Goudi (Pierre Goudesone) heeft een sterke, derde single uit voor zijn nieuwe, vijfde album. Na het Nederlands/Oostends dialect van het walsende en ietwat treurende “Tango” en van het melancholieke “Blootvoets” kiest hij nu voor de taal van Molière voor een energieke tango met actrice Lubna Azabal. Het swingt en zwiert en intrigeert.
Opnieuw een tango dus en muzikaal is die al net zo klassiek als de eerdere “Tango”, die overigens al de zin ‘tango van het leven’ (tango de la vie) vermeldde. Dat zijn misschien wat veel gelijkenissen om de twee songs samen op één album te gooien, maar net zo goed wordt het grotere geheel voor iedereen duidelijk als dat album in september uitkomt.
https://www.youtube.com/watch?v=quBeAXVuxfE
Bijzonder pijnlijk is het om dit gloednieuwe album van Shellac hier voor onze neus te zien verschijnen nu de legendarische muzikant en producer Steve Albini amper 10 dagen voor de release definitief werd geveld door een hartinfarct. Dit is immers geen kroniek van een aangekondigde dood zoals dat bij David Bowie of Leonard Cohen het geval was. Zij wisten immers dat de man met de zeis klaar stond en konden zo hun eigen ultieme zwanenzang orkestreren.
Albini daarentegen stond met volle goesting klaar voor een nieuwe tournee ter promotie van deze opvolger van ‘Dude Incredible’, een plaat die ondertussen ook al 10 jaar oud is.
Heel wrang en raar voelt het om dit te zeggen, maar op ‘To All Trains’ klinkt Shellac springlevend. Het album serveert de typische Albini sound in al zijn puurheid. Droog, strak, zonder franjes en met een je m’en fous hardcore-touch. Amper 28 minuten verpakt in 10 minimalistische en messcherpe songs die schitteren in al hun kracht en eenvoud. De rechttoe-rechtaan gitaarstijl van Albini uit zich in alweer kurkdroge en ultra efficiënte riffs, de vocals spuwt hij er als een primaire punker uit. “WSOD”, “Chick New Wave” en “Scrappers” zijn gemene in-your-face punchers, “Tattoos” is dwarse en norse post-punk en “Wednesday” is een moordlustige valse trage. De allerlaatste song heet -als ware de duivel er mee gemoeid- “I Don’t Fear Hell” en krijgt zo toch wel een heel zware erfenis met zich mee, Albini sneert “If there’s a heaven, I’ll hope I’m having fun, cause if there’s a hell I’m gonna know everyone”. Wist hij veel dat hij er zo dicht bij was.
Honderden bands zijn langs geweest bij Steve Albini in de hoop hun songs in de meeste onverbloemde en spontane vorm op band te zetten, maar het is steevast op Albini zijn eigen platen dat die rudimentaire sound het krachtigst tot uiting komt, ‘To All Trains’ is daar het zoveelste staaltje van. Helaas ook het laatste.
Een geweldige plaat die ongewild een zware tol moet dragen. Heel zuur is dat.
Eind de jaren 90 werd volop de kaart van cd’s getrokken en velen deden hun collectie vinyl van de hand. Van een collega kocht ik een set platen met New Wave en Post punk uit de jaren 80. De bekende dingen maar ook minder bekende dingen zoals eentje van The Names. Ik kende het niet maar om te beginnen viel het artwork van de hoes mij meteen op. Dat was heel mooi gedaan. Toen ik de plaat oplegde, was ik gefascineerd door hun soundscapes en postpunk songs. Vooral hun single “Nightshift” vond ik top. Later leerde ik ook het alom geprezen “Calcutta” kennen. Je hoorde ook dat deze muzikanten op muzikaal vlak toen beter waren dan veel bands in hun genre. Daarna werd het lang stil. Met hier en daar een teken van leven. Gelukkig kwam er de laatste twee jaren naar de buitenwereld toe terug wat leven in de band en dit resulteert nu in de EP ‘Volume’.
Er wordt geopend met de vooruitgeschoven single “Far From Factories”. Muzikaal een heel mooi nummer. Het nummer ontplooit zich langzaam zonder echt te vervelen. “Mort D’ Amour” begint met een lekkere bas, trip hop beats en synths. Echt een sterk begin. De zang is op de hogere regionen soms wat op het randje gezongen. Tot halfweg weet het mij allemaal goed te boeien. Daarna kon het wat mij betreft wat spannender uitgewerkt worden. Niettemin is het een aardige song. Op “Watching For The New World” vallen ze meteen met de deur in huis. Een catchy song met zanglijnen die Michel Sordinia beter liggen dan op het vorige nummer. Ook de outro met de spoken words erin is heel geslaagd. Het is zo’n nummer dat makkelijk het volk mee zal krijgen op een concert en dat eindeloos kan uitdeinen zonder vervelend te worden. “Laudanum” is dan een song die heel anders opgebouwd is dan de vorige nummers. Voor het grootste deel krijgen we hier enkel zang en piano. Later komt er nog wat percussie en een ijle synth bij. Gedurfd maar als je de moeite en de tijd (zeven minuten) neemt toch wel een fijne track.
Verschillende decennia na hun debuut krijgen we hier de EP ‘Volume’. De sound is iets veranderd en wat moderner geworden. De teksten zijn donker en intens. De stem blijft heel herkenbaar en met “Far From Factories” en “Watching For The New World” hebben ze twee songs die er boven uit steken.
Deze EP zou de voorbode van een full album zijn, ‘Encore’ genaamd, die eind dit jaar moet verschijnen. We zijn alvast benieuwd.
New Wave/Postpunk
Volume EP
The Names
Ka’Una is de band van Hannes Leroy (ex Thurisaz) die een uitlaatklep nodig had voor zijn persoonlijke angsten en emoties. Hij liet zijn eigen muziek horen aan zijn voormalige bandmaat Mattias en die sprong meteen mee op de kar. Daarna sloot nog een ritmesectie aan met Klaas en Stijn (van Scrape).
Ka’Una brengt een mix van postrock en postmetal met de vocalen vaak als extra instrument. De muziek is heel gelaagd en heel donker. De nummers hebben elk een lange speelduur en hebben flink wat progressieve elementen. Als de intensiteit en agressiviteit het hoogste niveau halen, doet deze muziek mij denken aan de woede-uitbarstingen van Conjurer, ook aan het onbehagen van Lethvm en zeker aan het gitzwarte van het vroegere Sons of a Wanted Man. Er zit niet zo heel veel variatie in emoties, intensiteit en ritmes. Variatie is hier eerder gradatie.
Het nummer dat mij het hardste raakt, is “My Burden”, op dichte afstand gevolgd door de allesverscheurende emotie van “Into Red” en het lang aangehouden adrenalineshot van “A Way”.
“Careless” vind ik wat moeilijker te plaatsen. In de muziek zit daar een zekere melancholieke berusting, die geen match vindt met de intense en urgente lyrics van de eerste helft. Misschien was dat net het contrast dat ze zochten. Dit nummer kreeg overigens een bijzonder knappe outro.
Alweer een sterk album in een genre waarin ons land steeds nadrukkelijker excelleert.
https://www.youtube.com/watch?v=EMmmwhfnimQ
Mould is een nieuwe Nederlandse band met toch ook een paar bekende gezichten. Gitarist Mark de Smit zat een tijdje in de Belgische band Powerstroke, Koen van Soelen kennen sommigen misschien van Swamp Machine, Rob Dekker speelde eerder al in Novaria en ook zangeres/gitariste Jeska Buhmann zat eerder al in verschillende bands. Met ook nog gitarist Juriën Quaars komt het aantal gitaren in Mould op drie. Mould brengt sonic doom en epic sludge en dan kun je nooit genoeg gitaren hebben.
Het debuutalbum ‘Pull & Repulsion’ van de band uit Zeeland komt uit op het Belgische label Polderrecords en de opnames gebeurden in de ICP-studio in Brussel, op aangeven van producer Stephen van Haestregt. Die was enkele jaren drummer bij Within Temptation, Orphanage en My Favorite Scar en zat al in de studio met onder meer After Forever en Ayreon.
Het thema in muziek en lyrics op ‘Pull & Repulsion’ is dualiteit. Er zijn altijd twee kanten aan een verhaal, alles wat bestaat heeft een schaduwzijde, niets is wat het lijkt, … Daar kan je letterlijk alle kanten mee uit en in de breinen van de bandleden van Mould levert dat een heel gevarieerd album op, met veel afwisseling van soorten emoties en ritmes en met scherpte en diepte in de lyrics. Zo hebben wij dat graag.
De toon die gezet wordt op dit album, is er één van aanwezige leegte, donkerte, angst en koude. De muzikale mosterd daarvoor haalden ze bij YOB, Windhand, Neurosis en Thou. Wij horen zelf raakpunten met enkele bands dichter bij huis: onder meer Modder, Lethvm, Splendidula en Doodseskader.
Ondanks de variatie in slow en heavy volgt in de tracks van Mould alles logisch op elkaar, zit er vaak een organische progressie in de melodie en heb je nergens het gevoel dat er willekeurig wat leuke stukken aan elkaar geplakt werden. Elke song heeft bovendien een eigen gezicht en al na een paar luisterbeurten ben je helemaal mee op het door deze band uitgestippelde pad. Ook leuk: op “Abort”, de laatste track van het album, zingt de dochter van Mark en Jeska een stukje mee.
‘Pull & Repulsion’ is een sterk debuutalbum. Mijn persoonlijke favorieten zijn “To Control The Sky”, “Age of Obsidian” en “Face The North”.
https://www.youtube.com/watch?v=YPAdGWCFCxQ
Terreur Twist is een Franse band die startte als trio maar die inmiddels is gegroeid tot een vierspan. Deze band brengt instrumentale ‘horror surf metal’ en wij vermoeden dat dit de enige band is die zijn
muziek zo omschrijft. Hun nieuwe album verscheen in maart en heet ‘Reverb in Blood’.
Op dit album horen we vooral potige, instrumentale surfrock, met veel toegevoegde stukjes Franse tekst (soort van nieuwsbericht, gesprekken die uit (gedubde?) films lijken te komen, .. ). Een paar nummers hebben een huiveringwekkend sfeertje (titeltrack “Reverb in Blood”, “Surfkiller” en “John Blair Witch”), andere hebben vooral een songtitel die naar horror verwijst. De meeste nummers hebben een basis van surfrock, met dan zuinig wat metal-elementen. Zo heeft “Le Ciel, Le Chevreuil & La Merde” wat tremelo-picking die je met wat verbeelding in de richting van black metal kan zien gaan. Op slechts één track horen we het omgekeerde: albumafsluiter “Pazuzu” is een volbloed-metaltrack in een surfrock-vermomming. Het is ook veruit de beste track van dit album.
De soundbytes met de gesproken stukjes zorgen voor een zekere vorm van extra toegankelijkheid, maar daarbij is het jammer dat Terreur Twist enkel voor Frans (en een enkele keer Spaans) heeft gekozen. Met fragmentjes in het Engels zou de beleving voor de niet-Franstalige muziekliefhebber groter geweest zijn. Voor een band die ook al eens in België en Duitsland optreedt, zou dat misschien de betere optie zijn.
Het is voorts jammer dat er slechts één of hooguit een paar nummers een als dusdanig herkenbare metal-structuur en –vibe hebben. Want deze band heeft terzake nochtans een reputatie te verdedigen. Op hun EP ‘The Surfer of the Beast’ van 2022 coverden ze bijvoorbeeld Black Sabbath (“Electric Funeral”), Metallica (“The Call of Ktulu”) en Iron Maiden (“The Phantom of the Opera”).£Die insteek en invloeden missen we op het nieuwe album net iets te vaak, maar toch levert Terreur Twist met ‘Reverb in Blood’ een leuk en best genietbaar album af.
https://terreurtwist.bandcamp.com/album/reverb-in-blood
Drahla komt pas 5 jaar na hun debuut met dit tweede album opzetten, het is een band die duidelijk zijn tijd neemt en zich niet zal mengen in de verbeten strijd om het hipste nieuwe Britse bandje te zijn. Drahla doet zijn eigen ding, wars van alle genres en trends die vandaag in zijn maar morgen alweer passé. ‘Angeltape’ is een ongeslepen diamant, een album die nog meer in zijn mars heeft dan het ook al veelbelovende debuut ‘Useless Coordinates’.
‘Angeltape’ dompelt zich in weerbarstige en eigenzinnige postpunk en artrock met een eighties tintje (Au Pairs, Gang Of Four), de songs zijn voorzien van een prikkelgitaar die bij Andrew Gill in de leer is geweest en van een zeer aanwezige dwarse saxofoon die overal voor scherpe randjes zorgt. Hoogtepuntjes zijn “Default Parody”, “zig-zag” (met zo een heerlijk hakketak gitaartje), “Second Rhythm” en de snedige en tegendraadse afsluiter “Grieve In Phantasia”.
Dit is een nerveus, dwars en pittig plaatje.
Vanaf oktober gaat de band op tournee met de songs van Carole King en dit onder de welluidende titel: ‘And Then Came Fall plays the Carole King Songbook’. Heel raar van deze insteek ben ik niet, want muzikaal heeft zangeres Annelies Tanghe en gitarist Sam Pieter Janssens al wel meerdere watertjes doorzwommen. Ook live hebben ze al een mooi palmares opgebouwd met een tour samen met o.a. De Mens. Alsook deelden ze het podium met o.a. Sara Blasko, Joan As Police Woman en Thomas Dybdahl.
Carole King is een legende en dat is natuurlijk een risico om daarmee aan de slag te gaan. Maar met deze eerste song bewijzen ze meteen dat de band deze hoge standaard vlotjes aan kan. Heel veel veranderden ze niet aan de originele versie maar ze klinkt meer richting dreampop. De zang en de muziek klinkt teder en warmer dan de versie van Carole King.
De manier waarop ze deze song zich eigen hebben gemaakt, is heel geslaagd.
And Then Came Fall - Sweet Seasons (Topic video) (youtube.com)
Sweet Seasons -single-
Dreampop/Folkpop
And Then Came Fall
Twee jaar na hun debuut staat het trio hier terug met een opvolger bestaande uit tien songs. Ze hebben even moeten denken welke weg ze gingen opgaan met hun tweede album. Ze konden gekozen hebben voor een tweede noisy en meeslepende plaat. Ze kropen echter eerst in hun repetitiekot en begonnen te jammen op zoek naar de ideale sound en songs. De songs zijn groepswerken zoals ze het zelf aangeven. Dat vraagt wel wat meer energie en tijd dan wanneer er één songschrijver is die bepaalt wat het gaat worden. Er werd veel geschreven, gewerkt en nagedacht en misschien daarom dat de songs soms iets introspectiever en aangrijpender zijn geworden. Dit in combinatie met de postpunk avant la lettre geeft het ons een heel mooi resultaat.
De songs zijn iets uitgebalanceerd dan op hun debuut. De zang neigt bij momenten iets meer naar Harry Mc Veigh van White Lies (in de hogere regionen). Luister bijvoorbeeld maar eens naar de melancholie in “Not Here”. Opener “Loner” is een fantastische track om een album mee op gang te trappen: een gejaagde drive en een desperate zang erboven op geven de luisteraar een dosis adrenaline mee. De andere songs bevinden zich ergens tussenin het speelveld van deze twee songs. Zeker ook de moeite waard is het traag op gang komende “Drift” dat dan mooi overgaat in een uptempo nummer. Of het schitterende, naar Interpol neigende, “Momentary”.
‘Lost Today’ is hedendaagse postpunk op zijn best. Muzikaal maar ook tekstueel zitten ze een stuk boven de middelmaat. Wie van Interpol, White Lies of o.a. Joy Division houdt moet deze op zijn minst eens van nabij beluisteren.
Postpunk
Lost Today
Disorientations
“New Ground” is na “Tell Me” de tweede song die Silent Presence loslaat op de wereld. Zo krijgen we steeds beter zicht op het universum van dit muzikale duo. Terwijl “Tell Me” over communicatie ging, gaat “New Ground” over nieuwe paden bewandelen en nieuwe wegen vinden. Ook muzikaal is dit een beetje een nieuwe weg. “Tell Me” was meer smooth en voluit dansbaar in de productie (toch voor de vleermuispopulatie), terwijl bij deze “New Ground” het verhaal, of noem het de boodschap, voorrang krijgt op het ritme. Minder verpakking, meer inhoud.
De synthpop op deze nieuwe single klinkt meer basic. Ruwer en kouder. De kille sound biedt een aangenaam contrast met de warme, vibrerende stem van Corina en met de hoop in de lyrics. De vocalen op deze single liggen iets verder van Siouxie en Marianne Faithful dan op de eerste single.
Voor een nieuwe band of project als Silent Presence was het makkelijk geweest om snel een kopie van het goed ontvangen “Tell Me” uit te brengen. Wim en Corina willen zich echter niet laten vastpinnen op één sound of één thema en dat verdient een dikke pluim. “New Ground” heeft wat meer luisterbeurten nodig om binnen te dringen, maar overtuigt zodra de lyrics helder worden.
https://www.youtube.com/watch?v=U8He79iiWuw
“Desinteresse” is de nieuwe single van punkdichteres Nel en bassist/producer JP. Muzikaal staat dit opnieuw een stapje verder dan de EP ‘Honger’ van vorig jaar. De formule is nog dezelfde, maar daar wordt nu al het uiterste uitgeperst. En dan is het de vraag of dit duo zich niet te snel zal opbranden.
Muzikaal is “Desinteresse” pompende electroclash. Inhoudelijk klopt het plaatje wel. Nel heeft op een mooie manier een actueel thema aangesneden: het gebrek aan engagement in onze maatschappij. We klagen en zagen een eind weg op de socials, maar we doen er zelf niets aan. Nel heeft talent voor het aankaarten van heikele thema’s. Maar als je kijkt naar de plaats van de lyrics in deze energieke track, dan is het enige nieuwe element hier het korte ‘vraag en antwoord’ met (vermoeden we) JP en dat is wat mager als evolutie. Er had wat meer tijd en ruimte mogen gegeven worden aan die ‘tweede stem’, zowel letterlijk als figuurlijk.
N.E.L. & J.P brengen later dit jaar hun eerste full album uit.
https://www.youtube.com/watch?v=wFnNvIj4xco
The Skadillacs is één van de betere of toch zeker één van de leukste skabands van Vlaanderen en na de singles “Bella Ciao” en “Pick It Up” hebben ze nu het full album ‘Gangsters’ uit.
Op ‘Gangsters’ staan enkel covers en dat is zowel de sterkte als de zwakte van dit album. De band zet de covers naar hun hand, maar we missen toch een eigen nummer dat de Skadillacs nog meer een eigen gezicht zou geven.
De covers die we krijgen, zijn dan wel om duimen en vingers van af te likken. De twee reeds in 2019 uitgebrachte singles zijn terecht toegevoegd aan dit album. “Bella Ciao” kent iedereen van het Netflix-kijkcijferkanon Casa de Papel en het ska-jasje past deze rebelse song perfect. “Pick It Up” is een leuke en welverdiende ode aan onze eigen Employees.
De albumopener is een verrassende cover: “Red Right Hand” van Nick Cave. Geen makkelijke klus om daar een ska-nummer van te maken, maar de Skadillacs wisten er wel raad mee. De dreiging van het origineel zit er nog in, maar het krijgt ook een swing/schwung die Nick Cave-fans er nooit zouden in verwacht hebben.
“Time Bomb” van Rancid is dan weer geen onverwachte keuze. Proper en netjes. Ook “King Kong Five” is een eerder logische keuze, omdat Mano Negra vaak flirtte met ska en rocksteady. Hier verslikken de Skadillacs zich misschien toch een beetje. We missen de hitsige vibe en het zweterige ritme van het origineel. Live zal dit vast wel helemaal ‘werken’ voor de Skadillacs, maar de studio-opname ‘werkt’ voor mij niet.
Met drie geherinterpreteerde nummers is de Britse 2Tone-legende The Specials heel nadrukkelijk aanwezig op dit album. De bekendste, “Ghost Town” en “Gangsters”, kleven heel hard aan de originele versies en dat zal voor de ene respectvol zijn en voor een ander misschien een gemiste kans. “Wondering Now” is misschien net iets minder bekend, maar dit mellow ska-nummer krijgt hier een bijzonder knappe versie, met een mooi gebalanceerd evenwicht tussen de tragiek van de lyrics en het ‘zon-achter-de-wolken’-gehalte van de muziek.
Twee jaar na de EP ‘Visitations’ en bijna een jaar na de digitale single “Valley of Dreams” is de Belgische gothic rockband Velvet Mist terug met de nieuwe single Midnight Fire. Jonathan Verstrepen en Anton Mergaerts, het creatieve duo achter Velvet Mist, werkt aan een album dat binnenkort uitkomt.
Op basis van deze “Midnight Fire” wordt dat album iets om naar uit te kijken. Alles klinkt nog matuurder en organischer dan op de EP van 2022. Al maskeren de super-productie en het direct meezingbare refrein ook een beetje de clichés in de lyrics. Maar dat zien we makkelijk door de vingers. Wat een sound! Fields of the Nephilim-revisited.
https://www.youtube.com/watch?v=GQo2TvpDwgQ
Op dit vijfde album is er duidelijk sprake van evolutie in de sound van METZ. De furieuze noise-rock is nog steeds het uitgangspunt, meer die klinkt duidelijk genuanceerder en gevarieerder dan op de onstuimige voorgangers. METZ verbreedt het spectrum en laat tracks als “Reservation/ Loves Comes Crashing” en “Entwined (street light buzz)” wat meer ademen zonder dat ze daarbij aan intensiteit verliezen. Vooral in afsluiter “Light Your Way Home” treedt METZ volledig buiten de comfortzone, dit is onvervalste shoegaze met een vette knipoog naar Slowdive. Totaal nieuw territorium dus, maar verder musiceert METZ wel nog altijd met het mes tussen de tanden, kwaad en gloeiend as ooit tevoren. De withete noise-rock hangt dus wel degelijk nog overal in de gordijnen, er is gewoon wat meer verfijning toegevoegd. Sterke plaat.
Nederlands 
Français 
