Sippy. Vertel daar eens iets meer over
Sommige dingen plan je in het leven, andere komen onverwacht spontaan op je af. In 2011, bij gebrek aan bluescafés in Gent, ben ik met een elektrische bluesjam begonnen. Ik had toen al wat maturiteit en wat naam gemaakt als Lightnin’ Guy. Samen met Tim ben ik begonnen met ook akoestische jams te organiseren. En zo zijn we in Hotsy Totsy beland, waar we Marie Follebout leerden kennen. Het was voor Marie tijd om haar eigen verhaal te schrijven. En doordat er bij die bluesjams zoveel animo was, is de Missy Sippy ontstaan. Logischerwijze zijn Tim & ik daar beginnen bluesjams en optredens organiseren. We hebben een hele nieuwe generatie blues muzikanten podiumkansen gegeven. Het verschil met andere bluesjams is dat iedereen met iedereen speelt ongeacht het niveau. Bij veel bluesjams willen de goede vaak niet spelen met de beginnelingen. Dat hebben we bewust willen vermijden. Dat heeft er wellicht voor gezorgd dat sommige mensen afhaakten, maar ook dat jonge mensen wel op het podium durfden komen. Daardoor hebben we een soort sfeer gecreëerd van ‘iedereen helpt elkaar’. Dat is op de dag van vandaag nog steeds zo. Neem nu Olivier Vander Bauwede waar ik nu in duo mee speel en ook veel gespeeld heeft op mijn nieuw album, is zo iemand die ik leerde kennen op de bluesjams. Hetzelfde met Toon Vlerick die ook naar de bluesjams is gekomen, hij heeft ook enkele jaren bij The Mighty Gators gespeeld. Hij speelt nu bij Absynthe Minded en andere projecten.
Weet je, ik heb altijd kansen gekregen als jonge muzikant waardoor ik het gevoel heb dat je zelf jongeren de kans moet geven. Dat is trouwens hoe de bluestraditie altijd gewerkt heeft. Daarom ben ik blij dat er nu een florerende blues scene is in Gent. Ik heb me wel een beetje terug getrokken, omdat ik voel dat het loopt en goed draait. Blij dat het nu nog steeds blijft lopen.

Is het geen groot voordeel dat je in Gent een grote florerende muziek scene hebt, zoals in de jazz, die open staat voor veel waardoor je daar ‘gemakkelijker’ (ik wik mijn woorden) iets kunt mee doen? Of zie ik dat verkeerd?
Ja, maar Gent stond vroeger  niet open voor blues. Ik heb bijna nooit in Gent gespeeld. Men keek een beetje neer op Blues in Gent. Het was meer de stad van de Jazz en alternatieve pop en rock muziek . Maar blues heeft het ook soms een beetje aan zichzelf te danken, omdat het zich soms wel profileert als bluesrock, bier drinken en platte ambiance. Terwijl Blues veel meer is dan dat. Daarom ben ik ook blij dat er in de Missy Sippy akoestische jams zijn geweest, waarbij we naar die meer Afro-Amerikaanse blues konden gaan. En minder de blues rock van ZZ Top of zo, waar niets mis mee uiteraard. Maar bluesrock staat toch dichter bij hardrock of classic rock dan bij de blues van Muddy Waters en zo. Er was dus weinig blues in Gent, maar doordat we die bluesjams op zo een bijzondere wijze deden, zag je dat plots studenten van het jazz conservatorium in Gent plots geïnteresseerd geraakten om naar die bluesjams te komen. Hun ogen vielen dan ook open wanneer ze jonge mensen heel wild op die blues zagen dansen. Terwijl jazz toch wat meer gereserveerder was. In het begin was het dus moeilijk, maar doordat er nu veel muzikanten zijn  die de blues energie ontdekten , kreeg de bluesscene een hele grote lift in Gent.

Leeft blues dan bij de jeugd, want ik heb altijd de indruk gehad dat jongeren toch eerder naar die Bluesrock gaan, zoals ZZ Top, en niet echt die Blues van Muddy Waters bijvoorbeeld? Of zie ik dat verkeerd?
Het klopt, toen ik veel naar de Banana Peel ging was ik altijd de jongste. Maar wat de Gentse bluesscene en Missy Sippy hebben bewezen, dat vele jongeren wel open staan voor bluesmuziek wanneer ze de kans krijgen om in contact te komen met goede bluesmuziek. Ik ken geen enkele club waar jonge mensen ‘s avonds gaan dansen op oude bluesmuziek. Meestal zijn het oudere mensen die pintjes staan drinken terwijl ze genieten van blues, daar is ook niets mis mee. Maar in Missy Sippy hebben ze dus die danstraditie kunnen doen heropbloeien. Wat er ook vaak over het hoofd wordt gezien is dat vanuit de Lindy Hop en de Swing dansscene er een ook een florerende blues dansscene is ontstaan waar koppels hele avonden op bluesmuziek dansen.  Dat wordt jammer genoeg nog te weinig gelinkt aan de globale bluesmuziekscene. Zo speelde ik in o.a. Rijsel, Antwerpen en Brussel voor een volle zaal dansers, die een hele avond dansten op trage bluesmuziek. Dit noemt men ‘Slow Drag’ avonden. Fantastisch om mee te maken, maar jammer genoeg te weinig gekend bij het traditionele blues publiek. En dat waren trouwens meestal jonge mensen, dus het stemt me hoopvol dat bluesmuziek niet zal uitsterven. Sommige clubs moeten enkel durven openstaan en leren hoe ze die jonge mensen kunnen bereiken, en daar is Missy Sippy heel goed in geslaagd.

Iets totaal anders. In 2010 werd je werkloos en koos je voor een leven als beroepsmuzikant, klopt dat? Was dat ook geen risicovolle beslissing, want echt rijk kun je met muziek niet worden in ons landje?
Ik ben daar ingerold. Ik was anders wel tevreden geweest wanneer ik naast mijn job in een band had gespeeld, vier à vijf keer had kunnen optreden in de maand, om de twee jaar een cd kunnen opnemen, en links en recht een festival kunnen spelen. Maar in 2009 verloor ik mijn job door de economische crisis, maar ik kreeg toen ook mijn eerste platencontract bij Parsifal. En na elf jaar te hebben gewerkt leek het me een goed idee om zes maanden te doppen en mijn album op te nemen. En ik ging er vanuit dat ik daarna een job zou moeten gaan zoeken. Ik ondervond vlug dat ik alles beter kon organiseren. Zo kan ik bijvoorbeeld mijn eerste mails versturen om acht uur in de ochtend, terwijl de meeste muzikanten dit pas kunnen na hun job, het eten en zo. En dan is dat pakweg zes à zeven uur in de avond. In die zin heb ik een grote voorsprong op iemand die dit niet full time met muziek kan bezig zijn. Daarnaast zat ik vroeger in de socio-culturele sector, waar ik sowieso veel dingen heb moeten organiseren. Alles wat ik daar geleerd heb, gebruik ik voor mijn eigen muzikale carrière. Door meer tijd te hebben om te kunnen bellen en mailen, kreeg ik plots meer optredens. En ik kreeg veel steun van het platenlabel. Nico Mertens van Parsifal heeft een belangrijke rol gespeeld in de ontwikkeling van mijn muzikale carrière. Rijk zal ik er inderdaad niet van worden, maar ik kan er wel van leven. Op een gegeven moment komt ‘de kar’ in beweging, en is het gemakkelijker om die in beweging te houden dan die vanuit stilstand in beweging te krijgen. En sinds 2012 doe ik buiten de spotlight van de avond concerten ook schoolconcerten. En zo kon ik er op een gegeven moment van rond komen. Ik leef redelijk sober, dat helpt ook. Ik heb als muzikant al veel meer bereikt dan ik ooit had gehoopt: ik heb meerdere keren op Blues Peer en in de AB gespeeld. Ik hoopte om ooit één plaat op te nemen, maar dit nieuw album is ondertussen al mijn dertiende plaat. Ik kom misschien niet in de grote media, maar “I’m living the dream”. En dat is toch bijzonder.

Nu is er ‘Standing in the Light of a Brand New Day’. Ik vind het een zeer warme, aanstekelijke schijf, maar niet typische blues (dat is positief bedoeld ).  Je verlaat vaak de comfortzone van het genre. Is dat bewust of zie ik het verkeerd?
Ik beschouw mezelf nog steeds als een ‘bluesman’. Maar het eindresultaat is niet altijd een typische bluessong meer. Op een bepaald moment moet je keuzes maken en daarom ben ik blij dat ik steeds meer mijn eigen identiteit aan mijn muziek kan geven. Mijn liedjes klinken niet meer als de slide blues van Elmore James of de fingerpicking van bijvoorbeeld Mississippi John Hurt of Fred McDowell. Maar ik vertaal die slide en fingerpicking nu steeds meer naar mijn taal. En combineer die oude bluestraditie met mijn voorliefde voor bijvoorbeeld Wereldmuziek, Bob Dylan, Tom Waits, … De plaat toont vele facetten van mijn identiteit. Sommigen zullen ontgoocheld zijn omdat het geen typische blues plaat is, andere houden van die hele rijke mengelmoes van blues met een eigen inbreng van stijlen. Vroeger maakte ik genre albums, nu wil ik enkel nog Guy Verlinde platen maken. Op ‘All Is Forgiven’ wilde ik terug naar de basis met kleine uitgeklede akoestische songs. Maar nu had ik het gevoel dat ik klaar was voor een volgende stap, waardoor de songs terug wat meer aangekleed worden. De blues zit er nog in, maar zit nu wat meer verstopt. ‘Standing in the Light of a Brand New Day’ gaat over een nieuw begin, opgenomen in één van de moeilijkste tijden van mijn leven, maar wou er een positieve eigentijdse flow aan geven.
Kijk, als je iets maakt dat al ooit gedaan is, voeg je heel weinig toe. Vandaar dat ik bewust mijn eigen weg aan het gaan ben als songwriter. Ik kan proberen Muddy Waters na te doen, maar dan voeg ik niets toe en het zal nooit zo diep gaan als het origineel. Daarom kon ik mijn eigen originaliteit als Guy Verlinde ontdekken.

De plaat straalt ook veel warmte uit, niet alleen vocaal, maar ook instrumentaal. En toch hoor ik er ook wat weemoed in, klopt dit? 
Sinds maart vorig jaar is het leven ontwricht. Normaal werk je hard om vooruit te gaan, maar van maart vorig jaar werk ik nog hard om niet achteruit te gaan. En dat is heel moeilijk, want alle optredens vielen plots weg. Tussen maart en juli heb ik geen gitaar gespeeld, ik had gewoon geen fut. Er kwam zelfs stof op mijn gitaar. Normaal ging ik in mei 2020 een album opnemen, maar we mochten niet meer repeteren en ook niet opnemen. En daarnaast was er ook geen geld meer. In  juli 2020 mochten we terug even optreden. Maar niet voor lang, want in augustus vielen bijna alle optredens terug weg. Toen besliste ik om studiotijd te boeken, zonder te weten hoe ik het zou betalen. Zo heb voor het eerst een crowfundingcampagne gedaan. En de grote steun van de vele fans heeft me erdoor geholpen. Niet alleen dat, ik heb ook met heel veel bevriende muzikanten samengewerkt aan deze plaat. Zo staan er zeventien muzikanten op de nieuwe plaat. En die warmte waar je van spreekt, die kom door dat iedereen de studio zag als een soort lichtpunt in moeilijke tijden. Het was een moeilijke periode, vandaar dat weemoedige, maar eigenlijk is die plaat iets heel positief geweest. Het was een soort muziektherapie.

“In July” is dan weer zo een typische blues klepper, je waant je prompt rond het kampvuur of in een bruine kroeg. Is dat hoe je blues moet zien of is dat wat te clichématig bekeken? Wat is blues tegenwoordig
Dat is de laatste song op het album. Het album begint met een donkere sfeer bij “Breaking Dawn” met zware synthesizer. Die wordt weggeduwd door een resonatorgitaar, die het eerste licht evoceert. Ik wilde de plaat ook laten eindigen met iets sferisch, iets zorgeloos. Zodat de mensen, na het beluisteren, een zorgeloos gevoel krijgen.
Wat mij vroeger als kind altijd dat zorgeloze gevoel gaf? Dat was het begin van de zomer. De school was gedaan, de vakantie begon, het was altijd goed weer, we gingen op reis, ... Dit liedje is de muzikale interpretatie van een zorgeloze dag. En ik wou ook een moment waar de chromatische harmonica van Olivier Vander Bauwhede een hoofdrol kreeg. In Missy Sippy en andere projecten speelt Olivier voornamelijk Blues mondharmonica. Maar hij speelt heel mooie chromatische mondharmonica dat we kennen van Toots Thielemans en hij studeert jazz harmonica in het conservatorium in Brussel. Met dat concept in gedachten hebben we samen dat nummer ‘In July” gemaakt. Het is een klein niemendalletje, maar een mooie afronding van de plaat.

Je hebt in Amerika – de bakermat van de blues gespeeld – ik meen in een interview te hebben gelezen dat je bewust koos om altijd in kleine kroegen te blijven spelen om je roots niet te verloochen? Kun je dat wat meer toelichten
Pas op, als ze me vragen voor het Koning Boudewijn stadion zal ik niet nee zeggen. Maar wat wel een feit is, als je een hele tijd in culturele centra en op grote festival speelt, dan verlies je het intimistische en directie contact met het publiek. Ik hou van in kleine veneus te spelen, omdat je dan dicht bij je publiek zit. Daarom heb ik dat vooral gedaan, omdat ik bang was dit te verliezen. De connectie met de mensen in de zaal vind ik heel fijn. Die kleine clubs zijn heel fijn om te spelen. Maar de grote podia op hun beurt zorgen er dan weer voor dat er meer deuren openen en je een groter publiek kunt bereiken.

Is het jouw ambitie om op die grote podia te staan en kan dat ook lukken met Blues?
Het is niet per se mijn ambitie. Maar wat er kan gebeuren is dat je opgepikt wordt als voorprogramma. Zo heb ik het voorprogramma gedaan van John Mayall in de grote zaal van Ancienne Belgique, dat uitverkocht was, en van Tony Joe White in een uitverkochte Roma. We hebben op Blues Peer gestaan, dezelfde dag als BB King. Soms verwarren mensen beroemd zijn met populariteit. Ik wil wel dat mijn muziek populair is, maar ik hoef niet persé beroemd te worden. Je ziet veel artiesten in de media komen, maar het gaat zelden over hun muziek. Ze zitten in spelprogramma’s en geven interviews over hun kledij of ontmaagding (haha). Ik wil dat het eerder gaat over mijn muziek, dan over mezelf als mens.  
Vandaag kun je als bluesmuzikant een groot publiek bereiken via bijvoorbeeld Spotify. Het nadeel is dat je met streams weinig geld verdient. Het is vooral de kunst om gelukkig te zijn op de plaats waar je staat. En vooral te kunnen vooruit kijken naar een plaats waar je graag zou willen naartoe gaan.  Sommige mensen zijn gefrustreerd, ook al staan ze op het toppunt van hun roem. Doordat ik het gevoel heb, dat ik al meer bereikt heb dan ik ooit verwachtte, is alles wat ik nu doe een cadeau. Ik ben vooral dankbaar. Je moet kunnen dankbaar en verwonderd blijven, maar er is natuurlijk niks mis met ambitieus zijn. Neem nu het nieuwe album. Ik kan er niets meer aan veranderen. Het is als het een papieren vliegtuigje dat ik in de lucht gooi, en ik weet niet waar het zal terecht komen en of het zal worden opgepikt door de grote media. Ik blijf ze sowieso goed vinden, ongeacht het aantal streams en verkoopcijfers. Het feit dat de plaat er is, is al een enorm succesverhaal. Voor mij hoeft die niet nr. 1 te staan. Is dat wel zo, zoveel te beter. Hahaha

In normale tijden speel je jaarlijks zo’n 150 concerten in binnen- en buitenland. Op diezelfde optredens verkoop je dan elk jaar zo’n 2000 cd’s/lp’s. Allemaal inkomsten die je misliep door covid-19. Zowel financieel als mentaal een zware streep door de rekening. Super dat je niet bij de pakken blijft zitten, is deze release een soort uitlaatklep om die moeilijke tijden een plaats te geven?
Normaal gesproken is alles één grote ketting. En die ketting is stilgevallen. Niet enkel de inkomsten uit optredens vielen weg, maar ik verkocht ook geen CD’s meer en ook zullen de SABAM de komende jaren lager zijn. Ik zal nog een paar jaar moeten vechten, om terug te staan waar ik stond. En dat dit album er is, is dankzij de crowdfunding van de fans. Zonder hun de steun was dit niet mogelijk geweest. Ik heb kunnen rekenen op mensen die blijkbaar geraakt worden door wat ik doe. Dat raakt me enorm.

Wat zijn de verdere plannen trouwens, deze plaat live gaan voorstellen?
Naast de duo concerten met Olivier, ben ik een nieuw band project gestart: Guy Verlinde & The Artisans of Solace. Op 21 september is de première in Luik en op 25 september staan we in de Minardschouwburg, Gent. Omdat het nieuwe album rijke drumpartijen en arrangementen heeft, vond ik het nodig om deze in een iets grotere bezetting live te gaan spelen. Het is trouwens ook iets nieuws voor de fans, ik kijk er naar uit. De tour duurt tot december, dan neem ik een pauze. En hernemen de optredens terug vanaf half januari. En hopelijk kunnen we in 2022 terug schoolconcerten spelen. Er staat veel op de agenda, maar tegenwoordig is het niet gemakkelijk om plannen te maken.

Met al je ervaring, welke goede raad wil je beginnende muzikanten die in je voetsporen willen treden, meegeven?
Ik zou zeggen, tot jouw muzikale kar begint te rollen, zorg zelf dat die in beweging komt. Doe het in het begin vooral zelf, want geen enkel professional gaat een kar vanuit stilstand in beweging brengen. Een manager of boeker kan vaart geven aan een kar in beweging en deze op mooie nieuwe wegen laten rollen, maar ze zullen je nooit uit een repetitie kot komen halen. Een boeker heeft twintig of dertig groepen en die werken per momentum. Eens een nieuwe cd en een tour er is, is er 100% focus. Maar eens deze voorbij is focussen ze op een andere groep. Je moet, gelijk welke genre je ook speelt, een ‘punk ingesteldheid hebben. Het gewoon zelf doen kan tegenwoordig relatief eenvoudig en goedkoop: je kunt zelf je muziek opnemen, zelf je muziek (online) verdelen, video’s opnemen, …  Veel jonge muzikanten staren zich blind omdat ze op de roster staan van een grote boeker. Maar die kar moet je echt eerst in beweging krijgen. Dat kan frustrerend zijn en het is keihard werken. Maar het is ook enorm rewarding, wanneer je kan beginnen optreden, een plaat kan uitbrengen en erkenning krijgt voor die liedjes die je in de zetel of op je kamer tot stand kwamen. ‘Do it yourself’ wat je zelf doet, doe je beter. Ook al zit je te prutsen, maar prutsen is ook nodig om het licht te zien (haha)

Bedankt voor dit fijne gesprek, heel veel succes met je nieuwe plaat en hopelijk tot ergens op een podium!

Dyscordia - We willen met Dyscordia gewoon de passie hoog houden, het moet plezant blijven. Daar draait het echt om

De Belgische metal band Dyscordia was aan een steile opmars bezig, zeker na het uitbrengen van hun laatste schijf ‘Delete /Rewrite’; ze stonden zelfs op Alcatraz Metal Fest in 2017. Helaas zette COVID 19 een stop op die groei, maar Dyscordia bleef niet bij de pakken zitten, en bewees als opener van de tweede festival dag op Alcatraz Metal Fest 2021 nog steeds stevig in de schoenen te staan. De zenuwen waren nochtans heel hoog gespannen, bleek uit een interview dat we met de band hadden na het concert.
Uiteraard werden ook de verdere toekomstplannen uit de doeken gedaan.

Dycordia was aan een ware opmars bezig, zeker in de periode 2017/2020. Heeft deze COVID 19 een stop gezet op de groei?
Het was zeker heel zwaar voor ons, onze laatste cd was uitgekomen en we hadden nog niet de kans gehad daarmee op tournee te gaan. Dat heeft zeker een domper gezet op de groei waarin we waren beland. Vandaag op Alcatraz was het derde optreden dat we sinds heel lang konden doen. We waren super enthousiast en de zenuwen waren gespannen om weer op dat podium te staan.

Het is wel jammer dat jullie letterlijk moeten terug grijpen naar dat verleden, terwijl jullie wellicht graag verder willen, en dat niet kunnen. Frustrerend?
Op het moment van onze release show hebben we wel veel optredens gedaan, maar toen is alles stil gevallen en moeten we terug ingewerkt geraken. We kunnen moeilijk die cd in de vuilbak gooien, we willen die muziek nog promoten. En dat is nu, met enige vertraging, eindelijk het geval.

Er is natuurlijk Dyscordia Army, die jullie enorm steunen en overal naar jullie concerten komen. Hoe groot is de impact van die Army eigenlijk?
Die impact is zeer groot. Je moet weten, dat zijn enkele mensen die helemaal vrijwillig daarmee bezig zijn , enkel en alleen voor ons. Dat is toch heel wat. Wat die mensen voor ons doen is gewoon fantastisch.

Ben je er als band sterker uit gekomen uit deze periode? Zijn er geen momenten geweest dat je de stekker er wilde uittrekken?
Laat ons hopen dat we er sterker zijn uit gekomen. We zijn er nog niet, omdat alles nog heel onzeker is op het moment. We hebben heel lang niet kunnen repeteren. We hebben wel muziek geschreven. En naar elkaar doorgestuurd. Maar dat is niet de sfeer, en dat voel je ook wel binnen de band dat het heel anders is op die wijze. De finesse om je instrument te bespelen vermindert ook wat, maar dat komt ook redelijk snel terug. Dat is een beetje zoals met een fiets rijden, je verleert dat nooit.

Waren jullie zelf tevreden over het concert vandaag?
Zeer zeker, alleen al het feit dat we terug op het podium mogen staan is schitterend, dat hebben we onder elkaar daarnet ook gezegd; Dank aan Alcatraz dat ze dit ondanks alle miserie en problemen toch hebben laten doorgaan. Er stonden enorm veel Belgische bands, de Belgische scene wordt enorm gesteund door de organisatie, dat appreciëren  we enorm. We hebben op Graspop gestaan, en dragen de organisatie in ons hart, er spelen daar ook wel Belgische bands. Maar een affiche samenstellen met bijna de helft Belgische bands? Dat is toch wel uniek.

Over die Belgische scene wil ik het ook hebben, ik krijg soms de indruk dat die Belgische scene zich altijd meer dubbel moet plooien om door te breken dan de Buitenlandse scene die schijnbaar moeiteloos overal kan spelen? Of zie ik dat verkeerd?
Ik weet niet zeker of dit waar is, als je bijvoorbeeld in Duitsland kijkt daar zijn zoveel ongelofelijk goede bands. Maar wat zien wij? Dat zijn de bands die naar hier komen, en dat zijn de toppers in die scene daar. Daardoor krijg je een vertekend beeld. Dat geldt dus ook voor Belgische bands eigenlijk. Het is niet simpel, het werk dat je er moet insteken en zo, is immens. Het komt zeker niet vanzelf, je moet er echt iets voor doen.

Dat is ook wel zo, veel jonge bands kijken naar bands als Channel Zero op en denken ‘woow die staan er wel’ maar het komt dus ook bij hen niet vanzelf?
Nee het draait bij elke band om werken, werken en werken. Dat is bij ons zo, bij Channel Zero ook. We kunnen proberen wat meer uit te brengen in het buitenland als band, maar het kan niet vanzelf komen, je moet er steeds voor werken. We zitten met Dyscordia ook al circa tien jaar in de scene, en ondervinden dat nog elke dag.

Zijn er trouwens plannen voor het buitenland?
Die plannen waren er dus, maar ook daar heeft COVID 19 een stokje voor gestoken. Hopelijk lukt dat dit jaar wel, we zijn nog volop aan het lobbyen.

Jullie bestaan ondertussen tien jaar, is er wezenlijk niet wat veranderd? Is het rock-n’-roll gehalte er niet wat uit?
De muziekbeleving is gewoon veranderd. Vroeger moest je echt een plaat gaan uitzoeken en daar naar luisteren, nu komt de muziek gewoon op jou af via je smartphone, je moet er geen inspanning meer voor doen. of dat minder rock’n roll is, laat ik in het midden. Alles is te vinden op Spotify.

Ik pik daar even op in, is het als band dan nog steeds nodig of interessant om nieuwe platen uit te brengen als je het toch kunt vinden op Spotify?
Een plaat heeft gewoon nummers waar er een soort draad in zit, daar is nog steeds een publiek voor dat daar voor te vinden is. Persoonlijk luister ik nog graag naar een vinyl of CD en een metal publiek koopt toch ook nog platen. De concurrentie is groter, er zijn veel meer bands met technische hoogstaande producties dan vroeger.

Zijn er eigenlijk al plannen voor een nieuwe cd of zo?
Er zijn al nieuwe nummers geschreven, maar we willen ons eerst focussen op het promoten van die vorige ‘Delete/Rewrite’ vooraleer we ons daarmee gaan bezig houden. Pas als dat achter de rug is, gaan we de studio in.

Naast de tour plannen en zo, is er nog een ambitie  of doelstelling dat je als band voor ogen hebt?
Europa veroveren zeker en vast, in het buitenland kunnen gaan optreden is een ambitie op zich. Duitsland en Nederland zijn te doen, maar Frankrijk is een moeilijker verhaal.

Jullie staan als een huis, als band en als jullie op deze wijze doorgaan zie ik dat zeker nog gebeuren. Maar ik pik daar nog even op in, als je als band de kans moest krijgen om een monster contract te krijgen waar je financieel geen zorgen meer hoeft te maken, zou je dat doen?
We maken muziek, omdat we muziek willen maken. Je moet opletten als iets je werk wordt, eens dat het geval is, verdwijnt ook de passie. Je ziet dat vaak met die bands, dat de passie is verdwenen en uiteindelijk de kwaliteit is ook minder. Ik zou voor het geld dat zeker niet kunnen doen. We willen met Dyscordia gewoon de passie hoog houden, het moet plezant blijven. Verdienen we er iets mee? Dan is dat mooi meegenomen. Maar het moet daar blijven rond draaien, de passie moet erin blijven. We zullen nooit vallen voor het grote geld, zeker niet.

Ik vind het raar dat ik altijd dat antwoord krijg, kijk naar bands als bijvoorbeeld Metallica die dat wel hebben gedaan?
Ik denk ook niet dat een band als Metallica een Black Album hebben uitgebracht voor het geld, en dat ze heel hard achter de muziek staan die ze brengen. De passie is ook bij hen nog belangrijker dan er rijk mee worden.

Nu we bij Metallica aanbeland zijn, heeft een band als Metallica er ook niet voor gezorgd dat een ruimer mainstream publiek valt voor het metal genre, meer dan vroeger?
Het is zeker zo dat zij er mede voor gezorgd hebben dat het metal genre bestaat, zeker en vast. Wij zelf luisteren meer naar die Scandinavische scene.

Metal is fysiek toch zwaar, kijk naar een band als Slayer die op hun toppunt stopt? Wanneer stopt het voor jullie denk je?
Je stopt om het moment dat je voelt dat het niet meer goed zit. Als het je niets meer doet,  maar als ik 80 ben en ik doe het nog graag? En het gaat wat trager? Waarom zouden we dan stoppen. Dyscordia blijft dus vooral doorgaan zo lang die passie er nog steeds is, zoals eerder gezegd.

Alcatraz Metal Festival 2021 - Eindelijk nog eens los, de metalfanaten zijn U dankbaar voor dit schitterend 3daags feest! (musiczine.net)

Pics homepag @Tony Decruyenaere

Bedankt voor dit fijne gesprek en hopelijk tot binnenkort, veel succes met alles wat jullie doen

Unleash The Archers - We’ve found out we've sure grown closer through this time, as a band

Unleash The Archers were formed in 2007 by front-woman Brittney Slayes, together with her partner and the band’s drummer Scott Buchanan, while attending the University of Victoria on Vancouver Island in British Columbia. One of the highlights on the first festival day of Alcatraz Metal Fest 2021 was the Canadian band Unleash The Archers. Afterwards we had a nice conversation with frontwoman Brittney Slayes, about this performance, the hunger to play live again, the latest album 'Abyss' and further future plans.

The band has been around for a few years now, what are some of the highs and lows so far?
For every band these times are one of the lows I guess, but that’s ok. The highs? Of course the wonderful festivals we have played, and this festival Alcatraz Metal Fest is an amazing way to come back, after the corona virus. The lows? I guess back in 2013 when there was a huge lineup change going on; that was a difficult time for the band.

You are on stage since 2007. In music way, that’s a pretty long time. What has changed the most in the scene over the years in your opinion?
Definitely being a female in the scene has changed a lot. It’s nice to see that more and more women play heavy metal, and not just vocalists, they play all instruments, so to me that’s maybe the most important change in the scene. When we started there were very few women for me to hold as inspiration, and I am happy to see that is not the case now.

But when I look around I still see the metal scene it’s still a man’s world, I wish it was different, but you see it differently?
You’re right in a way, but the whole world is still a man’s world right now, you see it in all things; movies, business, sports. There is of course still a long way to go, but things are slowly getting better.

I See you on stage at Alcatraz Metal Fest and I don’t think it’s only power metal what you guys doing. But why does it be named Power metal then?
I think it has something to do with my vocal style, there is much power metal influence in my voice. There is also this energy of guitar playing associated with power metal, but when it comes to writing songs? We have a very different influences. We are big fans of Black Metal and Death metal, but also some pop and rock, so when we write we are not putting any boundaries on ourselves. We write what we feel, and if we feel like writing something super heavy we write that, if we want to include synth, we do.

Last year you released the new album ‘Abyss’, a conceptual sequel to Apex (2017). (If I'm not wrong) , how were the reactions?
We got very good reactions. The record came out during COVID in a time that everyone needed something new and fresh. A lot people where excited because it was something to look forward to, something to be a light in the darkness. So it was very well received.

Why release an album in the middle of a pandemic? Why not wait till this was over?
In the early days of lockdown I was listening to Spotify every day, and was excited to find new things, new bands and new albums. I was constantly searching, and I knew that we had the chance to be that for others.  When napalm suggested we push the album back to 2022 I said no, we need to release it now, we need to let people hear this album.  We also were very much in love with the record ourselves, and I don’t think we could have held out much longer!

Hasn't it all become a little bit more down to earth compared to the old days? Less more rock’n’roll then it use to be?
I think you are right in this; bands are not so aloof anymore, we are regular people and we connect so much more with the fans than the old ‘rockstars’ used to.  The industry doesn’t work the way it used to; you have to connect with your fans on a more personal level otherwise they won’t invest in you.  You are just another piece of music with no face, and there is too much of that now thanks to digital technology, so you have to be down to earth.  You find success through how you treat your fans, and no other way, not anymore.  You must appreciate them and make them feel loved!

You guys yourself jokingly called it a "blackened folk-infused melodic power symphonic death record" on your Facebook page; tell us more about it?
Hahahaha yes, this comes back to our influences, we have so many, and we always try to incorporate them all.  We have tracks on the new album that are very synth heavy, and some that are more death-metal influenced, and some that have folk-metal elements, and some that are straight-up power metal songs.  We never like to put ourselves into a certain genre, so often we just say we play ‘heavy metal’, but as a joke on this newest album we decided to include all the genres, because everyone in metal seems to take them so seriously lol.

You just said you listen to Spotify. Just like streaming, I think Spotify it’s a good thing to find out new music, but the artists don’t get paid much. Is in these days still needed to make a new album then? If people listen to Spotify and find your music there, they don’t need to buy a new record. Why make records then?
You have to adapt, you have to change with the times.  With the advent of Spotify it has become more about singles and constant content than it has about albums.  That being said, I still think records are important, they are just created in a different way now.  You release one single a month for ten months, and then at the end voila, you have a record.  Then you can tour that record and your fans get to see it live, but the excitement lasts for much longer and you can consistently sell merch around the idea.  I think we are going to embrace this new way of making music, it’s new and exciting, it inspires a new form of creativity, I think it’s great.

I guess it was your first concert since long time. The hunger for 'playing live again' is huge I suppose; How big was the hunger to play live?
At first I wasn’t sure I would remember how to do it, it had been so long, but it only took a song or two and we were back in the swing of things.  Not being able to play live has definitely been the worst part about covid, and I don’t think a lot of people realized how badly it affected live music and live performance in general. We are so excited to be back at it though, it is what we have waited so long for!

There were some streaming, but very few in the metal scene. Did you do any, why not/well? And what is your opinion about it?
Yes, we did one live stream for the album release back in August 2020.  We set up at a venue just like a regular live show, but instead of people in the audience we had eight cameras filming eight different angles.  It was a lot of fun and our fans really enjoyed it, but it was not even close to performing live.  There is something about connecting with an audience that can’t be replaced.  A lot of people think that livestreaming will have a permanent place in the industry but I am not interested in doing that without a crowd ever again.  It was necessary for the times but nothing will ever replace a live show.  Nothing.

What are the further future plans for the band? As far as that is possible? Continue touring after alcatraz? New releases?
We return home to Canada for a week and then we are immediately back on the road through the United States for all of September, then we have a few shows in Canada in October, and then we return to Europe in November and December.  We play Aarschot on December 17^th and hope to see some of our fans from Alcatraz there!  Hopefully nothing gets cancelled, things are not looking good right now but hopefully we can get it all sorted by the end of the year and the tour will go forward.

Not new songs? In these days of corona I hear much artist compose new songs, you not have composed new songs?
Unfortunately no, we were so busy with releasing ‘Abyss’ that we did not have time to write anything new.  We want to focus on this album and tour it as much as we can and then once we’ve done that we will settle down in 2022 to write something new, but not before then.

Did you found out you become stronger as band after this times?
Yes, absolutely. We all know a few bands who did not make it, and that is really sad to hear, but yes I think we have grown stronger through this. We all embraced the band even more through COVID and continued to practice and play together and stayed in constant contact with our fans.  We have always been close friends but we are even more united in our ambition for this band now.

That’s something I found out at your concert too, you of course in the spotlight, but I see a band who is looking at each other and playing together as one. It’s important.
That is indeed very important. I would not be where I am now, without my band members. It’s not about me or any individual, it’s about the whole band. If anyone ever forgets that, that’s when the problems start to come. We are one team, we are a family.

What are the further ambitions? is there something like a goal that you want to achieve? or are you not working on that?
A lot of festivals that we were booked for that ended up not happening were milestones for us, like Wacken, so that is still on the list. That’s a big goal for us. We also want to play in Russia, South America, Australia, all of the places we were supposed to tour with the ‘Abyss’ record before COVID happened.  It’s always about touring as much as possible, we want to go everywhere.

Your ambition is not become world famous and play at very big avenue or make a lot money with your music? To give an example? I ask this, because every time I ask that they say ‘it’s not my ambition’ but there are artists who are doing that..
I mean, if we could make money by doing what we love, I am not going to say no to that, but that is not the reason we do this.  We love to play heavy metal, we love making music, it’s about the creative outlet.  When you see bands that do it for money or fame it’s obvious, that insincerity comes out in the music, you can feel it, and you feel no connection with the music they create.  At the end of the day, we love that people enjoy our music, but really we don’t create it for them, we do it for ourselves, because we would go crazy if we didn’t!

Thanks for this nice interview, I wish you much good luck in the near and further future. And hope to see you back on stage soon
Thank you so much for having me!  Hope to see you later this year! - Brittney Slayes

Alcatraz Metal Festival 2021 - Eindelijk nog eens los, de metalfanaten zijn U dankbaar voor dit schitterend 3daags feest! (musiczine.net)

www.unleashthearchers.com

Evil Invaders - Je moet de kans krijgen, maar ze ook durven grijpen. Hard werken is het sleutelwoord tot succes

Evil Invaders timmert al van 2007 aan de weg, en is ondertussen uitgegroeid tot een absolute top band. We zagen de band live op Alcatraz Metal Fest.
Onze reporter schreef daarover: “Evil Invaders deed wat het altijd doet, het publiek omver blazen met hun agressieve, rechttoe-rechtaan attitude, muziek om duimen en vingers mee af te likken, allemaal gecombineerd in een ruw en old school jasje! Beide albums (‘Pulses of Pleasure’ en ‘Feed Me Violence’) zijn krakers, en dus werd door de aanwezigen volop mee gefeest tijdens een combinatie van deze albums, moshen en thrashen was verplicht, anders werd je volgens mij direct meegezogen in de vele moshpits. Ooooh, zo moet speed metal gebracht worden, met veel pit dedju!’’
Het volledige verslag kun je hier nog eens nalezen.
We hadden naderhand een fijn gesprek met bassist Joeri over de honger om live te spelen, en vooral ook over de toekomstplannen.

Toen ik jullie zag, bedacht ik dat ik jullie ooit (2011) live heb gezien in Mol en in de T-Klub Lokeren, en ik de band steeds zie groeien, groeien, groeien... Op het niveau dat jullie nu zitten, zijn jullie even goed dan gelijk welke internationale top thrash metal band. Zijn er nog groeimogelijkheden denk je?
Er zijn zeker nog groeimogelijkheden. Ons laatste album dateert van 2017, en zowel wij als de fans vinden het toch tijd om eindelijk eens iets nieuws uit te brengen. En tijdens die periode van corona hebben we wel degelijk een nieuwe plaat opgenomen, die in het voorjaar van 2022 zou moeten verschijnen. Als je me die vraag vorig jaar had gesteld, had ik geantwoord ‘we zullen wel zien’. Nu de plaat opgenomen is, op uitzondering van de mix, durf ik stellen, dit wordt onze beste plaat. De nummers zijn gewoon veel  meer divers. Het is uiteraard nog steeds Evil Invaders, maar een heel ander niveau. Ik denk zelfs dat het bepaalde deuren gaat openen. Net omdat er zoveel onverwachte wendingen inzitten, waardoor mensen zeker zullen opkijken. We willen de oude fans zeker blijven bekoren, maar gaan bewust en andere kant uit dan de pure thrash metal van voorheen. Dus ja, er zijn zeker nog groeimogelijkheden dat zal die nieuwe plaat bewijzen. Ik ben heel benieuwd naar de reacties, maar ben er zeker van dat deze plaat een mijlpaal zal zijn voor de band.

Je maakt me heel benieuwd, want ik volg jullie al sinds 2009 of zo. Enig punt van kritiek was eigenlijk ook dat de set die jullie brachten veel gelijkenissen vertoont met deze uit 2017, ‘kritiek‘ is een groot woord, maar dat viel me wel op. Mee eens?
We hebben binnen de set oud en nieuw wat proberen combineren, maar het komt natuurlijk op hetzelfde neer. Het zijn dezelfde nummers, in een ander jasje gestopt. We snappen dat punt van kritiek ook, want denken het zelf ook. Hoe lang gaat het publiek dit nog willen zien? We waren ook verwonderd dat er , ondanks dat we circa dezelfde show deden als in 2017, er zoveel volk  stond te kijken vandaag. Het publiek wil ons precies nog, ondanks het feit dat wij een beetje teren op die oudere nummers; Het was ons plan om die nieuwe plaat ook in 2020 uit te brengen, maar dat is om gekende reden dus ik het water gevallen. We hebben de release ook bewust uitgesteld tot 2022, omdat we niet wilden releasen als we beperkt waren om op te treden. Maar het zal dus zeker dan uitkomen..

Ik pik even op wat je zegt ‘er stond veel volk’ maar dat is meer dan gewoon staan. Ik ben bewust naar voor gekomen, en daarna achteraan. En ik zag een enthousiasme tot ver voorbij de PA, dat wil toch veel zeggen. Is het op dat vlak geen voordeel dat jullie in het buitenland hebben gestaan, waardoor meer publiek komt kijken? Doorgaans is dat het geval, een band die in het buitenland heeft gestaan krijgt pas dan in ons land meer appreciatie
We zijn , net zoals elke band, uiteraard ooit begonnen gewoon in eigen land iets uit te bouwen. En daar wil ik toch op in pikken. België heeft veel top bands, maar ik vind dat ze soms teveel in eigen land blijven, en dan beperk je uzelf toch erg. Zeker omdat ons land zo klein is. Uiteraard houden we van België, we hebben hier een geweldig publiek. Ik vind het gewoon belangrijk om net buiten de grenzen te gaan om België bij wijze van spreken op de kaart te zetten. Je leert daar trouwens veel uit, door die ervaring in het buitenland. Neem Carnation, die doen hetzelfde als wij en verleggen hun grenzen bewust naar het buitenland. Dat zorgt ook in eigen land voor een extra touch, zoals je aanhaalt, als je in het buitenland hebt gespeeld. Je moet natuurlijk de kans krijgen, maar je moet die kans ook durven grijpen. Want die tours die we hebben gedaan was geen vakantie of zo, en zelfs met enig risico. Als je vooruit wil gaan, moet je dat durven doen met vallen en opstaan. Want vanzelf gaat het niet. Want laat ons eerlijk zijn, je hebt vaak een job of een vrouw en kind, je neemt een risico als je dat doet. Je gaat op tour, zult er niet veel aan verdienen en optreden voor weinig volk. Op korte termijn heeft dat geen enkel voordeel. Maar als je iets wil bereiken moet je echt door die zure appel durven bijten. En dan is het zeker hard werken.

Rijk worden met muziek is in ons land uiteraard nog steeds onmogelijk?
Geld en rock-’n-roll zijn twee dingen dat gewoon niet samen gaan. Het is niet dat we er niets aan overhouden, integendeel. Ik ben van job boekhouder ik doe die job graag ook al is dat compleet iets anders. Je moet er een dosis geluk bij hebben om ook van je muziek iets over te houden aan toeren. Toeren is ook wachten op alles eigenlijk. Ik wil bijvoorbeeld in Amerika gaan toeren, we zijn daar bekend maar hebben daar geen faam dat zal sowieso niet gemakkelijk zijn, maar ik wil dat gewoon doen. Ook al zijn dat verschrikkelijke toestanden en is het geen gemakkelijk publiek vaak. Ik bedoel maar, je moet de kans krijgen maar ze ook durven grijpen en weten dat je daar financieel wellicht niet steenrijk van wordt, maar er wel iets aan overhoudt dat je nooit meer vergeet. Maar ik herhaal, het is niet zonder risico. Hard werken. Daar draait het om. Soms denken mensen dat het ons gewoon in de schoot wordt geworpen, maar we weten wel beter. We zijn in bij sommige optredens onheus behandeld (dat is zacht uitgedrukt) en dan moet je daarmee omgaan, en toch doorzetten. Dat nemen we erbij, maar dat ziet de buitenwereld niet.

Wat ik ook eens wou vragen, ik heb in andere interviews vernomen dat sommige muzikanten sommige skills terug moeten ‘opnemen’ doordat ze niet genoeg  hadden kunnen repeteren en zo, is dat bij jou ook zo?
Dat heeft wel even geweest, maar toen we de nieuwe nummers begonnen te opnemen en repeteren was dat snel terug ok. Het is een beetje als fietsen, je verleert dat nooit maar door wat minder te oefenen voelt het na lange tijd wel eventjes raar aan. Maar je pikt snel de draad weer op eigenlijk.

We zijn ondertussen bij het onderwerp corona aanbeland, zijn jullie er als band sterker uit gekomen denk je? Er zijn heel wat bands die er de stekker hebben uitgetrokken?
Er zijn inderdaad heel wat bands die het opeens niet meer zagen zitten. Of we er sterker uit gekomen zijn? Is misschien een groot woord. We zijn sinds 2017 continue bezig geweest met toeren. En we hadden allemaal onze job om financieel rond te komen. Corona heeft ons in staat gesteld om het nieuwe album, waar we gingen aan werken, tot de puntjes uit te werken zodat het klaar is om te releasen. Dat heeft ervoor gezorgd dat we vrij intensief in contact zijn gebleven. En zijn we daardoor daar sterker uit gekomen? Ergens dus wel. Zoals ik zei, de nummers zijn klaar en we zijn er trots op.

Naast de release van die nieuwe plaat, zijn er nog verdere plannen?
We gaan daar rond toeren uiteraard. Er komt ook een release show in België. Dat gaat ergens in het voorjaar zijn. We gaan ook op toer naar Duitsland en zo, enkele festivals die al vaststonden maar zijn uitgesteld. Niet alle plannen staan al echt vast, rond die release en de verdere tourplannen voor de wintermaanden. Maar dat is het plan, en dan dus rond die nieuwe plaat. Veel spelen en veel zien is vooral het grote plan nu. Als we de kans krijgen uiteraard, want we moeten nog steeds afwachten met die corona situaties en zo.

Zijn er nog ambities of doelstellingen die je wil bereiken?
Die headline tour die gepland stond, en die dus is uitgesteld is zeker een doel en ambitie op zich. Headline tour is heel iets anders dan gewoon toeren eigenlijk. Naar die toer die vaststaat, kijken wij dus echt uit. En ook met het nieuwe album, waarvan we hopen dat het een succes zal zijn. Het album kapot promoten en zien waar we dan uitkomen, is een beetje de grote doelstelling van volgende jaar en de komende jaren die daarop volgen. En blijven met volle passie spelen en op toer kunnen gaan.

Ik zie echt uit naar die nieuwe plaat en ben heel benieuwd wat het gaat worden. Hopelijk tot binnenkort