Het Nederlandse tweemansorkestje The Mono Kids heeft een platendeal te pakken bij Dammit Records uit de UK (The Cribbs, Mad Mulligans, Snide, …).
Behalve het nieuwe label is er weinig veranderd aan de Mono Kids-succesformule: puntige punkrock met deze keer heel militante lyrics en met smerige akkoorden en pittige tempo’s in een soms wat rafelige/eerlijke productie. Na minder dan anderhalve minuut zit de helse rit er alweer op.
De lyrics springen twee kanten tegelijk op. Van oprechte bezorgdheid over de mensen die op je pad komen en die mee met jou een stuk van je weg afleggen tot net complete onverschilligheid. Of het gaat misschien over de dunne lijn tussen die twee bij sommige mensen.
https://dammitrecords.bandcamp.com/track/i-dont-care
De Belgische new wave-iconen De Brassers zullen bij het brede publiek vooral bekend blijven door hun culthit “En Toen Was Er Niets Meer” uit 1980. Die ‘toen’ moeten we helaas letterlijk nemen. De band hield ermee op en ze speelden in januari van dit jaar hun allerlaatste concert, in de AB in Brussel. Dat concert was er uiteraard één voor de geschiedenisboeken en daarom werd het concert opgenomen en uitgebracht, nog wel op het vorig jaar herrezen Antler Records. Een logische laatste bladzijde in het verhaal van deze band, die eigenlijk vooral live-albums heeft uitgebracht.
De Brassers is een band met veel verhaal en ook met hier en daar gaten in het verhaal (in tijd dan) en met enkele wissels in de bezetting. ‘Tomorrow Never Ends - Live At Ancienne Belgique’ moet de last van muzikale erfenis dragen en slaagt daar uitzonderlijk goed in. In deze bezetting en met deze drive hadden De Brassers er van mij nog wel een decennium kunnen bij doen, maar ze zullen wel hun redenen hebben waarom de stekker er net nu uit gaat. Misschien heeft het stilzetten van de klok er net voor gezorgd dat er met nog meer verbetenheid en branie gespeeld werd.
De set in de AB startte met “They Wanted Us Away” en deze song typeert in de titel maar net hoe deze band in de jaren ’80 ontvangen werd in het vaderland. Dat ze dan de AB los uitverkopen bij hun afscheid is een mooie opgestoken middenvinger. Meteen valt op met hoeveel zorg dit concert werd ingeblikt en hoezeer de live-opname-techniek vooruitgegaan is sinds ‘Live At Doornroosje’, een opname van 1982.
Het afscheidsconcert was een mooie mix van het vroegste en het latere werk en er komen puike versies langs van “Rise And Fall”, “Twijfels”, “O Brother”, “The Scream” en “Pijn”. Heel wat covers ook, zoals “Lowdown” van Wire, “If There Is Something” van Roxy Music en “Nasty Little Lonely” van Alternative TV. De fans van het eerste uur missen in deze lijst van covers misschien “Shadowplay” van Joy Division, een song die in de begindagen blijkbaar altijd gespeeld werd.
Er komen ook twee gastzangers langs met een eigen nummer, als om songsgewijs de fakkel door te geven. Meuris van Gruppenbild (met “Kontrole”) is dan op papier een evidentie omdat één van De Brassers nog les heeft gegeven aan enkele leden van deze college-band, maar voorts heeft Meuris maar weinig aangevangen met de Brassers-erfenis. Net iets actueler is dan Sietse Willems van Meltheads, die vorig jaar met “Naïef” heel raak een ode aan de Brassers bracht, al bleef het jammer genoeg bij die ene song.
Het live-album volgt in de eerste helft netjes de effectieve playlist, maar in de tweede helft wordt er wat geschoven met de volgorde. Mogelijk heeft dat te maken met de verdeling over vier vinyl-helften, maar ik vermoed dat er ook maar weinig fans zullen zijn die zich daar aan storen.
Het album sluit af met “En Toen Was Er Niets Meer” en “Eruit”. Jammer dat De Brassers gestopt zijn, blij met het live-album dat bij dat afscheid hoort.
https://debrassers-liveatab.bandcamp.com/album/tomorrow-never-ends-live-at-the-ancienne-belgique-brussels
De Vlaamse band All I Know bestaat al een hele tijd. In 2008 kwam hun album ‘Vanity Kills’ uit en dat album kreeg in 2021 een rerelease op vinyl. Na een reeks bezettingswissels en de coronapauze is All I Know nu klaar om alle harten te veroveren met hun jaren ’80-sound. De nieuwe EP ‘Stiletto Nightmare’ moet hen opnieuw op de kaart zetten.
Op deze nieuwe release horen we catchy rock die schippert tussen hair metal van de jaren ’80 en ’90 (Bon Jovi, Poison, Van Halen, Europe, …) en synth driven poprock als A-Ha en Duran Duran. Soms klinkt All I Know wat gladjes, gepolijst en braaf, dan weer knallen ze met een over-the-top gitaarsolo. Er zijn wel meer bands die vandaag die 80’s sound omarmen. Dan denken we als referenties aan onder meer Mr Myst, Big Red Fire Truck, Cardinal en Kissin’ Dynamite. De meeste van deze referenties zitten dan misschien eerder aan de iets hardere kant van het spectrum van All I Know.
Slechts vier tracks op deze EP. Openingstrack “Can’t Get You Out Of My Head” is geen cover van Kylie Minogue. Hier klinkt All I Know heel poppy (Cock Robin, Mr Mister, China Crisis, …). Meezingbaar, catchy, en met synths die de bovenhand hebben en een ietwat doorsnee gitaarsolo.
“As Long As The Night Goes” begint met een leuke drive maar zakt wat in voorbij de intro. Inzake songopbouw en lyrics had dit een nummer van pakweg Starship kunnen zijn. “Playin With Fire” doet ons rockhart wel sneller slaan: leuke intro, meer testosteron en clichés in de lyrics en in de muziek. Hier zit die over-the-top gitaarsolo in. In de context van het laten herleven van de jaren ’80 past die hier heel mooi in het plaatje.
Het vierde nummer is een cover. “Hidin’ From Love” was niet de allereerste single van Bryan Adams, wel de eerste single van zijn debuutalbum in 1980. Niet zo heel bekend dus, want Adams is pas veel later echt doorgebroken. Bryan Adams heeft van deze track drie jaar geleden nog zelf een nieuwe versie opgenomen. Het is leuk dat een band als All I Know de hele geschiedenis van een voorbeeld-artiest als Bryan Adams kent. En ze spelen de song niet klakkeloos na. Ze voegen er synths aan toe en accentueren de kwaliteiten ervan. Een leuke ontdekking, deze cover.
https://www.youtube.com/watch?v=2T3KQ2-33iY
The Smashing Pumpkins waren eigenlijk al een paar decennia aan het waggelen, de laatste echt goeie Pumpkins plaat is inmiddels bijna zo een slordige 30 jaar oud, maar met de laatste ondingen ‘Shiny and Oh So Bright’ (2018), ‘Cyr’ (2020) en het pompeuze triple-album ‘Atum’ (2023) hadden wij hen voorgoed afgeschreven. De opgezwollen sound had alle grenzen van de wansmaak overschreden, de songs verzopen onder een overdaad aan opgezwollen ballast, egotripper Billy Corgan leek definitief het Noorden kwijt.
Onze verwachtingen voor nieuw Pumpkins werk zaten dus wel ver beneden het vriespunt. Maar kijk, plots komen de herboren Pumpkins opzetten met een tamelijk opwindend en fris nieuw album, geen mens die daar nog geld durfde op in te zetten. De gitaren staan terug op scherp, het bombast is tot een minimum herleid en de riffs snijden bij momenten als een vers geslepen Zwitsers zakmes. Dat Billy Corgan ze nog steeds niet allemaal op een rij heeft bewijst de vreemde albumtitel (laat ons hopen dat ie zelf weet wat het betekent, want wij vonden na enig opzoekingswerk niks zinnigs terug) maar de muziek is tenminste to the point, en dat hoor je aan de venijnige rockers als “War Dreams Of Itself” en “Sighommi”. De meer epische songs “Edin” en “999” zijn ook uit het goede Pumpkins-hout gesneden, dezelfde materie waaruit destijds ‘Siamese Dream’ en ‘Mellon Collie & The Infinite Sadness’ werden geboetseerd.
Het is nu ook weer niet allemaal rozengeur en maneschijn, de plaat heeft ook wat melige misstapjes in petto (check “Pentecost” en de orkestrale slijmer “Murnau”), maar deze keer zijn dat uitzonderingen, terwijl het op de vorige platen de regel was.
Laat ons wel duidelijk stellen dat ‘Aghori Mhori Mei’ nog altijd niet tot aan de enkels reikt van het ongenaakbare ‘Siamese Dream’, maar na de rommel die The Smashing Pumpkins de laatste decennia uitgeworpen hebben mag dit toch wel als een onverhoopte aangename verrassing beschouwd worden.
Met ‘Aghori Mhori Mei’ hebben ze hun eigen houdbaarheidsdatum terug voor een stuk verlengd, en dat is al heel wat!
Wat moet je nog vertellen over een band als Deep Purple? Je moet al erg afgezonderd geleefd hebben om de band niet te kennen of er nog nooit over te hebben gehoord. Of je moet erg jong zijn… In dat laatste geval kan ik het nog begrijpen.
Deep Purple is ontstaan in 1968 en is één van de grondleggers van de hardrock. Ze hebben klassiekers gemaakt zoals “Smoke on the Water”, “Black Night”, “Child in Time”, …
Heden ten dage bestaat de band uit Ian Paice, Roger Glover, Ian Gillian, Don Airey (die de overleden John Lord verving) en Simon McBride (die Morse verving omdat die de zorg voor zijn zieke vrouw op zich heeft genomen).
Met ‘=1’ zijn ze aan hun 23ste studio album toe! Hun vorig album ‘Turning to Crime’ bestond uit covers maar hun nieuwste bestaat terug uit eigen composities. Hiervoor gingen ze terug in zee Bob Ezrin die de albums sedert 2013 geproduceerd heeft. Die werden allemaal eigenlijk goed onthaald maar waren volgens sommigen iets te gezapig.
Het album, dat uit dertien songs bestaat, opent met “Show Me”. Een uptempo nummer met o.a. prima gitaarwerk en fijne vocals. De ritmesectie staat op hetzelfde niveau te spelen. Een prima opener! Hetzelfde geldt voor het fantastisch en fris klinkende “A Bit On The Side”. En de trein dendert verder met o.a. “Sharp Shooter” en “Portable Door”. De vervanging van Morse door McBride (die Morse zelf heeft aangebracht) is een geslaagde zet geweest en geeft vers bloed aan de band zonder dat de sound echt is veranderd. Je hoort spelplezier en het doet mij daarom wat denken aan het album ‘Living the Dream’ van Uriah Heep uit 2018. Die kwamen na al die jaren ook af met een fris en fruitig album dat hier bij mij nog steeds nu en dan gedraaid wordt. Naast de vele rockende nummers vinden we ook enkele prima ballads terug zoals “If i Were You” en “I’ll Catch You” die eerder blues georiënteerd zijn. “Pictures of You” is ook een heel aangename song met een catchy refrein en melodielijn. Het stuwende “Lazy Sod” is eveneens het vermelden waard. “Bleeding Obvious” sluit het album in stijl af.
Als je na meer dan 50 jaar nog zo fris en geïnspireerd klinkt, dan mag je spreken van een relevante en heel geslaagde release. Het gezapige van de voorbije albums hebben ze hier achter zich gelaten en dat loont. Ook het samenspel tilt de nummers omhoog. We mogen zeggen dat Deep Purple nog niet is uitgespeeld …
Hardrock
Deep Purple=1
Deep Purple
“Hammer The Last Nail” is de eerste single uit het nieuwe album ‘Crocodile Promises’ . Vorig jaar zag ik ze nog in België in de B52, Eernegem en live was deze band zeker nog op dreef. Gestart in 1981 en nog steeds met twee originele leden in de band. Met name Rosie Garland (vocals) en Tom Ashton (guitars). Sedert een tijdje terug aangevuld met bassist Mat Thorpe ( die eerder al meespeelde op een reunion tour) omdat het voor William Faith te druk werd om alles te blijven combineren met zijn band The Bellwether Syndicate.
De song gaat over toxische relaties en de problemen om er los van te komen. De song start met een leuke riff. De zang blendt er mooi tegen en het refrein bezit een weids gevoel. Het heeft die typisch post punk/goth feel en doet qua sfeer wat aan Siouxsie and the Banshees denken.
“Hammer The Last Nail” is een heel degelijke song met een diepgaande tekst. Hij groeit en komt tot leven na enkele luisterbeurten. Persoonlijk vind ik het meer een goede albumtrack dan een single. We zijn dan ook benieuwd naar wat voor lekkers er op de nieuwe plaat zal staan van Rosie Garland, Tom Ashton en Mat Thorpe.
Voorlopig staan enkel concerten vast in de U.K. maar ik vermoed dat ze daarna nog wel de oceaan zullen oversteken… Het nieuwe album zal verkrijgbaar zijn op CD, Vinyl en ook digitaal.
Gothic/Postpunk
Hammer The Last Nail -single-
The March Violets
Voor zijn nieuw kwartet deed de New Yorkse drummer Devin Gray beroep op een aantal Belgische topmuzikanten die allen een tijdlang in New York verbleven. Robin Verheyen (tenor- en sopraansax), Bram De Looze (piano), Nicolas Thys (bas) zijn ook niet de minste. Elk van hen speelt met zoveel gretigheid, dat het wel onaards klinkt. In de Lokerse Jazzklub zagen we het gezelschap optreden ifv de release van het album 'To The Point'.
Lees gerust het verslag
https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95024-devin-gray-quartet-een-boeiend-filmische-trip-die-de-jazzgrens-doet-vervagen.html
De diversiteit, de improvisatie en hun virtuositeit zijn net de belangvolle aspecten op 'To the Point'. De titelsong, “Unbundle the bundje” en “Floating Rooms” onderstrepen het meteen. Deze talenten voelen elkaar op gevoelige wijze perfect aan, een harmonische versmelting, een speelsheid van bas, gitaar, piano en drums. Ze geven elkaars grenzen aan en verleggen het, wat tot slot zorgt voor een onaards geheel.
''Een boeiende , filmische trip die de jazz grenzen doet vervagen'' schreven we; deze EP straalt dit uit. ‘To The Point' is een EP, een aanrader voor elke (avontuurlijke) jazz liefhebber.
https://devingraymusic.bandcamp.com/album/to-the-point
To the point EP
Devin Gray Quartet
Rataplan Records
Tracklist
1. To The Point 02:04
2. Unbundle The Bundle 02:55
3. Dialectics 03:36
4. Floating Rooms 02:40
5. Go Zen 02:40
We citeren even uit de bio: ‘At Future Dawn’ is de tweede Cloudchamber release van Dirk Serries. Dit album gaat verder waar Dirk ophield met ‘Nocturnal Discord’ en verlegt opnieuw de grenzen van de ambient.
Bekend sinds het begin van de jaren tachtig voor zijn kenmerkende ambient muziek onder het Vidna Obmana pseudoniem, blijft Dirk zijn muziek sturen naar nieuwe gebieden met behulp van een moederbord van pedaal effecten en een elektrische gitaar.
‘At Future Dawn’ bevat muziek die zichzelf voortdurend afbreekt en weer opbouwt, en dit alles in realtime zonder enige specifieke bewerking behalve EQ-ing en mixing. De muziek wordt een organische stroom van het bewerken van de gitaar, het zorgvuldig analyseren van de tonaliteiten om 6 nummers van schoonheid, introspectie en abstractheid in één keer te creëren. Laat je onderdompelen in deze nieuwe wereld die Dirk Serries aan het creëren is.'' £
Inderdaad, Dirk Serries creëerde met deze 'A Future Dawn' een heel filmische, visuele plaat, die bovendien de fantasie prikkelt. Niet door een oorverdovende klank, maar het te houden op intense, zwevende klanken die de horizon verruimt.
In de zes nummers laat Dirk ons binnen stappen in een wonderbaarlijke wereld waar donker en licht elkaar ontmoeten en een amicale band uitbouwen. Een sprookjeswereld die echter niet te klef overkomt; het brengt zelfs rust in dit jachtig bestaan . Het ruim achttien minuten lange “Stretching Zero” is een mooi voorbeeld hoe Dirk Serries hier tewerk gaat in die twee verschillende polen, die een mooi spanningsvelde creëren. Een zone tussen volstrekte rust en intimiteit, zalvend je hart verwarmen en zachtjes botsend tegen een geluidsmuur hoor je op de uitgesponnenheid van “A Bitter Grace” en “The Sole Comportment”. Ze flirten voortdurend tussen die polen en een ‘zen’ gevoel wordt bereikt na de laatste noot van 'A Future Dawn'.
Dirk Serries is een veelzijdige muzikant die eenintens, onaardse sfeertje bewerkstelligt, met of zonder compagnie. Het maakt dat deze 'A Future Dawn' weet te overtuigen!
Ambient
At future dawn
Dirk Serries
Tracklist:
1. Stretching Zero 18:40
2. Blank Resurgence 07:04
3. A Bitter Grace 07:08
4. Semblance 11:18
5. The Sole Comportment 09:28
6. At Future Dawn 13:52
The Void Of Expansion is een duo van de Belgische gitarist Dirk Serries en de Noorse drummer Tomas Järmyr. ‘Escaper’ is hun derde album in tien jaar. Het duo weet de muzikale paden diep te verkennen, en tekent voor een grensverleggende sound.
Een dreigende intro zet de plaat op intieme wijze in. “Visage is een mooi voorbeeld van deze twee hoe ze een song weten op te bouwen door intrigerende klankentapijtjes, die een soort oerkracht hebben , die diep weet te raken in ons bewustzijn, 14 minuten lang een intense trip. Mooi opomerkelijk hoe gitaar en drums elkaar vinden, maar ook tegenover elkaar een spanninsboog optrekken. Een zoekende twee-eenheid, die lichtjes chaotisch klinkt, alle registers opentrekt met luide knallen en klanken en een climax bereikt, o.m. op “Murmur”, “Draught” en “Vessel”. Ze laten je verdweesd achter.
‘Escaper’ is een plaatje dat op het buikgevoel afgaat en dat je moet ondergaan, het heeft een bedwelmende, hypnotiserende invloed, met onderliggend een donkere, duistere gedachte, die openheid laat naar dat lichtje in de tunnel , wat op z’n beurt zorgt voor volstrekte rust. We dwalen niet verder af , maar keren net op tijd terug in de realiteit.
Een verslavende trip, die uiteindelijk dat gevoel van opluchting biedt. Indrukwekkend!
Experimenteel/Avangarde
Escaper
The Void of Expansion
Tracklist:
1. Visage 14:19
2. Murmur 11:56
3. Draught 13:41
4. Vessel 14:20
De Australische formatie Middle Kids trok de aandacht met de sterke debuutsingle “Edge Of Town” uit 2016. Het trio toerde veel en was o.m. de support van The War On Drugs en Cold War Kids. Met hun derde album 'Faith Crisis Pt 1' lijkt de band nu zelf klaar …
Hannah Joy, zangeres/gitariste, neemt je gemoedelijk mee op haar muzikale reis, doorheen een leven van vreugde en pijn, ondersteund van haar veelzijdige vocals, zonder al te klef te klinken. Er zijn de sterke muzikanten die haar zo mooi aanvullen. Muziek. De band balanceert tussen pop en alternatief , en kan een breed publiek aanspreken; een afwisseling van weemoedige en aanstekelijk material.
“Bootleg Firecracker” klinkt overtuigend, een strijd naar innerlijk groei, waarmee jongeren worden geconfronteerd. Hannah heeft hiermee een jong publiek, die zich in haar vertelstijl kunnen vinden.
Soms klinkt het wat donker, dreigend als op “Highlands” of het prachtige “Bend”, met mooie climaxen. Soms kaart Middle Kids mistoestanden aan van sociale media, luister maar naar “Philosophy”, waarop de façade van die social media uit de doeken wordt gedaan. De ballade en afluister “All-in My head” klinkt broos en breekbaar.
Er is steeds de zoektocht naar dat sprankeltje hoop dat de jongeren zo graag wensen. Het lichtvoetig material is een stap voorwaarts hiernaartoe. Een soort positieve energie die het kwetsbare-in-je overbrugt. Middle Kids laat haar diepste emoties de vrije loop en vertaalt het in een rits wisselende prachtsongs. Band die muzikaal pop en alternative verbindt en die een spreekbuis is voor een jongere generatie, die worstelt met hun emoties.
Indie
Faith Crisis Pt. 1
Middle Kids
Tracklist
Petition 01:45
Dramamine 02:57
The Blessings 03:16
The Blessings Interlude 01:14
Bootleg Firecracker 03:20
Highlands 03:31 Bend 03:50
Go To Sleep On Me 02:41
Terrible News 02:52
Philosophy 02:54
Your Side, Forever 03:31
Your Side, Interlude 01:34
All In My Head (feat. Dave Le'aupepe) 03:10
De multiculturele groep Amorosa bestaat uit singer-songwriter Stéphanie Scultore en de Braziliaanse jazzgitarist en componist Matteo Carola. Het combo is gevestigd in Brussel. De bezetting wordt gecompleteerd door saxofonist Mathieu Robert, de Braziliaanse contrabassist Filippe Caporali (Commander Spoon) en percussionist Falk Shrauwen (Sylvie Kreush, Echoes of Zoo). Een koor bestaande uit Robert en twee zangeressen, evenals de sopraansaxofonist Pierre Vaiana, zijn ook te horen op sommige nummers.
Met 'Petit Soleil' is de band aan zijn tweede album toe.
'Petit Soleil' gaat vooral over emoties, geïnspireerd door de geboorte van een kind én het overlijden van een moeder/grootmoeder enkele maanden later ; de plaat omschrijft hoe een mens ermee op doordachte wijze omgaat. Opvallend zijn de Braziliaanse ritmes in combinatie met de Westerse sound.
Op « Il Etait une fois' wordt geflirt met het Franse chanson, een mooie insteek trouwens, die we nog een paar keer zullen horen. Het maakt het plaatje compleet.
Door deze emoties in het (muzikale) verhaal, leef je intens mee, met wat de liedjesschrijver echt doorstaat. De pakkende titelsong en « Ou Es-Tu » zijn volgende voorbeeld, het gevoel te willen leven in weidse landschappen maar evenzeer met een gevoel van weemoed. « Cache Cache » is een meesterlijk nummer, die de veelzijdigheid en de emoties onderstreept, en ondanks pijn en verdriet, schijnt de zon achter elke donkere wolk.
In dit muzikaal verhaal zit een punt van herkenning , het leven dat we dagdagelijks meemaken met alle emoties ermee verbonden. Wat een gevoelsplaat.
Jazz/Wereldmuziek
Petit Soleil
Amorosa
Tracklist
Petit Soleil 4:54
Ce Matin 5:13
Casino 5:37
Il Était Une Fois 4:21
Où Es-Tu ? 3:27
Steven Et L'Hirondelle 3:31
Cache Cache 3:22
Meu Menino 3:31
Déposer Des Fleurs 3:25
Liliane Et Radou 5:04
Slechts een paar jaar nadat zijn eerste album als leider en componist, ‘In the Eyes of the Whale’ (Auand Records, 2020) uitkwam, voegt de jonge Italiaanse contrabassist Michelangelo Scandroglio een nieuw en cruciaal stuk toe aan zijn werk. “Met deze band en dit album,” zegt Scandroglio, ”probeerde ik mijn oude waarden te combineren met mijn meer recente interesses, en probeerde ik te begrijpen hoe muziekproductie kan passen in de innerlijke werking van improvisatie en compositie. Er is een kleine afwijking van mijn vorige album en van improvisatie als solomoment, evenals een afwijking van melodie - die niet langer het centrale punt is. Ik denk dat het belangrijkste kenmerk van deze nieuwe opname het zoeken naar een 'synthese' is, zoals ook blijkt uit de duur van de tracks: vergeleken met de meeste jazzstukken zijn ze ongewoon kort. Ik heb geprobeerd om 'microwerelden' te herscheppen, korte onafhankelijke momenten die dan samenkomen. Ook al lijken ze muzikaal ver van elkaar af te staan, in werkelijkheid bewegen ze zich naar een gemeenschappelijke bestemming.”
Bron: bandcamp: https://michelangeloscandroglio.bandcamp.com/album/gently-broken
Dat elke schakel even belangrijk is blijkt al uit het eerste pareltje “Extraction”, dat een breed spectrum biedt aan klanken en een structuur, die je verrast. Daarin slaagt Michelangelo Scandroglio dus met brio. Al die verschillende wendingen maken het net boeiend. Subliem hoe de band erin slaagt om nooit te chaotisch te klinken, en dus die zekere structuur aan te houden. Het is een plaat bol van ontdekkingen en voor wie niet vies is van wat avontuur. Een combinatie van virtuositeit, speelsheid en de zin om te improviseren,.
Op deze gevarieerde plaat hoor je een opzwepende, swingende als intieme, breekbare sound. Het overtuigt ons des te meer!
Extraction 02:15
Premonition 02:13
Deduction 02:05
Jazzneverdie 02:23
The Princess Of Breaking Shadows 02:24
Unespected Breakthrough 00:49
Danubio/lnsight 04:11
Addition 02:40
Deconstruction 02:56
Subtraction 02:04
You-er Than You 03:03
The Space Through The Process 02:35
Disruption 03:11
Joined Forces In Extended Spirits 03:05
Als je talenten samenbrengt zorgt dit voor magie. In 2016 werkte Anderson .Paak voor het eerst samen met hiphopproducer Knxwledge onder de naam NxWorries, en dat was er meteen boenk op!
Het duo bracht nu 'Why Lawd?' uit, muzikaal tussen jazz, hip hop en soul. Het zijn deels korte songs, doe ervoor zorgen dat je best deze plaat in zijn geheel beluistert.
De kleurrijke aanpak hoor je al op “86Sentra” en “MoveOn”. Er is ook de fijne samenwerking met Thundercat op “KeepHer”.
Samenwerkingen genoeg trouwens! O.m. de prachtige stem van Rae Khalil op “OutTheWay” en op ”WalkOnBy”.
De inbreng van Paak en Knxwlegde is uiteraard subliem. Wat weten zij allemaal te verkennen. Luister maar naar "MoreOfIt", met prachtige violen die een sentimentele klank hebben; of iets verder de blazers op "Distractions", een nostalgische trip naar oude, krakende jazzvinylplaten.
Een pak verrassende wendingen noteren we. Het uiteenlopend totaalpakket is op de plaat 'Why Lawd?' meer dan de moeite en overtuigt sterk. Hun virtuositeit en speelsheid is ongezien. Het kan hoedanoook een breed publiek aanspreken, die houdt van wat avontuur in het genre. Interessant Plaatje dus!
Hiphop/Soul
NxWorries
Why Lawd?
Tracklist
ThankU (feat. Dave Chappelle) 00:50
86Sentra 01:36
MoveOn 02:47
KeepHer (feat. Thundercat) 04:14
Distractions 01:49
Lookin' 00:54
Where I Go (feat. H.E.R.) 03:21
Daydreaming 03:06
FromHere (feat. Snoop Dogg & October London) 04:01
FallThru 02:21
Battlefield 03:38
HereIAm 01:34
OutTheWay (feat. Rae Khalil) 03:26
SheUsed 02:36
MoreOfIt 01:12
NVR.RMX (feat. Charlie Wilson) 01:18
DistantSpace (feat. The Last Artful, Dodgr) 01:23
WalkOnBy (feat. Earl Sweatshirt & Rae Khalil) 03:47
EvnMore 00:25
We volgen het instrumentale trio Atomic Vulture al een achttal jaar. De band wist ons voldoende te overtuigen, en bracht in juni de derde plaat uit. 'Pilgrims of The Sun'. De plaat heeft enkele luisterbeurten nodig , maar neemt je mee op reis.
'The Landing' is een epische song, eentje die je meesleurt, bonkend tegen geluidsmuren, of momenten van intimiteit, die je confronteert met je eigen persoonlijkheid. Het zit allemaal verweven in dit nummer. Mooi.
Het is tevens de rode draad doorheen de hele plaat. “Alpah Wave” is net als “Ad Astra”, “Dust Fall” en het sublieme “Black Blizard” het ontdekken waard en heeft verschillende lagen. Er is zelfs een filmisch, futuristisch aspect, wat een avontuurlijke, deels experimentele, onaardse aanpak impliceert. Het vergt enige inspanning, die echt de moeite loont.
Het indrukwekkende ''Subterranean Suffers' sluit de plaat met een verbluffende knal af. Die afwisseling maakt het net boeiend.
Atomic Vulture nestelt zich met deze plaat tussen de betere instrumentale bands in. We hopen nu op de verdiende erkenning.
Instrumentaal
Pilgrims of The Sun
Atomic Vulture
Tracklist
The Landing 05:25
Alpha Wave 04:51
Ad Astra 04:35
Dust Fall 05:58
Black Blizzard 08:14
Reverse Osmosis 06:00
Subterranean Surfers 06:12
Nederlands 
Français 
