Raise Your Fist - Meer podia. Samenwerking met andere bands. We zijn gewoon heel gemotiveerd om hiermee verder te gaan… én we hopen er de vruchten van te plukken met deze release


Zanger Joas Pyckhout (Builders of Tomorrow), drummer Dimitri Michiels (Beneath Contempt), gitarist Tom De Houwer (Bedankt 4 Nothing), gitarist Sander Dockx (Walls of Sorrow) en bassist Benjamin Climan (For My Enemies) hebben binnen de scene al heel wat watertjes doorzwommen en vormen sinds 2022 de nieuwe line-up van de metalcoreband Raise Your Fist.
Met hun debuut ‘First Things First (2023) kregen ze reeds lovende recensies. Op de opvolger (die nu pas op de markt kwam) ‘Leader of the Pack’ worden hun grenzen nog meer verkend. Reden genoeg om even te gaan babbelen over deze release. We spraken met Sander Dockx, Joas Pyckhout en Benjamin Climan.

De band is ontstaan in 2022 … Een klein overzicht van de goede en minder goede momenten?
Het is moeilijk geweest om de juiste mensen te vinden om een band mee op te starten. Want alles draait om vriendschap, en dan moet je echt de juiste mensen op de juiste plaats vinden, anders werkt het niet. Je moet daarvoor met veel dingen rekening houden, tenslotte repeteer je altijd samen, bent voortdurend bezig met elkaar. Het is belangrijk date er een klik is. De band is opgericht door Sander en Dimitri (onze drummer) later is er ook nog Joas als zanger bij gekomen en Tom en Benjamin.. maken het compleet. Dat is het een beetje.

Sinds corona was er een overaanbod aan beginnende bands … Risicovol?
Dat overaanbod is er geweest, maar dat is eerder iets positief. Een risico nemen door zelf iets op te starten? Nee zeker niet. Hoe meer bands binnen de scene, hoe meer variatie dat er ontstaat. Het zorgt ook voor meer optredens, en meer publiek dat naar die optredens kan komen. Waardoor de scene op zijn beurt levendig blijft. Wat ons betreft ons? Zoveel mogelijk bands graag !

Jullie debuut plaat ‘First things First’(2023)  was een succes. Heeft dit bepaalde deuren geopend?
We hebben elkaar leren kennen, zijn muziek beginnen spelen, een aantal nummers waren reeds geschreven.  Dat album is een beetje een weg geweest om onze muziek te definiëren. Dat is goed. Maar het album dat nu uitkomt (12 februari) hebben we echt samen geschreven, en daar zit pas echt al onze energie in. Over die nieuwe plaat is ook wat meer tijd gegaan dan het debuut. Het is een bewustere manier van creëren geweest deze tweede plaat.  De eerste plaat was zeker een succesverhaal. Maar dat was gewoon het begin van alles…

Wat me opvalt op de nieuwe plaat, is de epische sound, hardcore en ‘melodieuze metal core’ elementen; hoe zou je zelf de stijl omschrijven?
Die hardcore invloeden zijn er inderdaad. Alleen de zang al, die zit compleet in die HC sfeer laat ons maar zeggen. We komen allemaal uit de Metalcore/HC scene dus normaal dat die invloeden er sowieso inzitten. Er zitten nog andere invloeden in, maar om onze stijl te definiëren in een woord, is altijd een moeilijke opgave.

Op de nieuwe plaat ‘Leader of the Pack’ zijn de singles eerder wat in het verlengde van wat ik in 2023 hoorde, een meer volwassen sound. Wat is het grote verschil tussen deze release en de vorige?
Zoals we inderdaad al aangaven, hebben we er meer tijd maar ook meer budget in gestoken in deze nieuwe schijf. Dat merk je niet alleen aan de productie, maar dat zie je ook in de art en de hoes. Er zijn dus gewoon veel meer werk, geld en ideeën  in verstopt in deze. Dat is het grote verschil.

Toeegeven, ik koop niet zozeer platen binnen dit genre, gezien dit muziek is die live tot zijn recht komt. Slagen jullie er in een bijzondere sfeer te creëren op plaat? Wat is jullie geheim?
Het is gewoon het punt om de energie en het idee van een nummer dat je schrijft, ook zo uit te werken. In alles. In het ritme, in de drum, in de zang. We doen alles met diezelfde overtuiging, zowel op het podium als daarnaast. Dat is zeer belangrijk, en zorgt ervoor dat je die ‘live’ sound ook op plaat kunt creëren.

Jullie maken gebruik van streaming kanalen, (spotify, YouTube). Hoe belangrijk zijn de sociale media platformen echt; opende dit bepaalde deuren? Waarom precies nog een fysieke plaat uitbrengen?
In onze groep, en ook bij de fans, zitten nog steeds mensen die een fysieke plaat kopen. Als je naar muziek luistert, moet je het ook kunnen vastnemen. Dat is een belangrijke drijfveer om nog fysieke platen uit te brengen. Maar om je muziek naar buiten te brengen, heb je die online sociale media kanalen gewoon nodig. Je bereikt op die platforms heel veel mensen, ook internationaal. Maar om geld in kas te krijgen, dien je wel fysieke cd’s te verkopen. Nog een reden om dat te blijven doen. die merchandiser is gewoon belangrijk voor een band. En dat zien mensen niet altijd, want ze luisteren alles via streaming sites. Maar daar heeft een band niets aan. Je hebt beide gewoon nodig.

Zie je resultaten van het actief zijn op de sociale media? Wat doet het precies?
We merken wel een stijging van het aantal streams. En ook de single ‘Inner Strain’ op YouTube krijgt heel wat views en reacties; Hoe meer je actief bent op die sociale media, hoe meer mensen je daadwerkelijk kunt bereiken, dat merken we nu al. We zien dus wel degelijk het verschil van vroeger, dan nu sinds we actiever bezig zijn op die sociale media, zoveel is zeker. En natuurlijk opent dat automatisch deuren. de reden waarom we dit interview kunnen doen is omdat we online onze boodschap verkondigen , en ook jullie hebben kunnen bereiken daardoor. Of het nog meer deuren zal openen, valt af te wachten.

Ik ken wel een band die ooit in Praag mocht optreden door bekendheid te vergaren via de streaming. Is dit iets voor jullie om eerst in het buitenland door te breken of is dat geen ambitie?
Buiten of binnenland, we doen graag zoveel mogelijk optredens. En we hopen inderdaad door onze muziek breder aan te bieden, dat het ook dus lukt naar o.a. het Buitenland toe. Maar we zijn ervan overtuigd dat dit in orde gaat komen, want we zien de effecten nu al.

Jullie hebben ook een paar keer in Hell Diest opgetreden (een mooie locatie en super sympathieke mensen btw!). Interessant om door te breken? Zijn er clubs die jullie contacteerden?
Het is hoe je ‘Clubs’ definieert natuurlijk.  Maar sowieso, dankzij die optredens in Hell Diest hebben we ook andere optredens kunnen boeken. We hebben ook in Asgaard kunnen spelen, o.a. doordat die ons daar hadden gezien. Dat was een mooi festival om te spelen, dus ja.. Klopt .

Wat zijn jullie verwachtingen van deze release ? De wereld veroveren?
Het hoeft niet direct de wereld te zijn (haha). De Buurlanden om te beginnen mag ook (haha). We hopen vooral een breder publiek aan te spreken, dat mag in clubs zijn of op groter podia zijn. Meer podia. Samenwerking met andere bands. We zijn gewoon heel gemotiveerd om hiermee verder te gaan… en hopen daar de vruchten van te plukken met deze release.

Ik hou van jullie muziek … Een wall of sound met lekkere mokerslagen én toch … met een hoek af. Hoe zou jezelf verkopen? Wat maakt jullie binnen de scene uniek?
Wie je op het podium ziet, zijn ook de mensen die we echt zijn. We zetten geen maskers op, Ook de bijzondere stem van Joas in combinatie met de muziek die we maken is vrij uniek en kenmerkend is aan ons.. maar vooral draait alles bij ons rond oprechtheid, zowel in onze muziek als in de boodschap die we willen brengen. maakt ons dit uniek. Geen idee, maar dat is belangrijk om te zeggen wie we echt zijn.

Zit er een verhaal in jullie muziek? Bij veel HC en Metalcore draait het vaak om ‘heilige huisjes omver stampen’; is dat bij jullie ook zo?
We proberen het Pact-gevoel te creëren. Wat bedoelen we daarmee? Iedereen binnen die scene, bands, fans, wie naar de muziek luistert is één grote familie. Het is een roedel van wolven, en als wolven tegen wolven vechten kan dat alleen maar slecht uitdraaien. Het is heel belangrijk dat bands andere bands helpen en verder helpen op hun weg. Elkaar aanporren en aansteken. En dat is iets wat we ook willen brengen en waar we voor staan. En belangrijk daarin is dat iedereen onthoudt dat je samen bezig bent om de scene levendig te houden, niet tegen elkander. En dat er plaats genoeg is voor iedereen in die scene. Die boodschap dragen we zeker uit. We hebben trouwens in het verleden zelf die kansen gekregen als jonge band, toen waren er vele anderen die ons ergens plaatsten toen wij pas opkwamen.

Is het voor een Belgische band niet moeilijker, zeker binnen deze scene, om door te breken … Indien jullie Amerikanen waren, waren jullie misschien al beroemd …
Een muur staat er om over die muur te geraken. Het is altijd een uitdaging. We laten ons daar zeker niet door ontmoedigen. Belg zijn heeft ook voordelen, ons Engels is best goed. Het is niet gemakkelijk, en we merken wel dat het niet altijd even simpel is om over die muren te geraken. Maar we zijn hier geboren, en best wel trots op dit land waar we in leven. We weten wat we kunnen en willen, en laten ons niet ontmoedigen daardoor is de belangrijkste boodschap.

Jullie zitten al een tijdje in de scene, nog vóór Rise Your Fist. Is het sinds corona niet nog moeilijker geworden te kunnen spelen? Wat ervaar je zelf?
Vroeger was er in de buurt wel iets te doen, in het genre. En dat is inderdaad wel veel minder geworden. Organisatoren zijn minder geneigd om HC/metalcore te organiseren, omdat ze vrezen dat er niet veel volk zal op afkomen. Los daarvan, de dingen die dan wel nog worden georganiseerd bewijst dat het wel nog leeft. En ook dat er nog een toekomst is voor de scene. En dat er nog mensen zijn die terug buiten willen komen binnen diezelfde scene. De veneus moeten terug meer durven.

Wat me ook opvalt is dat er binnen die HC scene een jong publiek op afkomt …
We zien eerder een mix van alle leeftijden verschijnen eigenlijk. Ook de oudere generatie. Maar we zijn altijd blij als er nog jongeren op afkomen, want dat betekend dat de toekomst binnen de scene verzekerd is. Het feit dat alle generaties kunnen komen, en iedereen even welkom is, straalt de scene ook uit.

Nu ook over Rise Your Fist zelf. Naast de ambities, wat zijn de verdere plannen?
We hebben dat al min of meer aangegeven. Optreden en naar buiten kunnen blijven komen als band met onze muziek, en connectie maken die naar onze muziek luisteren is de belangrijkste ambitie en plan voor dit en de jaren die volgen. en dat levendig kunnen blijven houden. Uiteraard willen we op grote podia staan, als we die kans krijgen. Op Graspop, Wacken of Alcatraz .. dat maakt ons zeker blij. Maar het maakt ons even blij om in ene jeugdhuis op te mogen treden en dat iedereen enthousiast is en de boel afbreekt tijdens ons optreden aldaar. Die energie maakt ons zelf ook blij. En dat is dus het belangrijkste doel, die energie levendig kunnen houden.

Wens je graag nog iets toe te voegen, doe gerust…
Onze release show willen we het even in de kijker zetten. Die release show gaat trouwens door op 4 april in ‘Zandhoven Metal Fest’ in Chiro ’t Reigernest - https://www.facebook.com/events/603354265667516
ook Hope Erodes en Fatal Move zullen daar aantreden. We doen we dat daar trouwens ook, twee jonge bands S.P.I.T en Woke up Tied de kans geven om ook hun ding te kunnen doen. Om op een vorige vraag terug te komen.  dat is voor ons heel belangrijk.

Bedankt voor dit gesprek, veel succes alvast!

Alex Koo Trio - Een veelkleurig palet van hun instrumenten in een breed, uiteenlopende sound
Alex Koo Trio

Alex Koo (*****) is een getalenteerde pianist, van vele markten thuis. Als zoon van een Japanse moeder en een Belgische vader, begon de West-Vlaming zijn reis als klassiek pianowonder op vijfjarige leeftijd reeds. Aangespoord door zijn muzikale nieuwsgierigheid, zocht Koo inspiratie en groei in het buitenland. Hij studeerde aan de Conservatoria van Amsterdam, Kopenhagen en New York University (Steinhardt), wat hem - in combinatie met zijn passie voor jazz en improvisatie - lof van wereldiconen als Kurt Elling, Kenny Werner en Brad Mehldau opleverde.
Hij wordt begeleid door virtuozen, drumicoon Dré Pallemaerts (Toots Thielemans, Melanie de Biasio, Bert Joris) en basvirtuoos Lennart Heyndels (Jef Neve, Ben Sluijs, Kaja Draksler). Met hen bracht hij een nieuwe plaat uit 'Blame it on My Chromosomes' via W. E.R.F records. In een goed vol gelopen De Casino kwam hij die plaat op zondagnamiddag voorstellen, dit in  kader van 'Welcom to the jazzklub’.

“Intro to nothing” en “Desert Messiah” zijn twee songs , op minimalistische wijze ingezet.  Alex voegt er zijn talent als zanger aan toe op “Slowly”.
Er gebeurt nogal wat op het podium … Het trio is op speelse wijze bezig, maakt verrassende en onverwachtse wendingen , wat het geheel boeiend houdt. Heerlijk genieten dus met hun instrumenten, die integer, intiem , spaarzaam als breed opentrekkend kunnen klinken. Zachtmoedig, pakkend als fel, verbeten dus; o.m. door de warme contrabas, die gemoedsrust brengt of je prompt wakker schudt, samen met die grooves en salvo’s van drums en piano. Wat een begeestering , wat een virtuositeit! Songs als “Eagle of the sun” en “Doritos Everywhere” en “Hey Man we should play sometime” zijn weerbarstig, kleurrijk, veelzijdig. Wat een mooie versmelting van al die muzikale elementen. Een prachtig slot, die laatste.
“Jonass” werd toegevoegd, opgedragen aan Jonas, een jeugdvriend van Alex  die tien jaar geleden is verongelukt in een verkeersongeval. Het nummer straalt verdriet, pijn , verlies, geladenheid uit. Het stopt even abrupt, net als het leven van die jeugdvriend. Een overtuigende symboliek. Een sterk emotioneel einde van een bijna twee uur durende trip. 
Op 'Blame it to My Chromosomes' verlaat Alex Koo Trio de comfortzone van jazz en klassiek, slaat aan het experimenteren met klanken en voegt er vocals aan toe.
Alex Koo Trio tast bijna twee uur lang de grenzen hiervan af. Ze gaan speels te werk ,  improviseren en experimenteren. We waren diep onder de indruk van het veelkleurig palet van hun instrumenten, die een breed uiteenlopende sound bood.

Setlist: intro to nothing - desert messiah - slowly - idiosyncratic moving of feet and body - blame it on My chromosomes - eagle of the sun - Doritos everywhere - hey man we should play sometime – Jonass

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Funeral Dress – Een ‘Goodbye?' door de grote poort
Funeral Dress
Trix
2025-02-14
Antwerpen
Erik Vandamme
Beoordeling: 9

Funeral Dress - Veertig jaar lang waren ze één van de gezichten van de Belgische Punk scene, samen met o.a. The Kids. Funeral Dress ontstond in 1985, toen de eerste punk golf een beetje was gaan liggen. Maar Punk is nooit echt dood geweest … en de band vonden we doorheen die veertig jaar ook terug.
Nog steeds breken bands door die de punk attitude hoog in het vaandel dragen. O.m. Maria Iskariot die vorig jaar Humo's Rock Rally won. Of een schitterende band als The Rats die we recent aan het werk zagen op We Are Open. Is het nu punk pur sang of niet , een link is er naar bands als een Funeral Dress. De band bracht hun allerlaatste plaat uit, 'Goodbye ?' en nemen in schoonheid afscheid door enkele concerten in 2025.  Ze waren nu te zien in een zo goed als uitverkochte Trix, Antwerpen, een trip van veertig jaar en knallend punkfeest , kortom een lange jaren stoppen met een knal van een punk feest, een Goodbye?' door de grote poort …

Maar eerst waren er nog twee voorprogramma's.
Luna en De Maanstenen (***1/2) is een mooi voorbeeld van jonge beloftevolle bands, die hun uiterste best doen om die punkattitude levendig te houden. Het trio bestaat uit Luna Janssens op zang en bas, Jitse Verschueren op gitaar en aan de drum Parker Giele Tuinder.  Ze stonden een beetje onwennig op dat toch wel grote podium van de Trix.
Maar we hadden een charismatische Luna , die met De Maanstenen wat beweging kreeg in het binnenkomende publiek. Het lukte deels. De energiebommetjes en de tomeloze inzet deden het ‘em. Er zit potentieel in deze drie . Deze ‘zelf verklaarde Friet-Steak-Punk’ konden we dus wel smaken.

Een band die geen introductie meer nodig heeft is Belgian Asociality (****1/2). Hun concerten zijn zondermeer gegarandeerd leuke punkfeestjes met een hoek af. De absurditeit in de teksten en de hoge dosis humor die het gezelschap brengt, camoufleert wellicht hun hoogstaande virtuositeit. Belgian Asociality zijn toffe pees en muzikanten; ze hebben een charismatische zanger, Mark Vosté, een ware verhalenverteller met een bulderende stem.
Al gauw ontstonden er enkele stevige moshpits en stagedive. De band heeft hun hits zelfs niet nodig. Ook al worden kleppers als “Bompa Punk” nog het hardst meegebruld door een heel beweeeglijke menigte. Tot ver achteraan ging iedereen lekker over tot een neverending wild pogofeestje.
Belgian Asociality mag absurd klinken na al die jaren (ook al veertig jaar btw!), ze weten te raken met hun venijnige teksten. Een bijzondere parel dus. Het dak ging er compleet af op songs als “Boerderie” en “Morregen”. Een grappig slot kregen we er bovenop met 'het is gedaan, …’. Een potje 'Anarchie' stralen ze nog steeds uit, dit knettergekke gezelschap. Wat een feestje was me dat!
Setlist: Belgian Asociality// Anti-Iedereen // Extremisten //ATP //Iron Mädchen Heidi //Van mijn erf! //Eurogongshow //Frak aan //Bompa Punk //Stagedive // Jupiler Reggae// Keerbergen// Boerderie //Morregen //Het is gedaan //Anarchie

Funeral Dress (*****) heeft direct z’n publiek mee en laat het niet meer los. “Punk's back in Town” is meteen een sterke opener. Dirk liet weten dat hij door een keelontsteking het wat lastig had, maar vooralsnog was er weinig van te merken. Hij liet hij zich op sommige momenten vocaal bijstaan door de band. Een hechte vriendengroep is het wel die Funeral Dress. Op “Death and Glory” gingen alle registers compleet open. De band kreeg moeiteloos het publiek ook mee. Een song als “Ik mut Just Niks”- de nieuwste single - werd meegebruld, al was het één van hun grote hits. De liefde tussen Funeral Dress en hun fans is duidelijk wederzijds; de pits, de stagedives , pogos enz in overvloed. Het was allemaal aanwezig. Funeral Dress in snelvaart , mokerslagen ‘into the face’ op muzikale kleppers “All Politicians Are Cunts” en “Cops are No Human Beings'-“. “A Way of life“ en “Down Under” (Men At Work cover) zorgen voor energieke uitspattingen. "Fuck the Fucking Fuckers' is er eentje met een meebrulkarakter. “Pogo Never Stops” en hun gekendste “Party On” worden eveneens  meegeschreeuwd tot helemaal achteraan; het feest kan niet meer stuk.
Ondertussen komt een clown wat confetti rond strooien; verder nog zeepbellen en strandballen die in het publiek vliegen. Vanaf dat moment is er geen houden meer aan … “Let's go down the pub” en “Leaving on a Jet plane” luiden een knallende finale in. Op “Don't Dicate to me” gaan alle registers nog eens open. Luna en de Maanstenen komen zelfs een strofe meebrullen, en danken hun publiek erg respectvol. Waarna een best emotioneel beladen “Goodbye” de climax betekent, met een krop in de keel … Zelfs Dirk had het even moeilijk, zijn stem knakte. Ook wij waren geëmotioneerd. Dit afscheid was er één door de grote poort, een ‘goodbye’ waardig …

Setlist: Intro // Punk's Back in Town // Burn the City//  Death and Glory//  Ik Mut Just Niks ?  Don't Conform // Shoulder to Shoulder //Cops Are No Human Beings// SPR//  All Politicians Are Cunts //  Come On Follow // Wasted Youth // A Way of Life ///Down Under  (Men at Work cover)//  Hello From the Underground// Fuck the Fucking Fuckers // Dogs of War //Sex & Drugs and Rock 'n' Roll // Pogo Never Stops //  Party On //Let's Go Down The Pub // Leaving on a Jet Plane // Don't Dictate To Me // Goodbye

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
Funeral Dress
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/7271-funeral-dress-14-02-2025?Itemid=0

Belgian asociality
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/7270-belgian-asociality-14-02-2025?Itemid=0

Luna en de Maanstenen
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/7269-luna-en-de-maanstenen-14-02-2025?Itemid=0

Organisatie: Trix, Antwerpen

Steven De Bruyn & Jasper Hautekiet - Tussen intimiteit en bevreemdende schoonheid

Als muzikanten bij uiteenlopende projecten hebben Steven De Bruyn  (Harmonica) & Jasper Hautekiet (contrabas) al heel wat watertjes doorzwommen. Hun instrument is binnen die projecten dé grote meerwaarde. In de schijnwerpers staan verdiend die contrabas en harmonica. In 2022 verscheen het ‘samen’ debuut 'Aanhou Geraas Maak' . Hier tasten ze de mogelijkheden van hun instrumenten af, en voegen er elektronisch vernuft aan toe.
In een goed volgelopen De Centrale (Gent) kwamen Steven De Bruyn & Jasper Hautekiet (*****) hun tweede parel voorstellen 'Fuzzy Boundaries' die zo mogelijk nog meer intensiteit bevat. Live was er sprake van een groovy, bedwelmende klankentapijt!

We kregen een intieme, energieke sound met nogal wat uitspattingen door de prachtige, indrukwekkende warme harmonica klanken en contrabastunes. Het duo voegt er allerlei elektronica aan toe, wat een bevreemdende, filmische insteek biedt. Op plaat ontdekten we het reeds , live kwam het nog meer tot uiting.
Er worden niet alleen songs uit de nieuwe plaat gebracht, ook materiaal van het debuut kwam  aan bod, zoals het prachtige “Almost summer” en “Aanhou Geraas Maak”. Improvisatie en experiment maakte deel uit van het meeslepende geheel. Een fantasie prikkelende aanpak. werd geprikkeld. “Rabbit hole” en “Space Debris” waren mooie voorbeelden. Door de synths, de drummachines en de percussie worden de muzikale grenzen verder afgetast. Het klinkt groovy, dansbaar als broos, breekbaar.
Wat een intensiteit en virtuositeit van deze twee met hun instrumenten. Het voelt aan als een veredelde jamsessie, waarbij ze hun publiek meenemen op hun trip doorheen de prairie van het leven. Naar het eind toe krijgen we nog het pakkende, wondermooie “Tot Ziens”. Op het afsluitende “Stevo Wonders” fluit Steven, terwijl de zachtmoedige bas klank van Jasper hem perfect aanvult. Een warme gloed daalt neer op zoiets. Besluit:
We worden bij de leest gehouden door die diverse, gevarieerde aanpak van Steven De Bruyn & Jasper Hautekiet. Het duo balanceert tussen intimiteit en bevreemdende schoonheid .

Setlist: 1/ Action Replay 2/ Oishii 3/ Graze Shot 4/ Speechless 5/ Rabbit Hole 6/ Observance 7/ Sonsopkoms 8/ Canchanchara 9/ Almost Summer 10/ Space Debris 11/ Aanhou Geraas Maak 12/ Tot Ziens -  encore:  Stevo Wonders

Organisatie: De Centrale, Gent

Thundermother - Pure Female Power!

Op een zondagavond maakten we ons op voor een heavy metal /hard rock feest in De Casino. Met Thundermother en Cobra Spell stonden twee bands op het podium in een voornamelijk vrouwelijke line up.
Er was niet zoveel volk voor zo’n  vrouwelijke line-up … We mogen toch niet interpreteren dat de metal scene op een mannen bastion lijkt …  In elk geval bewezen deze bands met een ijzersterke show dat ze totaal niet moeten onderdoen voor hun mannelijke collega's. Mooi.

Vulvarine (***1/2) - Vulvarine grijpt het publiek bij de eerste riffs bij de keel en drijft het tempo telkens op. “Drugs Love Pain” en “Good Times klonken aanstekelijk, maar konden ons nog niet volledig overtuigen. Een Modern Talking cover “Cheri Cheri Lady” was dan weer een gedurfde stap buiten de comfortzone van de heavy metal. Vulvarine bracht naarmate hun set vorderde meer afwisseling in hun set. De gitaristen houden van lekkere lange riffs. Een zalige “White Pricks” volgde. Er zit potentieel en groeimogelijkheid in deze Vulvarine, Een wervelend “Heads Held high” en een energiek “Rock Bottom” met de beweeglijke frontvrouw voorop besloten de set.
Setlist: Drugs Love Pain o Good Time o Fool o Cheri Cheri Lady (Modern Talking cover) o White Pricks o Heads Held High o Rock Bottom

Cobra Spell (*****) – Is opgericht in 2019 door aanstormend gitaarfenomeen Sonia Anubis (ex-Crypta, ex-Burning Witches). Cobra Spell zoekt het rauwere, donkerder kantje op van de heavy metal. Met een '666' kwamen we al in een duister sfeertje terecht. De band rond brulboei Kristina Vega, haalde vanaf “The Devil Inside of Me” alles uit de kast om een Satanisch ritueel te doen ontstaan, met verschroeiende riffs, en vooral de hoog uithalende vocals van Kristina zelf. Cobra Spell speelde in een hels tempo.; waanzinnig zelfs!, waarbij de Duivel als het ware werd aanbeden op “Satan is A Woman”. De spiedende ogen spraken boekdelen.
Cobra Spell toonde geen medelijden. Op “Poison Bite”, “Accelerate” en het verschroeiende “Warrior From Hell”werden de registers volledig open getrokken door de dames. De temperatuur steeg tot een kookpunt.
Hun heavy metal mag doorsnee klinken, het klonk goed door de instrumentatie, de krachtige vocals en de speelsheid. Een mooi muzikaal satanisch ritueel.
Setlist: 666 o The Devil Inside of Me o Satan Is a Woman o S.E.X. o Love Crime o Poison Bite o Accelerate o Warrior From Hell o Addicted to the Night

Thundermother (****1/2) - Iets luchtiger maar even krachtdadig ging het er aan toe bij Thundermother. “Can You Feel it” was hun vraag dom er tegen aan te gaan … We voelden de adrenaline door ons lijf gieren. Puur, gebald, speels klonk de set! “Watch Out”, “The Road Is Ours” en “Dog From Hell” overtuigden. We waren onder de indruk van de zangcapaciteiten van Linnéa Viksröm en van de lange, messcherpe gitaarriffs.
Een verbluffende “Loud and Free'” zetten die riffs nog vuurkracht bij. Na “Sleep” volgde een virtuoze, veelzijdige drum solo. Waarna de band het met “Whatever” en “Shoot To kill”, de Thin Lizzy cover “Don't Believe A Word” inzette. In een wervelende finale met “Try With Love” en “Thuderous” ging Linnéa gewoon op de bar van de zaal plaats nemen, ging ze naar achter en zo terug het podium op. Mooi om te zien . De andere muzikanten jamden ondertussen lekker verder. Het publiek werd entertaind.
Thundermother voegde er nog een krachtige bisronde aan toe met o.a. “Hellevator” en het sublieme “Speaking Of The Devil”.
Na al die jaren zijn ze uitgegroeid tot één van het betere Zweedse metal bands. “Driving In Style” besloot '. Dit was Thundermother muzikaal eigenlijk wel in deze anderhalf uur durende set, in topsnelheid door het heavy metal landschap …
Setlist: Can You Feel It o So Close o Watch Out o The Road Is Ours o Dog From Hell o Loud and Free o Bright Eyes o Take The Power o Dead Or Alive o I Left My Licence in the Future o I Don't Know You o Sleep o Drum Solo o Whatever o Shoot to Kill o Don't Believe a Word (Thin Lizzy cover) o Try with Love o Thunderous o Encore:o Hellevatoro Can't Put out the Fire o Speaking of the Devil o Driving in Style

(Dank aan Musika.be)

Pics homepag @ Peter Vangelder

Organisatie: Biebob ism De Casino, Sint-Niklaas

Eefje De Visser – Ergens in een grijze zone tussen pop en alternatief

Het Nederlandse fenomeen Eefje De Visser (****) trad in het weekend van 8 & 9 februari niet minder dan drie keer aan in de gezellige zaal van De Roma in Borgerhout (Antwerpen). Elk optreden was hopeloos uitverkocht.
Wij verkozen het matinee concert op zondag namiddag, én ook die avond zelf zou ze nog eens optreden. Gas terugnemen zat er bij Eefje niet in. Ze toonde een niet-aflatende inzet naar haar publiek toe, dat bestond uit alle leeftijden, popfans, ouders met kinderen, tot liefhebbers die het moeten hebben van alternatief bevreemdende muziek. Iedereen vindt hier wel z’n gading bij Eefje’s muziek.
In de bijna twee uur durende set zaten we ergens in een grijze zone tussen pop en alternatief,  kitsch aanvoelende popmuziek, met perfect ingestudeerde danspasjes, in een zweem van mysterie, melancholie en weemoed …

Al vanaf het begin van de set dompelt Eefje, met haar muzikanten en achtergrond zangeressen - die ook vaak op de voorplan traden -, ons onder in een sprookjesachtige mooie wereld die tot de verbeelding spreekt. Persoonlijk kwamen bij ons jeugdherinneringen naar boven als o.m. sprookjes van Grimm, en van Sneeuwwitje en Assepoester, dit met het liefelijke kantje, maar ook met het grimmige van de Boze Heks. Het eindigt altijd met dat ze allemaal nog lang en gelukkig leven met hun prins op het witte paard.
Ook in het concert van Eefje De Visser ervaarden we een gelijklopende verhalenlijn …
Met “Heimwee” werd de toon op intieme wijze gezet; een krop in de keel. Het integere weemoedige komt met regelmaat naar boven, als op “Hoor je het hart kloppen” en de singles “Wolk breekt”, ”Bitterzoet” en “Zwarte zon”. De dansspieren worden geprikkeld op “Uit het oog”, met  een vreugdevolle uitspatting van het leven. De danspasjes waren tot in het minuscule uitgediept, het speelse kantje kreeg je hier. Het onderstreept de muzikale diversiteit van de sing/songwriter .
Een muzikaal sprookje dus die naar een ultieme climax gaat van duister en licht, het met elkaar verbindt en leidt tot een geweldig fijn slot waar alles goed komt, met “Vlammen” en “Weekenden “, gekend materiaal van deze getalenteerde dame. .
We krijgen in de bis het magisch mooie “Stilstand”, “Lange vinnen” en “ Hoe doe je dat”; ze vloeien moeiteloos in elkaar over en tekenen voor een feestje voor het leven. De muziek en de verteltrant brengt een gevoel van opluchting, een happy ending.

De muzikale diversiteit van Eefje De Visser bracht je naar een wereld die tot de verbeelding sprak  én je het mooie toonde van een sprookjesachtige wereld.

Setlist: Heimwee - Gloeien - Wolk breekt - Bitterzoet - Zwarte zon - De parade - Scheef - Wakker - Hoor je het hart kloppen - Reizen - Ik weet dat hij het wil - Beeld hangt stil - Uit het oog - Vlug - Vlammen – Weekenden
Encore: Stilstand - Lange vinnen - Hoe doe je dat

Organisatie: De Roma, Antwerpen

We Are Open 2025 – Wat een rits interessante Belgische parels
We Are Open 2025
Trix 
Antwerpen
2024-02-08
Erik Vandamme

We Are Open is een jaarlijks weerkerend festival die vinger aan de pols houdt en houdt van diversiteit in de eigen Belgische scene. Het tweedaagse festival op 7 en 8 februari, bood nu ook opnieuw een rits interessante Belgische parels.
Wij waren aanwezig op dag twee van het event. De artiesten en bands waren te zien over zes zalen in het mooie Trix complex. Een hele opgave alvast om alles echt te zien, waarbij hartverscheurende keuzes moesten worden gemaakt.
Ons verslag over deze dag

The Rats (Café) ****1/2 - Punk is niet dood! We kunnen dat niet genoeg herhalen, hoewel we The Rats niet per se in het hokje' punk' willen duwen. Ze klinken gevarieerd, divers, boeiend, interessant in het genre. De vibes vliegen over je heen vanaf de eerste gitaarlijnen en drum salvo’s. Ze gaan nogal tekeer en het pedaal blijft stevig ingedrukt. De frontman van deze jonge wolven, Emile Dekeyser, is een ware entertainer, als een uitgehongerd beest gaat hij tekeer op het podium. Met een dosis humor en met de nodige kwinkslagen houdt hij ons bij de leest en krijgen we een leuk, gezellig punkgerelateerd feestje in de Café.
The Rats brachten pas in 2024 hun eerste EP uit, en lieten nu al een diepe, sterke indruk na. Wat een warming up!

Sunchaser (Kelder) - Naast We Are Open, zijn er nog festivals die de Belgische muziek hoog in het vaandel dragen; o.m. The Sound of The Belgian underground, die de week voordien in de Botanique plaatsvond. Eén van de ontdekkingen was Sunchaser. Ook hier was er sprake van een heel diverse sound, dromerig, subtiel dansbaar naar het creëren van een bevreemdend atmosfeertje. Zangeres Camilla wist ons vandaag ook te betoveren in die brede stijl; we konden meegevoerd worden , lekker wegzweven of de dansspieren werden gepikkeld. De veelzijdige aanpak intrigeerde en overtuigde opnieuw . Sunchaser is een uiterst genietbare, spannende band, eentje om te koesteren.

Gone Icon (Venster) ****1/2 - 'Venster' was een zaaltje buiten, naast de foodtrucks. Een aangename locatie om op positieven te komen. Het bordje aan de zaal dat aanmaande om het binnen stil te houden, hoefde niet. Het publiek kwam duidelijk voor een muzikale totaalbeleving … én hield het stil en rustig waar nodig, of danste zich de ziel uit het lijf op pompende beats en scheurende gitaren waar het kon en mocht .
Bij Gone Icon nam het overgrote deel van het publiek zittend plaats op de kussens vooraan het podium, wat zorgde voor een huiskamerconcertgevoel. Op de achtergrond brandde een kaars, om de gezelligheid compleet te maken.
Gone Icon is het project rond producer, songwriter en dj én alleskunner Jonas Steurs. Hij is een hartenbreker en overtuigt op subtiel verstilde wijze. 'Intimiteit die je niet in slaap wiegt, maar je eerder murw slaat' noteerden we. Deze intieme locatie was hem op het lijf geschreven. Hij ontroerde op James Blake achtige wijze. Mooi!

TJE (Club) ***** - De Club was heel goed vol gelopen voor TJE. Niet zo verwonderlijke want deze formatie rond zingende nachtegaal Lindy Versyck, overtuigt met haar krachtige vocals. Haar ijzersterke muzikanten Melvin Slabbinck en Klaas Leyssen vullen haar moeiteloos aan, wat zorgde voor een enorme intensiteit. De club was muisstil en was gefocust op de sound en de stemmenpracht. TJE wist ons evenzeer te ontroeren .
Ze worden vergeleken met een band als Portishead, een mooie referentie. TJE is dus een eigenzinnige formatie, die intensiteit en breekbaarheid samenbrengen, gedrenkt in een badje van deugddoende weemoed en hoop. Best indrukwekkend!

Affaire (Bar) **** - Bij zo een goed gevulde dag/avond horen contrasten. We bleven gewoon aan de Bar voor Affaire, die met dosis knettergekke psychedelische rock intrigeerde. 'Rock' n like a Rolling Stone', flitste ons voor de ogen; de 70s doorleefde rootsrock psychedelica van de Stones onder meer . Het is wellicht een manke vergelijking, maar ze is hier als compliment bedoeld. Affaire rockte ongedwongen , lekker, compromisloos. De wisselende, kronkelende tempo’s behielden onze aandacht. Inderdaad , opnieuw de moeite!

Jean Valery (Zaal) **** - Als je kunt uit-pakken als 'onderdeel zijn van blackwave.' dan kan je meteen het publiek in-pakken als artiest … Maar dat is buiten Jean Valery gerekend, die wellicht de schaduw van zijn blackwave. Voelde; hij wist vooral solo een eigenzinnige set te spelen. Zijn debuut solo verschijnt op Valentijn.
In de Trix zaal wist hij live iedereen te omarmen en in beweging te zetten door verbluffende groovende hiphopsoulpop. De zaal was aan het dansen en Jean Valery was een ware entertainer, die holde naar alle hoeken van het podium. Hij bracht het publiek in beroering en het deinde lekker mee. Dit solo project was er ons toch eentje om van te genieten!

Primero (Club) ***1/2 – Primero is bij onze Franstalige vrienden al een bekend fenomeen.
De Trix club stond nog niet half gevuld voor deze rapper Primero. Het kwam ook door het feit dat beneden in de inkomhal een ware Rave party aan de gang was door de verrassing act die er optrad.
Primero deed z’n best om het publiek bij zich te houden. De raps kwamen vanuit een buikgevoel. Hij wiste te raken met z’n emo-teksten. Van zo’n hiphop/rap houden we. Het hoeft niet echt vernieuwend te zijn , als het je maar weet te koesteren.

Divided (Café) ****1/2 - Deze West-Vlaamse post-hardcore formatie rond drummer/zanger Pepijn Vandaele doet het café op zijn grondvesten daveren. De band tekent voor een grauw muzikaal kader, die onze donkerste fantasieën weet te prikkelen. Divided zit een beetje in de  AmenRa sfeer. We werden overstelpt van bloedstollende mokerslagen. Een knaller dus.

… Echte rustmomenten hebben we onszelf niet gegund, tenzij een toffe babbel met kennissen of een pintje aan de bar met gelijkgestemden tussen de optredens door …
BEX (Venster) **** Een moment van verpozing muzikaal door de twinkelende, aanstekelijke oorstrelende klanken. Een betoverende sound dus. Met hun mooie debuut EP 'The Kitchen' wist BEX ons diep te ontroeren met een warme knuffel, en ook live slaagde deze band erin.

Dienne (Zaal) ***** - De formatie rond Dienne Bogaerts, ook wel bekend van Lili Grace en Faces On TV, is er eentje van vele uitersten. Na BEX en TJE de volgende wondermooie parel … Een opera stem , verbluffende soundscapes en het arsenaal aan instrumenten, klonk gevoelig en deed allerlei emoties opborrelen. We werden meegevoerd naar een sprookjesachtige wereld. Een rollercoaster over van alles en nog wat flitste voor ons , filmisch van een ongrijpbare wereld weliswaar … Schitterend!

Cellini (Club) **** - ‘Cellini is een Belgische artiest met Zuid-Italiaanse roots die percussie gedreven en dansvloerklare elektronische muziek maakt, geïnspireerd door traditionele invloeden uit het mediterrane landschap’, lezen we op hun VI-Be pagina. De Zuiderse tint en sfeer, de warme stem en de broeierige, aanstekelijke elektronische klankentapijtjes doen ons verlangen naar zomerse stranden. Ook de dansspieren worden geprikkeld. De voetjes in het zand én uitkijken naar warme temperaturen, dat aanvoelen kregen we. Mooi!

Eosine (Bar) ***** - Eosine is één van onze lievelingen. Sympathieke gasten die we koesteren. Ze brengen een sterke overtuigende set die het midden houdt van hiphop, shoegaze en dreampop. En eerlijk gezegd eigenlijk wel moeilijk ergens onder te brengen.
De Luikse band vloog er meteen wild, meedogenloos in. De Bar under pressure!  
De spring-int-veld frontvrouwe Elena Lacroix dook deze keer niet in het publiek, maar trok hen wel mee in een wervelend dansfeestje. We zijn fan van deze sympathieke Luikenaars, hun muziek is er met een hoek af, eigenzinnig, weerbarstig én dat maakt het uiterst interessant. Eosine pakte moeiteloos de Trix bar in . Band met potentieel, die kan doorbreken naar een groter publiek.

Crackups (Club) **** - Crackups speelt rauwe garagerock. Muzikaal ging het alle kanten uit, De band is al een tijdje bezig , al van 2007, en is nu aan zijn derde album toe. Tijd voor erkenning dus op de grotere festivals of podia. De club was in de ban door hun nietsontziende energie boosts. Een perfecte afsluiter van deze tweede ‘We Are Open’ dag.

Organisatie: Trix, Antwerpen

Uwase – Een nacht gebroken harten

Het is fijn een artiest te zien groeien. We zagen Uwase twee keer live in 2024, namelijk op We Are Open in TRIX waar ze met haar zachtmoedige stem ons kon ontroeren en op het ontdekkingsfestival Fifty Labs in Brussel klonk ze zelfverzekerd en was de sound breder; breekbaar en dansbaar, gegroeid als één van de ontdekkingen van het jaar.
De avond vóór de finale van De Nieuwe Lichting op Studio Brussel stond Uwase in een goed gevulde AB Club, waar ze meteen haar eerste EP 'Angelo' voorstelde. Ter info: https://www.musiczine.net/nl/news/item/97273-even-voorstellen-uwase-ep-angelo.html  We zagen een artieste die op haar eigen tempo bezig is en een doorbraak kan forceren!

Ook een opkomend talent is Gabriel Eden (****). Met veel bravoure bloemetjes deelde hij bloemetjes uit aan de voorste rijen. Tot hilariteit van iedereen. Mooi! Hij verbaasde met z’n krachtige, breekbare stem en had een verbluffend charisma. Hij had een gitarist mee op akoestische gitaar, een meerwaarde voor die integere sound en het persoonlijke verhaal, over liefde en gebroken harten van Eden. Een verhaal dat iedereen aanspreekt, zo te horen.
Hier wordt de gevoelige snaar geraakt. Gabriel Eden, overtuigend met z’n breekbare muziek.

Ook Uwase (*****)heeft een breed en veelzijdig stem. Met haar warme , soulvolle sound en uitstraling weet ze evenzeer te raken, in een intiem kader van sober licht aan haar piano. We horen lekker aanstekelijke songs. De set van amper een uurtje weet iedereen te bekoren. Boeiend zijn al die verrassende wendingen en diverse tunes. Een soort groovy dreampop in weemoed en melancholie, zoals op het mooie “Chorus Baby” .
Voorheen op We Are Open was er nog die bedeesde houding, nu is er die zelfverzekerde vrouw, een artieste die haar publiek liefdevol omarmt en hen laaiend enthousiast onthaalt. UWASE laat zich bovendien omringen door twee muzikanten die met hun drum en gitaar werk evenzeer een meerwaarde vormen.
Na het afsluitende “Fine” volgde een uitgebreide bedankingsronde. Uwase zet verder in “Your World”, intiem op piano,  en dan wordt de finale ingezet met haar beide bandleden,  die alle registers nog eens compleet opentrekken op die potentiële hit-in-spé “Pedesta”, die  mooi, kleurrijk klinkt.
We schreven hier over ‘een nacht van de gebroken harten'. Weemoed, melancholie en aanstekelijkheid van twee beloftevolle artiesten …

Setlist:  Pls don't take it away//Surprise//Angelo//Gone// Otherside//Chorus Baby//No Idea//Pink Skies Ahead//Routine//On My Cloud//Perfect Blue//Fine///Your World// Pedestal

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

The Sound of the Belgian Underground 2025 - Boeiende wandelingen door de mooie Botanique!
The Sound of the Belgian Underground 2025
Botanique (diverse zalen)
Brussel
2025-01-31
Erik Vandamme

The Sound of The Belgian Underground is na meer dan tien jaar een begrip geworden binnen het festival landschap. Na tien edities in de AB, Brussel besloot de organisatie rond het evenement om vanaf nu om beurten dit festival te organiseren in de Botanique en in de AB. In 2025 ging het festival dus voor het eerst door in Botanique.
Een boeiende wandeling door de mooie Botanique vol verbluffende ontdekkingen werd het , van de Witloof Bar naar het Museum tot de Orangerie, de perfecte locaties om dit ten volle te beleven.
Naast circa tien regulaire act, bood de organisatie na middernacht een arsenaal aan DJ acts aan. De nachtraven zullen ervan zeker hebben genoten, wij namen echter de eerste acts voor onze rekening en hielden het bij acht acts op onze muzikale tocht doorheen die mooie Bota.

We starten in het gezellige Museum. 4nouki (****) is een Brusselse artiest die elektronisch experimentele art-pop en ambient muziek combineert. Op het podium weet ze ons compleet in te pakken. Ze voegt er een bedwelmend mooi stemgeluid aan toe, wat een gevoel van warmte brengt. Ze maakt eveneens gebruik van hypnotiserende beelden op het scherm. Geen betere manier om al in de sfeer van de avond te komen…

Het contrast met de oorverdovende beats die Lilac Pavilion (**** ) ons bracht in 'de kelder van Botanique ' (Witloof Bar) kon niet groter zijn. Op zijn laatste album, 'A Shifting Presence', verkent hij een existentiële nieuwsgierigheid door gefragmenteerde ruis te mengen met een strak, digitaal palet. En dat kwam dus ook live tot uiting; ook al zou hij naar het einde van de set eerder de Ambient kant uitgaan, en daarmee wat rust brengen in de chaos. De set bestaat voornamelijk uit bonkende beats die uit de boxen loeien. De flitsende lichten voelen, als klap op de vuurpijl, aan als blikseminslagen bij heldere hemel. Wat een pletwals van beats en elektronisch vernuft kregen we!

Op weg naar de Orangerie, viel ons oog op de vele sterren op de grond. Het arsenaal aan artiesten dat in de Botanique heeft gespeeld, is indrukwekkend. We vroegen ons af of sommige artiesten op het podium van deze avond dit status ooit zouden halen … Onze muzikale ontdekkingsreis bracht onze nu in een dromerige atmosfeer met Sunchaser (****1/2). Dromerige, glinsterende en etherische soundscapes vormen de rode draad bij het duo, maar toch zet Sunchaser je vaak op het verkeerde been door de volumeknop naar omhoog te draaien; door de opzwepende beats zweven we lekker over de dansvloer. Die diversiteit maakt van Sunchaser een fijne ontdekking …

Terug in het Museum stond een man op het podium met een enorm kruis in zijn armen. Birame (****) profileert zich als een ware poëet, hij draagt dat kruis dus niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk, als hij zijn emoties uitspuwt in zijn teksten. De jonge muzikant is amper 18 maar laat nu al een diepe indruk na. Bovendien weet Birame uiteenlopende muziekstijlen met elkaar te verbinden. We horen R&B, elektro-pop en aanstekelijke refreinen. Op bepaalde momenten lijkt het wel een sacraal ritueel, waarbij hij zijn publiek hypnotiseert, bedwelmt en meevoert naar zijn wereld. Bijzonder intens concertje dus van deze Birame.


martyrX (****) is een duo gevormd door producers sadobsequeen (fka Obsequies) en o0ryxss4355. Een blend van absurditeit, een zekere 'punk attitude' en het fabriceren van chaotische soundscapes. Het is een beetje hoe de set van dit duo in elkaar steekt. Ook al laten ze soms een klein steekje vallen, waardoor de drive even uit het optreden was, eens de beats  na dit kleine euvel weer bonkten op de muren van de Witloof Bar, voel je de neiging om ritueel te gaan dansen …
martyrX  presenteert een soort elektronische wervelstorm, met een ferme hoek af. Zoiets moet je gewoon ondergaan. Wij lieten ons gewillig meevoeren in deze helse rollercoaster …

Terug naar de Orangerie dan maar …  'Mystiek in het donker', schreven we in onze notitie. OLGA (*****) brengt inderdaad duistere punk/pop; in de biografie staat het volgende “OLGA ontsnapte uit een Lynch-film en maakt sindsdien elektronische duistere pop/punk in haar slaapkamer.'' Dat mysterieuze en ongrijpbare straalt ze ook uit op het podium. Gehuld in duisternis, overvalt je een gevoel van onbehagen eens ze met haar muziek en stem ontroert. Demonische beelden borrelen op. OLGA hoeft, om haar doel te bereiken, geen geluidsmuren op te trekken, jawel zelfs op intieme wijze zorgt ze voor huivering, tot je helemaal verweesd achterblijft … Wat een indrukwekkend gewaarwording!

Na deze adembenemende huiveringwekkende set volgde het absolute hoogtepunt van deze editie … De dichters JASMIN en SVDU, vormen samen WE IN THE ZOO (*****). Ze laten zich bijstaan door een derde poëet waardoor een brede meerstemmigheid ontstaat. De verhalenvertellers gaan eerst neerzitten om op intieme wijze het op de grond zittende publiek diep te ontroeren met mooie verhalen en teksten, om daarna over te gaan tot een rap act, waarop ook wat mag gedanst worden. De brede aanpak, intens harten ontroeren tot uitbundigheid met tekst en dans tekende een boeiende overtuigende act.

We voegen  er nog enkele korte passages aan toe …
Brainrot Cowboy (****) is een Brussels experimenteel elektronica duo, die met zijn soundscapes de trommelvliezen onder druk zet. Met invloeden van luidruchtige post-punk, experimentele rock of dystopische elektronische muziek, slaat het duo aan het experimenteren en het improviseren. Brainrot Cowboy zorgt voor een chaos in ons hoofd en een geluid overschrijdende totaalbeleving. Vooral de oorverdovende bastonen, zorgen ervoor dat je haast potdoof de Witloof bar verlaat. Dit was gewoon letterlijk ondergaan!
Félicette (****) is een project van Sam (Brorlab, fur knights, Kotskat). 'Oorspronkelijk opgericht om te experimenteren met turntablism en geluid, evolueerde het project geleidelijk naar meer traditionele singer-songwriter met folk elementen.' , lezen we in de bio. Inderdaad, na al die elektronische snufjes, dompelt Félicette ons onder in een soortfFolkloristische atmosfeer, waarop je lekker kan heupwiegen en meezingen. Wellicht de meest toegankelijke act van de avond, en het publiek - de Orangerie stond bijna helemaal vol - kon dit volks feestje wel smaken. Mooi!

Onze boeiende wandeling doorheen de prachtige kruidentuin werd beëindigd met deze acts … Er volgden nog de audiovisuele show van het duo Kiche + Mich en na middernacht een hele rits DJs.
The Sound of The Belgian underground bood opnieuw een resem parels, lekkers en goeds …

Organisatie:  Different Class ism Botanique, Brussel

Helmut Lotti - Het was mijn bedoeling om een rockplaat te maken, mijn visie op Helmut Lotti als rockzanger. Het is nu gebeurd

Sinds ons laatste interview in 2023, naar aanleiding van zijn optreden op Graspop en de daaropvolgende tour met hardrockklassiekers, heeft Helmut Lotti niet stilgezeten. Op 7 februari brengt hij een nieuwe plaat uit: ‘Heart Rock’. Met de single “Bed Of Roses” (Bon Jovi) licht hij nu al een tipje van de sluier. https://www.youtube.com/watch?v=0GAwWDKaFrg
Naar aanleiding van deze nieuwe release hadden we een fijn gesprek met Helmut Lotti en polsten we ook naar verdere plannen en ambities.

Ons laatste interview was in 2023 … We zijn nu een goed jaar later . Hoe is het jaar 2024 verlopen voor jou? Alles naar wens?
2024 was een fantastisch jaar, we hadden eerst een hele reeks zaalconcerten. Er waren er met zittend publiek, en ook met staand publiek zoals in Het Depot te Leuven. Er waren er in mengvorm van zitten en staan, zoals in het Koninklijk Circus in Brussel. Dat vind ik eigenlijk voor dit soort concerten de ideale constellatie. Overal heel veel ambiance en een uiteenlopend publiek. Metalheads, jong en ouder, dames in mantelpak, brave bomma’s en stoere beren. Een zeer gevarieerd publiek telkens, echt geweldig.

Ik ben naar de Brielpoort in Deinze geweest, en dat viel me inderdaad direct op. Maar ik heb een ander vraagje ‘off the record’. Ik heb vernomen dat je broer nu zanger is van Beyond The Labyrinth, een band die ik al vele jaren volg. Hoe is dat in zijn werk gegaan? Ga je ook jouw medewerking verlenen aan de band voor opnames of optredens?
Hoe het is gegaan moet je Johan vragen. Ik ben al heel blij dat hij doet wat hij moet doen, zanger zijn bij een hardrock band. Plannen om samen iets te doen zijn er niet direct. Ik weet wel waar ze mee bezig zijn, Johan stuurt soms wel eens opnames van demo’s of repetities om me op de hoogte te houden. En soms heb ik daar wel een mening over (haha). 

We hadden het in dat interview al over ‘een nieuwe plaat met eigen nummers’, dacht ik.  Die komt er vooralsnog niet aan. Maar wel één met over het algemeen covers van hardrockartiesten en dergelijke, op 7 februari.
Er is voorlopig weinig animo voor een repertoire met eigen nummers, eerlijk gezegd. Maar op de nieuwe plaat ‘Heart Rock’ staan toch twee nummers die ik zelf geschreven en gecomponeerd heb (I Don't Wanna Cry Anymore en Seven Days And Seven Nights).

Ik heb de songs al beluisterd en vind het een zeer emotioneel beladen plaat, vol songs die perfect passen bij jouw stem. ‘Ballads’ is wat kort door de bocht, veronderstel ik?
Het is gewoon een rockplaat, er staan vier ballads op en twee midtempo’s maar voor de rest toch redelijk wat uptempo nummers. Het ene wat steviger dan het andere. Het is geen hardrockplaat, maar een goede rockplaat pur sang.

Het past eigenlijk bij jou, ik heb je altijd het beste gevonden in je Elvisrepertoire en dit ligt wel een beetje in die lijn, toch?
Ik vind dat eigenlijk ook. Ik zoek de grens op tussen rock en variété en dat deed Elvis ook.
Bij momenten toch.

Ik maak even een overzicht van enkele bevindingen: Je ‘Zombie’-cover is machtig, ik kreeg er koude rillingen van, omdat het hartverscheurende origineel van Dolores O'Riordan (helaas te vroeg overleden) iets heeft bij mij van, ‘niet aanraken’. Toch maak jij er iets moois van. Iets magisch mooi. Proficiat. Hoe ben je op het idee gekomen? Want het lijkt me geen gemakkelijk nummer om te coveren.
Ik heb er gewoon mijn eigen ding mee gedaan. Ik dacht ook direct dat we er moesten voor zorgen dat alle dingen samensmelten. Dus niet eerst dat harde instrumentale stuk en daarna dat zachte met de sologitaar. Het moest compacter met die solo in het harde stuk en ik zat daarbij met Dio in mijn hoofd. Onze versie houdt het midden tussen Zombie en Holy Diver. Ik dacht ook, ik moet refereren aan wat zij doet met haar stem. Ik wilde daar ook niet in overdrijven. Dus enkel bij het woord ‘Zombie’ in het refrein heb ik telkens dat voor haar typische jodelhaaltje gedaan. Met respect voor het origineel toch mijn eigen ding doen was de drijfveer.

Mag ik ook een pluim op de hoed steken van de muzikanten waarmee je je laat omringen? Waar heb je die gevonden, want eerlijk: ze zijn een grote meerwaarde op die plaat.
Dat mag zeker! Het zijn gewoon topmuzikanten, ik ben enorm blij dat ik ze heb. Het is een topband waarmee ik me kan omringen, ik ben daar zeer gelukkig mee.

Het is ook een heel gevarieerde plaat, lekker rocken met ‘When The Lady Smiles’ bijvoorbeeld. Wederom valt me op hoe je moeiteloos de sfeer van die song weergeeft met je stem, hoe doe je dat allemaal?
Onze versie van ‘When The Lady Smiles’ is structureel hetzelfde als het origineel. We wilden de sound van Golden Earring zeker weergeven op de plaat. Het is leuk dat je de sfeer van een song als ‘When The Lady Smiles’ kunt behouden en die tegelijk richting hardrock kunt duwen. Het enige dat ik wenste te behouden was het gevoel dat je in een doodlopende steeg staat te spelen, dat dreigende dat je in het origineel ook terugvindt. Dat ietwat donkere, en licht ranzige moest er een beetje inzitten, vond ik. Dat is goed gelukt.

Er is al een single uit ondertussen: ‘Bed of Roses’ van Bon Jovi.  Een song die je absoluut wou doen, lees ik in een nieuwsbericht. Ik citeer: “Omdat de tekst begint met een man die met hartzeer aan zijn piano zit, vond ik het opportuun om het nummer eerst in een intiem Tom-Waits-pianosfeertje te laten baden alvorens in het refrein de scheurende gitaren rockend loos te laten gaan”. Kun je wat meer vertellen over het hoe en waarom?
Het is een mooie tekst bij een mooie melodie. Maar bij Bon Jovi is dat van voor tot achter gitaar. Het heeft een hardrocksound terwijl het compositorisch en verhalend best wel redelijk country is. Ik dacht iets meer in die verhalende, emotionele richting te gaan. Beetje Tom Waits. In het begin van het nummer zit de zanger aan de piano, dan moet je ook een piano horen. Ik dacht: laat ik met piano beginnen, dan zit ik meteen ook meer in de sfeer van Elvis.

Het is ook een persoonlijk verhaal want, zoals beschreven, het gaat over een man die met hartzeer achter zijn piano zit. Leunt dat ook aan bij jouw persoonlijk verhaal, want je steekt je eigen gevoelens erin
Het gaat over iemand die on the road is, en eenzaam is en al eens foutjes zou kunnen en durven maken hoewel hij slechts van één vrouw houdt. Dat sluit aan bij een verhaal dat voor mij ooit persoonlijk is geweest.. maar daar ben ik al lang voorbij ondertussen.

Er is ook een prachtige duetversie met je broer Johan van ‘Breaking the Law‘ van Judas Priest.  Ik heb dat al gezien live in Deinze.  Jullie stemmen, vullen elkaar ideaal aan. Hoe voelt die samenwerking en komen er nog meer zulke samenwerkingen want dit smaakt naar zoveel meer…
Dat hebben we toen in Deinze wel anders gedaan. In de Brielpoort zong hij alles, ik zong enkel het refrein mee en “You don’t know what it’s like”, de brug dus. Nu dacht ik, ik laat hem beginnen. En ik had hem eerder al een scream horen doen, en dus gevraagd dat nu ook te doen in de intro, die dubbel zo lang is als die van het origineel. Dat is iets wat ik niet kan, zo’n scream. Hij zingt op de plaat het eerste couplet, het refrein zingen we samen. Het tweede couplet begin ik. En dan valt hij in. Je zou denken dat hij die hoge stem doet waar het tweestemmig wordt maar dat ben ik. Omdat onze stemmen zo goed blenden is het echter niet duidelijk wie wat doet. Dan komt de bridge, daar zing ik de eerste “You know what it’s like, no you don’t” en dan zingen we weer samen. Op de laatste toon gaan onze stemmen uit elkaar en zing ik weer de hoge stem en hij de lead. Ik dacht ook om in de refreinen niet puur op dezelfde lijn te blijven bij elke “Breaking the Law” een melodische trapje naar boven te gaan terwijl de backing en Johan beneden zouden blijven. Om er een melodische evolutie in te brengen, waardoor het verteerbaarder en meer Lotti wordt. Een eigen versie van de song dus.

Ik dacht eerst het ‘rauwe’ en dan het ‘cleane’ kantje van Helmut te horen. Maar dat blijkt dus niet het geval, jullie zetten de luisteraar op het verkeerde been. Of hoe moet ik dat zien?
Johans stem is rauwer dan die van mij in zijn twee eerste zinnen. Als hij laag zingt heeft hij een mooie grain op zijn stem. Als hij hoog gaat klinkt hij dan weer bijna helderder dan ik.

Als afsluiter is er ‘Que Je t’Aime’ van Johnny Hallyday… .. een stap naar de Franse rock/chanson ? Interesse om meer in die richting te doen?
Misschien ooit eens, maar dat is ook al zo vaak gedaan. Dat nummer van Hallyday is de perfecte combinatie tussen rock en variété , ik zou het dan ook meer naar de rock willen laten neigen. Het chansongegeven is al zoveel gedaan. Dan moet ik meer naar nummers als Goodbye Marylou van Polnareff of muziek uit Franse musicals toegaan. Notredame de Paris ofzo. Om een ander soort plaat te krijgen dan de tientallen die er al zijn. Ik zou het liever wat meer theatraal willen dan het klassieke Franse Chanson, zodat het uniek zou klinken.

Tot daar mijn paar persoonlijke bevindingen… ik zou elk nummer apart kunnen bespreken want het is een parel van een plaat. Hoe waren de reacties op deze single?
Mensen vragen zich af of ik alleen ballads ga brengen op deze plaat. Ik kan de mensen verzekeren dat er live even veel vaart zal inzitten als in mijn meest recente concertreeks.
Wat de single ‘Bed Of Roses’ betreft zijn er mensen die zeggen “ik brul dat nummer al heel mijn leven mee maar het is de eerste keer dat ik de tekst ook echt begrijp”. (haha)

De plaat wordt in maart voorgesteld, o.a.  in Antwerpen op 5 maart. Hoezeer kijk je hiernaar uit en wat kunnen we verwachten? En volgen er nog concerten?
Het album komt uit op 7 februari. Ik ga mijn eerste concert geven in Antwerpen op 5 maart en ik speel ook nog in CC Hasselt op 20 maart en in Het Depot in Leuven op 26 maart. En in de Bosuil in Weert, net over de grens in Nederland. En hopelijk is er nog wat vraag om daar een vervolg aan te breien. Festivals en zo, zou ook leuk zijn. We hebben er nu een vijftal.

Wat zijn de verwachtingen van deze nieuwe plaat?
Ik hoop vooral dat ik er mooie concerten mee kan spelen. Het was mijn bedoeling om een rockplaat te maken, mijn visie op Helmut Lotti als rockzanger te laten zien en horen.
En dat is goed gelukt denk ik.

Naast het voorstellen van dit album, wat zijn de verdere plannen voor 2025?
We gaan rockconcerten geven tot het einde van de zomer. En dan hoop ik dat ik de plaat kan opnemen die hoort bij mijn najaarsconcerten: Een nieuwe klassieke plaat. Het is in september dertig jaar geleden dat ik mijn eerste ‘Helmut Lotti Goes Classic’ uitbracht. Ik wil dat vieren met enkele concerten met The Golden Symphonic Orchestra en dirigent André Walschaerts. En een nieuwe klassieke plaat daarbovenop dus.

‘De week van de Belgische muziek’ wordt altijd eens in de spotlight geplaatst, eind januari. Vind je ook niet dat de Belgische muziek stiefmoederlijk wordt behandeld in ons landje?
Ik ga me niet laten verleiden tot uitspraken daarover, behalve deze: als ze in Nederland evenveel Vlaamse muziek zouden draaien als de hoeveelheid Nederlandse muziek die wij hier draaien, waren we al een stap verder... of  beter gezegd: dat ze in Vlaanderen wat meer muziek van bij ons zouden mogen draaien!

Je hebt zo’n beetje alles gedaan, we hadden het er al over. Film was iets dat boven kwam, maar zijn er andere muziekstijlen die je nog zou willen aanpakken? Ik zei daarnet ‘Franse rock/chanson’? Kleinkunst misschien… zeg maar …
Ik heb rond Allerheiligen een nummer gemaakt een paar maand geleden, dat moest gaan over een boek. Ik heb een nummer geschreven rond het boek Tirza, gezongen vanuit het personage van de vader van Tirza. Dat was kleinkunst met een pak strijkers aan toegevoegd. Ik zou dus zeker een Ramses-Shaffy-achtige plaat willen maken maar dan met eigen nummers. Dat zou ik zeker zien zitten. Ik wil ook ooit in mijn leven een jazzplaat uitbrengen in de stijl van Chet Baker. En ik zou ook nog een tweede plaat willen maken rond Elvis, die meer naar de blues en rock gaat, met deze rockband. Een ander soort plaat dan de variété-Elvisplaat die ik gemaakt heb in 2002. Een beetje de Steamroller-Blues-Elvis. ‘Never Been To Spain’, 'Mess of Blues’, die richting. Een beetje zoals de mix die ik heb gemaakt van ‘That’s Alright’ en ‘Ace of Spades’ maar dan minder ruig. Ik denk aan een AC/DC-versie van ‘A Big Hunk O’ Love’, dat moet mogelijk zijn. Of een ‘Promised Land’ of zo. Er zijn nog veel ideeën.

Ik vraag me vaak af, moest Elvis nog leven…
Op mijn versie van ‘Call Me’ van Blondie staat een clavinet. Die gebruikt Elvis ook in ‘Way Down’, zijn laatste single. En in ‘Promised Land’ zit die ook. Door dat nummer van Elvis heb ik ook nu in Blondies song een clavinet laten inspelen. Op die manier, zoals in mijn ‘Call me’ van Blondie, zou ik een Elvisplaat willen maken. Het zou leuk zijn, misschien in 2027, om daar iets rond te doen.

Er zijn bepaalde festivals waar ik je echt had verwacht. Enig idee waarom dat toch niet lukt?
Geen idee waarom dat niet lukt. Dat ligt aan de grote concertpromotors, wellicht? Ik weet ook niet hoe die wereld in elkaar zit. Ik ben gewoon niet alternatief genoeg voor sommigen, denk ik. En ik ben in hun ogen geen rockzanger, er zijn mensen die me daarin niet serieus nemen, wat ik heel raar vind. Toen ik ‘Mijn Hart & Mijn Lijf’ uitbracht, vonden sommigen dat ook een gimmick. Maar dan had dat toch ook het geval moeten zijn geweest toen ik met mijn Classic album kwam aanzetten? Ik ben gewoonweg een artiest die zoveel mogelijk verschillende dingen wil doen. Je kunt dat zien als een gimmick, maar je zou dat ook kunnen zien als wat het is: een serieus en uitdagend artistiek project.

Zijn er na al die jaren eigenlijk nog doelstellingen die je voor ogen hebt, 10 keer sportpaleis uitverkopen bijvoorbeeld?
Dat gaat over cijfers, daar doe ik niet aan. Wat ik artistiek wel zou willen doen is iets groots in elkaar steken met een groot klassiek orkest en mijn rockband. Waarbij dat klassiek repertoire live met symfonisch orkest en een ritmesectie gebracht wordt. En omgekeerd er bij de rocknummers een symfonisch orkest invalt bij mijn band. Waardoor het uiteindelijk op een bepaald moment niet meer duidelijk is of ik nu een groots klassiek muziekstuk of een epische rocksong sta te zingen. Dat is een doel dat ik nog voor ogen heb.

Dank voor dit fijne gesprek , ik kijk er naar uit om je ook dit jaar eens live te zien met je nieuwe plaat ‘Heart Rock’.
‘Heart Rock’, het nieuwe album van Helmut Lotti komt uit op 7 februari.
Hij stelt de plaat voor op 5 maart in de Stadsschouwburg van Antwerpen.
Tickets en info via https://helmutlotti.com/